آیا مشتری می‌تواند یک ستاره شود؟

فضاپیمای گالیله ی ناسا در ۷ دسامبر ۱۹۹۵ به سیاره ی مشتری رسید و ماموریتی ۸ ساله برای بررسی این غول گازی را آغاز نمود. این فضاپیما مقدار فراوانی داده های علمی به زمین فرستاد که دانش ما از مشتری و سامانه اش را دگرگون کرد.

در پایان این ماموریت، با ته کشیدن سوخت پیشران فضاپیما و از کار افتادن دستگاه هایش، دانشمندان نگران برقراری تماس با آن در آینده شدند. اگر ارتباط قطع می شد، گالیله تا همیشه در مدار مشتری می ماند و هر آن امکان داشت با یکی از ماه های یخی‌اش برخورد کند.
نمای هنری از گالیله در کنار مشتری
گالیله بدون تردید میکروب هایی از زمین با خود داشت که می توانستند در صورت برخورد فضاپیما با یکی از ماه های مشتری، محیط دست نخورده و بکر آن ها را آلوده کنند، از همین رو ناسا بهتر دید تا گالیله را به خود مشتری برخورد دهد و هر گونه خطری را از بین ببرد.

گرچه همه ی دانشمندان از عاقلانه و بی خطر بودن این کار اطمینان داشتند، ولی گروه اندکی از مردم نگران آن بودند که با برخورد گالیله به مشتری، رآکتور گرمایی پلوتونیوم آن واکنش های آبشاری پدید آورد که به برافروختن نیروگاه مشتری و در نتیجه تبدیل شدن آن به ستاره ی دوم در سامانه ی خورشیدی بیانجامد. بمب های هیدروژنی در پی برافروختن پلوتونیوم منفجر می شوند، و مشتری هم دارای هیدروژن فراوانیست. ولی می بینید که برخورد گالیله به آن، از آن یک ستاره نساخت، بنابراین باید خوشحال باشید.

ولی آیا چنین چیزی می توانسته رخ دهد؟ اصلا چنین چیزی می تواند روی دهد؟ پاسخ همه ی این پرسش ها بدون تردید، "نه" است. نه! نمی توانسته رخ دهد. هیچ راهی برای آن که چنین چیزی رخ دهد وجود ندارد... یا نکند دارد؟

سیاره ی مشتری عمدتا از هیدروژن ساخته شده. برای این که آن را به یک گوی آتشین غول پیکر تبدیل کنید نیاز به اکسیژن دارید. "آب" به ما می گوید چه باید داشته باشیم. در آب دو اتم هیدروژن در برابر هر اتم اکسیژن وجود دارد. اگر بتوانیم این دو عنصر را با این نسبت به هم برسانیم، آب به دست خواهیم آورد.

عکسی که در ۲۵ ژوییه ی ۲۰۰۹ توسط
مایکل فیلیپس از مشتری گرفته شد
به بیان دیگر، اگر بتوانیم مشتری را با لایه ای از اکسیژن هم ارز نصف هیدروژنش بپوشانیم، یک مشتری آتشین به بزرگی ۱.۵ برابر اندازه ی کنونی‌اش خواهیم داشت، چرا که با ترکیب این دو مولکول، آب پدید آمده و انرژی آزاد می شود. ولی این همه اکسیژن در دسترس نیست، و حتی اگر بتوانیم با این روش مشتری را به آتش بکشیم، باز هم یک ستاره نمی شود. در واقع ستارگان اصلا "سوزان" نیستند، دستکم نه در معنای "سوختن" (احتراق).

خورشید ما انرژی‌اش را از راه همجوشی به دست می آورد. گرانش شدید باعث چگالش هیدروژن و افزایش فشار و دما در مرکز می گردد تا جایی که اتم های هیدروژن با یکدیگر همجوشیده و به هلیوم تبدیل می شوند. این یک واکنش همجوشی است که انرژی بسیاری تولید می کند و از همین رو خورشید ما می درخشد. و تنها زمانی می توانید چنین واکنشی انجام دهید که مقدار بسیار فراوانی هیدروژن را یکجا گرد آورید. در حقیقت... به هیدروژنی به اندازه ی یک ستاره نیاز دارید. مشتری هزار بار کوچک تر از خورشید است؛ هزار بار کم جرم تر. به بیان دیگر، زمانی یک خورشید واقعی دیگر در سامانه ی خورشیدی خواهیم داشت که بتوانیم ۱۰۰۰ مشتری را به هم بکوبیم.

ولی ستاره ای کوچک تر از خورشید هم برای درست کردن هست. در حقیقت، اگر هیدروژنی به اندازه ی حدود ۷.۵% جرم خورشید گرد بیاورید، می توانید یک ستاره ی کوتوله ی سرخ داشته باشید. بنابراین حتی کوچک ترین کوتوله ی سرخ هم ۸۰ برابر مشتری جرم خواهد داشت. پس به همان روال، اگر ۷۹ مشتری دیگر را گرد آورید و به مشتری خودمان بکوبید، یک ستاره ی دوم در سامانه ی خورشیدی خواهیم داشت.

از کوتوله ی سرخ کم جرم تر هم وجود دارد، که به هر حال گونه ای ستاره هم هست: یک کوتوله ی قهوه ای. کوتوله ی قهوه ای جرمیست که جرم کافی برای راه انداختن همجوشی واقعی را ندارد، ولی باز هم جرمش برای گدازش دوتریوم (گونه‌ای از هیدروژن) بسنده می کند. می توانید یک کوتوله ی قهوه ای که جرمی تنها ۱۳ برابر مشتری دارد را درست کنید. کار سختی نیست، نه؟ پس ۱۳ مشتری دیگر پیدا کنید و آن ها را به مشتری خودمان بکوبانید!

چنانچه با کاوشگر گالیله نشان دادیم، برافروختن مشتری یا هیدروژنش موضوع ساده ای نیست. ما نمی توانیم یک ستاره ی دیگر داشته باشیم مگر آن که برخوردهایی فاجعه بار و سهمگین در سامانه ی خورشیدی‌مان رخ دهد. و اگر چنین چیزی روی دهد... با دردسرهای دیگری روبرو خواهیم شد. 

* ویدیوی توضیح این نوشته توسط نویسنده اش، فریزر کین (البته به زبان انگلیسی):
واژه نامه:
NASA - Galileo spacecraft - Jupiter - planet - Jovian system - moon - Earth - bacteria - Plutonium - thermal reactor - star - Solar System - Hydrogen bomb - hydrogen - fireball - oxygen - Water - atom - element - combustion - Sun - fusion - helium - red dwarf - brown dwarf - deuterium

منبع: universetoday

"تاق موبیوس" زیر نور مهتاب

در سمت چپ این چشم انداز شبانه که با لنز "چشم ماهی" ثبت شده، قرص ماه فوریه که تنها دو روز از کامل شدنش گذشته و دارد از سمت چپ در آسمان بالا می آید را در حال نورافشانی از پشت ابرهای نازک می بینیم.
مهتاب بر تپه های آلاباما که در اثر هوازدگی گرد شده اند در پیش زمینه ی تصویر افتاده و آن ها را روشن کرده است. این تپه ها در خاور کوه ویتنی در سیرانوادا، کالیفرنیای آمریکا، سیاره ی زمین جای دارند.
شکارچی (جبار) که صورت فلکی آشنای زمستان های نیم کره ی شمالیست در سمت راست خودنمایی می کند. مشتری تابناک، بزرگ ترین غول گازی سامانه ی خورشیدی هم نزدیک مرکز، در بالای تصویر دیده می شود. پایین تر از مشتری و بالای یک زمین‌چهره ی کمانی و دگرگون شده، شباهنگ (به عربی: شعرای یمانی) را می بینیم، ستاره ی آلفای صورت فلکی سگ بزرگ.
این زمین‌چهره (لندفرم) که به نام تاق موبیوس شناخته می شود، خمیدگی‌اش یادآور "نوار موبیوس" است، نوار پرآوازه ای در ریاضی که سطحش تنها یک سمت دارد. البته گفتن ندارد که برای ساختن یک نوار موبیوس نیازی به سنگ و صخره و باد و هوا نداریم؛ تنها با یک تکه کاغذ، چسب، و قیچی می توان آن را درست کرد.

واژه نامه:
Möbius Arch - moon - fisheye - Alabama Hills - Mt. Whitney - Sierra Nevada - planet - Earth - Orion - Hunter - constellation - solar system - gas giant - Jupiter - Sirius - alpha star - Big Dog - landform - Möbius strip - scissors

منبع: apod.nasa.gov

تنها با چند دلار نام خود را روی سیاره بهرام ثبت کنید

* نامگذاری عوارض سطح سیاره ی بهرام دیگر تنها ویژه ی دانشمندان و گردانندگان خودروهای روی آن نیست. 
* اکنون شما نیز می توانید نام و نشانی از خود بر روی این سیاره بگذارید!

تازه ترین پروژه ی اووینگو؛ این بار برای
نامگذاری ویژگی هایروی سیاره ی سرخ
از روز ۲۶ فوریه ی ۲۰۱۳، هر کسی با داشتن یک خط اینترنت و پرداخت چند دلار می تواند برای یکی از ۵۰۰ هزار و اندی دهانه ی بدون نامِ سیاره‌ی سرخ، نامی برگزیند. این بخشی از یک پروژه ی نقشه برداری است که توسط شرکت سرمایه گذاری برای فضای "اووینگو" (Uwingu) انجام می‌شود.

آلن استرن، مدیرعامل اجرایی اووینگو و یکی از دانشمندان ارشد پیشین ناسا می گوید: «این نخستین نقشه ی مردمی سیاره ی بهرام (مریخ) است، جایی که هر کسی می تواند نقشی در آن داشته باشد.» وی که رهبری ماموریت فضاپیمای افق های نوی ناسا (نیو هورایزنز) برای رسیدن به پلوتو را نیز بر عهده دارد می افزاید: «این یک کار بسیار اجتماعی و همگانی است.»

گذاشتن نام و نشان خود بر روی بهرام رایگان نیست. نامگذاری کوچک ترین دهانه ها برای شما ۵ دلار خرج دارد و هر چه دهانه ای بزرگ تر باشد، بهای آن نیز بالاتر خواهد رفت. اووینگو پول هایی که در این پروژه گرد می آورد - که اگر مردم برای همه ی دهانه های در دسترس بهرام نامی برگزینند، می تواند به بیش از ۱۰ میلیون دلار هم برسد- را در راه کاوش ها، پژوهش ها و آموزش های فضایی که هدف اصلی این شرکت است سرمایه گذاری خواهد کرد.

استرن به اسپیس دات کام گفت: «ما صندوق سرمایه گذاری اووینگو را برای مردمی ایجاد کرده ایم که از برنامه ی کاهش بودجه ضربه خورده اند. در حال حاضر چیزی مانند این وجود ندارد. مردم دستشان به جایی بند نیست؛ یا باید از ناسا و NSF (بنیاد ملی علوم) باشی یا هیچ شانسی نخواهی داشت.»

استرن امیدوار است تلاش برای نامگذاری همه ی دهانه های رده بندی شده ی بهرام تا پایان سال ۲۰۱۴ ادامه یابد و بتواند بیشتر کاستی های نقشه نگاری سیاره ی سرخ را جبران نماید. (این شرکت بر آنست تا در آینده برای دیگر ویژگی های سطح سیاره ی سرخ، مانند دره ها و کوه ها نیز فراخوان نامگذاری به راه بیندازد.»

در این عکس که روز ۱۹ نوامبر ۲۰۱۳ توسط دوربین هایرایز مدارگرد شناسایی بهرام ناسا گرفته شده، یک دهانه ی برخوردی چشمگیر و
تازه روی بهرام دیده می شود. تصویر بزرگ تر- درباره اش اینجا کامل بخوانید: * دهانه برخوردی زیبایی که تازه روی سیاره بهرام پدید آمده
به گفته ی وی، این پروژه همچنین می تواند با نشان دادن چیزی که مردم به آن می اندیشند و چیزی که در این زمان برایشان مهم است، گونه ای نمای فرهنگی ارایه کند: «این مانند گرفتن یک عکس از خودمانست. مردم چه چیز را ثبت خواهند کرد؟ آیا دهانه های بسیاری را به نام سیاستمداران خواهند نامید؟ نام هنرمندان، بستگانشان، جاهایی از زمین؟ تیم های ورزشی؟»

پروژه ی نامگذاری دهانه ها یک مسابقه نیست بلکه بر پایه ی "هر که زودتر بیاید" است. نام ها بی درنگ پذیرفته می شوند و اگر [بعدها] مقام های اووینگو در بررسی هایشان آن ها را زننده یا توهین آمیز تشخیص ندهند بر روی دهانه ها باقی خواهند ماند.

استرن تاکید می کند اووینگو (که نامش در زبان سواحیلی به معنای "آسمان" است) تلاش ندارد دیگر نقشه های بهرام - از جمله نقشه ای که توسط سازمان زمین شناسی آمریکا پدید آمده- را از بین ببرد یا جایگزین کند. به گفته ی مقام ها، ۱۵ هزار ویژگی سیاره ی سرخ که نامشان تاکنون مورد تایید انجمن بین المللی اخترشناسی (IAU) قرار گرفته به عنوان نام های پایه در نقشه ی اووینگو وارد می شوند.

نمونه هایی از دهانه های برخوردی گوناگون
روی سیاره ی بهرام. تصویر بزرگ تر
به گفته ی استرن، پروژه ی اووینگو همچنین در پی تایید IAU که به گونه ای سنتی برای اجرام آسمانی و ویژگی هایشان نام های رسمی بر می گزیند هم نیست. بلکه نام هایی که در پروژه ی اووینگو برای دهانه ها برگزیده می شوند نام هایی غیررسمی یا توده پسند خواهند بود. (نام های رسمی همچنان می توانند مورد کاربرد گسترده قرار بگیرند. برای نمونه، "راه شیری" نام رسمی برگزیده‌ی IAU نیست ولی IAU آن را ممنوع نکرده و همچنان به گونه ای فراگیر به کار می رود.)

این نخستین تلاش همه جانبه ی اووینگو برای نامگذاری اجرام آسمانی نیست. این شرکت همچنین با درخواست نامگذاری هزاران فراسیاره و اجرام نامزد فراسیاره که در گوشه و کنار کهکشان یافته شده اند، از جمله آلفا قنطورس Bb، نزدیک ترین سیاره ی بیگانه به زمین، سرمایه ای گرد آورد.

مقام های IAU سال گذشته با این ادعا که چنین تلاش هایی برای نامگذاری فراسیاره ها مردم را گمراه کرده و آنان را به این اندیشه ی اشتباه می اندازد که دارند نامهای رسمی را بر می گزینند، با پروژه های نامگذاری که در گذشته انجام شده بود ابراز مخالفت کردند. ولی استرن در آن زمان به سختی با این ادعا جنگید و گفت که اووینگو همیشه این را روشن کرده که پروژه هایش تنها در پی گزینش نام های "برگزیده ی مردم" است [نه نامی که قرار است نامی رسمی شود].

