پلوتوی شگفت انگیز با کوه ها و دشت های "پوست ماری"اش
* آلن استرن، سربازرس نیوهورایزنز: «ای کاش یابنده ی پلوتو، کلاید تامبا زنده بود و این روز را می دید.»
تازه ترین تصاویر وضوح بالای دریافت شده از فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا هم خیره کننده اند و هم پر راز و رمز. در این نماها، ویژگی های مکان‌نگاشتی و جزییات ساختاری بسیاری آشکار شده اند که تاکنون دیده نشده بود. تصویر نخست، ناحیه ای نزدیک مرز روز و شب پلوتو را نشان می دهد که در آن گستره ای پهناور از چشم اندازهای پرچین و شکن، سرشار از پشته های خطی و شگفت انگیزِ همترازی دیده می شود که گروه نیوهورازنز را در بهت و شگفتی فرو برده.
ویلیام مک کینان، دستیار رهبر گروه زمین شناسی، ژئوفیزیک و تصویربرداری نیوهورایزنز (GGI) از دانشگاه سنت لوییس واشنگتن می گوید: «این چشم اندازی یگانه و شگفت آور به گستردگی صدها مایل است. این بیشتر مانند پوست درخت یا فلس های مار است تا ساختاری زمین شناختی. کلی زمان خواهد برد تا از راز آن ها سر در بیاوریم؛ شاید ریشه ی آن ها آمیزه ای از نیروهای زمین‌ساختی درونی و والایش (تصعید) یخ در اثر تابش آفتاب کم‌جان پلوتو باشد.»
تصویر سطح "پوست ماری" پلوتو تنها تکه ای از داده های افسون کننده ی نیوهورایزنز است که در روزهای گذشته به زمین رسیده. این فضاپیما همچنین پُروضوح ترین عکس هایی که تاکنون از پلوتو گرفته شده را نیز فرستاده، به همراه نقشه های طیفی و نماهای باکیفیت دیگر.
نمای تازه ی "چندرنگ" پلوتو که با دوربین زاویه گسترده ی رالف/چندطیفی نیوهورایزنز (MVIC) در روز ۱۴ ژوییه ی ۲۰۱۵ گرفته و در روز ۱۹ سپتامبر بر روی زمین دریافت شده، طیفی باورنکردنی از رنگ های پلوتو را می نمایاند.
جان اسپنسر، دستیار رهبر GGI از بنیاد پژوهشی جنوب باختر (SwRI) در بولدر کلرادو هم می گوید: «ما از کانال فروسرخِ MVIC برای گسترش دید طیفی خود از پلوتو بهره گرفتیم. رنگ های سطح پلوتو در این نما سیرتر شده اند تا جزییات کوچکی که در رنگین کمانی از آبی های کمرنگ، زردها، نارنجی ها، و سرخ های پررنگ وجود دارد آشکار شود. بسیاری از زمین‌چهرها رنگ نمایان ویژه ی خود را دارند که هر کدام یک داستان زمین شناختی و اقلیمی پیچیده و شگرف را برایمان می گویند، داستان هایی که ما تازه رمزگشایی از آن ها را آغاز کرده ایم.»
همچنین، نواری با وضوح بالا از سطح پلوتو که با دوربین شناسایی زاویه باریک برد بلند نیوهورایزنز (لوری، LORRI) در روز ۱۴ ژوییه گرفته و در روز ۲۰ سپتامبر بر روی زمین دریافت شده، جزییاتی از زمین شناسی پلوتو را می نمایاند. این عکس ها -پروضوح ترین نماهایی که تاکنون از پلوتو دریافت شده- ویژگی هایی را نشان می دهند که به ساختارهایی چون تلماسه ها، ساحل باستانی یک دریاچه ی یخچالیِ کوچک شونده، و کوه هایی شکسته و زاویه دار از آب یخزده با دیواره هایی راست می مانند. جزییات رنگی با بهره از نقشه ی سرتاسری MVIC که در بالا دیدید به تصویر افزوده شده.
تصویر نزدیک تری که از سطح روشن و هموار فلاته ی اسپوتنیک دریافت شده نیز نشان می دهد که این فلاته در واقع پوشیده از چاله ها، پشته های کوتاه و سطح های برش دار است. به گفته ی دانشمندان ماموریت، یک توضیح احتمالی برای این طرح ها می تواند تپه های درست شده از ذرات یخی روشن و گریزا (فرّار) باشد، ولی یخ های فلاته ی اسپوتنیک شاید به ویژه برای والایش (تصعید) و پدید آوردن چنین سطح راه راهی آماده و مستعد باشند.
