این زمین است که بر دماوند مغرور سایه انداخته

* ای دیو سپید پای در بند! ای گنبد گیتی! ای دماوند! از سیم به سر یکی کله‌خود! ز آهن به میان یکی کمربند!
این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

در این سراسرنمای زیبا آسمانی صاف و زلال را می بینیم که خمیدگی سایه‌ی خود "سیاره‌ی زمین" دارد از افقش بر می‌خیزد و بالا می‌آید.

این چشم‌انداز گرگ و میشِ فریبنده از همگذاری هشت نمای جداگانه درست شده که به هنگام غروب روز ۶ آوریل (۱۷ فروردین)، از نقطه‌ای ۴۰۰۰ متر بالاتر از سطح دریا گرفته شده.

درست بالای مرز سایه‌ی خاکستری زمین یک کمان صورتی‌رنگ پادشفق به چشم می‌خورد، نواری سرخ‌فام که در اثر پس‌پراکنش یا پراکندگی بازگشتیِ نور خورشید پدید آمده و به نام "کمربند ناهید" هم شناخته می‌شود و به گونه‌ی محوی با آبی آسمان پیوند خورده.

در راستای افق ناهموار، بخشی از رشته‌کوه البرز دیده می‌شود که ستیغ پربرف دماوند هم از میان آن سر به آسمان برافراشته.

این کوه زیبا که جایگاه ویژه‌ای در ادبیات و اساطیر ایران‌زمین دارد، یک آتشفشان چینه‌ای به بلندی ۵۶۱۰ متر است که به عنوان بلندترین نقطه‌ی ایران و خاورمیانه شناخته می‌شود.

عکس از: مجید قهرودی

--------------------------------------------

به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:

telegram.me/onestar_in_sevenskies

واژه نامه:

planet - Earth - Earth-shadow - anti-twilight - belt of Venus - Mount Damavand - Alborz mountains - Persian - Iran - Middle East

منبع: apod.nasa.gov

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان