تنها مرز، پراش نور

این تصویر در اندازه ی بزرگ تر

آیا تاکنون شده که بخواهید از درون چشمی یک تلسکوپ بزرگ فضایی به چیزی نگاه کنید؟ اگر شده و توانسته باشید، حتما نمایی واضح و روشن دیده اید که تنها با پراش محدود شده.

هوای زمین با ویژگی مات کننده ی خود، رصدگرانی که از پشت تلسکوپ های زمینی به رصد می پردازند را می آزارد، ولی نمی تواند چنین تاثیری بر روی نماهای تلسکوپ های فضایی بگذارد. در نتیجه تنها چیزی که بر روی تفکیک‌پذیری زاویه ای نماهای تلسکوپ های فضایی اثر می گذارد پراش است.

تفکیک‌پذیری زاویه ایِ یک نمای "محدود با پراش" هم تنها بستگی به طول موج نور و قطر عدسی یا آینه ی تلسکوپ دارد؛ هر چه قطر بیشتر باشد، تفکیک‌پذیری بیشتر شده و تصاویر روشن تر (واضح تر) خواهند بود.

ولی به تازگی یک سامانه ی نوین اپتیک سازگار به نام MagAO ساخته شده که کارش زدودن ویژگی مات کنندگی جو از نماهای اجرام فضاییست، و در این تصویر، برای نگریستن به ستاره ی دوتایی پرآوازه ی آلفا قنطورس در طول موج نور دیدنی (مریی) از آن بهره گرفته شده.

اینجا رصدخانه ی لاس کامپاناس است و اخترشناس لیرد کلوز دارد سامانه ی MagAO را روی چشمی تلسکوپ ۶.۵ متری ماژلان کلی آزمایش می کند.

آنچه این اخترشناس می بیند یک نمای تاریخی محدود به پراش است (چارچوب پیوست) که فاصله ی دیداری ۴ ثانیه ی قوسی میان دو ستاره ی نزدیک به همِ این سامانه ی دوتایی را به گونه ای آشکار و روشن نشان می دهد... بدون آن که نیازی به بردن تلسکوپ به مدار پایین زمین باشد.

واژه نامه:

eyepiece - diffraction limited - atmospheric blurring - diffraction - wavelength - diameter - adaptive optics - MagAO - double star system - Alpha Centauri - Magellan Clay Telescope - Las Campanas Observatory - Laird Close - binary star - low earth orbit

منبع: apod.nasa.gov

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان