شگفتی های مرکز کهکشان

آسمان بالای سر ما در بخش مرکزی کهکشان راه شیری، سرشار از شگفتی های گوناگون کیهانیست؛ شگفتی هایی که بسیاری از آنها را از یک نقطه ی تاریک و با یک دوربین دوچشمی معمولی نیز می توان تماشا کرد.
صورت های فلکی نزدیک مرکز کهکشان عبارتند از: کمان (قوس)، ترازو (میزان)، کژدم (عقرب)، سپر و مارافسای.
در این صورت های فلکی، این اجرام کیهانی را می توان دید:
سحابی های فهرست مسیه: M8 ،M16 ،M20 به اضافه ی سحابی های پیپ و پنجه ی گربه.
خوشه های باز ستاره ای M6 ،M7 ،M21 ،M23 ،M24 و M25 و همچنین خوشه ی کروی ستاره ای M22.
یک حفره در غباری که در جهت مرکز کهکشان قرار دارد، همچون یک پنجره به ناحیه ای روشن پر از ستارگان دوردست باز شده است. این حفره که به نام "پنجره ی باده" شناخته می شود را می‌توان بین M7 و M8 دید.
همین تصویر با توضیحات مربوطه را در پیوند زیر این مطلب می‌بینید.

واژه نامه:
Galactic Center - Sagittarius - Libra - Scorpius - Scutum - Ophiuchus - Nebula - M8 - M16 - M20 - Pipe - Cat's Paw - open cluster - M6 - M7 - M21 - M23 - M24 - M25 - globular cluster - M22 - Baade's Window - M7 - M8

بهرام روزگاری غریب نواز بوده!

آیا روزگاری موجود زنده بر سطح بهرام (مریخ) وجود داشته؟
امروزه، هیچ گونه ی حیاتی زمینی، چه حیوانی چه گیاهی، نمی تواند مدت زیادی بر روی بهرام دوام بیاورد چرا که دستکم یک عنصر کلیدی، یعنی آب مایع، بر سطح خشن و عبوس آن یافت نمی شود. هر چند بنا به شواهدی که از بهرام نوردها به دست آمده، احتمالن در گذشته ی دور، آب بر سطح بهرام جاری بوده، ولی این آب نیز اسیدی تر از آن بوده که به ایجاد و شکوفایی زندگی بینجامد.
در سال 2005، بهرام نورد روباتیک روح (اسپیریت) با تخته سنگ هایی که از سطح بهرام بیرون زده بودند روبرو شد. پژوهش های مفصلی که به تازگی بر روی این سنگ ها انجام شده، اشاره ای کلیدی به این نکته دارد که همه ی بهرام همیشه هم چندان اسیدی نبوده است.
برآمدگی های مورد تحقیق که با عنوان "برآمدگی کومانچی" (برگرفته از نام یکی از قبایل سرخ پوست آمریکا در غرب تگزاس و اوکلاهما - م) لقب گرفته و نزدیک بالای تصویر امروز دیده می شود، غلظت بالا و غیرمعمولی از موادی چون کربنات آهن منیزیوم را نشان می دهد. در این تصویر، برای مشخص شدن گوناگونی ترکیبات، رنگ ها غلیظ تر شده اند. از آنجایی که این کربنات ها در اسید حل می شوند، دوام و ماندگاری برآمدگی ها نشان می دهد که احتمالا زمانی، جریان آبی کمتر اسیدی و مناسب تر برای زندگی در سطح بهرام جاری بوده است.
مطمئنا تحقیقات و بررسی های مفصل تر برای یافتن دیگر نشانه ها ادامه خواهد یافت.

واژه نامه:
Comanche - Mars - liquid water - magnesium iron carbonate - Spirit rover

ابر محلی

ستاره ها در آسمان تنها نیستند. در حدود 10 درصد از ماده ی مرئی موجود در صفحه ی کهکشان راه شیری ما در شکل "گازی" است و به نام "ماده ی میان ستاره ای" (ISM) خوانده می شود. این ISM یکدست نیست، و حتی نزدیک خورشید نیز تکه تکه است.
ISM محلی (نزدیک خورشید) را بسیار سخت می توان ردیابی کرد چرا که بسیار رقیق است و نور بسیار کمی می تاباند. هرچند این گاز که عمدتن از هیدروژن تشکیل شده، رنگ هایی بسیار خاص را جذب می کند؛ رنگ هایی که می توان آنها را در نور نزدیکترین ستارگان نیز یافت.
تصویر امروز، نقشه‌ای از ISM محلی در محدوده 10 سال نوری است که بر اساس تازه‌ترین مشاهدات تهیه شده. این مشاهدات نشان می‌دهند که خورشید در حال گذر از یک ابر میان ستاره‌ای محلی است؛ خود این ابر نیز در حال خروج از منطقه‌ تشکیل ستاره‌ "انجمن ستاره‌ای کژدم - قنطورس (Sco-Cen یا Sco OB2)" می‌باشد.
احتمالن خورشید طی 10,000 سال آینده از این ابر میان ستاره این ابر که به نام کُرک محلی (Local Fluff) نیز خوانده می شود خارج خواهد شد. مسائل زیادی هنوز از این ابر میان ستاره ای ناشناخته مانده، از جمله نحوه ی پخش شدن و توزیع آن، منشا آن و این که چه تاثیری بر زمین و خورشید دارد.

واژه نامه:
Local Fluff - Milky Way Galaxy - interstellar medium - ISM - Scorpius-Centaurus Association

حفره ای در خورشید

این شکل تاریک و شوم بر چهره ی خورشید، یک حفره ی تاجی است؛ ناحیه ای کم چگالی بالای سطح خورشید و جایی که میدان مغناطیسی خورشید، آزادانه از آنجا به فضای میان سیاره ای وارد می شود. این حفره ها که از دهه ی 1960 میلادی، مورد تحقیقات گسترده ای از فضا و در نور فرابنفش و پرتو ایکس قرار گرفتند، به عنوان منبع بادهای پرسرعت خورشیدی و اتم ها و الکترون هایی شناخته می شوند که در راستای خطوط میدان باز مغناطیسی از خورشید خارج می شوند. معمولا در دوره های کم فعالیتی خورشید، حفره های تاجی، مناطقی در بالای سطح قطب های خورشید را می پوشانند.
تصویر امروز یک حفره ی گسترده ی تاجی را نشان می دهد که اوایل هفته ی گذشته نیم کره ی شمالی خورشید را فراگرفته بود. این تصویر در نهایتِ نور فرابنفش و توسط دوربین های رصدخانه ی دینامیک خورشیدی ثبت شده. باد خورشیدی که از این حفره بیرون زد، باعث نمایش شفق های قطبی در سیاره ی زمین شد.

واژه نامه:
coronal hole - Sun - solar wind - magnetic field lines - Solar Dynamics Observatory - auroral

شوخی سالانه!

شاید شما نیز ایمیلی دریافت کرده باشید مبنی بر این که مریخ امشب به شکل باورنکردنی درخشان خواهد بود، ولی در واقع پرنورترین ستاره در افق مریخ نیست.
این عکسی از کویر مرکزی ایران است که در تاریخ 24 اوت گرفته شده. پرنورترین ستاره در آسمان نیمه تاریک آن، ناهید است که به نام "ستاره ی شامگاهی" نیز شناخته می شود. ولی مریخ تابناک نیز در تصویر دیده می شود، درست بالا و سمت راست ناهیدِ پرنورتر.
با وجود ادعاهای مطرح شده در اینترنت و اعلام این که مریخ امشب به بزرگی و روشنی ماه دیده می شود (یک دروغ اینترنتی که امسال برای هفتمین سال پیاپی در اینترنت و صندوق های ایمیل منتشر شده است. م )، جریان امشب همان چیزیست که در آسمان غرب می بینید. همراه با مریخ، ستاره ی آلفای صورت فلکی سنبله یعنی "سماک اعزل" را نیز بالا و سمت چپ ناهید در این منظره ی زیبا خواهید دید. سمت راست و دورتر از ناهید، کیوان را می بینیم که از بالای ابرهای آسمانِ رو به تاریکی، دزدانه سرک می کشد. و بالاخره در خلاف جهت افق نیز قرص کامل ماه قرار دارد که با درخششی 400,000 برابر مریخ، بیابان را روشن کرده است.

