آنالمای 2010

آیا می خواهید بدانید در سالی که گذشت (2010 میلادی)، هر روز درست سر ساعت 9 بامداد به وقت جهانی، خورشید در چه نقطه ای از آسمان بود؟ البته که می‌خواهید.
همین تصویر در اندازه ی بزرگ- بزرگ تر
بیش از این دنبال پاسخ نگردید! خورشید در این ساعت، در نقطه ای روی این منحنی 8گونه ی آسمانی بود، منحنی ای که به نام "آنالما" (analemma) شناخته می شود. این آنالما از منطقه ای مسکونی در شهرک Veszprem، مجارستان ثبت شده و ترکیبی است از 36 تصویر جداگانه از خورشید در ساعت 9:00 به وقت جهانی (که در طول سال این موقعیت جابجا می شده) به اضافه ی تصویر پس زمینه که بدون فیلتر خورشیدی و در بعد از ظهر آفتابی 9 اکتبر (13:45 به وقت جهانی) گرفته شده. سایه ی عکاس را می توانید در سمت چپ تصویر ببینید.
نقاط بالایی و پایینی منحنی آنالما، موقعیت خورشید در روزهای انقلاب فصلی را نشان می دهد. نقطه ی بالایی متعلق به انقلاب تابستانی (21 ژوئن، 1 تیر) و نقطه ی پایینی متعلق به انقلاب زمستانی (21 دسامبر - 1 دی) است. در روزهای اعتدال فصلی (برابران، 20 مارس - 1 فروردین و 23 سپتامبر- 1 مهر) نیز موقعیت خورشید در میانه ی مسیر منحنی بین انقلاب هاست.
انحراف محور زمین و تغییر سرعت آن در طول مدار بیضی گونش به دور خورشید، دو عاملی هستند که منحنی باشکوه آنالما را ایجاد می کنند.
توضیحات بیشتر درباره ی آنالما را اینجا بخوانید.

واژه نامه:
Analemma - Sun - solstice - equinox - curve - Earth's axis - elliptical orbit

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

گرفتِ کامل در افق

ماه سرخ رنگ و تیره، با آغاز مرحله ی کامل از گرفتِ انقلابیش در 21 دسامبر 2010، آسمان افق را در آغوش کشیده و پیش از پنهان شدن در افق باختری، به مشتاقان آسمان سحرگاهان در مناطق شرقی آتلانتیک خوشامد می‌گوید.
تصویر خوش ساختِ امروز از این رویداد کیهانیِ "زمین مرکزی"، در واقع ترکیبی است از چند نمای پشت سر هم از ماه گرفتگی و تغییرات مرتب آن بر فراز تنه ریف، جزایر قناری. نماها از بازتاب روشن نور ماه توسط دریایی از ابر و سطح اقیانوس آغاز می شود و پس از آن، همچنان که ماه از چپ به راست در آسمان جابجا می‌شود، گرفتگیش نیز بیشتر می شود.
ماه در حالت ماه گرفتگی، در وضعیت مقابله با خورشید قرار دارد و در این تصویر، همچنان که به افق غربی نزدیک می شود، درست لحظاتی پیش از سر زدن آفتاب در تنه ریف، وارد تاریک ترین بخش سایه ی زمین می شود.

واژه نامه:
Eclipse - Moonset - horizon - skygazer - Solstice - Lunar Eclipse - geocentric

لکه ای سفید بر کیوان

آیا این می تواند آغاز پدیدار شدن یک "لکه ی سفید بزرگ" باشد؟
این تصویر خام و پردازش نشده از فضاپیمای کاسینی ناسا، توفان سفیدرنگی را در نیم کره ی شمالی کیوان نشان می دهد. سایه ی تیره ی حلقه ها بر سطح سیاره نیز در آن دیده می شود. لکه ی اصلی حدود 6,000 کیلومتر گستردگی دارد (نصف اندازه ی زمین) ولی با دنباله ای که به سمت راست جریان یافته، بلندی کل سامانه روی هم 60,000 کیلومتر می شود.
توفانی از آب و آمونیاکِ یخ زده در جو کیوان که از زمین نیز دیده می شود.
این تصویر در شب کریسمس گرفته شد و در تاریخ 27 دسامبر به زمین رسید. دوربین فضاپیما در حدود 1,793,711 کیلومتر از سیاره فاصله داشت و برای گرفتن عکس از یک فیلتر سبز بهره برده شده.
لکه آنقدر بزرگ است که ابتدا توسط آماتورها دیده و کشف شد. در نیمه های همین ماه، این توفان سفید و درخشان در نیم کره ی شمالی کیوان ظاهر شد، و ستاره شناس/عکاس آماتور "آنتونی وسلی" از استرالیا چند عکس از آن گرفت. آنتونی در وبسایت خود (یخ در فضا) نوشت: «این روشن ترین توفان کیوان در چندین دهه ی گذشته است. اگر با چشم خود آن را ببینید متوجه خواهید شد. این توفان می تواند آغازگر پیدایش لکه ای سفید و نادر بر کیوان باشد.»
لکه های سفید و بزرگ به شکل دوره ای در کیوان پدیدار می شوند، و معمولن آنقدر بزرگ هستند که با تلسکوپ های زمینی نیز قابل دیدن و تشخیصند. گستردگی آن ها می تواند به هزاران کیلومتر برسد. هنوز معلوم نیست که این توفان به ایجاد یه GWS (لکه ی سفید بزرگ) کلاسیک منجر خواهد شد یا نه. اگر بشود، به شکلی غیرطبیعی "زود" خواهد بود.
این توفان ها هر 28.5 سال یا بیشتر رخ می دهند. توفان های پیشین در سال های 1876، 1903، 1933، 1960 و 1990 دیده شدند. به این ترتیب، تا حدود سال 2018 نباید انتظار توفان دیگری را داشته باشیم. گرچه توفان های "GWSگونه" با وجود بزرگیشان، گاهی خارج از این چرخه مشاهده می شوند مانند توفان سال های 1994 و 2006.
دلیل سفید دیده شدن توفان اینست که از آب و آمونیاک تشکیل شده. بریژیت هسمان، یک دانشمند دستیار پژوهش در دانشگاه مریلند می گوید: «کسی که سوار بر بالون در ارتفاع 100 کیلومتری زیر لایه ی استراتوسفرِ آرام کیوان پرواز کند، کولاک شدیدی از یخ و آمونیاک را تجربه خواهد کرد... ظاهرن این کولاک ها از توفان های خشن در لایه های ژرف تر پایینی نیرو می گیرند - شاید 100 تا 200 کیلومتر پایین تر- جایی که در آن آذرخش دیده شده و ابرهایش از آب و آمونیاک تشکیل شده اند.»

واژه نامه:
Great White Spot - Saturn - Cassini Spacecraft - white storm - rings - Anthony Wesley - GWS - stratosphere - ammonia - ice

منبع: dailymail

وقتی آسمان خود به خود می درخشد

گاه به نظر می رسد آسمان خودش روشن شده است. معمولن چنین چیزی می تواند ناشی از بازتاب نور ماه یا خورشید توسط یک "ابر" باشد. اگه روشنایی، شبیه نواری کم نور از این سر تا آن سر آسمان باشد، می تواند نور ترکیبیِ میلیاردها ستاره ی کهکشان راه شیری باشد. این نور را در تصویر امروز، به شکل نواری مورب در سمت راست عکس می بینید.
اگر روشنایی آسمان به شکل نوری باشد که درست پیش از طلوع آفتاب یا درست پس از غروب آفتاب بر فراز افق دیده می شود، می تواند پدیده ای باشد که با نام "نور منطقه البروجی" (نور برجگاهی) شناخته می شود. در این تصویر، نور برجگاهی را به شکل مورب در سمت چپ می بینید. این روشنایی، در اثر بازتاب نور خورشید به وسیله ی ذرات کوچک غبار موجود در فضای منظومه ی خورشیدی ایجاد می شود. بسیاری از این ذرات، بازمانده های دنباله دارها هستند.
تصویر امروز اوایل همین ماه و درست پس از نشستن آفتاب در "راس لانوف" در کشور لیبی گرفته شده. پرنورترین نقطه بالا و سمت چپ عکس، سیاره ی مشتری است. در این عکس، مشخصات اجرام و صورت های فلکی درون تصویر بالا را می بینید:
تصویر واضح تری از نور برجگاهی را نیز اینجا ببینید.

