نمایی رنگین از لایه‌های قطب جنوب مریخ

چنان چه در روزهای گذشته خواندید، فضاپیمای مارس اکسپرس سازمان فضایی اروپا به کمک امواج رادار که در خاک نفوذ می‌کنند (رادار زمین‌نفوذ)، یک لایه‌ی بازتابنده‌ی روشن را زیر لایه‌های قطب جنوب سیاره‌ی بهرام شناسایی کرده که می‌تواند نشانگر وجود دریاچه‌ای زیرزمینی از آب شور مایع باشد.
این بازتاب از منطقه‌ای به پهنای ۲۰۰ کیلومتر در ژرفای ۱.۵ کیلومتری زیر سطح می‌آید.
آب مایع به سرعت از سطح بهرام بخار و آزاد می‌شود ولی یک دریاچه‌ی آب شور سربسته، مانند چیزی که گویا این بازتاب راداری نشان می‌دهد، می‌تواند تا مدت‌های بسیار بیشتری دوام بیاورد و حتی زیستگاه احتمالی جانداران ذره‌بینی باشد.
این عکس که از پیوند داده‌های طیفی فروسرخ، سبز، و آبی درست شده، در سال ۲۰۱۲ توسط ماهواره‌ی مارس اکسپرس از قطب جنوب بهرام گرفته شده و آمیزه‌ی پیچیده‌ای از لایه‌های خاک، یخ دی‌اکسید کربن، و آب یخ‌زده را نشان می‌دهد.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
south pole - Mars - ESA - Mars Express - reflection - salty water - microbe - infrared - carbon dioxide

منبع: apod.nasa

ماه خونین در آسمان ریودوژانیرو

این تصویر در اندازه‌ی بسیار بزرگ‌تر (۹.۸ مگ)
کم پیش می‌آید ماه با چنین چهره‌ی شگفت‌انگیزی طلوع کند.
یک دلیلش اینست که این عکس در روز جمعه‌ی گذشته گرفته شده، روزی که در این نقطه‌ی جهان، ماه پُر همزمان با طلوع، از درون سایه‌ی زمین نیز گذشت و از همین رو به این اندازه تیره دیده می‌شد.
یک دلیل دیگر هم اینست که ماه در افق بود و نور سرخ خورشید که توسط لایه‌های جو زمین پراکنده شده بود تا این اندازه سرخ شده بود.
همچنین کم پیش می‌آید که ماه در کنار یک سیاره طلوع کند، ولی چون از شانس، سیاره‌ی بهرام هم تقریبا در همان شب به نقطه‌ی مخالف خورشید رسیده بود [مانند خود ماه]، در کنار قرص کامل ماه دیده می‌شد.
این ماه‌گرفتگی یک "ریزماه‌گرفتگی" بود، پدیده‌ای مخالف "ابرماه‌گرفتگی". اگر ماه همزمان با رسیدن به دورترین نقطه‌ی مدارش از زمین، به گام کامل هم برسد، یک ریزماه رخ می‌دهد، یعنی در کوچک‌ترین اندازه‌اش دیده می‌شود. ماه‌گرفتگی ۵ امرداد در زمان ریزماه رخ داد، و دلیل این که زمانش بسیار بلند بود نیز همین بود.
این عکس از ساحل بوتافوگو در شهر ریودوژانیروی در برزیل، و در کنار انبوه تماشاگرانِ هیجان‌زده‌ی این پدیده گرفته شده.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
full moon - moon rose - Earth - refract - planet - Mars - Sun - Rio de Janeiro - Brazil - Micro Blood Moon Total Lunar Eclipse - Botofogo Beach

منبع: apod.nasa

چرا در عکس‌های آپولو ستاره‌ای دیده نمی‌شود؟

"چرا در عکس‌هایی که فضانوردان آپولو از روی ماه گرفتند، هیچ ستاره‌ای دیده نمی‌شود؟"
به احتمال بسیار شما نیز بارها این پرسش را شنیده‌اید.

باورمندان به نظریه‌ی توطئه بر این باورند که ناسا "هرگز" به ماه نرفته بوده و این عکس‌ها و فیلم‌ها از روی زمین گرفته شده‌اند ولی ناسا به عمد ستارگان آسمان را حذف کرده، چون [به گمان آنها] ممکن بود برخی با شناسایی صورت‌های فلکی و بررسی جایگاه آنها در آسمان و همچنین به کمک پدیده‌ی دیدگشت (اختلاف منظر)، متوجه شوند که این آسمان، آسمان زمین است!
عکسی که سرنشینان شاتل دیسکاوری در سال ۱۹۹۸ از ماه و ایستگاه میر گرفته بودند. در آن هنگام، شاتل در سمت روز زمین بود و به همین دلیل هیچ ستاره‌ای در آسمان نمی‌دید. تنها ماه بود که برای این عکس به اندازه‌ی کافی روشن بود- تصویر بزرگ‌تر (۳ مگ)
ولی پاسخ این شکاکان یک جمله‌ی بسیار ساده است: فضانوردان در سمت روز ماه فرود آمده بودند!

خورشید در آسمان بود و به شدت چشم‌انداز را روشن کرده بود. صِرف تاریک و سیاه بودن آسمان دلیل بر پرستاره بودن آن نمی‌شود. اگر در ساعت اوج شلوغی شب به مرکز یک شهر بزرگ بروید، آسمانش را سیاه، ولی تقریبا بی‌ستاره خواهید دید. شاید اگر در گوشه‌ای که نور چراغ‌ها چشمتان را نزند بایستید، به زحمت بتوانید تک و توکی ستاره و سیاره‌ی پرنور را در آن پیدا کنید. فضانوردان آپولو هم گفته‌اند اگر در سایه‌ی گردونه‌ی ماه‌نشین می‌ایستادند، می‌توانستند شماری از پرنورترین ستاره‌ها را ببینند.

اگر آپولو در سمت شب ماه فرود آمده بود، فضانوران آسمانی بسیار زیبا را بالای سرشان می‌دیدند، با ستارگانی که شمارشان حتی از شمار ستارگان در تاریک‌ترین آسمان‌های زمین هم بیشتر بود، زیرا دیگر هوایی در کار نبود که آشفتگی در دید ایجاد کند.

برخی به گفته‌ی فضانوردانِ ایستگاه فضایی بین المللی اشاره می‌کنند که گفته‌اند آسمان ایستگاه فضایی را پرستاره دیده‌اند. واقعیت اینست که آنها هم تنها هنگامی که در سمت شب زمین هستند چنین چیزی را می‌بینند. در سمت روزِ زمین، خورشید به شدت آسمان را روشن می‌کند. ایستگاه فضایی هر ۹۰ دقیقه یک بار زمین را دور می‌زند و از همین رو فضانوردان در یک شبانه‌روز، ۱۵-۱۶ بار آسمان شب را می‌بینند و از آن لذت می‌برند.

این تک و توک ستارگانی که فضانوردان آپولو دیده بودند را ما هم می‌توانستیم ببینیم، ولی نه در یک عکس ساده، بلکه در عکسی با زمان نوردهی بلند، و باید بگوییم با توجه به این که چشم‌انداز روی سطح غرق در نور خورشید بود، نوردهی بسیار بلند باعث می‌شد چشم‌انداز آن تقریبا سفید دیده شود!

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
International Space Station - ISS - apollo - star - parallax

برگرفته از: phys.org

سفر به مرکز کهکشان راه شیری

چه شگفتی‌هایی در مرکز کهکشان ما نهفته است؟
در رمان کلاسیک علمی تخیلی ژول ورن به نام "سفر به مرکز زمین"، پرفسور لیدنبراک و کاوشگران همراهش در مرکز زمین با شگفتی‌ها و عجایب هیجان‌انگیز بسیاری روبرو می‌شوند.
اخترشناسان تاکنون به وجود برخی اجرام شگرف در مرکز کهکشان راه شیری پی برده‌اند، از جمله ابرهای بزرگ غبار کیهانی، خوشه‌های درخشان ستاره‌ای، حلقه‌های در هم پیچیده‌ی گاز، و حتی یک ابرسیاچاله (سیاهچاله‌ی ابرپرجرم).
اگر ویدیو اینجا جرا نشد می‌توانید آن را در تلگرام، فیسبوک، و یا توییتر یک ستاره در هفت آسمان تماشا کنید
بیشتر بخش‌های مرکز کهکشان توسط لایه‌های گاز و غباری که میان ما و آنست، در نور دیدنی (مریی) از چشم ما پنهان شده، ولی با بهره از دیگر گونه‌های تابش الکترومغناطیسی می‌توان آن ها را کاوید و بررسی کرد.
ویدیوی بالا در واقع یک زوم دیجیتالی به مرکز کهکشان راه شیری است و با تصاویر نور دیدنی که در پیمایش دیجیتالی آسمان گرفته شده آغاز می‌شود.
در ادامه‌ی ویدیو، طیف نور به سمت پرتوی فروسرخ که توان نفوذ در گرد و غبار را دارد جابجا می‌شود و بدین ترتیب ابرهایی از گاز را نشان می‌دهد که به تازگی (سال ۲۰۱۳) کشف شده و دارند به سوی ابرسیاهچاله‌ی مرکزی کشیده می‌شوند.
در ماه می ۲۰۱۸، رصد یک ستاره که داشت از نزدیک این ابرسیاهچاله می‌گذشت -برای نخستین بار- فرآیند سرخگرایی گرانشی در نور آن ستاره را نشان داد- همان چیزی که اینشتین در نظریه‌ی نسبیت عام خود پیش‌بینی کرده بود. [اینجا خواندید:* ابرسیاهچاله مرکز کهکشان هم نسبیت عام اینشتین را تایید کرد]

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Journey to the Center of the Galaxy - Galaxy - Jules Verne - A Journey to the Center of the Earth - Professor Liedenbrock - Galactic center - cosmic dust cloud - star cluster - supermassive black hole - electromagnetic radiation - Milky Way - Digitized Sky Survey - infrared - gravitational redshift - Einstein - general relativity

منبع: apod.nasa

جستجوی زندگی در "اروپا"، ماه سیاره مشتری نیاز به حفاری چندانی ندارد

* بر پایه‌ی پژوهشی تازه، اگرنشانه‌های زندگی روی ماه یخ‌زده‌ی مشتری، اروپا وجود داشته باشد شاید پیدا کردنشان به آن سختی که گمان می‌رفت نباشد.

اروپا با قطر ۳۱۰۰ کیلومتر یک اقیانوس غول‌پیکر از آب مایع زیر پوسته‌ی یخی‌اش دارد. افزون بر این، به گمان اخترشناسان این آب‌ها با هسته‌ی سنگی ماه در تماس است که این واکنش‌های شیمیایی گوناگون فریبنده‌ای را امکان‌پذیر می‌کند.
پرتوهایی که از مشتری بر سر اروپا می‌بارد می‌تواند رد پاهای زیستی، نشانه‌های مولکولی زندگی را که در آبفشان‌های اروپا به سطح می‌آیند نابود کند
به همین دلیل دانشمندان اروپا را یکی از بهترین گزینه‌ها در سامانه‌ی خورشیدی برای جستجوی زندگی می‌دانند. اروپا همچنین از نظر زمین‌شناختی دنیای فعالیست که گویا باعث می‌شود مواد اقیانوس درونش به طور معمول بالا، روی سطح بیایند؛ برای نمونه، در اثر خیزش (بالا آمدن) آب خود اقیانوس در برخی جاها و/یا از راه ویژگی‌های آبفشان‌-مانندی که در برخی جاهای سطح وجود دارد و تلسکوپ فضایی هابل چندین بار آنها را دیده.

ناسا می‌خواهد در آینده‌ی نه چندان دور به چنین نمونه‌هایی دست پیدا کند. برای این کار، یک کاوشگر مداری به نام "یوروپا کلیپر" یا همان اروپا کلیپر (Europa Clipper) را در دهه‌ی ۲۰۲۰ به سوی اروپا روانه می‌کند. کلیپر ده‌ها بار از کنار اروپا می‌گذرد که شاید در برخی از این گذرها بتواند به نمای نزدیکی از یکی از این آبفشان‌ها دست یابد. ناسا دارد برای پس از کلیپر هم روی طرح احتمالی یک سطح‌نشین کار می‌کند که می‌تواند به جستجوی نشانه‌هایی از زندگی روی و یا نزدیک سطح اروپا بپردازد.

ولی این که یک سطح‌نشین باید تا چه ژرفایی را حفر کند تا بتواند چیزی پیدا کند روشن نیست. دلیلش اینست که مدار اروپا درون کمربندهای تابشی مشتریست و زیر بمباران ذرات باردار پرسرعتی‌ست که می‌توانند اسیدهای آمینه و دیگر رد پاهای زیستی احتمالی را نابود کنند.

پژوهش تازه دقیقا در همین زمینه است.

تام نوردهایم، دانشمند ناسا به همراه همکارانش محیط تابشی اروپا را با جزییات شبیه‌سازی کردند تا شرایط بخش‌های گوناگون سطح و میزان خطرناکی جا تا جای آن آن را بسنجند. سپس این نتایج را با داده‌های آزمایشگاهی ترکیب کردند تا ببینند دوزهای گوناگون تابش با چه سرعتی اسیدهای آمینه [به عنوان جایگزین کلی زیست‌مولکول‌های پیچیده] را از هم می‌پاشند.

این دانشمندان تفاوت‌های چشمگیری میان بخش‌های گوناگون اروپا دیدند؛ تابش وارد شده بر بخش‌هایی از سطح اروپا (مناطق استوایی) حدود ۱۰ برابرِ دیگر بخش‌ها (عرض‌های میانی و بالا) بود.

بر پایه‌ی بررسی آنها در بهترین بخش‌ها، یک سطح‌نشین به احتمال بسیار می‌تواند تنها با کندن یخ و پایین رفتن حدود ۱ سانتیمتر، اسیدهای آمینه‌ی شناخت‌پذیری پیدا کند. در بخش‌های خطرناک، این ژرفا می‌بایست ۱۰ تا ۲۰ سانتیمتر باشد (این بدان معنا نیست که در چنین ژرفاهایی باید جاندار زنده‌ای پیدا شود، زیرا دوز تابش در آنجا به اندازه‌ای بالاست که حتی سخت‌جان‌ترین میکروب‌های زمینی را هم می‌پزد و زنده نمی‌گذارد).
تفاوت‌های چشمگیری در دوز تابشی میان بخش‌های گوناگون اروپا دیده می‌شود؛ این دوز در مناطق استوایی (رنگ صورتی) حدود ۱۰ برابرِ بخش‌های درون (عرض‌های میانی و بالا است.
نوردهایم می‌گوید حتی این منطقه‌ی خطرناک دومی را هم می‌توان به خوبی مهار و کنترل کرد. او به اسپیس دات کام گفت: «حتی در خشن‌ترین مناطق تابشی اروپا هم می‌توان تنها با خراشیدن سطح، موادی را پیدا کرد که تابش آنها را چندان دگرگون یا تخریب نکرده.»

نوردهایم این را خبر خوبی برای یک سطح‌نشین می‌داند. وی می‌گوید اکنون برنامه‌ریزان ماموریت می‌توانند [بی‌ آن که نیاز به حفاری چندین و چند متری باشد-م] با خیال آسوده بخش‌هایی از سطح اروپا را در نظر بگیرند که احتمال ته‌نشست‌های اقیانوسیِ تازه در آنها بیشتر است- برای نمونه، منطقه‌های زیر باران آبفشان‌ها.

دانشمندان هنوز چنین نقطه‌ی نویدبخشی را برای فرود شناسایی نکرده‌اند؛ عکس‌هایی که تاکنون از اروپا دیده‌ایم به اندازه‌ی کافی واضح نبوده‌اند ولی ولی یوروپا کلیپر می‌تواند این را تغییر دهد. نوردهایم می‌گوید: «هنگامی که به داده‌های تصویری بسیار باکیفیت یوروپا کلیپر دست پیدا کنیم، نمایی به کلی متفاوت را از سطح اروپا خواهیم دید. داده‌های یوروپا کلیپر واقعا کلیدی‌اند.»

گزارش این پژوهش در شماره‌ی۲۳ ژوییه‌ی نگارش برخط نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر شده است.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Jupiter - moon - Europa - icy shell - rocky core - solar system - geyser - NASA - Hubble Space Telescope - Europa Clipper - lander - radiation belt - biosignature - Tom Nordheim - amino acid - biomolecule - equator - latitude - Earth - microbe - California Institute of Technology - Jet Propulsion Laboratory - Pasadena - deposit - Nature Astronomy

منبع: Space.com

یک شب، یک تلسکوپ، یک دوربین

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
نماهای درون این تصویر، همگی در یک شب، از یک جا، و با یک تلسکوپ و دوربین از سامانه‌ی خورشیدی گرفته شده‌اند. مقیاس همه‌ی آنها با هم برابر است و از همین رو یک همسنجی (مقایسه‌ی) شگفت‌انگیز از بزرگی ظاهری آنها را به نمایش گذاشته‌اند.
قرص ماه که تقریبا نیم درجه را در آسمان زمین می‌پوشاند، اینجا تصویرش از پیوند شش عکس درست شده.
چارچوب‌های دیگر همگی یا نماهایی با یک بار نوردهی هستند یا روی هم‌گذاری دیجیتالیِ چند نما. فاصله‌ی اجرام درون آنها هم پایین هر چارچوب نوشته شده.
بیشتر سیاره‌های سامانه‌ی خورشیدی با برخی از ماه‌هایشان که روشن‌تر از دیگرانند، و همچنین سیاره‌ی کوتوله‌ی پلوتو به تصویر کشیده شده‌اند. تنها غایب، سیاره‌ی گریزپای تیر است که آن هم به دلیل ابری بودن آسمان در نزدیک افق بود.
تصویر خوبی هم از ایستگاه فضایی بین‌المللی گرفته شده.
این عکس‌ها همگی در شب ۲۱ ژوییه، و در رصدخانه‌ی مرکز اخترشناسی تیدرا در اسپانیا گرفته شده‌اند.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Solar System - apparent size - planet - Earth - Moon - Pluto - Mercury - International Space Station - Centro Astronomico de Tiedra Observatory - Spain

منبع: apod.nasa

نمای خیره‌کننده سیارک ریوگو از فاصله ۶ کیلومتری

سیارک ریوگو از فاصله‌ی ۶ کیلومتری
کاوشگر ژاپنی هایابوسا۲ که وارد مدار سیارکی به نام ۱۶۲۱۷۳ ریوگو شده عکس تازه‌ای از این سنگ فضایی الماسی‌-شکل گرفته.

هایابوسا در دسامبر ۲۰۱۴ به مقصد سیارک ریوگو راهی فضا شد و در ۲۷ ژانویه‌ی ۲۰۱۸ به آن رسید. این کاوشگر ریوگو را به مدت ۱۸ ماه از نزدیک بررسی می‌کند و سپس در سال ۲۰۲۰ با نمونه‌هایی از خاک و سنگ آن به زمین برخواهد گشت. هایابوسا در آغاز ورودش به مدار ریوگو در میانگین فاصله‌ی ۲۰ کیلومتری آن جای گرفت [جایگاهِ خانه].

هفته‌ی گذشته دانشمندان ماموریت فاصله‌ی آن از سیارک را کم کردند تا سطحش را ببینند. عکسی که اینجا می‌بینید را هایابوسا۲ در روز ۲۰ ژوییه از فاصله‌ی ۶ کیلومتری گرفته.

در مرکز عکس بزرگ‌ترین دهانه‌ی ریوگو را می‌توانید ببینید. مقام‌های سازمان کاوش‌های هوافضای ژاپن (جاکسا، JAXA) می‌گویند: «این را هم می‌توانید ببینید که سطح ریوگو پوشیده از شمار بسیاری تخته سنگ است. این عکس آگاهی‌های ارزشمندی برای برگزیدن جایگاه فرود به ما می‌دهد.»

هایابوسا۲ تنهات یک روز را در این مدار پایین (۶ کیلومتری) خواهد ماند. به گفته‌ی مقام‌های جاکسا، هایابوسا پس از گرفتن عکس‌هایی از ریوگو در این یک روز، دوباره در ۲۱ ژوییه راهی بالا می‌شود تا دوباره به جایگاه خانه در فرازای ۲۰ کیلومتری سیارک برگردد.

