شهاب سنگ روی بهرام

این چیست که بهرام نورد فرصت یا Opportunity بر سطح بهرام یافته؟
به سال 2005، یکی از روبات های رهنورد زمینی هنگام پیمودن یک دشت خالی و گسترده در "فلات نیم روز" سیاره ی بهرام (مریخ)، با رسیدن به نقطه ای که یک سال پیش و هنگام فرود، "سپر فلزی گرمایی" خودش را دور انداخته بود، با یک شگفتی روبرو شد. این شگفتی، همان تخته سنگی است که در پایین سمت چپ دیده می شود، و معلوم شد که بیشتر آن از فلزات فشرده ی آهن و نیکل تشکیل شده. جسم بزرگ مخروطی شکل پشت سر آن، و تکه ی سمت راستش، بخش هایی از سپر گرمایی دور انداخته ی خود فرصت می باشند. خرده ریزهای دیگری از سپر نیز در عکس دیده می شود.
به باور دانشمندان، این "سنگ سپر گرمایی" فلزی با اندازه ی یک توپ بسکتبال، از آنِ خود بهرام نیست بلکه یک شهاب سنگ فلزی باستانی می باشد. در حقیقت یافتن یک شهاب سنگ در یک دشت خاکی پهناور روی سیاره ی بهرام، می تواند چیزی همانند یافتن شهاب سنگ بر روی دشتی یخ زده و پهناور در قطب جنوب زمین باشد.
این یافته، به گمانه زنی هایی درباره ی فراوانی کلی سنگ هایی که از فضا روی بهرام می افتند دامن می زند.
واژه نامه:
Opportunity rover - Mars - Meridiani Planum - metallic heat shield - iron - nickel - Heat Shield Rock - meteorite - Antarctica

منبع: apod.nasa.gov

تاریک ترین آسمان ها

این پانورامای فریبنده، دستاورد تلاشیست که برای یافتن تاریک ترین آسمان شبانه ی سیاره ی زمین انجام گرفت. این چشم انداز، نمایی چندتکه است که در آن، افق سراسری آسمان هر دو نیم کره - جزایر قناری لاپالما از نیم کره ی شمالی (بالا) و بیابان بلند آتاکاما، میان دو نیم دایره ی کهکشان راه شیری (پایین) - به صورت فشرده دیده می شود. نقطه های برگزیده ی عکاس برای گرفتن عکس، تاریک ترین آسمان های هر منطقه را نشان می دهد که توسط رصدخانه ی صخره ی بچه ها (Roque de los Muchachos) در لاپالما و رصدخانه ی پارانال در شیلی نیز مورد بهره قرار می گیرند.
ولی این عکس همچنین کاری کرده که قطب های شمال و جنوب کهکشان راه شیری، نزدیک به نقطه ی اوج محلی (سرسو یا سمت الراس) قرار گیرد. پرتوی اندک و پراکنده ی صفحه ی کهکشان هم نزدیک به هر دو افق کوهستانی دیده می شود. در نتیجه، نوار محوتر S شکلی از نور - که همان بازتاب نور خورشید از غبار موجود در فضای میان سیاره ایست - در راستای صفحه ی دایره البروجی منظومه ی خورشیدی می بینیم که به طور کامل در هر دو افق شبانه ی نیم کره ها به چشم می خورد.

واژه نامه:
panorama - horizon - hemisphere - Canary Island -Atacama Desert - Milky Way Galaxy - Roque de los Muchachos Observatory - Paranal Observatory - galactic pole - zenith - solar system - ecliptic plane

منبع: apod.nasa.gov

همنشین زمین هم پیدا شد!

* سیارک های تروا (Trojan) هرگز با سیاره های همنشینشان برخورد نمی کنند زیرا همواره به طور ثابت و 
یکنواخت در مدار آن سیاره و همراه آن (به دنبال یا جلوی سیاره) حرکت می کنند.
در همین زمینه:

اخترشناسانی که مشاهدات کاوشگر پیمایش میدان بازِ فروسرخ ناسا (WISE) را بررسی می کنند، نخستین سیارک "تروا" که همراه با زمین و در همان مدار آن به گرد خورشید می چرخد را کشف کردند.

ترواها سیارک هایی هستند که در مدار یک سیاره با آن شریک می شوند و در نزدیکی نقاط پایدار مدار (نقاط لاگرانژ)، جلوی سیاره یا پشت سر سیاره جای می گیرند. از آن جا که حرکت آن ها در مدار سیاره ثابت و یکنواخت است، هرگز نمی توانند با آن برخورد کنند. در سامانه ی خورشیدی ما، سیاره های نپتون، مشتری و بهرام (مریخ) دارای همدم های تروا می باشند. دو تا از ماه های کیوان نیز ترواهایی در مدار خود دارند. دانشمندان پیش بینی کرده بودند که زمین نیز باید ترواهایی داشته باشد، ولی یافتنشان دشوار بود چرا که نسبتن کوچکند و از نقطه ی دید زمین، به خورشید نزدیکند.
انگاره ی یک هنرمند از نخستین سیارک تروای زمین، کشف شده توسط WISE؛
سیارک به رنگ خاکستری و دورترین مدار آن به رنگ سبز نشان داده شده.
مارتین کانرز (Martin Connors) از دانشگاه آتاباسکای کانادا می گوید: «این سیارک ها اغلب در میان روشنایی روز قرار دارند و همین، دیدنشان را سخت می کند، ولی ما سرانجام توانستیم یکی از آن ها را بیابیم چون این جرم، مداری غیرعادی داشت که آن را به نسبت دیگر ترواها، دورتر از خورشید نگه می داشت. WISE جریان بازی را به سود ما تغییر داد: نقطه ی دیدی به ما داد که از سطح زمین قابل دسترسی نبود.»

تلسکوپ WISE از ژانویه ی 2010 تا فوریه ی 2011 سراسر آسمان را در محدوده ی فروسرخ کاوید. کانرز و گروهش، جستجو برای تروای زمین را با بررسی داده های NEOWISE، ماموریت افزوده ی WISE که در بخشی از آن، اجرام "نزدیک زمین" (NEO) همچون سیارک ها و دنباله دارها مورد کاوش قرار می گرفت، آغازیدند. NEO ها اجرامیند که از درون محدوده ی 45 میلیون کیلومتری فضای میان خورشید و زمین می گذرند. پروژه ی NEOWISE بیش از 155,000 سیارک درون کمربند اصلی میان بهرام و مشتری، و بیش از 500 NEO، که 132 تایشان پیشتر شناخته نشده بود را رصد کرد.

گروه یاد شده دو جرم که نامزد عنوان تروا بودند را شناسایی کرد. با مشاهدات بعدی توسط تلسکوپ کانادا-فرانسه-هاوایی در موناکی هاوایی، یکی از آن ها به نام 2010 TK7 با عنوان تروای سیاره ی زمین شناخته شد.

این سیارک نزدیک به 300 متر قطر دارد. گردشی غیرمعمول دارد که عبارتست از جنبشی پیچیده نزدیک یکی از نقطه های پایدار در صفحه ی مداری زمین، ولی به بالا و پایین صفحه ی مداری نیز جابجا می شود. فاصله اش از زمین 80 میلیون کیلومتر است. مدارش به خوبی شناسایی و تعریف شده و دستکم تا 10,000 سال آینده، بیش از 24 میلیون کیلومتر به زمین نزدیک نخواهد شد. پویانمایی زیر را ببینید:
ساعت بالا، سمت چپ، جابجایی مداری سیارک در گذر زمان را می نمایاند.
ایمی مینزر (Amy Mainzer) از آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا (JPL) در پاسادنای کالیفرنیا می گوید: «زمین انگار که پیرو رهبری باشد، همواره در پی این سیارک روان است.»

تعداد انگشت شماری از دیگر سیارک ها مداری همانند زمین دارند. چنین اجرامی می توانند نامزدهایی بسیار خوب برای کاوش های رباتیک یا انسانی در آینده باشند. سیارک 2010 TK7 هدف خوبی نیست زیرا از صفحه ی مداری زمین بسیار بالاتر یا پایین‌تر می رود که این باعث می شود رسیدن به آن نیاز به سوخت بسیار زیادی داشته باشد.

واژه نامه:
infrared - NEOWISE - NASA - WISE - Trojan - asteroid - Earth's orbit - Wide-field Infrared Survey Explorer - Neptune - Mars - Jupiter - Saturn - NEO - 2010 TK7 - stable point - Jet Propulsion Laboratory - JPL - Canada-France-Hawaii Telescope

منبع: astronomy.com

کنجکاوی در Gale

این تصویر واضح، گرفته شده توسط دوربین سامانه ی تصویربرداری تابش گرمایی (Thermal Emission Imaging System) بر روی مدارگرد ناسا به نام اودیسه، که به دور سیاره ی بهرام می گردد، دهانه ی گیل (Gale) به پهنای 154 کیلومتر، نزدیک استوای بهرام را نشان می دهد. 
بالابر شناور با موتور موشکی
درون این گودال، یک کوه بزرگ و شگفت انگیز چندلایه قرار دارد که تا حدود 5 کیلومتر بالاتر از سطح گودال سر برافراشته است. گمان بر اینست که لایه ها و ساختارهای نزدیک میانه ی آن در روزگاران دور در اثر رسوباتی شکل گرفته که توسط آب به اینجا آورده شده بوده.
اینک، جایی نزدیک سمت شمالی گودال و در پای کوه، به عنوان مقصد ماموریت آزمایشگاه علمی ناسا برگزیده شده. فضاپیمای این ماموریت که برای پرتاب در اواخر سال جاری برنامه ریزی شده، در اوت سال 2012 میهمان بعدی بهرام از سیاره ی زمین را بر آن خواهد نشاند، و به وسیله ی یک "بالابر موشکی" شناور، بهرام نورد "کنجکاوی" یا Curiosity که به اندازه ی یک خودرو است را به روی سطح بهرام خواهد گذارد. (عکس روبرو)
ابزارها و دستگاه های علمی کنجکاوی برای بررسی این برنامه ریزی شده که آیا گودال گیل زمانی شرایط محیطی مناسب زندگی میکروبی داشته یا نه و این که آیا سرنخ هایی از وجود احتمالی زندگی در روزگاران گذشته ی سیاره ی سرخ در آن حفظ شده یا نه .

واژه نامه:
Thermal Emission Imaging System - Mars - Odyssey orbiter - Gale crater - equator - sediment - Mars Science Laboratory - Curiosity rover - rocket-powered skycrane - Red Planet

منبع: apod.nasa.gov

دو گسیلشی زیبا: NGC 6188 و NGC 6164

شکل هایی خیالی در ابرهای گداخته ی گاز هیدروژن در NGC 6188 کمین کرده اند.
این سحابی نشری (گسیلشی) که نزدیک لبه ی یک ابر مولکولی بزرگ یافته شده و در طول موج های نور دیدگانی (مریی) ناپیداست، با فاصله ی 4,000 سال نوری از ما، در صورت فلکی جنوبی آتشدان (آرا) جای دارد. ستارگان جوان و پرجرم انجمن ستاره ای OB1 در آتشدان، تنها چند میلیون سال است که در آن منطقه شکل گرفته اند. این ستارگان با بادهای ستاره ای و پرتوهای نیرومند فرابنفش خود، شکل های تاریک را در ابر "تراشیده اند" و نیز باعث گداخته شدن و تابش سحابی شده اند. خود این روند ستاره زایی تازه نیز احتمالن در اثر بادها و انفجارهای ابرنواختری نسل پیشین ستارگان سنگین به راه افتاده بوده، بادها و انفجارهایی که [با ضربه ی خود] گاز مولکولی را کنار زده و فشرده ساختند.
به همراه NGC 6188 در این بوم نقاشی کیهانی، سحابی نشری کمیاب NGC 6164 را نیز می بینیم که آن را نیز یکی دیگر از ستارگان رده ی O در همین منطقه پدید آورده. پوشش گازی متقارن و خیره کننده ی NGC 6164 و نیز هاله ی کم نور و محو پیرامون ستاره ی درخشان میانی آن در بالا، سمت راست، آن را از نظر ظاهری شبیه بسیاری از سحابی های سیاره ای ساخته.
گستردگی میدان این عکس حدود 2 برابر قرص کامل ماه است، و در فاصله ی برآوردی NGC 6188، نزدیک به 70 سال نوری را می پوشاند.

واژه نامه:
NGC 6188 - NGC 6164 - hydrogen - emission nebula - molecular cloud - constellation Ara - OB1 association - stellar wind - ultraviolet radiation - star formation - supernova - NGC 6164 - O-type star - planetary nebula

منبع: apod.nasa.gov

پرده از راز 14 ساله برداشته شد: آب درون جو کیوان از انسلادوس می آید

*انسلادوس تنها ماه شناخته شده ی منظومه ی خورشیدیست که
بر ترکیب شیمیایی سیاره ی مادرش اثر می گذارد.
در همین زمینه:

رصدخانه ی فضایی هرشل متعلق به آژانس فضایی اروپا (ESA)، نشان داده آبی که از انسلادوس، ماه کیوان، به بیرون می‌ریزد، چنبره ای غول آسا از بخار آب به گرد کیوان (زحل) می سازد. این کشف، با یافتن سرچشمه ی آب موجود در جو بالایی کیوان، پرده از یک راز 14 ساله بر می دارد. تازه ترین دستاوردهای تلسکوپ هرشل بدان معناست که انسلادوس تنها ماه شناخته شده در منظومه‌ی خورشیدی است که بر ترکیب شیمیایی سیاره ی مادرش اثر می گذارد.
فواره های آب انسلادوس

انسلادوس در هر ثانیه حدود 250 کیلوگرم بخار آب از مجموعه فواره‌های موجود در قطب جنوبش پس می زند. این بخش از انسلادوس به دلیل شکل و ساختار متمایز سطحش به نام منطقه ی راه راه ببری شناخته می شود. این مشاهدات بسیار ارزشمند نشان می دهد که آب، یک لوله ی چنبره ای (به شکل یک شیرینی دونات) از بخار به گرد این سیاره ی حلقه دار ساخته است.

پهنای کل چنبره بیش از 10 برابر شعاع کیوان است، با این حال ضخامتش تنها حدود یک شعاع کیوان می باشد. انسلادوس در فاصله‌ای به اندازه ی 4 برابر شعاع کیوان به گرد آن می چرخد و چنبره را با آب پر می کند. این چنبره با وجود اندازه ی بسیار بزرگش، تاکنون ردیابی نشده بود چرا که بخار آب در برابر نور دیدگانی (مریی) شفاف است ولی در برابر طول موج فروسرخی که تلسکوپ هرشل برای رصد در محدوده ی آن طراحی شده بود شفاف نیست.

جو کیوان به دلیل داشتن نشانه هایی از آب به حالت گازی در لایه های پایین ترش شناخته شده بوده ولی رازی که مشخصن وجود داشت، وجود آب در لایه های بالاتر جو آن بود. سرچشمه ی این آب که نخست در سال 1997 توسط گروه هایی که از رصدخانه‌ی فضایی فروسرخ ESA استفاده می کردند گزارش شد، تاکنون ناشناخته باقی مانده بود. مدل های رایانه ای از تازه ترین رصدهای تلسکوپ هرشل نشان می دهد که حدود 3 تا 5 درسد آبی که انسلادوس پس می زند، بر روی کیوان می ریزد.

Paul Hartogh از بنیاد ماکس پلانک برای پژوهش های منظومه ی خورشیدی در Katlenburg-Lindau آلمان، که سرپرست گروه همکاران در بررسی این نتایج بود می گوید: «هیچ همسانی برای این رفتار روی زمین یافت نمی شود. هیچ مقدار قابل توجهی آب از فضا وارد جو زمین نمی شود. این پدیده منحصر به کیوان است.»

گرچه بیشتر آبی که از انسلادوس بیرون می ریزد در فضا گم می شود، در حلقه ها یخ می زند، یا چه بسا بر دیگر ماه های کیوان می ریزد، ولی همان بخش کوچکی که به روی سیاره ی کیوان می ریزد، برای توضیح آب مشاهده شده در جو بالایی آن بسنده می‌کند. این آب همچنین به تولید دیگر ترکیبات افزوده ی اکسیژن دار مانند دی اکسید کربن نیز می انجامد. آب موجود در لایه‌های بالایی جو کیوان سرانجام به لایه های پایین تر منتقل شده، در آن جا فشرده می شود، ولی مقدار آن به قدری اندک است که ابر پدید آمده از آن قابل دیدن نیست.

Göran Pilbratt از ESA می گوید: «هرشل بار دیگر ارزش خود را ثابت کرد. این ها مشاهداتی بود که تنها هرشل از پسشان بر می آمد. رصدخانه ی فضایی فروسرخ ESA این بخار آب را در جو کیوان کشف کرد. پس از آن فضاپیمای کاسینی-هویگنس NASA/ESA فواره های انسلادوس را کشف کرد. اکنون هرشل نشان داده که چگونه می شواد همه ی این مشاهدات را با یکدیگر همراه و منطبق کرد.»

واژه نامه:
Enceladus - carbon dioxide - Cassini/Huygens - moon - solar system - European Space Agency - ESA - Herschel - space observatory - Saturn - atmosphere - water vapor - tiger stripes

منبع: astronomy.com

با یک دنباله دار تازه آشنا شوید: Garradd

گلوله برفی بزرگ دیگری در حال نزدیک شدن به خورشید است.
دنباله دار Garradd دو سال پیش توسط Gordon Garradd از استرالیا کشف شد، و در حال حاضر با یک تلسکوپ کوچک می‌توان آن را با قدر بینایی 9 تماشا کرد. این دنباله دار با نام رسمی C/2009 P1، احتمالن به پرنورتر شدن ادامه خواهد داد و بر پایه ی پیش بینی های تازه، قدر آن در فوریه ی 2012 به بیشینه‌اش، شش یا هفت می رسد، درست زیر توان دید چشم غیرمسلح.
دنباله دار Garradd به تازگی دنباله ی کوتاهش را پدیدار کرده و در این عکس نگاتیو که اوایل همین ماه از یلو اسپرینگز در اوهایوی آمریکا گرفته شده، به شکل لکه ای تیره که گوشه اش کشیده شده دیده می شود. ویدیویی از آن را پایین این مطلب می‌بینید.
در حال حاضر دنباله دارهای دیگری نیز رو به سوی فضای درونی منظومه ی خورشیدی داشته و در حال درخشان شدن می‌باشند، از جمله دنباله دار C/2010 X1 (النین)، که انتظار می رود در اوایل ماه سپتامبر قدر آن به حدود شش برسد، دنباله دار 45P/Honda-Mrkos-Pajdusakova که احتمالن به درخششی نزدیک به قدر هشت در نیمه ی اوت خواهد رسید، و دنباله دار C/2011 L4 یا PANSTARRS که شاید در نخستین ماه های سال 2013 با چشم غیرمسلح نیز دیده شود.
واژه نامه:
Comet - Garradd - Sun - Garradd - Gordon Garradd - visual magnitude - C/2009 P1 - tail - inner Solar System - C/2010 X1 - Elenin - 45P/Honda-Mrkos-Pajdusakova - C/2011 L4 - PANSTARRS

منبع: apod.nasa.gov

کشف بزرگ ترین و "دورترین" ذخیره آب جهان

*محیط پیرامون اختروش APM 08279+5255، بخار آبی را در بر دارد که 
در یک منطقه ی گازی به گستردگی صدها سال نوری پخش شده.

دو گروه از اخترشناسان، بزرگ ترین و دوردست ترین ذخیره ی آبی که تاکنون در جهان شناسایی شده را کشف کرده اند. این آب که به اندازه ی 140 تریلیون برابر آب موجود در اقیانوس های زمین است، به گرد یک سیاهچاله ی غول پیکر و در حال تغذیه (یک اختروش یا کوازار) در فاصله ی بیش از 12 میلیارد سال نوری یافته شده.

مت بردفورد از آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا در پاسادنای کالیفرنیا می گوید: «محیط پیرامون این اختروش از نظر تولید چنین میزان عظیمی آب، یگانه و منحصر به فرد است. این نشانه ی دیگری از فراگیر بودن وجود آب در سراسر کیهان است، حتی در دورترین و آغازین ترین روزهای آن.»
نگاره ی یک هنرمند از یک اختروش، یا تغذیه کننده ی سیاهچاله، همانند APM 08279+5255 که اخترشناسان مقدار بسیار فراوانی از بخار آب در آن یافته اند. گاز و غبار به گِرد سیاهچاله ی میانی یک چنبره می سازند، با گازهای باردار در بالا و پایین آن.
نیروی یک اختروش از سیاهچاله ای بسیار بزرگ گرفته می شود که به طور پیوسته قرص غبار و گاز پیرامون را می بلعد. با فرو رفتن و خورده شدن مواد توسط سیاهچاله، اختروش مقدار فراوانی انرژی پس می دهد. هر دو گروه اخترشناسان یک اختروش مشخص به نام APM 08279+5255 را بررسی کردند؛ ابن اختروش سیاهچاله ای به جرم 20 میلیارد برابر خورشید در خود دارد و یک هزار تریلیون برابر خورشید نیز انرژی تولید می کند.

ستاره شناسان بر این باور بودند که بخار آب در روزگار آغازین و دوردست کیهان نیز وجود داشته ولی تاکنون موفق به ردیابی و شناسایی آن نشده بودند. در کهکشان راه شیری بخار آب وجود دارد، گرچه کل آن 4,000 برابر کمتر از بخار آبیست که در این اختروش یافته شده چرا که بیشتر آن به حالت یخ زده است.

بخار آب یک گاز ردیابی مهم است که سرشت و طبیعت اختروش را آشکار می کند. در مورد این اختروش، بخار آب در اطراف سیاهچاله و در یک محیط گازی به گستردگی چند سال نوری پخش شده. وجود آن نشان دهنده ی اینست که اختروش در حمامی از گازِ در حال تابش پرتو ایکس و فروسرخ شناور است، و این که این گاز از دید استانداردهای اخترشناسی، به شکلی غیرعادی گرم و چگال است. گرچه که این گاز دمایی خنک برابر با 53- سانتیگراد (63- فارنهایت) دارد و چگالی آن نیز از جو زمین کمتر است، با این حال هنوز 5 برابر گر م تر و 10 تا 100 برابر چگالتر از گازهای معمول در کهکشان هایی مانند راه شیریست.

اندازه گیری بخار آب و مولکول های دیگر، مانند مونو اکسید کربن، نشان می دهد که سیاهچاله ی مورد گفتگو، گاز کافی برای فرو بردن و بزرگ شدن تا 6 برابر اندازه ی کنونی را به گِرد خود دارد. به گفته ی اخترشناسان، این که چنین چیزی روی خواهد داد یا نه آشکار نیست چرا که بخشی از گاز ممکن است چگالیده و رُمبیده شده و تبدیل به ستاره شود یا شاید هم از اختروش به بیرون ریخته شود.

گرود بردفورد رصدها و مشاهدات خود را از سال 2008 آغازیدند، و برای کار از ابزاری به نام "Z-Spec" در رصدخانه ی زیر میلیمتری (Submillimeter) بنیاد فناوری کالیفرنیا، و یک تلسکوپ 10 متری (33 فوتی) نزدیک قله ی موناکی هاوایی بهره بردند. رصدهای بعدی با آرایه ی ترکیبی برای پژوهش در اخترشناسی موج میلیمتری (CARMA) انجام شد، آرایه ای از بشقاب های رادیویی در کوه های اینیو (Inyo) در کالیفرنیا.

گروه دوم به سرپرستی داریوژ لیز (Dariusz Lis) از Caltech نیز برای پیدا کردن آب از تداخل سنج Plateau de Bure در کوهستان آلپ فرانسه بهره بردند. در سال 2010، گروه لیز با خوش شانسی و با مشاهده ی یک نشان طیفی، آب را در APM 8279+5255 ردیابی کردند.

گروه بردفورد توانست داده ها و اطلاعات بیشتری از این آب به دست آورد، از جمله مقدار بسیار فراوان آن را، چرا که آن ها چندین نشانه ی طیفی [و نه فقط یک نشانه] از آب شناسایی کردند.

واژه نامه:
Milky Way - quasar - APM 08279+5255 - carbon monoxide - Dariusz Lis - Caltech - Plateau de Bure - Interferometer - Z-Spec - Millimeter-Wave - Astronomy - CARMA - water vapor - Matt Bradford - NASA - Jet Propulsion Laboratory - black hole

منبع: astronomy.com

کهکشان پوسته ای

چه اتفاقی دارد برای کهکشان NGC ۴۷۴ می افتد؟
این لایه های چندگانه ی تابنده و روشن که به گونه ای شگفت انگیز، پیچیده و نامنتظره می نمایند، در تصاویری که نوردهی کمتر دارند، سیمایی گنگ و مبهم و بدون ویژگی نمایانی به این کهکشان بیضی گون (بیضوی) می دهند.
دلیل پدید آمدن این پوسته ها هنوز ناشناخته است، ولی امکان دارد دنباله های کشندی مربوط به پس مانده های به جا مانده از بلعیده شدن چندین کهکشان کوچک تر در چند میلیارد سال گذشته باشند. یا شاید هم این پوسته ها چیزی شبیه امواج روی یک برکه باشند: در اثر برخوردِ پی در پی و پیوسته ی NGC ۴۷۴ با آن کهکشان مارپیچی بالایی، امواج چگالی (density waves) پدید آمده و این امواج به موجدار شدن کهکشان غول پیکر NGC ۴۷۴ انجامیده باشند.
دلیل واقعی هر چه باشد، این تصویر به خوبی این موضوع که روز به روز پذیرفتنی تر می شود را می نمایاند که دستکم برخی از کهکشان های بیضی گون در روزگار نزدیک پدید آمده اند، و این که هاله های بیرونی بیشتر کهکشان های بزرگ، در واقع صاف و یکدست نیستند بلکه پیچیدگی هایی دارند که از برهم کنش ها - و برافزایش ها و بلعیدن - پیاپی با کهکشان های کوچک نزدیکشان ریشه می گیرد. هاله ی کهکشان راه شیری خودمان یک نمونه از چنین پیچیدگی های نامنتظره ایست.
NGC ۴۷۴ نزدیک به ۲۵۰ هزار سال نوری گستردگی دارد و با حدود ۱۰۰ میلیون سال نوری فاصله از ما، در صورت فلکی ماهی (حوت) دیده می شود.

کهکشان NGC ۴۷۴ را در سمت چپ این تصویر هم دیده بودید: * پولک های ماهی

واژه نامه:
NGC 474 - elliptical galaxy - tidal tail - spiral galaxy - density wave - halo - Milky Way Galaxy - constellation of the Fish - constellation of the Pisces

منبع: apod.nasa.gov

کهکشان و کوره ها

این ها چیستند که در این عکس، زیر کهکشان راه شیری دیده می شوند؟ - کوره های تاریخی!
این کوره ها در دهه ی 1870 میلادی، در مناطق روستایی نوادای آمریکا جهت تبدل چوب منطقه به زغال ساخته شدند. کوره ها به زودی به دلیل آتش سوزی و سیل در شهر رها شدند، ولی حتی تا امروز نیز در شرایطی خوب باقی مانده اند.
این تصویر گسترده (پانوراما) از پیوستن دیجیتالی پنج عکس جداگانه که اوایل ماه ژوئن در یک نقطه گرفته شدند ساخته شده. در تصویر، پس زمینه ای رنگارنگ از آسمان پرستاره را بر فراز کوره های شگفت انگیز می بینیم. نوار مرکزی کهکشان راه شیری به صورت کج، رو به پایین و سمت راست دیده می شود. بخش هایی معروف از کهکشان را می توان در عکس دید، از جمله سحابی پیپ و "رود تاریک به قلب العقرب (آنتارس)"، که سمت راست کهکشان راه شیری دیده می شوند.
در حال حاضر توضیحی برای مه سبزرنگی که پایین، سمت چپ تصویر دیده می شود نداریم.

واژه نامه:
Historic kilns - Nevada - charcoal - kiln - star field - Milky Way Galaxy - Galaxy - Pipe Nebula - Dark River to Antares

منبع: apod.nasa.gov

همسایه سرخ و خاک آلود

این ستارگان آبی رنگ و درخشان که همچون حشراتی گرفتار در یک تار عنکبوت به نظر می رسند، در همین کهکشان راه شیری خودمان، میان ما و یک کهکشان مارپیچی دیگر جای گرفته اند. این عکس تماشایی که توسط تلسکوپ فضایی اسپیتزر (Spitzer) ناسا و در نور فروسرخ گرفته شده، طرح های درخشان غبار در کهکشان IC 342 را نشان می دهد. IC 342 در فاصله ی حدود 10 میلیون سال نوری از زمین قرار دارد و از نظر استانداردهای کهکشانی، نسبتن به ما نزدیک است.
نمای فروسرخ: ستارگان آبی درخشان در کهکشان راه شیری خودمان و میان ما و کهکشان مارپیچی IC 342 قرار دارند.
البته ما به دلیل جایگاهمان در فضا، آن را مستقیمن پشت قرص کهکشان راه شیری و تقریبن به طور کامل از روبرو می بینیم. گرد و غبارهای میان ما و IC 342 باعث شده به راحتی در نور دیدگانی (مریی) دیده نشود، ولی پرتوی فروسرخ به سادگی می تواند از پرده ی گرد و غبار بگذرد.
ستارگان کهکشان خودمان به شکل نقطه های آبی/سفید دیده می شوند، ولی هاله ی آبی رنگ روی خود IC 342 نیز از نور توده ی [نسبتن کم جمعیت] ستارگان درون آن می آید. رنگ سرخ نشان دهنده ی ساختارهای گرد و غبار است، که توده های ستارگان تازه را در بر دارد.
مرکز کهکشان، جایی که شاید در آن باید دنبال عنکبوت بگردیم، در واقع منزلگاه فوران های بی شمار ستاره فشانی است. در هر دو سوی مرکز کهکشان، یک میله ی کوچک از غبار و گاز وجود دارد که سوخت موردنیاز برای پدید آمدن ستارگان تازه را فراهم می کند.
تلسکوپ اسپیتزر (Spitzer) یک رصدخانه ی فروسرخ در فضاست که در سال 2003 به فضا پرتاب شد. این رصدخانه در ژرفای فضا قرار گرفته و در مداری به گرد خورشید می گردد. تلسکوپ آن با آینه ی 85 سانتی متری و سه ابزار علمی، توانایی بررسی اجسام درون منظومه ی خورشیدی و همچنین اجرام موجود در دوردست های ژرفای کیهان را دارد.

واژه نامه:
solar system - star formation - infrared - Nasa - Spitzer Space Telescope - IC 342 - Milky Way - spiral galaxy

منبع: dailymail

پرواز هلیوس

یک نمونه برای پرواز با انرژی خورشیدی، پرواز هواپیمای هلیوس ناسا است که تقریبن 100 سال پس از پرواز تاریخی برادران رایت در 17 دسامبر 1903 انجام شد. این تصویر مربوط به اوت 2001 است و هواپیمای بدون سرنشین کنترل از راه دور هلیوس را نشان می دهد که در حال پرواز با سرعت 40 کیلومتر در ساعت در ارتفاع 3,000 متری آسمان شمال باختری کائوآیی، هاوایی آمریکا می باشد.
این هواپیما که اساسن یک هواپیمای فوق سبک بال با 14 موتور الکتریکی است، توسط شرکت AeroVironment ساخته شده. بال بسیار گسترده ی هلیوس که پوشیده از سلول های خورشیدی است، با پهنای 247 پا (75.28 متر)، از بال های جت مسافربری بویینگ 747 نیز بلندتر می باشد (پهنای سراسری بال های بویینگ 64/5 متر است - م).
پرواز در هنگام روز انجام گرفت و پیش-نمونه ی این هواپیما، در نهایت با رسیدن به ارتفاعی کمی پایین تر از 30,000، رکورد پروازهای غیر موشکی را شکست.
هلیوس به عنوان نمادی از تکنولوژی در نظر گرفته شده بود، ولی در هوای بسیار رقیق و کم فشار 30,000 متر بالاتر از سطح زمین، پرواز آن به شرایط پرواز هواپیماهای بالدار در جو سیاره ی بهرام (مریخ) نیز نزدیک شد.

واژه نامه:
Wright brothers - Helios - AeroVironment - solar cell - Boeing 747 - non-rocket powered - Mars

منبع: apod.nasa.gov

کهکشانی در زرافه

جزیره ی کیهانی باشکوه و مجلل NGC 2403 با حدود 10 میلیون سال نوری فاصله از ما و پهنایی نزدیک به 50,000 سال نوری، در مرزهای صورت فلکی گردن دراز زرافه یا شترگاوپلنگ جای گرفته است. چنین به نظر می رسد که این کهکشان مارپیچی، چیزی بیش از سهمش در داشتن مناطق غول پیکر ستاره زایی HII، با نشان ویژه ی تابش سرخ رنگ گاز هیدروژن اتمی در بر دارد. در حقیقت، NGC 2403 از نزدیک همانند کهکشان دیگریست که مناطق ستاره زایی فراوانی دارد و درون گروه محلی کهکشانی خودمان نیز می باشد: M33، کهکشان مثلثی.
مسلمن بلافاصله در پی زایش ستارگان سنگین و کم عمر، انفجارهای ابرنواختری نیز پدید می آید، و در سال 2004 یکی از درخشان ترین ابرنواخترهایی که در روزگار نوین کشف شده در همین NGC 2403 رخ داده بود. این ابرنواختر نیرومند که به سادگی با یک ستاره در پیش زمینه ی عکس و در کهکشان خودمان اشتباه گرفته می شود، به شکل یک "ستاره" ی تابناک در لبه ی سمت چپ تصویر دیده می شود.
این نمای خیره کننده ی کیهانی، ترکیبی است از داده های تصویری بایگانی میراث هابل و تلسکوپ 8.2 متری سوبارو در ستیغ کوه موناکی هاوایی.

واژه نامه:
island universe - NGC 2403 - constellation Camelopardalis - spiral galaxy - star forming region - HII region - atomic hydrogen - local galaxy group - M33 - Triangulum Galaxy - supernova - Milky Way Galaxy - Hubble Legacy Archive - Subaru Telescope - Mauna Kea

منبع: apod.nasa.gov

آیا کهکشان های بیضی گون، از آنچه پیشتر می پنداشتیم جوانترند؟

*برآورد تازه از سن این کهکشان ها بر پایه ی وجود رشته های بسیار کم نوریست 
که در ورای لبه های دو کهکشان دیده شده.

الگوی استاندارد برای چگونگی شکل گیری کهکشان های بیضی گون، به دنبال نتیجه ی تازه ای که یک گروه بین المللی از اخترشناسان همکار در پروژه ی Atlas3D (اطلس سه بعدی کیهان) به دست آورده اند مورد چالش قرار گرفته. نتایج نخست از بررسی های گروه روی دو کهکشان بیضی گون، عوارضی را نمایان می کند که نشان ویژه ی یک ادغام نسبتن تازه است، و خبر از آن می دهد که این کهکشان ها 5 بار از آن چه معمولن پنداشته می شود جوان ترند.
کهکشان NGC 5557 رشته های بسیار بلند و کم نوری از جریان های کشندی به بلندی بیش از 1.2 میلیون سال نوری را نشان می دهد که در این تصویرِ دوربین MegaCam روی تلسکوپ فرانسه - کانادا - هاوایی، از چپ به راست دیده می شود.
طبق باور پذیرفته شده در مورد تاریخچه ی گرد آمدن مواد در کهکشان های بیضی گون پرجرم، که بر پایه ی جمعیت های ستاره‌ای درون آن هاست، سن این کهکشان ها چیزی میان 7 تا 10 میلیارد سال می باشد. [اینک] بر پایه ی تصاویر بسیار ژرفی که توسط دوربین MegaCam روی تلسکوپ فرانسه - کانادا - هاوایی (CFHT) از دو کهکشان به دست آمده، باور دیگری در حال شکل گیریست.

اخترشناسان ثابت کردند که دو کهکشان بیضیگون NGC 680 و NGC 5557، از ادغام و یکی شدن دو کهکشان مارپیچی غول پیکر، تنها در حدود 1 تا 3 میلیارد سال پیش شکل گرفته اند. این برآورد سنی بر پایه ی وجود رشته هایی بسیار کم نور در انتهای لبه های دو کهکشان به دست آمده. این ویژگی ها با نام "جریان های کشندی" (tidal streams)، پس مانده های معمول در ادغام‌های کهکشانی هستند. آنچه می دانیم اینست که چنین پس مانده هایی با این شکل و درخشش نمی توانند بیش از چند میلیارد سال دوام بیاورند، همین، به برآوردی تازه برای سن این کهکشان های بیضیگونِ پدید آمده از ادغام می انجامد. این ساختارها برای نخستین بار است که آشکار می شوند، آن هم به لطف یک تکنیک تصویربرداری که توانایی های دوربین نوری میدان گسترده ی CFHT را بالا می برد.
نمونه های کهکشان های بیضیگون از مجموعه ی کنونی پیمایش Atlas3D که همگی نشانه هایی روشن از برخوردی تازه را در بر دارند می دهد.
گروه Atlas3D یک پیمایش سیستماتیک و روِشمند روی 100 کهکشان بیضیگون نزدیک انجام داد. اگر نتیجه ی که از روی دو کهکشان نخست به دست آمده، در مورد کهکشان های بزرگ تر نیز تایید شد، یعنی رشته های بلند کم نور در آن ها هم دیده شد، پس باید الگوی استاندارد شکل گیری کهکشان های بیضی گون مورد بازنگری قرار گیرد.

واژه نامه:
filament - elliptical galaxy - Atlas3D - MegaCam - Canada-France-Hawaii Telescope - CFHT - NGC 680 - NGC 5557 - spiral galaxy - tidal stream -

منبع: astronomy.com

این آخرین عکس یک "شاتل" در فضاست

بامداد 21 ژوییه، شاتل فضایی آتلانتیس در پایگاه فضایی کندی ناسا بر زمین نشست و آخرین ماموریت در برنامه های ناوگان شاتل های فضایی ناسا را به پایان برد. در ساعت 08:27:48 به زمان جهانی، درست 21 دقیقه پیش از خروج شاتل از مدار و ورود به جو زمین (de-orbit)، عکاس نجومی، تیه ری لگال، عکسی گرفت که می تواند آخرین عکس آتلانتیس در فضا باشد؛ و دیگر این که، این عکسی از یک گذر از برابر خورشید (transit) بود.
 آتلانتیس در برابر خورشید، آتلانتیس با دایره ی سفید مشخص شده. لکه ی سمت راست هم لکه ی خورشیدی با عنوان AR1254 است. 
چون گذر آتلانتیس از برابر خورشید در ساعات روز اروپا اتفاق افتاد، تنها راه برای گرفتن عکس آن، زمانی بود که در برابر خورشید و به حالت ضدنور قرار می گرفت. لگال می گوید: «من از خانه ام در پاریس، فرانسه، به شهر امدن آلمان رفتم تا در مسیر گذر (transit) قرار بگیرم. آسمان ابری بود، ولی خوشبختانه در زمان گذر، خورشید در تکه ای صاف از آسمان بود. من تنها 0.9 ثانیه فرصت داشتم و توانستم عکس آتلانتیس را از فاصله ی 566 کیلومتری و در چهار وضعیت ثبت کنم (عکس پایین).
در همین زمینه: چهره ی گرفته ی آفتاب

واژه نامه:
space shuttle - Atlantis - NASA - Kennedy Space Center - astrophotographer - Thierry Legault - solar transit - de-orbit

منبع: spaceweather

ابر بزرگ ماژلان یک دزد ستاره است!

*دانشمندان دریافتند ابر ماژلانی بزرگ ستاره هایی را در بر دارد که از ابر ماژلانی کوچک ربوده شده اند.

ستاره شناسان رصدخانه ی ملی اخترشناسی نوری (NOAO) و همکارانشان دریافته اند که سدها ستاره ی یافته شده در ابر بزرگ ماژلان (LMC) از یکی از کهکشان های همسایه، یعنی ابر کوچک ماژلان (SMC) ربوده شده اند. ابرهای کوچک و بزرگ ماژلان هر دو کهکشان های همسایه ی کهکشان راه شیری خودمانند و به سادگی با چشم غیرمسلح می توان آن ها را در آسمان نیم‌کره ی جنوبی تماشا کرد.

نات اولسن و باب بلام از NOAO و همکارانشان دنیز زاریتسکی از دانشگاه آریزونا در توسان و مارتا بویر و کارل گوردون از بنیاد علمی تلسکوپ فضایی در بالتیمور مریلند، با بررسی طیف 5,900 ستاره ی غول و ابَرغول در LMC، کهکشانی که در فاصله ی حدود 160,000 سال نوری از ما قرار دارد، دریافتند که بیش از 5% ستارگانی که در LMC مشاهده کردند در خلاف جهت بیشینه ی ستارگان LMC می چرخند، یا شاید در صفحه ای که به اندازه ی زیادی نسبت به چرخش خود LMC کج است. یک ابهام در نتایج باقی مانده که به این دلیلست که اخترشناسان تنها می‌توانستند سرعت ستارگان را در خط دید اندازه بگیرند، نه بردار کامل سرعت آن ها را. در هر حال، این مدارهای شگرف نشان از آن دارد که این ستارگان چه بسا از چرخش و رُمبش ابر گازی که LMC را شکل داده، پدید نیامده اند.

همسایه ی نزدیک کهکشان راه شیری ، ابر بزرگ ماژلان (LMC)، دسته ای کوچک از ستارگان همسایه ی کوچک ترش، ابر ماژلانی کوچک (SMC) را ربوده است. در این تصویر، SMC آنگونه که در رصدهای تلسکوپ فضایی اسپیتزر در طول موج های 3.6، 8.0، و 24 میکرون دیده می شود، نشان داده شده است. نقاط روی عکس با رنگ های سرخ و آبی، جای ستارگانی که اصلشان به SMC می رسد را نشان می دهند. رنگ ها نماینده ی جهت جابجایی دیده شده است: (سرخ = از ما دور می شود، آبی = به سوی ما می آید)

بررسی ها و آزمون های بیشتر روی این ستارگان "وارونه گرد"، ناهنجاری دیگری را نشان داد. ترکیب شیمیایی این ستارگان نیز دیگرگونه است. این ستارگان نسبت به ستارگان معمولی ابر بزرگ ماژلان، مقدار کمتری عنصر سنگین مانند آهن و کلسیم دارند. ضمن این که ترکیب آن ها با ترکیب ستارگان کهکشان پهلویی، یعنی SMC، که آن ها نیز از چنین فلزاتی تهی هستند، همخوانی نزدیک دارد.

این دو رده از شواهد (جابجایی و ترکیب) برای گروه آشکار ساخت که این ستارگان در اثر کشش گرانشی کهکشان بزرگ تر، از کهکشان کوچک تر دزدیده شده اند. اخترشناسان 4,600 ستاره را با بهره از یک طیف سنج چندجرمی (multi-object) در تلسکوپ چهار متری بلانکو در رصدخانه ی Cerro Tololo ی قاره ی آمریکا واقع در شیلی رصد کردند. این طیف سنج ویژگی‌های طیفیِ شمار گسترده ای از ستارگان را به طور همزمان مشاهده می کرد. این مشاهدات سپس با داده های 1,300 ستاره‌ی دیگر برای یافتن الگوها ترکیب شد. چنانچه اولسن می گوید: «همیشه راحت نیست که بگوییم ستارگان یک کهکشان درون خود آن شکل گرفته اند یا این که در جایی دیگر تشکیل شده و سپس به دام این یکی افتاده اند. از آن جایی که ابر بزرگ ماژلان بسیار به ما نزدیک است، ما توانستیم شمار فراوانی تک ستاره ی آن را رصد کنیم. و با شگفتی دریافتیم که LMC شمار قابل توجهی ستاره دارد که در جایی دیگر پدید آمده اند.»

همین گروه همچنین از مشاهدات فروسرخ تلسکوپ فضایی اسپیتزر برای بررسی شیوه ی زایش و تکامل ستارگان در ابر بزرگ ماژلان کمک گرفتند. بلام به اهمیت این رویکرد اشاره می کند: «ما با استفاده از مشاهدات تلسکوپ فضایی اسپیتزر توانستیم یک سرشماری کامل از جمعیت ستارگان LMC به دست آوریم. با رصدهای زمینی هم توانستیم ویژگی ها و جابجایی و حرکت نمونه‌ی گسترده ای از ستارگان سراسر این کهکشان را تعیین کنیم. با آمیختن هر دو مشاهدات، توانستیم بگوییم که برخی از این ستارگان باید از کهکشان همسایه، ابر کوچک ماژلان، آمده باشند. این ما را به شناخت ژرف تر از چگونگی اندرکنش و تعامل کهکشان ها در گذر زمان رهنمون ساخت.»

این دستاورد شاید همچنین میزان فراوان و غیرعادی ستاره زایی در یک سحابی LMC به نام "ماهی زرین 30" یا همان سحابی رتیل با توجه به ظاهرش در تلسکوپ های کوچک را توضیح بدهد. این منطقه در بخش جنوب باختری ابر بزرگ ماژلان جای دارد و یک چشمه ی فعال ستاره زایی (تشکیل ستاره) است.

اگر منطقه ی سحابی رتیل در کهکشان ما بود و به اندازه ی سحابی شکارچی (جبار) به ما نزدیک بود (شکارچی نزدیک ترین زایشگاه ستاره ای به ماست)، پهنه ای به گستردگی 60 قرص کامل ماه را در آسمان می پوشاند و روشناییش بر روی زمین سایه ایجاد می کرد. منطقه ی ماهی زرین 30 یا سحابی رتیل در جایی قرار گرفته که گازی که به همراه ستارگان از SMC به درون LMC کشیده می شود، با سرعت بسیار با گاز درون خود LMC برخورد می کند. موج شوک پدید آمده از این برخورد، گاز را فشرده کرده و می چگالد (منقبض می کند)، احتمال زایش ستاره را بالا می برد و به زایش ستارگان بزرگ و ناپایدار که می توانند منفجر شوند، مانند ابرنواختر مشهوری که در سال 1987 پدیدار شد، می انجامد. به کمک تلسکوپ های پرتو ایکس، بقایای یک ابرنواختر قدیمی تر نیز در این ناحیه یافته شده است.

واژه نامه:
Large Magellanic Cloud - Small Magellanic Cloud - National Optical Astronomy Observatory - NOAO - LMC - galaxy - SMC - Milky Way Galaxy - Knut Olsen - Bob Blum - Dennis Zaritsky - Martha Boyer - Karl Gordon - Space Telescope Science Institute in Baltimore - Spitzer Space Telescope - multi-object - Cerro Tololo Inter-American Observatory - Blanco Telescope - stellar velocity - iron - calcium - star formation - nebula - 30 Doradus - Tarantula Nebula - stellar nursery - Full Moon - supernova - X-ray

منبع: astronomy.com

آتلانتیس، پارکز را بدرود می گوید

رادیو تلسکوپ 64 متری پارکز* (Parkes) به دلیل سهمی که در پروازهای انسان به فضا داشته، از همه مشهورتر، تهیه ی تصاویر تلویزیونی از ماه برای ساکنان سیاره ی زمین به هنگام سفر آپولو 11، شناخته شده است. تک بشقاب غول پیکر و هدایت شونده ی آن در جلوی این نمای آسمانِ آغاز شامگاه خودنمایی می کند. بر فراز آن، آسمان پرستاره ی نیوساوث ولز استرالیا را با صورت های فلکی آشنای نیم کره ی جنوبی از جمله بادبان، کشتی دُم، و شجاع (مار باریک) می بینیم به همراه چشم اندازی که دیگر هرگز دیده نخواهد شد. شاتل فضایی مدارگرد آتلانتیس که تازه و برای آخرین بار از ایستگاه فضایی بین المللی جدا شده، از بازتاب نور خورشید می درخشد و با جابجاییش، خطی روشن از راست به چپ درست زیر اتاقک کانونی (focus cabin) رادیو تلسکوپ ساخته است. خود ایستگاه فضایی نیز همان کمانیست که گوشه ی پایین، سمت راست تصویر دیده می شود، و در مدار پایین زمین، با فاصله ی حدود دو دقیقه پشت سر آتلانتیس می آید.
آتلانتیس طبق برنامه، صبح زود امروز 21 ژوییه، ساعت 5:56 بامداد به هنگام خاور آمریکا، برای آخرین بار در پایگاه فضایی کندی ناسا به زمین نشست.

-----------------------------------------------------
*رصدخانه ی پارکز یک رصدخانه ی ملی اخترشناسی رادیویی استرالیا است. این رصدخانه دارای بزرگترین رادیو تلسکوپ در نیم کره ی جنوبی می باشد. (منبع: نجوم)

واژه نامه:
Atlantis - Parkes - radio telescope - Apollo 11 - dish - constellation Vela - constellation Puppis - constellation Hydra - space shuttle orbiter - International Space Station - NASA - Kennedy Space Center

منبع: apod.nasa.gov

کشف یک ماه جدید برای پلوتو

اخترشناسان با بهره از تلسکوپ فضایی هابل یک ماه (قمر) تازه یافته اند که به دور سیاره ی یخ زده ی پلوتو می گردد. این ماه که توسط اتحادیه ی بین المللی اخترشناسان (IAU) با عنوان S/2011 (134340) 1 فهرست بندی شده - ولی با نام P4 - با فاصله ی 59,000 کیلومتر از پلوتو، هر 32 روز یک بار به دور آن می گردد. مدار این ماه، میان مدار نیکس و هیدرا، دو ماهی که در سال 2005 به گرد پلوتو کشف شدند قرار دارد.
این کشف به همراه "شارون" که بزرگ ترین ماه پلوتو است، شمار ماه های پلوتو را به چهار و شمار کل ماه های سیاره ای را به 171 می رساند.
پلوتو و چهار ماه شناخته شده اش، از جمله ماه تازه با عنوان "P4"، در دو تصویر که دوربین میدان گسترده ی شماره 3 هابل در تاریخ 28 ژوئن و 3 ژوییه ی 2011 گرفت. خطوط مورب را هنگام تصویربرداری پدید آورده اند. (تصویر بزرگ تر./ منبع عکس: ناسا)

یک گروه به رهبری مارک شوالتر از بنیاد SETI و داگلاس هامیلتون از دانشگاه مریلند، P4 را در عکس هایی که دوربین میدان گسترده ی شماره 3 هابل در سه موقعیت گوناگون، 28 ژوئن، 3 ژوییه، و 18 ژوییه ی 2011 گرفته بود یافتند. رصدها زمانی انجام شده بود که پلوتو در حالت مقابله با زمین قرار داشت، با فاصله ای کمی بیش از 31 یکای اخترشناسی* (واحد نجومی، AU).

هامیلتون به Sky & Telescope می گوید: «پس از دو جلسه ی نخست، اطمینان 99% یافتیم که یک ماه تازه کشف کرده ایم. سپس درخواست زمان اختیاری مدیر کردیم، که به سرعت پذیرفته شد؛ و داده هایی که در 18 ژوییه افزوده شدند، کشف ما را تایید کرد.»

اخترشناسان به کمک تلسکوپ فضایی هابل (HST) از پلوتو و فضای اطرافش نقشه برداری کردند تا برای فضاپیمای "افق های نو" (New Horizons)، فضاپیمایی که در حرکتی پیوسته و یکنواخت به سوی دوردست های منظومه ی خورشیدی و جهت بررسی پلوتو و دیگر اجرام سرد و تاریک کمربند کویپر روان است، شرایط را آماده سازند.

بنا به آگهی امروز دفتر مرکزی IAU برای تلگراف های اخترشناسی، P4 تنها قدری برابر با 26 دارد، حدود یک دهم روشنایی نیکس. با فرض این که بازتاب پذیری آن به اندازه ی شارون، یعنی 35% باشد، پس P4 اندازه ای تنها برابر با 14 کیلومتر خواهد داشت؛ و اگر بسیار تیره تر از آن باشد، می تواند 40 کیلومتر پهنا داشته باشد. در هر دو صورت در مقایسه با شارون که قطری برابر با 1,210 کیلومتر دارد، کوچک است.

این کشف بدین معنا خواهد بود که فضاپیمای افق های نو به هنگام رسیدن به مقصد در سال 2015، کارهای بیشتری برای انجام دادن خواهد داشت. آلن استرن، پژوهشگر اصلی ماموریت می گوید: «نسبت به برنامه ای که ما با زیر نظر گرفتن تنها 3 قمر داشتیم، رویارویی بسیار هیجان انگیزتر و حتی پرمشغله تر خواهد بود.»

ماه چهارم پلوتو با عنوان "P4"، در مداری تقریبن نیمه ی
فاصله ی مدارهای نیکس و هیدرا به گرد سیاره می چرخد.
(تصویر بزرگ تر/ منبع عکس: ناسا)
ستاره شناسان گمان می برند P4 و خواهر و برادرانش در اثر برخورد یک جسم بزرگ با پلوتو در گذشته های دور شکل گرفته اند. خرده سنگ های ناشی از برخورد، شروع به گردش به دور این سیاره ی کوتوله کردند و سرانجام به هم پیوستند و این ماه ها را پدید آوردند. باور بر اینست که ماه خود زمین هم به همین شیوه تشکیل شده.

و نام مناسب برای این یافته ی تازه چه خواهد بود؟ هامیلتون می گوید: « من و مارک نام سربروس (Cerberus) را می پسندیم، سگ سه سری که نگهبان قلمرو پلوتو بود، ولی این نام در حال حاضر غیررسمی است!»

به گفته کارشناسان، نام P4 دستکم تا یک ماه بر روی آن خواهد ماند. نخست نیاز به مشاهدات و رصدهای بیشتر است، هم برای پیش بردن روند نامگذاری و هم برای کمک به برنامه ریزی برای ماموریت افق های نو. از همین رو گروه یابنده در نظر دارد به تلسکوپ هابل پیشنهادی ارایه دهد تا برای دستیابی به مدار به آن ها کمک کند.

----------------------------------------
* AU: یکای نجومی؛ یکایی برابر با فاصله ی میانگین زمین تا خورشید که برابر با 150 میلیون کیلومتر است.

------------------------------------------------------------------------------
درباره ی همین خبر از سایت apod ناسا:
عکسی که هابل در 15 فوریه ی 2006 از سامانه ی پلوتو گرفت.
چشمان بشر برای نخستین بار در ماه می 2005 و توسط عکس های تلسکوپ فضایی هابل به جمال نیکس و هیدرا به عنوان دومین و سومین ماه های پلوتو روشن شد. (تصویر روبرو) اینک تصاویر هابل از چهره ی چهارمین ماه این سیاره ی کوچک و یخ زده نیز پرده برداشته است. این ماه که به طور موقت با عنوان P4 خوانده شده، هر 31 روز یک بار به گرد پلوتو می چرخد.

P4 در حال حاضر کوچکترین و کم نور ترین ماه شناخته شده است و برآورد می شود قطری به اندازه ی 10 تا 34 کیلومتر داشته باشد. P4 نخست در تصاویری که هابل روز 28 ژوئن گرفته بود دیده شد، و سپس با عکس های 3 ژوییه و 18 ژوییه مورد تایید قرار گرفت.
دو عکس بالا ترکیب هایی از نوردهی های بلند و کوتاه هستند که خود پلوتو (نقطه ی روشن تر) و شارون، بزرگ ترین ماه آن را نیز در بر دارند. اختلال خود دوربین و خطوطی که به صورت دستی به عکس افزوده شده اند نیز در عکس های مربوط به نوردهی بلندمدت دیده می شوند.
هابل این عکس ها را در زمانی گرفت که برای پشتیبانی از پروژه ی ماهواره ی "افق های نو"ی ناسا، در حال جستجوی حلقه های کم نور به دور دنیای دوردست پلوتو بود. ماهواره ی افق های نو طبق برنامه، در سال 2015 از کنار سامانه ی پلوتو خواهد گذشت.

واژه نامه:
Hubble Space Telescope - planet - Pluto - S/2011 (134340) 1 - International Astronomical Union - P4 - Nix - Hydra - moon - Charon - Mark Showalter - SETI Institute - Douglas Hamilton - Wide Field Camera 3 - opposition - astronomical unit - HST - New Horizons - Kuiper Belt - Cerberus

آسمان شب تاب ادمونتون

گاهی وقت ها روی زمین شب می شود ولی هوا و آسمان همچنان روزند.
هنگامی که با چرخش زمین، خورشید پایین می رود و پنهان می شود، غروب آفتاب از روی زمین آغاز می شود. از همین رو در زمان غروب آفتاب روی سطح زمین، در آسمان هنوز پرتوهای نور خورشید وجود دارند.
در شرایط معمولی، غروبی زیبا و عادی دیده می شود ولی زمانی که ابرهای غیرعادی و شگفت انگیز شب تاب (noctilucent clouds) در اوج آسمان شناور باشند، پس از تاریکی کامل نیز آن ها را می توان دید. این ابرها که معمولن بسیار کم نورتر از آنند که دیده شوند، در غروب های اواخر تابستان و با روشن شدن از پایین قابل دیدن میشوند.
ابرهای شب تاب بلندترین ابرهای شناخته شده اند و گمان می رود بخشی از ابرهای مزوسفری قطبی باشند.
در تصویر امروز که اوایل همین ماه گرفته شده، شبکه ای از ابرهای شب تاب با درخششی سفید و وهم آلود پس از نشستن آفتاب در آسمان بر فراز شهر ادمونتون در آلبرتای کانادا دیده می شود. بیشتر آنچه از ابرهای شب تاب می دانیم تنها در چند سال گذشته کشف شده است، در حالی که چگونگی شکل گیری و تحول و رشد آن ها همچنان موضوع پژوهش های فعال قرار دارد.

واژه نامه:
Noctilucent Clouds - sunset - polar mesospheric clouds - Edmonton

منبع: apod.nasa.gov

این "وستا" است

سطح سیارک وستا چه شکلی است؟
درخشان ترین سیارک در سامانه ی خورشیدی، و جسمی که تا 10 درصد از کل جرم کمربند اصلی سیارک ها را در بر دارد، تاکنون از چنین فاصله ی نزدیکی دیده نشده بود. ولی در چند هفته ی گذشته، فضاپیمای روباتیک داون یا Dawn، به عنوان نخستین فضاپیما به وستا نزدیک شد و چند روز پیش، درست پس از ورود به مدار گردش به دور وستا، این عکس را از آن گرفت. نخستین عکس ها وستا را به گونه ی دنیایی پیر و "درب و داغون"، پوشیده از دهانه های برخوردی، برجستگی ها، شیارها، و صخره ها و پرتگاه ها نشان می دهد. این دنیای شگفت انگیز شاید یکی از بزرگ ترین "پیش سیاره ها"ی به جا مانده از روزگار شکل گیری سامانه ی خورشیدی باشد، از همین رو پژوهش و بررسی آن می تواند سرنخ هایی از آن روزگار به ما بدهد.
بر پایه ی برنامه قرار است فضاپیمای داون پس از یک سال بررسی وستا، مدار آن را ترک کند و در سال 2015 به تنها جرم بزرگ تر کمربند سیارک ها، یعنی سیارک سرس نزدیک شود.


واژه نامه:
Vesta - Solar System - main asteroid belt- Dawn spacecraft - protoplanet - asteroid-belt - Ceres

منبع: apod.nasa.gov

باربری در فضا

این فضانورد مشغول چه کاریست؟ بار یک شاتل را خالی می کند --- برای آخرین بار.
پس از پهلو گرفتن شاتل فضایی کنار ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) در هفته ی گذشته، فضانورد مایک فوسوم (Mike Fossum) یک پیاده روی فضایی طولانی انجام داد که شامل حمل یک سوخت رسان مجدد روباتیک (RRM) از محفظه ی بار آتلانتیس به سکویی بود که توسط دکستر، روبات مشهور ایستگاه فضایی مورد استفاده قرار می گیرد. RRM روی زمین وزنی برابر با وزن سه انسان دارد و جابجایی آن بسیار دشوارتر از فضاست.
در انتهای سمت چپ تصویر بالا، دکستر را می بینیم که آماده ی کمک به برگرداندن یک پمپ خراب از ایستگاه به آتلانتیس می‌باشد. پشت سر فضانورد نیز اتاقک آزمایشگاهی کیبوی ایستگاه فضایی دیده می شود.
انتظار می رود بازگشت آتلانتیس که آخرین بازگشت یک شاتل به زمین است، روز پنجشنبه 21 ژوییه، در ساعت 5:56 به وقت خاور آمریکا انجام شود.

واژ نامه:
space shuttle - Atlantis - International Space Station - ISS - astronaut - Mike Fossum - spacewalk - Robotics Refueling Mission - RRM - cargo bay - robot DEXTRE - Kibo Experimental Module.

منبع: apod.nasa.gov

کشف دو همسایه تازه برای خورشید

*این دو ستاره به دلیل اختلاف شدید میان درخشش آن ها در طول موج فروسرخ و دیدگانی (مریی) توجه ها را به خود جلب کرده اند: در محدوده ی فروسرخ، به شدت درخشانند و در محدوده ی دیدگانی، تقریبن دیده نمی شوند.

دانشمندان بنیاد اخترفیزیک لابنیتز در پوتسدام (AIP) دو کوتوله ی قهوه ای تازه با فاصله ی برآوردی تنها 15 و 18 سال نوری از خورشید یافته اند. برای مقایسه: نزدیک ترین ستاره به خورشید یعنی پروکسیما قنطورس، کمی بیش از 4 سال نوری با خورشید فاصله دارد، در حالی که فاصله ی نزدیک ترین کوتوله های قهوه ای شناخته شده از خورشید، یعنی اپسیلون هندی Ba و Bb، که آن ها هم چند سال پیش توسط همین بنیاد AIP کشف شدند، حدود 12 سال نوری است.

تصاویر رنگ دروغین از دو کوتوله ی قهوه ای که به نام های WISE J0254+0223 و WISE J1741+2553 نامیده شده اند. 
رالف دیتر شولتز و همکارانش در AIP برای کشفشان، از داده هایی که به تازگی توسط کاوشگر پیمایش میدان بازِ فروسرخ ناسا یا WISE منتشر شده بهره بردند. این دو همسایه ی تازه ی خورشید که به نام های WISE J0254+0223 و WISE J1741+2553 نامیده شده اند، به دلیل اختلاف بسیار زیادی که میان درخشش آن ها در طول موج فروسرخ و دیدگانی (مریی) وجود دارد توجه ها را به خود جلب کرده اند: در محدوده ی فروسرخ، به شدت درخشانند و در محدوده ی دیدگانی، تقریبن دیده نمی شوند. افزون بر آن، هر دو جرم با سرعتی بالا و تقریبن برابر در آسمان حرکت می کنند، به گونه ای که جایگاه آن ها در آسمان در مقایسه با رصدهای پیشین به اندازه ای قابل توجه تغییر یافته. این نخستین نشانه از همسایگی آن ها بود که [سپس] با مقایسه ی رنگ و قدرشان با دیگر ستارگان تایید شد.

از این دو، آن که روشن تر بود در زمان کشف قابل دیدن بود، از همین رو گروه AIP توانستند از تلسکوپ بزرگ دوچشمی (LBT) در آریزونا برای تعیین دقیق تر گونه ی طیفی و فاصله ی آن ها بهره ببرند. هر دو جرم از سردترین نمونه های کوتوله های قهوه ای رده ی طیفی T به شمار می روند، درست در مرز دسته ی پیش بینی شده ولی هنوز درست تعریف نشده ی کوتوله های قهوه ای فوق العاده سرد رده ی Y.

کوتوله های قهوه ای همچنین به عنوان ستارگان ناکام نیز خوانده می شوند چرا که در طی تشکیل شدنشان نتوانسته اند جرم و ماده ی کافی برای راه انداختن نیروگاه هسته ای همجوشی طبیعی در هسته شان، یعنی چشمه ی دیرپای انرژی هر ستاره، بیاندوزند. بنابراین، با گذر زمان از درخشش آن ها کاسته می شود. احتمالن دمای سطحی بیشتر کوتوله های قهوه ای به زیر دمای اجاق گاز، یعنی حدود 225 درجه ی سانتیگراد (500 کلوین - 440 فارنهایت) رسیده، چه بسا به سردی دمای سطح زمین.

در حال حاضر جستجو برای این همسایگان گریزان خورشید با تمام توان جریان دارد. نمی توان از نظر دور داشت که شمار کوتوله های قهوه ای بسیار سرد در اطراف ما [می تواند] به فراوانی ستارگان باشد و نیز این که به زودی نزدیک ترین همسایه ی شناخته شده ی ما نه پروکسیما قنطورس، بلکه یک کوتوله ی قهوه ای خواهد بود.

واژه نامه:
infrared - optical light - Leibniz Institute for Astrophysics Potsdam - AIP - brown dwarf - Sun - Epsilon Indi Ba - Epsilon Indi Bb - WISE - Wide-field Infrared Survey Explorer - WISE J0254+0223 - WISE J1741+2553 - Large Binocular Telescope - LBT - T-type - Y-type - ultra-cool - failed stars - nuclear fusion reactor - core - oven temperature - Proxima Centauri

منبع: astronomy.com

مسابقه ای برای عکاسان نجومی: رد 360 درجه ای ستارگان

شما می توانید نخستین کسی باشید که تاکنون با یک بار نوردهی موفق شده واقعن چنین عکسی بگیرد.
این تصویر از وین اتریش واقعی نیست چرا که رد 360 درجه ای ستارگان در آسمان تنها با جلوه های دیجیتالی امکان می پذیرد. رد واقعی ستارگان در آسمان وین نمی تواند دور 360 درجه ای بزند چون در بخشی از زمان نوردهی، خورشید طلوع کرده و روشناییش کل تصویر را فرا خواهد گرفت.
رد ستارگان با هر طول زمانیی به این دلیل رخ می‌دهد که زمین به دور محور خود می گردد و از همین رو، به نظر می رسد آسمان دور سر ما می‌چرخد. این چرخش، با نام جنبش روزانه (diurnal motion)، در یک نوردهی درازمدت، ردهای کمانی شکل هم مرکز زیبایی از ستارگان پدید می آورد.
در میانه ی تصویر بالا که به روش دیجیتالی کشیده شده، قطب شمال کیهانی (NCP) قرار دارد که به سادگی می توان آن را در آسمان و در مرکز همه ی کمان های رد ستارگان یافت. ستاره ی قطبی که معمولن با نام ستاره ی شمال نیز شناخته می شود، همان دایره ی روشن و بسیار کوچک نزدیک NCP می باشد.
اینک والتر لوین از APOD خواسته این را به عنوان یک چالش و رقابت میان عکاسان نجومی مطرح کند: با تنها یک بار نوردهی، تصویری واقعی از یک آسمان صاف شبانه ثبت کنید که در آن رد ستارگان به شکل 360 درجه دیده شود. مسلمن گرفتن چنین عکسی تها نزدیک قطب های سیاره ی زیبایمان امکان پذیر است، چرا که تنها آن جاست که شب می تواند بیش از 24 ساعت به درازا بکشد.

واژه نامه:
Lewin's Challenge - Star Trails - axis - diurnal motion - North Celestial Pole - NCP - Polaris - North Star - Walter Lewin - APOD - astrophotographer - single-exposure - 360 degree

منبع: apod.nasa.gov

سرانجام، دیدار داون با وستا پس از چهار سال

*گمان می رود یک ربات نقشه بردار ناسا پس از سفری چهار ساله که از زمین آغاز شده بود، اینک در مدار گردش به دور یکی از بزرگ ترین اجرام کمربند سیارک ها قرار گرفته باشد.


فضاپیمای داون (Dawn) ناسا امروز رویارویی 1 ساله اش با سیارک 530 کیلومتری وستا را آغازکرد، ماموریتی که نخستین مورد گردش یک فضاپیما به دور یکی از سیارک های کمربند اصلی به شمار می آید. اکنون دانشمندان در آزمایشگاه پیشرانش جت در پاسادنای کالیفرنیا چشم به راه تاییدِ قرار گرفتن این فضاپیما در مدار سیارک می باشند. به برآورد مهندسان، هنگامی که گرانش وستا، داون را به دام انداخته و آن را به گردش به دور خود وا دارد، فاصله ای تقریبن 16,000 کیلومتر میان آن ها خواهد بود.
کمربند اصلی سیارک ها میان مدار سیاره های بهرام (مریخ) و مشتری و در فاصله ی 188 میلیون کیلومتری زمین قرار دارد.
برخورد نزدیک: این عکس با جزییات بی سابقه را داون چند روز پیش، در حال نزدیک شدن به وستا از آن گرفت.
تصاویر تازه از وستا که داون هنگام نزدیک شدن به آن گرفته، این صخره ی غول آسا را در جزییاتی پیشتر دیده نشده نشان می‌دهد. سیارک همچون توپ فوتبالی کم باد به نظر می رسد، نتیجه ی برخوردی سهمگین در روزگاری در گذشته که ناحیه ی قطب جنوب آن را خورد کرده.
وستا که در سال 1807 کشف شد، چهارمین سیارکی بود که در کمربند بزرگ خرده سنگ هایی که میان مشتری و بهرام می‌چرخیدند یافته شد. در آن زمان، به دلیل اندازه ی بزرگش تصور شد سیاره ای دیگر کشف شده ولی پس از این که پژوهشگران چیزهای بیشتری از گوناگونی اجرام سامانه ی خورشیدی دانستند، وستا نیز جایگاه خود به عنوان یک سیاره را از دست داد.
سفر راه دور: برداشت یک هنرمند از کاوشگر
فضایی داون با موتور پیشرانش یونی، پس از
رسیدن به کمربند سیارک ها. 
ماموریت داون به سوی وستا و سرس (Ceres) توسط آزمایشگاه پیشرانش جت (JPL) ناسا به پیش برده می شود. رابرت مِیز، مدیر پروژه ی داون در JPL می گوید: «نزدیک به 4 سال طول کشیده تا به اینجا برسیم. آخرین آزمایش ها و بررسی های ما نشان می دهد که داون در مسیر درست بوده و به طور طبیعی کار می کند.»
مهندسان در این چند سال به آرامی مسیر داون را تغییر می دادند تا با مدار وستا به دور خورشید همخوان و منطبق شود. بر خلاف دیگر گونه های فضاپیما، داون نمایشی تماشایی از آخرین ثانیه های پیش از ورود به مدار دور وستا نخواهد داشت. این کاوشگر از سامانه ی پیشرانش یونی با پیشرانش (thrust) پایین خود استفاده می کند تا [با کاستن از سرعتش] به آرامی و دقت در مسیر وستا قرار گرفته و به راحتی زمان پیش بینی شده وارد مدار آن شود.

واژه نامه:
Jet Propulsion Laboratory orbit - low-thrust - ion propulsion system - Mars - Jupiter - Solar System - JPL - Robert Mase - Nasa - Dawn -Vesta - asteroid - asteroid belt

منبع: dailymail
خلاصه برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

نمای آسمان شب دوبی از بابک تفرشی

یک شب پرستاره بر فراز شهر دوبی در امارات متحده ی عربی، چندان هم پرستاره نیست. در واقع، در این نمای آسمان شب، تنها شبچراغ آسمانی که با نور چراغ های شهر قابل رقابت می باشد، ماه است. این وضعیتی است که برای همه مشتاقان آسمان شب که ساکن شهرها هستند آشناست. در چشم انداز آسمان این شهر مدرن، برج خلیفه با 800 متر بلندی، بلندترین ساختار کنونی سیاره ی زمین خودنمایی می کند. ولی در این یکی عکس که بابک تفرشی گرفته، می توانید چند ستاره از پرنورترین ستارگان آسمان شبهای زمین را نیز ببینید.
ستاره های عیوق یا بُزبان (آلفای ارابه ران) که سمت چپ برج دیده می شود و دبران (آلفای گاو نر)، ابط الجوزا (آلفای شکارچی یا جباررجل جبار یا پای شکارچی (بتای شکارچی)، و ستارگان کمربند شکارچی، ستارگانی هستند که در این عکس و آسمان هایی که به شدت دچار آلودگی نوری هستند نیز قابل تشخیصند. اگر برای یافتن آن ها نیاز به کمک داشتید، عکس پایین را ببینید.
واژه نامه:
Dubai United Arab Emirates - Moon - celestial beacon - Khalifa Tower - Capella - Aldebaran - Betelgeuse - Rigel - Orion's Belt .
منبع: apod.nasa.gov

کهکشان های روی هم افتاده

NGC 3314 در واقع دو کهکشان مارپیچی بزرگ است که تصادفن هر دو در یک خط دید قرار گرفته اند.
مارپیچی جلویی که تقریبن از روبرو دیده می شود، شکل چرخ دنده ای آن را خوشه های جوان و پرنور ستاره ای مشخص کرده‌اند، ولی در برابر درخشش کهکشان پشت سری به نظر می رسد بیشتر ساختار آن را رگه های تیره و پیچان غبار میان ستاره‌ای تشکیل داده. رگه های گرد و غبار به گونه ای شگفت انگیز، همه جا را فرا گرفته اند؛ این زوج کهکشان جالبِ روی هم افتاده، یکی از اندک سامانه هایی است که در آن، جذب نور ستارگان کهکشان پشتی می تواند مستقیمن برای کاوش چگونگی توزیع و پخش غبار در آن به کار رود.
فاصله ی کهکشان های NGC 3314 از ما، حدود 140 میلیون سال نوری (کهکشان پشتی) و 117 میلیون سال نوری (کهکشان جلویی) است و در صورت فلکی چندسر شجاع (مار باریک) قرار دارند. کهکشان عقبی در فاصله ی برآورد شده اش نزدیک به 70,000 سال نوری پهنا دارد.
این تصویر تماشایی تازه ی دو کهکشانِ روی هم افتاده، از افزودن یک کانال ترکیبی سوم به داده های دو عکس رنگی در بایگانی میراث هابل به دست آمده است.

واژه نامه:
Hubble Legacy Archive - constellation Hydra - dust lane - pair - pinwheel - star cluster - NGC 3314 - spiral galaxy - interstellar dust

منبع: apod.nasa.gov

Blogger template 'Browniac' by Ourblogtemplates.com 2008

بالای صفحه