واژه نامه:
Mars - Venus - Evening Star - annually returning Mars Hoax - Virgo - Saturn - Full Moon

چشم رازگونه ی خورشید

مثل بخش میانی یک گل یا همچون چشمی رازگونه؛ این یکی از دقیق ترین تصاویری است که از یکی از لکه های خورشید، آن هم در نور مرئی گرفته شده.
این عکس خیره کننده با استفاده از تلسکوپ رصدخانه ی خورشیدی Big Bear در کالیفرنیا گرفته شده و بهترین عکسی است که تاکنون از یک لکه ی خورشید با قطر حدود 8,000 مایل (نزدیک به 13,000 کیلومتر - بزرگ تر از زمین) گرفته شده. دمای مرکز لکه حدود 3,600 درجه ی سانتی گراد است ولی مناطق اطرافش بسیار داغ ترند و بیش از 5,800 درجه حرارت دارند. شکل های نامنظمی که لکه را احاطه کرده اند، به عنوان "دانه" یا جودانه معروفند و از گاز داغی که از دل خورشید بیرون می زند تشکیل شده اند. بزرگی هر یک نیز حدود 1000 کیلومتر است.
پژوهشگران رصدخانه ی خورشیدی Big Bear این عکس را که دقیق ترین عکسی است که تاکنون در نور مرئی از یک لکه ی خورشیدی گرفته شده ثبت کردند. بزرگی هر یک از شکل های نامنظم دور لکه حدود 1000 کیلومتر است. قطر زمین حدود 12,000 کیلومتر است و این یعنی که این لکه احتمالن بسیار بزرگ تر از سیاره ی ماست.
تلسکوپی که این عکس را گرفت یک تلسکوپ خورشیدی جدید است که از اپتیک تطبیقی (سازگار) بهره می برد. (فن‌آوری اپتیک سازگار از یک تحلیلگر تصویر با سرعت بالا برای اندازه‌گیری کیفیت تصویر استفاده می‌کند و سیگنال‌های اصلاح‌کننده را در هر یک هزارم ثانیه به یک آیینه‌ی انعطاف‌پذیر روبروی تلسکوپ گسیل می‌دارد. آینه مرتب تغییر شکل می‌دهد و این مساله به طور موثری باعث رفع انحراف تصویر و بازگرداندن تصویری ترمیم شده و یکنواخت می‌شود. - م) (مطلبی در همین زمینه)

دانشمندان بر این باورند که ساختارهای مغناطیسی، مثل لکه های خورشید، کلید مهمی برای بررسی و شناخت وضع آب و هوایی فضاست. (آب و هوا ترجمه ی weather است وگرنه فضا نه آب دارد نه هوا! - م)
تغییرات آب و هوای فضا، که منشأش خورشید است، می تواند پیامدهای وخیم و خطرناکی برای محیط زیست کره ی زمین داشته باشد. یک توفان بد خورشیدی می تواند به اختلال در شبکه های برق و مخابرات و تخریب ماهواره ها و حتی قرار گرفتن خلبانان و خدمه و مسافران هواپیماها در معرض تابش پرتوهای خطرناک منجر شود.

به نقل از مجله ی اخترشناسی "آسمان و فضا" (Ciel et l'Espace) نیز، «این عکس پرجزئیات ترین و کامل ترین تصویری است که تاکنون در نور مرئی از لکه های خورشیدی به دست آمده.» پرفسور فیلیپ ر. گودویل از بنیاد تکنولوژی نیوجرسی در مورد عکس می گوید: «برای گرفتن این عکس ها، از دریچه ی دیافراگم 1.6 متری وخارج از محورِ تلسکوپ خورشیدی جدید در  (BBSO (Big Bear Solar Observatory استفاده شد.» وضوح تلسکوپ، تا اندازه ی 50 مایل (80 کیلومتر) بر روی سطح خورشید بود.

رصدخانه ی Big Bear در کنار دریاچه ی کوهستانی Big Bear با هوایی تمیز قرار دارد که شهرتش به خاطر جو ثابت و آرامش است. اعوجاج تصاویر در اثر اختلالات جوی، با استفاده از آینه ی تغییرپذیرِ 97 بازوییِ (بازوهای محرکی که آینه را تغییر شکل می دهند. - م) رصدخانه ی خورشیدی جدید تصحیح و برطرف شد. همزمان یک سیستم کامپیوتری نیز در ویرایش تصاویر به آن کمک می کند. قرار است تا تابستان 2011، BBSO با همکاری رصدخانه ی خورشیدی ملی، سامانه ی اپتیک سازگار فعلیش را به نوعی جدید با یک آینه ی تغییرپذیر 349 بازویی ارتقا دهد.

این تلسکوپ، پیشرو ساخت تلسکوپ زمینی بزرگ تری خواهد بود: "تلسکوپ خورشیدی با فن آوری پیشرفته (ATST)" که طی دهه ی آینده ساخته می شود. تلسکوپ فعلی در حال حاضر از سامانه ی اپتیک سازگار سطح بالایی استفاده می کند که به نوبه ی خود به نسل بعدی فن آوری برای سنجش میدان های مغناطیسی و رویدادهای دینامیک در نور مرئی و فروسرخ منجر خواهد شد.

واژه نامه:
Sun - sunspot - Big Bear Telescope - granulation - NST - BBSO - ATST - adaptive optics - actuator - deformable mirror

منبع: dailymail

ولی این یک دنباله دار نبود!

زمانی که شارل مسیه، اخترشناس فرانسوی سده ی هجدهم، در آسمان به دنبال شکار دنباله دارها بود، با پشتکار زیاد فهرستی از اجرامی تهیه کرد که به هیچ وجه یک "دنباله دار" نبودند. عضو شماره 27 فهرست مشهور اجرام غیر دنباله دارش را ببینید.
در واقع اخترشناسان سده ی 21 آن را یک سحابی سیاره ای (سیاره نما) تعریف کرده اند، ولی یک سیاره هم نیست گرچه در تلسکوپ های کوچک به شکل جرمی گرد و سیاره مانند دیده می شود.
مسیه 27 (M27) نمونه ای بسیار خوب از یک سحابی نشری گازی است که در اثر پایان یافتن سوخت هسته ای در هسته ی یک ستاره ی شبیه به خورشید به وجود آمده. این سحابی در پی (پف کردن - م) ستاره و پخش شدن لایه های بیرونی اش در فضا، تشکیل شده است. درخشش آن در نور مرئی ناشی از برانگیخته شدن اتم هایش در اثر تابش شدید ولی "نادیدنی" فرابنفش از ستاره ی رو به مرگ است.
M27 که آن را با نام سحابی دمبل نیز می شناسند، توده ای گاز میان ستاره ای با شکل متقارن با پهنای 2.5 سال نوری است که در فاصله ی حدود 1,200 سال نوری از ما و در صورت فلکی روباهک قرار دارد.
این تصویر ترکیب رنگی و پرابهت، جزئیاتی از منطقه ی شناخته شده ی مرکزی و همچنین هاله ی کم نور بیرونی که به ندرت در عکس ها دیده می شود را نشان می دهد. برای تهیه ی این تصویر، عکس های باریک باند که به وسیله ی فیلترهای حساس به تابش اتم اکسیژن (رنگ های سبز-آبی) و اتم هیدروژن (رنگ های سرخ) گرفته شده با یکدیگر ترکیب شده اند.

واژه نامه:
M27 - Comet - Charles Messier - Dumbbell Nebula - emission nebula - planetary nebula - Vulpecula - ultraviolet - oxygen - hydrogen

کشف منظومه ای با یک خورشید و هفت سیاره

یک سامانه (منظومه)ی خورشیدی که در آن، هفت سیاره به دور ستاره ای مانند خورشید می چرخند، در فاصله ی 127 سال نوری از زمین شناسایی شد. اعتقاد بر اینست که این بزرگ ترین سامانه ی سیاره ای فراخورشیدی است که تاکنون کشف شده. اخترشناسان وجود 5 سیاره را در آن تایید کرده اند و وجود دو سیاره ی دیگر نیز مورد بحث است. فاصله ی سیاره ها از ستاره ی مادر، تابع الگویی باقاعده، شبیه به منظومه ی خودمان است.
127 سال نوری دورتر از زمین: تصویری از منطقه ی اطراف ستاره ی HD 10180
دکتر کریستوفر لوویز، راهنمای دانشمندان رصدخانه ی جنوبی اروپا (ESO) می گوید: «ما سامانه ای که احتمالا بیشترین سیاره را دارد کشف کرده ایم... این کشف جالب توجه همچنین نمایانگر این واقعیت است که ما در حال ورود به عصری جدید در پژوهش سیاره های فراتر از منظومه ی خورشیدی شده ایم: عصر مطالعه ی سامانه های سیاره ای پیچیده نه سامانه های تک سیاره ای... بررسی حرکت سیاره ها در منظومه ی تازه، بر هم کنش های گرانشی پیچیده ای را بین سیاره هایش نشان داده که بینشی از تکامل دراز مدت این منظومه را به ما می دهد.»

ستاره ی مادر، با نام HD 10180, در صورت فلکی جنوبی آب مار و در فاصله ی 127 سال نوری از زمین قرار دارد. ستاره شناسان با استفاده از ابزار سیاره یابی به نام طیف نگار HARPS (اندازه گير دقيق سرعت هاي شعاعی براي جست وجو های سياره ای) که متصل به تلسکوپ 3.6 متری ESO در لاسیلای شیلی بود، 6 سال با شکیبایی به مطالعه ی این منظومه پرداختند.
تصور یک هنرمند از منظومه ی سیاره ای HD 10180

آنها توانستند با 190 اندازه گیری جداگانه به وسیله ی HARPS، لنگش ها و تکان های کوچکی در حرکت ستاره را که ناشی از گرانش سیاراتش بود ثبت کنند. از بین قوی ترین سیگنال ها، 5 تای اول مربوط به سیاراتی به سنگینی نپتون می شد، بین 13 تا 25 برابر زمین. این سیارات، با دوره ی مداری از 6 تا 600 روز، فاصله ای بین 0.06 تا 1.4 برابر فاصله ی زمین تا خورشید از ستاره ی مادرشان دارند.

دکتر لوویس می افزاید: «ما همچنین دلایل خوبی داریم که وجود دو سیاره ی دیگر را نیز اثبات می کند. یکی از آنها احتمالا سیاره ای شبیه کیوان است (با جرمی حداقل 65 برابر زمین) با دوره ی گردش مداری 2200 روز. دیگری شاید کوچک ترین سیاره ی فرا خورشیدی باشد که تاکنون کشف شده، با جرمی نزدیک به 1.4 برابر زمین ... این دومی خیلی نزدیک به ستاره ی مادر است، با فاصله ای تنها 2 درصد فاصله ی زمین تا خورشید و یک "سال" بر روی آن، تنها 1.18 روز زمینی طول می کشد.» این سیاره سنگی است، مثل زمین، ولی احتمالا بسیار داغ تر از آنست که زندگی بر رویش ممکن شود.

منظومه ی HD 10180 فضای درونی شلوغ تری نسبت به منظومه ی ما دارد زیرا دستکم پنج سیاره به اندازه ی نپتون در مدارهایی کمتر از مدار مریخ به دور ستاره ی HD 10180 می گردند.
ستاره شناسان تاکنون 15 منظومه که دستکم 3 سیاره داشته اند را پیدا کرده اند. آخرین رکورد متعلق به 55 Cancri با 5 سیاره بود که دو تای آنها غول گازی بودند.

جزئیات کشف اخیر، در نشست امروزِ سیارات فراخورشیدی در رصدخانه ی Haute-Provence در جنوب شرق فرانسه مطرح شد. یک مقاله ی پژوهشی به مجله ی اخترشناسی و اخترفیزیک ارائه شده است.
در آینده، با صرف وقت بیشتر، داده ها و اطلاعات مهم و دقیق تری به دست خواهد آمد و بدین ترتیب می توان با گسترش تکنیک ردیابی لغزش های ستارگان، سیاره های شبیه به زمین را در فاصله های دورتر کشف کرد.
در این ویدئو نیز یک اثر هنری تخیلی از پرواز به سوی این منظومه را می توانید ببینید:

واژه نامه:
Solar system - planet - exoplanet - European Southern Observatory - ESO - HD 10180 - Hydrus - HARPS - Neptune - 55 Cancri

منبع1: dailymail

ما چه ناچیزیم!

تصویری که بر جای میخکوبمان میکند!
سیاره ی زمین و ماه که به دورش می چرخد، از فاصله ی حدود 114 میلیون مایلی، این گونه بر زمینه ی سیاه چون مرکبِ فضا دیده می شوند.
این عکس باورنکردنی، زیبا و تفکربرانگیز، که توسط کاوشگر مسنجر ناسا و از اعماق فضا از زمین گرفته شده، نشان می دهد که ما واقعا چقدر ناچیزیم. در این عکس، زمین از فاصله ی 114 میلیون مایلی دیده می شود.
ماموریت فضاپیمای مسنجر جستجوی "وولکان" ها (vulcanoids) بود، اجسام سنگی کوچکی که به باور دانشمندان در مداری بین خورشید و سیاره ی تیر قرار دارند. هنوز هیچ ولکانوئیدی مشاهده نشده ولی فضاپیمای مسنجر اکنون در موقعیتی منحصر به فرد برای دیدن اجرام کوچک تر و کم نور تری است که سابقن امکان مشاهده ی آن ها نبود. وقتی که مدار فضاپیما، آن را به نزدیک ترین فاصله به خورشید برساند، جستجو برای وولکان ها آغاز می شود.
مسیر آن در بخش داخلی منظومه ی خورشیدی، یک بار عبور از کنار زمین، دو بار عبور از کنار ناهید (برای استفاده از نیروی گرانش این دو) و 3 بار عبور از کنار تیر است. مسنجر نیروی گرانش (جاذبه) زمین و ناهید را به کار می گیرد تا مدارش را به مرور و کم کم تغییر داده و در سال 2011 به مدار تیر برسد.
نموداری که مدار بیضوی مسنجر را نسبت به زمین، خورشید و تیر نشان می دهد. 
مسنجر با گذشتن از کنار سیارات، از نیروی گرانش آنها برای پیش رفتن و نزدیک شدن به تیر کمک می گیرد.
عکسی که فضاپیمای کاسینی در سال 2006 از ماه و زمین گرفته و آن ها را به صورت نقطه ای کوچک ورای حلقه های کیوان نشان می دهد.
فضاپیمای اروپایی مارس اکسپرس در سال 2003، پیش از رسیدن به بهرام، این عکس را از فاصله ی 8 میلیون کیلومتری از زمین و ماه گرفت.
عکسی از ناسا متعلق به سال 1969 که ماه نورد حامل نیل آرمسترانگ و ادوین آلدرین را در حال نزدیک شدن به بخش فرماندهی آپولو 11 برای بازگشت به زمین نشان می دهد. زمین در پس زمینه دیده می شود.
فضاپیمای ژاپنی نیز در حال بالا آمدن از پشت ماه، این عکس را از زمین گرفته.

واژه نامه:
Earth - Moon - Messenger - Venus - flybys - Mercury - gravity - Mars Express - Cassini - Apollo 11 - Neil Armstrong - Edwin Aldrin  - Saturn

منبع: dailymail

باز هم حمله به مشتری

نزدیک به سه ماه پس از کشف برخورد یک شهاب سنگ به سطح مشتری، این سیاره ی غول پیکر باز هم مورد حمله قرار گرفت.
یک ستاره شناس آماتور ژاپنی ساکن شهر کوماموتو در جزیره ی کیوشو، جنوب ژاپن، در حال فیلم برداری از مشتری بود که درخشش نوری کوتاه را بر روی آن دید. کلیپ ویدئویی جالب توجه او این نظر را مطرح می کند که مشتری احتمالا بسیار بیشتر از آنچه دانشمندان فکر می کنند مورد برخوردهای آسمانی قرار می گیرد.
درخشش یک ثانیه ای که بر سطح مشتری و درست زیر کمربند قرمز تیره اش دیده شد.
ماسایوکی تاشیکاوا بامداد شنبه به وقت ژاپن (حدود 6:22 عصر به وقت گرینویچ) مشغول مطالعه و بررسی آسمان بود و تلسکوپش را نیز رو به مشتری تنظیم کرده بود. در ویدئوی 4 ثانیه ایش، درخششی یک ثانیه ای را می توان پایین، سمت چپ مشتری و حدودن در ثانیه ی سوم فیلم مشاهده کرد. (ویدئو را در زیر این مطلب تماشا کنید.)
تاشیکاوا می گوید: «ابتدا فکر کردم یک اختلال دید است ولی با کمال شگفتی دیدم نور در ویدئو ثبت شده.»

در سوم ژوئن نیز، درخشش برخورد دیگری به مشتری توسط ستاره شناسان، آنتونی وسلی و کریستوفر ثبت شد (اینجا). ویدئوی ثبت شده توسط آن ها ستاره شناسان را به این نتیجه رساند که درخشش نور نه در اثر انفجار ناشی از برخورد سیارک یا دنباله دار، که در اثر برخورد شهاب سنگی آتشین به سطح مشتری ایجاد شده.

این برخورد آخر به ستاره شناسان کمک می کند که اندازه ی اجسام شناور در فضای بیرونی منظومه ی خورشیدی را بهتر بسنجند. گلن اُرتون از آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا می گوید: «اکنون زمان آن رسیده که یک شبکه ی جهانی از تلسکوپ ها برای بررسی مشتری ایجاد کنیم به طوری که بشود این سیاره را 24 ساعته و در طول 7 روز هفته زیر نظر بگیریم.»

در نوزدهم ژوئیه‌ی سال گذشته، جسمی مرموز با برخورد به مشتری، لکه ای به بزرگی اقیانوس آرام بر سطح آن به جای گذاشت. ستاره شناسان با مقایسه ی تصاویر تلسکوپ هابل از لکه ی به جا مانده از برخورد یک دنباله دار در سال 1994، نتیجه گرفتند که جسم مرموز، 1,600 فوت (نزدیک به 490 متر) پهنا داشته است.