واژه نامه:
Skylight - Libya - sunlight - moonlight - Milky Way Galaxy - horizon - sunrise - sunset - zodiacal light - dust particle - Solar System - comet

خورشید در قوطی آبجو

در ماه ژوئیه ی گذشته، Jan Koeman از میدلزبورگ هلند دست به آزمایشی ساده زد: او سوراخی ریز در یک قوطی خالی آبجو ایجاد کرد، سپس تکه ای کاغذ عکاسی در قوطی گذاشت و قوطی را در جایی ثابت به گونه ای قرار داد که سوراخ، به سمت خورشید باشد. 6 ماه بعد، (23 دسامبر 2010) کاغذ را بیرون آورد و نتیجه را مشاهده کرد.
Koeman می گوید: «به این می گویند خورشیدنگاری (solargraphy)... خورشید در هر روز ردی از نور خود بر روی کاغذ عکاسی به جا می گذاشت، خطوط بلند متعلق به تابستان و خطوط کوتاه متعلق به زمستانند. خطوط روزانه در بعضی قسمت ها قطع شده که ناشی از وجود ابر است و در مواردی کلن ناپدید شده که روزهای بارانی را نشان می‌دهد... این آزمایشی ساده با فناوری پایین است ولی روشی زیبا برای ثبت فصل هاست.»
چند عکس دیگر را هم اینجا تماشا کنید:


--------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
 
واژه نامه:
photographic paper - sun - solargraphy - season

منبع: spaceweather

یک میلیون کهکشان

آیا نزدیک ترین کهکشان ها به ما، به صورت تصادفی و کتره ای در فضا پخش شده اند؟
نقشه ی بیش از یک میلیون از درخشان ترین "چشمه های گسترده" (منبع های گسترده) که توسط نقشه بردار دو میکرونیِ تمام آسمان (2MASS) ردیابی شده اند، نشان می دهد که توزیع کهکشان ها کتره ای و رندوم نیست. اکثریت نزدیک به اتفاق این چشمه های گسترده ی فروسرخ، "کهکشان" می باشند. در این تصویر، نقش و نگاری باورنکردنی از ساختاری را می بینیم که محدودیت های ایجاد و تکامل کیهان و چگونگی دسته بندی ها در آن را نشان می دهد.
بسیاری از کهکشان ها در اثر گرانش، به یکدیگر نزدیک شده و تشکیل "خوشه های کهکشانی" داده اند. خود خوشه ها به شکلی گسترده و آزادانه، اَبَرخوشه ها را ایجا کرده اند. ابرخوشه ها نیز به نوبه ی خود در ردیف هایی قرار گرفته و ساختارهایی در مقیاس بزرگ تر را ساخته اند.
در تضاد (با نور فروسرخ)، نواری آبی رنگ می بینیم که از ستارگان بسیار درخشانِ کهکشان خودمان تشکیل شده.

واژه نامه:
galaxy - extended source - Two Micron All Sky Survey - 2MASS - infrared - cluster - supercluster - Milky Way

شکارچی می آید

... و اوایل این ماه نیز در حین شکار بر فراز یک چشم انداز برفی در دونگالِ ایرلند گیر افتاد!
عکاس برای تهیه ی این تصویر آرام و روشن، نقطه ای خوش منظره در شرق را برگزید، به انتظار نشستن آفتاب ماند، و سپس در یک آن، پیش زمینه را با نور فلاش دوربین روشن کرد. سه ستاره ی تابناک کمربند شکارچی (جبار) تقریبن در یک ردیف عمودی بر فراز جاده ی پوشیده از برف ِ پایین صحنه دیده می شوند.
پایین تر و سمت راست کمربند، ستارگان و سحابی هایی که نشان دهنده ی شمشیر آویخته از کمربند مرد شکارچی می باشند را می بینیم. ستاره ی زرد-نارنجی ابط الجوزا (آلفای جبار، آلفای شکارچی) نیز پرنورترین ستاره در سمت چپ تصویر است.
هر چه از زمستان در نیم کره ی شمالی زمین می گذرد، شکارچی زودتر طلوع می کند و از همین رو مرتبن در آسمان پس از غروب، بالاتر دیده می شود.

واژه نامه:
Orion - Orion always comes up sideways - Orion's belt - nebula - Hunter's sword - Betelgeuse

منبع: apod.nasa.gov

آسمان را نیز آذین بسته اند

ستارگان تابناک، ابرهای غبار و سحابی های درخشان با هم، این صحنه ی کیهانی را درست شمال کمربند جبار آراسته اند.
این نمای میدان باز که در نزدیکی صفحه ی کهکشان راه شیری واقع شده، حدود 5.5 درجه گستردگی دارد. سحابی بازتابیِ آبی رنگ و برجسته ی M78 سمت چپ دیده می شود. رنگمایه ی آبی M78 به خاطر غباریست که بیشتر، نور آبی ستارگان داغ و جوان را بازمی تاباند. در تضاد با این رنگ، کمربند سرخ رنگی از گاز هیدروژن داغ و برافروخته در میانه ی تصویر به چشم می خورد که بخشی از سحابی نشری کم نور ولی پهناوری با نام "حلقه ی بارنارد" است. سمت راست، یک ابر تاریک غبار واقع شده که به گونه ی مشخصی (در کنار نور دیگر اجرام) در حالت ضدنور (silhouette) دیده می شود و عنوان LDN 1622 بر آن نهاده اند.
M78 و مجموعه ی حلقه ی بارنارد تقریبن 1,500 سال نوری از ما فاصله دارند ولی LDN 1622 به ما بسیار نزدیک تر است و تنها حدود 500 سال نوری از سیاره ی زیبایمان فاصله دارد.

واژه نامه:
cosmic scene - Orion's belt - plane - Milky Way - M78 - reflection nebula - hydrogen - emission nebula - Barnard's Loop - silhouette - LDN 1622

همه رو به شمال

دیوار ویرانه ی این کلیسای وایکینگ ها نزدیک والنتونای سوئد، با وجود گذراندن هزار زمستان هنوز رو به آسمان برجاست. عکس برداری با زمان نوردهی طولانی در طول شب بلند 14 دسامبر، به ثبت نمایی از ردِ کمانی شکل و باشکوه ستارگان انجامیده، ردی که نمایانگر چرخش روزانه ی سیاره ی زمین به دور محورش می باشد.
ستاره ی قطبی (کوکب، ستاره ی شمال) که نزدیک به مرکز این دایره های هم مرکزِ ردِ ستارگان دیده می شود، در راستای محور زمین واقع شده. ردِ گذرای یک شهاب درخشان از بارش سالانه ی جوزایی نیز در این نمای شب زمستانی به چشم می خورد. خط شهاب درست بر فراز دیوار پایینی کلیسا دیده می شود که از روی ردِ ستارگان گذشته و آنها را قطع کرده است. آنچه به زیبایی ترکیب عکس افزوده، وضعیت نوک دیوار کلیسا و رد شهاب است که هر دو، رو به قطب شمال آسمانی (سماوی) قرار گرفته اند.

واژه نامه:
Star Trails - Viking church - Sweden - daily rotation - axis - Polaris - North Star - meteor - Geminid - meteor shower - Celestial Pole

ماه و یلدا

سحرگاه سه شنبه شب این هفته، قرص بزرگ، درخشان و زیبای ماه به درون سایه ی سیاره ی زمین لغزید. آن چه قابل توجه بود، هم زمانی این ماه گرفتگیِ کلی با انقلاب زمستانی اول دی ماه (شب یلدا) بود. آمریکای شمالی بهترین موقعیت را برای تماشای این "گرفت" داشت و ساکنان آن منطقه، قرص مسی رنگ ماه را در اوج آسمان سرد زمستانی مشاهده کردند که با ورود به بخش مرکزی و تاریک سایه ی زمین (سایه یا umbra) به سرخی گرایید.
از دید کسی که روی ماه ایستاده، نور از همه ی لبه های شرقی و غربی زمین بیرون می زند و زمین از دید وی، با قرار گرفتن مقابل نور خورشید، در حالت "ضدنور" دیده می شود. به نقاشی متحرک سمت چپ نگاه کنید:
برگردیم به تصویر بالا، با نزدیک شدن به مرکز "سایه"، نیمه ی جنوبی ماه (سمت چپ) تاریک تر دیده می شود. این تصویر در دهکده ی نجومی دیرلیک، جرجیای آمریکا گرفته شده و ترکیبی دیجیتالی از دو نماست: یک نما از ماه گرفتگی و نمایی دیگر با نوردهی طولانی تر که در آن ستارگان پس زمینه نیز دیده می شوند.

