کشف سیاره‌ای بیگانه از نوع سیاره‌های "گلوله توپ"

* دانشمندان یک سیاره‌ی فراخورشیدی سنگین فلزی را یافته‌اند که نمونه‌ی هم‌اندازه‌ی زمینِ سیاره‌ی تیر است. این فراسیاره‌ی نویافته می‌تواند رازهایی را درباره‌ی ریشه و تاریخچه‌ی سیاره‌ی تیر آشکار کند.

پژوهش‌های گذشته نشان داده بود که زمین، ناهید و بهرام (مریخ) هسته‌هایی فلزی دارند که تنها حدود یک سوم جرمشان را تشکیل می‌دهد. ولی تیر سیاره‌ای عمدتا فلزی است که هسته‌ی فلزی‌اش حدود دو سوم جرم آن را ساخته.
برداشت هنری از سیاره‌ی تیر-سان کی۲-۲۲۹بی که ۱۰۰ برابر نزدیک‌تر از زمین به گرد ستاره اش می‌چرخد
دلیل این همه تفاوت میان تیر و همتایان سنگی‌اش موضوع گفتگوهای بسیاری بوده. اکنون پژوهشگران نمونه‌ی بیگانه‌ی تیر را یافته‌اند که می‌تواند در بهتر شناختن تاریخ این درونی‌ترین سیاره‌ی سامانه‌ی خورشیدی به آنها کمک کند.

دانشمندان سه سیاره که به گرد ستاره‌ی کوتوله‌ی نارنجی کی۲-۲۲۹ می‌گردند را بررسی کردند. این ستاره کمی کوچک‌تر و سردتر از خورشید ماست و با فاصله‌ی ۳۳۹ سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی دوشیزه جای دارد. دانشمندان روی سیاره‌ی کی۲-۲۲۹بی (K2-229b) تمرکز کردند که فاصله‌اش از ستاره، حدود یک صدم فاصله‌ی زمین تا خورشید است (۱۰۰ بار نزدیک‌تر).

پژوهشگران پی بردند که سمت روزِ کی۲-۲۲۹بی به دماهای سوزانی در اندازه‌ی ۲۰۵۸ درجه‌ی سلسیوس می‌رسد. سیاره‌ی تیر که فاصله‌اش از خورشید ۲.۶ بار نزدیک‌تر از زمین است، دمای سمت روزش به تنها حدود ۴۲۷ درجه‌ی سلسیوس می‌رسد.

دانشمندان لنگش‌های تکرارشونده‌ در حرکت ستاره‌ی کی۲-۲۲۹ را که نشانگر کشش گرانشی کی۲-۲۹۹بی بود بررسی کردند. از آنجایی که میدان گرانشی یک سیاره به جرمش بستگی دارد، پژوهشگران جرم کی۲-۲۲۹بی که درونی‌ترین سیاره‌ی این سامانه است را حدود ۲.۹ برابر جرم زمین برآورد کردند (جرم سیاره‌ی تیر تنها حدود ۵.۵ درصد جرم زمین است.)

دانشمندان هنگامی که کی۲-۲۹۹بی از دیدگاه زمین، از جلوی ستاره‌اش می‌گذشت آن را بررسی کردند و دریافتند که قطرش تنها حدود ۱.۱۶۵ برابر قطر زمین است. روی هم رفته، این فراسیاره حدود ۶۰ درصد چگال‌تر از زمینست.

پژوهشگران با فرض این که کی۲-۲۹۹بی هم مانند زمین و دیگر سیاره‌های سنگی سامانه‌ی خورشیدی هسته‌ای فلزی دارد، برآورد کردند که هسته‌ی آن احتمالا کمی بیش از دو سوم جرمش را تشکیل داده. بنابراین کی۲-۲۹۹بی را می‌توان سیاره‌ای از گونه‌ی سیاره‌های "گلوله‌ی توپ" مانند سیاره‌ی تیر دانست.
سیاره‌ی تیر سیاره ای عمدتا فلزی است که هسته‌ی فلزی‌اش حدود دو سوم جرم آن را ساخته
یکی از نویسندگان این پژوهش، واردان ادیب‌کیان، از بنیاد اخترفیزیک و علوم فضایی در پورتوی پرتغال به اسپیس دات کام گفت: «تقریبا همه‌ی سیاره‌های کوچک و کم‌جرمی که تا امروز دیده‌ایم دارای همنهشی بسیار همانند زمین بوده‌اند، و ما کم کم داشتیم به این نتیجه می‌رسیدیم که همنهش ساختاری زمین یک همنهش رایج و معمول است و سیاره‌ی تیر تنها یک استثناست. ولی اکنون می‌بینیم که استثناهای دیگری هم هست، و اگر شمار این "استثناها" بیشتر شود، آنها را هم می‌توان ساختارهای رایج دانست.»

سرشت فلزی سنگین کی۲-۲۹۹بی به احتمال بسیار تفاوت شدیدی با همنهش شیمیایی ستاره‌اش دارد. به گفته‌ی پژوهشگران، این نشان می‌دهد که کی۲-۲۹۹بی احتمالا در گذر زمان دگرگونی‌های شدیدی را از سر گذرانده. چه بسا پوسته‌ی اصلی و بخشی از گوشته‌اش به دلیل نزدیکی باورنکردنی به ستاره، در اثر گرما و میدان مغناطیسی آن تبخیر شده، یا شاید هم دچار برخورد سهمگینی شده بوده که بخش بزرگی از لایه‌های بیرونی‌اش را از آن جدا کرده.

همانندی‌های تیر و کی۲-۲۲۹بی می‌تواند نشانگر تاریخ احتمالا یکسان آنها باشد. از همین رو پژوهشگران می‌گویند آگاهی بیشتر درباره‌ی کی۲-۲۲۹بی می‌تواند شناخت ما از ریشه و تاریخ فرگشت تیر و دیگر سیاره‌های از این دست را بالا ببرد.

ادیب‌کیان می‌گوید: «گروه ما و چندین گروه دیگر به شدت در تلاش برای یافتن سامانه‌های دیگری مانند این هستیم تا بتوانیم به نتیجه‌ای استوار درباره‌ی ریشه‌ی تیر و فرا-تیرها دست یابیم.»

این دانشمندان جزییات یافته‌های خود را در شماره‌ی برخطِ ۲۶ مارس نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر کرده‌اند.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
metal - cannonball - exoplanet - Earth - Mercury - Venus - metallic core - planet - solar system - orange dwarf - star - K2-229 - sun - constellation of Virgo - K2-229 b - gravitational field - rocky planet - Vardan Adibekyan - Institute of Astrophysics and Space Sciences - Porto - Portugal - magnetic field - exo-Mercury - Nature Astronomy

منبع: Space.com

چراغ‌های آسمان غرب

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
در این تصویر هلال باریک ماه را در کنار دو سیاره‌ی درونی سامانه‌ی خورشیدی، ناهید و تیر می‌بینیم که در آسمان سیاره‌ی زمین هرگز از خورشید چندان دور نمی‌شوند.
هر سه شبچراغ در این شامگاهِ رو به تاریکیِ ۱۸ مارس، هم‌ردیف با هم در افق باختری، در آسمان پارک ملی بیگ بند در جنوب باختر تگزاس خودنمایی می‌کنند، با سیاره‌ی تیر در انتهای سمت راست، بر فراز پرتگاه‌های این پارک؛ هر چند گفتن ندارد که در سراسر جهان می‌شد از تماشای آنها لذت برد.
ولی امشب ماه در گام کامل است و درست همزمان با غروب خورشید طلوع می‌کند. به هنگام نیمه شب می‌توانید آن را در اوج آسمان، در کنار ستاره‌ی روشن "بی‌ژوبین" (سماک اعزل، اسپور) تماشا کنید.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
crescent - Moon - planet - Venus - Mercury - Sun - Earth - crag - Big Bend National Park - Texas - star - Spica

