پرواز بر فراز مشتری و نزدیک لکه سرخ بزرگ

اگر ویدیو اینجا ارا نشد می‌توانید آن را در تلگرام و یا فیسبوک یک ستاره در هفت آسمان ببینید

اگر کمی شکیبایی کنید بزرگ‌ترین و کهن‌ترین سامانه‌ی توفانیِ شناخته شده در سامانه‌ی خورشیدی را خواهید دید؛ تنها باید بگذارید ۲ دقیقه و ۱۲ ثانیه از این ویدیوی ۵ دقیقه‌ای بگذرد تا این توفان که "لکه‌ی سرخ بزرگ" مشتری نام دارد پیش چشمتان پدیدار شود.

تا پیش از آن، از ماشای چشم‌انداز پیوسته در تغییر ولی به ظاهر آرامِ ابرهای این سیاره لذت ببرید. شاید بهتر باشد نور پیرامونتان را کم کنید و صدای ویدیو رابالا ببرید.
این ویدیو از پیوند ۴۱ نما (فریم) درست شده که فضاپیمای روباتیک جونو در ماه ژوئن، به هنگام گذشتن از نزدیک بزرگ‌ترین سیاره‌ی سامانه ی خورشیدی گرفته بود. ویدیو زمان‌گریز (دور تند) است ولی زمان واقعیِ بیش از ۴ ساعت را می‌پوشاند.
جونو از زمان ویدودش به مدار مشتری در سال ۲۰۱۶ تاکنون یافته‌های بسیاری انجام داده، از جمله یافتن رودبادهایی (جریان‌های جتی‌ای) در ژرفای جو مشتری، نیرومندترین شفق‌هایی که تاکنون ثبت شده، و ابرهای آبدار نزدیک استوای این سیاره.

----------------------------------------------

تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

واژه‌نامه:

Solar System - Jupiter - Great Red Spot - Juno - planet - time-lapse - jet stream - aurora - equator

منبع: apod.nasa
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

سربلندی اینشتین در یک آزمون دیگر

مقایسه‌ی پیش‌بینی‌های نظریه‌های اصلاح‌شده‌ی گرانش (گرانش ضیف‌تر و گرانش قوی‌تر) با اندازه‌ی سایه‌ی ام۸۷ در تصویر واقعی.

آزمایش تازه‌ای که روی نظریه‌ی نسبیت عامِ آلبرت اینشتین انجام شده یک بار دیگر این فیزیکدان برجسته را تایید کرده است، این بار با بررسی دوباره‌ی همان تصویر پرآوازه‌ای که برای نخستین بار از یک سیاهچاله گرفته شده و در آوریل ۲۰۱۹ منتشر شده بود.

این تصویر که از ابرسیاهچاله‌ی مرکز کهکشان ام۸۷ گرفته شده بود نخستین نمای مستقیم از سایه‌ی یک سیاهچاله را نشان می‌داد -نقشِ افق رویداد، کره‌ای پیرامون تکینگی سیاهچاله که هیچ چیزی، حتی نور هم توان گریز از آن را ندارد. نظریه‌ی اینشتین اندازه‌ی افق رویداد را بر پایه ی جرم سیاهچاله پیش‌بینی می‌کند؛ و در آوریل ۲۰۱۹، روشن بود که این سایه بسیار خوب با پیش‌بینی نسبیت عام همخوانی دارد.

ولی اکنون پژوهشگرانی که این تصویر را پدید آورده بودند، با بهره از تکنیکی نوین به بررسی‌اش پرداختند تا ببینند به چه اندازه با نظریه سازگار است. پاسخ: ۵۰۰ برابر بهتر از هر آزمایشی که تاکنون در سامانه‌ی خورشیدی روی نسبیت انجام شده بود. این نتیجه به نوبه‌ی خود محدودیت‌های سخت‌تری روی هر نظریه‌ای که بخواهد نسبیت عام را (که رفتار اجرام بزرگ کیهانی را توصیف می‌کند) با مکانیک کوانتوم (که رفتار چیزهای بسیار کوچک را پیش‌بینی می‌کند) آشتی دهد می‌گذارد.

دستاورد بزرگ نسبیت عام توصیف شیوه‌ی کارکرد گرانش در کیهان است: این که چگونه اجرام را به سوی یکدیگر می‌کشد؛ چگونه فضا-زمان را می‌خَماند (انحنا می‌دهد)؛ و چگونه سیاهچاله‌ها را می‌آفریند. دانشمندان برای آزمودن نسبیت عام، این نظریه را برای پیش‌بینی چگونگی رفتار گرانش در یک وضعیت خاص به کار می‌برند. سپس چیزی که واقعا رخ می‌دهد را نگاه می‌کنند. اگر پیش‌بینی با مشاهدات همخوانی داشته باشد، نسبیت عام از این آزمون سربلند بیرون آمده.

ولی هیچ آزمونی کامل و بی‌نقص نیست. ببینید گرانش خورشید چگونه سیاره‌ی تیر را در مدارش می‌کِشد، و از این راه می‌توانید نسبیت عام را در عمل بسنجید. ولی تلسکوپ‌ها نمی‌توانند حرکت تیر را تا اندازه‌های نانومتری بسنجند. و عامل‌های دیگر -کشش گرانشی مشتری، و گرانش زمین و نیروی باد خورشیدی، هر چند اندک- به گونه‌ای بر حرکت تیر اثر می‌گذارند که به سختی می‌توان آنها را از تاثیر نسبیت جدا کرد. بنابراین نتیجه‌ی هر آزمونی یک تقریب است و نظریه‌ی اینشتین تنها کمابیش اثبات می‌شود.

اندازه‌ی این بی‌قطعیتی (همان فاکتورِ "کمابیش") اهمیت دارد. هنگامی که دانشمندان نسبیت عام را بارها و بارها آزمایش می‌کنند، محدودیت‌هایی بر نظریه‌ی اینشتین می‌گذارند. دلیل اهمیت این پژوهش اینست که حتی اگر نسبیت عام پی در پی از هر آزمونی سربلند بیرون بیاید، باز هم فیزیکدانان انتظار دارند سرانجام شکست بخورد.

فیزیکدانان بر این باورند که نسبیت عام حتما ناقص است چون با مکانیک کوانتوم سر ناسازگاری دارد. به باور آنان، این اختلاف نشانه‌ی وجود یک سازوکارِ فراگیر و بزرگ در کیهانست که هم گرانش و هم دنیای کوانتومی را توصیف می‌کند ولی تاکنون ناشناخته مانده. آنها امیدوارند با نگاه کردن به شکاف‌های نسبیت عام بتوانند به سرنخ‌هایی دست یابند که به یافتن این نظریه‌ی کامل کمک کند. اخترفیزیکدان دانشگاه آریزونا، دیمیتریوس سالتیس می‌گوید: «ما انتظار داریم یک نظریه‌ی گرانش کامل، با نسبیت عام متفاوت باشد، ولی راه‌های بسیاری برای اصلاح آن هست.» سالتیس نویسنده‌ی اصلی گزارشی‌ست که روز ۱ اکتبر در نشریه‌ی فیزیکال ریویو لترز منتشر شده و این آزمایش تازه را توصیف کرده است. وی عضو گروه تلسکوپ ایونت هورایزن (ئی‌اچ‌تی) است که تصویربرداری از ابرسیاهچاله‌ی کهکشان ام۸۷ را انجام داد.

در این آزمایش تازه، سالتیس و گروهش به کمک رایانه و بر پایه‌ی یک نسخه‌های اصلاح شده‌ی گرانش که در آنها، نیروی گرانش در افق رویداد یا ضعیف‌تر یا نیرومندتر، تصویرهایی مصنوعی از سیاهچاله‌ی ام۸۷ پدید آوردند. آنها می‌خواستند بدانند در سناریوی گرانشِ ضعیف-شده، افق رویداد سیاهچاله باید بزرگ یا کوچک باشد؟ در گرانش نیرومندتر چه؟

آنها سپس بررسی کردند تا ببینند چه تعداد از این اصلاح‌های احتمالی، افق رویدادی پدید می‌آورد که با تصویر واقعی تلسکوپ ئی‌اچ‌تی از ام۸۷ همخوانی داشته باشد. برخی از آنها با تصویر واقعی همخوانی داشتند و اندک اختلافی هم که با پیش‌بینی‌های نسبیت عام داشتند بسیار کوچک‌تر از آن بود که در تصویر افشانِ سیاهچاله پیدا باشد. ولی اکثریت نزدیک به اتفاق آنها ناسازگار بودند.

یکی دیگر از نویسندگان این پژوهش، فریال اوزل از دانشگاه آریزونا می‌گوید: «ما با این پیمانه و معیاری که پدید آوردیم نشان دادیم که بزرگیِ اندازه‌گیری شده‌ی سایه در ام۸۷ نسبت به آزمایش‌هایی که در سامانه‌ی خورشیدی انجام شده، میدان را برای اصلاح‌های نسبیت عام اینشتین تا حدود ۵۰۰ برابر تنگ‌تر می‌کند.»

بیشتر نظریه‌های جایگزین برای گرانش که آنها در نظر گرفتند -نظریه‌هایی که با نسبیت عام اینشتین در چالشند- در این میدان تنگ نویافته جا نمی‌شوند.

پژوهشگران ئی‌اچ‌تی می‌گویند شاید در آینده بتوانند این میدان را از این هم تنگ‌تر کنند.

تلسکوپ ایونت هورایزن آرایه‌ای از رادیوتلسکوپ‌ها در سرتاسر جهان است که با هم برای پدید آوردن واضح‌ترین تصویر ممکن از ابرسیاهچاله‌ها (سیاهچاله‌های ابرپرجرم) کار می‌کنند. این اجرام اگرچه بزرگند، ولی بسیار کوچک‌تر و تاریک‌تر از آنند که یک تلسکوپ به تنهایی بتواند آنها را آشکار کند. ئی‌اچ‌تی تاکنون تنها یک تصویر را از یک سیاهچاله منتشر کرده، در کهکشان ام۸۷. ولی یک سیاهچاله‌ی کوچک‌تر در همسایگی‌مان هست که ئی‌اچ‌تی باید بتواند به تصویرش بکشد: کمان ای*، ابرسیاهچاله‌ی مرکز کهکشان خودمان.

همچنان که ئی‌اچ‌تی ناوگان رادیوتلسکوپ‌هایش را رو به این هدفِ نزدیک‌تر نشانه گرفته، دانشمندان این گروه هم ترفندهای نظری خود را بهبود بخشیده و تلسکوپ‌هایی تازه به ناوگانش افزوده‌اند. آنها می‌گویند تصویر تازه‌ای که پدید خواهند آورد باید بتواند محدوده‌های نسبیت عام را از این هم تنگ‌تر کند.

یا شاید هم چیزی را ببینند که اینشتین اصلا پیش‌بینی نکرده بوده.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

واژه‌نامه:
Albert Einstein - general relativity - black hole - galaxy - M87 - event horizon - singularity - solar system - quantum mechanics - sun' - Mercury - Jupiter - Earth - solar wind - University of Arizona - Dimitrios Psaltis - Physical Review Letters - Event Horizon Telescope - EHT - Feryal Özel - radio telescope - supermassive black hole - Sagittarius A* - Milky Way

منبع: livescience
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

کشف خوشه ستاره‌ای بی‌اندازه کم‌خونی که نظریه‌ها را به چالش می‌کشد

خوشه‌ی کروی آربی‌سی ئی‌ایکس‌تی۸ در مداری در کناره‌های کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا)، ۲.۵ میلیون سال نوری دور از زمین جای دارد

در یافته‌ای شگفت‌انگیز، اخترشناسان با بهره از دو رصدخانه‌ی موناکی -دبلیو.ام کک و تلسکوپ کانادا-فرانسه-هاوایی (سی‌اف‌اچ‌تی)- یک خوشه‌ی ستاره‌ای کروی را در کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا) یافته‌اند که رکورد کمترین محتوای فلز را شکسته.

ستارگان این خوشه، که آربی‌سی ئی‌ایکس‌تی۸ نامیده می‌شود، به طور میانگین ۸۰۰ برابر کمتر از خورشید آهن دارند و سه برابر کم-آهن‌تر از رکورددار پیشینِ خوشه‌های کروی هستند. آربی‌سی ئی‌ایکس‌تی۸ همچنین بی‌اندازه کمبود منیزیم دارد.

این پژوهش به رهبری سورن لارسن از دانشگاه رادبودهلند انجام شده و گزارش آن در نشریه‌ی ساینس منتشر شده است.

آرون رومانفسکی، اخترشناس رصدخانه‌های دانشگاه کالیفرنیا و یکی از نویسندگان این پژوهش می‌گوید: «من شگفت‌زده شدم از این که این خوشه‌ی ستاره‌ای درست جلوی چشممان بود، یکی از درخشان‌ترین خوشه‌ها در کهکشان آندرومدا و شناخته شده از چند دهه پیش، با این وجود هیچ کس تاکنون به بررسی دقیق آن نپرداخته بود.»

وی می‌افزاید: «این خوشه نشان می‌دهد که کیهان هنوز چه شگفتی‌های یافته نشده‌ای در خود دارد. همچنین به ما یادآوری می‌کند که پنداشت‌هایمان را بررسی کنیم - برای نمونه در این مورد، گمان می‌رفت که شمار خوشه‌هایی که تاکنون بررسی کرده‌ا‌یم به اندازه‌ی کافی بوده که بفهمیم تا چه اندازه می‌توانند کم‌خون باشند.»

یک خوشه‌ی کروی  توده‌ی بزرگ و فشرده‌ای از هزاران تا میلیون‌ها ستاره است که با هم مانند یک جرم یکپارچه در کهکشان حرکت می‌کنند. اخترشناسان تاکنون می‌پنداشتند خوشه‌های کرویِ بزرگ باید دربردارنده‌ی میزان چشمگیری عنصر سنگین باشند.

هیدروژن و هلیوم دو عنصر اصلی هستند که پس از مهبانگ (انفجار بزرگ) ساخته شدند. عنصرهای سنگین‌تر مانند آهن و منیزیم بعدها پدید آمدند. یافتن خوشه‌ی کروی بزرگی مانند آربی‌سی ئی‌ایکس‌تی۸ که بی‌اندازه تهی از فلز است مدل‌های کنونیِ پیدایش را با چالش روبرو می‌کند، و برخی از نظریه‌های ما درباره‌ی پیدایش ستارگان و کهکشان‌ها در جوانیِ کیهان را به پرسش می‌کشد.

یافتن آربی‌سی ئی‌ایکس‌تر۸ نظریه‌های ما در این باره که
خوشه‌های ستاره‌ای کروی نمی‌توانند با چنین فلزیگی‌های
اندکی پدید بیایند را به چالش می‌کشد

لارسن میگوید: «این کشف به ما نشان می‌دهد که خوشه‌های کروی بزرگ در روزگار آغازین کیهان می‌توانستند از گازهایی با درصد بسیار ناچیزِ عنصرهایی به جز هیدروژن و هلیوم هم ساخته شوند. این مایه‌ی شگفتی است زیرا گمان می‌رفت چنین گازهای بکر و دست نخورده‌ای در توده‌هایی بسیار کوچک‌تر از آن بوده‌اند که بتوانند چنین خوشه‌های ستاره‌ای بزرگی را بسازند.»

جین برودی، یکی دیگر از نویسندگان پژوهش از مرکز اخترفیزیک و ابررایانش دانشگاه سوینبرن می‌گوید: «این کشفی هیجان‌انگیز است زیرا زیربنای بسیاری از پنداشت‌های ما درباره‌ی چگونگی پیدایش این خوشه‌های بسیار پیر در آغاز کیهان نظریه‌ی "کفِ فلزیگی" (metallicity floor) برای خوشه‌های کروی بوده، نظریه‌ای که می‌گوید این خوشه‌ها باید دربردارنده‌ی یک میزان کمینه‌ای از فلزهای سنگین باشند.»«یافته‌ی ما در تناقض با تصویر استاندارد است و این همیشه سرگرم‌کننده است!»

این پژوهشگران خوشه‌ی آربی‌سی ئی‌ایکس‌تی۸ را در اکتبر ۲۰۱۹ با بهره از طیف‌سنج هایرز (HIRES) در رصدخانه‌ی کک رصد کردند. این خوشه در آغاز در برنامه‌ی این دانشمندان نبود، ولی گروه لارسن چند ساعت کار رصدیِ اضافه داشت و بر آن شد تا تلسکوپ "کک ۱" را روی این خوشه که هیچ گاه محتوای ستاره‌ایش بررسی دقیق نشده بود تنظیم کند. آنها رصدهایی طیفی انجام دادند تا محتوای فلزی آربی‌سی ئی‌ایکس‌تی۸ را تعیین کنند و از سه تصویر در بایگانی تلسکوپ سی‌اچ‌اف‌تی بهره جستند تا بزرگی‌اش را اندازه گرفته و جرمش را برآورد کنند. یافته‌ی چشمگیر آنها یک شگفتی کامل بود.

برودی می‌گوید: «انجام یک بررسی دقیق از همنهش شیمیایی خوشه‌های کروی در کهکشان آندرومدا که در نیمکره‌ی شمالیِ آسمانست از دیدِ رصدی کار دشواری‌ست. توانمندی طیف‌سنج هایرز در رصدخانه‌ی کک به گونه‌ی بی‌مانندی برای پاسخگویی به این چالش مناسب است.»

پژوهشگران امیدوارند در آینده شمار بیشتری از این خوشه‌های کروی "کم-فلز" بیابند و گره از راز پیدایش آنها بگشایند.

------------------------------------------------

تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

واژه‌نامه:
 Maunakea - W. M. Keck Observatory - Canada-France-Hawaii Telescope - CFHT - globular star cluster - Andromeda Galaxy - metal - star - RBC EXT8 - iron - Sun - magnesium - Søren Larsen - Radboud University - Netherlands - Science - Aaron Romanowsky - University of California Observatories - UCO - element - Hydrogen - helium - Big Bang - metallicity floor - Jean Brodie - Centre for Astrophysics and Supercomputing - Swinburne University - HIRES - Keck I - spectroscopic - Northern Hemisphere

منبع: رصدخانه ی دبلیو.ام. کک
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

نوارهای سرخ در آسمان شبانه دانمارک

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر و گسترده‌تر (۳ مگ)

این مانند شفق قطبی به نظر میرسد، ولی شفق قطبی نیست. در روز ۱۲ اکتبر، روسلان مرزلیاکوف برای داشتنِ نمایی خوب از کهکشان راه شیری به پارک ملی Thy در شمال دانمارک رفت ولی به جای آن چنین چیزی را دید.

وی می‌گوید: «از دیدن  این هواتاب سرخ و حماسی که در سرتاسر آسمان موج انداخته بود شگفت‌زده شدم.»

پدیده‌ی هواتاب دستاورد واکنش‌های شیمیایی در لایه‌های بالایی جو است. این واکنش‌ها از ساعت‌های روز که هوای زمین زیر باران پرتوهای نیرومند فرابنفش خورشیدست آغاز می‌شوند. در شب‌های بسیار تاریک، گاهی می‌توانیم پس‌تابِ این فرآیند را ببینیم- به رنگ سبز از اتم‌های اکسیژن در فرازای ۹۰-۱۰۰ کیلومتری یا مانند این نمونه، رنگ سرخ از مولکول‌های هیدروکسیل (OH) در فرازای ۸۶-۸۷ کیلومتر.

هواتاب اغلب الگوی راه راه زیبایی پیدا می‌کند، مانند همین که در عکس مرزلیاکوف دیده می‌شود. دلیل  این الگو امواج گرانشِ جَوی است که از توفان‌های نیرومند رو به بالا در جو زمین پخش می‌شوند و به لایه‌ی هواتابِ جو می‌رسند. [گفتنی‌ست امواج گرانش که پدیده‌ای دینامیک شاره‌ها است، دستاورد تغییرات فشار هوا در جو است و زمین تا آسمان با امواج گرانشی اخترفیزیکی تفاوت دارد.]

طبیعی‌ست اگر برخی به دنبال ربطی میان این هواتاب سرخ با بروز کمیاب شفق‌های قطبی سرخ که همان شب در فنلاند دیده شده بود بگردند. احتمالا هیچ پیوندی میان این دو در کار نبوده. هواتاب سرخ دستاورد واکنش‌های شیمیایی با شرکتِ مولکول‌های هیدروکسیل در لایه‌ی نازکی از جو در فرازای ۸۶-۸۷ کیلومتری است. ولی شفق سرخ دستاورد برانگیختگی اتم‌های اکسیژن در لایه‌ی گسترده‌ای از جو در فرازای ۱۵۰-۵۰۰ کیلومتری توسط باد خورشیدی است.

-------------------------------------------

تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

telegram.me/onestar_in_sevenskies

twitter.com/1star_7sky

واژه نامه:

aurora - Ruslan Merzlyakov - Thy National Park Thy - Denmark - Milky Way - airglow - UV - sun - afterglow - oxygen - atom - hydroxyl - OH - molecule - gravity wave - Finland

منبع: spaceweather

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

نبرد زیبای وحشی

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

چه بر سر این کهکشان مارپیچی آمده؟
اگرچه هنوز از برخی جزییات خبر نداریم، ولی بی‌شک هر چه هست زیر سرِ نبردی‌ست که میان این کهکشان و همسایه‌ی کوچک‌ترش در جریانست.

خود این کهکشان یوجی‌سی ۱۸۱۰ نام دارد ولی به همراه همرزمش، یکجا به نام آرپ ۲۷۳ شناخته می‌شوند.

نمای کلی پیکره‌ی یوجی‌سی ۱۸۱۰ -به ویژه حلقه‌ی آبی بیرونی آن- به احتمال بسیار دستاورد برهم‌کنش‌های شدید و خشن گرانشی است. رنگ آبی این حلقه به دلیل وجود ستارگان بزرگ داغ و آبی‌فامی‌ست که تنها همین چند میلیون سال پیش به دنیا آمده‌اند.

بخش درونی کهکشان پیرتر و سرخ‌تر به نظر می‌آید و رشته‌هایی از غبار سرد آن را راه راه کرده‌اند.

چند ستاره‌ی درخشان در چشم‌انداز دیده می‌شوند که همگی در پیش‌زمینه جای دارند و از آنِ کهکشان خودمان هستند. همچنین چندین کهکشان دیگر نیز در پس‌زمینه به چشم می‌خورند.

آرپ ۲۷۳ حدود ۳۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و در راستای صورت فلکی زن در زنجیر (آندرومدا) دیده می‌شود.

احتمال بسیار زیادی وجود دارد که پوجی‌سی۱۸۱۰ تا چند میلیارد سال دیگر همسایه‌ی کوچکش را ببلعد و به شکل یک کهکشان مارپیچی کلاسیک و آراسته بازگردد.

----------------------------------------------

تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

واژه‌نامه:

UGC 1810 - spiral galaxy - galaxy - Arp 273 - gravitational interaction - star - constellation of Andromeda

منبع: apodnasa
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

حباب و هلال در دل ماکیان

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر (۴.۳ مگ)

در این میدان دید تلسکوپی دو سحابی را می‌بینیم که هر دو در واپسین گام زندگی یک ستاره درست شده‌اند: سحابی حباب صابون (پایین، چپ) و سحابی هلال (بالا، راست). این ابرهای گاز و غبار در میدان‌های پرستاره‌ی صفحه‌ی کهکشان راه شیری، در راستای صورت فلکی بلندپرواز ماکیان شناورند.
سحابی هلال که به نام ان‌جی‌سی۶۸۸۸ هم شناخته می‌شود از پوسته‌ی بیرونی ستاره‌ی بزرگ و درخشان مرکز‌ی‌اش پدید آمده. این ستاره که یک ستاره‌ی ولف-رایه به نام دبلیوآر ۱۳۶ است، لایه‌ی بیرونی‌ خود را با بادهایی نیرومند به فضا پس زده است.
دبلیوآر ۱۳۶ که همچنین دارد سوخت هسته‌ایش را با نرخی آتشین می‌سوزاند، در روزهای پایانی زندگی کوتاهی به سر می‌برد که سرانجام با یک انفجار ابرنواختری تماشایی به پایان خواهد رسید.
سحابی حباب صابون که در سال ۲۰۱۳ یافته شده، به احتمال بسیار یک سحابی سیاره‌نما (سیاره‌ای) است و از پوسته‌ی بیرونی یک ستاره‌ی خورشیدسان پدید آمده. سرنوشت این ستاره‌ی کهنسال و نه چندان پرجرم تبدیل شدن به یک کوتوله‌ی سفید است که به آرامی سرد خواهد شد.
هر دوی این سحابی‌ها حدود ۵۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارند ولی سحابی هلال با پهنای ۲۵ سال نوری، گسترده‌تر از سحابی حباب صابون است [و به همین دلیل بزرگ‌تر دیده می‌شود].

-------------------------------------------------

تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

واژه‌نامه:
 star - plane - Milky Way Galaxy - constellation Cygnus - Soap Bubble - Crescent Nebula - NGC 6888 - Wolf-Rayet - WR 136 - stellar wind - supernova - planetary nebula - white dwarf

منبع: apod.nasa
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان