میلیون ها ستاره در امگا سنتوری

خوشه ی ستاره ای کرویِ امگا سنتوری (NGC 5139) که در این عکس تلسکوپی واضح دیده می شود، در حدود 15,000 سال نوری از ما فاصله داشته و قطر آن چیزی در حدود 150 سال نوریست.

امگا سنتوری(قنطورس) با حدود 10 میلیون ستاره ی پیرتر از خورشید، بزرگترین خوشه ی کروی‌ایست که به دور کهکشان راه شیری می گردد.

بیشتر خوشه های ستاره ای از ستارگانی همسن و با ترکیب یکسان تشکیل شده اند، ولی خوشه ی مرموز امگا سنتوری نمایشگاهی است از ستارگانی با سنین و ترکیبات شیمیایی گوناگون.

در واقع، امگا سنتوری ممکن است هسته ی باقیمانده ی یه کهکشان کوچک باشد که در کهکشان راه شیری ادغام شده است.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100331.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

کهکشان ستاره فشان و غیرعادی NGC 1313

چرا این کهکشان تا این اندازه بهم ریخته است؟

معمولا این کهکشان های درهم و برهم از برخورد دو کهکشان همسایه به وجود می آیند. ولی کهکشان مارپیچی NGC 1313 ظاهراً همسایه ای نداشته است. ستاره های آبی و پرجرم در این کهکشان به وفور دیده می شود و تشکیل ستاره های جدید آنقدر در آن شایع است که به آن عنوان «کهکشان ستاره فشان» (starburst galaxy) داده اند.

از جمله ویژگی های NGC 1313 ، یکی هم این است که بازوهای مارپیچی آن کج و نامتقارنند و محور چرخشی آن نیز در مرکز نوار هسته ی کهکشان قرار ندارد.

کهکشان NGC 1313 در این تصویر، 50000 سال نوری گستردگی دارد و به فاصله ی 15 میلیون سال نوری از ما و در صورت فلکی تور دیده می شود.

مدل سازی عددی از چنین کهکشان هایی می تواند به روشن شدن طبیعت غیرعادی آنها بیانجامد.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100330.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

غروب ماه بر فراز Pleasant Bay

آسمانی مناسب خیال پردازان!

هفته ی گذشته، در اوایل شامگاه، منظره ی آسمان بیشتر مناسب تماشای ذهن خیالپرداز بود. آنچه دیده می شد ماه در حال غروب در میان قابی از ابرها بر فراز خلیجی آرام با ردیف درختان صنوبر در امتداد ساحل بود.

خوشه ی باز ستاره ای "پروین" در مرکز تصویر، کهکشان آندرومدا درست در بالای افق در سمت راست و ردیف ستارگان کمربند شکارچی (جبار) در سمت چپ زیر ستاره ی نارنجی ابط الجوزا. ستاره ی پرنور شباهنگ نیز در انتهای سمت چپ زیرچشمی به درختان می نگرد.

ولی "چشم خیال" بیش از این می بیند:

صورت های فلکی ظاهر میشوند. شکارچی جبار شمشیر و سپرش را بالای سر می برد و به میدان جنگ می شتابد در حالی که سگش (صورت فلکی سگ بزرگ) که شباهنگ، چشم راستش است، در پی اش روان است. در آن سوی آسمان، ذات الکرسی، ملکه ی اتیوپی، نشسته بر تخت او را می نگرد...

تصویر بالا بر فراز Pleasant Bay در Maine آمریکا گرفته شده و بطور دیجیتالی با تصاویر اطلس ستاره ای قرن 17 یوهان هولیوس ترکیب شده است.

واژه نامه:
Moon - Pleiades - open star cluster - M45 - Andromeda galaxy - Orion - Sirius - constellation - the Hunter - Big Dog - Canis Major - Cassiopeia - Queen of Ethiopia - Pleasant Bay - J. Hevelius 

منبع: apod.nasa.gov

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

ماه جوان و هفت خواهران

هلال جوان ماه و هفت ستاره ی خوشه ی پروین (هفت خواهران) در این نمای زیبای آسمان شامگاهی با هم می درخشند.

عکس در زمان اعتدال بهاری (اول فروردین) و از آسمان سن آنتونیوی تگزاس گرفته شده.

برای پردازش این عکس دیجیتالی، نماهای مختلف از این بخش آسمان با هم ترکیب شده تا هم جزئیات بخش روشن ماه و هم ستارگان خوشه ی پروین را بشود در آن دید.

معمولا در عکس هایی که از خوشه ی پروین گرفته می شود، هاله ی آبی رنگ سحابی بازتابی آن نیز دیده می شود ولی در این عکس، این سحابی "شسته شده" و دیده نمی شود.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100326.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

NGC 2442: کهکشانی در صورت فلکی ماهی پرنده

کهکشان از شکل افتاده ی NGC 2442، در صورت فلکی جنوبیِ ماهی پرنده و در فاصله ی 50 میلیون سال نوری از ما قرار دارد. دو بازوی مارپیچی که از میله ی مرکزی آن به بیرون کشیده شده اند، شکلی قلاب مانند به آن داده اند و این را می توان در تصاویری با میدان دید گسترده مشاهده کرد.

این عکس موزائیکی نمای نزدیک که از ترکیب داده های تلسکوپ هابل به دست آمده، جزئیات جالبی از ساختار این کهکشان را نشان می دهد.

نوارهای تیره ی غبار، خوشه های ستاره ای آبی جوان و مناطق سرخ فام تشکیل ستاره، همه، دور هسته ی کهکشان گرد آمده اند. این هسته محل تجمع ستارگان پیرتر است و با تابش نور زرد از آنها مشخص می باشد.

داده های واضح تلسکوپ هابل همچنین، کهکشان های دورتر پس زمینه را نشان می دهد که از ورای خوشه های ستاره ای و سحابی های NGC 2442 دیده می شوند. این تصویر، گستره ای در حدود 75000 سال نوری را در بر دارد.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100325.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

تصاویر آماتوری خیره کننده که ناسا را به تحسین واداشت

این تصاویر بدون نیاز به هزینه های چند میلیونی گرفته شده است. مردی انگلیسی به نام رابرت هریسون، با نصب یک دوربین دیجیتال در یک بالن هلیوم هدایت شونده توسط سیستم ناوبری و فرستادن آن به ارتفاع 22 مایلی سطح زمین، موفق به ضبط این تصاویر نفس گیر شد.

سیستم طوری تعبیه شده بود که دریچه ی دوربین در لحظه ی بازگشت و فرود بالن به طور اتوماتیک باز شده و صحنه های مقابلش را ضبط کرده است.

منبع: dailymail

خلاصه برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

جنگ کهکشان ها: M81 در برابر M82

سمت راست، کهکشان مارپیچی M81 با بازوهای مارپیچی اش. سمت چپ، کهکشان نامتعارف M82 با ابر گاز و غبار سرخ رنگش!

این صحنه ی خیره کننده، دو کهکشان ماقبل تاریخی را نشان می دهد که میلیاردها سال است در دام گرانش یکدیگر اسیر شده اند.

گرانش (جاذبه ی) هر یک از آن ها اثری چشمگیر بر دیگری در هر صد میلیون سال دارد. در دور آخر، جاذبه ی M82 باعث تغییر اندازه ی امواج چگالی اطرافM81 شد. این امواج، ناشی از قدرت و حجم بازوهای M81 بود. ولی M82 همچنان مملو از مناطق فعال تشکیل ستاره و ابرهای گاز پربرخورد و پرانرژی باقی مانده که باعث تابش پرتو X از آن می شود.

این نبرد همچنان ادامه دارد تا پس از چند میلیارد سال، تنها یکی از دو کهکشان پیروز شده و باقی بماند.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100324.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

کهکشان راه شیری در غبار سرد

این پرده ی زیبای غباری کهکشان ما از چه ساخته شده؟ کسی درست نمی داند!

ساختار پیچیده ای که در تصویر روبرو دیده می شود، اخیرا با جزئیات دقیق از یک منطقه ی گسترده ی آسمان در پرتو فروسرخ توسط ماهواره ی اروپایی "پلانک" گرفته شده.

این تصویر ترکیبی دیجیتالی از 3 تصویر فروسرخ است: دو تصویر با رزولوشن بالا از "پلانک" و یکی هم عکسی قدیمی تر که توسط ماهواره ی از کار افتاده ی IRAS گرفته شده. در این رنگ ها، آسمان پوشیده از گازهایی بسیار سرد با تابشی ضعیف و در فاصله ی 500 سال نوری از زمین است. در تصویر، قرمز دمای 10 درجه ی کلوین را نشان می دهد در حالی که سفید نشان دهنده ی گاز با دمای 40 درجه ی کلوین است. نوار صورتی در امتداد بخش پایینی تصویر نیز گاز گرم محدود در صفحه ی کهکشان راه شیری را نشان می‌دهد.

مناطق روشن ابرهای مولکولی چگال را نشان می دهند که به آهستگی در حال رمبش و تشکیل ستارگان جدیدند. مناطق تیره تر همان گازهای میان ستاره ای و غبارند که به نام cirrus شناخته می شوند.

این که چرا این مناطق به شکل پیچیده و رشته رشته اند هنوز در حال بررسی است.

تحقیقات و مطالعات آینده بر روی منشا و نحوه ی تکامل این غبارها به درک درست از تاریخچه ی کهکشان و همچنین نحوه ی تولد و ایجاد سامانه های سیاره ای مثل سامانه ی خورشیدی کمک می کند.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100322.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

اعتدال بهاری + 1

دو بار در سال، در اعتدال پاییزی و بهاری، خورشید دقیقا از شرق طلوع می کند.

برای اثبات این همترازی آسمانی، جو اورمان عکاس، این عکس الهام بخش را از خورشید در حال طلوع درست در امتداد کانال شرق به غرب در Temp، آریزونای آمریکا در سال 2001 ثبت کرده. البته او یک روز بعد از اعتدال بهاری این عکس را گرفته.

چرا خورشید یک روز پس از اعتدال بهاری درست از شرق سر می زند؟

در عرض جغرافیایی "تمپ" خورشید با زاویه ای که کمانی رو به جنوب می سازد از افق بالا می آید. به دلیل آنکه کوه ها افق واقعی را پنهان میسازند. خورشید به آرامی در سمت شرق از قله ی کوه ها طلوع میکند. عکاسی از خورشید که کمانی را از شمال شرقی طی می کند و به نقطه ی اول بازمیگردد 24 ساعت طول میکشد.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ تر

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100321.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

نور منطقه البروجی در مقابل نور کهکشان راه شیری

نور شبح مانندِ منطقه البروجی یا برجگاهی (سپیده دم دروغین، فجر کاذب، بین الطلوعین)، در وسط این تصویر پانوراما به روشنی دیده می شود.

این روشنایی هنگامی ایجاد می شود که نور خورشید توسط ذرات غبار در صفحه ی دایره البروجی پراکنده شود.

در هفته های نزدیک به اعتدال بهاری (که امروز ساعت 17 و 32 به وقت جهانی بود) نور برجگاهی پس از غروب آفتاب در نیمکره شمالی و پیش از طلوع آفتاب در نیمکره جنوبی بسیار روشن تر دیده می شد. در این هنگام صفحه دایره البروجی زاویه ی کمی با افق می سازد.

در این عکس مثلث باریک نور برجگاهی در افق غربی پخش شده و در نوک آن خوشه ی دوست داشتنی پروین دیده می شود. بالای خوشه پروین، ستارگان و سحابی های صفحه ی کهکشان راه شیری یک کمان ساخته اند.

عکس در 10 مارس در پارک ملی Teide در جزیره تنریف گرفته شده و از 4 تصویر جداگانه که در کنار هم نمایی 180 درجه را در بر دارند ترکیب شده.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرک‌تر

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100320.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

مرغ دریایی و اردک

سحابی های "مرغ دریایی و اردک" بال خود را در پهنه ای به اندازه ی 7 درجه در آسمان شب گسترده اند.

آن ها را در محدوده ی صورت فلکی "سگ بزرگ" یا "کلب الاکبر" می توان یافت. مرغ دریایی (بالا سمت چپ) خود از دو سحابی نشری تشکیل شده. سر مرغ از سحابی روشن تر (NGC 2327) تشکیل شده در حالی که سحابی گسترده تر(IC 2177) بال و بدن مرغ را ایجاد کرده. طول بال 250 سال نوری و فاصله اش از ما 3800 سال نوریست.

اردک (پایین سمت چپ) فشرده تر است و تنها حدود 50 سال نوری وسعت دارد و در حدود 15000 سال نوری از ما دور است.

سحابی اردک بخاطر وجود بادهای پرانرژی از سوی یک ستاره ی فوق العاده پرجرم و داغ در نزدیکی مرکزش، برافروخته شده. نام علمی ثبت شده ی این سحابی NGC 2359 است.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100319.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

فوبوس از نگاه مریخ اکسپرس

دلیل چرخش این جسم کوچک به دور مریخ چیست؟

منشا اولیه ی این قمر مریخ که از دو تای دیگر بزرگ تر است هنوز نامعلوم است. فوبوس و دیموس بسیار شبیه سیارک های نوع C (کربنی) هستند ولی جاذبه ی گرانشی آنها بعلاوه ی شکل مداری و نحوه ی قرار گرفتنشان در صفحه ی استوایی مریخ با هم تفاوت دارد.

تصویر بالا را سفینه ی اروپایی مدارگرد سریع السیر مریخ (Mars Express) که در سال 2003 برای پژوهش بر روی مریخ به فضا پرتاب شد، در حالی که از کنار آن می گذشت گرفته. در تصویر دقیق بالا، شکل نامنظم فوبوس و خاک تیره اش مشخص است با شیارهای عجیب فراوان و زنجیره ای دیدنی از گودال ها در مرکز تصویر.

طول فوبوس 25 کیلومتر است و جاذبه اش کمتر از آنست که آن را به شکل کروی در آورد. فاصله ی آن از مریخ آنقدر کم است که عاقبت در زمانی در 20 میلیون سال آینده، جریان کشندی آن را خورد کرده و تبدیل به حلقه ای خواهد کرد و خرده های این حلقه هم عاقبت در حرکتی مارپیچی به مریخ نزدیک شده و به آن برخورد خواهند کرد.

روس ها قصد دارند سال آینده سفینه ی فوبوس گرانت (Phobos-Grunt) را برای نشستن بر سطح آن به فضا پرتاب کنند.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100317.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

قنطورس آ

قنطورس آ (NGC 5128) در فاصله ی 11 میلیون سال نوری، نزدیک ترین کهکشان فعال به زمین است. گستردگی این کهکشان بیضوی 60000 سال نوریست و شکل عجیب و غریبش در این تصویر شفاف به روشنی پیدا می‌باشد.

ظاهرا این کهکشان، از برخورد دو کهکشان معمولی ایجاد شده و نتیجه اش ملغمه ای خارق العاده از خوشه های ستاره ای و رگه های پوشاننده ی گردوغبار تاریک بوده. خورده ریزه های باقی مانده را هم سیاهچاله ای با جرمی یک میلیارد برابر جرم خورشید که نزدیک به مرکز کهکشان قرار دارد در حال بلعیدن است. این فرآیند، همانند دیگر کهکشان های فعال، باعث تابش های رادیویی و پرتو X و پرتو گاما از کهکشان قنطورس آ می شود.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: nasa.gov/apod

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

JWST: آینه ها و مردان نقابدار

تکنیسین های هوافضای Ball و ناسا در بخش پرتو ایکس و سرمازایی مرکز پروازهای فضایی مارشال در حال آزمایش قطعات اصلی آینه ی تلسکوپ فضایی "جیمز وب" (JWST) می باشند.

این تلسکوپ قرار است در سال 2014 به فضا پرتاب شود و برای پژوهش درباره ی زمان آغازین پیدایش کیهان در طول موج بالا (فروسرخ) بهینه سازی می شود.آینه ی آن 21.3 فوت قطر دارد و از 18 تکه ی شش ضلعی تشکیل شده.

در این تصویر، بخشی از تکه ها برای آزمایش آماده می شود. لباس ها و ماسک های تکنیسین ها برای جلوگیری از آلودگی سطح آینه هاست. در بخش پرتو ایکس و سرمازایی (برودتی) مرکز مارشال، آینه ها را در اتاق های مدور بزرگ قرار داده، هوای اتاق را تخلیه و دمای آن را تا 400- فارنهایت (تنها 60 درجه بالاتر از صفر مطلق) پایین می آورند. با این دما و فشار فوق العاده پایین، محیطی که تلسکوپ در فضا با آن روبرو خواهد بود و در آن به کار گرفته خواهد شد شبیه سازی می شود.

آزمایش قطعات آینه ی JWST تا 18 ماه ادامه خواهد داشت.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: nasa.gov/apod

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

شفق قطبی "یوکان" همراه با ردّ ستارگان

با دوربینی که بر روی سه پایه اش ثابت شده باشد، می توان تصاویر زیبایی از رد باشکوه ستارگان را که در اثر چرخش زمین به دور محورش ایجاد می شود ثبت کرد.

ولی در عرض جغرافیایی بالا و در ماه های مارس و آوریل (اسفند و فروردین)، همچنین می توان عکس درخشش لرزان شفق قطبی را نیز داشت. در واقع هفته های نزدیک به اعتدال فصلی، چه بهاری و چه پاییزی، زمانی مناسب برای رصدگران شفق های قطبی است.

در این منظره ی زیبا از آسمان یوکان در شمال کانادا، نمونه ای از همین پدیده را می توان دید. این عکس در سپیده دم اول مارس، خارج از بزرگراه کلونداک ، حدود 60 کیلومتری جنوب داوسون سیتی گرفته شده. برای ایجاد این عکس ترکیبی، چند عکس با زمان نوردهی کوتاه را بصورت دیجیتالی با هم ترکیب کرده اند تا دایره های هم مرکز رد ستارگان به همراه پرده ی سبزفام شفق که آن را به نام نورهای شمالی هم می خوانند، یک جا ثبت شوند.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: nasa.gov/apod

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

"هلن"، ماه کیوان از دید کاسینی

بر سطح هلن، قمر کیوان چه خبر است؟

این تصویر با جزییات بی سابقه، هفته ی گذشته توسط فضاپیمای روباتیک کاسینی که به دور زحل در گردش است و از فاصله ای به اندازه ی 2 برابر قطر زمین از این ماه کوچک برداشته شد.
گرچه دهانه های برخوردی معمولی و تپه هایی بر سطح آن دیده می شوند ولی همین تصویر خام و پردازش نشده نیز آن را به شکلی غیرمعمول آرام و صاف نشان می دهد.

اخترشناسانِ علاقمند به سیارات انتظار دارند از این عکس های دقیق، سرنخ هایی در باره ی منشا و شیوه ی تکامل این کوه یخ 30 کیلومتری گرد آورند.

نکته ی دیگری که هلن را غیرعادی ساخته این است که در همان مدار دیون (ماه دیگر کیوان) و درست در جلوی آن در حال گردش به دور زحل است و به این ترتیب به عنوان چهارمین ماه کیوان که در نقطه ی لاگرانژ قرار دارد شناخته می شود.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: nasa.gov/apod

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

آن سوی "قلب": مافی 1 و 2

دو کهکشان انتهای سمت چپ عکس تا سال 1968 ناشناخته بودند.

گرچه ظاهرا این دو از درخشان ترین کهکشان های آسمان شبند، گرد و غبار تیره ی مرکز کهکشان راه شیری مانع از دیده شدن آن ها در نور مرئی شده بود.

تصویر بالا در طیف فروسرخ (مادون قرمز) به وسیله ی کاوشگر "پیمایش میدان گسترده در فروسرخ"(WISE) که اخیرا به فضا پرتاب شد گرفته شده که این دو را با جزئیات بالا در دوردست ها و در کنار سحابی روشن و خوش منظره ی "قلب" (IC 1805) نشان می دهد.

کهکشان مارپیچی در حدود بالای عکس که از همه راحت تر دیده می شود "مافی2" است. درست زیر آن و سمت راست، کهکشان کرکی شکل "مافی1"، نزدیک ترین غول کهکشان بیضوی به زمین قرار دارد.

گستردگی فضای درون این عکس (که در نور غیرطبیعی گرفته شده) از بالا تا پایین، به اندازه ی 3 قرص کامل ماه است. هر یک از کهکشان های مافی 15000 سال نوری پهنا دارند و در فاصله ی حدود 10 میلیون سال نوری از زمین و در صورت فلکی ذات الکرسی قرار دارند.

در سمت راست تصویر، ستاره ها، رشته های گازی و گرد و غبار داغ، نمایی دقیق از سحابی قلب در طیف فروسرخ ایجاد کرده اند.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: nasa.gov/apod

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

بهرام بر فراز Allalinhorn

"این جسم درخشان در آسمان چیست؟"

پرسشی رایج که به تناسب زمان و فصل، پاسخی متفاوت خواهد داشت.

جواب این پرسش در طول ماه گذشته، در نیم کره ی شمالی، ودرست پس از غروب آفتاب، "بهرام" (مریخ) بود.
در این تصویر پانورامای زیبا، که طی یک سفر اسکی در بلندی های آلپ سوئیس گرفته شده، نه تنها بهرام، بلکه بسیاری دیگر از اجسام درخشان را می توان دید.
درختان کاج در پیش زمینه ردیف شده اند و دامنه های برفی منتهی به ستیغ پوشیده از برف Allalinhorn در دوردست به چشم می خورند.
در پس زمینه، ستارگان دیده می شوند که در آن میان، خوشه ی ستاره ای "کندوی عسل" (M۴۴) را درست پایین و سمت چپ بهرام می توان دید، در حالی که ستارگان آلفا و بتای دوپیکر (جوزا) هم دزدانه از پایین و سمت چپ به بهرام می نگرند.

بهرام تا میانه های ماه می (اواخر اردیبهشت) درخشان خواهد ماند و می توان آن را در صورت فلکی خرچنگ (سرطان) تماشا کرد.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: nasa.gov/apod

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

"ستون آفتاب" در غروب

تابش سرخ فام آفتاب غروب، ابر متراکم بر فراز این کوه های پوشیده از برف را روشن کرده. 

پرتو نور که همچون ستونی، ابرهای آسمان را به کوه ها پیوند داده به نام "ستون خورشید" شناخته می شود، ستونی درخشان که از بازتاب نور خورشید از سطح هموار بلورهای شش ضلعی یخ در هوای سرد جو بالا و برگشتن آن به سمت زمین ایجاد می شود.

دوشنبه ی گذشته، ستاره شناسان این ستون را در حالی که به آرامی در شفق آسمان محو می شد از رصدخانه ی Mt. Jelm و رصدخانه ی فروسرخ ویومینگ تماشا کردند.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: nasa.gov/apod

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

از ژرفای "ارابه ران"

صفحه ی کهکشان راه شیری از میان صورت فلکی ارابه ران به سمت راست در حرکت است.

در این نمای گسترده ی 10 درجه ای از آسمان، مجموعه ای غنی از سحابی ها و خوشه های کهکشانی این صورت فلکی شمالی کهن به تصویر درآمده.

ستاره ی درخشان "الناز" یا "بتای ثور" در پایین، سمت راست تصویر، ارابه ران را به صورت فلکی "گاو" (ثور) می پیوندد. سه خوشه ی باز ستاره ای، M36, M37 و M38 ، که در بالا و سمت چپ الناز و در منطقه ی متراکم ستاره ای ردیف شده اند، برای بسیاری از رصدکنندگان آسمان که به دوربین دوچشمی مجهزند آشناست.

در اعماق تصویر، همچنین سحابی های متمایل به قرمز IC 405, IC 410 و IC 417. که منطقه ی تشکیل ستاره های جوان هستند را می بینیم سحابی های تاریک تر بارنارد، B34 و B226 در بیرون منطقه و بر زمینه ای تاریک دیده می شوند.

برای آشنایی بیشتر با صورت فلکی گاو، نشانگر ماوس را بر روی تصویر حرکت دهید.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: nasa.gov/apod

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

کهکشان "سوزن" از لبه

کهکشان مارپیچی و باشکوه NGC 4565 از زمین از لبه دیده می شود.

این کهکشان که بخاطر شکل مقطع باریکش، کهکشان "سوزن" خوانده می شود، هدف بسیاری از تورهای رصدی در نیمکره ی شمالی است.

کهکشان "سوزن" کم نور ولی زیباست و در صورت فلکی گیسو واقع شده.

این تصویر رنگی و شفاف نشان می دهد که هسته ی مرکزی برآمده ی آن را رگه های گرد و غبار که از صفحه ی کهکشان بلند شده، در بر گرفته و تار کرده است. کهکشان همسایه ، NGC 4562 نیز در بالا سمت راست تصویر دیده می شود.

کهکشان NGC 4565 با گستردگی 100 هزار سال نوری، در فاصله ی 40 میلیون سال نوری از ما قرار دارد، به راحتی با تلسکوپ های کوچک دیده می شود و از نظر علاقمندان آسمان یکی از شاهکارهای برجسته ی آسمانی فراموش شده در فهرست مسیه است.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: nasa.gov/apod

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

ایستگاه فضایی بین المللی از بالا

ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) بزرگترین ساخته‌ی دست بشر در مدار زمین است.

ISS به حدی بزرگ است که حرکت آن به دور زمین را با چشم غیر مسلح نیز می توان دید وعکس‌های زیبایی تاکنون از روی زمین از آن گرفته شده.

ماه گذشته، ایستگاه، دیداری دوباره با شاتل فضایی که حامل تجهیزات تازه و مایحتاج بود داشت. همچنین، شاتل یک واحد جدید نیز به ایستگاه افزود.

در حال حاضر در ایستگاه فضایی، 5 فضانورد اقامت دارند: دو نفر از NASA آمریکا، دو نفر از RKA روسیه، و یک نفر از JAXA ژاپن که مخارج و مسئولیت تامین آذوقه‌ی آنها با سازمان مربوطه‌شان می‌باشد.

سرنشینان فضاپیمای Endeavour پس از جدا شدن شاتل از ایستگاه، این عکس تماشایی را از شهر فضایی (ایستگاه بین‌المللی) گرفتند که بر فراز ابرها و دریاها و خاک زمین در حال گردش است.

بخش‌هایی که در تصویر دیده می‌شوند شامل مدول‌ها و چوب‌بست‌ها و آرایه‌های گسترده‌ی خورشیدی است که برق ایستگاه را تامین می کند.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: nasa.gov/apod

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

M78 و ابرهای بازتابی غبار در جبار

از نکات بارز M78 و دیگر سحابی‌های بازتابی صورت فلکی جبار، درخشش وهم‌انگیز نور آبی و ستون‌های شوم از غبار تاریک در آن‌هاست. رگه‌های غبار تاریک، هم نور را جذب می‌کنند و هم نور ستاره‌های آبی متعدد تازه متولد شده‌ در سحابی را برمی‌گردانند.

از دو سحابی بازتابی در این تصویر، M78  در مرکز عکس، شهرت بیشتری دارد. NGC 2071 در پایین و سمت چپ تصویر دیده می‌شود.

همان نوع پراشی که باعث آبی دیده شدن آسمان در طول روز است، اینجا هم به این ابرها رنگ آبی داده.

طول M78 چیزی در حدود 5 سال نوریست و با یک تلسکوپ کوچک نیز می‌توان آن را مشاهده کرد. فاصله‌ی M78 از ما 1600 سال نوریست و این بدین معناست که آنچه می بینیم، وضعیت سحابی در 1600 سال پیش است!

M78  به مجموعه‌ی بزرگ ابرهای مولکولی جبار تعلق دارد که سحابی بزرگ جبار و سحابی کله‌اسبی را نیز در بر دارد.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: nasa.gov/apod

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان