نمایی هنری از کل دنیایی که می‌توانیم ببینیم

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر (۴.۱ مگ)

ما تا کجا را می‌توانیم ببینیم؟

فرض کنید که چشم ما بتواند هر گونه پرتویی پیرامونمان است را ببیند، در این صورت، در زمان کنونی، همه‌ی چیزهایی که می‌بینیم و هر چیزی که بتوانیم ببینیم همگی با هم "جهان دیدارپذیر" را ساخته‌اند.

در طیف‌های نوری، دورترین نوری که می‌توانیم ببینیم تابش زمینه‌ی ریزموج است، تابشی که از زمانی در ۱۳.۸ میلیارد سال پیش می‌آید، از روزگاری که جهان هستی مانند ابر چگالی از مه، مات و کدر بود.

برخی از نوترینوها و امواج گرانشی‌ای که پیرامون ماست ریشه در زمانی دورتر از تابش زمینه دارند، ولی ما انسان‌ها هنوز توان فنی ردیابی آنها را نداریم.

این تصویر، جهان دیدارپذیر را در یک مقیاس لگاریتمی (هر چه دورتر شده، فشرده‌تر شده) نشان می‌دهد. زمین و خورشید و اجرام سامانه‌ی خورشیدی در مرکز دیده می‌شوند و رو به بیرون به ترتیب، ستارگان نزدیک، کهکشان‌های نزدیک، کهکشان‌های دوردست، رشته‌های مواد آغازین، و در پایان هم تابش زمینه‌ی ریزموج.

پنداشت معمول کیهان‌شناسان اینست که جهان دیدارپذیر ما خود تنها بخشِ نزدیکِ یک چیستی ِ بزرگ‌تر به نام "کیهان" است که در آن نیز همین قانون‌های فیزیکی برقرار است.

با این همه، اندیشه‌ها و باورهای هم هست که اگرچه بر پایه‌ی استدلال‌های فرضی‌اند ولی اندیشه‌های پرطرفداری‌اند و بر پایه‌ی آنها، حتی کیهان خود ما هم بخشی از یک چندجهانی (چندکیهانی) است که می‌توانند قانون‌های فیزیکی متفاوت، یا ثابت‌های فیزیکی متفاوت، یا بُعدهای بیشتری نسبت به کیهان ما داشته باشند و یا این که تنها می‌توانند نمونه‌هایی از کیهان استاندارد ما با تفاوت‌های شانسی اندکی باشند.

--------------------------------------------

تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

telegram.me/onestar_in_sevenskies

twitter.com/1star_7sky

واژه‌نامه:

observable universe - cosmic microwave background - neutrino - gravitational waves - Earth - Sun - Solar System - star - galaxy - multiverse

منبع: apod.nasa

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان