رازی به نام "مساله پیچش"
 |
در این تصویر چهار نقطه در بخشی از یک
بازو نشان داده شده‌اند که اگر آنها را دنبال کنیم، پس از چند دور چرخش،
بازویی که در آن هستند تنگ و تنگ‌تر می‌شود
|
ساده‌ترین نظریه درباره‌ی چگونگی پیدایش بازوهای مارپیچی کهکشان‌ها اینست که مواد درون کهکشان، به گونه‌ای، از همان آغاز در الگویی مارپیچی فشرده شدند و این الگو از آن زمان هنوز دست نخورده است [شاید توسط چیزی مانند امواج چگالی. اینجا بخوانید-م].
شوربختانه این نظریه بی‌درنگ به مشکل بر می‌خورد زیرا اجرام درون کهکشان‌ها دارای سرعت‌های چرخش متفاوتی هستند. دور مداری همه‌ی اجرام در این کهکشان‌ها با هم برابر است، ولی از آنجایی که اجرامِ دورتر از مرکز مدارهای بلندتری دارند نسبت به اجرام نزدیک‌تر زمان بیشتری طول می‌کشد تا یک دور به گرد مرکز بچرخند. نتیجه این می‌شود که اجرام دورتر، از اجرام درونی‌تر عقب می‌افتند و این هم باعث می‌شود مارپیچ کهکشان تنگ و تنگ‌تر شود تا جایی که به کلی ناپدید گردد.
این رازیست که اخترشناسان آن را به عنوان "مساله‌ی پیچش" (winding problem) می‌شناسند.
--------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
واژه نامه:
Winding Problem - spiral arm - galaxy - spiral pattern - orbital speed
منبع: دانشگاه سوینبرن
خلاصه برگردان: یک ستاره در هفت آسمان
0 دیدگاه شما:
ارسال یک نظر