منبع: apod.nasa

سوراخ سوزن و زنجیره بربیج

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر (۴ مگ)
کهکشان مارپیچی ان‌جی‌سی ۲۴۷ با پهنایی حدود ۷۰ هزار سال نوری، کوچک‌تر از راه شیری ماست ولی با داشتن فاصله‌ی ۱۱ میلیون سال نوری، کهکشانی به نسبت نزدیک است. این کهکشان که در صورت فلکی نهنگ جای دارد، از دیدگاه زمین تقریبا از لبه (پهلو) دیده می‌شود و از همین رو می‌توانیم آن را یک کهکشان لبه‌نما بدانیم.
اخترشناسان آن را به دلیل حفره‌ی بزرگی که در یک سمت قرصش دیده می‌شود، کهکشان سوراخ سوزن نامیده‌اند. [درباره‌اش خواندید: * کهکشانی که برخورد احتمالی ماده تاریک، سوراخی در آن پدید آورده]
کهکشان‌های بسیاری در پس‌زمینه‌ی این چشم‌انداز تلسکوپی دیده می‌شوند از جمله چهار کهکشان هم‌ردیفی که پایین، سمت چپ ان‌جی‌سی ۲۴۷ جای دارند و به نام "زنجیره‌ی بِربیج" (Burbidge's Chain) شناخته می‌شوند.
کهکشان‌های زنجیره‌ی بربیج حدود ۳۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارند. این تصویر ژرف به اندازه‌ی پُروضوح است که در آن حتی می‌بینیم که دو کهکشان سمت چپِ این زنجیره با هم در برهم‌کنش هستند و پل کم‌نوری از مواد نیز میانشان پدید آمده.
خود ان‌جی‌سی ۲۴۷ نیز به همراه کهکشان مارپیچی درخشان ان‌جی‌سی ۲۵۳ عضو یک گروه به نام گروه کهکشانی سنگتراش است.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
NGC 247 - spiral galaxy -  Milky Way -  edge-on - constellation Cetus - disk - Needle's Eye - Burbidge's Chain - Sculptor Group - NGC 253

منبع: apod.nasa

آیا زمین پیش از پیدایش ماه هم آب داشته؟

* شواهد ایزوتوپی اکسیژن نشان می‌دهند که برخورد سهمگین "ماه‌ساز" برخوردی بسیار پرانرژی بوده و نیز، سیاره‌ی ما پیش از آن برخورد هم آب‌ داشته.

بر پایه‌ی انگاره‌‌ی برخورد بزرگ یا برخورد سهمگین، در آغاز زندگی زمین یک جرم سیاره‌ای جامد به نام تیا (Theia) به آن کوبیده شد و کره‌ی ماه از انباشت آوارهای برخوردیِ پخش شده در فضا به دنیا آمد. بررسی تازه‌ی این رویداد که به کمک مجموعه‌ی گسترده‌ای از نمونه سنگ‌های زمین و ماه انجام شده نشان می‌دهد که این برخورد بی‌اندازه پرانرژی بوده است.
این تصویر در اندازه‌های دیگر
در واقع آنقدر شدید و خشن بوده که مواد آن جرم برخوردگر و زمین تقریبا به طور کامل با هم آمیخته شدند. این پژوهش همچنین نشان می‌دهد که بر خلاف اغلب نظریه‌ها، بیشتر آب‌های زمین پیش از برخورد با تیا به زمین آمده بود نه پس از آن.

به گمان دانشمندان، زمین و تیا همنهش ایزوتوپی متفاوتی داشته‌اند. ولی این که چرا برخلاف بیشتر سیاره‌های سامانه‌ی خورشیدی، اکنون همنهش ایزوتوپی ماه و زمین با هم متفاوت نیست تاکنون بی‌پاسخ بوده. اکنون بر پایه‌ی نظریه‌ای تازه، این برخورد به اندازه‌ای پرانرژی بوده که ایزوتوپ‌های دو جرم (زمین و تیا) تقریبا به طور برابر با هم آمیخته شد؛ و اگر اکنون تفاوتی هم در جایی از زمین دیده شود احتمالا دستاورد برخوردهای بعدی با زمین بوده.

ریچارد سی. گرین وود و همکارانش در دانشگاه اوپن بریتانیا برای بهتر شناختن این نظریه‌ی تازه همنهش ایزوتوپی اکسیژن را در مجموعه‌ی گسترده‌ای از نمونه سنگ‌های زمین و ماه بررسی کردند. پژوهش آنها نشان داد که تفاوت میان انباشت‌های ایزوتوپی اکسیژن در سنگ‌های ماه و بازالت‌های زمین [از کانی‌های روی پوسته‌ی زمین-م] در اندازه‌ی ۳ تا ۴ جزء در میلیون است. ولی از این نظر میان سنگ‌های ماه و الیوین‌های زمین -یکی از کانی‌های رایج در زیر پوسته‌ی زمین- تفاوت چشمگیری دیده نمی‌شود.

به نوشته‌ی این دانشمندان، این یافته‌ها با شبیه‌سازی‌هایی سازگارند که در آنها برخورد زمین و تیا بسیار پارنرژی بوده به گونه‌ای که موادشان تقریبا به طور کامل با هم آمیخته شده. گرین‌وود و همکارانش می‌گویند همین تفاوت ۳ تا ۴ جزء در میلیون هم می‌توانسته ره‌آورد برخوردهای سیارک‌ها و دنباله‌دارها به زمین بوده که پس از پیدایش ماه انجام گرفت و روکش بالایی زمین را پدید آورد.

این پژوهشگران در ادامه افزوده‌اند که بر پایه‌ی این یافته‌های آنها بخش بزرگی از آب‌های زمین پیش از رویداد برخورد بزرگ ماه‌ساز وارد زمین شده بوده. در حقیقت به گفته‌ی گرین‌وود و همکارانش سهم برخوردهای بعدی در آب‌های زمین بیش از ۵ تا ۳۰ درصد نیست. این که زمین با وجود چنین برخورد سهمگینی اقیانوس‌هایش را حفظ کرده بود می‌تواند نشان دهد که آب در سامانه‌های بیگانه‌ی پرآشوب هم می‌تواند فراوان باشد، و بنابراین با وجود پربرخورد بودن، باز هم زیست‌پذیر باشند.

درباره‌ی پرانرژی بودن برخورد بزرگ پیش از این هم خوانده بودید: 

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Moon - Earth - water - Moon - planet - Solar System - Richard C. Greenwood - oxygen - isotopic - basalt - olivine - late veneer - exoplanet - habitability

منبع: sciencedaily

زیر سایه "سر اسب"

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر (۴ مگ)
در این تصویر سحابی ان‌جی‌سی ۲۰۲۳ را می‌بینیم که ستاره‌ای جوان و درخشان پیکره‌ی آن را در ابرهای مولکولی غبارآلود شکارچی تراشیده، ولی اغلب در برابر زیبایی همسایه‌اش، سحابی کله‌اسبی نادیده گرفته می‌شود.
با این همه ان‌جی‌سی ۲۰۲۳ هم به سهم خود سحابی زیباییست. این جرم یک سحابی ستاره‌زای گسیلشی و بازتابی است که ۱۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد.
در این تصویر کمیاب ان‌جی‌سی ۲۰۲۳ رشته‌های رنگین و پیچیده‌ی آن هم با شگفتی دیده می‌شوند.
لکه‌های گسیلشی کوچکی که در گوشه و کنار تصویر دیده می‌شوند اجرام هربیگ-هارو در این ناحیه‌اند که توسط فواره‌های پرانرژی ستارگان نوزاد پدید آمده‌اند.
پهنای این چشم‌انداز تلسکوپی باکیفیت در فاصله‌ی برآوردی ان‌جی‌سی ۲۰۲۳ حدود ۱۰ سال نوری است. ساختار تیره و آشنای کله‌اسبی بیرون از لبه‌ی سمت راست چارچوب جای دارد.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Orion - molecular cloud - NGC 2023 - Horsehead Nebula - star - emission - reflection nebula - Herbig-Haro object

منبع: apod.nasa

کشف کهکشانی بسیار شگفت‌اگیز که هیچ ماده تاریکی ندارد!

* نسبت کهکشان‌ها و ماده‌ی تاریک مانند نسبت کره‌ی بادام زمینی و ژله است. به طور معمول هیچ یک به تنهایی و بدون دیگری دیده نمی‌شود.

از همین رو پژوهشگران از یافتن کهکشانی تقریبا بدون ماده‌ی تاریک شگفت‌زده شده‌اند، [زیرا] ماده‌ی تاریک به عنوان داربستی که کهکشان‌ها رویش ساخته می‌شوند شناخته شده. این ماده‌ی نادیدنی مانند چسبی‌ست که ماده‌ی معمولی -گازها و ستارگان- را در کهکشان‌ها نگه می‌دارد.
کهکشان شگفت‌انگیز ان‌جی‌سی ۱۰۵۲-دی‌اف۲ که اخترشناسان آن را "آن ورش پیدا" نامیده‌اند زیرا به آسانی می‌توان کهکشان‌های پشت سرش را دید. این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
پیتر ون دوکام، پژوهشگر اصلی رصدهای تلسکوپ هابل در دانشگاه ییل می‌گوید: «ما فکر می‌کردیم همه‌ی کهکشان‌ها ماده‌ی تاریک دارند و ماده‌ی تاریک چگونگی پیدایش یک کهکشان را نشان می‌دهد. این جوهره‌ی نادینی و رازگونه برجسته‌ترین نمود هر کهکشانی‌ست. از همین رو دیدن کهکشانی بدون آن نامنتظره است. این با پنداشت‌های استاندارد درباره‌ی سازوکار کهکشان‌ها در چالش است، و نشان می‌دهد که ماده‌ی تاریک واقعیت دارد: چیزی جداگانه است و موجودیت جداگانه‌ی خود جدا از دیگر اجزای کهکشان را دارد. این یافته همچنین نشان می‌دهد که احتمالا برای شکل‌گیری یک کهکشان بیش از یک روش هست.»

این کهکشان که ان‌جی‌سی ۱۰۵۲-دی‌اف۲ نام دارد (NGC 1052-DF2)، میزان ماده‌ی تاریکش تا ۱/۴۰۰ میزان چشمداشتی دانشمندانست. بزرگی (پهنای) این کهکشان که در صورت فلکی نهنگ است به اندازه‌ی راه شیری‌ست، ولی از آنجایی که شمار ستارگانش تنها ۱/۲۰۰ آنست تاکنون چشم کسی را نگرفته بود. به دلیل بزرگی و همچنین کم‌نوری، دانشمندان این کهکشان را یک "کهکشان فرا-افشان" (Ultra-Diffuse Galaxy) یا UDG رده‌بندی کرده‌اند. پیمایشی که در سال ۲۰۱۵ روی خوشه‌ی کهکشانی گیسو انجام شد نشانگر فراوانیِ شگفت‌انگیز این اجرام بزرگ و کم‌نور بود.

[نمونه‌ای دیگر از این اجرام، ولی درست نقطه‌ی مخالف این یکی: * باورنکردنی: کهکشانی که ۹۹.۹۹% جرمش را "ماده تاریک" تشکیل داده! (در این مورد هم پژوهشگر اصلی همین جناب پیتر ون دوکام بود)]

ولی هیچ‌ یک از کهکشان‌های فراافشانی که تاکنون یافته شده بدون ماده‌ی تاریک نبوده‌اند. بنابراین ان‌جی‌سی ۱۰۵۲-دی‌اف۲ حتی در میان این رده‌ی نامعمول هم یک مورد شگفت‌انگیزست.

ون دوکام و گروهش این کهکشان را با آرایه‌ی تله‌فوتوی دراگون‌فلای در نیومکزیکو یافتند. سپس به کمک رصدخانه‌ی دبلیو.ام. کک در هاوایی، جابجایی‌های ۱۰ خوشه‌ی ستاره‌ای کروی در آن را سنجیدند [این خوشه‌ها در حاشیه‌ی کهکشان‌ها جای دارند-م]. کک نشان داد که این خوشه‌های کروی با سرعتی به نسبت اندک، کمتر از ۲۳۰۰۰ مایل بر ساعت حرکت می‌کنند. در کهکشان‌هایی که دربردارنده‌ی ماده‌ی تاریکند، سرعت ستارگان و خوشه‌ها در حاشیه‌هایشان دستکم سه برابر اینست.

دانشمندان از روی این سنجش‌ها جرم کهکشان را اندازه گرفتند. ون دوکام می‌گوید: «اگر ماده‌ی تاریکی هم [در این کهکشان باشد] بسیار اندک است. همه‌ی جرم این کهکشان را می‌توان به پای ستارگانش نوشت، و به نظر نمی‌رسد دیگر سهمی برای ماده‌ی تاریک در آن بماند.»

اخترشناسان سپس برای آشکار کردن جزییات بیشتر درباره‌ی این کهکشان به سراغ تلسکوپ فضایی هابل و رصدخانه‌ی جمنای در هاوایی رفتند. بر پایه‌ی داده‌های جمنای، نشانه‌ای از برهمکنش میان این کهکشان با کهکشان دیگری در کار نیست. هابل هم در بهتر یافتن خوشه‌های کروی و اندازه‌گیری فاصله‌ی این کهکشان به اخترشناسان کمک کرد.

عکس‌های هابل همچنین نمای شگفت‌آور این کهکشان را هم نشان داد. ون دوکام می گوید: «من یک ساعت داشتم عکس هابل را تماشا می‌کردم. به اندازه‌ای عجیب بود -به ویژه پس از گذشت این همه سال از کار هابل- که انگار عکسی را ببینی و بگویی "تابحال همچه چیزی ندیدم". این جرم مبهوت‌کننده است: یک توده‌ی غول‌پیکر که پشتش را هم می‌شود دید. به اندازه‌ای پراکنده است که همه‌ی کهکشان‌های پشتش را می‌توانیم ببینیم. به معنای واقعی کلمه یک کهکشان "آن وَرِش پیدا" است.»

این کهکشان شبحگون نه منطقه‌ی مرکزی چندان چشمگیری دارد و نه حتی بازوی مارپیچی و قرص که ساختارهای رایج یک کهکشان مارپیچی‌اند. ولی مانند یک کهکشان بیضیگون هم نیست. نشانه‌ای از وجود یک سیاهچاله‌ی مرکزی هم در آن دیده نمی‌شود. سن آن بر پایه‌ی رنگ خوشه‌های کروی‌اش به حدود ۱۰ میلیارد سال می‌رسد. حتی خوشه‌های کروی آن هم نامعمولند: دو برابر بزرگ‌تر از گروه‌های ستاره‌ای در کهکشان‌های دیگرند.»
در این ویدیو با بزرگنمایی آسمان در صورت فلکی نهنگ به کهکشان فراافشان ان‌جی‌سی ۱۰۵۲-دی‌اف۲ می‌رسیم. اگر ویدیو اینجا اجرا نشد می‌توانید آن را در کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان، و یا در خود یوتیوب ببینید

ون دوکام می‌گوید: «انگار یک کهکشان تنها هاله‌ وخوشه‌های کروی‌ داشته باشد و به گونه‌ای، فراموش کرده هیچ چیز دیگری بسازد.. این کهکشان به کلی یک راز است و همه چیزش مایه‌ی شگفتی‌ست. عملا هیچ چیزی درباره‌ی ساخته شدن چنین اجرامی نمی‌دانیم.»

ولی پژوهشگران نظریه‌هایی دارند. ان‌جی‌سی ۱۰۵۲-دی‌اف۲ حدود ۶۵ میلیون سال نوری دورتر از ما، در یک گروه کهکشانی جای دارد که عضو برجسته‌اش کهکشان بیضیگون غول‌پیکر ان‌جی‌سی ۱۰۵۲ است. پیدایش کهکشان‌ها فرآیندی خشن و پرآشوب است و به گفته‌ی ون دوکام، چه بسا رشد این کهکشان غول‌پیکر در میلیاردها سال پیش نقشی در کمبود ماده‌ی تاریک ان‌جی‌سی ۱۰۵۲-دی‌اف۲ داشته.

نظریه‌ی دیگر اینست که گازهایی که به سوی کهکشان بیضیگون غول‌پیکر ان‌جی‌سی ۱۰۵۲ روان بودند تکه تکه شده و ان‌جی‌سی ۱۰۵۲-دی‌اف۲ را ساخته‌اند. بادهای نیرومندی که از سیاهچاله‌ی جوان و رو به رشدِ مرکز ان‌جی‌سی ۱۰۵۲ می‌وزیده هم می توانسته به ساخته شدن ان‌جی‌سی ۱۰۵۲-دی‌اف۲ کمک کرده باشد. ولی این احتمال‌ها همگی حدس و گمانند و همه‌ی ویژگی‌های دیده شده در این کهکشان را توضیح نمی‌دهند.

این پژوهشگران چند مورد دیگر از کهکشان‌هایی با کمبود ماده‌ی تاریک را هم شکار کرده‌اند. آنها اکنون سرگرم بررسی عکس‌های هابل از ۲۳ کهکشان افشانِ دیگر هستند. سه تا از آنها همانند ان‌جی‌سی ۱۰۵۲-دی‌اف۲ به نظر می‌رسند.

ون دوکام می‌گوید: «همه‌ی کهکشان‌هایی که تاکنون می‌شناختیم ماده‌ی تاریک داشته‌اند، و همگی در رده‌های آشنایی مانند مارپیچی یا بیضیگون جای می‌گرفتند. ولی اگر هیچ ماده‌ی تاریکی در کار نباشد چه؟ شاید [اگر ماده‌ی تاریکی نباشد] به یک چنین چیزی می‌رسیم.»

یافته‌های این گروه روز ۲۹ مارس ۲۰۱۸ در نشریه‌ی نیچر منتشر خواهد شد.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
peanut butter - jelly - galaxy - dark matter - scaffolding - star - Pieter van Dokkum - Yale University - New Haven - Connecticut - NGC 1052-DF2 - Milky Way - ultra-diffuse galaxy - Coma galaxy cluster - Dragonfly Telephoto Array - New Mexico - W.M. Keck Observatory - Hawaii - globular cluster - NASA - Hubble Space Telescope - Gemini Observatory - spiral arm - disk - spiral galaxy - elliptical galaxy - black hole - NGC 1052 - Nature

منبع: nasa

درختی که زیر بارِ ماه کمر خم کرده!

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
این عکس در زمان یک "ماه آبی" گرفته شده ولی همترازی‌ای که در آن دیده می‌شود تنها در ماه‌های آبی رخ نمی‌دهد. گفتنیست "ماه آبی" نامیست که به دومین ماه کامل در یک ماه [میلادی] داده می‌شود.
این عکس در زمان ماه آبی ژانویه‌ی گذشته گرفته شده و عکاس در زمانی مناسب خود را به نقطه‌ای در نایتز فری کالیفرنیای آمریکا رساند تا بتواند قرص ماه در پس‌زمینه را در کنار خمیدگی یک درخت بلوط که گاوهای گرسنه تنه‌اش را به این روز انداخته بودند به تصویر بکشد.
بدبختانه در این مورد گویا چاره‌ای جز گذشتن از درون گل و لای و گذاشتن دوربین روی حصاری از سیم خاردار نبود.
با این همه، چنین نمایی از یک درخت و قرص کامل ماه را در هر شب چهاردهی می‌توان پدید آورد، تنها چیزی که نیازست برنامه‌ریزی خوب و زمان مناسب است.
در این هفته هم بیننده‌ی یک ماه آبی خواهیم بود- دومین ماه آبی سال ۲۰۱۸؛ یعنی برای دومین بار در سال ۲۰۱۸، در یک ماه دو بار ماه به گام کامل می‌رسد. کم پیش می‌آید که در یک سال دو ماه آبی داشته باشیم؛ آخرین مورد پیش از این سال ۱۹۹۹ رخ داد و مورد بعدی هم در سال ۲۰۳۷ خواهد بود.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
full moon - blue moon - Moon - barbed-wire - oak tree - Knight's Ferry - California - USA

منبع: apod.nasa

۲۲ سال با خورشید

حدود ۲۵۰ سالست که چرخه‌ی فعالیت خورشید - که در آن شمار لکه‌هایش کاهش و افزایش پیدا می‌کنند- به طور منظم توسط دانشمندان دیدبانی می‌شود، ولی به کارگیری تلسکوپ‌های فضایی دیدگاهی به کلی تازه از این نزدیک‌ترین ستاره به ما داده.

در ۲۲ دسامبر ۲۰۱۷، رصدخانه‌ی خورشیدی و هورسپهری (سوهو، SOHO) بیست و دومین سالگرد حضورش در فضا را جشن گرفت. این مدت، بازه‌ی چشمگیر و مهمیست زیرا برابر با دوره‌ی میانگین یک چرخه‌ی مغناطیسی کامل خورشید است. چرخه‌ی لکه‌های خورشیدی تقریبا هر ۱۱ سال یک بار است، ولی چرخه‌ی کامل دو برابر اینست می‌شود که بر پایه‌ی رفتار میدان مغناطیسی خورشید سنجیده می‌شود.

در درازنای این چرخه، راستای قطبش مغناطیسی خورشید به آرامی تغییر می‌کند به گونه‌ای که پس از ۱۱ سال، جهت‌گیری میدان مغناطیسی میان نیمکره‌های جنوب و شمال جابجا می‌شود (وارونه می‌شود). در ۱۱ سال بعدی این روند تکرار می‌شود تا جایی که در پایان هر چرخه‌ی ۲۲ ساله، دوباره به جهتگیری پیشین برمی‌گردد.

هر یک از عکس‌های درون این چارچوب یک تک‌نما از خورشید است که رصدخانه‌ی سوهو در بهار هر سال در طیف فرابنفش-دور گرفته. در این طیف، تاج خورشید نمایان می‌شود- جو بی‌اندازه داغ خورشید که دمایش به ۲ میلیون درجه می‌رسد و تا میلیون‌ها کیلومتر در فضا گسترده شده.

هنگامی که خورشید در اوج فعالیتش بوده، میدان‌های مغناطیسی در طیف فرابنفش خود را مانند لکه‌هایی روشن در تاج آن نشان می‌دهند. فعالیت خورشید همچنین در نورسپهر آن هم خود را نشان می‌دهد؛ نورسپهر یا فوتوسفر سطح خورشید است که در نور دیدنی (مریی) دیده می‌شود.

زمانی که خورشید فعالست، لکه‌هایی بر چهره‌اش پدیدار می‌شوند. انباشت میدان‌های مغناطیسی می‌تواند دمای سطح را در برخی مناطق کاهش دهد و این کاهش دما هم باعث می‌شود این مناطق در طیف دیدنی (مریی) به شکل لکه‌هایی تیره دیده شوند که به آنها لکه‌های خورشیدی می‌گویند.

چرخه‌ی پیشین خورشید در سال ۱۹۹۶، و چرخه‌ی کنونی هم از سال ۲۰۰۸ آغاز شد. در این میان، بیشینه‌ی خورشید در ۲۰۱۴ رخ داد.

سوهو با دیدبانی خورشید در یک چرخه‌ی تقریبا کامل ۲۲ ساله گنجینه‌ای از داده‌ها درباره‌ی دگرگونی‌های خورشید گرد آورده. این داده‌ها برای پیگیری تاثیر فعالیت خورشید بر زمین ارزشی کلیدی دارند و به دانشمندان در بهتر پیش‌بینی کردن شرایط اقلیمی فضای نزدیک زمین کمک می‌کنند.

سوهو تاکنون به کمک دستگاه‌های خود کشف‌های مهم بسیاری انجام داده، از جمله وجود پدیده‌ی هورلرزه‌ (لرزه‌ی خورشیدی)، مشاهده‌ی امواجی که از درون تاج خورشید می‌گذرند، و شناسایی بادهای خورشیدی "پرسرعت" (تندبادهای خورشیدی).

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Sun - sunspot - star - Solar and Heliospheric Observatory - SOHO - solar magnetic cycle - magnetic field - polarity - Extreme ultraviolet Imaging Telescope - ultraviolet - corona - photosphere - visible light - Earth - sunquake - solar wind

منبع: esa

بهرام در میان دو زیبارو!

این تصویر در اندازه‌ی بسیار بزرگ‌تر (۳.۴ مگ)
نقطه‌ی درخشان و سرخ‌فامی که در این تصویر میان سحابی‌‌های مرداب و سه‌تکه می‌بینیم چیزی نیست جز سیاره‌ی بهرام خودمان (مریخ).
این چشم‌انداز رنگین و پرزرق و برقِ ژرفای آسمان زمانی گرفته شده که سیاره‌ی سرخ داشته از میان دو سحابی چشمگیر و برجسته‌ی آسمان می‌گذشته- سحابی‌هایی که اخترشناس سده‌ی ۱۸ میلادی، شارل مسیه آنها را به نام‌های ام۸ و ام۲۰ در کاتالوگش وارد کرده بود.
ام۲۰ یا سحابی سه‌تکه (بالا، سمت رازت مرکز) تضادی خیره‌کننده از رنگ‌های سرخ/آبی و رگه‌های تیره‌ی غبار را نشان می‌دهد.
پایین، سمت راست هم سحابی گسترده و فریبنده‌ی ام۸ یا سحابی مرداب را می‌بینیم.
هر دوی این سحابی‌ها هزاران سال نوری از ما فاصله دارند، ولی بهرام که گاهی در آسمان سیاره‌ی زمین گذرش به میان این دو می‌افتد یک شبچراغ محلی و همسایه‌ی خودمان است که نورش تنها حدود ۱۰ دقیقه زمان می‌برد تا به چشممان برسد، یعنی فاصله‌اش از زمین تنها ۱۰ دقیقه‌ی نوریست.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Mars - red planet - Charles Messier - M8 - M20 - Trifid Nebula - dust lane - Lagoon Nebula

منبع: apod.nasa

کشف سریع‌ترین ابرنواختری که تاکنون دیده شده

اخترشناسان سریع‌ترین ابرنواختری که تاکنون دیده شده را یافته‌اند؛ این ابرنواختر که تنها در ۲.۲ روز از ناپیدا بودن به درخششی باورنکردنی رسید، نخستین مورد از چنین انفجارهای ستاره‌ایِ سریعی‌ست که به طور کامل، به گونه‌ای که بتوان سازوکار دقیقشان را بررسی کرد دیده شده. [این پدیده‌ها به نام "گذرای تابان با فرگشت تند" یا فلت (FELT) شناخته می‌شوند-م]

ابرنواخترها انفجارهای سهمگینی هستند که در پایان زندگی یک ستاره‌ی بزرگ، با ته کشیدن سوخت آن رخ می‌دهند. این پدیده‌ها به طور معمول چند هفته یا چند ماه طول می‌کشد تا به بیشینه‌ی درخشش برسند، و سپس در مدتی از این هم بیشتر رو به خاموشی می‌روند.

آرمین رِست از بنیاد علمی تلسکوپ فضایی در بالتیمور مریلند به همراه همکارانش این پدیده را در میان داده‌های تلسکوپ فضایی کپلر یافتند که در کمتر از ۵۳ ساعت به اوج روشنایی رسید و سپس در عرض ۶.۸ روز، نورش نصف شد.

ابرنواخترهای سریع در اغلب موارد کم‌نورتر از همتایان ماندگارترِ خود هستند، از همین رو آنها را می‌توان به سازوکاری ضعیف‌تر نسبت داد،چیزی مانند ستاره‌ای که به طور کامل منفجر نشده. ولی این یکی که به عنوان کی‌اس‌ان ۲۰۱۵کی (KSN 2015K) نامیده شده، اوج روشنایی‌اش تقریبا به اندازه‌ی ابرنواخترهای معمولی بود، پس می‌بایست توضیح دیگری برای آن دست و پا کرد.

رست و همکارانش توانستند هر ۳۰ دقیقه یک بار از آن عکس بگیرند و کامل‌ترین رصدِ یک ابرنواختر سریع را انجام دهند. وی می‌گوید: «به طور معمول در ۲.۲ روز تنها یک یا دو، و یا شاید ۳ بار برای یک ابرنواختر سنجش انجام می‌دهیم، ولی ما [برای کی‌اس‌ان ۲۰۱۵کی] یک رشته‌ی کامل از سنجش‌های بسیار دقیق انجام دادیم که به ما امکان می‌داد مدل‌های گوناگونی را بیازماییم.»
در این پویانمایی گونه‌ای انفجار ستاره‌ای به نام "گذرای تابان با فرگشت تند" یا فلت نشان داده شده. اینجا ستاره‌ای غول‌پیکر را می‌بینیم که چند ماه پیش از انفجار، پوسته‌ای از گاز و غبار به بیرون می‌دمد. بیشتر انرژِ این انفجار ابرنواختری با برخورد به موادی که پیش‌تر پس زده شده بوده، به نور تبدیل می‌شود و درخششی بسیار، ولی زودگذر پدید می‌آورد. منبع: ناسا

موج شوک
به گمان پژوهشگران، کی‌اس‌ان ۲۰۱۵کی احتمالا در آغاز کم نور بوده و سپس بی‌اندازه درخشان شده. احتمالا ستاره پیش از آن که یک ابرنواختر تمام عیار شود، واپسین نفس را کشیده و پوسته‌ی چگالی از گاز را آزاد کرده بوده. سپس حدود دو ماه بعد، ستاره از درون همین پوسته منفجر شده بوده.

انفجار آغازین از چشم ما ناپیدا بود، ولی پسماندهای پرتاب شده در انفجار به سرعت به پوسته‌ی گازی کوبیده شد و موج شوکی نیرومند پدید آورد. در این لحظه، انرژی جنبشی انفجار به همان درخششی که کپلر دیده بود تبدیل می‌شود.

رست می گوید: «زمانی که موج انفجار به پوسته کوبیده می‌شود زمانیست که همه‌ی این انرژی‌ای که دیدیم پدید می‌آید [تابش]. همه‌چیز در یک آن به هم ریخت»«این نور سریع‌تر از معمول رو به کاهش گذاشت زیرا بر خلاف بسیاری از ابرنواخترهای معمولی، واپاشی پرتوزای (رادیواکتیو) تدریجی‌ای آن را پشتیبانی نمی‌کرد.»

پس هنگامی که این ابرنواخترهای شگفت‌انگیز را می‌بینیم در حقیقت انفجار واقعی را نمی‌بینیم- این پیامد انفجار اصلی است که چنین می‌درخشد.

پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر شده.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
supernova - Armin Rest - Space Telescope Science Institute - Baltimore - Maryland - Kepler Space Telescope - KSN 2015K - shock wave - kinetic energy - radioactive decay - Nature Astronomy

منبع: newscientist

ابرشهری از کهکشان‌ها


تقریبا تک تک اجرام درون این تصویر یک کهکشان جداگانه است.
خوشه‌ی کهکشانی گیسو که در این تصویر دیده می‌شود، با داشتن چندین هزار کهکشان، یکی از انبوه‌ترین خوشه‌های کهکشانیِ شناخته شده است. هر یک از این کهکشان‌ها هم درست مانند راه شیری خودمان، در بردارنده‌ی میلیاردها ستاره است.
اگرچه خوشه‌ی گیسو نسبت به بیشتر خوشه‌های کهکشانی، خوشه‌ی نزدیکیست، ولی نورش صدها میلیون سال راه می‌پیماید تا به چشم ما برسد.
در حقیقت خود این خوشه هم به اندازه ای بزرگ است که میلیون ها سال زمان می‌برد تا نور از یک سرش به سر دیگر برسد.
بیشتر کهکشان‌های خوشه‌ی گیسو و دیگر خوشه‌ها بیضیگون‌اند ولی کهکشان‌های بیرون از خوشه‌ها بیشتر مارپیچی‌اند.
خوشه‌ی گیسو تابشی از پرتوهای X دارد که سرچشمه‌ی آن همچنان در دست بررسی‌ست.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
galaxy - Coma Cluster of Galaxies - star - Milky Way Galaxy - elliptical - spiral - X-ray

منبع: apod.nasa

سیگنال اسرارآمیز مرکز کهکشان از گذشته می‌آید نه از ماده تاریک

* بر پایه‌ی پژوهشی تازه، سیگنال کیهانی اسرارآمیزی که از مرکز کهکشان راه شیری دریافت می‌شود در حقیقت از ستارگان باستانی می‌آید نه از ماده‌ی تاریک.

پرتوهای گامای پرانرژی‌ِ بیش از اندازه‌ای از هسته‌ی کهکشان ما (از کوژ کهکشان) دریافت می‌شود. در بررسی‌های گذشته، ریشه‌ی این فراوانیِ اسرارآمیز را ماده‌ی تاریک دانسته بودند- جوهره‌ی نادیدنی رازگونه‌ای که هیچ نور یا انرژی‌ای نمی‌گسیلد، ولی گمان بر اینست که بیشتر ماده‌ی موجود در کیهان را تشکیل داده.
ابرداشت هنری از کهکشان راه شیری با کوژی (برآمدگی) پرستاره‌ی مرکزش و هاله‌ی ماده ی تاریک پیرامونشفزودن توصیف

ولی بر پایه‌ی پژوهشی تازه از سوی دانشگاه ملی استرالیا (ANU)، سرچشمه‌ی این پرتوهای گاما نه ماده‌ی تاریک، بلکه هزاران ستاره‌ی نوترونی سریع-چرخان به نام "تپ‌اخترهای میلی‌ثانیه‌ای" است که به باور دانشمندان چیزی نزدیک به ۱۰ میلیارد سال سن دارند. از آنجایی که این ستارگان بسیار دورند، پرتوهایشان با هم یکی شده و سیگنالی که اخترشناسان در گذشته آن را ناشی از ماده‌ی تاریک تعبیر کرده بودند را ساخته‌اند.

رولند کروکر از مدرسه‌ی پژوهش اخترشناسی و اخترفیزیکِ این ان یو می‌گوید: «تابش‌های این چند هزار ستاره‌ی چگال که در فاصله‌ی مرکز کهکشان به گرد آن در گردشند می‌توانند با هم آمیخته شده و سیگنالی با پراکندگی یکدست، همان چیزی که ما از ماده‌ی تاریک انتظار داریم را تقلید کنند.»

اگرچه ماده‌ی تاریک به طور مستقیم دیده نمی‌شود، ولی گمان می‌رود از ذرات سنگین با برهم‌کنش ضعیف (ویمپ، WIMP) تشکیل شده. این ذرات گاهی می‌توانند به هم برخورد کنند و نوری بگسیلند که یک میلیارد بار پرانرژی‌تر از نور دیدنی (مریی) است. به همین دلیل بوده که دانشمندان در گذشته می‌پنداشتند پرتوهای گامایی که از مرکز کهکشان راه شیری دریافت می‌شود از ماده‌ی تاریک سرچشمه گرفته [گاما پرانرژی‌ترین تابش کیهان است].

این پژوهشگران با بهره از داده‌های تلسکوپ فضایی پرتو گامای فرمی (که از ۲۰۰۸ تاکنون در مدار زمینست) دریافتند که سیگنال‌های پرتو گامای مرکز کهکشان پراکندگی ستارگان در مرکز کهکشان را بازتاب می‌دهند. این داده‌ها تایید دیگری بر این نظریه‌اند که این پرتوهای گاما نه از ماده‌ی تاریک، بلکه ازستارگان پیر سرچشمه گرفته.

کروکر می‌گوید: «شاید مرکز کهکشان ما انباشته از ماده‌ی تاریک باشد، ولی پر از ستارگان پیری نیز هست که با هم یک ساختار به نام "کوژ مرکزی" کهکشان (bulge) را می‌سازند.»

وی می‌افزاید: «بررسی‌های دامنه‌دار دیداری و نظری برای تایید یا رد کردن این نظریه که این پرتوهای گاما از تپ‌اخترهای میلی‌ثانیه‌ای سرچشمه گرفته در جریانست.»


--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Milky Way galaxy - star - dark matter - gamma-rays - galactic bulge - neutron star - millisecond pulsar - Australian National University - ANU - Roland Crocker - Research School of Astronomy and Astrophysics - weakly interacting massive particle - WIMP - Fermi Gamma-ray Space Telescope - Earth - Nature Astronomy

نواختر شاه‌تخته ۲۰۱۸

نواختر شاه‌تخته ۲۰۱۸ تا چه اندازه درخشان خواهد شد؟
این نواختر تازه همین هفته‌ی پیش یافته شد. اگرچه نواخترها پدیده‌های رایجی در کیهان هستند، ولی این نواختر تازه که به عنوان ای‌اس‌ای‌اس‌اس‌ان-۱۸اف‌وی (ASASSN-18fv) نامیده شده به اندازه‌ی در آسمان سیاره‌ی زمین درخشان است که اکنون به آسانی از پشت دوربین‌های دوچشمی در آسمان نیمکره‌ی جنوبی دیده می‌شود.
این نواختر که در این تصویر با نشان پیکان نشان داده شده،، نزدیک سحابی زیبای شاه‌تخته (کارینا) رخ داد.
نواخترها به طور معمول برون‌ریزی‌هایی روی سطح کوتوله‌های سفیدی هستند که همدمی ستاره‌ای دارند؛ کوتوله‌ی سفید با برافزایش مواد از همدمش، آن را روی سطحش انباشته می‌کند و این انباشت مواد تا جایی ادامه می‌یابد که به یک انفجار گرماهسته‌ای می‌انجامد، هر چند که جزییات این برون‌ریزی‌ها هنوز شناخته نشده.
اخترشناسان حرفه‌ای و آماتور تا چند هفته به رصد نواختر شاه تخته ۲۰۱۸ ادامه خواهند داد و دگرگونی‌های آن را زیر نظر خواهند گرفت؛ شاید این نواختر به اندازه‌ای روشن شود که با چشم نامسلح هم بتوان آن را دید.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Nova Carinae 2018 - nova - ASASSN-18fv - Earth - binoculars - Carina Nebula - thermonuclear explosio - binary - stellar outburst - unaided eye

منبع: apod.nasa

نخستین مهمان میان‌ستاره‌ای ما به احتمال بسیار دو مادر داشته!

* شاید نخستین مهمان میان‌ستاره‌ایِ شناخته شده‌ی خانواده‌ی خورشید از آنچه گمان می‌رفت هم بیگانه‌تر و شگفت‌انگیزتر باشد.

بر پایه‌ی پژوهشی تازه، احتمال می‌رود "اومواموا"، جرم سوزن‌مانند اسرارآمیزی که ماه اکتبر گذشته، هنگامی که داشت از درون سامانه‌ی خورشیدی می‌گذشت یافته شد، از یک سامانه‌ی دوستاره‌ای آمده بوده.
این تصویر در اندازه‌های بزرگ‌تر: ۲.۳ مگ- ۷.۷ مگ
"اومواموا" در زبان بومیان هاوایی به معنای "پیام‌آور" یا "|پیشاهنگ" است. عنوان علمی این جرمِ ۴۰۰ متری A/2017 U1 (ای/۲۰۱۷ یو۱) است و به کمک تلسکوپ پان-استارز۱ در هاوایی دیده و شناسایی شد.

مدار هذلولی اومواموا نشان می‌داد که این جرم در قید گرانش خورشید نبوده و بنابراین از درون سامانه‌ی خودمان نیامده بوده. در آغاز آن را یک دنباله‌دار دانستند، ولی از آنجایی که حتی پس از گذشتن از فاصله‌ی به نسبت کمی از خورشید، هیچ فعالیت دنباله‌دارگونه‌ای (دم بلند و گیسوی گستردی به گرد هسته) پیدا نکرد، به نام یک سیارک رده‌بندی شد.

نویسنده‌ی اصلی پژوهش، آلن جکسون از مرکز علوم سیاره‌ای دانشگاه تورنتو می‌گوید: «این عجیب است که نخستین جرمی که از بیرون سامانه‌ی خورشیدی می‌بینیم یک سیارک است، زیرا دیدن یک دنباله‌دار بسیار آسان‌تر است، و سامانه‌ی خورشیدی خودمان هم دنباله‌دارها را بسیار بیشتر از سیارک‌ها به بیرون پرتاب می‌کند.»

ولی بر پایه‌ی این پژوهش، اومواموا احتمالا از سامانه‌ای مانند خودمان نیامده. مدل‌های رایانه‌ای جکسون و همکارانش نشان می‌دهند که سامانه‌هایی با دو ستاره‌ی همدم نزدیک، سیارک‌ها را بسیار بیشتر از سامانه‌های تک‌ستاره‌ای به بیرون پرتاب می‌کنند.

و تا دلتان بخواهد هم سامانه‌ی دوتایی داریم؛ پژوهش‌ گذشته نشان داده بود که بیش از نیمی از ستارگان کهکشان راه شیری دارای همدم ستاره‌ایِ نزدیک هستند.

هیچ کس با اطمینان نمی‌داند که اومواموا از کجا آمده یا چه مدتی را در ژرفای فضا گذرانده بوده. ولی بر پایه‌ی پژوهش تازه، احتمال بسیار می‌رود که زادگاهش یک سامانه‌ی دوتایی بوده که دستکم یکی از ستارگانش یک ستاره‌ی بزرگ و داغ بوده. دلیل این گمانه‌زنی اینست که چنین سامانه‌هایی در منطقه‌ی نزدیک به ستارگانشان (منطقه‌ی اصلی پرتاب) بیشتر دربردارنده‌ی اجرام سنگی هستند تا یخی.

و به گفته‌ی جکسون و همکارانش، اومواموا به احتمال بسیار در دوره‌ی سیاره‌زایی سامانه‌اش به بیرون پرتاب شده بوده، که می‌توانسته مدت‌ها پیش بوده باشد.

اومواموا در روز ۱۴ اکتبر از نزدیک‌ترین فاصله‌اش از زمین (۲۴ میلیون کیلومتری) گذشت. به گفته‌ی ناسا، این جرم اکنون دارد از سامانه‌ی خورشیدی بیرون می‌رود و به اندازه‌ای دور شده که حتی تلسکوپ‌های بزرگ هم از نیمه‌های دسامبر تاکنون دیگر نتوانسته‌اند آن را ببینند. ولی اخترشناسان در زمانی که می‌توانستند آن را بررسی کنند داده‌های بسیاری درباره‌اش گرد آوردند که بی‌شک آگاهی‌های بسیاری درباره‌ی آینده‌ی این جرم از آنها به دست خواهد آمد.

جکسون می گوید: «شاید به همان شیوه‌ای که از دنباله‌دارها برای شناخت فرآیند سیاره‌زایی در سامانه‌ی خورشیدی بهره می‌جوییم، این جرم رازگونه هم بتواند آگاهی‌هایی درباره‌ی سیاره‌زایی در سامانه‌های دیگر به ما بدهد.»



--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
solar system - Oumuamua - Earth - Hawaiian - Panoramic Survey Telescope and Rapid Response System - Pan-STARRS - Haleakala Observatory - Maui - hyperbolic - sun - cometary activity - tail - coma - asteroid - Alan Jackson - Centre for Planetary Sciences - University of Toronto Scarborough - binary system - planet formation - Monthly Notices of the Royal Astronomical Society

منبع: Space.com

پسرعموی خرچنگ و همسایه‌اش!

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
در این تصویر فریبنده‌ی تلسکوپی سحابی عروس دریایی که به طور معمول یک سحابی کم‌نور است را می‌بینید.
در سمت چپ و راست این سحابی، دو ستاره‌ی درخشان پس‌پای دوپیکر (مو دوپیکر) و پیش‌پای دوپیکر (اتا دوپیکر) به چشم می‌خورد که دو ستاره‌ی زیر پای دوقلوهای آسمان [صورت فلکی دوپِیکَر یا جوزا] هستند.
سحابی عروس دریایی همان ابر گسیلشی کمانی-شکل روشن‌تری است که با شاخک‌های آویخته‌اش در پایین مرکز تصویر دیده می‌شود.
در واقع این عروس دریایی کیهانی بخشی از پَسماند حباب-مانند ابرنواختر آی‌سی ۴۳۳ است، ابری گسترنده از آوارهای یک ستاره‌ی پرجرم که زمانی منفجر شده بوده. نور انفجار این ستاره حدود ۳۰ هزار سال پیش به زمین رسید.
سحابی عروس دریایی هم مانند پسرعمویش در آب‌های اخترفیزیکی، یعنی سحابی خرچنگ، که او هم پسماند یک ابرنواختر است، در دلش یک ستاره‌ی نوترونی را پنهان کرده، بازمانده‌ی هسته‌ی رُمبیده‌ی ستاره‌ای که منفجر شده.
در بالا، سمت چپ تصویر هم یک سحابی گسیلشی دیگر به نام شارپلس ۲۴۹ را می بینیم.
سحابی عروس دریایی حدود ۵۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد. در این فاصله، پهنای این تصویر نزدیک به ۳۰۰ سال نوری می‌شود.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Sharpless 249 - Jellyfish Nebula - star - Mu Geminorum - Eta Geminorum - supernova remnant - IC 443 - planet - Earth - Crab Nebula - supernova - neutron star - core - emission nebula - narrowband

منبع: apod.nasa

پیشنهاد یک جایگزین برای سیاهچاله‌ها

* یک فیزیکدان با پیوند دادن یک پنداشت مکانیک کوانتومی با نسبیت عام به یک جایگزین تازه برای تکینگی سیاهچاله‌ها دست یافته.

اگر دو جایگزین فرضی سیاهچاله‌ها را به هم پیوند دهیم به چه می‌رسیم؟ به یک ستاره‌ی نسبیتی نیمه‌کلاسیک خودسازگار (۱)، این را رائول کاربایو-روبیو از مدرسه‌ی بین‌المللی پژوهش‌های پیشرفته در تریسته‌ی ایتالیا می‌گوید که یک مدل ریاضی تازه برای سرنوشت ستارگان بزرگ پدید آورده. پژوهشنامه‌ی وی در شماره‌ی ۶ فوریه‌ی فیزیکال ریویو لترز منتشر شده است.
برداشت هنری از یک ستاره‌ی نوترونی
هنگامی که یک ستاره‌ی بزرگ به پایان زندگیش می‌رسد دستخوش انفجار ابرنواختری می‌شود و یک هسته‌ی چگال از خود به جا می‌گذارد که -بر پایه‌ی پنداشت‌های کنونی- به رُمبش خود ادامه می‌دهد و یک ستاره‌ی نوترونی یا یک سیاهچاله می‌سازد. این که یک ستاره کدام یک از این دو سرنوشت را خواهد داشت به جرمش بستگی دارد. ستارگان نوترونی تعادلی میان نیروی وازَنَنده‌ی فشار تبهگنی مکانیک کوانتومی و نیروی درکِشنده‌ی (جذب‌کننده‌ی) گرانش برقرار می‌کنند، ولی اگر هسته‌ی رُمبنده پرجرم‌تر باشد نمی‌تواند در برابر نیروی درکشنده‌ی گرانشِ خودش پایاداری کند و به یک سیاهچاله تبدیل می‌شود.

گرانش وازننده
اکنون کاربایو-روبیو یک نیروی دیگر را هم به این جریان افزوده: نوسان‌های کوانتومی (اُفتاخیزهای کوانتومی). بر پایه‌ی مکانیک کوانتومی، ذرات مجازی می‌توانند خودبخود از هیچ پدید آمده و از بین بروند- این اثر را بهتر از همه در خلا می‌توان سنجید، ولی این افتاخیزها می‌توانند در هر جایی از فضازمان رخ بدهند. این ذرات را می‌توان به عنوان نوسان‌هایی در انرژی مثبت و منفی در نظر گرفت که در شرایط معمولی همدیگر را خنثا می‌کنند. ولی گرانشِ بی‌اندازه‌ی اجرام چگال این تعادل را می‌شکند و به گونه‌ای کارآمد انرژی منفی تولید می‌کند. این انرژی منفی یک نیروی گرانشی وازننده (دفع‌کننده) پدید می‌آورد.

کاربایو-روبیو می‌گوید:«وجود [نوسان‌های] کوانتومی ناشی از میدان‌های گرانشی از اواخر دهه‌ی ۱۹۷۰ شناخته شده. ولی فیزیکدانان روش کاربرد این اثر در ستاره‌های رُمبنده را نمی‌دانستند.»

کاربایو-روبیو معادله‌هایی به دست آورد که در آنها نسبیت عام و مکانیک کوانتومی به گونه‌ای با هم پیوند خورده بود که نوسان‌های کوانتومی را هم بتوانند توضیح دهند. افزون بر آن، وی راه حل‌هایی پیدا کرد که برای اجرام ستاره‌ای که بر پایه‌ی نظریه‌های کنونی باید سیاهچاله شوند، تعادلی میان گرانش درکشنده و گرانش منفی برقرار می‌کرد. این اجرام چگال که در این نظریه‌ی تازه به نام "ستارگان نسبیتی نیمه‌کلاسیک" خوانده شده‌اند زیر فشار گرانششان به طور کامل نمی‌رُمبند و در نتیجه یک افق رویداد و بنابراین یک سیاهچاله نمی‌سازند.

ستاره‌ی دورگه
جالب این که ستارگان نسبیتی نیمه‌کلاسیک دارای ویژگی‌های اجرامی هستند که در گذشته به عنوان جایگزین سیاهچاله‌‌ها پیشنهاد شده بود: گرت‌اخترها (گرَوَستارها) و سیاه‌اخترها (ستارگان سیاه).

گرت‌اخترها و سیاه‌اخترها هم دربردارنده‌ی ماده‌ی معمولی و نوسان‌های کوانتومی هستند. ولی زمانی که این نظریه‌ها نخستین بار ارایه شده بود هنوز معادله‌هایی که نوسان‌های کوانتومی هم در آنها بود شناخته نشده بود، ولی ستاره‌های نظریه‌ی کاربایو-روبیو به طور طبیعی نتیجه‌ی یک مجموعه‌ معادله‌ی سازگار بر پایه‌ی فیزیکِ شناخته شده است.

گرت‌اخترها و سیاه‌اخترها ساختار متفاوتی دارند: در هسته‌ی گرت‌اخترها، نوسان‌های کوانتومی بزرگ ماده‌ی معمولی را به بالا می‌راند و یک پوسته‌ی فرا-نازک (بی‌اندازه نازک) روی سطحشان می‌سازد ولی سیاه‌اخترها در ساختارشان تعادلی میان ماده و نوسان‌های کوانتومی برقرار می‌کنند.

ستارگان کاربایو-روبیو مانند نژاد دورگه‌ای از نظریه‌ی پیشینند. وی می‌گوید: «از یک سو هم ماده و هم [نوسان‌های] کوانتومی در ساختارشان هست، مانند چیزی که در سیاه‌اخترها داریم. از سوی دیگر دو عنصر جداگانه و متمایز را نشان می‌دهند، یک هسته و یک پوسته‌ی فرانازک، مانند چیزی که در گرت‌اخترها هست.»

مساله‌ی پایداری
این که چنین ستارگان دورگه‌ای در جهان واقعی وجود دارند یا نه جای بررسی دارد. در معادله‌های کاربایو-روبیو زمان در نظر گرفته نشده، بنابراین روشن نیست چنین ستاره‌ای پایدار می‌ماند یا به سرعت به یک چیز دیگر... چیزی مانند یک سیاهچاله، دگردیسی می‌یابد.

اخترفیزیکدان نسبیتی لوچیانو رتزولا (بنیاد فیزیک نظری، آلمان) می‌گوید: «برای این که یک مداد را متعادل روی نوکش نگه داریم راه حل‌هایی وجود دارد ولی این راه حل‌ها آشکارا ناپایدارند و اندکی آشفتگی آنها را به هم می‌زند.»

با این حال، اگر کاربایو-روبیو بتواند نشان دهد که ستارگان نسبیتی نیمه‌کلاسیکش واقعا از نظر دینامیکی پایدارند -چیزی که برنامه‌ی بعدی او است- نسل آینده‌ی رصدخانه‌های امواج گرانشی در چند دهه‌ی آینده باید دقت موردنیاز برای بازشناختن اجرام فشرده‌ی نامتعارف از سیاهچاله‌ها را فراهم کنند، و بتوانند شواهدی به دست آورند که از وجود این گونه ستارگان پشتیبانی کند. [بخوانید: * امواج گرانشی لیگو از سیاهچاله سرچشمه گرفته بودند یا از چیز دیگر؟]

--------------------------------------------
۱) self-consistent semiclassical relativistic star

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
quantum mechanics - general relativity - black hole - singularity - self-consistent semiclassical relativistic star - Raúl Carballo-Rubio - International School for Advanced Studies - Trieste - Italy - Physical Review Letters - star - supernova - neutron star - degeneracy - core - quantum fluctuation - virtual particle - spacetime - negative energy - semiclassical relativistic star - event horizon - gravastar - black star - hybrid - Luciano Rezzolla - Institute of Theoretical Physics - Germany - gravitational wave

دلار نقره برای یک سنگتراش

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
 کهکشان پر زرق و برق ان‌جی‌سی ۲۵۳ نه تنها یکی از درخشان‌ترین کهکشان‌های مارپیچی در آسمان زمین است، بلکه یکی از پرغبارترین آن‌ها نیز به شمار می‌آید.
برخی آن را به دلیل نمایی که در تلسکوپ‌های کوچک دارد، کهکشان "دلار نقره‌" یا "دلار نقره‌ای" (Silver Dollar) می‌خوانند، و برخی تنها به دلیل جایگاهش در مرزهای صورت فلکی جنوبی سنگتراش، به عنوان "کهکشان سنگتراش" برای آن بسنده می‌کنند.
این جزیره‌ی غبارآلود کیهانی که تنها ۱۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد، نخستین بار در سال ۱۷۸۳ توسط ستاره‌شناس و ریاضیدان، کارولینه هرشل (خواهر ویلیام هرشل) یافته شد.
ان‌جی‌سی ۲۵۳ با پهنای حدود ۷۰ هزار سال نوری، بزرگ‌ترین عضو گروه کهکشانی سنگتراش است، نزدیک‌ترین گروه کهکشانی به گروه محلی خودمان.
در این تصویر رنگی باکیفیت، افزون بر رگه‌های مارپیچی غبار، پیچک‌هایی از غبار را نیز می‌بینیم که به نظر می‌رسد از صفحه‌ی کهکشان بیرون زده‌اند، صفحه‌ای که خود با خوشه‌های ستاره‌ای جوان و مناطق ستاره‌زایی آراسته شده. [در تصویر این مطلب بهتر دیده می شوند: * کهکشان سنگ‌تراش]
داشتن غبار فراوان به همراه ستاره‌زایی‌های شدید و آتشین باعث شده ان‌جی‌سی ۲۵۳ به عنوان یک کهکشان ستاره‌فشان نیز شناخته شود. همچنین کهکشان ان‌جی‌سی ۲۵۳ یک چشمه‌ی نیرومند از پرتوهای X پرانرژی و پرتوهای گاما است که می‌تواند به دلیل وجود سیاهچاله‌ای بزرگ نزدیک مرکزش باشد.
در این ویدیوی کوتاه سفری فراکهکشانی به این جزیره‌ی کیهانی خواهد رفت:
اگر ویدیو اینجا اجرا نشد می‌توانید آن را در کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان، یا در خود یوتیوب ببینید
--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
NGC 253 - spiral galax - Silver Dollar Galaxy - Sculptor Galaxy - constellation Sculptor - Caroline Herschel - island universe - Sculptor Group of Galaxies - Local Group of Galaxies - dust lane - galactic disk - star formation - starburst galaxy - x-ray - gamma ray - black hole

منبع: apod.nasa

آشفته‌بازاری از ستارگان

این تصویر در دو اندازه‌ی دیگر: بزرگ- بسیار بزرگ (۶.۳ مگ)
کهکشان آی‌سی ۴۷۱۰ که در سال ۱۹۰۰ توسط اخترشناس استوارت دولیل یافته شد و اینجا در عکسی از تلسکوپ فضایی هابل  دیده می‌شود چشم‌اندازی با زیبایی انکارناپذیر دارد. این کهکشان ابری شلوغ از ستارگان درخشان است، با توده‌های برافروخته‌ی مناطق ستاره‌زایی که پیرامون لبه‌اش پراکنده‌اند.

آی‌سی ۴۷۱۰ یک کهکشان کوتوله‌ی نامنظم است. چنان چه از نامشان برمی‌آید، این گونه کهکشان‌ها پیکره‌ای بی‌نظم و نمایی آشفته دارند، بدون هیچ کوژی مرکزی یا بازوی مارپیچی- آنها آشکارا متفاوت با کهکشان‌های مارپیچی و بیضیگون هستند. احتمال می‌رود کهکشان‌های نامنظم روزگاری مارپیچی یا بیضیگون بوده‌اند، ولی با گذشت زمان در فرآیندهای ادغام با دیگر کهکشان‌ها، در اثر نیروهای گرانشی که بر آنها وارد می‌شده آشفته شده‌اند. کوتوله‌های نامنظم در شناخت کلی ما از فرگشت کهکشان‌ها ارزش ویژه‌ای دارند زیرا گمان می‌رود آنها همانند نخستین کهکشان‌های کیهان هستند.

آی‌سی ۴۷۱۰ حدود ۲۵ سال نوری با زمین فاصله دارد و در صورت فلکی طاووس دیده می‌شود. این صورت فلکی که در آسمان نیمکره‌ی جنوبیست همچنین سومین خوشه‌ی کروی درخشان آسمان (ان‌جی‌سی ۶۷۵۲)، کهکشان مارپیچی ان‌جی‌سی ۶۷۴۴، و شش سامانه‌ی سیاره‌ایِ شناخته شده (از جمله اچ‌دی ۱۸۱۴۳۳ که میزبان یک ابرزمین است) را هم در بر دارد.

داده‌های این تصویر به کمک دوربین پیمایش پیشرفته‌ی هابل (ACS) گردآوری شده.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
DeLisle Stewart - NASA - ESA - Hubble Space Telescope - IC 4710 - galaxy - star formation - dwarf irregular galaxy - central bulge - spiral arm - elliptical -  galactic evolution - constellation of Pavo - The Peacock - globular cluster - NGC 6752 - spiral galaxy - NGC 674 - planetary system - HD 181433 - super-Earth - Advanced Camera for Surveys - ACS

منبع: spacetelescope

Blogger template 'Browniac' by Ourblogtemplates.com 2008

بالای صفحه