رتیل بزرگ و درخشان آسمان
 |
| این تصویر در اندازه ی بزرگ تر |
سحابی رتیل با پهنای بیش از ۱۰۰۰ سال نوری، یک منطقه ی ستاره زایی غول پیکر و در واقع بزرگ ترین و خشن ترین منطقه ی ستاره زایی در سرتاسر گروه محلی کهکشان هاست که با فاصله ی حدود ۱۸۰ هزار سال نوری از زمین، در کهکشان ماهواره ی راه شیری، ابر بزرگ ماژلان (LMC) جای دارد.
این عنکبوت کیهانی همه ی چارچوب این تصویر زیبای تلسکوپی که از همگذاری داده های تلسکوپ های زمینی و فضایی درست شده را پر کرده است.
درون سحابی رتیل (NGC ۲۰۷۰) خوشه ی جوانی از ستارگان بزرگ به نام R136 (آر۱۳۶) جای دارد که با پرتوهای پرانرژی، بادهای ستاره ای، و شوک های ابرنواختری تارهای این عنکبوت را برافروخته و آن را به یک سحابی گسیلشی درخشان تبدیل کرده اند.
در این رتیل مناطق ستاره زایی دیگری هم وجود دارد که در هر یک، خوشه های ستارگان جوان با افروزه ها و ابرهایی که خودشان به شکل حباب در آورده اند را می توان دید. در واقع در پایین، سمت راست این تصویر، جایگاه نزدیک ترین ابرنواختر روزگار نوین، یعنی SN 1987A را هم می توانیم ببینیم. [خواندید: بیست و پنجمین سالروز مرگ یک ستاره]
این میدان دید پُرمایه حدود ۱ درجه از آسمان، هم ارز ۲ فرص کامل ماه را در صورت فلکی جنوبی "زرین ماهی" می پوشاند. اگر این سحابی به اندازه‌ی سحابی شکارچی (جبار) -نزدیک ترین پرورشگاه ستاره ای به زمین که ۱۵۰۰ سال نوری آنسوتر، در کهکشان خودمان جای دارد- از ما فاصله داشت، پهنه ای بیش از ۳۰ درجه (۶۰ برابر قرص کامل ماه) و در واقع نیمی از آسمان سیاره ی زمین را می پوشاند.
 |
| این تصویر در اندازه ی بزرگ تر |
-------------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
واژه نامه:
Tarantula Nebula - diameter - star forming region - galaxy - Large Magellanic Cloud - Local Group of galaxies - NGC 2070 - stellar wind - supernova - shock - star - R136 - star cluster - SN 1987A - full moon - constellation Dorado - Orion Nebula
منبع: apod.nasa.gov
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان
0 دیدگاه شما:
ارسال یک نظر