واژه نامه:
Solstice - Moon's Eclipse - Full Moon - Earth's shadow - lunar disc - umbra -  silhouette - Deerlick Astronomy Village

یک کهکشان پنهان

IC 342 که از نظر اندازه با کهکشان های مارپیچی بزرگ و درخشان برابری می کند، 7 میلیون سال نوری از ما فاصله داشته و در صورت فلکی شمالیِ گردن درازِ شترگاوپلنگ (زرافه) واقع شده است. این جزیره ی گسترده ی کیهانی می توانست کهکشانی برجسته در آسمان شب های ما باشد ولی در پشت پرده ی ستارگان و ابر های گاز و غبارِ صفحه ی کهکشان راه شیری پنهان شده است.
با وجودی که به خاطر وجود ابرهای کیهانی که بین ما و IC 342 قرار گرفته، از نور آن کاسته شده است، ولی در این تصویر تلسکوپی جالب می شود غبار تیره ی درون خود IC 342، خوشه های آبی ستاره ای و مناطق صورتی رنگ ستاره زایی در طول بازوهای مارپیچی اش که به دور هسته پیچیده اند را تشخیص داد. IC 342 احتمالن به تازگی مرحله ای انفجاری از زایش ستارگان را پشت سر گذاشته. این کهکشان عضو خوشه ی محلی ما نیست ولی نزدیکی اش به این گروه در آن حد هست که گرانشش بر تغییرات کهکشان های خوشه ی محلی از جمله راه شیری تاثیر بگذارد.

واژه نامه:
Galaxy - IC 342 - spiral galaxy - Camelopardalis - plane - Milky Way - cosmic cloud - obscuring dust - star cluster - star forming region - spiral arm - core - local group

مسیر خورشید در کوتاه ترین روز سال

این تصویر در اندازه ی بزرگ تر
امشب در ساعت ۲۳:۰۳ به وقت جهانی،خورشید به جنوبی ترین میل خود در آسمان سیاره ی زمین می رسد و انقلاب زمستانی روی میدهد [شب یلدا یا چله ی زیبای ما ایرانیان-م]. گفتن ندارد که انقلاب دسامبر یا دی ماه، نشانه ی آغاز زمستان در نیم کره ی شمالی و آغاز تابستان در نیم کره ی جنوبی است.
اگر از عرض های جغرافیایی بالا نگاه کنیم، همانگونه که در این تصویر می بینیم، خورشید پایین ترین کمانش را در افق جنوبی می‌پیماید. بنابر این در نیم کره ی شمالی، روز انقلاب زمستانی، کوتاه ترین زمان بین طلوع و غروب خورشید بوده و در واقع کم ترین میزان روشنایی روز را خواهد داشت.
این تصویر همنهاده ی خیره کننده، مسیر خورشید را در سرتاسر روز انقلاب زمستانی سال ۲۰۰۵ در یک آسمانی آبی زیبا بر فراز ساحل دریای تیرنی از سانته سه ورا تا فیومیچینوی ایتالیا نشان می دهد. چشم انداز تصویر، ۱۱۵ درجه را در بر گرفته و از ۴۳ عکس جداگانه که از طلوع تا غروب خورشید با زمان بندی و نوردهی مناسب گرفته شده اند درست شده است.

واژه نامه:
Tyrrhenian Sea - solstice - Sun - declination - planet - Earth - latitude

منبع: apod.nasa.gov

ماه پنهان است

امشب ساعاتی پس از غروب آفتاب، ماه به تاریکی خواهد گرایید. این ماه گرفتگی در سراسر آمریکای شمالی به صورت کامل قابل دیدن است یعنی ماه به طور کامل در سایه ی زمین فرو می رود. در بسیاری دیگر از نقاط جهان نیز آن را به صورت جزئی خواهند دید. ساکنان ساحل شرقی آمریکای شمالی برای آغاز ماه گرفتگی کامل باید تا پس از نیمه شب صبر کنند، ولی ساکنان ساحل غربی، پیش از نیمه شب، ماهی کاملن تاریک را خواهند دید.
تصویر امروز یک پیش نمای دیجیتالی از ماه و آسمان اطراف در زمان تاریکی بیشینه است. در پایین، همین عکس را با جزئیات و نام اجرام درون آن می بینید. بخش هایی از ماه که درون دایره ی"سایه" (umbra) قرار می گیرند، تاریک ترین بخش ها خواهند بود زیرا خورشید در آنجا به طور کامل توسط زمین پوشیده می شود. بخش هایی از ماه که درون دایره ی "نیم سایه" (penumbra) قرار می گیرند، هنوز بخشی از نور خورشید به آنها می رسد و در نتیجه تا چند درجه توسط بازتاب نور روشنند.
نور نقصان یافته ی ماه کامل، به طور غیرمعمولی باعث می شود شگفتی های کیهانی نزدیک آن همچون بازمانده ی ابرنواختر Simeis 147، خوشه ی باز ستاره ای M35، و سحابی خرچنگ M1 دیده شوند.
بر حسب اتفاق، این ماه گرفتگی در روزی رخ می دهد که نیم کره ی شمالی در معرض کمترین و کوتاه ترین میزان نور خورشید خواهد بود: انقلاب زمستانی (شب یلدا). این ماه گرفتگیِ انقلابی، نخستین مورد در 456 سال گذشته است، هرچند که به نظر می‌رسد از آن زمان تاکنون هیچ کس نمی دانست ماه گرفتگی انقلابی بعدی کی خواهد بود. 
طبق محاسبات، ماه گرفتگی انقلابی بعدی، 21 دسامبر 2094 رخ خواهد داد.
ابتدا سایه ی زمین به شکل تکه ای تاریک و سرخ رنگ در لبه ی قرص ماه ظاهر خواهد شد. 
حدود 1 ساعت طول خواهید کشید تا این "تکه" گسترش یافته و همه ی قرص ماه را در خود فرو ببرد.
این ماه گرفتگی، به شکلی غیرمعمول، در یک دوره ی زمانی کوتاه واقع شده که طی آن، خورشید و ماه تاریک هر دو بالای افق و به ظاهر درست در نقطه ی مقابل یکدیگر در آسمان قرار می گیرند. حالتی که به آن selenehelion گویند.
ماه گرفتگی جزئی با ورود ماه به بخش تاریک میانی سایه ی زمین (umbral) آغاز شده، و سپس تبدیل به یک ماه گرفتگی کامل خواهد شد. ماه کامل با ورود به سایه ی زمین به طور چشمگیری تیره می شود، روشنی اندکش به خاطر نور خورشید است که از درون جو زمین گذشته است. پراش و پراکندگی نوری از جو زمین، در محدوده ی آبی بیشتر است و به همین علت نوری که از جو زمین به سطح ماه می رسد بیشتر در محدوده ی سرخ خواهد بود و بنابراین ساکنان زمین، ماه را تاریک تر از همیشه و آسمان را سرخ رنگ خواهند دید.
نموداری که نشان می دهد پراش نور از کناره های زمین چگونه باعث سرخ دیده شدن ماه در طی ماه گرفتگی می شود.
مراحل مختلف ماه گرفتگی در مکزیکوسیتی
 
واژه نامه:
Lunar Eclipse - Solstice - Moon - umbra - penumbra - celestial wonder - supernova remnant - Simeis 147 - open star cluster - M35 - Crab Nebula - M1 - Winter Solstice - solstice eclipse

کهکشان سیگار

چه چیز این سیگار را در فضا برافروخته است؟
کهکشان سیگار یک کهکشان نامنظم است که با نام M82 نیز شناخته می شود. این کهکشان در اثر عبورِ تازه ی کهکشان همسایه (کهکشان مارپیچی بزرگ M81) از کنارش به هم ریخته است. البته این به طور کامل، منشا و دلیل گاز گداخته ی سرخ رنگی که از آن بیرون زده و ظاهرن در حال گسترش است را توضیح نمی دهد.
شواهد تازه نشان می دهد که ستارگان زیادی (در کهکشان) در حال دفع بادهایی از ذراتند و ترکیب همه ی این بادها با هم، یک «اَبَرباد» کهکشانی را به وجود آورده. این نور، ناشی از همین بادهای ذرات است. تصویر موزائیکی امروز، نور سرخ رنگی که با شدت از اتم های یونیده ی هیدروژن می تابد و در واقع مشخصه ی این یون هاست را نشان می دهد. رشته های همین گاز نیز با جزئیات واضح دیده می شوند؛ این رشته های هیدروژن بیش از 10,000 سال نوری درازا دارند.
کهکشان سیگار 12 میلیون سال نوری از ما فاصله دارد و درخشان ترین کهکشان آسمان در نور فروسرخ است. برای تماشای آن در نور معمولی، می توانید با یک تلسکوپ کوچک در محدوده ی صورت فلکی خرس بزرگ (دب اکبر) به دنبالش بگردید.

واژه نامه:
M82 - Galaxy - Supergalactic Wind - Cigar Galaxy - irregular galaxy - spiral galaxy - M81 - galactic superwind - ionized hydrogen - filaments - infrared - Great Bear -

آمریکای شمالی و پلیکان

دو شکل آشنا در جایی ناآشنا!
سمت چپ، سحابی نشری NGC 7000 را می بینیم که بخشی از شهرتش به خاطر شباهتش به شکل یکی از قاره های سیاره ی زیبایمان، یعنی قاره ی آمریکای شمالی است. منطقه ی نشری سمت راست نیز IC 5070 است که آن نیز به خاطر شکلش، به سحابی "پلیکان" معروف شده .
این دو سحابی درخشان به وسیله ی یک ابر تیره ی غبار کدر از هم جدا شده اند و حدود 1,500 سال نوری نیز از ما فاصله دارند. گستردگی این نمای 4 درجه ای، در این فاصله، 100 سال نوری است.
این تصویر تماشایی کیهانی از ترکیب تصاویر باند باریک (narrow band) به وجود آمده. برای مشخص شدن مناطق یونیده، در آن از رنگ های کاذب استفاده شده ضمن این که مناطق غبار تیره نیز در اثر نور سحابی ها، در حالت "ضدنور" قرار گرفته و با وضوح و جزئیات خوبی دیده می شوند.
تابش اتم های هیدروژن، سولفور، و اکسیژن در محدوده ی باریک باند ثبت شده. این دو سحابی را از یک نقطه ی تاریک، با یک دوربین دوچشمی نیز می توان مشاهده کرد. برای تماشای آن ها به شمال شرقی ستاره ی دنب در صورت فلکی ماکیان نگاه کنید.

واژه نامه:
North America - Pelican - emission nebula - NGC 7000 - IC 5070 - ionization - hydrogen - sulfur - oxygen - narrow band - Deneb - Cygnus the Swan.

از آتشفشان های تیتان به جای گدازه، یخ بیرون می زند

تیتان، شبیه ترین ماه کیوان به سیاره ی زمین، آتشفشان هایی دارد که به جای گدازه، "یخ" از آنها بیرون می ریزد. فضاپیمای کاسینی ناسا این آتشفشان ها را که از نظر شکل، شبیه آتشفشان های زمینند یافته است. این فضاپیمای بین المللی دو قله ی آتشفشان به بلندی 3,000 پا و نیز آنچه که به نظر می رسید جریانی به جا مانده از آتشفشان های قدیمی باشد را بررسی می کرد. به گفته ی پژوهشگران، شکل زمین (landform، زمین چهره) این آتشفشان ها به قله ی "اتنا" در ایتالیا و یا "لاکی" در ایسلند شباهت دارد. هنوز هیچ نشانه ای از فعالیت آتشفشانی روی تیتان یافت نشده، با این حال دانشمندان به مشاهده ادامه می دهند.
یک تصویر "رادار نگاشت" (نقشه برداری راداری) توسط فضاپیمای کاسینی از منطقه ای روی تیتان، ماه غول پیکر کیوان که یک آتشفشان یخ را نشان می دهد.
سال ها بحث دانشمندان بر سر این بوده که آیا آتشفشان های یخ (یخ فشان، cryovolcanoes) بر روی ماه های یخی وجود دارد یا نه و این که ویژگی های آنها چه می تواند باشد. اکنون دانشمندان توانسته اند به کمک داده های جدید و نقشه های سطح تیتان، به بهترین وضعیت برای آشنایی با فضای بیرونی منظومه ی خورشیدی و یک ساختار آتشفشانی شبیه زمین که یخ فوران می کند دست یابند. راندولف کِرک، مدیر عملیات نقشه برداری سه بعدی می گوید: «هنگامی که به منطقه ی Sotra Facula روی تیتان به شکل سه بعدی نگاه می کنیم، از شباهتش به آتشفشان اتنا در ایتالیا و لاکی در ایسلند و حتی برخی مخروط های آتشفشانی کوچک نزدیک شهر خود من Flagstaff شگفت زده می شویم.»
به باور دانشمندان، فعالیت های زمین شناختی زیر سطحی، محیط سرد پیرامون را آنقدر گرم می کند که بخشی از درون ماه را ذوب کرده و به شکل برفاب یا مواد دیگر به بیرون از سطح می فرستد. آتش فشان های روی "ایو"، ماه مشتری و نیز آتشفشان های روی زمین، گدازه های سیلیکاتی بیرون می ریزند. برخی از یخفشان ها (cryovolcanoes) شباهتشان به آتشفشان های زمینی اندک است، مثل آرایه ی نوار ببری روی انسلادوس، ماه کیوان که از شکاف های طولانیِ آن، آب و ذرات یخی بیرون می پاشد که رد کمی روی سطح باقی می گذارند. در جاهای دیگر، فوران مواد چگال تر ممکن است قله های آتشفشانی و یا جریان های انگشتی شکل (finger-like) بسازند.
پیشتر، زمانی که چنین جریانی روی تیتان کشف شد، نظریه های مبنی بر فرآیندهای غیرآتشفشانی، مثل رسوبات ته نشین شده از رودخانه ها در موردشان مطرح شد. ولی در منطقه ی Sotra، "یخ فشان" بهترین توضیحی بود که می شد برای دو قله ی بیش از 3,000 پاییِ آنجا با دهانه های آتشفشانی عمیق و جریان های انگشتی شکلش ارائه داد. نتایج این پژوهش دیروز در نشست انجمن ژئوفیزیک آمریکا در سانفرانسیکو مطرح شد.
جفری کارگل، دانشمند سیاره شناس در دانشگاه آریزونا، توسان چنین می گوید: «این بهترین مدرکی است که تاکنون از یک نقشه برداری آتشفشانی روی یک ماه یخی به دست آمده. ممکن است این کوه ها منشا تکتونیکی (زمین ساختی) داشته باشند ولی تعبیر یخ فشان، توضیحی بسیار ساده تر و سازگارتر است »
بزرگ ترین و درخشان ترین ماه های کیوان را در این تصویر که کاسینی در سال 2005 گرفته می بینیم. 
تیتان بزرگ ترین ماه است و پایین، سمت چپ دیده می شود.
کرک و همکارانش تصاویر تازه ی راداری کاسینی را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند و نقشه ی توپوگرافی و تصویر سه بعدی از فراز منطقه ی Sotra Facula را ایجاد کردند. تیتان یکی از چند جرم سامانه ی خورشیدی با جوی غلیظ متشکل از نیتروژن و متان است. منشا متان در جو تیتان هنوز به شکل راز باقی مانده. وجود آتشفشان ها می تواند به توضیح چنین جوی کمک کند.
کاسینی در سال 1997 به فضا پرتاب شد و در سال 2004 برای بررسی کیوان و حلقه هایش و چندین ماه آن از جمله بزر گترین آنها، تیتان، در مداری به دور کیوان قرار گرفت. این ماموریت، یکی از پروژه های مشترک ناسا، آژانس فضایی اروپا و آژانس فضایی ایتالیا بود.
تیتان، ماه کیوان، در طول موج فرابنفش و فروسرخ

واژه نامه:
Saturn - Earth-like moon - Titan - volcano - lava - Cassini - Etna - Laki - radar mapping - ice volcano - cryovolcano - landform - Sotra Facula - 3-D mapping - silicate lava - Enceladus - finger-like - nitrogen - methane

منبع: dailymail

گلوله آتشین بر فراز کوه های ایران

این گلوله ی آتشین بسیار درخشان، در دل آسمان صاف و سرد سپیده دم سه شنبه، بر فراز کوه های کرکس در مرکز ایران و در زمان نزدیک به اوج بارش شهابی سالانه ی جوزایی مشاهده شد. عکاس برای ثبت لحظه ی گذر شهاب و نیز نمای آسمان شب زمستانی، دوربین را روی سه پایه قرار داده و دهانه ی شاتر آن را نیز تا حدود 1.5 دقیقه باز نگهداشته است. در طی این مدت، ستارگان پرشمار آسمان نیز با حرکت آهسته شان، رد کمانی شکل کوتاهی به جای گذاشته اند که بازتابی است از چرخش سیاره ی زمین به دور محورش.
زمان گذر این تیر شهاب کوتاه بود. در هنگام عبور رنگش تغییر کرده و چرخه ای از گاز داغ و درخشان سرخ رنگ نیز نزدیک میانه ی مسیرش به جای گذاشته است.
نور یکنواخت چراغ های شهرِ آن سوی کوه ها، آن ها را در حالت "ضدنور" (silhouette) قرار داده و به صورت یکدست تیره دیده می‌شوند.

واژه نامه:
fireball - meteor - Karakas Mountains - Iran - Geminid Meteor Shower - tripod - shutter - glowing gas - silhouette

جوزایی ها بر فراز کیت پیک

گنبد دو تلسکوپ بزرگ در پیش زمینه ی این نمای آسمان شبِ رصدخانه ی ملی کیت پیک، نزدیک توسان، آریزونای آمریکا به چشم می خورد. این منظره ی تماشایی، سحرگاه سه شنبه، در زمانی نزدیک به اوج بارش شهابی جوزاییِ ماه دسامبر به ثبت رسید. دریچه ی گنبد بنای جلویی (نزدیک به دوربین) باز است. این بنا، تلسکوپ 2.3 متری باک (Bok) را در خود جا داده که مورد کاربرد رصدخانه ی استیواردِ دانشگاه آریزونا می باشد. پشت باک، گنبد تلسکوپ 4 متری مایال قرار گرفته. البته برای لذت بردن از تماشای رد شهاب ها در آسمان، نیاز به هیچ تلسکوپی نیست! این تصویر ترکیبی است از 13 نما با نوردهی 15 ثانیه ای که با یک لنز زاویه باز و در طول حدود 2 ساعت از آسمان گرم و صاف شبانگاه کیت پیک گرفته شده.
بارش شهابی جوزایی یک رویداد آسمانی سالانه است و در نتیجه ی گذر سیاره ی زمین از میان غبار ناشی از جسمی اسرارآمیز و سیارک گون به نام فایتون 3200 (3200 Phaethon) به وجود می آید.

واژه نامه:
Geminid - Kitt Peak - Meteor Shower - dome slit - Bok Telescope - Mayall telescope - meteor - exposure - wide angle - celestial event - asteroid-like - 3200 Phaethon

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

لیزری که از فضا به زمین تابیده

درست مثل این که از فضا به زمین لیزر تابانده اند!
ولی در واقع، این یک پدیده ی نادر طبیعی است که با نام نیزه ی خورشیدی (solar spike) شناخته می شود و در زمستان در اثر شکست نور خورشید توسط بلورهای یخ موجود در ارتفاعات بالای جو ایجاد می شود.
این عکس را یک عکاس آماتور آمریکایی به نام رندی ناف هفته ی پیش در میشیگان آمریکا گرفت.

واژه نامه:
refraction - solar spike - ice crystal - atmosphere

منبع: dailymail
حلاصه برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

کشف نخستین نشانه های جهان های موازی

دانشمندان می گویند شواهدی به دست آورده اند که نشان می دهد جهان ما در گذشته ای دور، مورد ضربه ی جهان های دیگر قرار گرفته بوده. این ادعای باورنکردنی پس از بررسی طرح هایی در تابش ریزموج زمینه ی کیهانی (CMB)- تابش بازمانده از مهبانگ - مطرح شد. آنها می گویند نشانه هایی از 4 طرح دایره ای در تابش زمینه یافته اند که می تواند "کبودی های کیهانی" باشد و اثر برخورد جهان ما با جهان های دیگر، آن هم دستکم 4 بار باشد.
آثار گوناگون از یک برخورد حبابی. برخوردی (بالا، سمت چپ) که منجر به تغییر دما در نقشه ی دمای CMB شد (بالا، سمت راست). "لکه" ی به جا مانده از برخورد به شکل یک واکنش اثر سوزن بزرگ دیده می شود (پایین، چپ)، و وجود یک "لبه" نیز با یک واکنش بزرگ از الگوریتم آشکارسازی لبه نشان داده شد (پایین، سمت راست).

این یافته ها بر پایه ی نظریه ی پیچیده ی گسترش و انبساط ابدی جهان ما صورت گرفته. این نظریه می گوید جهان ما تنها یک حباب در یک کیهان بزرگ تر است و جهان های دیگر، که فیزیک متفاوتی از دنیای ما دارند، همه همزمان با جهان ما وجود دارند. این نظریه به نظریه ی "چندجهانی" نیز معروف است. به باور برخی دانشمندان، اگر این جهان های حبابی با هم برخورد کنند، نشانه هایی در تابش زمینه باقی می گذارند. این یافته ها که توسط استفان فینی (Stephen Feeney) از بخش فیزیک و اخترشناسی کالج دانشگاهی لندن صورت گرفت، می تواند جنجال برانگیز باشد.
به تازگی شماری از کیهان شناسان در واکنش به مقاله ای که می گوید نتیجه گیری از آنچه در تابش زمینه ی کیهان دیده می شود بسیار آسان است، جوابیه ای نوشته اند.
گروه نویسنده ی مقاله می گویند: «یافتن همه گونه ویژگی های آماری غیرمشابه در یک مجموعه ی بزرگ داده ها همچون CMB بسیار ساده است.» ولی می افزایند: «اگر داده های آینده، یک برخورد حبابی را تایید کنند، ما دیدگاهی نه فقط به جهان خودمان بلکه به جهان های چندگانه ی ماورایی نیز به دست خواهیم آورد.»
این جوابیه که دیروز در اینترنت منتشر شد، درست یک ماه پس از آن مطرح می شود که یک پژوهش مشابه روی تابش زمینه، شواهدی از وجود جهان پیش از مهبانگ را اعلام کرد (اینجا بخوانید).
بیشتر دانشمندان بر این باورند که جهان در اثر مهبانگ (بیگ بنگ) و در زمانی حدود 13.7 میلیارد سال پیش به وجود آمده. حدود 300 میلیون سال پس از آن نیز ستارگان و کهکشان ها شکل گرفتند، خورشید ما نزدیک به 5 میلیارد سال پیش به دنیا آمد، و آغاز پیدایش زندگی روی زمین نیز تقریبن 3.7 میلیارد سال پیش بود. قدمت تابش زمینه ی کیهانی به 300,000 سال پس از مهبانگ می رسد و اکنون دمای این تابش پایین آمده و به حدود -270 درجه ی سانتی گراد رسیده است.
نقشه ای از تابش زمینه ی کیهانی (CMB) در جهان با دایره هایی که نشان دهنده ی رویدادهای پیش از مهبانگند.
ولی بر طبق استدلال های پنروز و گورزادیان، شواهدی که توسط کاوشگر ناهمسانگرد ریزموج ویلکینسون ناسا (Wilkinson Microwave Anisotophy Probe) از دل تابش زمینه بیرون کشیده شده، نشان ها و آثاری را در این تابش ها نشان می دهد که سنشان از عمر مهبانگ فراتر می رود. آنها می گویند 12 نمونه از دایره های هم مرکز، برخی با 5 حلقه یافته اند که نشان می دهد جسم مربوطه، 5 رویداد سهمگین را در تاریخش پشت سر گذاشته. حلقه ها در اطراف خوشه های کهکشانیی دیده شده اند که تابش زمینه در آنها به شکل عجیبی نوسان کمی دارد.
ظاهرن این پژوهش، نظریه ی فراگیر "انبساط کیهان" در مورد آغاز کیهان را کنار می زند. نظریه ای که طبق آن، جهان پس از مهبانگ آغاز شد و تا زمانی در آینده به گسترش ادامه خواهد داد.به باور آنها، این دایره ها، اثر و مُهرِ امواج بسیار خشن گرانشی است که در اثر برخورد سیاهچاله های ابَرسنگین در زمانی پیش از آخرین مهبانگ به وجود آمدند. آنها می گویند که این بدان معناست که کیهان در دورانی ازلی سیر می کرده که سرشار از مهبانگ ها و برخورد سیاهچاله های اَبَرسنگین بوده است.

