بهرام نزدیک آخور

مقابله ی اواخر ژانویه، سیاره ی بهرام را در آسمان شب و در میان ستارگان صورت فلکی خرچنگ (سرطان) بسیار پرنور کرده بود. از بعد از آن، سیاره ی سرخ رو به کم نور شدن گذاشت ولی در طول ماه های آوریل و می نیز همچنان در صورت فلکی خرچنگ باقی ماند.

در نیمه ی آوریل، بهرام در نزدیکی های خوشه ی ستاره ای معروف این صورت فلکی، یعنی خوشه ی کندوی عسل (M۴۴)  دیده می شد.

M۴۴ یک نام قدیم تر هم دارد: Praesepe که به زبان لاتین معای "آخور" یا "گهواره"  می دهد.

این تصویر که با نوردهی ۶۰ ثانیه ای در ۱۴ آوریل گرفته شده، بهرام را به رنگ زرد کمرنگ و به همراه خوشه ی M۴۴ در نزدیکی میانه ی عکس و در نزدیک شاخه ی درخت کاج نشان می دهد.

البته، ستاره های M۴۴ حدود ۶۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارند در حالی که فاصله ی بهرام از زمین حدود ۶۰۰ "ثانیه"ی نوری است!

این عکس دیجیتالی بوسیله ی دوربینی که بر روی یک تلسکوپ نصب شده و در اردوگاهی در ویرجینیای آمریکا گرفته شده. روشنایی محو روی شاخه های درخت به خاطر نور اتومبیل های عبوری در طی زمان نوردهی ایجاد شده.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگتر

منبع: apod.nasa.gov

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

زیان بزرگ ناسا - سقوط بالن چند میلیون پوندی

بالن بزرگ و چند میلیون پوندی ناسا در حالی که برای صعود آماده می شد، پیش از اوج گرفتن، از نگه دارنده‌ی زمینی اش جدا شد و به همراه تمام تجهیزات تحقیقاتی متصل به آن سقوط کرد!

این بالن، بخشی از عملیات تحقیقاتی اساتید و دانشجویان دانشگاه برکلی کالیفرنیا و چند دانشگاه تایوانی بود که برای بررسی پرتوهای گاما در جو زمین و در ارتفاع 25 مایلی طراحی شده بود.

عملیات قرار بود در منطقه ای دورافتاده در استرالیا انجام شود.

درست در لحظه ای که بالن از هوا پر شد، از پایه ی نگهدارنده ی زمینی جداشده و شروع به کشیده شدن روی زمین کرد. در مسیر کشیده شدن هم با یک خودروی پارک شده برخورد کرد و آن را واژگون کرد. تکه های این بالن در اثر برخورد با خودروها و کشیده شدن بر روی زمین، در سطح گسترده ای پخش شد. خوشبختانه در این میان کسی آسیب ندید.

 

ویدئوی این حادثه:

منبع: dailymail

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

کهکشان NGC 4731 در خوشه ی سنبله

کهکشان مارپیچی میله‌ای NGC 4731 حدودا 65 میلیون سال نوری از ما فاصله داشته و در خوشه ی کهکشانی سنبله قرار دارد.

رنگ های این تصویر کیهانی خوش ترکیب، خوشه های ستاره ای جوان و آبی بسیاری را در اطراف بازوهای مارپیچی کهکشان نشان می دهد. بازوهای پهن کهکشان در اثر برهم کنش گرانشی اش با یکی دیگر از اعضای خوشه ی کهکشانی (کهکشان غول آسا و بیضوی NGC 4697) از شکل افتاده اند.