واژه نامه:
Jupiter - Jupiter - meteor - giant planet - solar system - asteroid - comet

منبع: dailymail

چقدر از کیهان را نمی بینیم؟

جریان این خوشه ی کهکشانی چیست؟ برای سر در آوردن از این خوشه، موسوم به خوشه ی آبل 1689، نه تنها نیاز به تلسکوپی قدرتمند مانند تلسکوپ هابل است بلکه مدل سازی رایانه ای نیز در کنار آن لازمست.
برای آغاز، باید بدانیم که تقریبا تمام لکه های پنبه مانند زردرنگ در این عکس، هر کدام یک کهکشان مجزاست. اگر دقت کنیم، تعدادی از کهکشان های پس زمینه را می بینیم که به شکل عجیبی بزرگنمایی شده و به شکل کمان های منحنی دراز در آمده اند؛ دلیل آن هم شکست نور توسط خود خوشه است که تبدیل به یک "عدسی گرانشی" شده.
تحلیل های رایانه ای بر روی موقعیت و همواری این کمان ها نشان می دهد که علاوه بر کهکشان هایی که می بینیم، خوشه ی کهکشانی شامل مقدار قابل توجهی ماده ی تاریک نیز می باشد. این حجم ماده ی تاریک، به صورت دیجیتالی و در رنگ آبی به تصویر اضافه شده.
اکنون آبل 1689 تبدیل به یک معما شده زیرا این کمان ها آن قدر متعدد و گوناگونند که هیچ مدل ماده ی تاریک "مجزا" و تکی پیدا نشده که وجود همه ی آن ها را توضیح دهد، و نیاز به مدل هاییست که در آنها، ماده ی تاریک باعث حرکت و جابجایی کمان ها بشود. با این حال، داده ها و اطلاعات مفصلی که از خوشه های کهکشانی مثل آبل 1689 در دسترس است، ما را به یافتن راه حل هایی امیدوار می کند که نه تنها به طور کامل ماده ی تاریک درون خوشه ها را مشخص می کند بلکه میزان انرژی تاریک موجود در کیهان که برای باقی ماندن در امتداد خط دید این کمان های دوردست لازمست را نیز نشان می دهد.

واژه نامه:
Galaxy Cluster - Abell 1689 - Hubble - Space Telescope - gravitational lens - dark matter - dark energy

سایه ی کهکشان راه شیری!

تاکنون دیده بودید که نور کهکشان راه شیری هم بر روی زمین "سایه" بیندازد؟ 
برای پدید آمدن سایه توسط کهکشان راه شیری نیاز به شرایط مناسب است. نخستین و مهم ترین شرط اینست که آسمان تا اندازه ای از ابر باشد به گونه ای که نوار بلند صفحه ی مرکزی کهکشان دیده شود. محیط نیز باید تقریبا به طور کامل تاریک باشد و نور هیچ چراغی دیده نشود.
دیگر این که ماه در آسمان (بالای افق) نباشد وگرنه نورش، روشنی کهکشان را کم سو خواهد کرد. در پایان هم این که برای بهترین وضعیتِ ثبت سایه ها، نیاز به نوردهی بلندمدت دوربین است.
در تصویر بالا که در پارک ملی پورت کمبل، ویکتوریای استرالیا گرفته شده، هفت تصویر با نوردهی ۱۵ ثانیه ای از زمین و آسمان (با حذف چرخش آن) به روش دیجیتالی با هم ترکیب شده اند تا روشنایی و جزئیات لازم ثبت شود.
در پیش زمینه ی عکس، گلوگاه لوخ آرد (Loch Ard Gorge) را می بینیم که نامش را از کشتی ای که در سال ۱۸۷۸ در این مکان به گِل نشست گرفته. دو صخره در تصویر، باقی مانده ی دو تاق فرو ریخته به نام های تام و اِوا هستند. این دو تاق هم نامشان را از تنها بازماندگان فاجعه ی در هم شکستن کشتی لوخ آرد گرفته اند.
اگر به سطح آب درست جلوی صخره ها دقت کنید، سایه هایی که از نور کهکشان راه شیری پدید آمده را خواهید دید. در این ویدئو نیز می توانید حرکت ابرهای کم ارتفاع و سایه ی آن ها که در اثر نور کهکشان می افتد را در چشم اندازی آرام و دلپذیر تماشا کنید:

همین ویدئو در یوتیوب:
youtube
واژه نامه:
Milky Way galaxy - Shadow - Loch Ard Gorge - Port Campbell National Park

منبع: apod.nasa.gov

یک کهکشان یا دو تا؟

این جرم عجیب فراکهکشانی، یک کهکشان است یا دو کهکشان؟
پرسش در سال 1950 و زمانی مطرح شد که ستاره شناس "آرت هوگ"، به طور اتفاقی آن را مشاهده کرد. حلقه ی بیرونی عمدتن از ستارگان آبی درخشان تشکیل شده و نزدیک به مرکز آن، توپی از ستارگان سرخ تر و احتمالا بسیار پیرتر قرار دارد. بین این دو بخش، فضای بازی وجود دارد که کاملن تاریک به نظر می رسد.
هنوز مشخص نیست که "جسم هوگ" چگونه به وجود آمده، گرچه اجرام مشابه آن تاکنون شناخته شده و در دسته ای به عنوان گونه ای "کهکشان حلقوی" طبقه بندی شده اند. یکی از فرضیه های ایجاد این جسم، یک برخورد کهکشانی در میلیاردها سال پیش و اثر گرانش میله ی مرکزی است؛ این میله اکنون ناپدید شده است.
تصویر امروز که به وسیله ی تلسکوپ فضایی هابل در ژوئیه ی 2001 گرفته شده، جزئیات بی سابقه از جسم هوگ را آشکار می کند و ممکن است به شناخت بهتری از آن منجر شود. جسم هوگ 100,000 سال نوری پهنا داشته، در حدود 600 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و آن را می توان در صورت فلکی مار رصد کرد.
تصادفن در فضای خالی درون حلقه، در حدود مکان ساعت 1، کهکشان حلقوی دیگری دیده می شود که احتمالا در فاصله ی بسیار دورتری قرار دارد.

واژه نامه:
Hoag's Object - Ring Galaxy - Art Hoag - galaxy collision - Snake - Serpens

شهاب و آذرخش

توفان در افق دوردست و بارش ذرات دنباله دار از آسمان ها، در این نمای دلکش شبانگاه با هم همراه شده اند.
این منظره، در ساعات آغازین روز 13 اوت از Keota Star Party در چمنزار ملی پاونی، شمال شرق کلرادوی آمریکا به تصویر در آمد. برای ثبت هم زمان آذرخش و شهاب، 8 تصویر پیاپی با نوردهی های 30 ثانیه ای با یکدیگر ترکیب شده اند. سمت راست، سیاره ی درخشان مشتری را می بینیم که حتی ابر نیز نتوانسته جلوی نورش را بگیرد، سیاره ای که هم نام اساطیریش (ژوپیتر) شهاب ها و آذرخش ها را در مهار خود داشت.
رد شهاب، در جهت بارش شهابی پرساووشی در صورت فلکی حماسی پرساووش است، با پس زمینه ای پرستاره که در آن، خوشه ی ستاره ای پرساووش در بالای ابر طوفانی را نیز می توان دید. کهکشان کم نور آندرومدا نیز درست بالای شهاب پرنور قرار دارد.

واژه نامه:
Jupiter - meteor - Pleiades star cluster - Andromeda Galaxy - lightning - Perseid

ماه مچاله می شود؟

ماه در پایان کار: کشف شکاف هایی در سطح -دیواره های چندعضوی- نشان می دهد که طی 800 میلیون سال گذشته، 100 متر از شعاع ماه کاسته شده. به باور کارشناسان، دلیل این شکاف ها، از هم گسیختگی پوسته ی شکننده ی ماه، در اثر جمع شدن و چروک شدنش به خاطر سرد شدن درونش می باشد.
شکاف هایی در سطح ماه نشان می دهد که نزدیک ترین همسایه مان در فضا، رو به کوچک شدن است. به عقیده ی دانشمندان، ماه با سرد شدن درونش، در حال انقباض است، مثل بالونی که بادش خالی شود.

این کشف، نتیجه ی بررسی عکس هایی است که از خطوط گسل غیرمعمول به نام "دیواره ی آویخته" (Lobate scarps) در کوه های ماه گرفته شده.
شکاف خوردن: دیواره ی چندعضوی غیرمعمول که توسط
مدارگرد شناسایی ماهِ ناسا  در بلندی های ماه کشف شده.
(خبرگزاری فرانسه / Getty)

نخستین بار، تَرَک های مشابهی در عکس هایی دیده شد که توسط سرنشینان آپولو از نزدیکِ استوای ماه گرفته شده بود. به گزارش پژوهشگران نشریه ی دانش (journal Science)، در حال حاضر 14 شکاف جدید توسط فضاپیمای ماه گرد اکتشافی، شناسایی شده که بیشتر آن ها در ارتفاعات پیدا شدند و این نشان می دهد خطوط در سراسر کره پخش شده اند.

کارشناسان معتقدند این ترک ها در اثر پارگی پوسته ی شکننده ی ماه به دنبال چروک شدنش در اثر سرد شدن و جمع شدن درونش است. روندی که به نظر می رسد از لحاظ زمین شناسی، تازه باشد.

دکتر توماس واترز، از بنیاد اسمیتسونیان در واشنگتن دی سی می‌گوید: «یکی از جنبه های قابل توجه شکاف های ماه، عمرِ ظاهرن کمشان است... گسل های پیش رونده ای که در تمام سطح ماه منتشر شده و نسبتن جوان می باشند، نشان از انقباض های اخیر کل ماه می دهند که دلیل آن هم احتمالن خنک شدن درون آن است... میزان این انقباض در دوره های اخیر، حدود 100 متر برآورد می شود.»

