ناگ که این دو (کپسول و آی‌اس‌اس) را با تلسکوپ دابسونی ۱۰ اینچی‌اش به طور دستی ردیابی کرد می‌گوید: «دیشب توانستم استارلاینر بویینگ را در فاصله‌ی ۲۰۰ متری آی‌اس‌اس ببینم. این یک تجربه‌ی باورنکردنی بود. آنها را در یک مدار پیش‌تر با چشم نامسلح دیدم که بسیار به هم نزدیک بودند (شاید ۱ تا ۲ درجه). و ۹۲ دقیقه بعد این تصویر را گرفتم. دیدن آنها تا این اندازه نزدیک به هم یک تجربه‌ی باورنکردنی بود. فقط وای!»
اندکی پس از گذشتن از آسمان لندن، دماغه‌ی استارلاینر به یکی از درگاه‌های پیوند (بندرگاه، بارانداز) ایستگاه فضایی چفت شد. سرنشینان ایستگاه در روز یکشنبه، ۲۱ می دریچه را گشودند و آغاز به بیرون آوردن ۸۰۰ پوند (۳۶۳ کیلوگرم) بارِ کپسول که عمدتا مواد خوراکی و خواروبار بود کردند.
تنها فضانورد سرنشین فضاپیما یک آدمک آزمایشی به نام "رُزی موشک‌انداز" (Rosie the Rocketeer) بود که روی صندلی ناخدا (کاپیتان) نشسته بود. رُزی مجهز به ۱۵ حسگر بود تا بتواند داده‌هایی را که فضانوردان واقعی در پروازهای آینده‌ی استارلاینر تجربه خواهند کرد گرد آورد.
"رُزی موشک‌انداز" (Rosie the Rocketeer)، یک آدمک آزمایشی که تنها فضانورد سرنشین فضاپیمای استارلاینر در پرواز آزماشی مداری آن ("اواف‌تی-۲"، OFT-2) بود و روی صندلی ناخدا (کاپیتان) نشسته بود
بویینگ سال‌ها در تلاش برای ریدن به آی‌اس‌اس بوده. نخستین پرواز آزمایشی استارلاینر در ۲۰۱۹ برای رسیدن به ایستگاه فضایی با شکست روبرو شد. این شرکت دو سال و نیم بعد را به راست و ریس کردنِ مشکلات فنی گذراند. در این میان، اسپیس‌ایکس با فرستادن ۵ فضانورد به ایستگاه با فضاپیمای "کرو دراگونِ" خود از آن پیش افتاد. پرتاب پیروزمندانه‌ی استارلاینر از دماغه‌ی کاناورال در ۱۹ می نشانگر این بود که بویینگ هم وارد این مسابقه‌ی فضایی تازه شده. اگر همه چیز روی برنامه پیش برود، استارلاینر می‌تواند تا پایان ۲۰۲۲ شمارِ هفت فضانورد را به ایستگاه فضایی بین‌المللی برساند.
Boeing - Starliner spacecraft - Orbital Flight Test - OFT-2 - International Space Station - ISS -
Szabolcs Nagy - London - England - dobsonian telescope - docking port -
Rosie the Rocketeer - SpaceX - Crew Dragon spacecraft - Cape Canaveral -
New Space Race
* یک تکه سنگ فضایی فرازمینی که زیر بیابان مصر یافته شده می‌تواند نخستین گواه برای یک گونه‌ی کمیاب ابرنواختر بر روی زمین باشد. این سنگ به احتمال بسیار در یکی از درخشان‌ترین گونه‌های انفجار کیهانی پدید آمده است.
همنهش شیمیایی این سنگ که "هیپاتیا" (Hypatia) نام دارد و در سال ۱۹۹۶ در مصر یافته شد نشان می‌دهد که این سنگ می‌تواند دربردارنده‌ی گاز و غباری باشد که روزگاری یک گونه‌ی سهمگین ابرنواختر را در برگرفته بوده، انفجار تماشایی یک ستاره‌ی رو به مرگ.
یک نمونه‌ی ۳ گرمی از سنگ هیپاتیا
ابرنواختران گونه‌ی یکم ای (Type Ia) معمولا در دل ابرهای غباری پدید می‌آیند که یک کوتوله‌ی سفید در آنها لانه دارد و همدم یک ستاره‌ی بزرگ‌تر و جوان‌تر است که هنوز سوختی برای سوزاندن دارد. کوتوله‌ی سفید که کوچک‌تر و چگال‌تر است به کمک کشش گرانشی نیرومند خود از پیکره و سوختِ همدم بزرگ‌تر می‌کشد، بی‌وقفه از آن می‌مکد و پیکره‌اش را به گونه‌ای به سوی خود می‌کشد که مانند یک قطره اشک می‌شود. در این فرآیند، کوتوله‌ی سفیدِ خون‌آشام به اندازه‌ی بزرگ می‌شود که همجوشی هسته‌ای دوباره در هسته‌اش شعلهورشده و سرانجام این رفتار همنوع‌خواری کیهانی به نابودی دوسویه‌ی آنها می‌انجامد. در پی یک درخش ناگهانی، ابرنواختری هول‌انگیز رخ می‌دهد که محتوای پرتوگرفته‌ی هر دو ستاره را از هم پاشانده و با غبار یکی می‌کند.
در داستان سنگ هیپاتیا، پژووهشی تازه نشان می‌دهد که این آمیزه‌ی گاز و غبار به احتمال بسیار در درازنای میلیاردها سال در فضا پیش رفته تا به محله‌ی کیهانی ما رسیده و سرانجام در زمانی پیرامونِ پیدایش سامانه‌ی خورشیدی‌مان سخت شده و پیکره‌ی جرم مادری بزرگ‌ترِ سنگ هیپاتیا را ساخته. این سنگ سرانجام پس از ساخته شدن در جایی از بخش بخش بیرونی سامانه‌ی خورشیدی به سوی زمین پرتاب و هنگام فرود بر زمین هم تکه تکه شد.
یان کرامرز، ژئوشیمیدان دانشگاه ژوهانسبورگ در آفریقای جنوبی و نویسنده‌ی اصلی این پژوهش می‌گوید: «از یک نظر، می‌توانیم بگوییم ما مُچ یک ابرنواختر گونه‌ی یکم ای را در عمل گرفته‌ایم زیرا اتم‌های گازیِ انفجار در ابرهای غبار پیرامون گیر افتاده بودند، ابرهای غباری که سرانجام جرم مادری هیپاتیا را ساختند.»
پژوهشگران برای این که بفهمند این سنگ از کجا آمده بوده، با بهره از ترفندهای غیرویرانگیر(غیرمخرب) بررسی‌هایی شیمیایی روی تکه‌ی کوچکی از سنگ هیپاتیا انجام دادند. این بررسی‌ها نشان دادند که این سنگ دارای میزانِ به طورِ نامعمول اندکی سیلیسیم، کروم و منگنز (عنصرهایی که در بخش درونی سامانه‌ی خورشیدی کمیابند) است و از سوی دیگر سطح آهن، گوگرد، فسفر، مس و وانادیوم در آن به گونه‌ی ناهنجاری بالاست، چیزی برخلاف اجرامی که در همسایگی کیهانی‌مان هستند.
کرامرز می‌گوید: «ما یک الگوی پایدار (یکپارچه) از فراوانی عنصرهای کمیاب در آن دیدیم که به کلی با هر چیزی در سامانه‌ی خورشیدی، چه آغازین و چه تکامل یافته متفاوت بود. اجرام درون کمربند سیارک‌ها و شهاب‌ها هم با آن همخوانی ندارند.»
آزمایش‌های بیشتر، که انباشت‌های (غلظت‌های) عنصریِ این سنگ را با اجرامی که در منطقه‌ی فضایی خودمان می‌بینیم مقایسه می‌کردند، با نتایجی از این هم شگفت‌انگیزتر همراه شدند- این سنگ حتی از بازوی ما در کهکشان هم نیامده و آهنِ آن بالاتر، سیلیسیمِ آن کمتر و انباشتِ عنصرهای سنگین‌تر از آهنش هم کمتر از آن بود که از انفجار یک کوتوله‌ی سرخِ تنها (ابرنواختر گونه‌ی دو) آمده باشد.
یک جستجوی فراگیر در داده‌های ستاره‌ای و انجام مدل‌سازی، جای هیچ توضیح دیگری به جز ابرنواختر گونه‌ی یکم ای که می‌توانست انباشت‌های عنصری نامعمول این سنگ را توضیح دهد برای خاستگاه آن به جا نگذاشت. نسبت‌های هشت تا از ۱۵ عنصری که به دست پژوهشگران بررسی شدند (سیلیسیم، گوگرد، کلسیم، تیتانیوم، وانادیوم، کروم، منگنز و نیکل) همخوانی بسیار نزدیکی با انباشت‌های پیش‌بینی شده برای انفجار یک کوتوله‌ی سفید دارد.
کرامرز می‌گوید: «اگر این انگاره (فرضیه) درست باشد، سنگ هیپاتیا نخستین گواهِ لمس‌پذیر از یک انفجار ابرنواختریِ گونه‌ی یکم ای بر روی زمین خواهد بود.»«شاید به همین اندازه مهم، این نشان می‌دهد که یک بسته‌ی نامعمولِ غبار از فضای بیرونی عملا توانسته در سحابی خورشیدی که سامانه‌ی خورشیدی از آن ساخته شده گنجانده شده باشد، بی‌آنکه به طور کامل با آن درآمیزد.»
ولی تردید و گمان‌ها هنوز پابرجاست. شش تا از عنصرهای درون این سنگ (آلومینیوم، فسفر، کلر، پتاسیم، مس و روی) دارای انباشت‌هایی هستند که از ۱۰ تا ۱۰۰ برابرِ چیزی‌ست که برای یک ابرنواختر گونه‌ی یکم ای انتظار می‌رود. پژوهشگران می‌پندارند این می‌تواند اشاره به خاستگاه‌های این ابرنواختر به عنوان یک غول سرخ داشته باشد که بیشتر از چیزی که مدل‌ها پیش‌بینی می‌کردند همنهش عنصریِ آغازینش را حفظ کرده بوده.
کرامرز می‌گوید: «از آنجایی که یک کوتوله‌ی سفید از یک غول سرخِ رو به مرگ پدید می‌آید، سنگ هیپاتیا هم می‌توانسته این نسبت‌های عنصری برای شش عنصر را از یک ستاره‌ی غول سرخ به ارث ببرد. این پدیده در پژوهش‌های گذشته هم در ستارگان کوتوله‌ی سفید دیده شده بود.»
این دانشمندان یافته‌های خود از این سنگ شگفت‌انگیز بیگانه را در نشریه‌ی ایکاروس منتشر کردند.
Sahara Desert - Earth - supernova - Hypatia stone - Egypt - star - Type
Ia - white dwarf - canniblism - vampiric - nuclear reaction - core -
solar system - Jan Kramers - University of Johannesburg - South Africa -
silicon - chromium - manganese - element - iron - sulfur - phosphorus -
copper - vanadium - trace element - asteroid belt - meteor - arm -
galaxy - red dwarf - type II supernova - calcium - titanium - chromium -
nickel - solar nebula - chlorine - potassium - zinc - red giant - Icarus
سحابی سیاره‌نمای بسیار کم‌نور "آبل ۷" با
حدود ۱۸۰۰ سال نوری فاصله از زمین، در آسمان سیاره‌ی ما درست جنوب شکارچی
(جبار)، در صورت فلکی خرگوش دیده می‌شود. تصویر دوم را ببینید:
این سحابی که با ستارگان کهکشان راه شیری در بر گرفته شده و نزدیک به خط
دید ما از کهکشان‌های دوردست پس‌زمینه دیده می‌شود، دارای یک پیکره‌ی کلی ساده و گوی-مانند (کروی) با قطر حدود ۸ سال نوری است که در این تصویر تلسکوپی ژرف به خوبی نمایان شده است. ولی در ساختار درونی این سحابی جزییات زیبا و پیچیده‌تری وجود دارد که با کمک فیلترهای باند باریک
آشکار شده‌اند: پرتوهای گسیلیده از هیدروژن سحابی با رنگ سرخ و پرتوهای گسیلیده از
اکسیژن آن با رنگ سبز-آبی نشان داده شده، رنگ‌هایی که در واقع بسیار کم‌جان‌تر از آنند که با چشم انسان دیده شوند. سحابی‌های سیاره‌نما یا سیاره‌ای
نشانگر یک گام بسیار کوتاه پایانی در روند فرگشت ستارگان خورشیدسان ند که در آن، ستاره‌ی مرکزی پف کرده و لایه‌های بیرونی‌اش را به فضای
پیرامون پس می‌زند. خورشید خودمان هم ۵ میلیارد سال دیگر چنین گامی را از سر خواهد گذراند. سن خود سحابی آبل ۷ نزدیک به ۲۰ هزار سال برآورد شده ولی ستاره‌ی مرکزی‌اش
که دیگر به یک کوتوله‌ی سفیدِ رو به خاموشی دگردیسی یافته، حدود ۱۰
میلیارد سال سن دارد.
* حتی اگر فضاپیمای سولار اوربیتر (کاوشگر خورشیدی) همین فردا هم از گرفتن داده‌ها بازایستد، من سال‌ها در تلاش برای یافتن همه‌ی این چیزها خواهم بود.»
مجموعه‌ای از تصویرهای رکوردشکنِ خورشید که کاوشگر سولار اوربیتر (سولو، SolO) به هنگام گذر نزدیکش از کنار این ستاره در ماه مارس گرفته و اکنون منتشر شده انبوهی از جزییاتی را که در گذشته هرگز دیده نشده بودند نشان می‌دهد از جمله یک آبفشان گازی کمیاب که دانشمندان نامش را "جوجه تیغی خورشیدی" گذاشته‌اند.
فضاپیمای سولار اوربیتر (مدارگرد خورشیدی) نزدیک‌ترین تصویرهایش از خورشید را منتشر کرده که طیفی از پدیده‌های پیش‌تر دیده نشده، از جمله این آبفشان گاز سرد و داغ به نام "جوجه تیغی خورشیدی" را نمایان کرده‌اند. تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر- اگر متوجه جوجه تیغی نشدید تصویر پایین را ببینید
در این گذر، که سولار اوربیتر به اندازه‌ی یک سوم فاصله‌ی زمین-خورشید به به آن نزدیک شده بود، این فضاپیما نیم نگاهی هم به قطب جنوب خورشید انداخت. این نسختین بار بود که یک تلسکوپ -چه زمینی و چه فضایی- چنین تصویرهای پرجزییاتی از این منطقه‌ی خورشید، که به باور دانشمندان نقشی کلیدی در تولید میدان مغناطیسی خورشید دارد می‌گرفت.
دیوید برگمانز، فیزیکدان خورشیدی در رصدخانه‌ی سلطنتی بلژیک و دانشمند ارشدِ دستگاه "تصویرگر نهایت فرابنفش" (ئی‌یوآی، EUI) در سولار اروربیتر می‌گوید: «این عکس‌ها براستی نفس‌گیر هستند. حتی اگر سولار اوربیتر همین فردا از دریافت داه‌ها بازایستد، من سال‌ها کار برای پی بردن به این همه چیز خواهم داشت.»
تصویرگر نهایت فرابنفش آفریننده‌ی خیره‌کننده‌‌ترین تصویرهایی‌ست که این فضاپیما گرفته؛ فضاپیمایی که در فوریه‌ی ۲۰۲۰ به فضا پرتاب شد. این دوربین با واگشود (وضوح) بالا پدیده‌های درون لایه‌های زیر جو خورشید را نمایان می‌کند، منطقه‌ای که مسئول پدید آوردنِ شراره‌های خورشیدی و فوران‌های تاجی است؛ بیرون زدن پلاسمای مغناطیسی از جو بیرونی خورشید، با نام "تاج" را فوران تاج خورشیدی می‌خوانند.
جوجه تیغی خورشیدی
یکی از پدیده‌هایی که در گذشته هرگز دیده نشده بود و در گذر نزدیک ۲۶ مارس گرفته شده یک چشمه‌ی افشان شگفت‌انگیز از گازهای داغ و سرد است که در همه‌ی جهت‌ها از سطح خورشید بیرون می‌زند و دانشمندان آن را "جوجه تیغی خورشیدی" نامیده‌اند.
این "جوجه تیغی" با گستردگیِ ۲۵۰۰۰ کیلومتر، دو برابر قطر زمین، بخش کوچکی از قطر ۱.۴ میلیون کیلومتری خورشید را می‌پوشاند ولی بسیار بزرگ‌تر از شراره‌های ریز و به پهنای یک کشورِ خورشید است که به نام "آتش اردوگاه" شناخته شده و در ژوئن ۲۰۲۰، به هنگام نخستین گذر نزدیک ان فضاپیما از خورشید یافته شده بودند. در آن زمان، سولار اوربیتر هنوز در گام به اصطلاح راه‌اندازی بود و وارد حالت علمی کامل نشده بود؛ همچنین در آن هنگام تنها به اندازه‌ی نصف فاصله‌ی زمین-خورشید به این ستاره نزدیک شده بود. [اینجا درباره‌شان خواندید: * نزدیک‌ترین نماهای خورشید شمار فراوانی "آتش اردوگاه" را روی آن نشان می‌دهند].
دنیل مولر، دانشمند پروژه‌ی سولار اروربیتر در سازمان فضایی اروپا (اِسا) می‌گوید: «ما از کیفیت داده‌های نخستین پیراهور (حضیض، نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدار یک جرم به خورشید) بسیار هیجان‌زده‌ایم. تقریبا سخت است که باور کنیم این تازه آغاز ماموریت است. سرمان واقعا بسیار گرم خواهد بود.»
تصویرهای قطب جنوب خورشید که در زمان این گذر نزدیک گرفته شده‌اند مورد توجه ویژه‌ی دانشمندانی‌اند که رفتار خورشید و چرخه‌ی ۱۱ ساله‌ی فعالیتش (کاهش و افزایش دوره‌ایِ در تولید لکه های خورشیدی، شراره‌ها و فوران‌ها) را بررسی می‌کنند.
تصویرِ فضاپیمای سولار اوربیتر (مدارگرد خورشیدی) از قطب جنوب خورشید با واگشود (وضوح) بالا- تصویر بزرگ‌تر
به گفته‌ی ناسا، در اوج این چرخه، قطب‌های مغناطیسی خورشید جابجا می‌شوند شمال مغناطیسی می‌شود جنوب و برعکس. فیزیکدانان خورشیدی امیدوارند با سنجش دقیقِ چیزی که دارد در بخش‌های قطبی خورشید رخ می‌دهد به راز این رفتار شگرف خورشید پی ببرند.
بررسی قطب‌های خورشید یکی از وظیفه‌های کلیدی ماموریت سولار اوربیتر است. در بخش بعدی این ماموریت، گردانندگان سولار اوربیتر مدار این فضاپیما را رو به بیرون از صفحه‌ی برجگاهی (دایره‌البروجی)، صفحه‌ای که مدارهای سیاره‌ها در آنست کج می‌کنند تا بتواند دیدگاهی سرراست‌تر از قطب‌ها داشته باشد، کاری که هرگز در گذشته انجام نشده. [در این باره خواندید: * این فضاپیما چشم‌اندازی را به ما خواهد داد که تاکنون ندیده‌ایم- قطب‌های خورشید]
دیدار ۲۶ مارس در زمان فعالیتِ به نسبت شدید خورشید انجام شد. فضاپیما در خط آتش چندین شراره‌ی خورشیدی و یک فوران تارجی بود، پدیده‌هایی که سپس به توفان‌های زمین‌مغناطیسی و خاموشی‌های رادیویی در زمین انجامیدند.
رابین کولانینو، یک فیزیکدان خورشیدی در آزمایشگاه پژوهشی نیروی دریایی آمریکا که دستگاه "سولوهای پی" (SoloHI PI) را برای سولار اوربیتر ساخت می‌گوید: «ما همیشه به رویدادهای بزرگ علاقمند بوده‌ایم زیرا آنها بزرگ‌ترین واکنش‌ها را با جالب‌ترین فیزیک پدید می‌آورند، چون داریم به افراط‌ها نگاه می‌کنیم.»
تصویری که سولار اوربیتیر (مدارگرد خورشیدی) به هنگام دیدار نزدیکش با خورشید در مارس ۲۰۲۲ از قرص این ستاره گرفت- تصویر بزرگ‌تر (پی‌ان‌جی، ۶.۵ مگ)
از ۱۰ ابزار همراه سولار اوربیتر، چهار تای آنها به سنجش ویژگی‌های ذرات خورشیدی که به فضاپیما می‌رسند می‌پردازند. در هفته‌های پیرامون آن گذر نزدیک، این دستگاه‌ها چندین رویداد نامعمول را ثبت کردند که دانشمندان هنوز سرگرم بررسی‌شان هستند. پژوهشگران امیدوارند بتوانند پیوندهایی میان چیزی که دوربین‌هایی مانند ئی‌یوآی روی سطح خورشید می‌بینند و چیزی که در محیط پیرامون این ستاره رخ می‌دهد پدید بیاورند. سرانجام، آنها دوست دارند بتوانند اثرهای این شراره‌ها و فوران‌های تاجی بر زمین را با جزییاتی دقیق‌تر پیش‌بینی کنند.
سولار اوربیتر دیدار نزدیک بعدی‌اش با خورشید را در ۱۳ اکتبر انجام خواهد داد و کمی از دیدار ماه مارس به خورشید نزدیک‌تر خواهد شد. این بدیدن معناست که می‌توانیم چشمداشت عکس‌های رکوردشکنِ تازه را داشته باشیم. دیدار نزدیک پیشین این فضاپیما در فاصله‌ی حدود یک دوم فاصله‌ی زمین-خورشید انجام شد.
باران‌ها و "خزه‌ها"ی تاجی در تصویر نمای نزدیکِ فضاپیمای سولار اوربیتر- اگر ویدیو اینجا اجرا نشد می توانید آن را در تلگرام یک ستاره در هفت آسمان یا در خود یوتیوب ببینید.
-------------------------------------------------
تلگرام، توییتر و فیسبوک یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies twitter.com/1star_7sky facebook.com/1star7sky واژه‌نامه: Solar Obiter - SolO - sun - star - geyser - solar hedgehog - Earth - south pole
- magnetic field - David Berghmans - Royal Observatory - Belgium -
Extreme Ultraviolet Imager - European Space Agency - ESA - solar flare -
coronal mass ejection - magnetized - plasma - corona - diameter -
campfire - perihelion - Daniel Müller - cycle - sunspot - magnetic pole -
NASA - ecliptic plane - geomagnetic storm - radio blackout - Robin Colaninno - U.S. Naval Research Laboratory - SoloHI PI - EUI
در این تصویر تازه‌ی تلسکوپ فضایی هابل ناسا بخش مرکزی کهکشان بیضیگون غول‌پیکر ان‌جی‌سی ۴۷۴ در صورت فلکی ماهی را می‌بینیم. ان‌جی‌سی ۴۷۴ حدود ۱۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و پهنایش به حدود ۲۵۰ هزار سال نوری می‌رسد- یعنی ۲.۵ برابر کهکشان راه شیری!
این کهکشان افزون بر اندازه‌ی هیولاوارش، رشته‌ای از پوسته‌های لایه‌ای پیچیده دارد که هسته‌ی کره-مانندش را در بر گرفته‌اند. دلیل این پوسته‌ها ناشناخته است ولی پنداشت اخترشناسان اینست که می‌توانند پیامدهای فروکشیده شدنِ یک یا چند کهکشان کوچک‌تر به درون کام این کهکشان غول‌پیکر باشند. همان گونه که با افتادن سنگی در آب یک دریاچه، موج‌هایی در آن پدید می‌آید، کهکشان بلعیده شده هم موج‌هایی پدید آورده که این پوسته‌ها را ساخته‌اند.
نزدیک به ۱۰ درصد از کهکشان‌های بیضیگون ساختارهای پوسته‌ای دارند، ولی برخلاف بیشتر کهکشان‌های بیضیگون که همراه و در پیوند با خوشه‌های کهکشانی هستند، بیضیگون‌های پوسته‌ای معمولا در فضای به نسبت تهی جای دارند. شاید دلیلش این باشد که آنها پیش‌تر، همسایگان خود را خورده‌اند.
ان‌جی‌سی ۴۷۴ هم یکی از این بیضیگون‌های تنهاست. تنها کهکشان مارپیچی بسیار کوچک‌ترِ ان‌جی‌سی ۴۷۰ نزدیکش است و در چارچوب کوچک پایین، سمت چپ تصویر دوم که دیدگاه دوربین پیمایش دیجیتال آسمان (دی‌اس‌اس) را نشان می‌دهد دیده می‌شود. این مارپیچی زیبا هم به احتمال بسیار تا چند میلیارد سال دیگر در برابر کشش گرانشی ان‌جی‌سی ۴۷۴ از پای در آمده، به کام آن فرو خواهد رفت و چه بسا پوسته‌های پیچیده‌ی بیشتری به گرد این غول بیضیگون پدید خواهد آورد.
اینجا پیوندی از رشته‌نماهایی پی در پی را می‌بینیم که در شب ۱۵/۱۶ می، هر پنج دقیقه یک بار با دوربینی دیجیتال گرفته شده‌اند و با هم روند گرفتگیِ ماه کامل، همزمان با گذر آن از آسمان در درازنای ۳ ساعت را بر فراز شاخه‌های درختان در فلوریدای مرکزی نشان می‌دهند. با فرو رفتن ماه به درون سایه‌ی زمین، قرص روشن آن هم به تاریکی و سرخی می‌گراید. در حقیقت اگر نماهای میانی در این رشته را بشماریم به زمانی حدود ۹۰ دقیقه می‌رسیم که مدت زمانِ گامِ گرفتگی کلی را نشان می‌دهد. آریستارخوس، ستاره‌شناس یونانی هم در ۲۷۰ پیش از میلاد، مدت زمان ماه‌گرفتگی کامل را اندازه گرفته بود، هر چند احتمالا بدون بهره‌گیری از ساعت‌ها و دوربین‌های دیجیتال. با این همه، وی با بهره از هندسه و به کمک همین مدت زمان ماه‌گرفتگی، روشی ساده و بسیار دقیق را برای اندازه‌گیری فاصله‌ی ماه بر پایه‌ی شعاع سیاره‌ی زمین پدید آورد.