NGC 4697 خارج از این تصویر و در سمت چپ آن است ولی یک کهکشان نامنظم کوچکتر به نام NGC 4731A نیز نزدیک پایین تصویردیده می شود که خوشه های ستاره ای جوان با ستاره های آبیش جزئیات قابل توجهی به آن داده است. البته تک ستارگان پرنور و پررنگی که در عکس دیده می شوند بسیار به ما نزدیک ترند و متعلق به کهکشان راه شیری خودمانند. کهکشان NGC 4731 قطری بیش از 100000 سال نوری دارد.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگتر

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100429.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

ستون گرد و غبار سحابی کارینا

در درون سر این هیولای میان ستاره ای، ستاره ایست که به آرامی در حال ویران کردنش است.

هیولا، در سمت راست، در واقع یک ستون بی جان از گاز و غبار به طول بیش از یک سال نوری است. خود ستاره که در پس غبار تیره پنهان شده، در حال فروپاشی از طریق تابش ذرات پرانرژی است.

جریان ها و نبردهای مشابهی در سرتاسر سحابی ستاره ساز کارینا در حال وقوع است. در آخر ستارگان با نابود کردن "ستون آفرینش" خود طی 100,000 سال آینده پیروز خواهند شد و بجای آن، یک خوشه ی ستاره ای جدید باقی خواهند گذارد.

نقاط صورتی اطراف تصویر، ستارگان تازه تشکیل شده اند که به تازگی از چنگ هیولای مادر رهایی یافته اند.

این تصویر، هفته ی گذشته در مراسم بزرگداشت بیستمین سال بکار افتادن تلسکوپ فضایی هابل به نمایش درآمد. نام تکنیکی این فوران های ستاره ای،(هربیگ هارو) Herbig-Haro است.

چگونگی ایجاد این فوران ها توسط یک ستاره، موضوع تحقیقات آینده است ولی به نظر می رسد یک قرص برافزایشی چرخان در اطراف ستاره ی مرکزی آن را به وجود می آورد. یک فوران Herbig-Haro دیگر هم در نزدیک میانه ی تصویر دیده می شود.

همین تصویر در اندازه ی بزرگ تر

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100426.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

غروب آفتاب در دریایی طلایی

در روز ۱۷ آوریل، آسمان صاف بود و با نزدیک شدن شب، آفتاب رنگی دیدنی گرفت. این نمای تلسکوپی زیبا خورشید ورم کرده و دگرگون شده ی آن روز را در ساحل جنوبی بریتانیا نشان می دهد.

سطح دریا ستونی روشن از نور آفتاب را بازتابانده و به رنگ طلایی در آمده است. در افق نیز شهر پورتسموث دیده می شود.

آیا گرد و غبار آتشفشانی باعث شده این رنگ ها تا این اندازه شدید و سیر شوند؟ شاید نه.

معمولا، غروب آفتاب (و همچنین طلوع آن) رنگ های زیبا و تماشایی دارد، به ویژه هنگامی که هوا صاف باشد و خورشید بسیار به افق نزدیک شده باشد، مانند همین چشم انداز.
ولی ذرات درشت غبار، مانند ذرات خاکستر فوران شده از آتشفشان Eyjafjallajökull ایسلند که پرواز هواپیماها را به هم ریخت هم می تواند باعث پراش بیشتر و پدید آوردن این رنگ های غروب باشد.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگتر

منبع: apod.nasa.gov

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

Bloop : صدایی اسرارآمیز از ژرفای اقیانوس

این صدا را بشنوید: اینجا (فرمت wav، حجم ۱۶۲ kb)

سرچشمه ی این صدای عجیب در اقیانوس آرام چیست؟

تصویر بالا، نمودار تصویری یک صدای بلند و غیرمعمول است که در سال 1997، توسط میکروفن های کارگذاشته شده در زیر دریا ثبت شد و نام Bloop را بر آن نهادند. در این نمودار، محور افقی، زمان را نشان می دهد و محور عمودی، زیر و بمی صدا را. بلندی صدا هم با میزان روشنی نمودار نشان داده شده. این صدا را اینجا بشنوید: فرمت wav، حجم ۱۶۲ kb

با وجودی که بلوپ ها از بلندترین صداهای ضبط شده در اقیانوس های کره ی زمینند، منبعشان هنوز ناشناخته مانده است. Bloop چندین بار در نزدیکی ساحل جنوبی آمریکای جنوبی شنیده شد و تا 5000 کیلومتر دورتر هم قابل شنیدن بود. گرچه این صدا بی شباهت به صدای حیوانات دریایی نیست ولی حتی نهنگ آبی هم آنقدر بزرگ نیست که صدایی به این بلندی ایجاد کند.

بلوپ این فرضیه ی جذاب را به وجود آورده که شاید گونه های زیستی بزرگتر و کشف نشده ای نیز در اعماق تاریک و ناشناخته ی اقیانوس ها زندگی کنند.

حدسیات دیگری نیز در این مورد زده شده از جمله جدا شدن کوه های یخ. از 1997 تاکنون دیگر بلوپی شنیده نشد هرچند که صداهای بلند و غیرقابل توضیح دیگری بجای آن ضبط شده.

منبع: apod.nasa.gov

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

Mz3: سحابی مورچه

چرا سحابی Mz3 مورچه کروی نیست؟

سحابی سیاره ای (سیاره نما)ی Mz3 روشنایی اش را از ستاره ای شبیه به خورشید می گیرد که البته "کروی" است. پس چرا گازی که از آن منتشر می شود، بجای ایجاد شکل کروی، شکلی شبیه به یک "مورچه" را به وجود آورده؟

برای یافتن پاسخ، چند سرنخ داریم: سرعت بیش از 1000 کیلومتر بر ثانیه ی گازهای منتشره، طول در حد سال نوری ساختار و میدان مغناطیسی ستاره ای که در بالای مرکز سحابی دیده می شود. احتمال این نیز هست که ستاره ی دومی در ورای سحابی و نزدیک به ستاره ی اصلی در حال چرخش باشد.

فرضیه ی دیگر می گوید که چرخش ستاره ی مرکزی و میدان مغناطیسی آن، گاز را منتقل می کند.

ازآنجایی که ستاره ی مرکزی بسیار شبیه به خورشید ما به نظر می رسد، ستاره شناسان امیدوارند که شناخت بیشتر از این مورچه ی غول آسای فضایی بتواند اطلاعات مفیدی در مورد آینده ی خورشید و زمین به ما بدهد.

همین تصویر در اندازه ی بزرگ تر

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100425.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

NGC 1055: کهکشانی در جعبه

کهکشان مارپیچی زیبا و بزرگ NGC 1055 عضو برجسته ی یک گروه کوچک کهکشانی است که در فاصله ی 60 میلیون سال نوری و در صورت فلکی ترسناک قیطس(نهنگ) قرار دارد.

این کهکشان که در تصویر از لبه دیده می شود، 100,000 سال نوری پهنا دارد و هم اندازه ی کهکشان خودمان است. ستارگان پرنور و رنگارنگی که در پیش زمینه ی تصویر دیده می شوند، ستاره های کهکشان راه شیری اند. چند کهکشان ناشناخته هم در پس زمینه دیده می شوند.

هچنین در تصویر متوجه قابی از هاله می شویم که اطراف و بالا و پایین صفحه ی کهکشانی دیده می شود. این هاله، خود، یک ساختار نواری و کم نور است و می تواند بقایای یک کهکشان اقماری باشد که حدود 10 میلیارد سال پیش توسط کهکشان بزرگ تر از هم پاشیده است.

همین تصویر در اندازه ی بزرگتر

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100424.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

SDO : خورشید در نهایت فرابنفش

هول نشوید! خورشید وحشی نشده!

این تصویر ظاهرا خشمگین از نزدیکترین ستاره به زمین در تاریخ 30 مارس توسط رصدخانه دینامیک خورشیدی (SDO) گرفته شده. رنگ های کاذب این تصویر، نهایت حدود طول موج های فرابنفش را نشان می دهد که نشان دهنده ی پلاسمای داغ با دماهایی نزدیک به 1 میلیون کلوین است.

وضوح تصاویر ارسالی SDO بسیار بالاست و فعالیت های خورشیدی را با جزئیاتی غیرقابل پیش بینی نشان می دهد. در واقع، SDO روزانه 1.5 ترابایت داده به زمین می فرستد که معادل دانلود نیم میلیون آهنگ MP3 است. داده های جدید SDO همچنین شامل فیلمی با وضوح بالا از زبانه ی بزرگ انفجاری است که در بالا و سمت چپ این تصویر دیده می شود.

همین تصویر در اندازه ی بزرگتر

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100423.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

ناهید، تیر و ماه

این ماه رصدگران آسمان، با مقارنه ی دوست داشتنی ناهید و تیر (زهره و عطارد) در گرگ و میش شفق آسمان باختری سرگرم شدند.

این تصویر ترکیبی از 8 تصویر از 4 تا 15 آوریل، رد دو سیاره را در آسمان پورتسموث انگلستان نشان می دهد. همه ی عکس ها در ساعت 19:50 به وقت جهانی گرفته شده.

حرکت دو سیاره از پایین و به سمت چپ شروع می شود. ناهید کم کم از خورشید دور می شود و در آسمان بالا می آید ولی تیر ابتدا بالا آمده و سپس به سمت پایین بر می گردد. بالاترین نقطه متعلق به 11 آوریل است.

در 15 آوریل، ناهید و تیر یک هلال نوی ماه را نیز در کنار خود داشتند.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ تر
منبع: antwrp.gsfc.nasa.gov

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

سحابی پنجه گربه

سحابی ها در برخی موارد به اشکالی مشهور می شوند که گربه ها با آن اشکال به دردسر می افتند!! با این حال هیچ گربه ای نتوانسته سحابی عطیم "پنجه گربه" در صورت فلکی کژدم را به وجود بیاورد.

پنجه ی گربه یک سحابی نشری سرخ رنگ در فاصله ی 5500 سال نوری است که از انبوه اتم های یونیده ی هیدروژن تشکیل شده.

این سحابی با نام پنجه خرس و یا NGC 6334 نیز شناخته می شود و ستارگان آن با جرمی حدود 10 برابر جرم خورشید تنها در چند میلیون سال گذشته به وجود آمده اند.

تصویر بالا یک تصویر با زاویه ی باز و میدان دید عمیق از سحابی پنجه گربه است که از دومین نقشه برداری دیجیتالی آسمان گلچین شده است.

همین تصویر در اندازه ی بزرگ تر

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100421.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

دیون و تیتان، قمرهای زحل از دوربین کاسینی

آسمان با چند ماه را تصور کنید، آسمان زحل این گونه است. این ماه ها وقتی در کنار هم دیده شوند، در یک مرحله هلالی هستند.

فضاپیمای روبوتیک کاسینی که در حال حاضر به دور زحل می گردد ، ماه گذشته، عکسی از دو قمر مشهور زحل را در حالت تحدب گرفت.

تیتان، سمت چپ یکی از بزرگترین ماه های سامانه ی خورشیدی است که پوشیده در ابر می باشد. در سال 2005 کاوشگر هویگنس بر روی تیتان فرود آمد و نخستین تصاویر را از سطح غیرعادی آن به زمین نشان داد.

دیون، در سمت راست، با کمتر از یک چهارم قطر تیتان، جو قابل توجهی ندارد. این عکس کانونی نشده را کاسینی در 10 آوریل و با گذر از کنار این دو قمر گرفت.

همین تصویر در اندازه ی بزرگ تر

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100420.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

NGC 4651: کهکشان چتر

کهکشان مارپیچی NGC 4651 در فاصله‌ی 35 میلیون سال نوری و با قطری در حدود 50000 سال نوری، در صورت فلکی مرتب "گیسو" قرار دارد. در کنار این کهکشان، ساختار کم نوری شبیه به چتر دیده می شود که تا 50 هزار سال نوری دورتر از قرص کهکشانی کشیده شده و در این عکس، در سمت راست آن دیده می شود.

این چتر غول آسای کیهانی از جریان های کشندی ستاره ها تشکیل شده. خود این جریان ها، دنباله های طولانی ستارگانی هستند که نیروی گرانش NGC 4651، آن ها را از کهکشانی کوچک و از هم گسیخته جدا کرده.

اگر نشانگر ماوس را روی تصویر قرار دهید، تصویر شبیه سازی شده از این کهکشان اقماری را خواهید دید که چگونگی تکه تکه شدن و جذب شدنش در NGC 4651 را نشان می دهد.

اخیرا همکاری قابل توجه ستاره شناسان آماتور و حرفه ای برای به تصویر کشیدن ساختارهای کم نور در اطراف کهکشان های پرنور نشان داد که حتی در کهکشان های نزدیک به ما نیز چنین جریان های کششی ستاره ای وجود دارد. این نتیجه با بررسی مدل های تشکیل کهکشان ها، از جمله کهکشان راه شیری خودمان به دست آمده.

درصورتی که با بردن ماوس روی تصویر، تصویر دوم ظاهر نشد، اینجا رو بکلیکید.

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100415.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

ایستگاه بزرگ فضایی بر فراز زمین

ایستگاه فضایی بین المللی بزرگترین ساخته دست بشر در فضاست. فضایی که این ایستگاه اشغال می کند چیزی در اندازه ی یک زمین فوتبال است، گرچه محل سکونت فضانوردان تنها بخش کوچکی از آن است.

این ایستگاه به حدی بزرگ است که امکان پرتاب آن به صورت یک جا نبوده بلکه تکه تکه ساخته شده. تکه های آن در اندازه های بزرگ در هر بار پرتاب شاتل به فضا فرستاده می شد. ایستگاه برای عملیات، نیاز به چوب بست هایی به طول بیش از 15 متر و سنگینی بیش از 10000 کیلوگرم برای محکم شدن و برای برق کشی و جریان مایعات خنک کننده داشت.

در این تصویر بخشی از ایستگاه دیده می شود. عکاس، یکی از سرنشینان شاتل دیسکاوری است و عکس هم از پشت پنجره ی شاتل گرفته شده. در پیش زمینه ی تصویر، مدول پژوهشی "کیبو"ی ژاپن دیده می شود. چوب بست های بزرگ در سمت چپ دیده می شوند. هلال زمین هم سمت راست بر زمینه ی سیاه فضا به چشم می خورد.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100414.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

کهکشان مارپیچی غیرعادی M66 از نگاه هابل

چرا کهکشان مارپیچی M66 متقارن نیست؟
معمولا امواج چگال گاز، غبار و ستارگان تازه به دنیا آمده به دور هسته‌ی کهکشان مارپیچی می چرخند و کهکشانی تقریبا متقارن را به وجود می‌آورند. تفاوت بین بازوهای مارپیچی M66 و جابجایی ظاهری هسته‌ی آن ظاهرا بخاطر کنش و واکنش های قبلی و جریان‌های کششی گرانشی کهکشان‌های همسایه M65 و NGC 3628 است.
کهکشان مارپیچی M66 که در این عکس دیده می شود، 100000 سال نوری گستردگی داشته و در فاصله‌ی 35 میلیون سال نوری از ما قرار دارد. این کهکشان بزرگترین کهکشان در گروه موسوم به سه گانه‌ی اسد (شیر) می باشد.
مثل بیشتر کهکشان‌های مارپیچی، اینجا هم خطوط درهم و برهم و طولانی غبار با ستارگان روشن و سحابی‌ها درهم پیچیده شده‌اند و بازوهای کهکشان را مشخص ساخته‌اند.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100413.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

تیر و ناهید بر فراز پاریس

آسمان امشب میزبان یکی از زیباترین مقارنه‌های سیاره‌ای سال‌های اخیر است.

پس از غروب آفتاب می توان ناهید و تیر را درست در کنار هم دید. ناهید که معمولا یکی از درخشان‌ترین اجرام آسمانیست، گاه با هواپیما نیز اشتباه گرفته می‌شود (گرچه ناهید بسیار آرام پایین می رود).

تیر (عطارد) کم‌نورتر است و معمولا یافتنش هم سخت‌تر. این شب‌ها می شود تیر را در سمت راست ناهید یافت. در این عکس، ناهید و تیر در کنار کلیسای مشهور نوتردام پاریس دیده می شوند.

با کمی دقت در تصویر می شود برج ایفل را در پایین تصویر و زیر ناهید دید.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‎تر
منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100412.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

IC 418 ، سحابی‌ "دم نگار"

نام "دم نگار" به دلیل شباهت سحابی سیاره ای IC 418 به شکل های رسم شده توسط ابزارهای نقشه کشی ادواری به آن داده شده.
هنوز دلیل این شکل ظاهری چندان شناخته نشده. شاید به دلیل وزش باد از ستاره‌ی متغیر مرکزی باشد که روشنایی‌اش ساعت به ساعت و بطرز غیرقابل پیش بینی تغییر می کند.
شواهد نشان می دهد که این سحابی، تنها چند میلیون سال پیش، ستاره‌ی معولی‌ای مثل خورشید خودمان بوده که تنها چند هزار سال پیش نیز به یک غول سرخ معمولی تبدیل شده. وقتی سوخت هسته‌ای مرکز آن تمام شد، پوشش اطراف هسته شروع به پخش شدن کرد و هسته ای را باقی گذارد که بعدها تبدیل به یک "کوتوله سفید" شد و اکنون در مرکز این تصویر دیده می شود. نور ستاره‌ی مرکزی، اتم های گازهای اطراف را برمی انگیزد و باعث تابش آن ها می شود.
سحابیIC 418 با عرضی برابر با 0.3 سال نوری، 2000 سال نوری از ما فاصله دارد. این عکس را تلسکوپ هابل گرفته.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100411.html

 برگردان: یک ستاره در هفت آسمان
لینک این مطلب در دنباله

جبار از نگاه اسپیتزر

کمتر منظره‌ی کیهانی، مانند سحابی جبار، این پرورشگاه عظیم ستاره‌ای در فاصله ی 1500 سال نوری از ما، تخیل انسان را برمی‌انگیزد.

این عکس فروسرخ که منطقه‌ای به وسعت 49 سال نوری را نشان می دهد توسط تلسکوپ فضایی اسپیتزر و به قصد بررسی ستاره‌های جوان سحابی جبار گرفته شده. ستاره های جوانی که بیشترشان هنوز پوشیده در غباریند که در آینده به سیاره تبدیل خواهد شد.

ستاره های جوان جبار تنها حدود 1 میلیون سال عمر دارند. مقایسه کنید با عمر 4.6 میلیارد ساله‌ی خورشید.

داغ ترین ستاره‌های منطقه را می توان در خوشه‌ی ستاره‌ای ذوزنقه یافت، درخشان‌ترین خوشه‌ی نزدیک مرکز تصویر.

خنک کننده‌ی هلیوم مایع تلسکوپ اسپیتزر در می 2009 از کار افتاد و این تصویر از دو کانال باقیمانده‌ای دریافت شده که در دماهای بالا نیز به نور فروسرخ حساسند.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100410.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

رد دیسکاوری در سپیده‌دم

در تاریخ 5 آوریل، بازدیدکنندگان مرکز فضایی کندی، این ابرهای رنگارنگ و پرپیچ و خم را در آسمان صبحگاهی دیدند. 

این ابرها در واقع رد موتور فضاپیمای دیسکاوری است که پیش از طلوع آفتاب به مقصد ایستگاه بین المللی به فضا پرتاب شد. رنگ های لایه های مختلف آن بخاطر بازتاب نور قرمز آفتاب در حال طلوع است. 

در پیش زمینه ی تصویر نیز ساکنان باغ پایگاه فضایی دیده می شوند! موشک چند مرحله ای Atlas-Agena متعلق به دهه‌ی 60 در سمت چپ دیده می شود. در سمت راست نیز موشک های Mercury-Atlas و Mercury-Redstone دیده می شوند.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100409.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

ابر "دیسکاوری"

شاتل دیسکاوری در حال حاضر کنار ایستگاه فضایی بین المللی در ارتفاع 350 کیلومتری سطح زمین لنگر انداخته است.
دیسکاوری دوشنبه ی گذشته، ساعت 6:21 بامداد به وقت شرق آمریکا و پیش از طلوع آفتاب از سکوی 39A پایگاه فضایی کندی به فضا پرتاب شد.
این عکس از بازه‌ی زمانی کوتاهی پس از پرتاب از یک لنگرگاه قایق های تفریحی در 13 مایلی غرب پایگاه کندی در تیتوسویل فلوریدا نوردهی شده.
در عکس، نور فلق صبح در حال دمیدن را در افق می بینیم و رد موشک را در بالا سمت راست. خط روشن مرکز تصویر که با ابر بخار احاطه شده هم رد فعلی دیسکاوری است که به سوی افق و ایستگاه مداری کمانه کرده.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
منبع: antwrp.gsfc.nasa.gov

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

تیر و ناهید در غرب

آسیاب بادی در سکوت شاهد زوج دوست داشتنی در گرگ و میش آسمان مغربست.

این عکس در تاریخ 5 آوریل از Gallegos del Campo، زامورای اسپانیا گرفته شده. ناهید (چپ) و تیر (راست) نزدیک به آخرین حد از مقارنه ی خود در آسمان شامگاهیند. ولی حتی در روزهای آینده نیز، این دو ستاره ی شامگاهی در غرب آسمان و پس از غروب آفتاب نزدیک به هم خواهند ماند. در واقع ناهید درخشان، راهنما و نشانگر خوبی خواهد بود برای رصدکنندگان تیر.

تیر یا عطارد سیاره ایست که اغلب در تابش خیره کننده ی نور خورشید پنهان شده است.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
منبع: antwrp.gsfc.nasa.gov

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

پوست روباه، تکشاخ و درخت کریسمس

نقطه اشتراک این سه چیست: یک مخروط، پوست روباه و درخت کریسمس؟

پاسخ: هر سه در صورت فلکی تکشاخ قرار دارند.

منطقه ی تشکیل ستاره NGC 2264 که در این تصویر دیده می شود، ملغمه ایست از گاز و غبار کیهانی به فاصله ی 2700 سال نوری از زمین.

در این منطقه، سحابی نشری سرخ فام برانگیخته از نور پرانرژی ستارگان تازه متولد شده ، با غبار تاریک میان ستاره ای در هم آمیخته اند. غبارهای تاریک هم که به ستارگان داغ و جوان نزدیکند، نور آن ها را بازتابانده و به سحابی های بازتابی آبی تبدیل شده اند.

گستره ی ظاهری این تصویر موزائیکی در آسمان 3/4 درجه یا 1.5 برابر قرص کامل ماه است. وسعت آن نیز 40 سال نوری می باشد.

بخش های مختلف این تصویر موزائیکی عبارتند از سحابی پوست روباه که با ساختار در هم پیچیده اش در بالا و سمت چپ تصویر دیده می شود، ستاره ی متغیر S Mon غوطه ور در مه آبی رنگی درست زیر پوست روباه و سحابی مخروط در انتهای سمت راست.
ستارگان NGC 2264 به نام خوشه ستاره ای "درخت کریسمس" هم شناخته می شوند. اضلاع شکل مثلثی درخت کریسمس بوسیله ی ستاره ها مشخص می شوند، راس آن در سحابی مخروی است و ستاره ی S Mon هم در مرکز قاعده اش قرار دارد.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100406.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

پرومته از نگاه کاسینی

فضاپیمای روبوتیک کاسینی در عبور ماه ژانویه اش از کنار این قمر کوچک، تصاویری خام از آن گرفت که جزئیاتی از آن را ارائه می داد ولی اینک که گروه "کاسینی" این تصاویر را به روش دیجیتالی بازیافته اند، جزئیات بسیار بیشتری نمایان شده است.

در تصویر بالا، شکل دوک مانند و 100 کیلومتری پرومته با دهانه های متعدد بر روی آن به وضوح دیده می شود. در این تصویر، بخش روشن قمر مستقیما با نور خورشید روشن شده، ولی بخش تاریک را هم می توان اندکی با نور خورشید بازتابیده از زحل دید.

جزئیات تازه ی سطح پرومته و بازتاب پذیری بالای آن به ما برای شناخت بهتر تاریخ پرومته و حلقه های زحل کمک می کند.

امروز، کاسینی یک عبور برنامه ریزی شده از کنار بزرگ ترین قمر زحل، "تیتان" و برای چهارشنبه هم برنامه ی گذر از 600 کیلومتری "دیون" دارد.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100405.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

NGC 602 و کهکشان های پشت سرش

نزدیک لبه های ابر ماژلانی کوچک (یک کهکشان ماهواره ای به فاصله ی حدود ۲۰۰ هزار سال نوری از ما)، خوشه ی ستاره ای جوان و ۵ میلیون ساله ی NGC ۶۰۲ جای دارد. در تصویر خیره کننده ی زیر که هابل از این منطقه گرفته، می توانید این خوشه را ببینید که هنوز توسط ابر مادریش (ابر گاز و غباری که از دل آن به وجود آمده) در بر گرفته شده.

پشته های و رگه های خیال برانگیز و توده های به پس رانده شده ی گاز و غبار نشان می دهند که پرتوهای پرانرژی و امواج ضربه ای از سوی ستارگان پرجرم NGC ۶۰۲، ماده ی غباری را پس زده و فشرده و در نتیجه همچنان که این توده ها در اثر پرتوهای ستارگان از مرکز خوشه دور می شوند، یک فرآیند ستاره زایی دیگر هم در دلشان به راه افتاده.

گستردگی این تصویر باکیفیت هابل در فاصله ی برآورد شده ی ابر ماژلانی کوچک حدود ۲۰۰ سال نوریست، ولی در در پس زمینه ی همین گستره هم چندین کهکشان فریبنده را می توان دید. این کهکشان های پس زمینه در فراسوی NGC ۶۰۲ جای گرفته و صدها میلیون سال نوری یا بیشتر از آن فاصله دارند.

واژه نامه:

NGC 602 - Small Magellanic Cloud - satellite galaxy - star cluster - natal gas - Hubble - shock wave - star formation

همین تصویر در اندازه ی بزرگ تر

منبع: apod.nasa.gov

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

هاله ی روشن ماه

دریاچه ی یخ زده ی Ossiach در دل کوه های آلپ اتریش، در پیش زمینه ی این تصویر آرام و روشن گسترده شده است.

این عکس که اول مارس گرفته شده، آسمان شب با ماه تقریبا کامل و سیاره ی درخشان کیوان را از پشت لایه ی نازک ابر نشان می دهد.

همچنین در سمت چپ تصویر، هاله ی چند رنگی و روشن ماه دیده می شود.این هاله درست مثل هاله ی خورشید، زمانی ایجاد می شود که نور ماه از میان لایه های نازک بلورهای شش ضلعی یخ در ابرهای مرتفع سیروس بتابد.

بر اساس هندسه ی بلورهای یخ، فاصله ی ماه از هاله اش، 22 درجه است.

همین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
منبع: http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap100402.html

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان