خورشید ما هم در چنین جایی به دنیا آمد

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ- بزرگ‌تر
سحابی غبارآلود NGC ۷۱۲۹ که با فاصله‌ی حدود ۳۰۰۰ سال نوری از زمین، در صورت فلکی شاهانه‌ی قیفاووس جای دارد، هنوز میزبان خورشیدهای جوانش است. این ستارگان با داشتن تنها چند میلیون سال سن، در دوران به نسبت خردسالی به سر می‌برند و به نظر می‌رسد زادگاهشان مانند زادگاه خورشید ما در ۵ میلیارد سال پیش است.

چشمگیرترین نکته در این تصویر باکیفیت، رنگ آبی دلپذیر ابرهای غبار است که نور ستارگان جوان درونش را باز می‌تاباند، ولی شکل‌های هلالی فشرده‌ی سرخ‌فام پررنگی که در آن دیده می‌شود نیز نشانه‌ی وجود اجرام ستاره‌ای جوان و پرانرژی است. این اجرام که به نام اجرام هربیگ-هارو شناخته می‌شوند شکل و رنگشان نمایانگر گازهای هیدروژنیست که در اثر برخورد فواره‌های ستارگانِ نوزاد فشرده و برافروخته شده‌اند.

رشته‌های بلند و سرخ‌فام گسیلشی (نشری) کم‌رنگ‌‌تری هم در این ابرهای آبی‌فام دیده می‌شوند؛ این رشته‌ها از ذرات غباری تشکیل شده‌اند که نور نادیدنی فرابنفش‌ ستارگان را در فرآیند نورتابناکی (photoluminesence) به نور سرخ دیدنی (مریی) تبدیل کرده و می‌کنند.

همه‌ی ستارگانی که در این ابر پدید آمده‌اند با هم یک خوشه‌ی ستاره‌ای باز را ساخته‌اند. این گاز و غبارهای ستاره‌زا سرانجام پراکنده و ناپدید می‌شوند و خوشه‌ی درونشان نیز همچنان که به گرد مرکز کهکشان می‌چرخد، ستارگانش از یکدیگر جدا خواهند شد.

این سحابی را پیش از این در عکس‌های دیگری هم دیده بودیم، ولی در این تصویر پردازش شده، نوارهای کم‌نور گسیلشی سرخ‌فامی در بالا، سمت راست آن نمایان شده است. این نوارها به تازگی به عنوان یک پَسمان احتمالی ابرنواختر شناسایی شده و اکنون توسط "بو رایپرت" از دانشگاه هاوایی که خودش این تصویر را به کمک داده‌های تلسکوپ سوبارو درست کرده در دست بررسی هستند.

در فاصله‌ی برآوردی NGC ۷۱۲۹، پهنای این میدان دید تلسکوپی به بیش از ۴۰ سال نوری می‌رسد.

--------------------------------------------
به کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:

واژه نامه:
NGC 7129 - constellation Cepheus - star - Sun - reflect - Herbig-Haro - hydrogen - emission - ultraviolet - photoluminesence - cluster - Galaxy - supernova remnant - by Bo Reipurth - Univ. Hawaii - Subaru telescope

منبع: apod.nasa.gov

کشف دورترین خوشه کهکشانی که تاکنون دیده شده

اخترشناسان به کمک رصدخانه‌ی پرتو X چاندرای ناسا و چند تلسکوپ دیگر دورترین خوشه‌ی کهکشانی شناخته شده را یافته‌اند. گمان می‌رود این خوشه در زمانی درست پس از تولدش دیده می‌شود، یعنی در یک گام کوتاه ولی مهم از فرگشت خوشه‌های کهکشانی که هرگز پیش از این دیده نشده بود.
این تصویر از همگذاری داده‌های پرتو X (بنفش)، داده‌های فروسرخ (سرخ، سبز و آبی)، و داده‌های رادیویی (سبز) درست شده‌است. پرتوهای افشان X از انبوه گازهای داغی می‌آیند که ویژگی تعریف‌کننده‌ی خوشه‌های کهکشانی است. تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
این خوشه‌ی کهکشانی با نام CL J1001+0220 یا تنها CL J1001، حدود ۱۱.۱ میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارد. با یافته شدن این جرم، زمان پیدایش خوشه‌های کهکشانی -بزرگ‌ترین ساختارهای کیهان که با نیروی گرانش یکپارچه شده‌اند- به اندازه‌ی ۷۰۰ میلیون سال عقب می‌رود.

تائو وانگ، رهبر این پژوهش از کمیسیون انرژی‌های جایگزین و انرژی اتمی فرانسه (CEA) می‌گوید: «تنها فاصله‌ی این خوشه‌ی کهکشانی نیست که آن را ویژه کرده، بلکه اینست که دارد یک دوره‌ی شگفت‌انگیز جهش رشد (growth spurt) را پشت سر می‌گذارد که تاکنون مانندش را ندیده‌ بودیم.»

هسته‌ی CL J1001، یعنی پهنه‌ای به قطر ۲۵۰ هزار سال نوری در مرکز آن، یازده کهکشان بزرگ را در بر دارد که ۹ تای آنها در مرحله‌ای چشمگیر از ستاره‌فشانی هستند. دقیق‌تر بخواهیم بگوییم، نرخ ستاره‌زایی در مرکز این خوشه‌ هم‌ارز بیش از ۳۰۰۰ خورشید در هر سال است. این نرخ حتی برای خوشه‌هایی که تقریبا به دوری CL J1001، و بنابراین همسن آن هستند نیز نرخ بالاییست.

تابش‌های X افشان و فراگیری که توسط رصدخانه‌های چاندرای ناسا و XMM-نیوتن سازمان فضایی اروپا دیده شده از انبوه بزرگی از گازهای داغ گسیل می‌شود که یکی از ویژگی‌های توصیفی یک خوشه‌ی کهکشانی واقعی است [فضای خوشه‌های کهکشانی انباشته از گاز داغ است- م ].

دیوید الباز، یکی از نویسندگان پژوهش از CEA می‌گوید: «به نظر می‌رسد ما این خوشه‌ی کهکشانی را در گامی کلیدی به تصویر کشیده‌ایم که در آن، از یک دسته کهکشان آزاد به یک خوشه‌ی کهکشانی جوان ولی کامل تبدیل شده است.»

تا پیش از این در فاصله‌های دورتر از CL J1001، تنها دسته‌های آزاد کهکشانی (گروهی از کهکشان‌ها که هنوز در قید گرانش یکدیگر نیستند) یافته شده بود، اجرامی که به نام پیش‌خوشه (protocluster) شناخته می‌شوند.

نتایج نشان می‌دهند که دوره‌ی ستاره‌زاییِ کهکشان‌‌های بیضیگون در خوشه‌هایی مانند CL J1001، کوتاه‌تر و شدیدتر از کهکشان‌های بیضیگونیست که بیرون از خوشه‌ها جای دارند. همچنین، این کشف نشان می‌دهد که بسیاری از ستاره‌زایی‌های درون این کهکشان‌ها پس از آن که کهکشان در خوشه جای گرفت رخ می‌دهند نه پیش از آن.

این اخترشناسان با سنجش یافته‌های خود با شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای که در گذشته برای پیدایش خوشه‌ها انجام شده بود دریافتند که مقدار جرمِ ستاره‌ای در CL J1001 نسبت به جرم کل آن به گونه‌ی نامنتظره‌ای بالاست. این شاید نشان دهد که سرعت ستاره‌زایی در خوشه‌های دوردست سریع‌تر از شبیه‌سازی‌هاست، یا شاید نشان دهد که خوشه‌هایی مانند CL J1001 به اندازه‌ای کمیابند که در بزرگ‌ترین شبیه‌سازی‌های کیهان‌شناختی امروزی جایی ندارند.

یکی دیگر از نویسندگان پژوهش به نام الکسیز فینوگوئنوف از دانشگاه هلسینکی فنلاند می‌گوید: «ما فکر می‌کنیم با بررسی این جرم می‌توانیم چیزهای بسیاری درباره‌ی پیدایش خوشه‌ها و کهکشان‌هایشان بیاموزیم؛ و می‌خواهیم جستجوی سختی را برای یافتن نمونه‌های دیگر انجام دهیم.»

پژوهشنامه‌ای درباره‌ی این یافته‌ها در روز ۳۰ اوت در آستروفیزیکال جورنال منتشر شده و در اینترنت هم در دسترس است.

--------------------------------------------
به کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:

واژه نامه:
galaxy cluster - NASA - Chandra X-ray Observatory - CL J1001+0220 - CL J1001 - Earth - gravity - growth spurt - Tao Wang - French Alternative Energies and Atomic Energy Commission - CEA - core - Sun - X-ray - ESA - XMM-Newton Observatory - galaxy - David Elbaz - protocluster - star - elliptical galaxy - star formation - computer simulation - Alexis Finoguenov - University of Helsinki - Finland - The Astrophysical Journal

منبع: nasa

این نخستین نمونه دیده شده از همگرایی گرانشی توسط یک خوشه کهکشانی بود

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
نخستین بار که اخترشناسان خوشه‌‌ی کهکشانی آبل ۳۷۰ را رصد کردند، کمان شگفت‌انگیزی در سمت راست آن دیدند. مورد فریبنده‌ای بود ولی از آنجایی که تاکنون چنین چیزی دیده نشده بود، اخترشناسانِ آن زمان از هر گونه برداشت و تفسیری درباره‌اش اجتناب کردند.

ولی در میانه‌های دهه‌ی ۱۹۸۰ که دستگاه‌ها پیشرفته‌تر شده بودند، عکس‌های بهتری از این خوشه گرفته شد که اخترشناسان به کمک آنها توانستند این کمان را به عنوان پیش‌نمونه‌ی گونه‌ی تازه‌ای از پدیده‌ی اخترفیزیکیِ همگرایی گرانشی شناسایی کنند، گونه‌ی که در آن، نه یک کهکشان، بلکه کل کهکشان‌های یک خوشه با یکدیگر نقش عدسی را برای تصویر کهکشا‌ن‌های پس‌زمینه (دورتر) بازی کرده بودند.

اکنون پی برده‌ایم که این کمان در واقع از دو تصویرِ کجنمایی شده از یک کهکشان معمولی درست شده که از شانسش درست پشت این خوشه‌ی غول‌پیکر جای دارد. نیروی گرانش آبل ۳۷۰ باعث شده نور این کهکشان‌ و دیگر کهکشان‌های پس‌زمینه تاب برداشته و از مسیرهای گوناگون به چشم ما برسد، تا اندازه‌ای مانند نور یک چراغ در دوردست که از پشت یک جام شراب دیده شود.

در نیمه‌های ژوییه‌ی سال ۲۰۰۹، اخترشناسان با بهره از تلسکوپ فضایی هابل که تازه به روز رسانی شده بود این عکس را از آبل ۳۷۰ و کمان گرانشی بی‌سابقه‌ی آن گرفتند. تقریبا همه‌ی لکه‌های زرد در این تصویر کهکشان‌هایی در آبل ۳۷۰ هستند. با نگاهی موشکافانه می‌توانید چندین کمان شگفت‌انگیز و کمانک تاب‌خورده‌ی دیگر را هم شناسایی کنید که در واقع تصاویر کهکشان‌هایی دورتر از کهکشان‌ سمت راستی‌اند.

بررسی آبل ۳۷۰ و عکس‌های آن به اخترشناسان دیدگاهی بیمانند از چگونگی پراکندگی ماده‌های تاریک و معمولی در خوشه‌های کهکشانی و سرتاسر کیهان می‌دهد.

--------------------------------------------
به کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:

واژه نامه:
Abell 370 - arc - gravitational lens - cluster of galaxies - galaxy - gravity - Hubble Space Telescope - arclet - dark matter

منبع: apod.nasa.gov

نخستین تصویر "غروب زمین" از مدار ماه

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
روز ۱۰ اوتِ امسال پنجاهمین سالگرد پرتاب فضاپیمای Lunar Orbiter 1 یا "مدارگرد ماه ۱" بود.
این فضاپیما نخستین مدارگرد ماه از ۵ مدارگردی بود که برای گرفتن عکس از سطح ماه به منظور کمک به دانشمندان در گزینش جایگاه‌های فرود‌های آینده روی ماه به کار رفت. 
تصویری که اینجا می‌بینید یک نگارش ترمیم‌شده‌ و پُروضوح از عکسی تاریخیست که این فضاپیما در ۲۳ اوت ۱۹۶۶، در ۱۶مین دور مدارش به گرد ماه گرفت و به عنوان نخستین تصویر زمین از ماه شناخته می‌شود.
از روی سطح ماه، سیاره‌ی زمین در جایگاهی تقریبا ثابت در آسمان دیده می‌شود ولی در این تصویر که از دید فضاپیما در مدار ماه است، زمین دارد پشت افق ناهموار ماه غروب می‌کند.
دو سال بعد، سرنشینان فضاپیمای آپولو ۸ عکسی رنگی گرفتند که از این هم پرآوازه‌تر شد: نمای طلوع زمین از مدار ماه.

--------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:

واژه نامه:
Earthset - Lunar Orbiter 1 - Lunar Orbiter - Moon - Earth - Apollo 8 - Earthrise - lunar orbit

منبع: apod.nasa.gov

نخستین گذر جونو از کنار مشتری با موفقیت انجام شد

این عکس در روز ۲۷ اوت، هنگامی که جونو داشت به مشتری نزدیک می‌شد و در فاصله‌ی ۷۰۳۰۰۰ کیلومتری آن بود گرفته شده. چنانچه دیده می‌شود، قطب شمال سیاره دارد وارد میدان دید فضاپیما می‌شود.
فضاپیمای جونوی ناسا با موفقیت نخستین عملیات گذر از کنار مشتری در نخستین دور از ۳۶ دور مدارش را انجام داد. این فضاپیما در ساعت ۱۳:۴۴ به وقت جهانی به نزدیک‌ترین فاصله‌ی این غول گازی رسید و از فاصله‌ی ۴۲۰۰ کیلومتری قله‌ی ابرهای پر پیچ و تاب آن گذشت. در آن زمان، سرعت جونو نسبت به سیاره ۲۰۸۰۰۰ کیلومتر بر ساعت بود. این گذر نزدیک‌ترین گذر جونو به مشتری در ماموریت اصلی برنامه‌ریزی شده‌اش خواهد بود.


ریک نیباکن، مدیر پروژه‌ی جونو در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا در پاسادنای کالیفرنیا می‌گوید: «نخستین دوری‌سنجی‌هایی که پس از گذر انجام داده‌ایم نشان می‌دهند که همه‌چیز خوب و روی برنامه پیش رفته و جونو دارد پرتوان و قبراق به پیش می‌رود.»

جونو تا پایان ماموریت برنامه‌ریزی شده‌اش که فوریه‌ی ۲۰۱۸ پایان می‌یابد ۳۵ گذر دیگر انجام خواهد داد، یعنی ۳۵ بار دیگر از کنار مشتری خواهد گذشت. گذر ۲۷ اوت نخستین بار بود که جونو در ماموریتش همه‌ی ابزارهای علمی خود را به کار انداخت و به کمک آنها این سیاره‌ی غول‌پیکر را از نزدیک تماشا کرد.

اسکات بولتون، پژوهشگر اصلی جونو از بنیاد پژوهشی جنوب باختر در سن آنتونیو می‌گوید: «همین اکنون که داریم گفتگو می‌کنیم در حال دریافت نخستین داده‌های فریبنده‌ی این فضاپیما نیز هستیم. برای دریافت همه‌ی داده‌های علمی که به هنگام گذر جونو گردآوری شده نیاز به چند روز زمان داریم؛ از آن هم بیشتر برای تفسیر و بررسی داده‌ها و آنچه مشتری و جونو تلاش دارند به ما بگویند نیاز است.»

یافته‌ها و داده‌های دستگاه‌های علمی جونو در آینده منتشر خواهند شد ولی انتظار می‌رود شماری از عکس‌هایی که دوربین نور دیدنی فضاپاما (جونوکم) گرفته در همین یکی دو هفته در دسترس همگان قرار بگیرند. پُروضوح‌ترین تصاویری که تاکنون از جو مشتری گرفته شده، و همچنین نخستین نما از قطب‌های شمال و جنوب این سیاره از جمله‌ی این عکس‌ها خواهند بود.

بولتون می‌گوید: «ما در مداری هستیم که هیچ کس پیش از این واردش نشده بوده، و این عکس‌ها دیدگاهی کاملا نو از این دنیای غول‌پیکر گازی به ما می‌دهد.»

--------------------------------------------
به کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:

واژه نامه:
NASA - Juno - Jupiter - orbital flyby - gas giant - planet - telemetry - Rick Nybakken - Jet Propulsion Laboratory - Pasadena - California - Scott Bolton - Southwest Research Institute - San Antonio - visible light - JunoCam - pole -

منبع: nasa

دود آشپزخانه در یک سحابی

این تصویر از همگذاری سه عکس رنگی از NGC ۷۰۲۳ درست شده که توسط رصدخانه‌های سوفیا (سرخ و سبز)، و اسپیتزر (آبی) گرفته شده‌اند و جمعیت‌های گوناگون مولکول‌های PAH را نشان می‌دهند.
یک گروه بین‌المللی از پژوهشگران با بهره از داده‌های رصدخانه ی پوش‌سپهری اخترشناسی فروسرخ ناسا (سوفیا، SOFIA) و چند رصدخانه‌ی دیگر شیوه‌ی دگرگونی یک گونه‌ی ویژه از مولکول‌های آلی -مواد خام زندگی‌ساز- در فضا را بررسی کرده‌اند. این داده‌ها می‌توانند به دانشمندان کمک کند تا شناخت بهتری از چگونگی پیدایش و رشد زندگی روی زمین پیدا کنند.

باوو کروزه از دانشگاه لیدن هلند و همکارانش این بررسی را روی گونه‌ای مولکول به نام هیدروکربن‌های آروماتیک چندحلقه‌ای (PAHها) انجام دادند؛ PAHها مولکول‌هایی تخت، تشکیل شده از اتم‌های کربن با الگوی لانه زنبوری هستند که با هیدروژن در بر گرفته شده‌اند. PAHها حدود ۱۰ درصد کربن موجود در کیهان را ساخته‌اند و روی زمین، در اثر سوختن مواد آلی مانند گوشت، نیشکر، چوب و غیره آزاد می‌شوند. گروه کروزه تعیین کردند که با تابش پرتوهای فرابنفش از ستاره‌ی مرکزی سحابی NGC ۷۰۲۳ (سحابی آیریس یا گل زنبق) بر PAHهای درون این سحابی، این مولکول‌ها به هم پیوسته و به مولکول‌هایی بزرگ‌تر و پیچیده‌تر تبدیل می‌شوند. دانشمندان بر این گمانند که رشد مولکول‌های آلی پیچیده‌ای مانند PAHها، یک گام‌ در راه پیدایش زندگی است.

برخی از مدل‌های کنونی پیش‌بینی کرده‌اند که پرتوهای یک ستاره‌ی نوزاد و پرجرم در فاصله‌ی نزدیک، بیشتر تمایل دارد مولکول‌های آلی بزرگ را بشکند و به مولکول‌های کوچک‌تر تبدیل کند نه این که آنها را با هم ترکیب سازد. پژوهشگران برای آزمایش این مدل‌ها بر آن شدند تا بزرگی مولکول‌ها را در جایگاه‌های گوناگون نسبت به ستاره‌ی مرکزی برآورد کنند.

گروه کروزه سحابی NGC ۷۰۲۳ را به کمک رصدخانه‌ی هوابرد سوفیا و به کمک دو دستگاه آن رصد کردند: دوربین فروسرخ-نزدیکِ FLITECAM و دوربین فروسرخ-میانگینِ FORCAS. این دو دستگاه سوفیا نسبت به طول موج‌هایی حسمند هستند که توسط همین مولکول‌های ویژه گسیل می‌شوند و با آنها می‌توان اندازه‌ی این مولکول‌ها را برآورد کرد. این دانشمندان عکس‌های سوفیا را به داده‌هایی که پیشتر توسط رصدخانه‌ی فضایی فروسرخ اسپیتزر، تلسکوپ فضایی هابل، و تلسکوپ کانادا-فرانسه-هاوایی در هاوایی گردآوری شده بود افزودند.
ارصدخانه‌ی هوابرد سوفیا (SOFIA) به هنگام پرواز- تصویر بزرگ‌تر. منبع عکس: ویکیپدیا

بررسی‌ها نشان داد که بزرگی مولکول‌های PAH در جاهای گوناگون این سحابی با الگوی آشکاری تغییر می‌کند. میانگین اندازه‌ی این مولکول‌ها در حفره‌ی مرکزی این سحابی -پیرامون همان ستاره‌ی مرکزی که سرچشمه‌ی تابش‌هاست- بزرگ‌تر از سطح سحابی در لبه‌ی بیرونی حفره است.

این گروه در پژوهشنامه‌ای که در نشریه‌ی "آسترونومی اند آستروفیزیکز" منتشر شد نتیجه‌ گرفته‌اند که این تفاوت در بزرگی مولکول‌ها هم به دلیل شکسته شدنِ برخی از کوچک‌ترین مولکول‌ها توسط میدان تابش شدید فرابنفش ستاره رخ می‌دهد، و هم به دلیلِ به هم پیوستن مولکو‌های میان-اندازه در اثر تابش و ساخته شدن مولکول‌های بزرگ‌تر. شگفتی پژوهشگران از این بود که دستاورد کلی تابش، رشد مولکول‌ها بود نه شکستن آنها.

الیویه برنه از CNRS، مرکز ملی پژوهش‌های علمی در تولوز فرانسه که یکی از نویسندگان پژوهشنامه ‌ی منتشر شده بود می‌گوید: «پیروزی این مشاهدات هم به دلیل توانایی سوفیا در ردیابی طول‌موج‌هایی بود که از روی زمین دسترسی‌ناپذیرند، و هم به دلیل بزرگی تلسکوپ آن که نسبت به تلسکوپ‌های کوچک‌تر، نقشه‌ی پرجزییات‌تری می‌تواند تهیه کند.»

سوفیا یک هواپیمای بویینگ ۷۴۷-اس پی است که برای بردن یک تلسکوپ ۱۰۰ اینچی به آسمان تغییر کاربری داده شده. این رصدخانه دستاورد همکاری ناسا و مرکز هوافضای آلمان است.

--------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:

واژه نامه:
NASA - Stratospheric Observatory for Infrared Astronomy - SOFIA - organic molecule - Earth - Bavo Croiset - Leiden University - Netherlands - molecule - polycyclic aromatic hydrocarbon - PAH - carbon - atom - honeycomb - hydrogen. PAH - sugarcane - nebula - NGC 7023 - Iris Nebula - ultraviolet - star - FLITECAM - infrared - FORCAST - wavelength - Spitzer infrared space observatory - Hubble Space Telescope - Canada-France-Hawaii Telescope - Big Island - Hawaii - Astronomy and Astrophysics - Olivier Berné - CNRS - National Center for Scientific Research - Toulouse - France -

منبع: nasa

خواهر زمین در کنار پادشاه

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
عکس راهنما
در این تصویر چشم‌انداز همیستانی (مقارنه‌ی) غروبگاهیِ تابناک‌ترین سیاره‌های آسمان، ناهید و مشتری در کنار سیاره‌ی گریزپای تیر در روز ۲۷ اوت را می‌بینید.

در این روز خواهر زمین (ناهید) و پادشاه سامانه‌ی خورشیدی (مشتری) بسیار به هم نزدیک بودند- تنها ۱/۱۵ درجه از هم فاصله داشتند. اگر مدادی را به اندازه‌ی درازای بازو از خودتان دور نگه‌ می‌داشتید، پاک‌کن آن هر دو سیاره را با هم می‌پوشاند.

بهترین جا برای دیدن این همیستانی نیمکره‌ی جنوبی است، جاهایی مانند بریزبن استرالیا که این عکس در آن گرفته شده. در نیمکره‌ی شمالی اما، ناهید و مشتری در زمان غروب آفتاب به قدری نزدیک افق باختریند که به سختی می‌شود آنها را در آسمان نیمه‌روشن و نارنجی افق بازشناخت.

--------------------------------------------
به کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:

واژه نامه:
Venus - Jupiter - planet - conjunction - Brisbane - Australia - Mercury - equator

منبع: spaceweather

کمان کهکشان بر فراز بیابان نامیب در جنوب آفریقا

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
غروب کهکشان راه شیری در آسمان تاریک شامگاهی چشم‌انداز زیبایی دارد.
در این تصویر پُرمایه، کهکشان که از لبه دیده می‌شود و تقریبا همراستا با افق، از صورت فلکی قنطورس در سمت چپ تا صورت فلکی قیفاووس در سمت راست کشیده شده را بر فراز بیابان خاک‌آلود نامیب می‌بینیم.
این سراسرنما (پانوراما) از پیوند دیجیتالی عکس‌هایی درست شده که در اویل ماه اوت گرفته شده بودند، و در آن توده‌های ستارگان و رگه‌های تیره‌ی غبار، به همراه سحابی‌های خوش آب و رنگی که با چشم نامسلح به سختی می‌توان رنگشان را دید در آن خودنمایی می‌کنند.
بهرام (مریخ)، کیوان، و ستاره‌ی کژدم‌دل (قلب عقرب) که در آسمان‌هایی با آلودگی نوری بیشتر هم دیده می‌شوند، با هم یک سه‌گوش آسمانی ساخته‌اند که نوک پایینی‌اش درست روی لبه‌ی درختان در افق، زیر کوژی مرکزی کهکشان افتاده.
گفتن ندارد که راه شیری تنها کهکشانِ درون این چشم‌انداز نیست. دو عضو مهم دیگرِ گروه محلی هم در آن دیده می‌شوند: کهکشان زن برزنجیر (آندرومدا) و کهکشان سه سو که هر دو نزدیک لبه‌ی سمت راست چارچوب جای دارند.

--------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:

واژه نامه:
Milky Way galaxy - edge-on - Namibian desert - Centaurus - Cepheus - nebula - Mars - Saturn - Antares - triangle - central bulge - Andromeda Galaxy - Triangulum Galaxy

منبع: apod.nasa.gov

فردا شنبه، فضاپیمای جونو نخستین دیدار علمی نزدیک را با مشتری انجام خواهد داد

روز شنبه، ۲۷ اوت ۲۰۱۶ ساعت ۱۲:۵۱ به وقت جهانی، فضاپیمای جونوی ناسا برای نخستین بار در ماموریت اصلی‌اش از نزدیک‌ترین فاصله‌ی قله‌ی ابرهای مشتری خواهد گذشت. در آن لحظه، فاصله‌ی جونو از ابرهای پر پیچ و تاب مشتری تنها۴۲۰۰ کیلومتر و سرعت آن نسبت به این سیاره ۲۰۸۰۰۰ کیلومتر بر ساعت خواهد بود.
این دو نما از مشتری در روز ۲۳ اوت، توسط جونو و از فاصله‌ی ۴.۴ میلیون کیلومتری غول گازی مشتری و هنگامی که داشت در نخستین دور از مدار ۵۳.۵ روزه‌اش به آن نزدیک می‌شد گرفته شده. نمای سمت چپ در نورهای دیدنی (مریی) سرخ، سبز و آبی گرفته شده و نمای سمت راست هم با فیلتر فروسرخ که فراوانی متان در جو این سیاره را نشان می‌دهد.
جونو تا پایان ماموریت برنامه‌ریزی شده‌اش که فوریه‌ی ۲۰۱۸ پایان می‌یابد ۳۵ بار دیگر از کنار مشتری خواهد گذشت. در گذر ۲۷ اوت، برای نخستین بار جونو همه‌ی دستگاه‌ها و ابزارهای علمی‌اش را روشن کرده و این غول گازی را بررسی خواهد کرد.

اسکات بولتون، پژوهشگر اصلی جونو از بنیاد پژوهشی جنوب باختر در سن آنتونیو می‌گوید: «این نخستین بار پس از ورود به مدار مشتری در ۴ ژوییه است که به مشتری نزدیک می‌شویم. در آن زمان ما همه‌ی دستگاه‌های جونو را خاموش کردیم و همه‌ی تمرکزمان را روی روشن شدن پیشران فضاپیما گذاشتیم که باید آن را وارد مدار مشتری می‌کرد. از آن هنگام تاکنون ما چند بار سر تا پای جونو را بازرسی کرده‌ایم. هنوز هم آزمایش‌هایی باید انجام شود، ولی مطمئنیم که همه‌چیز به خوبی کار خواهد کرد، بنابراین برای گذرِ پیشِ رو چشم‌ها و گوش‌های جونو -ابزارهای علمی آن- همگی باز خواهند بود.»

بولتون می‌افزاید: «این نخستین فرصت ما برای اینست که پادشاه سامانه‌ی خورشیدی را واقعا از نزدیک ببینیم و پژوهش سازوکارهای آن را آغاز کنیم.»

دریافت داده‌های علمی به دست آمده از این گذر چند روز بیشتر طول نمی‌کشد [۱] ولی انتظار نمی‌رود بررسی آنها و به دست آمدن نخستین نتایج به این زودی انجام شود.

استیو لِوین، دانشمند پروژه‌ی جونو از آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا در پاسادنای کالیفرنیا می‌گوید: «هیچ فضاپیمایی تاکنون به این نزدیکی به گرد مشتری نچرخیده یا به این شیوه از روی قطب‌های آن نگذشته. این نخستین بار است و بی‌شک ما را شگفت‌زده خواهد کرد. باید از زمان بهره ببریم تا مطمئن شویم که نتیجه‌گیری‌هایمان درست خواهد بود.»

در زمان گذر نه تنها هر هشت ابزار علمی جونو کار خواهند کرد، بلکه دوربین نور دیدنی آن (جونوکم، JunoCam) نیز چند عکس نمای نزدیک برایمان خواهد گرفت. انتظار می‌رود در اواخر هفته‌ی آینده چند عکس از جو مشتری و نخستین عکس‌ها از قطب‌های شمال و جنوب آن منتشر شود.»

--------------------------------------------
یادداشت یک ستاره در هفت آسمان:
۱] تنها حدود ۴۸ دقیقه زمان می‌برد تا امواج از مشتری به زمین برسند، ولی گویا داده‌های جونو یکجا فرستاده نمی‌شوند، به همین دلیل دریافت همه‌ی آنها چند روز به درازا می‌کشد.

--------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:

واژه نامه:
NASA - Juno - Jupiter - planet - Scott Bolton - Southwest Research Institute - San Antonio - solar system - Earth - Steve Levin - Jet Propulsion Laboratory - Pasadena - California - visible light - JunoCam - Jovian - pole - gas giant

منبع: nasa

باورنکردنی: کهکشانی که ۹۹.۹۹% جرمش را "ماده تاریک" تشکیل داده!

* کهکشان راه شیری یک همزاد تاریک دارد: کهکشانی به شدت کم‌نور به نام دراگون‌فلای ۴۴ (آسیابک ۴۴) که ۹۹.۹۹% آن را ماده‌ی تاریک ساخته و از این نظر رکورددار کهکشان‌هاست. این کهکشان می‌تواند به ما در بازنویسی نظریه‌های پیدایش کهکشان‌ها کمک کند.
عکس سمت چپ نمای گسترده‌ای از خوشه‌ی گیسو را نشان می‌دهد و عکس سمت راست نمای نزدیکی از آنست که کهکشان کشیده‌ی آسیابک ۴۴ و هاله‌ی پیرامون هسته‌اش -مانند هاله‌ی راه شیری- را نشان می‌دهد. تصویر سمت راست در اندازه‌ی بزرگ‌تر
کهکشان آسیابک ۴۴ از نظر جرم همتای راه شیری است، ولی در شمار ستارگان و همچنین در ساختار مخالف آنست.

پیتر ون دوکام از دانشگاه ییل می‌گوید: «اگر به جای هر ۱۰۰ ستاره‌ی کهکشان راه شیری، یک ستاره بگذارید به شمار ستارگان این کهکشان نزدیک می‌شوید. همچنین باید این ستارگان کم‌شمار را با هم بیامیزید و همه را به یک توده از ستاره [به بزرگی راه شیر] تبدیل کنید.» کهکشانی که به دست می‌آید نه ساختار مارپیچی راه شیری را دارد و نه قرص تخت آن را.

چشم یک آسیابک
ون دوکام و همکارانش در سال ۲۰۱۴ به کمک آرایه‌ای از عدسی‌های تله‌فوتو، این کهکشان که به عنوان یک "کهکشان فرا-افشان" (Ultra-Diffuse Galaxy) یا UDG شناخته می‌شود را در میان همسایگانش شناسایی کردند.

ون دوکام می‌گوید: «با کنار هم گذاشتن همه‌ی این عدسی‌ها و پدید آوردن ساختاری مانند چشم یک حشره، نور بسیار بیشتری دریافت می‌کردیم.» به همین دلیل آنها این آرایه را Dragonfly یا آسیابک (حشر‌ه‌ای مانند سنجاقک) نامیدند.

هنگامی که این دانشمندان آرایه‌ی دراگون‌فلای را رو به خوشه‌ی غول‌پیکر گیسو در فاصله‌ی ۳۲۰ میلیون سال نوری گرفتند، ۴۷ لکه‌ی کم‌نور مشاهده کردند: کهکشان‌هایی دستکم به بزرگی راه شیری، به پهنای ۱۰۰ هزار سال نوری، ولی با ستارگانی بسیار کم‌شمار که آنها را به اندازه‌ی یک کهکشان کوتوله کم‌نور کرده بود.

دو توضیح برای این کهکشان‌ها وجود دارد: یکی این که ماده‌ی تاریک -جوهره‌ای نادیدنی که گمان می‌رود حدود ۸۵% جرم کیهان را تشکیل داده باشد- این ستارگان را در چنین حجم بزرگی کنار هم نگه داشته. دیگری این که پیوند میان ستارگان آنها ناپایدار است- و کشاکش‌های گرانشی در خوشه‌ی پرآشوب گیسو آنها را از هم جدا کرده و در چنین فضای گسترده‌ای پراکنده ساخته.

چرا این همه ماده‌ی تاریک؟
برای یافتن پاسخ، ون دوکام و همکارانش به کمک طیف‌نگار تلسکوپ ۱۰ متری کک ۲ در موناکی هاوایی، یکی از بزرگ‌ترین این کهکشان‌ها به نام آسیابک ۴۴ را بررسی کردند. از این راه توانستند سرعت جابجایی ستارگان این کهکشان در پهنه‌ی آن را سنجیده و بدین ترتیب جرمش را برآورد کنند (هر چه سرعت ستارگان بیشتر باشد کهکشان پرجرم‌تر است).

سرعت ستارگان کهکشان آسیابک ۴۴ برابر با ۴۷ کیلومتر بر ساعت بود، یعنی این کهکشان جرمی هم‌ارز یک تریلیون خورشید داشت. یعنی این کهکشان با این مقدار کم ماده‌ی معمولی (ستارگان)، می‌بایست ۹۹.۹۹ درصدش از ماده‌ی تاریکی درست شده باشد که همه‌ی ستارگانش را کنار هم نگه داشته. ۹۹.۹۹% بسیار بیشتر از نسبت کلی کیهان (۸۵%) است. نسبت ماده‌ی تاریک این کهکشان حتی از کهکشان تاریک دیگری که اوایل امسال در خوشه‌ی دوشیزه یافته شد و نسبت ماده‌ی تاریکش ۹۹.۹۶% بود هم بیشتر است.

روند پیدایش چنین کهکشان‌های تاریکی دانشمندان را سردرگم کرده. مارلا گیها از دانشگاه ییل می‌گوید: «سخت است که از روی تصویر نظر بدهیم، ولی نتیجه‌گیری این پژوهش خلاف شناخت من از روند شکل‌گیری کهکشان‌هاست. من امیدوارم که این اجرام کمیاب باشند و/یا تنها در محیط‌های ویژه‌ای مانند خوشه‌های کهکشانی چگال پدید بیایند، وگرنه شاید ناچار شویم نظریه‌ی پیدایش کهکشان‌ها را دوباره بنویسیم.»

گزارش این پژوهش در نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال لترز منتشر شده.

-------------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:

واژه نامه:
Milky Way - galaxy - Dragonfly 44 - star - Pieter van Dokkum - Yale University - spiral structure - disc - dragonfly - telephoto lens - Coma cluster - dwarf galaxy - dark matte - spectrograph - Keck II telescope - Mauna Kea - Hawaii - sun - Virgo cluster - Marla Geha - galaxy cluster - Astrophysical Journal Letters

منبع: newscientist

جزیره کیهانی نامنظم

این تصویر در دو اندازه‌ی بزرگ- بسیار بزرگ (۷.۲ مگابایت)
در این عکس که به کمک دوربین پیشرفته‌ی پیمایشی (ACS) تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده، نور ستارگان دوردستِ درون NGC ۵۲۶۴ را می‌بینیم، یک کهکشان کوتوله در فاصله‌ی کمی بیش از ۱۵ میلیون سال نوری در صورت فلکی مار باریک.

کهکشان‌های کوتوله مانند NGC ۵۲۶۴ به طور معمول حدود یک میلیارد ستاره دارند- تنها یک درصد ستارگان کهکشان راه شیری. آنها معمولا ماهواره‌های کهکشان‌های بزرگ‌تری مانند کهکشان خودمانند و به گرد آنها می‌چرخند. به باور دانشمندان، این کهکشان‌ها از مواد به جا مانده از فرآیند پرآشوبِ شکل‌گیری بستگان کیهانی بزرگ‌ترشان ساخته شده‌اند.

کهکشان NGC ۵۲۶۴ آشکارا ساختاری بی‌نظم دارد -برخلاف کهکشان‌های آشناترِ مارپیچی یا بیضیگون- و توده‌های آبی‌فامی از مناطق ستاره‌زایی در آن دیده می‌شود. اخترشناسان دلیل وجود این مناطق را برهمکنش‌های گرانشی NGC ۵۲۶۴ با کهکشان‌های نزدیکش می‌دانند. این درگیری‌ها که در گذشته روی داده‌ بودند به آغاز شدن زایش نسل‌های تازه‌ی ستارگان انجامیده‌اند که اکنون با پرتوهای آبی‌فامشان می‌درخشند.

--------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:

واژه نامه:
NASA - ESA - Hubble Space Telescope - Advanced Camera for Surveys - ACS - star - NGC 5264 - dwarf galaxy - constellation of Hydra - The Sea Serpent - Milky Wa - spiral galaxy - elliptical galaxy - star formation - gravitational interaction

منبع: spacetelescope

کشف نزدیک‌ترین سیاره زیست‌پذیر پیرامون نزدیک‌ترین ستاره

* پژوهشگران در برنامه‌ی "نقطه‌ی سرخ کمرنگ" سیاره‌ای هم‌جرم با زمین پیرامون ستاره‌ی پروکسیما قنطورس -نزدیک‌ترین ستاره به زمین- یافته‌اند.

اخترشناسان با بهره از تلسکوپ‌های رصدخانه‌ی جنوبی اروپا (ESO) و تجهیزات دیگر نشانه‌های آشکاری از وجود سیاره‌ای در مدار پیرامون نزدیک‌ترین ستاره به زمین، یعنی ستاره‌ی پروکسیما قنطورس یافته‌اند. این سیاره با عنوان "پروکسیما-بی" (Proxima b) هر ۱۱ روز یک بار به گرد ستاره‌ای سرخ و خنکش می‌چرخد و خودش دمایی مناسب آب مایع سطحی دارد. این سیاره‌ی سنگی که کمی پرجرم‌تر از زمین است، به عنوان نزدیک‌ترین فراسیاره‌ به زمین شناخته شده- و شاید نزدیک‌ترین بودباشِ ممکن برای زندگی در ورای سامانه‌ی خورشیدی باشد. پژوهشنامه‌ای درباره‌ی این یافته‌ی بزرگ در شماره‌ی ۲۵ اوت ۲۰۱۶ نشریه‌ی نیچر منتشر خواهد شد.
برداشت هنر (نقاشی) از سیاره‌ی پروکسیما-بی که به گرد ستاره‌ی کوتوله‌ی سرخ پروکسیما قنطورس می‌چرخد. در آن سوی ستاره هم سامانه‌ی دوستاره‌ای آلفا قنطورس ای.بی را می‌بینیم. این تصویر با میدان گسترده‌تر در اندازه‌های: بزرگ- بزرگ‌تر (۲.۱ مگ)- بسیار بزرگ‌تر (۷.۴ مگ)
در فاصله‌ی بیش از چهار سال نوری زمین یک ستاره‌ی کوتوله‌ی سرخ وجود دارد که به این دلیل که نزدیک‌ترین ستاره پس از خورشید است به نام پروکسیما قنطورس خوانده شده. این ستاره‌ی خنک در صورت فلکی قنطورس بسیار کم‌نورتر از آنست که با چشم نامسلح دیده شود و کنار یک جفت ستاره‌ی بسیار بزرگ‌تر به نام "آلفا قنطورس ای-بی" جای دارد.

پروکسیما قنطورس در نیمه‌ی نخست سال ۲۰۱۶ به طور منظم با طیف‌نگار HARPS روی تلسکوپ ۳.۵ متری ESO در لاسیای شیلی رصد شد و هم‌زمان تلسکوپ‌های دیگری در سرتاسر دنیا نیز آن را زیر نظر گرفتند [۱]. این برنامه‌ی رصدی به نام چالش "نقطه‌ی سرخ کمرنگ" (Pale Red Dot) خوانده شد و در آن، گروهی از اخترشناسان به رهبری گیم آنگلادا-اسکوده از دانشگاه کویین مری لندن به جستجوی لنگش‌های رو به پس و پیشِ ستاره پرداختند که می‌توانست در اثر کشش گرانشی یک سیاره‌ی احتمالی در مدارش رخ دهد [۲].

از آنجا که این موضوعی با علاقه‌ی گسترده‌ی همگانی بود، روند آن میان نیمه‌های ژانویه تا آوریل ۲۰۱۶ در تارنمای نقطه‌ی سرخ کمرنگ و رسانه‌های همگانی منتشر شد. به همراه این گزارش‌ها پژوهشنامه‌های بیشماری که توسط کارشناسان سراسر دنیا نوشته شده بود هم انتشار یافت.

گیم آنگلادا-اسکوده پس‌زمینه‌ی این جستجوی ویژه را توضیح می‌دهد: «نخستین نشانه‌های یک سیاره‌ی احتمالی در سال ۲۰۱۳ دیده شده بود، ولی مشاهدات قانع‌کننده نبودند. از آن هنگام تاکنون ما به سختی تلاش کردیم تا از روی زمین به کمک ESO و دیگران رصدهای بیشتری انجام دهیم. برنامه‌ریزی چالش نقطه‌ی سرخ کمرنگ حدود دو سال زمان برد.»
اجایگاه ستاره‌ی پروکسیما قنطورس در آسمان نیمکره‌ی جنوبی. چارچوب پایین سمت راست: پروکسیما قنطورس و چارچوب پایین سمت چپ: سامانه‌ی دوستاره‌ای آلفا قنطورس ای.بی. هر دوی این عکس‌ها از تلسکوپ هابلند- این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر (۴.۶ مگ)
داده‌های چالش نقطه‌ی سرخ کمرنگ، هنگامی که با داده‌های پیشین رصدخانه‌های ESO و جاهای دیگر ترکیب شد نشانه‌ی آشکار یک کشف هیجان‌انگیز را نشان داد. پروکسیما قنطورس در زمان‌هایی با سرعت ۵ کیلومتر بر ساعت -سرعت راه رفتن معمولی انسان- به زمین نزدیک می‌شود، و در زمان‌هایی دیگر با همین سرعت از زمین دور می‌شود. این الگوی منظمِ سرعت‌های شعاعی با یک دوره‌ی ۱۱.۲ روزه تکرار می‌گردد. بررسی‌های دقیقی که روی جابجایی‌های بسیار کوچک دوپلری انجام شد نشان داد که این جابجایی‌ها نمایانگر وجود یک سیاره به جرم دستکم ۱.۳ برابر زمین هستند که در فاصله‌ی ۷ میلیون کیلومتری پروکسیما قنطورس به گرد آن می‌چرخد- تنها ۵% فاصله‌ی زمین تا خورشید [۳].

گیم آنگلادا-اسکوده درباره‌ی هیجان این چند ماه می‌نویسد: «من در تمام ۶۰ شب چالش نقطه‌ی سرخ کمرنگ، سازگاری این سیگنال را به طور مرتب و روزانه بررسی می‌کردم. ۱۰ روز نخست امیدوارکننده بود، ۲۰ روز نخست با چشمداشت‌ها همخوانی داشت، و پس از ۳۰ روز، نتایج بسیار قطعی بود، در نتیجه پیش‌نویس پژوهشنامه‌مان را آغاز کردیم.»

کوتوله‌های سرخی مانند پروکسیما قنطورس ستارگانی فعالند و می‌توانند تغییرات گوناگونی داشته باشند که خود را مانند اثر وجود یک سیاره نشان بدهد. گروه دانشمندان برای حذف این احتمال، در مدت چالش با بهره از تلسکوپ ASH2 در رصدخانه‌ی کاوش‌های کیهانی سان پدرو د آتاکاما در شیلی و شبکه‌ی تلسکوپی رصدخانه‌ی لاس کامبرس تغییرات درخشش ستاره را هم به دقت زیر نظر گرفتند. داده‌های سرعت شعاعی که به هنگام فوران ستاره به دست آمده بود از بررسی پایانی حذف شد.
انمودار دور و نزدیک شدن سیاره‌ی پروکسیما-بی به زمین در نیمه‌ی نخست ۲۰۱۶. بررسی این الگو نشانگر وجود سیاره‌ای به جرم ۱.۳ زمین بود. این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
اگرچه سیاره‌ی پروکسیما-بی بسیار به ستاره‌اش نزدیک‌تر است تا سیاره‌ی تیر نسبت به خورشید، ولی خود ستاره بسیار کم‌نورتر از خورشید است. در نتیجه پروکسیما-بی به خوبی درون منطقه‌ی زیست‌پذیر پیرامون ستاره جای گرفته و دمای برآورد شده‌ی سطحش به اندازه‌ای هست که آب به حالت مایع بتواند روی آن وجود داشته باشد. با وجود مدار خوش‌دمای پروکسیما-بی، سطحش احتمالا به شدت زیر بمباران شراره‌های فرابنفش و پرتو X ستاره است- بسیار بیش از چیزی که زمین از خورشید می‌گیرد [۴].

دو پژوهشنامه‌ی جداگانه درباره‌ی زیست‌پذیری پروکسیما-بی و شرایط اقلیمیش ارایه شده. در این پژوهشنامه‌ها گفته شده که وجود آب مایع روی این سیاره در زمان کنونی را نمی‌توان رد کرد و اگر چنین هم باشد، این آب مایع تنها در آفتاب‌گیرترین مناطق سطح سیاره وجود خواهد داشت، حال یا در ناحیه‌ای در نیمکره‌ای از سیاره که رو به ستاره است (چرخش هم‌زمان- قفل گرانشی)، یا در یک کمربند گرمسیری روی آن (بازآوایی یا رزنانس ۳:۲). چرخش پروکسیما-بی، تابش شدید ستاره‌اش، و تاریخ پیدایش خود سیاره باعث شده شرایط آب و هوایی آن بسیار متفاوت با زمین باشد، و بعید است این سیاره اصلا دارای فصل‌هایی باشد.

این کشف سرآغاز مشاهدات گسترده‌ی بیشتر خواهد بود، هم با ابزارهای کنونی [۵] و هم با نسل بعدی تلسکوپ‌های غول‌پیکری مانند "تلسکوپ اروپایی بی‌اندازه بزرگ" (E-ELT). پروکسیما-بی یک هدف عمده در شکار نشانه‌های زندگی در سرتاسر کیهان خواهد بود. در واقع، سامانه‌ی آلفا قنطورس هم هدف انسان‌ها در نخستین تلاششان برای سفر به یک سامانه‌ی ستاره‌ای دیگر (پروژه‌ی استارشات) است.

گیم آنگلادا-اسکوده در پایان می‌گوید: «سیاره‌های فراخورشیدی بسیاری یافته شده‌ و بیش از این هم یافته خواهد شد، ولی جستجوی نزدیک‌ترین همسان تقریبی زمین و کامیابی در آن تجربه‌ای تکرارنشدنی برای همه‌ی ما بوده است. این کشف دستاورد آمیزه‌ی گزارش‌ها و تلاش‌های مردمان بسیاری در این راهست. این نتیجه ادای احترامی به همه‌ی آنها نیز هست. گام بعدی، جستجوی زندگی روی پروکسیما-بی خواهد بود...»
جایگاه سیاره‌ی پروکسیما-بی نسبت به ستاره‌اش در مقایسه با سامانه‌ی خورشید. این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
-------------------------------------------------
یادداشت‌ها:
۱] این پژوهش افزون بر داده‌های چالش نقطه‌ی سرخ کمرنگ، گزارش‌های کمکی دانشمندانی که سال‌هاست پروکسیما قنطورس را زیر نظر دارند را نیز در بر دارد. از جمله‌ی این دانشمندان، اعضای برنامه‌ی کوتوله‌های-ام UVES/ESO (مارتین کورستر و مایکل اندل) و پیشگامان جستجوی فراسیاره‌ها مانند آر. پل باتلر بودند. مشاهدات گروه HARPS/Geneva در مدت چندین سال هم در این پژوهش به کار رفت.

۲] نام "نقطه‌ی سرخ کمرنگ" یا Pale Red Dot اشاره به جمله‌ی پرآوازه‌ایست که کارل سیگن درباره‌ی زمین گفته بود (نقطه‌ی آبی کمرنگ). از آنجایی که پروکسیما قنطورس یک ستاره‌ی کوتوله‌ی سرخ است، سیاره‌اش را با پرتوی سرخ‌فام کمرنگی روشن کرده است.

۳] چنین کشفی از دید فنی از ۱۰ سال پیش امکان‌پذیر بود. در واقع سیگنال‌های کم‌دامنه‌تری در گذشته یافته شده. ولی ستارگان گوی‌های همواری از گاز نیستند و پروکسیما قنطورس هم یک ستاره‌ی فعال است. یافته شدن پروکسیما-بی تنها پس از آن امکان‌پذیر شد که دانشمندان به شناخت دقیقی از چگونگی تغییرات ستاره در بازه‌های زمانیِ چند دقیقه تا چند دهه، و چگونگی دیده‌بانی درخشش آن با تلسکوپ‌های نورسنج دست یافند.

۴] مناسب بودن این گونه سیاره‌ها برای پشتیبانی از آب و زندگی زمینی موضوع بحث و گفتگوهای شدید ولی به طور عمده نظری است. بیشتر نگرانی‌ها در این باره بابت نزدیکی سیاره به ستاره‌اش است. برای نمونه، نیروهای گرانشی می‌توانند سیاره را درگیر قفل گرانشی با ستاره کرده باشند، به گونه‌ای که یک سمتش همیشه غرق در نور ستاره و سمت دیگرش غرق در تاریکی بی‌پایان باشد. جو سیاره هم ممکن است به آرامی رو به تبخیر باشد یا این که به دلیل پرتوهای فرابنفش و X شدیدتر، دارای مولکول‌های شیمیایی پیچیده‌تری نسبت به زمین شده باشد، به ویژه در یک میلیارد سال نخست زندگی ستاره. ولی هیچ یک از این نظریه‌ها به طور قطعی ثابت نشده و بعید است بدون شواهد دیداری مستقیم و شناسایی جو سیاره پاسخی یافته شود. چنین انگاره‌هایی را برای سیاره‌هایی که به تازگی پیرامون ستاره‌ی تراپیست-۱ یافته شده نیز می‌توان به کار برد.

۵] برخی از روش‌ها برای بررسی جو یک سیاره بستگی به گذر سیاره از میان زمین و ستاره‌اش دارد؛ در چنین حالتی، اخترشناسان می‌توانند تغییرات نور ستاره که از درون جو سیاره می‌گذرد و به ما می‌رسد را بررسی کنند تا به ویژگی‌های جو آن پی ببرند. هنوز شواهدی از این که پروکسیما-بی در صفحه‌ی ستاره‌اش جابجا می‌شود به دست نیامده، و شانس روی دادن چنین چیزی هم ناچیز است، ولی رصدهای بیشتری برای بررسی این احتمال انجام خواهد شد.


--------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:

واژه نامه:
Pale Red Dot - Earth - Proxima Centauri - ESO - planet - star - Proxima b - exoplanet - Solar System - Nature - Sun - constellation of Centaurus - unaided eye - Alpha Centauri AB - HARPS - spectrograph - La Silla - Chile - Guillem Anglada-Escudé - Queen Mary University - London - Doppler - Red dwarf - ASH2 - San Pedro de Atacama Celestial Explorations Observatory - Chile - Las Cumbres Observatory - Radial velocity - Mercury - habitable zone - liquid water - ultraviolet - X-ray - flare - habitability - synchronous rotation - tropical belt - 3:2 resonance rotation - European Extremely Large Telescope - E-ELT - StarShot - UVES/ESO M-dwarf programme - Martin Kürster - Michael Endl - R. Paul Butler - HARPS/Geneva - Carl Sagan - pale blue dot - photometric telescope - TRAPPIST-1 -

بررسی رقص ستارگان در خوشه پروین

* ستارگان خوشه‌ی پروین یا ام۴۵ همانند رقصندگان باله در چرخشند، ولی هر یک با سرعتی متفاوت با دیگران. اخترشناسان مدت‌ها در پی یافتن عاملی بودند که سرعت چرخش این ستارگان را تعیین می‌کند.

تلسکوپ فضایی کپلر ناسا در ماموریت دوم خود به نام K2 (کی۲) با رصد این ستارگان رقصنده به دانشمندان کمک کرد تا کامل‌ترین سیاهه (فهرست) را از دوره‌های چرخش ستارگان یک خوشه پدید آورد. این اطلاعات می‌تواند به اخترشناسان کمک کند به دیدگاهی از جایگاه و چگونگی شکل‌گیری سیاره‌ها پیرامون این ستارگان، و شیوه‌ی دگرگونی خود چنین ستارگانی دست یابند.
این عکس خوشه‌ی ستاره‌ای پروین را از چشم کاوشگر پیمایشی میدان-گسترده‌ی ناسا (وایز، WISE) نشان می‌دهد.
تصویر در دو اندازه‌ی بزرگ‌- بسیار بزرگ (۶ مگابایت)
لوییزا ریبول، پژوهشگر مرکز پردازش و بررسی فروسرخ در بنیاد فنا.وری کالیفرنیا (کلتک) در پاسادنای کالیفرنیا می‌گوید: «ما امیدواریم با مقایسه‌ی یافته‌هایمان از این خوشه با خوشه‌های دیگر چیزهای بیشتری درباره‌ی پیوند میان جرم یک ستاره، سن آن، و حتی تاریخ سامانه‌‌اش بیاموزیم.» ریبول نویسنده‌ی اصلی دو پژوهشنامه‌ی تازه‌ و از نویسندگان یک پژوهشنامه‌ی دیگر درباره‌ی این یافته‌هاست که همگی در آسترونومیکال جورنال منتشر شده‌اند.

خوشه‌ی پروین یکی از نزدیک‌ترین و نمایان‌ترین خوشه‌های ستاره‌ای است که به طور میانگین، ۴۴۵ سال نوری از زمین فاصله دارد. ستارگان این خوشه با داشتن عمری حدود ۱۲۵ میلیون سال به دوران "بزرگسالی جوان" ستاره‌ای (stellar young adulthood) رسیده‌اند. به نظر می‌رسد ستارگان در این دوره‌ی زندگی سریع‌تر از همه‌ی دوره‌های بعدی به گرد محور خود می‌چرخند.

هنگامی که یک ستاره‌ی معمولی دوره‌ی بزرگسالی‌اش را می‌گذراند، به دلیل گسیلسش‌های فراوانی از ذرات باردار که به نام باد ستاره‌ای شناخته می‌شوند (در سامانه‌ی خورشیدی خودمان به آن باد خورشیدی می‌گوییم) انرژی از دست می‌دهد. این ذرات باردار در راستای میدان‌های مغناطیسی ستاره حرکت می‌کنند، که روی هم رفته یک اثر ترمزی بر نرخ چرخش ستاره وارد می‌کند.

ریبال و همکارانش تصمیم گرفتند به کمک تلسکوپ کپلر، این دگرگونی‌های چرخش ستارگان را به طور ژرف‌تری کاوش کنند. کپلر حدود ۱۰۰۰ ستاره‌ی عضو خوشه‌ی پروین را در مدت ۷۲ روز رصد کرد و در این مدت، نرخ چرخش ۷۵۰ ستاره در این خوشه‌ را اندازه گرفت، از جمله حدود ۵۰۰ تا از کم‌جرم‌ترین، کوچک‌ترین و کم‌نورترین اعضای خوشه که نرخ چرخششان را به کمک ابزارهای روی زمین نتوانسته بودند اندازه بگیرند.

کپلر به کمک سنجش نور ستاره و دیدن تغییرات کوچک در آن می‌تواند نرخ چرخش آن را اندازه بگیرد. این تغییرات نور دستاورد "لکه‌های ستاره‌ای" هستند که مانند لکه‌های خورشیدی، هنگامی پدید می‌آیند که گره‌های مغناطیسی جلوی آزاد شدن طبیعی انرژی در جاهایی از سطح ستاره را می‌گیرند. در نتیجه این مناطق خنک‌تر از سطح پیرامون شده و تاریک‌تر از آنها دیده می‌شوند.

با چرخش ستاره، لکه‌ی تیره‌ی سطحش وارد میدان دید کپلر شده از آن بیرون می‌رود و راهی برای اندازه‌گیری نرخ چرخش آن به دست می‌دهد. لکه‌های خورشید ما نسبت به لکه‌های ستارگان جوان خوشه‌ی پروین بسیار کوچک‌تر است زیرا در آنها به دلیل همین جوانیشان، آشفتگی‌ها و فعالیت‌های مغناطیسی بیشتری رخ می‌دهد. لکه‌های آنها به اندازه‌ای بزرگند که باعث اُفت بسیاری در نور آنها شده و اندازه‌گیری نرخ چرخششان را آسان‌تر می‌کند.

در مدت رصد این ستارگان، یک الگوی آشکار در داده‌ها دیده شد: هر چه ستاره‌ای پرجرم‌تر بود کندتر می‌چرخید و برعکس. دوره‌ی چرخش ستارگان بزرگ و کُند ۱ تا ۱۱ روز زمینی بود. ولی بسیاری از ستارگان کم‌جرم در کمتر از ۱ روز به گرد محور خود یک دور کامل می‌چرخیدند. (برای مقایسه، خورشید باوقار ما در هر ۲۶ روز یک دور کامل می‌زند.) برخی از ستارگان به نسبت کم‌جرم هم در میان ستارگانی با چرخش کند جای می‌گرفتند: شماری از ستارگانِ کمی بزرگ‌تر، داغ‌تر و پرجرم‌تر از خورشید تا ستارگانی به نسبت کوچک‌تر، خنک‌تر و کم‌جرم‌تر از آن. ولی ستارگان گریزپا و تند-چرخ که کمترین جرم را داشتند، جرمشان به یک دهم جرم خورشید می‌رسید.

ریبال می‌گوید: «ما در باله‌ی خوشه‌ی پروین می‌بینیم که چرخندگانِ کُند پرجرم‌ترند، در حالی که سریع‌ترین چرخندگان ستارگانی بسیار سبکند.»

به گفته‌ی ریبال و همکارانش، دلیل اصلی این تفاوت ساختار درونی ستارگان است. ستارگان بزرگ‌تر هسته‌ای غول‌پیکر دارند که لایه‌ای نازک از مواد ستاره‌ای آن را در میان گرفته و فرآیند همرفت در آن رخ می‌دهد، چیزی مانند حرکت چرخشی آبِ جوشان. از آن سو، ستارگان کوچک تقریبا به طور کامل از یک ناحیه‌ی همرفت و پرآشوب تشکیل شده‌اند. با بالغ شدن ستاره، سازوکار ترمزیِ میدان‌های مغناطیسی، نرخ چرخش لایه‌ی بیرونی ستارگان را کُند می‌کند، ولی این کار در ستارگان بزرگ که لایه‌ی بیرونی نازکی دارند آسان‌تر از ستارگان کوچک که توده‌ی همرفتی و آشفته‌ی بزرگی دارند انجام می‌شود.

پژوهشگران فکر می‌کنند از آنجایی که خوشه‌ی پروین خوشه‌ای نزدیک به زمین است، باید بتوان [به کمک آن] رابطه‌ی پیچیده‌ای که میان نرخ چرخش ستارگان و دیگر ویژگی‌های آنها وجود دارد را رمزگشایی کرد. این ویژگی‌های ستارگان هم به نوبه‌ی خود می‌توانند بر شرایط آب و هوایی و زیست‌پذیری سیاره‌های آنها اثر بگذارند. برای نمونه، با کند شدن چرخش، تولید لکه‌های ستاره‌ای هم کند شده [به دلیل بالا رفتن سن ستاره] و توفان‌های ستاره‌ایِ مربوط به این لکه‌ها هم کمتر می‌شوند. توفان ستاره‌ایِ کمتر به معنای اینست که پرتوهای شدید و زیان‌بار کمتری به فضا گسیل می‌شود و به وجود آمدن احتمالی زیست‌کره برای سیاره‌های پیرامونشان را با خطر کمتری روبرو می‌سازد.

ریبال می‌گوید: «خوشه‌ی پروین نمونه‌ی خوبی برای مدل‌های نظری از چرخش ستارگان، هم پیر و هم جوان است. هنوز چیزهای بسیاری هست که می‌خواهیم درباره‌ی این که ستارگان چگونه، کِی و چرا از نرخ چرخش خود می‌کاهند و "کفش‌های رقص" خود را می‌آویزند بیاموزیم.»

ریبال و همکارانش اکنون سرگرم وارسی داده‌های ماموریت کی۲ از یک خوشه‌ی پیرتر به نام خوشه‌ی کندو یا ام۴۴ هستند تا بررسی بیشتری روی این پدیده در ساختار و فرگشت ستارگان انجام دهند.

استیو هاول، دانشمند پروژه‌ در ماموریت کی۲ در مرکز پژوهشی ایمز ناسا در مافت فیلد کالیفرنیا می‌گوید: «ما از این که داده‌های کی۲ از خوشه‌های ستاره‌ای مانند خوشه‌ی پروین اطلاعات تازه‌ی فراوانی را برای اخترشناسان فراهم کرده و شناخت ما از چگونگی چرخش ستارگان در درازنای زندگیشان را بالا برده بسیار هیجان‌زده‌ایم.»

رویکرد ماموریت کی۲ در بررسی ستارگان، بهره‌ گرفتن از توانایی فضاپیمای کپلر در مشاهده‌ی دقیق تغییرات جزیی در نور ستارگان است. ماموریت اصلی کپلر در سال ۲۰۱۳ پایان یافت، ولی ماموریت کی۲ که در سال ۲۰۱۴ آغاز شد به رصدهای فراسیاره‌ای و اخترفیزیکی ادامه می‌دهد.
--------------------------------------------

کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:

واژه نامه:
ballet dancer - star - Pleiades cluster - M45 - rotation rate - NASA - Kepler space telescope - K2 - planet - solar system - Luisa Rebull - Infrared Processing and Analysis Center - Caltech - Pasadena - California - Astronomical Journal - star cluster - Earth - Pleiads - adulthood - stellar wind - solar wind - magnetic field - dynamics - starspot - sunspot - sun - ballet - convection - exoplanet - biosphere - Praesepe - Beehive Cluster - Steve Howell - NASA - Ames Research Center - Moffett Field - California - WISE - Wide-field Infrared Survey Explorer

منبع: nasa

یک پدیده کمیاب درخشان در آسمان چین

این تصویر در دو اندازه‌ی: بزرگ- بزرگ‌تر
اشتباه نکنید، این یک شهاب نیست.
عکاس این تصویر به همراه دیگران سرگرم رصد و تصویربرداری از بارش شهابی برساوشی امسال بود که ناگهان چیزی نامنتظره روی داد: یک فواره‌ی غول‌آسا (Gigantic jet) از ابری در آن نزدیکی به بالا جهید.
همه چیز در چشم بر هم زدنی رخ داد -کمتر از یک ثانیه- ولی با خوش‌شانسی توسط دوربینِ دیجیتالیِ از پیش آماده‌ی عکاس به تصویر کشیده شد.
فواره‌های غول‌آسا گونه‌ی کمیابی از آذرخشند که تنها در همین چند سال گذشته به طور رسمی شناخته شده‌اند. آنها تخلیه‌های الکتریکی آذرخش-مانند بسیار بزرگ و نیرومندی هستند که از قله‌ی یک ابر توفان‌زا رو به بالا جهیده و به یونکره‌ی جو که ۵۰ کیلومتر بالاتر است می‌رسند.
این تصویر رنگی باکیفیت که از نزدیک کوه شیکنگ کونگ در چین گرفته شده، شاید بهترین عکسی باشد که تاکنون از این رویداد شگفت‌انگیز ثبت شده است. گویا در همان زمان، عکاس دیگری از جایی دورتر نیز همین رویداد را به تصویر کشیده بود.
فواره‌های غول‌آسا به نظر می‌رسد از درون یک ابر توفان‌زای "کومه‌ای بارا" (کولونیمبوس) آغاز شده و رو به بالا، به سوی یونکره‌ی جو زمین گسترش می‌یابند. چیستیِ این فواره‌ها و ارتباطشان با دیگر پدیده‌های درخشان گذرا (Transient Luminous Events یا TLEs) مانند فواره‌های آبی و شبح‌های سرخ هنوز در دست پژوهش و بررسی است.

--------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:

واژه نامه:
meteor - Perseid Meteor Shower - gigantic jet - Shikengkong mountain - China - cumulonimbus - thundercloud - Earth - ionosphere - Transient Luminous Events - TLEs - blue jets - red sprites

منبع: apod.nasa.gov

سیاره‌ای که می‌تواند اکسیژن داشته باشد ولی زندگی نه!

سیاره‌ی دوردست گلیزه ۱۱۳۲ب (GJ 1132b) همان زمان یافته شدنش در سال گذشته اخترشناسان را فریفته‌ی خود ساخت. این سیاره که تنها ۳۹ سال نوری از زمین دور است، با وجود دمای سوزان ۲۳۰ درجه‌ی سلسیوس، احتمالا دارای جو است. ولی آیا این جو ضخیم و چگال است یا نازک و تنُک؟ پژوهش تازه نشان می‌دهد که احتمال دومی بیشتر است.

لورا شافر از مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونین (CfA) و همکارانش به بررسی این پرداختند که اگر گلیزه ۱۱۳۲ب در آغاز جَوی بخارآلود و پرآب می‌داشته، با گذشت زمان چه بر سرش می‌آمده.
برداشت هنری از فراسیاره‌ی گلیزه ۱۱۳۲ب، به فاصله‌ی
۳۹ سال نوری زمین. پژوهش تازه نشان می‌دهد که این
سیاره می‌تواند یک جو نازک اکسیژنی داشته باشد- ولی به
دلیل گرمای بیش از اندازه‌ش، زیست‌پذیر نیست.

این سیاره که در مداری بسیار تنگ -به فاصله‌ی تنها ۲.۲ میلیون کیلومتر- به گرد ستاره‌اش می‌چرخد، به شدت زیر تابش‌های فرابنفش آنست. نور فرابنفش مولکول‌های آب را به هیدروژن و اکسیژن تجزیه می‌کند که هر دو هم می‌توانند به فضا فرار کنند. ولی از آن جایی که هیدروژن سبک‌تر است، آسان‌تر می‌گریزد و اکسیژن دیرتر [بیشتر می‌ماند].

شافر می‌گوید: «در سیاره‌های خنک‌تر، اکسیژن می‌تواند نشانه‌ی زندگی بیگانه و زیست‌پذیری باشد. ولی در سیاره‌ی داغی مانند گلیزه ۱۱۳۲ب این دقیقا وارونه است- اکسیژن در چنین سیاره‌ای نشانه‌ی آنست که سیاره برشته شده و زیست‌ناپذیر است.»

از آن جا که بخار آب یک گاز گلخانه‌ای است، چنین سیاره‌ای دارای اثر گلخانه‌ای نیرومندی می‌شود که گرمای وارد شده از سوی ستاره را بیش از پیش می‌کند. در نتیجه سطح آن می‌تواند تا میلیون‌ها سال گداخته (مذاب) بماند.

یک "اقیانوس تفتال (ماگما)" می‌تواند با جو برهمکنش کرده و بخشی از اکسیژن آن را جذب کند [و نگهدارد]، ولی چقدر از آن را؟ بر پایه‌ی مدلی که شافر و همکارانش پدید آورده‌اند، تنها یک دهم آن را. بیشتر ۹۰ درصد اکسیژن باقیمانده به فضا می‌گریزد ولی بخشی از آن می‌تواند در جو سیاره بماند.

یکی از نویسندگان این پژوهش به نام رابین وردزورث از دانشکده‌ی مهندسی و علوم کاربردی هاروارد پائولسون می‌گوید: «این می‌تواند به نخستین مورد شناسایی اکسیژن بر روی یک سیاره‌ی سنگی بیرون از سامانه‌ی خورشیدی تبدیل شود.»

اگر هنوز اکسیژنی روی گلیزه ۱۱۳۲ب باقی مانده باشد، نسل آینده‌ی تلسکوپ‌ها مانند تلسکوپ غول‌پیکر ماژلان و تلسکوپ فضایی جیمز وب باید بتوانند آن را ببینند و بررسی کنند.

مدل "اقیانوس تفتال-جو" می‌تواند به دانشمندان کمک کند تا معمای دگرگونی سیاره‌ی ناهید در گذر زمان را حل کنند. ناهید هم احتمالا در آغاز به اندازه‌ی زمین آب داشته ولی نور شدید خورشید مولکول‌های آن را شکسته بوده [و اکسیژنش را از دست داده بوده]. گرچه اکنون نشانه‌ی چندانی از اکسیژن روی آن دیده نمی‌شود [پس] مساله‌ی ناپدید شدن اکسیژن آن همچنان به قوت خود باقیست.

شافر پیش‌بینی می‌کند که مدل آنها بینش‌هایی درباره‌ی فراسیاره‌های دیگری که همانند این سیاره هستند فراهم کند. برای نمونه، سامانه‌ی تراپیست-۱ دارای سه سیاره است که به احتمال بسیار همگی در منطقه‌ی زیست‌پذیر جای دارند. از آنجایی که این سه خنک‌تر از گلیزه ۱۱۳۲ب هستند، شانس بهتری برای نگهداری جَوشان دارند. [درباره‌شان خواندید: * سه سیاره زیست‌پذیر در فاصله تنها ۴۰ سال نوری یافته شد].

-------------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:

واژه نامه:
planet - GJ 1132b - Earth - Laura Schaefer - Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics - CfA - water - ultraviolet - UV - molecule - hydrogen - oxygen - habitability - greenhouse - star - magma ocean - rocky planet - solar system - Robin Wordsworth - Harvard Paulson School of Engineering and Applied Sciences - Giant Magellan Telescope - James Webb Space Telescope - exoplanet - TRAPPIST-1 - habitable zone

منبع: sciencedaily

Blogger template 'Browniac' by Ourblogtemplates.com 2008

بالای صفحه