برای شرکت در فراخوان اووینگو به اینجا بروید: uwingu.com/mars
برای دیدن پرسش های بسیار پرسیده شده هم به اینجا بروید: uwingu.com/mars/mars-faq

واژه نامه:
Mars - moniker - Red Planet - crater - Uwingu - CEO - Alan Stern - NASA - New Horizons - Pluto - sequestration - NSF - National Science Foundation - cartography - canyon - Earth - crater-naming project - Swahili - International Astronomical Union - IAU - Milky Way - exoplanet - galaxy - Alpha Centauri Bb - people's choice - impact crater - High Resolution Imaging Science Experiment - HiRISE - Mars Reconnaissance Orbiter

منبع: SPACE.com

موفقیت چشمگیر در یافتن سیاره های بیگانه

* در سال های گذشته، پیش از آن که فضاپیمای کپلر ناسا کارش را بیاغازد، یافته شدن یک تک سیاره ی بیگانه هم اخترشناسان را به هیجان می آورد.
* ولی امروز، گروه دانشمندان کپلر خبر کشف ۷۱۵ سیاره را اعلام کردند.
در این نگاره ی هنری "سامانه هایی با چند سیاره ی گذرنده" نشان داده شده که در آن ها، هر ستاره بیش از یک سیاره دارد. این سیاره ها از دیدگاه بیننده، از جلوی ستاره ی میزبانشان می گذرند و یک "گرفتگی" در نور آن پدید می آورند. این دیدگاه از زاویه ای اس که به آن دیدگاه "از لبه" می‌گوییم، یعنی این سامانه ها را از پهلو (لبه) می بینیم. تلسکوپ کپلر ناسا تاکنون صدها سامانه ی چندسیاره ای را یافته است. اندازه ی بزرگ تر
تلسکوپ فضایی کپلر همیشه کارش در پیدا کردن فراسیاره ها خوب بوده. حتی تا پیش از اعلام خبر امروز هم این رصدخانه وجود ۲۴۶ سیاره ی تازه در ورای سامانه ی خورشیدی را تایید کرده بود. ولی شمار یافته های تازه تقریبا چهار برابر همه ی آن هاست.

جک لیزاور، دانشمند سیاره شناس در مرکز پژوهشی ایمز ناسا در مافت فیلد کالیفرنیا می گوید: «ما روشی را برای شناسایی دسته دسته و فله ای اجرام نامزد سیاره [در داده های کپلر] پدید آوردیم، و با بهره از آن به یک گنج بادآورد واقعی پر از دنیاهای تازه دست یافتیم.»

این روش که "بازبینی بَستایی" (یا بازبینی چندگانه- verification by multiplicity) نام دارد، تا اندازه ای بر پایه ی منطق احتمالات انجام می شود. از ۱۶۰ هزار ستاره ای که تلسکوپ کپلر مشاهده کرده، چندهزارتای آن ها دارای اجرام نامزد سیاره بودند. ولی همه ی سامانه هایی که این نامزدها را در بر داشتند از نظر جمعیت با هم برابر نبودند. زیرمجموعه ای از کل این سامانه ها که شمارشان به صدها سامانه می رسید، نه یکی بلکه چندین نامزد سیاره در خود داشتند. گروه دانشمندان با تمرکز بر این سامانه های پرجمعیت توانستند ۷۱۵ سیاره را که به گرد ۳۰۵ ستاره می چرخیدند بیابند.

روش بازبینی بستایی را می توان به رفتار شیرها مانند کرد. ستاره هایی که کپلر رصد کرده را مانند نره شیرها، و نامزدهای سیاره ای را مانند ماده شیرها فرض کنید. شیرهای ماده گاهی با هم در یک گله زندگی می کنند در حالی که شیرهای نر تمایل دارند به تنهایی برای خودشان پرسه بزنند. اگر دو شیر را ببینید، ممکن است یکی ماده و دیگری نر باشد و یا ممکن است هر دو نر باشند. ولی اگر بیش از دو شیر را با هم دیدید، احتمالش بسیار است که یک شیر نر به همراه گله‌اش باشد. بنابراین به روش بستایی، شیرهای ماده می توانند به گونه ی اعتمادپذیری شناسایی شوند، به شیوه ای بسیار همانند این روش هم می توان چند نامزد سیاره را پیرامون یک ستاره شناسایی کرد.

همه ی این دنیاهای نویافته در سامانه های چندسیاره ای جای دارند. تقریبا ۹۵ درصد این سیاره ها هم کوچک تر از نپتون‌اند- یعنی کمتر از چهار برابر اندازه ی زمین. این یک افزایش چشمگیر در شمار سیاره های شناخته شده ی نسبتا کوچک است.

جیسون راو، یکی از رهبران این پژوهش در بنیاد سِتی (SETI- جستجوی هوش فرازمینی) می گوید: «این پژوهش به ما نشان می دهد که سیاره های درون سامانه های چندتایی کوچک ترند و مدارشان نیز تخت و [نزدیک به] دایره ای است، بسیار همانند سیاره های درونی سامانه ی خورشیدی خودمان.»

بزرگی چهار تا از این سیاره های تازه کمتر از دو ونیم برابر زمین است. افزون بر این، مدار آن ها درون منطقه ی زیست پذیر سامانه هایشان است، جایی که دمای سطح سیاره ها می تواند برای آب مایع - یک ماده ی کلیدی برای زندگی از گونه‌ای که ما می شناسیم- مناسب باشد.

راو در پایان می گوید: «هر چه بیشتر می کاویم، بیشتر از گذشته در میان ستارگان اثرهای آشنایی از خودمان که ما را به یاد سیاره ی مادریمان می اندازد پیدا می کنیم.»

واژه نامه:
NASA - Kepler spacecraft - multiple-transiting planet system - transit - eclipse - planet - solar system - bonanza - Lissauer - verification by multiplicity - stars - lion - lioness - big cat - pride - Neptune - Jason Rowe - SETI Institute - Earth - sun - habitable zone - liquid water

منبع: nasa

دیروز ناهید پشت ماه پنهان شد

۴ رشته نمای پی در پی که آرادیا ثبت کرد. تصویر بزرگ تر
بامداد دیروز، سیاره ی ناهید و هلال ماه در کنار یکدیگر قرار گرفتند و یک همیستانی (مقارنه) زیبا را به هنگام سر زدن آفتاب پدید آوردند. این همیستانی در برخی جاهای زمین به قدری تنگ و نزدیک بود که ماه عملا جلوی ناهید را گرفت (فروپوشانش یا اختفا). راویندرا آرادیا از بنگلور هند عکس بالا را لحظاتی پیش از آن که ناهید پشت پیکر ماه پنهان شود ثبت کرد.

ناهید هم مانند ماه دارای گام های هلالی است و دیروز در گام هلال ۳۵% بود. به همین دلیل است که از پشت تلسکوپ آرادیا، سیاره ی ناهید همانند یک "ماه کوچک" به نظر می رسد. وی می گوید: «چشم انداز شگفت انگیزی بود: هلال ماه داشت در روز روشن هلال ناهید را می پوشاند.»
صدها عکاس رویداد همیستانی دیروز ثبت کردند. برای دیدن نمایشگاهی از عکس های آنان اینجا را بکلیکید.
--------------------------
تصویر بزرگ تر و با کیفیت تر
عکس و توضیح بخش تصویر نجومی روز ناسا (apod):
سیاره ی ناهید این روزها ستاره ی درخشان بامدادی سیاره ی زمین است که پیش از سر زدن آفتاب، در افق خاوری دیده می شود.
در روز ۲۶ فوریه، برای بسیاری از ساکنان زمین، این شبچراغ نقره فام در کنار هلال پیر ماه طلوع کرد. ولی از جاهایی در باختر آفریقا، هلال ماه پیش از طلوع آفتاب عملا از جلوی ناهید که آن هم در یک گام هلالی بود گذشت.
در جاهای خاوری ترِ زمین، این فروپوشانش در ساعت های روشن روز رخ داد. در حقیقت، نمای تلسکوپی روبرو که رویارویی دو هلال را نشان می دهد درست پیش از آن که فروپوشانش در آسمان روشن استان یوننان چین آغاز شود گرفته شد.
این چشم انداز فراموش نشدنی را می شد با چشم نامسلح به سادگی در نور فراگیر روز تماشا کرد. 

در همین زمینه:
* هواپیمایی که از میان دو هلال می گذرد * شبی که ناهید پشت هلال سه روزه ماه پنهان شد * شبی که ماه از برابر کیوان گذشت * وقتی بهرام پشت ماه پنهان می شود * مشتری در شب کریسمس پشت ماه پنهان شد!

واژه نامه:
Venus - crescent - Moon - morning star - conjunction - Ravindra Aradhya

شفق قطبی صورتی بر فراز نیوزیلند

گاهی وقت ها هرچه بیشتر به عکسی نگاه کنید، چیزهای بیشتری در آن می بینید. شاید در مورد این تصویر سراسرنمای زیبای شبانه که هفته ی گذشته در زلاند نو (نیوزیلند) گرفته شد هم این چنین باشد.
در سمت چپ عکس، ابرهایی معمولی دیده می شود که شکلشان به خاطر فرآیند همگذاری دیجیتالیِ ۱۱ تصویر اندکی دگرگون شده است. نوردهی هر یک از این ۱۱ نمای جداگانه، ۲۰ ثانیه به درازا کشیده بود. شاید چشمگیرترین پدیده ی درون تصویر شفق قطبی صورتی رنگ گسترده ای باشد که در بخش سمت راست تصویر خودنمایی می کند. شفق قطبی صورتی یک گونه ی کمتر رایج شفق است که احتمالا به دلیل برانگیزش اتم های اکسیژن در بلندای جو زمین پدید می آید.
این تصویر در اندازه ی بزرگ تر
اگر بیشتر نگاه کنید شاید متوجه یک نور درخشان درست در پشت کوه های سمت چپ بشوید. این ماه است که دارد در افق بالا می آید- و اگر به دقت آن را بنگرید، پرتوهای شفقی (نیمتابی) که از آن سرچشمه گرفته اند را نیز خواهید دید [این شفق ربطی به شفق قطبی ندارد! ببینید: * غروب آفتاب بر فراز اسکله حلزونی].
در مرکز چشم انداز نوار مرکزی کهکشان راه شیری را خواهید یافت که گویی همچون خطی راست، ابرهای سمت چپ را از شفق قطبی سمت راست جدا کرده است. اگر به بالا، سمت راست تصویر دقت کنید، لکه ای کرکی را در اوج آسمان می‌بینید که همان ابر کوچک ماژلان است، یکی از دو کهکشان ماهواره ای راه شیری. ستارگان بیشماری هم در گوشه و کنار پس زمینه ی دوردست پراکنده اند.
و روی زمین، در پیش زمینه ی تصویر دو گنبد رصدخانه ی دانشگاه مونت جان به چشم می خورد و در این سو هم دوربین بر روی یک سه پایه گذاشته شده تا بخش بزرگی از این چشم انداز بر فراز دریاچه ی آرام تِکاپو را ثبت کند.

واژه نامه:
panorama - New Zealand - cloud - exposure - aurora - oxygen - atom - Earth - Moon - crepuscular ray - Milky Way Galaxy - Small Magellanic Cloud - dome - Mt. John University Observatory - tripod - Lake Tekapo

منبع: apod.nasa.gov

یک "عدد" تازه برای جرم یک نوترینو

* سال هاست که دانشمندان می کوشند جرم نوترینو (گونه ای ذره ی بنیادین) را اندازه بگیرند. 
* اکنون پژوهشی تازه در این باره انجام شده که نه تنها یک "عدد" را به ما می دهد، بلکه آن را با شناخت تازه ای از فرگشت کیهان نیز همراه می کند.
نگاره ی هنری از پلانک (یک رصدخانه ی فضایی به سرپرستی سازمان فضایی اروپا)، و پس زمینه ی ریزموج کیهانی. تصویر بزرگ تر
گروه پژوهشگران این جرم را در پی رصد خوشه های کهکشانی توسط رصدخانه ی پلانک، یک تلسکوپ فضایی به سرپرستی سازمان فضایی اروپا بررسی کردند. هنگامی که این پژوهشگران تابش زمینه ی ریزموج کیهانی (CMB- پس تابی که از مهبانگ به جا مانده) را آزمودند، متوجه تفاوتی میان مشاهداتشان با دیگر پیش بینی ها شدند.

پژوهشگران می گویند: «شمار خوشه های کهکشانی که ما می بینیم کمتر از چیزیست که بر پایه ی دستاوردهای تلسکوپ پلانک انتظار می رود و نیز نشانه های همگرایی گرانشی کهکشان ها ضعیف تر از چیزیست که با توجه به CMB باید باشد. یک راه ممکن برای حل این ناسازگاری اینست که نوترینوها را دارای جرم بدانیم. اگر نوترینوها جرم داشته باشند، جلوی رشد ساختارهای چگال که به شکل گیری خوشه های کهکشانی می انجامند را خواهند گرفت.»

نوترینوها تکه ی کوچکی از ساختمان ماده اند (به همراه ذره های دیگری مانند کوارک ها و الکترون ها). چالشی که دانشمندان با آن روبرویند اینست که نوترینوها به سادگی با ماده واکنش انجام نمی دهند و در نتیجه به سختی می توان آن ها را دید. نوترینوها در آغاز بدون جرم پنداشته می شدند ولی آزمایش های تازه ی فیزیک ذرات نشان داده که آن ها به راستی دارای جرمند، هر چند که اندازه ی این جرم ناشناخته بود.

سه "مزه" یا "گونه" نوترینو وجود دارد، و بررسی های پیشین نشان داده بود که مجموع جرمشان چیزی بالاتر از ۰.۰۶ الکترون ولت است (کمتر از یک میلیاردم جرم یک پروتون). دستاورد تازه می گوید که این جرم به ۰.۰۸۱ -/+ ۰.۳۲۰ الکترون ولت نزدیک تر است، ولی هنوز هم برای تایید به پژوهش های بیشتر نیازست. پژوهشگران با بهره از داده های پلانک به این مقدار دست یافتند، داده هایی که به نوشته ی آنان "از مشاهده ی همگرایی های گرانشی‌ای به دست آمده بود که در آن ها، تصاویر کهکشان ها در اثر خمیدگی فضا-زمان تابیده و دچار کجنمایی شده بودند".

به نوشته ی پژوهشگران: «اگر پژوهش های بیشتر این دستاورد را تایید کنند، نه تنها شناخت ما از جهان زیر-اتمی که توسط دانشمندان فیزیک ذرات بررسی می شود افزایش چشمگیری خواهد یافت، بلکه گسترشی مهم در مدل استاندارد کیهان‌شناسی که طی دهه ی گذشته پیشرفت کرده نیز پدید خواهد آمد.»
عکسی که تلسکوپ هابل با دوربین میدان گسترده و سیاره ای شماره ۲ی خود (WFPC2) از همگرایی گرانشی در خوشه ی کهکشانی آبل ۲۲۱۸ گرفته و نشانگر وجود مقدار بسیاری ماده ی تاریک است.
واژه نامه:
neutrino - elementary particle - galaxy cluster - Planck observatory - European Space Agency - cosmic microwave background - afterglow - Big Bang - gravitational lensing - CMB - quark - electron - mass - flavor - proton - space-time - sub-atomic - cosmology - HST - WFPC2 - Abell 2218 - dark matter

منبع: universetoday

نمای کره جنوبی و شمالی از درون ایستگاه فضایی

این تصویر در اندازه ی بزرگ تر- اندازه های دیگر
در ۳۰ ژانویه ی ۲۰۱۴، زمانی که ایستگاه فضایی بین المللی داشت از فراز آسیای خاوری می گذشت، یکی از فضانوردان گروه اعزامی شماره ۳۸ این عکس شبانه را از شبه جزیره ی کره گرفت. بر خلاف عکس هایی که در روز گرفته می‌شوند، نور شهرها در شب به گونه ی چشمگیری اهمیت اقتصادی و نیز بزرگی نسبی آن ها را نشان میدهد.

شبه جزیره ی کره- منبع عکس
در این چشم انداز که رو به شمال گرفته شده، بی درنگ می توان به بزرگی شهر سئول و کوچکی بندر گانسان در برابر آن پی برد. در کلان‌شهر سئول ۲۵.۶ میلیون نفر زندگی می کنند (بیش از نیمی از جمعیت کره ی جنوبی)، در حالی که جمعیت گانسان تنها ۲۸۰ هزار نفر است.