این ها را هم بخوانید: * جهان پیش از انفجار بزرگ نیز وجود داشته * آیا مهبانگ نیازی به جرقه خدایی داشت؟ * مهبانگ "آغاز جهان" نبود، تنها "تغییر حالت" آن بود! * جهان در آغاز یک بعد داشته نه 3 بعد! * ساخته شدن جهان کمی بیش از 6 روز طول کشید 

واژه نامه:
Universe - imprint - Big Bang - Concentric circle - cosmic microwave background radiation - CMB - aeon - Wilkinson Microwave Anisotophy Probe - inflationary - edge detection - multiverse -

منبع: dailymail
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

فیلمی از یک انفجار عظیم خورشیدی

روی نشان پیکان بکلیکید و انفجار یک رشته ی بلند و غیرمعمول از خورشید را تماشا کنید. این رشته تا پیش از انفجارش در اوایل همین ماه، بیش از یک هفته بر فراز سطح خورشید معلق بود. تصاویر پیاپی توسط رصدخانه ی زمین‌گردِ دینامیک خورشیدی (SDO) در یکی از رنگ های نور فرابنفش که ویژه ی عنصر هلیوم است ثبت شد.
 این انفجار، یک فوران تاج خورشیدی را در پی داشت که پلاسمای با انرژی بالا را به فضای سامانه ی خورشیدی (منظومه ی شمسی) پراکند. هر چند که این ابر پلاسما به زمین نرسید و در نتیجه شفق قطبی ای نیز به وجود نیامد.
فورانی که در این ویدئو می بینید به همراه فوران گسترده و غیرمعمول ماه اوت نشان می دهند که چه مناطق دور از همی در خورشید می توانند همسان رفتار کنند. چنین انفجارهایی شاید در چند سال آینده با افزایش فعالیت خورشید تا حد بیشینه، رایج تر نیز بشود.

مطلبی دیگر در همین زمینه: مارهای آتشین خورشید 
واژه نامه:
Solar Filament - Sun - Solar Dynamics Observatory - SDO - ultraviolet - helium - Coronal Mass Ejection - plasma - Solar System - aurora - eruption - Solar Maximum activity

پرتاب بلندترین موشک جهان

این بلندترین موشکی است که در حال حاضر مورد بهره برداری قرار می گیرد. "دلتا 4 سنگین" (Delta IV Heavy)، بزرگترین موشک از خانواده ی موشک های دلتاست و به خلاف نوع معمولی، به جای یکی، مجموعه ای از 3 بالابرنده است. حاصل این مجموعه، پرقدرت ترین موشک در حال کاربرد در نیروی هوایی آمریکا بوده و توانایی حمل بیش از 23,000 کیلوگرم بار را تا مدارهای پایینی زمین دارد که از این نظر با شاتل فضایی ناسا برابری می کند.
در تصویر امروز دومین پرتاب دلتا 4 سنگین از کیپ کاناورال، فلوریدای آمریکا در سال 2007 را می بینیم که نخستین پرتاب شبانه ی آن نیز بود. برج ها یا دکل های خدماتی پیچیده ی پرتاب در هر دو سوی موشکِ در حال بالا رفتن دیده می شود. این موشک در این ماموریت، با موفقیت یک ماهواره ی اکتشافی (شناسایی، جاسوسی) را به مدار پایین فرستاد (مدار پایین یا LEO مداریست در ارتفاع میان 160 تا 2000 کیلومتر از سطح زمین - م). موشک دلتا 4 سنگین از آن زمان تاکنون چندین ماموریت و حمل بار موفقیت آمیز داشته. طبق برنامه، پرتاب بعدی قرار است ماه آینده از پایگاه نیروی هوایی وندنبرگ در کالیفرنیای آمریکا انجام شود.

واژه نامه:
Launch - Delta IV Heavy - Delta series - rocket booster - US Air Force - low Earth orbit - NASA - Space Shuttle - service tower

حباب کریسمس در فضا

درست همچون یک حباب غول پیکر کریسمس شناور در فضا!
این تصویری است از حباب گازی به جا مانده از یک انفجار بزرگ ابرنواختری در 400 سال پیش. این پوسته ی نازک پس از آن تشکیل شد که امواج گسترده ی انفجار و مواد پرتاب شده از یک ابرنواختر وارد فضا شدند. تصویر توسط تلسکوپ هابل گرفته شده و حباب را نشان می دهد که پس از انفجاری نیرومند در ابر بزرگ ماژلان (کهکشانی کوچک در فاصله ی 160000 سال نوری از زمین) ایجاد شد.
حبابی از گاز در کهکشان همسایه، ابر بزرگ ماژلان، که پس از یک انفجار ابرنواختری در 4 سده پیش شکل گرفت.
این پوسته ی حبابی شکل گازی که با نام SNR B0509-67.5 یا به اختصار SNR 0509 شناخته می شود، 23 سال نوری طول داشته و با سرعت بیش از 11 میلیون کیلومتر در ساعت در حال گسترش است و تاکنون در چندین موقعیت از آن عکس گرفته شده. حالت مواجی که در سطح پوسته دیده می شود می تواند در اثر اختلاف در چگالی گاز موجود در محیط میان ستاره ای باشد ولی اخترشناسان از این بابت کاملن مطمئن نیستند.
ابرنواختری که این پوسته را به وجود آورد، 4 سده پیش رخ داد و احتمالن ساکنان نیم کره ی جنوبی در حدود سال 1600 میلادی آن را دیده بوده اند. ولی هیچ گزارشی از مشاهده ی "یک ستاره ی تازه" در جهت آن کهکشان ثبت نشده است.
این ابرنواختر از نوع Ia بود؛ چنین ابرنواختری زمانی روی می دهد که یک کوتوله ی سفید، مواد ستاره ی همدمش را به سمت خود می کشد و (با افزایش جرم) به حد انفجار می رسد.

واژه نامه:
Christmas bubble - Bubble - supernova - Hubble - Space Telescope - Large Magellanic Cloud - LMC - galaxy - SNR B0509-67.5 - SNR 0509 - density - ambient - interstellar gas - Type 1a - white dwarf

منبع: dailymail

راز حلقه های کیوان فاش شد: یک قتل کیهانی

پاسخ احتمالی معمای حلقه های کیوان به دست آمد: یک قتل کیهانی!
پژوهش های تازه اشاره به این دارد که قربانی این قتل کیهانی، یکی از ماه های ناشناخته ی این سیاره ی غول پیکر در 4.5 میلیارد سال پیش بوده. باور بر اینست که آنچه منجر به نابودی این ماه شده، لایه ای از گاز هیدروژنی  دور کیوان بوده که خود نیز اینک ناپدید شده است.
نظریه ای نو: حلقه ی یخی کیوان زمانی ایجاد شد که این سیاره، یک لایه ی یخ را از یکی از ماه هایش جدا کرد.
به گفته ی پژوهشگران، پس از فروپاشی ماه، تکه های بازمانده اش به گردش به دور کیوان ادامه دادند و در واقع یک لایه ی یخ وارد مدار سیاره شد و بدین گونه حلقه ها ایجاد شدند.
رابین کانوپ، ستاره شناس بنیاد پژوهشی جنوب غرب در بولدر کلرادو و نویسنده ی این نظریه که در نسخه ی آنلاین نشریه ی نیچر منتشر شد، شرح ماجرای قتل را ادامه می دهد: «کیوان خود شریک جرم است و باعث ایجاد حلقه ها شد.»
بر پایه ی نظریه های عمده ی پیشین، برخی از ماه های پرشمار کیوان به یکدیگر برخورد کردند و بازمانده های برخورد آنها بود که حلقه ها را به وجود آورد. ولی این واقعیت که 95 درصد حلقه ها را "یخ" تشکیل داده، آن نظریه را تضعیف کرده بود.
خانم کانوپ می گوید: «چیزی باعث جدا شدن لایه ی یخ بیرونی یک ماه بزرگ و ایجاد حلقه ها شده.» نظریه ی وی اشاره به این دارد که "لایه هایی از گاز دور کیوان"، هم باعث نابودی و هم باعث ایجاد ماه ها شده. به نوشته ی وی، احتمالن ماه های بزرگِ درونی، در اثر کشش قرص گاز، (به شکل مارپیچ) درون سیاره فرو رفتند. این مارپیچ های مرگ، 10,000 سال ادامه داشتند و نکته ی کلیدی برای درک منشا حلقه ها، کشف رویدادهایی است که در این دوره ی زمانی رخ داده.
بنا به مدل رایانه ای کانوپ، کیوان، یخ های یک ماه بزرگ را زمانی از آن جدا کرد که در مسیر مارپیچ مرگش، در فاصله ی مناسب برای افتادن یخ ها به دام یک حلقه قرار داشت. به گفته ی وی، حلقه های اولیه 10 تا 100 برابر بزرگ تر از حلقه های کنونی بودند، ولی با گذشت زمان، یخ های حلقه های بیرونی در هم آمیختند و برخی ماه های کوچک و درونی کیوان را به وجود آوردند.
پس در واقع یک ماه تبدیل به حلقه شد و حلقه نیز ماه های جدید را ساخت شد.
نمودار قتل: ظاهرن این ماه، چند میلیارد سال پیش توسط لایه ای از گازِ دور کیوان منهدم شده است. 
در بخشی از مسیر مارپیچیِ این ماه، لایه های یخ از آن جدا شدند.
 این می تواند توضیحی باشد بر این که چرا وضعیت تتیس، یکی از ماه های درونی غیرعادی کیوان با نظریه های ایجاد ماه ها درست جور در نمی آید.
کیوان 62 ماه دارد، که برای 53 تای آن ها نام برگزیده شده. ماه های تازه توسط کاوشگر کاسینی ناسا کشف شده اند. البته این نظریه، به گفته ی کانوپ، منشا حلقه ی سیارات دیگر سامانه ی خورشیدی مانند مشتری، نپتون و اورانوس که احتمالن به دلیل دیگر ایجاد شده اند را توضیح نمی دهد.

واژه نامه:
Saturn - moon - rings - Robin Canup - ice - Cassini - Tethys

منبع: dailymail

میهمانان کویر ایران

تازگی ها به آسمان بالای سرتان نگریسته و به آن اندیشیده‌اید؟
امشب، با بارش پیاپیِ شهاب های جوزایی، شب خوبی برای بسیاری از شب زنده داران در مناطق شمالی خواهد بود. بارش جوزایی به تدریج رو به افزایش گذاشته و امشب باید به اوجش برسد.
این تصویر مربوط به 10 روز پیش است و یک گروه گردشگر نجومی را نشان می دهد که به میهمانی آسمان تاریک و شگفت انگیز پیش از سپیده دم با ناهید و هلال ماه در دل آن در "کویر مرنجاب" ایران رفته اند. امشب در زمان غروب آفتاب، بهرام (مریخ) و تیر (عطارد) درست بالای افق جنوب باختری قابل دیدن خواهند بود و ماه در حالت تربیع اول (حالت یک چهارم نخست) نیز در حوالی نیمه شب پدیدار خواهد شد.
واژه نامه:
meteors - Geminids - meteor shower - crescendo - celestial sightseer - Maranjab Desert - Iran - pre-dawn - Venus - crescent Moon - Mars - Mercury - first quarter Moon

برج زیر باران شهاب

در سال 1999، بارش شهابی اسدی، اوج قابل ملاحظه ای یافت.
رصدگران در اروپا در ساعات آغازین بامداد 18 نوامبر و در حدود ساعت 2 و 10 دقیقه به وقت جهانی، شاهد افزایش شدیدی در شمارِ شهاب های قابل دیدن بودند. این تعداد سپس به 1000 شهاب در ساعت افزایش یافت - کمترین شمارِ مورد نیاز برای این که آن را یک "توفان شهابی" واقعی بنامیم. گزارش رصدگران در زمان های دیگر و از مناطق دیگرِ جهان نیز، حاکی از شمار قابل توجه شهاب ها از 30 تا 100 شهاب در ساعت بود.
تصویر امروز، عکسی با نوردهی 20 دقیقه ای است که درست پیش از آغاز اوج بارش اسدی ثبت شده. در این عکس، ردِ دستکم 5 شهاب اسدی بر فراز برج Guaita، برجی در Girona، اسپانیا که در سده ی 12 میلادی مورد استفاده قرار می گرفت به چشم می خورد.
انتظار می رود در شب های آینده، شهاب های جوزایی، یکی از بهترین بارش های شهابی امسال را به وجود بیاورند.

واژه نامه:
Leonid - Torre de la Guaita - Meteor Shower - meteor storm - exposure - Geminid

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

بارش شهابی و کویر

بارش شهابی سالانه ی جوزایی به دنبال گذرِ زمین از درون غبارهای به جا مانده از جسمی سیارک گون و اسرارآمیز به نام فایتون 3200 (3200 Phaethon) شکل می گیرد. این بارش را می توان بهترین بارش شهابی سال دانست. پیش بینی می شود اوج آن در شب 13-14 دسامبر باشد، ولی می توانید تماشای آن را از پایان همین هفته نیز بیاغازید. بهترین زمان برای این کار هم نیمه شب و در آسمانی تاریک و بدون ماه است که در آن، صورت فلکی درخشانِ این بارش، یعنی صورت فلکی جوزا یا دو پیکر به خوبی بالای افق قرار گرفته باشد - موقعیتی که باب طبع مشتاقان آسمان شب در نیم کره ی شمالی است.
در این تصویر از بارش شهابی جوزایی سال 2009، درخشش ناگهانی یک شهاب پرنور با رنگی مایل به سبز را در آسمان بیابان Mojave، نزدیک Barstow، کالیفرنیای آمریکا می بینیم. ستارگان درخشان صورت فلکی شمالی خرس بزرگ (دب اکبر) نیز در پس زمینه ی به شکل قابی، رد شهاب را در بر گرفته اند.

نور این شهاب ها هم متفاوت است
اینجا تصویری دیگر از یک شهاب متعلق به همین بارش شهابی در آسمان آریزونای آمریکا می بینید که توسط اخترشناس آماتور، مارشا آدامز گرفته شده. وی برای گرفتن این عکس، از یک توریِ پراش نور استفاده کرده تا دیگر طیف های نور این شهاب را نیز در عکس ثبت کند.
به گفته ی وی، طیف نور این شهاب ها با شهاب های دیگر بارش ها تفاوت دارد: «دو رد دیگر از این شهاب  (دایره ی بالایی) در رنگ های دیگر دیده شد: یکی سبز و دیگری زرد-قرمز (دایره ی پایینی)، رنگ های دیگر در طیف نور این شهاب نبودند.»
این خطوط طیفی، همچنین می توانند نشان دهنده ی ترکیبات شیمیایی متفاوت و منشا رازآمیز ذراتی باشد که بارش شهابی جوزایی را به وجود آورده.

واژه نامه:
Meteor - Desert - dusty debris - asteroid-like - 3200 Phaethon - Geminid - Meteor Shower - asterism - Big Dipper

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

وقتی بهرام پشت ماه پنهان می شود

دوشنبه، 6 دسامبر. کوتاه زمانی پس از نشستنِ آفتاب، هلال باریکِ ماهِ یک روزه در آسمان باختری پدیدار شده است. این ماه همچنین از برابر سیاره ی بهرام گذشته و باعث "اختفا" یا "پوشیدگی" آن شده. ولی تنها برخی از رصدگران آسمان، آن هم در طول نواری جغرافیایی در آمریکای شمالی می توانستند این آخرین لحظه های پوشیدگی ماه را در آسمانِ رو به تاریکی رصد کنند (آخرین لحظه ها، چون هلال ماه نزدیک افق است و زمان زیادی از آشکار شدنش در آسمان نمی گذشته - م).
برای نمونه، همین تصویر تله فوتو به زیبایی، بهرام را همچون نقطه ای کوچک و نورانی، کمی پس از پدیدار شدن دوباره اش از پشت لبه ی هلال نشان می دهد، هلالی که خود از نور خورشید روشن است.
این نمای روشن آسمان در De Soto، کانزاس در مرکز ایالات متحده ثبت شده. البته ماه گرفتگیِ کلی که همین ماه روی خواهد داد، مایه ی سرگرمیِ بخش گسترده تری از ماه‌دوستان در شب 20-21 دسامبر خواهد شد.

واژه نامه:
Twilight - Occultation - crescent Moon - sunset - Mars - lunar occultation - telephoto - lunar eclipse

حلقه آرپ، بخشی از کهکشان خودمان است

یکی از درخشان ترین کهکشان های آسمان سیاره ی زمین که تقریبن هم اندازه ی کهکشان خودمان نیز می باشد، کهکشان مارپیچی بزرگ و زیبای M81 است که در فاصله ی 11.8 میلیون سال نوری و در صورت فلکی شمالی خرس بزرگ (دب اکبر، هفت برادران) قرار دارد. این تصویر ژرف، جزئیات هسته ی زرد و پرنور M81 را نشان می دهد به اضافه ی ویژگی ها و جزئیات کم نورتری در طول بازوهای مارپیچی آبی رنگ و پرزرق و برق کهکشان و رگه های سراسریِ غبار.
همچنین ویژگی گسترده و کمانی شکل که با نام "حلقه ی آرپ" (Arp's loop) شناخته می شود را می بینیم که به نظر می رسد از سمت راست صفحه ی کهکشان بلند شده است. حلقه ی آرپ در دهه ی 1960 مورد بررسی قرار گرفت و تصور می شده  جریانی کششی باشد، رشته ای از موادِ M81 که در اثر نیروی گرانشی (جزر و مدی) کهکشان بزرگ همسایه (M82) از آن بیرون کشیده شده است. ولی پژوهشی که به تازگی انجام شد نشان داد که بیشترِ این حلقه، احتمالن درون کهکشان خودمان واقع شده است. رنگ های حلقه در نور دیداری (مرئی) و در نور فروسرخ با رنگ های ابرهای بزرگ و گسترده ی غبار (ابرهای کهکشانی پیچکیِ نسبتن کاوش نشده ای که تنها چند صد سال نوری بالاتر از صفحه ی کهکشان راه شیری قرار گرفته)، هم خوانی دارد.
در پیش زمینه ی این تصویر جالب، ستارگان کهکشان خودمان به همراه ابرهای غبار دیده می شوند. کهکشان Holmberg IX، همدم کوچک M81، درست بالا و سمت چپ M81 دیده می شود. در آسمان، این تصویر حدود 0.5 درجه گستردگی دارد، تقریبن اندازه ی قرص کامل ماه.

واژه نامه:
M81 - Arp's Loop - Milky Way - constellation - Ursa Major - core - spiral arm - dust lane - disk - tidal tail - galaxy - M82 - infrared - galactic cirrus - Holmberg IX

طلوع خورشید با لکه ای بر چهره

لکه ی خورشیدی شماره ی 1131، بسیار بزرگ است. آنقدر بزرگ که بدون کمک یک تلسکوپ خورشیدی نیز قابل دیدن است. در روز 6 دسامبر، "تری ریز" در حال عکاسی از خورشید در حال سر زدن در یکی از ساحل های هاوایی بود که متوجه این لکه شد.
این لکه بسیار بزرگ، ولی آرام است و میدان مغناطیسی پایداری دارد که به نظر نمی رسد انفجار و فوران شدیدی در پی داشته باشد. در عکس های زیر، چند شراره ی زیبای خورشیدی نیز در لبه های آن دیده می شود.

واژه نامه:
Sunspot - magnetic field - eruption - flare

منبع: spaceweather

آیا خورشید همدمی پنهان دارد که دنباله دارها را به سوی ما "هل" می دهد؟

* به گفته ی دانشمندان، شاید یک جسم تاریک و پرجرم در لبه ی منظومه ی خورشیدی کمین کرده باشد.

به نظر می رسد بیشتر ستارگان دنباله داری که وارد فضای درونی سامانه ی خورشیدی (منظومه ی خورشیدی)  ی شوند، از ناحیه ای آنسوی ابر اورت - ناحیه ای از غبار یخ و خرده ریزهای بازمانده از دوران آغازین تشکیل سامانه ی خورشیدی - می آیند. این ابر از حدود 150 میلیارد کیلومتری خورشید آغاز شده و تا حدود 3 سال نوری ادامه دارد و میلیاردها دنباله دار، اغلب کوچک و پنهان را در بردارد.
گرافیکی از ناسا که نشان می دهد ابر اورت چگونه سامانه ی خورشیدی ما را در بر گرفته.
به باور دانشمندان شاید یک جرم بسیار سنگین، باعث روانه شدن دنباله دار ها از این ابر به سوی زمین می شود.
اکنون محاسبات تازه اشاره به این دارند که "احتمالن" جسمی به بزرگی بیش از 4 برابر مشتری باعث فرستاده شدن دنباله دارها به سوی ما می شود. دانشمندان با تجزیه و تحلیل دنباله دارهای موجود در ابر اورت، نتیجه گرفتند که 25 درصد آنها در اثر ضربه ی جرمی دستکم در اندازه ی مشتری، تغییر مدار داده و به سوی ما آمده اند.

طبق نظریه ی اخترفیزیکدان ها جان ماتز و دانیل ویتمایر از دانشگاه لویزیانا: «جسمی با جرم کمتر از جرم مشتری، نیروی کافی برای این کار را ندارد.» به عقیده ی آنها، سامانه ی خورشیدی ما یک "همدم" پنهان دارد که تاکنون ردیابی و آشکار نشده است. دانشمندان برای بررسی ابر اورت از تلسکوپ فضایی فروسرخِ ناسا (Wise) کمک گرفتند که توانایی ردیابی اجرام تاریک را دارد.

حدود 3200 دنباله دار با دوره ی تناوبی بلند شناخته شده است، یکی از مشهورترین آنها دنباله دار هیل-باپ است که طی سال های 1996 و 1997 با چشم غیرمسلح نیز دیده می شد. دنباله دار هالی که تقریبن هر 75 سال یک بار پدیدار می شود، یک دنباله دار با دوره ی تناوبی کوتاه است که از بخش دیگر سامانه ی خورشیدی به نام کمربند کویپر می آید.
شاید سیاره ای بزرگ در مداری ورای سامانه ی خورشیدی دنباله دارها را به سوی ما "هل" می دهد.
پژوهشگران می گویند اگر سیاره ای تازه و تا به این حد سرد و یخ زده آنجا باشد، ردیابیش بسیار دشوار خواهد بود. فاصله ی آن تا خورشید می تواند تا 30000 یکای اخترشناسی باشد- هر یکای اخترشناسی (واحد نجومی، AU) برابر با فاصله ی میان زمین تا خورشید است، حدود 150 میلیون کیلومتر-. دانشمندان به تازگی وجود "ستاره ای" پنهان را مطرح کرده بودند، ستاره ای با نام پیشنهادی نمسیس که حدود 1 سال نوری از خورشید فاصله دارد. به گمان آنها این ستاره در مدارش به طور منظم وارد ابر اورت می شود و با "تنه زدن" به مدار برخی دنباله دارهایی که در ابر هستند، آنها را به سمت زمین "هل" می دهد. به باور دانشمندان، همین بارش های گاه و بیگاه دنباله دارها مسئول نابودی و انقراض منظم نسل های بزرگ گونه ها روی زمین است.

این بررسی ها در نسخه ی آنلاین نشریه ی ایکاروس منتشر شد.

واژه نامه:
dark object - solar system - comet - Oort cloud - Jupiter - John Matese - Daniel Whitmire - Jovian mass - companion - WISE - infra-red - space telescope - Hale-Bopp - Halley - Kuiper Belt - astronomical unit - AU - star - Nemesis

منبع: dailymail
خلاصه برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

Blogger template 'Browniac' by Ourblogtemplates.com 2008

بالای صفحه