طی ماموریت فضایی آپولو در دهه ی 1970، فضانوردان چند "ماه لرزه" را ثبت کردند؛ و اکنون دکتر واترز عقیده دارد این لرزه ها ناشی از گسل هایی بوده که اینک کشف شده اند.
خندق ها و شکاف ها و دیواره های چندعضوی بر روی سیارات دیگر منظومه ی خورشیدی نیز یافته شده اند، از جمله تیر (عطارد) که ترک های بسیار بزرگ تری هم دارد. چنان که دکتر واترز می گوید: «دیواره های چندعضوی روی سیاره ی تیر می توانند تا 1 مایل بلندی و صدها مایل درازا داشته باشند.»
نشانه های انقباض: دیواره ی گسل لی - لینکلن روی ماه، 
درست غرب جایی که آپولو17 در سال 1972 فرود آمد (با فلش نشان داده شده)، تنها گسل غیر زمینی که مورد کاوش بشر قرار گرفته.

واژه نامه:
Moon - Lobate scarp - fault - moonquake - contraction - Apollo

منبع: dailymail

گسترش کیهان "ابدی" است

دانشمندان کشف کرده اند که احتمالا انبساط و گسترش جهان تا همیشه ادامه خواهد داشت. پژوهشگران ناسا با استفاده از یک "عدسی کهکشانی" به این نتیجه رسیدند که جهان سرانجام به محیطی سرد، متروک و بایر تبدیل خواهد شد.
ستاره شناسان با کمک تلسکوپ هابل، توانستند از میزان "انرژی تاریک" اسرارآمیز موجود در کیهان سر در بیاورند. این مطالعه به بررسی ماهیت انرژیی که موجب فشار مداوم برای از هم گسیختن کیهان است می پرداخت.
جاودانگی: دانشمندان ناسا، چگونگیِ خم شدن نور به دور خوشه ی آبل 1689 را امتحان کردند تا توضیح بدهند که چگونه جهان تا ابد گسترش می یابد.
دانشمندان از این "ذره بین عظیم" برای اندازه گیری مقدار انرژی تاریک موجود در فضا استفاده کردند و نتیجه گرفتند که توزیع این نیروی غیر قابل شرح، احتمالا بدین معناست که جهان هرگز از انبساط و گسترش باز نخواهد ایستاد. آن ها با تلسکوپ هابل مشاهده کردند که چگونه نور ستارگان به طرف داخل و دور یک خوشه ی عظیم کهکشانی به نام Abell 1689 منحرف می شود. اندازه ی خوشه، موجب خمیدن نور به دور کهکشان هایی شد که ستاره شناسان با استفاده از آن ها، فاصله ی خوشه از زمین، جرم آن و به طور قطعی، نحوه ی توزیع انرژی تاریک را اندازه گرفتند. برای مطالعه ی این پدیده، 34 عکس که هابل و رصدخانه های زمینی از کهکشان ها گرفته بودند مورد بررسی قرار گرفت.

پژوهشگر "پریاموادا ناتاراجان" از دانشگاه ییل می گوید: «هندسه، محتوا و سرنوشت کیهان، همه به طرز پیچیده ای با هم در ارتباطند... با دانستن دو تای اینها، می توان سومی را نتیجه گرفت. ما در حال حاضر اطلاعات بسیار خوبی از محتوای ماده-انرژی کیهان داریم، پس اگر بتوانیم از هندسه ی آن سر در بیاوریم، سرنوشت دقیق جهان را خواهیم فهمید.»

پرفسور اریک جولو، از آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، که تحقیقات منتشر شده در نشریه ی علوم را رهبری کرد، می گوید: «ما از همه طرف با مساله ی انرژی تاریک درگیر بودیم... داشتن چندین روش، اهمیت داشت و اکنون ما به یک روش تازه و بسیار قدرتمند دست یافته ایم... چیزی که از روش جدیدمان دوست دارم این است که بسیار قابل دیدن و بصری است. می توانید به معنای واقعی کلمه، خمیدن تصویر کهکشان های پس زمینه توسط گرانش و انرژی تاریک، و کمانِ تصویر کهکشان ها را ببینید.»

اعتقاد بر این است که انرژی تاریک، سه چهارم جهان را تشکیل داده ولی ستاره شناسان هرگز موفق به دیدن آن نشده اند. تنها چیزی که از این نیرو می دانیم اینست که فشار آن، موجب دور شدن بیشتر و بیشتر کهکشان ها از یکدیگر می شود. پرفسور جولو می گوید مطمئن بود که بررسی امروز به دانشمندان کمک خواهد کرد که در آینده انرژی تاریک را تا 30 درصد برآورد کنند. وی همچنین می افزاید اینک تصور می شود گسترش جهان نه تنها تا ابد ادامه خواهد داشت، بلکه سرعت آن نیز افزوده خواهد شد.

واژه نامه:
Dark energy - galactic lens - Hubble - Abell 1689 - magnifying lens - cluster

این مطلب هم پیشنهاد می شود:  آبل 2218: یک عدسی خوشه‌ی کهکشانی
منبع: dailymail

جزیره ی باعظمت کیهانی

کهکشان مارپیچی میله ای NGC 1365 به تمام معنا یه جزیره ی باعظمت کیهانی با حدود 200,000 سال نوری پهناست.NGC  1365 که در فاصله ی 60 میلیون سال نوری از ما و در صورت فلکی شیمیایی کوره* قرار دارد، عضوی برجسته در خوشه ی کهکشانیِ شناخته شده ی کوره است.
این تصویر رنگی بسیار واضح و شفاف، منطقه های قوی تشکیل ستاره در انتهای میله ی کهکشان و در طول بازوهای مارپیچی را به همراه جزئیاتِ رگه های غبار که از میان هسته ی پرنور کهکشان می گذرند نشان می دهد. در دل هسته، یک سیاهچاله ی ابَرسنگین قرار دارد.
به عقیده ی اخترشناسان، میله ی بزرگ NGC 1365، با کشاندن گاز و غبار به درون گرداب تشکیل ستاره و سرانجام، ریختن مواد در سیاهچاله ی مرکزی، نقش تعیین کننده ای در تکامل این کهکشان دارد.

* دلیل نام گذاری این صورت فلکی به عنوان کوره، قرن هجدهم و زمانی بود که منجم فرانسی نیکلا لویی دولاکای آن را کوره ی شیمیایی نامید.

واژه نامه:
NGC 1365 - Island Universe - Barred spiral galaxy- Fornax - galaxy cluster - black hole

سر و گردن "پلیکان"

ناهمواری ها و برآمدگی های نشری بزرگی که در این نمای روشن و واضح آسمان دیده می شود، نشان از IC 5067 می‌دهند. این برجستگی ها که بخشی از یک سحابی نشری بزرگ تر با شکلی مشخص، موسوم به سحابی پلیکانند، حدود 10 سال نوری پهنا داشته و در انحنای سر و گردن پلیکان کیهانی قرار گرفته اند. تیرگی های خارق العاده ی درون عکس، ابرهایی از گاز و غبار سردند که در اثر تابش پرتوهای پرانرژی تابیده از ستارگان داغ و پرجرم، به این شکل درآمده اند.
ولی درون خود این تاریکی ها هم ستارگانی در حال تولدند. در واقع، دو جریانی که از نوک پیچک تاریک مرکزی بیرون زده اند، خبر از وجود منطقه ای پیش ستاره ای می دهد که با نام Herbig-Haro 555 فهرست بندی شده است.
خود سحابی پلیکان، که با عنوان IC 5070 نیز شناخته می شود، نزدیک به 2,000 سال نوری از ما فاصله دارد. برای پیدا کردن آن، شمال شرق ستاره ی پرنور "دنب" در صورت فلکی بلند پرواز ماکیان (دجاجه) را رصد کنید.

واژه نامه:
Pelican - emission nebula - IC 5067 - Herbig-Haro 555 - Deneb - Cygnus

آسمان من و تو

گاهی اوقات، سهیم شدن در آسمان، یک سرگرمی می شود. این دو نفر روی بلندی، ظاهرن تنها یک هلال ماه را بین خود تقسیم کرده اند، ولی سه سیاره ی درخشان نیز در برابر آن هاست. پرنورترین نقطه در آسمان سیاره ی ناهید است، در حالی که سیاره‌ی  سرخ رنگ مریخ بالای آن و کیوان نیز سمت راست آن می درخشد. در پیش زمینه، دسته های خوش منظره ی شن های ساحلیِ Costa da Caparica ، در کنار آب های آینه ای اقیانوس اطلس را می بینیم.
این شب برای تماشای ستارگان شب خوبی بود به ویژه چون که بارش شهابی پرساووشی نیز در حال نزدیک شدن به اوجش بود. خوشبختانه منظره ی پنجشنبه شب گذشته ی آسمان، تنها منحصر به آلمادای "پرتغال" نبود، بلکه طی هفته ی گذشته برای همه‌ی علاقمندان آسمان شب در سراسر جهان قابل دیدن بود.
این سیاره ها را در طول این هفته پس از غروب آفتاب خواهیم دید، گرچه ناهید همچنان که به خورشیدِ در حال غروب نزدیک تر می شود، فاصله اش با افق نیز کمتر شده و در آن پنهان خواهد شد.

واژه نامه:
Crescent Moon - Planet - Portugal - Venus - Mars - Saturn - Atlantic Ocean - Perseids meteor shower - Portugal

جعبه جواهری در آسمان

تنوع و گوناگونی چشمگیر رنگ ستاره ها در این خوشه ی باز ستاره ای، دلیل نامیدن آن به نام "جعبه‌ی جواهر" شده است.
یکی از ستارگان مرکزی، ابرغولی سرخ است که در میان چندین ستاره ی آبی اطرافش، به خوبی مشخص می باشد. این خوشه، که با نام Kappa Crucis نیز شناخته می شود، با سنی در حدود 10 میلیون سال، بیش از 100 ستاره دارد. خوشه های باز، جوان تر از خوشه های کروی بوده، تعداد کمتری ستاره دارند و درصد ستارگان آبی آنها بسیار بیشتر است.
این جعبه جواهر حدود 6,400 سال نوری از ما فاصله دارد، یعنی نوری که امروز از آن به ما می رسد، حتی پیش از ساخته شدن اهرام مصر تابیده شده.
جعبه جواهر که تصویرش را امروز می بینیم، نزدیک به 20 سال نوری پهنا داشته و با یک دوربین دوچشمی نیز می توان آن را در صورت فلکی چلیپا (صلیب جنوبی) مشاهده کرد.

توضیح تکمیلی از پاییز عزیز:
این خوشه توسط Nicolas Louis de Lacaille زمانی که در آفریقای جنوبی بود و بین سالهای 1751–1752 کشف شد و اهمیت اون بخاطر جوان بودنشه و نامگذاری اون بنام جعبه ی جواهر توسط Sir John Herschel انجام شده.
    واژه نامه:
    NGC 4755 - Jewel Box - open cluster - globular cluster - Kappa Crucis - Great Pyramids - cross - Crux

    شهاب ها بر فراز کبک

    هفته ی گذشته، آسمان بسیاری از شهرهای جهان شهاب باران بود، ولی هیچ کس صدمه ای ندید، و هیچ خرابی ای نیز گزارش نشد. منشا این هجوم فضایی ظاهرن جایی در صورت فلکی پرساووش بود، و طی آن، میلیون ها گلوله با سرعت 200,000 کیلومتر در ساعت بر سر سیاره ی زمین بارید.
    در تصویر امروز، مردمی را می بینیم که سال قبل برای تماشای رویداد مشابه، در پژوهشگاه فضایی "مون مگانتیک" در جنوب کبک کانادا گرد آمده بودند و در حالی به آسمان خیره شده اند که برای متوقف کردن هجوم شهاب ها هیچ کاری از دستشان بر نمی آمد!
    خوشبختانه، سد دفاعی زمین، که سراسر زمین را پوشانده و تشکیل شده از لایه ای به ضخامت 100 کیلومتر، گلوله های شهاب را نابود می کند؛ آن هم با استفاده از اصطکاک ناشی از سرعت خودشان که آن ها را داغ کرده و از هم می پاشاند. مثلت بزرگ در پیش زمینه، ظاهری پرابهت دارد ولی بخشی از سامانه ی دفاعی زمین در برابر شهاب ها نیست!
    این یورش فضایی، جزو بارش شهابی سالانه ی پرساووشی بود و در اثر گذر سیاره ی زمین از میان ذراتی به اندازه ی شن، به جای مانده از ستاره ی دنباله دار سویفت - تاتل که به دور خورشید می گردد روی داد.

    واژه نامه:
    Meteor - Quebec - Perseus - Perseid - meteor shower - Comet - Swift-Tuttle - friction - ASTROLab du Mont-Megantic

    Mesa های لایه ای مریخ

    چرا برخی تپه های مریخ، این چنین لایه لایه اند؟ پاسخ این پرسش هنوز در دست بررسی است.
    به وضوح دیده می شود که صخره های رسوبی رنگ روشنی که از سطح دهانه ی Arabia Terra (سرزمین عربستان) در مریخ بیرون زده اند، به وسیله‌ی شن های تیره ی بادزَده احاطه شده اند. این صخره های رنگ روشن، آشکارا ساختار لایه لایه دارند و پایین ترین سطح لایه ها نیز احتمالا بسیار پیر و کهن است.
    گرچه شن های تیره، تَل هایی را ساخته اند، ولی شن های روان با رنگ روشن تر، در اطراف تپه های پله‌ای را راحت تر می توان دید. این "تخت تپه" ها (Mesa)* در گذشته بزرگ تر بوده اند و احتمالا در اثر طوفان شن، دچار فرسایش شده و به شکل تپه های لایه ای در آمده اند. بیشتر طبقات لایه ها آنقدر پهن هستند که جای کافی برای عبور یک کامیون را دارند.
    عکس امروز که منطقه ای به طول 3 کیلومتر را نشان می دهد، در اکتبر 2003 و به وسیله ی فضاپیمای نقشه بردار سراسری مریخ (Mars Global Surveyor) ثبت شد. این فضاپیما که به دور سیاره می چرخید، اکنون از بین رفته است.
    -----------------------------------------------------------------
    * تخت تپه یا Mesa: سرزميني ست كه داراي ناحيه اي تخت روي دايواره هاي شيب دار است . اين پديده معمولاً در نواحي خشك بوجود مي آيد. (منبع)

    واژه نامه:
    Layered Hill - Arabia Terra - Mars - Mars Global Surveyor - mesa - Blown sand

    شب شهاب باران

    شب 12 اوت، از لحظه ی غروب ماه تا طلوع آفتاب فردا، زمانی خوب برای تماشای شهاب ها بود. در طی بارش سالانه ی شهابی پرساووشی، همچنان که غبارِ دم ستاره ی دنباله دار بر سر سیاره ی زمین می ریخت، مشتاقان آسمان نیز تماشاگرِ خط خط شهاب ها در دل آسمان تاریک بودند.
    ستاره شناس "مارکو ورستراتن" که از پیش به انتظار زمان اوج بارش نشسته بود، رشته تصاویری از شهاب ها را در طی 6 ساعت و با به کاربردن لنز زاویه باز از مکانی نه چندان تاریک در هلند ثبت کرد. با ترکیب همه ی نماها، این نمای دیدنی آسمان شب با چندین شهاب رنگارنگ به دست آمد. در پس زمینه ی پرستاره، کهکشان راه شیری و حتی کهکشان کم نور آندرومدا در مرکز تصویر (نیمه ی راست) را می توان دید.
    با آن که ذرات دم دنباله دار به موازات یکدیگر حرکت می کنند ولی به وضوح به نظر می رسد شهاب ها از یک نقطه ی آسمان در صورت فلکی نامدار پرساووش می بارند. زاویه ی شهاب ها نسبت به یکدیگر، ناشی از "پرسپکتیو" است که باعث می شود رد موازی شهاب ها را زاویه دار و در حال دور شدن از یکدیگر ببینیم.
    ستارگان درخشان صورت فلکی پرساووش تا میان شاخه های درختان پیش زمینه نیز دیده می شوند.

    واژه نامه:
    Perseid - Meteor Shower - Marco Verstraaten - Andromeda - Perseus

    سه یار در سنبله

    در این تصویرِ تلسکوپیِ زیبا که ترکیبی است از رنگ های زرد و آبی، سه کهکشان نزدیک به هم که تقریبا 90 میلیون سال نوری از ما فاصله داشته و در صورت فلکی سنبله قرار دارند دیده می شود. دو ستاره ی پرنور کهکشان راه شیری در سمت چپ پیش زمینه، بازتابی از رنگمایه ی 3 کهکشان را نشان می دهند و این، یادآور این نکته است که ستارگان کهکشان خودمان هم مشابه ستارگان جزایر کیهانی (کهکشان های) دوردستند.
    کهکشانِ عمدتن زردرنگ NGC 5566 با بازوهای مارپیچی پهن و رگه های غبار، 150,000 سال نوری قطر داشته و کهکشانی عظیم است. درست زیر آن، کهکشان کوچک و آبی رنگ NGC 5569 قرار دارد. نزدیک میانه ی تصویر نیز، کهکشان شماره سه، NGC 5560 را می بینیم که چند رنگی بوده و ظاهری کشیده دارد و در برهم کنش با NGC 5566 از شکل افتاده است.
    این سه گانه ی کهکشانی همچنین با عنوان Arp 286 در اطلس کهکشان های عجیبِ سال 1966 ِهالتون آرپ ثبت شده اند. البته چنین برهم کنش های کیهانی، اینک به عنوان بخشی معمول از روند تکامل کهکشان ها دانسته می شود.

    واژه نامه:
    Arp 286 - Virgo - Trio - island universe - NGC 5566 - NGC 5560 - NGC 5569 - Halton Arp - Atlas of Peculiar Galaxies - cosmic interaction

    برخوردی که به بزرگ شدن مشتری انجامید

    به باور دانشمندان، مشتری به این دلیل بزرگ ترین سیاره ی منظومه ی خورشیدی است که رقیب کوچک ترش را پیش از این که فرصت بزرگ تر شدن داشته باشد، بلعیده است.
    مطالعات نشان داده است که این سیاره ی غول پیکر، در مقایسه با هیکل عظیمش، هسته ای بسیار کوچک دارد. اندازه ی خود مشتری 120 برابر زمین است ولی سنجش های فضاپیماها نشان داده که هسته ی آن، حداکثر 10 برابر سیاره ی ماست.
    مشتری احتمالا موقعیت برتر کنونی را پس از برخورد با یک سیاره ی کوچک تر به دست آورده
    براساس یک مطالعه در "نیوساینتیست"، اکنون دانشمندان ادعا کرده اند که هسته ی مشتری ممکن است در برخورد عظیم با سیاره ای کوچک تر به اندازه ی حدود 10 برابر زمین، به گاز تبدیل شده باشد. این بررسی، بینشی فریبنده و تازه از دوران پربرخورد آغازین منظومه ی خورشیدی به دست می دهد.

    پژوهشگران دانشگاه پکن در چین، مدلی از آن چه که احتمالا در پی این برخورد روی داده ایجاد کرده اند. شبیه سازی آن ها نشان داد که سیاره ی سنگی در برخورد با جو مشتری، باید پهن شده و نیم ساعت پس از برخورد، به هسته ی مشتری برخورد کرده باشد. عناصر سنگین در هسته مانند فلزها، بخار شده و سپس با هیدروژن و هلیوم موجود در جو سیاره مخلوط شدند. دانشمندان عقیده دارند که این می تواند توضیحی باشد بر کوچکیِ تا این حدِ هسته ی مشتری و فشردگی و چگالی شدید جو آن.

    داگلاس لین از دانشگاه کالیفرنیا می گوید اگر سیاره ی کوچک تر به مشتری برخورد نکرده بود، رشد خود را تا تبدیل شدن به سیاره ای غول پیکر ادامه می داد. وی در گفتگو با نیوساینتیست می گوید: «این سیاره احتمالا به خوبی در مسیر تبدیل شدن به یک سیاره ی غول پیکر بوده ولی رقابت را باخت و بلعیده شد.»
    گروه وی می گویند که عناصر سنگین در جو کیوان نیز احتمالا در اثر برخوردی مشابه با سیاره ای کوچک تر ایجاد شده اند.

    سیاره های منظومه ی خورشیدی در اثر برخوردهای بین سیارات کوچک و خردی که به دور خورشید تازه متولد شده می‌چرخیدند به وجود آمدند. در این برخوردها، سیاره های کوچک در یک دیگر ذوب شده و تشکیل سیاره های بزرگ تر را دادند.
    زمین و ماه نتیجه ی برخورد سهمگین دو سیاره در اندازه های مریخ و ناهیدند. این برخورد در کمتر از 24 ساعت روی داد و دمای زمین به اندازه ای بالا رفت (7000º C) که هم سنگ و هم فلز را آب کرد.

    واژه نامه:
    Jupiter - solar system - Heavy element - collision - Earth

    منبع: dailymail

    شاهکاری از هنر کیهانی

    این کهکشان همچون اثری بدیع از هنر میان کهکشانی، در فاصله ی 320 میلیون سال نوری از زمین واقع شده است.
    عکسی که تلسکوپ فضایی هابل با نوردهی طولانی گرفته، یک کهکشان مارپیچی باشکوه به نام NGC 4911 را از روبرو و در دل خوشه ی کهکشانی گیسو نشان می دهد. NGC 4911 در فاصله ی 320 میلیون سال نوری و در صورت فلکی شمالی گیسو واقع شده است.
    نمای تماشایی از کهکشان مارپیچی NGC4911 در ژرفای خوشه ی کهکشانی گیسو. عکس از تلسکوپ فضایی هابل
    در نزدیک مرکز NGC 4911، رگه های غنی گاز و غبار وجود دارد که در برابر نور تابیده از خوشه های ستاره ای نوزاد و کمانِ ابرهای هیدروژنی صورتی رنگ، تاریک دیده می شود. وجود هیدروژن نشان می دهد که در دل کهکشان، همچنان ستارگان جدید در حال تولدند. تصویر هابل همچنین، بازوهای بیرونی NGC 4911 و هزاران کهکشان دیگر در اندازه های مختلف را ثبت کرده است. وضوح بالای دوربین های هابل و نوردهی های طولانی مدت، مشاهده ی این جزئیات تیره و کم نور را امکان پذیر ساخته است.
    این تصویر در نور طبیعی گرفته شده و ترکیبی است از داده های به دست آمده در سال های 2006، 2007 و 2009 از دوربین شماره‌ی 2 میدان بازِ سیاره ای و دوربین پیشرفته ی نقشه برداری. زمان نوردهی لازم برای آن هم 28 ساعت بوده است.

    واژه نامه:
    spiral galaxy - Hubble - NGC 4911 - Coma

    منبع: dailymail

    یک دانه شن

    هر سال ماه اوت، زمانی که سیاره ی زمین از میان غبارهای دم ستاره ی دنباله دار سویفت - تاتل می‌گذرد، زمان لذت بردن مشتاقان آسمان شب از بارش شهابی برساووشی فرا می رسد.
    در حال حاضر، بارش در اوج خود است و بهترین زمان برای تماشای آن نیز امشب پس از غروب ماه تا طلوع آفتاب فرداست، یعنی ساعاتی که زمین از متراکم ترین بخش دنباله ی گسترده ی غبار می گذرد. البته بارش شهاب ها را تا چند روز می توان دید مثل این شهاب درخشان که در شب 8 اوت، همچون خطی، آسمان بر فراز دریاچه ی بالاتون مجارستان را شکافته. در پیش زمینه ی تصویر، ویرانه های کلیسای سنت اندرو قرار دارد. سیاره ی پرنور مشتری نیز سمت راست آن در آسمان خودنمایی می کند. دو کهکشان در پس زمینه ی این پانورامای 3 فریمیِ زاویه باز به چشم می خورند: کمان درخشان کهکشان خودمان، راه شیری و لکه ی محو و کم نور کهکشان دورتر، آندرومدا درست بالا و انتهای سمت چپ ویرانه ی کلیسا.
    اگر می خواهید امشب بارش شهابی را تماشا کنید، نمایش اول غروب را نیز فراموش نکنید، با سیارات درخشان و هلال ماه نو نزدیک افق غرب و پیش از غروب آفتاب.

    واژه نامه:
    Swift-Tuttle - Perseids Meteor Shower - Hungary - Milky Way - Andromeda

    پرتوهای نیمتابی بر فراز دریاچه ی میشیگان

    دلیل ایجاد این شعاع های تاریک چیست؟
    اوایل ماه گذشته، پرتوهای تاریک و روشن در غرب آسمان تاریکِ Pentwater، میشیگان آمریکا و بر فراز دریاچه ی میشیگان با شکلی تماشایی ظاهر شدند. دلیل ایجاد این پرتوها به طور غیرمنتظره ای آشنا بود: سایه!
    ابرهای نزدیک افق می توانند جلوی بازتاب نور خورشید از هوا را بگیرند و ستون هایی که از خورشید بیرون زده را به طور غیرمعمولی "تاریک" نشان دهند.
    سایه ی ابرها می توانند مکملی برای پرتوهای پررنگ و معمول تر شفقی (نیمتابی) فرض شوند، این پرتوها هم در تصویر امروز دیده می شوند که از حفره های ابرها بیرون زده اند. گاهی وقت ها، در سمت مخالف آسمان، پرتوهای پادشفق (ضد شفق) نیز دیده می شوند.

    واژه نامه:
    could - shadow - sunlight - reflection - crepuscular rays - anticrepuscular rays

    تپه های شنی تیتان

    چرا برخی از تپه های شنی تیتان به نظر می رسد که رو به عقب حرکت می کنند؟
    معلوم شده که بخش مرکزی تیتان پوشیده از شن و ماسه ای است که بخشی از آن ظاهری عجیب دارد. تصاویر فضاپیمای کاسینی که در حال حاضر به دور کیوان می گردد، ردیف های طولانی از تل های عظیم شنی را نزدیک استوای تیتان نشان می دهد که بلندی برخی از آن ها به 300 متر می رسد. سایه ها نشان می‌دهد که بیشتر این تپه ها توسط بادی که از غرب می‌وزد ایجاد شده اند. مساله این جاست که معمولا در استوای تیتان، باد از شرق می وزد!
    یکی از فرضیه های تازه که ممکن است این مساله ی پیچیده را حل کند، می گوید تنها بادهایی که قدرت کافی برای جابجایی شن ها و ایجاد تپه های شنی را دارند، در زمان اعتدال های فصلی نادر وزیده و جهتشان هم از سمت غرب است.
    بخش بالایی تصویر امروز، تصویر راداریِ یک ردیف از تپه های شنی استوایی تیتان را نشان می دهد، در حالی که در بخش پایینی تصویر، تپه های مشابه که بر روی زمین و در نامیبیا ایجاد شده اند دیده می شود.
    این که چرا مرکز تیتان پوشیده از این همه شن است، هنوز مورد بررسی است.

    واژه نامه:
    Titan - Sand Dune - Saturn - equinox - Cassini- Namibia

    انسلادوس بر یخ خودش سر می خورد!

    این تصویر کامل، زیبایی و تاریکی فضا را یک جا نشان می دهد.
    تصویر، انسلادوس، ماه یخی کیوان را در حال گردش به دور سیاره ی حلقه دار نشان می دهد. زیر انسلادوس، می توانید جایی را ببینید که از آن "یخ" از سطح قطب جنوبش فوران می کند. دنباله ای از یخ که در پی آن به جای می ماند، حلقه ی کم رنگ E کیوان را تشکیل می دهد که به صورت نواری محو از میان تصویر گذشته است:
    تصویری خیره کننده از ماه یخی "انسلادوس" در حال گردش به دور کیوان و رد یخی که پشت سرش به جای گذاشته.
    روشن ترین بخش ماه در تصویر، نورش را از خورشید گرفته و بخش روشن بزرگتر در سمت مخالف آن، توسط نور بازتابیده از سطح کیوان روشن شده است. تصویر در نور مرئی و به وسیله ی دوربین باریک باند فضاپیمای کاسینی در تاریخ 26 آوریل 2010 گرفته شده است. در زمان گرفتن این عکس، کاسینی در فاصله ی حدود 617,000 مایلی (تقریبا 993,000 کیلومتری) انسلادوس بود.
    انسلادوس یکی از جذاب ترین اجرام منظومه ی خورشیدی برای دانشمندان است. بسیاری بر این باورند که در زیر سطح یخی آن، اقیانوسی از آب مایع پنهان شده که آن را به یک کاندید اساسی برای برخی از اشکال حیات در منظومه ی خورشیدی ما تبدیل کرده است.
    کارشناسان داده های گسیل شده از فضاپیمای کاسینی را که در سال 2008 به درون توده ی آب یخ انسلادوس فرورفت، تجزیه و تحلیل کردند. این داده ها، یون های منفی آب را نشان دادند که شاهدی بود بر وجود آب مایع. انسلادوس به گروه زمین، تیتان و دنباله دارها می پیوندد که به عنوان تنها نقاط منظومه ی خورشیدی شناخته می شوند که در آن ها یون های با بار منفی یافت شده.
    یون منفیِ اکسیژن در سپیده دم عصر فضا در یونکره (یونسفر) زمین کشف شد. در سطح زمین نیز،  یون های منفی آب، در جایی که آب مایع در جریان است مانند آبشارها و امواج توفنده ی اقیانوس ها وجود دارد.
    تصویر بزرگ ترین و درخشان ترین ماه های کیوان از کاسینی. تیتان بزرگ ترین ماه کیوان است و سمت چپ، پایین تصویر دیده می شود. ره آ دومین ماه بزرگ کیوان در مرکز تصویر دیده می شود. انسلادوس (دایره ای به دورش کشیده شده) را نیز می توان سمت راست و درست بالای حلقه ها مشاهده کرد.
    دکتر فرانک پوستبرگ، از بنیاد فیزیک هسته ای ماکس پلانک در هایدلبرگ، داده های گردآورنده ی غبار کیهانیِ فضاپیمای کاسینی را بررسی کرد و کشف کرد که این گردآورنده، دانه های نمکی یخ را از آبفشان ها جمع کرده است. که شاهدی قوی بر وجود دریاچه ها، مخازن یا دریاهای آب شور در انسلادوس بود. این یافته ها، امید وجود ماهی های بیگانه یا دیگر موجودات دریایی که ممکن است در چنین جاهایی رشد و تکامل یافته باشند را افزایش داده است.
    انسلادوس یکی از 3 قمر موجود در منظومه ی خورشیدی است که فوران های بخار و گرد و خاک در آن ها وجود دارد.

    واژه نامه:
    Saturn - Enceladus - Cassini - Titan - Rhea - Solar System - water ions

    منبع: dailymail

    اشباح کیهانی

    سحابی IRAS 05437+2502 چیست؟ پاسخ: هیچ کس درست نمی داند.
    مخصوصا بخش معمایی این سحابی، V وارونه و درخشانی است که لبه ی بالایی این کوه شناورِ غبارِ میان ستاره ای را تشکیل داده و تقریبا وسط تصویر دیده می شود.
    به طور کلی، این سحابی شبح مانند، یک منطقه ی تشکیل ستاره ی مملو از غبار تاریک را در بر گرفته که نخستین بار سال 1983 و در تصاویر فروسرخ ماهواره ی IRAS دیده شد.
    تصویر امروز یک تصویر تماشایی است که به تازگی توسط تلسکوپ هابل منتشر شده و گرچه جزئیات تازه ی بسیاری را در بر دارد، ولی علت وجود آن کمان شفاف و روشن را نشان نمی دهد. یک فرضیه می گوید که این کمان پرنور توسط ستاره ای پرجرم به وجود آمده که به نحوی به سرعت بالایی دست پیدا کرده و در حال حاضر سحابی را ترک گفته است.
    گستردگی سحابی کوچک و کم نور IRAS 05437+2502 تنها 1/18 یک ماه کامل بوده و در صورت فلکی گاو نر (ثور) قرار دارد.

    واژه نامه:
    IRAS 05437+2502 - IRAS- Hubble - Taurus - massive star - interstellar dust - nebula

    دو ساعت تا نپتون

    فضاپیمای روباتیک وویجر۲ این عکس را در سال ۱۹۸۹ و دو ساعت پیش از آن که به کمترین فاصله از نپتون برسد از این سیاره گرفت.
    در این تصویر برای نخستین بار ابرهای کشیده و دراز به رنگ روشن و از نوع ابرهای پَرسا (سیروس) که در بلندای جو نپتون شناورند آشکارا دیده می شوند. حتی سایه ی این ابرها را نیز می توان بر روی توده ابرهای پایین تر دید.
    بیشتر جو نپتون را هیدروژن و هلیم تشکیل داده که نادیدنی هستند. بنابراین چیزی که به نپتون رنگ آبی داده، متان جَوی است که به مقدار کمتر در جو آنست و از میان رنگ های نور، رنگ سرخ را می درآشامد (جذب می کند).
    نپتون سریع ترین بادها را در سامانه ی خورشیدی دارد. سرعت تندبادهای این سیاره به ۲۰۰۰ کیلومتر بر ساعت می رسد.
    بررسی ها نشان می دهد که شرایط داغ و چگالی که زیر ابرهای اورانوس و نپتون در جریان است، می تواند به شکل گیری الماس بیانجامد.
    اکنون، ۲۶ سال پس از گرفته شدن این عکس، فضاپیمای نیوهورایزنز یا افق های نوی ناسا را داریم که قرار است در ماه ژوییه به عنوان نخستین فضاپیما، از کنار سیاره ی کوتوله ی پلوتو بگذرد و یک چنین عکس هایی را از آن بگیرد.

    واژه نامه:
    Neptune - Voyager 2 - cirrus - hydrogen - helium, - methane - Solar System - diamond - Uranus - NASA - New Horizons - Pluto

    منبع: apod.nasa.gov

    رنگین کمان در غروب

    در زمان ایجاد رنگین کمان، خورشید کجاست؟ پاسخ: البته پشت سر شما! 
    ولی در این پانورامای باشکوه که در تاریخ 28 ژوئیه گرفته شده، می توانید هم خورشید و هم رنگین کمان را در کنار یکدیگر ببینید. آسمان ابریِ غروب، یک نمای 360 درجه ی کامل را در افق در بر گرفته و ترکیبی است از 20 عکس جداگانه که از یک رصدخانه در حاشیه ی شهر پوتسدام آلمان گرفته شده:
    رنگین کمان در اثر بازتاب نور خورشید از درون قطره های باران و در جهت مخالف تابش خورشید که پشت سر بیننده است ایجاد می شود. وقتی نور خورشید که از بین قطره ها می گذرد (از هوا وارد قطره ها شده و با گذر از داخل آن، دوباره وارد هوا می شود)، طول موج های کوتاه تر (رنگ های آبی تر) بیش از طول موج های بلندتر (رنگ های سرخ تر) شکسته یا خم می شوند، و همین باعث تجزیه ی نور خورشید به رنگ های رنگین کمان می شود.
    در این تصویر شفاف، کمان کامل و روشن رنگین کمان اصلی را با جلوه های دقیق ترش می بینیم. همچنین می توانید یک رنگین کمان دومِ جزئی و کم نور را بالا و سمت چپ و نیز کمان های مبهمی درست داخل کمان اصلی که به نام رنگین کمان اضافی خوانده می شوند را هم تماشا کنید.

    واژه نامه:
    Rainbow - Sunset - panorama - wavelength - primary rainbow - supernumerary rainbow - secondary rainbow

    Blogger template 'Browniac' by Ourblogtemplates.com 2008

    بالای صفحه