کره ی شمالی در مقایسه با همسایگانش -کره ی جنوبی و چین- تقریبا به طور کامل تاریک است. این کشور از فضا به اندازه ای تاریک دیده می شود که گویی یک پهنه ی آبی است که دریای زرد را به دریای ژاپن پیوند داده. پایتخت آن، شهر پیونگ یانگ، مانند یک جزیره ی کوچک دیده می شود، با وجودی که جمعیتش بر پایه ی آمار سال ۲۰۰۸ به ۳.۲۶ میلیون نفر می رسد. نوری که از پیونگ یانگ می تابد هم ارز روشنایی کوچک ترین شهرهای کره ی جنوبی است.

خط های ساحلی در بیشتر عکس های فضایی آشکارند، چنان چه در این عکس، خط ساحل خاوری کره ی جنوبی را می توان دید. ولی ساحل کره ی شمالی را به دشواری می توان تشخیص داد. با مقایسه ی سرانه ی مصرف برق در دو کشور می توان چراییِ این تفاوت را دریافت: سرانه ی ۱۰ هزار و ۱۶۲ کیلو وات ساعت برای کره ی جنوبی و ۷۳۹ کیلو وات ساعت برای کره ی شمالی.

در همین زمینه: * چهره شبانه زمین * دور دنیا در ۹۰ دقیقه   

واژه نامه:
ISS038-E-038300 - East Asia - Expedition 38 - International Space Station - Korean Peninsula - Seoul - Gunsan - South Korea - North Korea - China - Yellow Sea - Sea of Japan - Pyongyang - Coastline

منبع: nasa

هفت خواهر با لباسی خاک‌آلود!

خوشه ی ستاره ای پرآوازه و شناخته شده ی پروین به آرامی در حال از بین بردن بخشی از یک ابر گرد و خاک است؛ ابری که از بخت بد روزگار گذرش به آنجا افتاده و دارد یکراست از میان ستارگان این خوشه می گذرد.
خوشه ی پروین یا هفت خواهران درخشان ترین خوشه ی باز ستاره ای در آسمان سیاره ی زمین است و آن را می توان با چشم نامسلح تقریبا از هر جای نیمکره ی شمالی مشاهده کرد.
این تصویر در اندازه ی بزرگ- بزرگ تر
گمان می رود ابر غباری جوانی که در حال گذشتن است بخشی از "کمربند گولد" باشد، حلقه ای شگفت انگیز از ستاره زایی که خورشید ما را در این بخش از کهکشان در بر گرفته. اکنون ۱۰۰ هزار سال است که بخشی از کمربند گولد به گونه ای شانسی دارد یکراست از درون خوشه ی پیرترِ پروین می گذرد و گذرَش به یک کنش و واکنش نیرومند میان ستارگان خوشه و غبار درون ابر انجامیده.
از سویی ذرات غبار که نور آبی را بیشتر و شدیدتر از نور سرخ می پراکنند باعث شده اند این ابر در فضای پیرامون ستارگان به یک سحابی بازتابی آبی فام تبدیل شود، و از سویی دیگر فشار نور ستارگان به گونه ی چشمگیری غبار درون سحابی را پس می زند و در این روند، ذرات کوچک تر غبار با شدت بیشتری رانده می شوند. یک نتیجه ی کوتاه مدت چنین فرایندی این بوده که چنان چه در تصویر ژرف بالا می بینید، بخش هایی از این ابر غبار رشته رشته و لایه بندی شده است. [این را ببینید: * Merope و سحابی بازتابی‌اش]
سامانه ی خورشیدی ما به گونه ای شانسی نزدیک مرکز یک حلقه ی چرخان از ستارگان جوان و پرنور که نسبت به صفحه ی کهکشان راه شیری کج است جای گرفته. این حلقه به نام کمربند گولد شناخته می شود و جایگاه شماری از درخشان ترین ستارگان آسمان شب زمین است.
واژه نامه:
Pleiades - star cluster - open cluster - Earth - unaided eye - Gould's belt - star formation - Sun - Milky Way Galaxy - star - reflection nebula

منبع: apod.nasa.gov

الماس هایی که دُم یک کژدم را آراسته اند

در تصویر تازه ای که از سوی رصدخانه ی لاسیای ESO در شیلی منتشر شده، خوشه ی ستاره ای درخشان مسیه ۷ (یا M۷) به چشم می خورد. این خوشه که با چشم نامسلح هم به آسانی نزدیک دُم صورت فلکی کژدم (عقرب) دیده می شود، یکی از برجسته ترین خوشه های ستاره ای باز در آسمان است که برای پژوهش های اخترشناسی هدفی ارزشمند به شمار می آید.
ام ۷ که به نام NGC ۶۴۷۵ هم شناخته می شود، یک خوشه ی تابناک با حدود ۱۰۰ ستاره است که چیزی نزدیک به ۸۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد. در این تصویر تازه که با بهره از دوربین میدان گسترده ی تلسکوپ ۲.۲ متریِ MPG/ESO گرفته شده، خوشه ی ام ۷ بر پس زمینه ای از صدها هزار ستاره ی کم نورتر، در راستای مرکز کهکشان راه شیری دیده می شود.

ام ۷ با حدود ۲۰۰ میلیون سال سن، یک خوشه ی باز میانسال معمولی است که در فضایی به پهنای نزدیک به ۲۵ سال نوری جای گرفته. درخشان ترین ستارگان درون عکس - که شمارشان یک دهم شمار کل ستارگان خوشه است- پیرتر که شوند با انفجارهای سهمگین و خشن ابرنواختری خواهند مُرد. ستارگان کم نورتر خوشه که شمارشان هم بسیار بیشتر است، تا مدت ها پس از مرگ این دوستانشان خواهند زیست ولی کم کم از یکدیگر جدا شده و در فضا پراکنده می شوند، به گونه‌ای که دیگر به عنوان یک خوشه شناخته نخواهند شد.

خوشه های ستاره ای بازی مانند ام ۷ دسته هایی از ستارگانند که تقریبا هم زمان و در یک جا با هم از دل ابرهای بزرگ گاز و غبار کیهانی درون کهکشان میزبانشان به دنیا می آیند. دانشمندان به این گروه های ستاره ای علاقه ی بسیاری دارند زیرا ستارگان درونشان دارای سن و ساختار شیمیایی یکسانی هستند. این باعث می شود خوشه های باز برای بررسی ساختار و فرگشت ستارگان بسیار ارزشمند باشند.

یک ویژگی جالب این عکس اینست که پس زمینه ی آن با وجود سرشار بودن از ستاره، یکدست نیست و رگه های آشکاری از غبار در آن دیده می شود. این به احتمال بسیار تنها ناشی از هم ترازی شانسی خوشه و ابرهای غبار است که با هم دیده می شوند. [این رگه ها در این دو عکس بهتر دیده می شوند: * ام ۷، یکی از پرنورترین خوشه های باز آسمان و * ام ۷، خوشه ای باز در کژدم]

گرچه آدم وسوسه می شود که گمان کند این رگه های تیره پسمانده ی ابری هستند که خوشه از آن پدید آمد، ولی [واقعیت اینست که] کهکشان راه شیری در درازنای زندگی این خوشه تقریبا یک دور کامل چرخیده و ستارگان و غبارهای بسیاری در پی این چرخش بازپدید آمده و رفته اند، بنابراین گاز و غباری که خوشه ی مسیه ۷ از آن ساخته شد، و خود خوشه، دیرزمانیست که راه خود را از یکدیگر جدا کرده اند.

نخستین کسی که از این خوشه ی ستاره ای نام برد، کلاودیوس بطلمیوس بود، ریاضیدان و ستاره شناس سده ی ۱۳۰ میلادی. وی از این خوشه به عنوان "ابری در پی نیش کژدم" یاد کرده، و این توصیف دقیقی از چیزیست که با چشم نامسلح دیده می شود: لکه ی مبهم درخشانی بر زمینه ی روشن کهکشان راه شیری. به افتخار وی، مسیه ۷ را گاهی به نام خوشه ی بطلمیوس هم می خوانند. در سال ۱۷۶۴، شارل مسیه این خوشه را به عنوان هفتمین جرم در فهرستش ثبت نمود. بعدها در سده ی ۱۹، جان هرشل نمای این جرم را از پشت یک تلسکوپ چنین توصیف کرد: "یک خوشه ی بسیار پراکنده از ستارگان"- که توصیفی کوتاه و دقیق از آنست.

واژه نامه:
ESO - La Silla Observatory - star cluster - Messier 7 - naked eye - constellation of Scorpius - open cluster - star - NGC 6475 - Earth - Wide Field Imager - MPG/ESO - Milky Way - supernova - galaxy - Claudius Ptolemy - nebula - Ptolemy’s Cluster - Charles Messier - Messier catalogue - John Herschel

درخشان ترین انفجاری که تاکنون روی ماه دیده شده

* برخورد یک تکه سنگ به سطح کره ی ماه در ۱۷ مارس سال گذشته را به یاد می آورید؟ خبرش را اینجا خواندید:
* سنگ دیگری در ۱۱ سپتامبر پارسال به ماه برخورد کرده بوده که نورش از آن هم بیشتر بوده. ویدیو و گزارش این برخورد تازه امروز منتشر شده است.

به گفته ی دانشمندان این تکه سنگ سرگردان که با سرعت بسیار به سطح ماه برخورد کرد، درخشان ترین انفجاری که تاکنون روی ماه دیده شده را در پی داشته است.

فیلمی که از برخورد رکوردشکن این شهابسنگ به سطح ماه گرفته شده بود تازه امروز (۲۴ فوریه) منتشر شده و درخششی طولانی را نشان می دهد که نورش تقریبا به اندازه ی نور ستاره ی قطبی (آلفا خرس بزرگ) است. این بدان معناست که اگر کسی در ساعت ۸:۰۷ شامگاه به وقت گرینویچ به گونه ای شانسی ماه را نگاه می کرده (و هوا هم خوب بوده)، می توانسته آن را ببینید.

خوزه مادیِدو، استاد دانشگاه اوئلوا با کمک دو تلسکوپ ماه-نگر در جنوب اسپانیا، که بخشی از سامانه ی "ردیابی و بررسی برخوردها به ماه" (رصدخانه ی MIDAS) هستند نظاره گر این برخورد بود. وی می گوید: «من همان لحظه متوجه شدم که رویدادی بسیار کمیاب و فراعادی را دیده ام.»

به گفته ی مادیدو و همکارانش، این سنگ فضایی با سرعت سرسام آور ۶۱ هزار کیلومتر بر ساعت (۳۷ هزار و ۹۰۰ مایل بر ساعت) به سطح یک حوضه ی باستانی پوشیده از گدازه ی ماه به نام دریای ابرها (Mare Nubium) خورد و دهانه ای به پهنای تقریبی ۴۰ متر را روی آن پدید آورد. دانشمندان جرم این سنگ را ۴۰۰ کیلوگرم برآورد کرده اند، با قطری میان ۰.۶ تا ۱.۴ متر.

برخورد یک شهابسنگ بزرگ به سطح ماه در
۱۱ سپتامبر ۲۰۱۳ درخششی پرنور را در پی
داشت که توسط دانشمندان رصدخانه ی میداس
اسپانیا مشاهده شد.
چنان چه پژوهشگران توضیح می دهند، اگر سنگی به این اندازه به زمین بخورد می تواند [پیش از رسیدن به سطح و در اثر سوختن در جو] آتشگوی های شهابی چشمگیری پدید آورد، و احتمالا خطری هم برای مردم روی زمین نخواهد داشت. ولی ماه هوایی ندارد که مانند زمین آن را در بر گرفته و همچون سپری از آن نگاهبانی کند، از همین رو در برابر سیارک هایی که به سویش می آیند کاملا بی دفاع و آسیب پذیر است.

انرژی آزاد شده در برخورد سپتامبر ۲۰۱۳ تقریبا هم ارز انرژی انفجاری ۱۵ تُن تی.ان.تی بود. این انرژی دستکم سه برابر بیشتر از انرژی بزرگ ترین انفجاری بود که پیش از آن دیده شد: انفجار پرقدرتی که دانشمندان ناسا در ۱۷ مارس ۲۰۱۳ روی ماه دیده بودند. در آن برخورد، تکه سنگی با سرعت حدود ۹۰ هزار کیلومتر بر ساعت به ماه خورد و دهانه ای تازه به پهنای ۲۰ متر روی آن پدید آورد. [ببینید: * عکسی از تازه ترین دهانه کره ماه که همین چند ماه پیش روی آن پدید آمد]

معمولا درخشش ناشی از این برخوردها تنها کسری از ثانیه به درازا می کشد، ولی نقطه ی روشنی که مادیدو دید تا ۸ ثانیه به درخشش ادامه داد و از این نظر بلندترین درخشش برخوردی بود که تاکنون دیده شده. ناسا از سال ۲۰۰۵ برنامه ی دیده بانی برخوردهای ماه را آغاز کرده و در این مدت بیش از ۳۰۰ برخورد شهابسنگ به سطح ماه را دیده.

مادیدو در بیانیه ای گفت: «تلسکوپ های ما رصد ماه را پی خواهند گرفت، همان گونه که دوربین های شهابی‌مان جو زمین را زیر نظر دارند. بدین ترتیب چشمداشت ما اینست که دسته هایی از سنگ هایی که می توانند برخوردهای مشترکی روی هر دو کره در پی داشته باشند را شناسایی کنیم. ما همچنین می خواهیم جایی که این اجرام برخوردگر از آن می آیند را نیز بشناسیم.»

پژوهشی که بر روی برخورد سپتامبر ۲۰۱۳ ماه انجام شد، روز یکشنبه (۲۳ فوریه) در نشریه ی ماهنامه ی انجمن سلطنتی ستاره شناسی آشکار و ارایه شد.
موزاییکی از عکس های بزرگنمایی شده ی درخششی که در ۱۱ سپتامبر ۲۰۱۳ در ۲ ثانیه ی نخست برخورد گرفته شد. عکس ها از بالا، سمت چپ آغاز می شوند و ترتیب زمانی هم درهر ردیف از چپ به راست است. بازه ی زمانی میان هر دو عکس پشت سر هم در هر ردیف ۰.۱ ثانیه است.
واژه نامه:
space rock - moon - meteorite - North Star - Polaris - Earth - Jose Madiedo - University of Huelva - Moon Impacts Detection and Analysis System - MIDAS - crater - lava - Mare Nubium - fireball - meteor - planet - asteroid - TNT - NASA - moon impact-monitoring program - Monthly Notices of the Royal Astronomical Society

منبع: SPACE.com

سفر به مرکز یک کهکشان فعال

در سفر به مرکز یک کهکشان فعال چه خواهیم دید؟
به باور دانشمندان، در مرکز بیشتر کهکشان ها سیاهچاله ای با جرم چندین میلیون برابر جرم خورشید لانه گزیده. ولی فضای پیرامون این سیاهچاله های ابَرپرجرم (ابرسنگین) می توانند بسیار از آرامش و سکوت به دور باشند: می توانند پرتوهایی از همه رنگ در سرتاسر طیف الکترومغناطیسی افشانده و همه گونه مواد پدید آورند که در این صورت آن ها را "هسته های کهکشانی فعال" (AGN= Active Galactic Nuclei) می نامیم.

در ویدیوی بالا نشان داده ایم که یک هسته ی فعال کهکشانی از نزدیک چگونه می تواند به نظر آید.
AGNها معمولا دارای قرص های برافزایشی بسیار بزرگی هستند که مواد را در خود گرد آورده و به کام سیاهچاله ی مرکزی می ریزد، به همراه فواره های نیرومندی که مواد دارای بار الکتریکی (پلاسما) را تا دوردست های فضای پیرامون می افشانند.
دانشمندان به تازگی دریافته اند ابرهای گاز و غباری که به گرد سیاهچاله ی مرکزی می چرخند آن چنان چگال و فشرده اند که حتی می توانند گاه به گاه جلوی پرتوهای ایکس پرنفوذ تابیده از هسته را هم گرفته و نگذارند به ما برسند.
در پی پژوهشی فراگیر که بر روی یک دهه از داده های کاوشگر مدارگرد زمان بندی پرتو ایکس "روزی" (RXTE) ناسا انجام شد، این رویدادهای کاهش پرتو X می توانند از چند ساعت تا چند سال به درازا بکشند.

واژه نامه:
active galaxy - black hole - Sun - supermassive black hole - Active Galactic Nuclei - AGN - nucleus - accretion disk - jet - X-ray - NASA - Rossi X-ray Timing Explorer - RXTE

منبع: apod.nasa.gov

انیمیشنی از حرکت ۱۰۰ هزار سیارک!

* چه کسی باور می کرد اجرام کمربند سیارک ها بتوانند تا این اندازه زیبا و افسونگر باشند؟

در سال ۲۰۰۸، گروهی از ستاره شناسان به رهبری الکس پارکر با بهره از داده های "پیمایش دیجیتالی آسمان اسلون" (sdss) پژوهشی را بر روی پراکندگی اندازه ی خانواده های سیارک ها انجام دادند.

خانواده های سیارک ها اغلب دارای رنگ های ویژه و متمایزند و به گفته ی این گروه، آن ها توانستند با یک روش بهینه، اعضای هر خانواده را از روی رنگشان جدا کنند. انیمیشن دستاورد آن ها که در همین هفته توسط پارکر کامل شد، حرکت مداری بیش از ۱۰۰ هزار سیارک را نشان می دهد، با رنگ هایی که نمایانگر گونه گونی ترکیبی و اندازه ی نسبی آن‌هاست.

پارکر می گوید: «در این پویانمایی، شیب تغییرات ساختاری کمربند سیارک ها را به روشنی می بینیم. این شیب از اعضای سبزرنگ خانواده ی وستا در کمربند درونی آغاز می شود و به آرامی در سیارک های آبی رنگ رده ی C (سیارک های کربن دار) در کمربند بیرونی محو می شود؛ و آن سوی کمربند بیرونی هم توده های سیارک های تروا (تروجان) به رنگ سرخ تیره دیده می شوند.»

در این ویدیوی پویانمایی همه ی سیارک های کمربند اصلی و سیارک های تروا با مدارهایی که بسیار به دقت شناخته شده اند را می بینید. این پویانمایی با گام زمانی (timestep) سه روزه پدید آمده است. پارکر در توییتر گفته که تهیه ی این پویانمایی از آغاز تا پایان، در ۲۰ ساعت و بر روی ۸ پردازنده انجام شده. به عنوان بازبرد (مرجع)، فاصله ی میانگین مدارهای سیاره های تیر، ناهید، زمین، بهرام، و مشتری با حلقه هایی نشان داده شده اند.

تصویر روبرو، نماهای پارکر و همکارانش در سال ۲۰۰۸، از واهمنهش (جداسازی، تجزیه) توده ی سیارک های کمربند اصلی به خانواده های گوناگون و اجرام پس زمینه را نشان می دهد. چارچوب های بالایی نمایانگر همه ی اجرام در زیرمجموعه ی داده ها است (پس زمینه و خانواده). دو چارچوب میانی اجرام ۳۷ خانواده ی گوناگون، و چارچوب های پایینی هم اجرام پس زمینه را می نمایانند.

در همین زمینه: * همنشین زمین هم پیدا شد! * کمربند سیارک ها: دوست یا دشمن؟   

واژه نامه:
asteroid - Alex Parker - Sloan Digital Sky Survey - Vesta - C-class asteroid - Trojan - main-belt - timestep - animatio - CPU - Mercury - Venus - Earth - Mars - Jupiter

منبع: universetoday

حلقه هایی که هر از گاهی ناپدید می شوند!

اگر این سیاره ی کیوان است، پس حلقه هایش کجاست؟
در سال ۱۶۱۲ که "زائده های" کیوان ناپدید شد، گالیله دلیلش را نفهمید. بعدها در همان سده بود که دریافتند این برجستگی‌های نامعمول کیوان در واقع حلقه هایی به گرد آنند و هنگامی که زمین از درون صفحه ی این حلقه ها می گذرد، از لبه دیده شده و به ظاهر ناپدید می گردند. دلیلش هم اینست که صفحه ی حلقه های کیوان بسیار نازک است، با کلفتی نزدیک به ۱ کیلومتر که به طور نسبی از یک تیغ ریش تراشی هم نازک تر است.
این تصویر در اندازه ی بزرگ تر
در روزگار پیشرفته ی ما، فضاپیمای روباتیک کاسینی که به گرد سیاره ی کیوان در چرخش است هم از درون صفحه ی حلقه های آن می گذرد. 
اکنون ستاره شناس آماتور و علاقمند اسپانیایی، فرناندو گارسیا ناوارو، با واکاوی بایگانی گسترده و آنلاین عکس های خام کاسینی، رشته نماهایی مربوط به گذر این فضاپیما از درون صفحه ی حلقه ها که در فوریه ی سال ۲۰۰۵ ثبت شده بودند را از این بایگانی بیرون کشیده.
عکسی که تلسکوپ هابل در سال ۱۹۹۵ از
همین وضعیت کیوان گرفت. دو تا از ماه های
کیوان هم در عکس دیده می شود
تصویر بالا دستاورد خیره کننده ی او از این واکاوی است که با برش دیجیتالی و در رنگ نمایشی به دست آمده. در این تصویر، صفحه ی نازک حلقه های کیوان به رنگ آبی، و نوارها و ابرهای لایه ی بالایی جو آن هم به رنگ طلایی دیده می شود.
جزییات ساختار حلقه های کیوان را می توان در همین عکس سال ۲۰۰۵، از روی سایه های تیره ای که روی بخش بالایی سیاره انداخته اند شناسایی کرد. ماه های کیوان نیز همچون برجستگی هایی در حلقه های آن دیده می شوند.

در همین زمینه: 

واژه نامه:
Saturn - Galileo - rings - Earth - ring plane - edge-on - plane - razor blade - Cassini spacecraft - Fernando Garcia Navarro - Moon

منبع: apod.nasa.gov

آیسان گونه کمیابی نیتروژن در خود داشت

آیسان، دنباله دار درخشانی که سال پیش از هم فروپاشید، در بدنه ی یخی‌اش دو گونه ی ترکیبی نیتروژن داشت. این دستاورد بر پایه ی عکس هایی به دست آمده که تلسکوپ سوبارو در آن زمان گرفته بود و به تازگی منتشر شده است.
عکسی که در ۱۵ نوامبر از چارلستون رودآیلند از دنباله دار آیسان گرفته شد
یکی از دو گونه نیتروژنی که در آیسان یافته شده ایزوتوپ 15NH2 است که برای نخستین بار در یک دنباله دار دیده می‌شود. از سوی دیگر، به گفته ی رصدخانه ی ملی اخترشناسی ژاپن (NAOJ)، مشاهدات گروه اخترشناسان ژاپنی سوبارو نشان می دهد که: «دو ذخیره ی جدا و متمایز نیتروژن [در] ابر چگال و پرجرمی که ... سامانه ی خورشیدی از آن زاده شد و رشد یافت، وجود داشته.»

دنباله دارها افزون بر آن که برای تماشا چیزهای زیبایی هستند، برای اخترشناسان هم اجرامی باارزشند زیرا گونه ای کپسول زمان‌اند که شرایط کیهان آغازین را در خود نگه داشته اند. باور بر اینست که دنباله دارهای "تازه وارد" از جایی به نام "ابر اورت" می آیند، پهنه ی گسترده ای پر از اجرام یخی که از زمان شکل گیری سامانه ی خورشیدی در ۴.۶ میلیارد سال پیش تاکنون نسبتا دست نخورده مانده. کنکاش و جستجو در عنصرهای درون دنباله دارها می تواند به ما درباره ی این که در روزگار آغاز زندگی خورشید و سیاره ها، چه چیزهایی در همسایگی‌مان وجود داشته سرنخ هایی بدهد.

به نوشته ی NAOJ: «مولکول آمونیاک (NH3) ارزش ویژه ای دارد، زیرا فراوان ترین ماده ی گریزای نیتروژن-دار در یخ دنباله دارها و یکی از ساده ترین مولکول ها در یک گروه آمینو (–NH2) است که پیوند نزدیکی با ساختار زندگی دارد. این بدان معناست که این گونه های متفاوت نیتروژن می توانند اجزای فضای میان ستاره ای را به زندگی روی زمین که ما می شناسیم پیوند دهد.»

واژه نامه:
Comet ISON - comet - Thanksgiving - nitrogen - Subaru Telescope - isotope - 15NH2 - Solar System - National Astronomical Observatory of Japan - time capsule - Oort Cloud - sun - planet - Ammonia - NH3 - molecule - volatile - –NH2 - Earth - NAOJ

منبع: universetoday

خوشه رنگارنگ "کندوی عسل"

M۴۴ با فاصله ی تنها ۶۰۰ سال نوری از زمین، یکی از نزدیک ترین خوشه های ستاره ای به سامانه ی خورشیدی ماست؛ ولی این خوشه که به نام خوشه ی کندوی عسل و خوشه ی آخور نیز شناخته می شود دارای ستارگانی جوانست که سنشان از ۶۰۰ میلیون سال بیشتر نیست، بر خلاف خورشید ما که ۴.۵ میلیارد سال از زندگیش می گذرد.
اخترشناسان بر پایه ی همانندی سنی و نیز راستای جابجایی در فضا به این نتیجه رسیده اند که این خوشه و خوشه ی دیگری به نام اشتران ماده (عربی: قلائص) در صورت فلکی گاو نر که از آن هم به ما نزدیک تر است، هر دو با هم از دل یک ابر بزرگ مولکولی به دنیا آمده اند. [خوشه ی اشتران ماده را اینجا دیدید: * ستارگان رنگارنگ یک خوشه]
این تصویر در اندازه ی بزرگ- بزرگ تر
ام۴۴ یک خوشه ی باز به پهنای حدود ۱۵ سال نوری است که ۱۰۰۰ و اندی ستاره در خود دارد و گستره ای به اندازه ی ۳ برابر قرص کامل ماه (۱.۵ درجه) را در آسمان سیاره ی زمین، در صورت فلکی خرچنگ (عربی: سرطان) می پوشاند.
این خوشه که با چشم نامسلح هم دیده می شود را از روزگار باستان می شناختند و بسیار پیش از آن که در سده ی ۱۸ میلادی به عنوان ۴۴مین نام وارد فهرست شارل مسیه شود، همچون ابری کم نور یا مِه کیهانی توصیف شده بود، ولی تا زمان ساخته شدن تلسکوپ کسی نتوانسته بود تک تک ستارگانش را ببیند.
امروزه ستارگان غول سرخ خنک خوشه ی کندوی عسل هدفی محبوب برای آسمان‌دوستانی است که به دوربین های دوچشمی مجهزند. این ستارگان زردفام را می توانید به همراه ستارگان آبی درخشان تری که از رده ی اصلی ستارگانند، در تصویر رنگارنگ بالا ببینید.

واژه نامه:
M44 - Beehive Cluster - star cluster - solar system - Praesepe cluster - Sun - Hyades - Taurus - molecular cloud - open cluster - star - full moon - constellation Cancer - Charles Messier - binocular - red giant - main sequence

منبع: apod.nasa.gov

رنگین کمان های در هم پیچیده

این تصویر در اندازه ی بزرگ تر
در روز ۱۸ فوریه، بارانی سنگین در دره ی تیمز در جنوب خاور انگلستان بارید. زمانی که ابرها از هم جدا شدند، رنگین کمان های زیبا و شگفت انگیزی بر پهنه ی آسمان نمایان شد.

کریستین پالمر، یکی از اهالی منطقه که از دیدن این چشم‌انداز شگفت زده شده بود عکسی از آن گرفت. وی می گوید: «بسیاری از رنگین کمان ها دوتایی هستند، ولی اینجا یک رنگین کمان تاب خورده هم دیده می شد.» [رنگین کمان دوم در اثر بازتاب دوباره ی نور در قطره های آب پدید می آید و ترتیب رنگ هایش وارونه ی رنگین کمان اصلی است.]

این پدیده به نام "رنگین کمان بازتابی" یا بازتاب‌کمان (reflection bow) شناخته می شود. نور خورشید که از روی زمین خیس به سوی بالا بازتابیده، توسط قطره های باران بازتابده می شود و رنگین کمانی می سازد که زاویه اش با رنگین کمان اصلی تفاوت دارد. پالمر می گوید: «در آن لحظه سیلاب گسترده ای بر سطح جاری شده بود و کلی سطح خیس برای ساختن چنین بازتاب هایی در اختیار داشتیم.»

باران + آفتاب= یک رنگین کمان             باران + سیلاب + آفتاب= یک رنگین کمان بازتابی
پس اگر زمین بسیار خیس باشد، چشم به راه هر دو باشید. 

این ها را هم ببینید: 

واژه نامه:
Thames Valley - Christine Palmer - rainbow - reflection bow - raindrop - Rain - sunlight

منبع: spaceweather

بلندترین فواره در کهکشان راه شیری

سحابی فانوس دریایی از بادهای یک تپ اختر و در اثر حرکت آن با سرعت بیش از ۱۰۰۰ کیلومتر بر ثانیه (۴ تا ۸ میلیون کیلومتر بر ساعت) در دل ماده ی میان ستاره ای پدید آمده. یک تپ اختر ستاره ی نوترونی مغناطیده ای است که به سرعت گرد محور خود می چرخد.
این تپ اختر به همراه سحابی‌اش که به نام IGR J1104-6103 هم شناخته می شود، در فاصله ی حدود ۲۳ هزار سال نوری از زمین، در صورت فلکی جنوبی شاه تخته جای دارند و در گوشه ی پایین، سمت راست این تصویر چشمگیر که رصدخانه ی فضایی پرتو X چاندرای ناسا ثبت کرده دیده می شوند.
این تصویر بدون نوشته در اندازه ی بزرگ- بزرگ تر
همچنان که تپ اختر از پسمان ابرنواختری که خودش از آن به وجود آمده دور می شود، ذرات پرانرژی‌ای که تولید می کند در جهت جابجایی‌اش به عقب رانده شده و دُم دنباله دار-گونه ای را برایش پدید آورده اند که رو به بالا-سمت چپ کشیده شده است [این همان سحابی بادیِ فانوس دریایی است- م].
هم این ستاره ی گریزان و هم آن پسمان رو به گسترش، در پی انفجار رمبش-هسته ای یک ستاره ی بزرگ و سنگین به وجود آمده اند؛ افزون بر آن که تپ اختر در اثر نیروی ابرنواختر پرتاب شده و دارد با این سرعت سرگیجه آور در فضا پیش می رود.
در این چشم انداز شگفت انگیز کیهانی یک فواره ی بلند و مارپیچی با درازای حدود ۳۷ سال نوری هم دیده می شود که تقریبا با راستای حرکت تپ اختر زاویه ی ۹۰ درجه ساخته است. این فواره ی ذرات پرانرژی بلندترین فواره ایست که تاکنون برای جرمی در کهکشان راه شیری دیده شده.

واژه نامه:
Lighthouse nebula - pulsar - neutron star - interstellar medium - constellation Carina - nebula - IGR J1104-6103 - Chandra X-ray Observatory - comet - tail - core-collapse - supernova - jet - right angle - Milky Way galaxy

منبع: apod.nasa.gov

Blogger template 'Browniac' by Ourblogtemplates.com 2008

بالای صفحه