فراتر از این تصاویر تازه، داده های همنهشتی تازه ای هم از یک نقشه ی تازه ی یخ متان بر روی بخشی از پلوتو به دست آمده که پادسانی های (تضادهای) خیره کننده ای را نشان می دهد: فلاته ی اسپوتنیک متان فراوانی دارد، در حالی که در ناحیه ی کاتولو، به جز در چند پشته و لبه ی دهانه ای هیچ متانی دیده نمی شود. کوه های سمت چپ اسپوتنیک هم متانی ندارند.
پراکندگی متان روی سطح پلوتو به هیچ وجه ساده نیست، فراوانی آن در دشت های روشن و لبه های دهانه ها بیشتر است ولی به طور معمول در مرکز دهانه ها یا جاهای تاریک تر هیچ متانی دیده نمی شود. بیرون از فلاته ی اسپوتنیک، یخ متان گویا در جاهای روشن تر بیشتر است، ولی دانشمندان درست نمی دانند که آیا دلیلش اینست که چگالش متان در آن جاها بیشتر رخ می دهد یا این که خود چگالش است که آن مناطق را روشن کرده.
ویل گراندی، رهبر گروه همنهش سطحی نیوهورایزنز از رصدخانه ی لوول در فلگستف آریزونا می گوید: «این مانند همان مساله ی قدیمی مرغ و تخم مرغ است. ما دلیلش را درست نمی دانیم، ولی نکته جالب اینست که نیوهورایزنز توانایی آن را دارد که نقشه های همنهشتی نفیسی از سطح پلوتو تهیه کند، و این برای گره گشایی از رازهای پلوتو بسیار مهم است.»
آلن استرن، سربازرس نیوهورایزنز از SwRI می گوید: «ما با این تصاویر و نقشه هایی که تازه دریافت کرده ایم، صقحه ای نو در بررسی پلوتو گشوده ایم که رازهای این سیاره را در وضوح بالا، چه رنگ و چه همنهش آشکار می کند. ای کاش یابنده ی پلوتو، کلاید تامبا زنده بود و این روز را می دید.»
تازه ترین تصاویر وضوح بالای دریافت شده از فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا هم خیره کننده اند و هم پر راز و رمز. در این نماها، ویژگی های مکان‌نگاشتی و جزییات ساختاری بسیاری آشکار شده اند که تاکنون دیده نشده بود. تصویر نخست، ناحیه ای نزدیک مرز روز و شب پلوتو را نشان می دهد که در آن گستره ای پهناور از چشم اندازهای پرچین و شکن، سرشار از پشته های خطی و شگفت انگیزِ همترازی دیده می شود که گروه نیوهورازنز را در بهت و شگفتی فرو برده.
ویلیام مک کینان، دستیار رهبر گروه زمین شناسی، ژئوفیزیک و تصویربرداری نیوهورایزنز (GGI) از دانشگاه سنت لوییس واشنگتن می گوید: «این چشم اندازی یگانه و شگفت آور به گستردگی صدها مایل است. این بیشتر مانند پوست درخت یا فلس های مار است تا ساختاری زمین شناختی. کلی زمان خواهد برد تا از راز آن ها سر در بیاوریم؛ شاید ریشه ی آن ها آمیزه ای از نیروهای زمین‌ساختی درونی و والایش (تصعید) یخ در اثر تابش آفتاب کم‌جان پلوتو باشد.»
تصویر سطح "پوست ماری" پلوتو تنها تکه ای از داده های افسون کننده ی نیوهورایزنز است که در روزهای گذشته به زمین رسیده. این فضاپیما همچنین پُروضوح ترین عکس هایی که تاکنون از پلوتو گرفته شده را نیز فرستاده، به همراه نقشه های طیفی و نماهای باکیفیت دیگر.
نمای تازه ی "چندرنگ" پلوتو که با دوربین زاویه گسترده ی رالف/چندطیفی نیوهورایزنز (MVIC) در روز ۱۴ ژوییه ی ۲۰۱۵ گرفته و در روز ۱۹ سپتامبر بر روی زمین دریافت شده، طیفی باورنکردنی از رنگ های پلوتو را می نمایاند.
جان اسپنسر، دستیار رهبر GGI از بنیاد پژوهشی جنوب باختر (SwRI) در بولدر کلرادو هم می گوید: «ما از کانال فروسرخِ MVIC برای گسترش دید طیفی خود از پلوتو بهره گرفتیم. رنگ های سطح پلوتو در این نما سیرتر شده اند تا جزییات کوچکی که در رنگین کمانی از آبی های کمرنگ، زردها، نارنجی ها، و سرخ های پررنگ وجود دارد آشکار شود. بسیاری از زمین‌چهرها رنگ نمایان ویژه ی خود را دارند که هر کدام یک داستان زمین شناختی و اقلیمی پیچیده و شگرف را برایمان می گویند، داستان هایی که ما تازه رمزگشایی از آن ها را آغاز کرده ایم.»
همچنین، نواری با وضوح بالا از سطح پلوتو که با دوربین شناسایی زاویه باریک برد بلند نیوهورایزنز (لوری، LORRI) در روز ۱۴ ژوییه گرفته و در روز ۲۰ سپتامبر بر روی زمین دریافت شده، جزییاتی از زمین شناسی پلوتو را می نمایاند. این عکس ها -پروضوح ترین نماهایی که تاکنون از پلوتو دریافت شده- ویژگی هایی را نشان می دهند که به ساختارهایی چون تلماسه ها، ساحل باستانی یک دریاچه ی یخچالیِ کوچک شونده، و کوه هایی شکسته و زاویه دار از آب یخزده با دیواره هایی راست می مانند. جزییات رنگی با بهره از نقشه ی سرتاسری MVIC که در بالا دیدید به تصویر افزوده شده.
تصویر نزدیک تری که از سطح روشن و هموار فلاته ی اسپوتنیک دریافت شده نیز نشان می دهد که این فلاته در واقع پوشیده از چاله ها، پشته های کوتاه و سطح های برش دار است. به گفته ی دانشمندان ماموریت، یک توضیح احتمالی برای این طرح ها می تواند تپه های درست شده از ذرات یخی روشن و گریزا (فرّار) باشد، ولی یخ های فلاته ی اسپوتنیک شاید به ویژه برای والایش (تصعید) و پدید آوردن چنین سطح راه راهی آماده و مستعد باشند.
فراتر از این تصاویر تازه، داده های همنهشتی تازه ای هم از یک نقشه ی تازه ی یخ متان بر روی بخشی از پلوتو به دست آمده که پادسانی های (تضادهای) خیره کننده ای را نشان می دهد: فلاته ی اسپوتنیک متان فراوانی دارد، در حالی که در ناحیه ی کاتولو، به جز در چند پشته و لبه ی دهانه ای هیچ متانی دیده نمی شود. کوه های سمت چپ اسپوتنیک هم متانی ندارند.
پراکندگی متان روی سطح پلوتو به هیچ وجه ساده نیست، فراوانی آن در دشت های روشن و لبه های دهانه ها بیشتر است ولی به طور معمول در مرکز دهانه ها یا جاهای تاریک تر هیچ متانی دیده نمی شود. بیرون از فلاته ی اسپوتنیک، یخ متان گویا در جاهای روشن تر بیشتر است، ولی دانشمندان درست نمی دانند که آیا دلیلش اینست که چگالش متان در آن جاها بیشتر رخ می دهد یا این که خود چگالش است که آن مناطق را روشن کرده.
ویل گراندی، رهبر گروه همنهش سطحی نیوهورایزنز از رصدخانه ی لوول در فلگستف آریزونا می گوید: «این مانند همان مساله ی قدیمی مرغ و تخم مرغ است. ما دلیلش را درست نمی دانیم، ولی نکته جالب اینست که نیوهورایزنز توانایی آن را دارد که نقشه های همنهشتی نفیسی از سطح پلوتو تهیه کند، و این برای گره گشایی از رازهای پلوتو بسیار مهم است.»
آلن استرن، سربازرس نیوهورایزنز از SwRI می گوید: «ما با این تصاویر و نقشه هایی که تازه دریافت کرده ایم، صقحه ای نو در بررسی پلوتو گشوده ایم که رازهای این سیاره را در وضوح بالا، چه رنگ و چه همنهش آشکار می کند. ای کاش یابنده ی پلوتو، کلاید تامبا زنده بود و این روز را می دید.»
 |
| در این تصویر رنگی و گسترده ی پلوتو که توسط فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا گرفته شده، کوه های گِرد، با بافتی شگفت آور را می بینیم که به طور غیررسمی به نام پشته های شکنجی "تارتاروس" نام گرفته، و در روی خط پایانگر (مرز شب و روز) به تصویر کشیده شده اند. این بلندی ها الگوهای پیچیده و گیج کننده ای از پشته های آبی-خاکستری با موادی سرخ فام در میانشان را نشان می دهند. گستردگی این چشم انداز به حدود ۵۳۰ کیلومتر می رسد و از همگذاری نماهای سرخ، آبی و فروسرخی درست شده که نیوهورایزنز با دوربین زاویه گسترده ی رالف/چندطیفی خود (MVIC) در روز ۱۴ ژوییه ی ۲۰۱۵ گرفته و رنگ ها و ساختارهایی به کوچکی ۱.۳ کیلومتر را آشکار می کند. اندازه ی بزرگ تر |
 |
این نقشه ی پلوتو که با افکَنِش استوانه ای پدید آمده، پررنگ شده و پرجزییات ترین نقشه ی رنگی است که تاکنون
برای پلوتو درست شده است. برای ساختن این نقشه از تازه ترین نماهای رنگی
دریافت شده از دوربین رالف نیوهورایزنز بهره گرفته شده و نقشه سپس بر روی
یک نقشه ی پایه از عکس های دوربین شناسایی برد بلند فضاپیما (لوری، LORRI)
افکنده شده است. این نقشه را می توان بزرگنمایی کرد تا جایی که جزییاتی
ظریف با ارزش علمی بسیار در آن آشکار شود. رنگ های تصویر سیرتر شده اند تا
تفاوت های جزیی نمایانده شوند. رنگ های به کار رفته در این نقشه به کمک
فیلترهای آبی، سرخ و فروسرخ-نزدیکِ دستگاه رالف فضاپیما به دست آمده اند. اندازه ی بزرگ تر
|
 |
تصاویر وضوح-بالایی که فضاپیمای
نیوهورایزنز ناسا درست پیش از رسیدن به نزدیک ترین فاصله ی پلوتو در ۱۴ ژوییه ی
۲۰۱۵ گرفته، ویژگی هایی به کوچکی ۲۵۰ متر را هم آشکار کرده، از دهانه ها
گرفته تا قطعه های کوهستانی گسلی، و سطح پرنقش و نگار حوضه ی پهناور فلاته ی اسپوتنیک.
رنگ های سیر شده از تصاویر رنگی سرتاسری به عکس افزوده شده. این تصویر
حدود ۵۳۰ کیلومتر گستردگی دارد. برای بهتر دیدن این تصویر، آن را بر روی یک
نمایشگر بزرگ تر تماشا کنید. اندازه ی بزرگ تر
|
 |
تصاویر وضوح-بالای پلوتو که فضاپیمای
نیوهورایزنز ناسا درست پیش از رسیدن به نزدیک ترین فاصله در ۱۴ ژوییه ی
۲۰۱۵ گرفته، پروضوح ترین عکس هاییست که تاکنون از سطح گونه‌گون پلوتو دیده
شده، و جزییاتی به کوچکی ۲۷۰ متر را هم نمایان می کنند. در این تصویر که بخشی
به پهنای ۱۲۰ کیلومتر از همان نمای موزاییکی بالا را نشان می دهد، سطح
فلاته را می بینیم که دو کوه یخی تنها و جداافتاده را در بر گرفته است. اندازه ی بزرگ تر
|
 |
طیف سنج فروسرخ رالف/الیسای فضاپیمای
نیوهورایزنز ناسا به هنگام گذشتن از کنار پلوتو در روز ۱۴ ژوییه ی ۲۰۱۵،
از همنهش های (ترکیبات) سطح این سیاره ی کوتوله نقشه برداری کرد. در سمت
چپ، نفشه ای از فراوانی متان
یخزده را می بینیم که تفاوت های منطقه ای چشمگیری را نشان می دهد و در آن،
جذب بیشترِ متان با رنگ های صورتی روشن تر نشان داده شده، و جذب کمترِ
متان (فراوانی کمتر) با رنگ سیاه. تا امروز تنها داده های نیمه ی چپ پلوتو
دریافت شده. در سمت راست، نقشه ی متان با تصاویر پُروضوح ترِ دوربین
شناسایی برد بلند نیوهورایزنز (لوری، LORRI) یکی شده است. اندازه ی بزرگ تر
|
واژه نامه:
Pluto - NASA - New Horizons - Tartarus Dorsa - Ralph/Multispectral Visual Imaging Camera - MVIC - cylindrical projection - Ralph - Long Range Reconnaissance Imager - LORRI - infrared - faulted mountain block - Sputnik Planum - methane - William McKinnon - Geology, Geophysics and Imaging - GGI - tectonic - sublimation - snakeskin - Earth - John Spencer - Southwest Research Institute - SwRI - Long Range Reconnaissance Imager - LORRI - glacial ice lake - Cthulhu Regio - Will Grundy - Lowell Observatory - Alan Stern - Clyde Tombaugh
منبع: nasa
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان
0 دیدگاه شما:
ارسال یک نظر