هایابوسا۲ در مدت همنشینی با ریوگو نمونه‌هایی از خاک آن بر می‌دارد و با انفجار و پدید آوردن یک دهانه روی آن، مواد زیر سطحش را بررسی می‌کند. این فضاپیما یک سطح‌نشین به نام مسکات (MASCOT) و سه خودروی کوچکِ MINERVA-II بر روی سطح ریوگو می‌فرستد. این خودروها همانند همان خودروهایی هستند که جاکزا در ماموریت پیشین هایابوسا در سیارک بادام‌زمینی-شکلِ ایتوکاوا به کار گرفته بود.


--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Hayabusa2 - asteroid - Ryugu - Earth - Japan Aerospace Exploration Agency - JAXA - crater - lander - MASCOT - MINERVA-I - Itokawa

منبع: Space.com

سیاره‌ سرخ در نقطه مخالف خورشید

امشب سیاره‌ی بهرام به نقطه‌ی مخالف خورشید در آسمان سیاره‌ی زمین [نقطه‌ی پادیستان یا مقابله] می‌رسد و در پرنورترین حالت خود دیده می‌شود.
در این چند روز پیرامون پادیستان، طلوع بهرام همزمان با غروب خورشید است و در بهترین وضعیت درخشنگی و تلسکوپی خود نیز خواهد بود، هر چند که توفان غبار سرتاسری هنوز سطح آن را مانند روکشی سرخ‌رنگ پوشانده.
اینجا دو تصویر از تلسکوپ فضایی هابل را می‌بینیم که نمای بهرام را به هنگام پادیستان‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۸ نشان می‌دهد.
در سال ۲۰۱۶ هوای سیاره‌ی سرخ پاکیزه و صاف بود. نمای سال ۲۰۱۸ که همین چند روز پیش گرفته شده، تقریبا همان سمت بهرام را نشان می‌دهد.
ساختارهای سطحی پشت غبار پنهان شده و قطب جنوبِ پوشیده در ابر سیاره هم بیشتر از سال ۲۰۱۶ رو به خورشید شده. به نظر می‌رسد افزایش گرمای نیمکره‌ی جنوبی در بهار و تابستان باعث به راه افتادن این توفان‌های غبار می‌شود.
در ضمن، اگر امشب به سمت مخالف خورشید نگاه کنید قرص کاملا روشن ماه را هم کنار بهرام خواهید دید.
امشب یک ماه‌گرفتگی کلی نیز رخ می‌دهد. در هنگام این گرفتگی، همه‌ی آسمان‌دوستان -به جز در آمریکای شمالی- می‌توانند سیاره‌ی سرخ را نزدیک یک "ماه سرخ" تماشا کنند.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Mars - Sun - dust storm - Red Planet - Hubble Space Telescope - opposition - planet - south pole - Full Moon - North America - Red Moon - Total Lunar Eclipse

منبع: apod.nasa

ابرسیاهچاله مرکز کهکشان هم نسبیت عام اینشتین را تایید کرد

* تلسکوپ وی‌ال‌تی در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا با گرفتن رد یک ستاره به نام اس۲ که داشت در مدارش به ابرسیاهچاله‌ی مرکزی کهکشان راه شیری نزدیک می‌شد، یک بار دیگر بر نظریه‌ی نسبیت عام اینشتین مهر تایید زد.
برداشت هنری از ستاره‌ی اس۲ به هنگام گذشتن از نزدیک‌ترین بخش مدارش به ابرسیاهچااله‌ی مرکز راه شیری. این ستاره هر چه به سیاهچاله نزدیک‌تر می‌شد، میدان گرانشی سهمگین سیاهچاله رنگ آن را سرخ‌تر می‌کرد؛ اثری به نام سرخگرایی گرانشی که در نسبیت عام اینشتین پیش‌بینی شده.  اندازه‌ی بزرگ‌تر (۸ مگ)
اخترشناسان برای نخستین بار گذر سریع یک ستاره از کنار ابرسیاهچاله‌ی مرکز کهکشان راه شیری (سیاهچاله‌ی کمان ای*) را رصد کرده‌اند. این رصدها با تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا در شیلی امکان‌پذیر شد. وی‌ال‌تی رد ستاره‌ای به نام اس۲ را که داشت از درون میدان گرانشی سهمگین ابرسیاهچاله می‌گذشت دنبال کرد.

در روز ۱۹ می، همچنان که ستاره به نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش به سیاهچاله نزدیک می‌شد و سرعتش شتابی باورنکردنی گرفته بود، پدیده‌ای رخ داد که اینشتین در نظریه‌ی نسبیت عام خود پیش‌بینی کرده بود: سرخگرایی یا انتقال به سرخ گرانشی.

این ستاره برای کامل کردن یک دور مدار بیضی‌اش به گرد سیاهچاله، ۱۶ سال زمان نیاز دارد. دانشمندان از ۲۶ سال پیش این به این سو این ستاره را زیر نظر داشتند.

راینهارد گنتزل از بنیاد فیزیک فرازمینی ماکس پلانک در گارشینگ آلمان (ام‌پی‌ئی) و رهبر این گروه بین‌المللی از پژوهشگران می‌گوید: «این دومین بار در مدت ۲۶ سال بود که ما گذشتن این ستاره از نزدیک ابرسیاهچاله‌ی مرکز کهکشان را می‌دیدیم. ولی این بار، با دستگاه‌های بسیار پیشرفته‌تری که داشتیم توانستیم آن را با وضوحی بی‌سابقه ببینیم. ما در چندین سال گذشته به شدت سرگرم آماده‌سازی خود بودیم، زیرا می‌خواستیم از این فرصت یگانه برای بررسی اثرهای نسبیت عام بیشترین بهره را ببریم.»

یکی از چالش‌های اصلی دیدن این ستاره‌ی کم‌نور در فاصله‌ی ۲۶۰۰۰ سال نوری زمین بود. زیرا داشت از برابر سیاهچاله‌ای می‌گذشت که خودش با هاله‌ای از غبارها و پسماندهای برافروخته در بر گرفته شده بود. برای این هدف نیاز به تلسکوپی آنچنان پرقدرت بود که بتواند از روی زمین، یک توپ تنیس را روی ماه ببیند. دانشمندان همچنین نیاز به دستگاه‌هایی پیچیده داشتند که بتوانند لرزش‌های تلسکوپ و تداخل‌های هوای زمین را خنثا کنند.
برداشت هنری از ستارگان بسیار نردیک به ابرسیاهچاله‌ی کمان ای* در مرکز کهکشان راه شیری و مسیرهای آنها. تصویر بزرگ‌تر- بسیار بزرگ‌تر (۲.۲ مگ)
تیبو پومار از بنیاد ملی پژوهش‌های فرانسه (سی‌ان‌آراس) در پاریس می‌گوید: «ما به سختی تلاش کردیم تا بتوانیم دستگاه‌ها را تا پیش از رسیدن ستاره به سیاهچاله، در بهترین وضعیت قرار دهیم.»

هنگامی که ستاره به نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش به سیاهچاله رسید -فاصله‌ی حدود ۱۲۰ برابر فاصله‌ی زمین و خورشید- سرعتش افزایش یافت و به ۸۰۰۰ کیلومتر بر ثانیه یا ۲.۷ درصد سرعت نور رسید.

هر چه ستاره به سیاهچاله نزدیک‌تر می‌شد، نورش هم بیشتر رو به سرخی می‌گرایید، زیرا طول موج نوری که از آن به چشم ما می‌رسید داشت در اثر نیروی گرانشی که بر آن وارد می‌شد کش می‌آمد- پدیده‌ی "سرخگرایی گرانشی" که یکی از اثرهای پیش‌بینی شده‌ در نسبیت عام اینشتین است. ابرسیاهچاله‌ی مرکز کهکشان راه شیری قطری حدود ۱۰ برابر خورشید دارد ولی جرمش به ۴ میلیون برابر جرم آن می‌رسد.

پومار می‌گوید: «این واقعا نخستین بارست که [سرخگرایی گرانشی] به این روشنی روی یک جرم متحرک دیده می‌شود.»

در چارچوب گرانش نیوتنی هم ستاره‌ی اس۲ نورش به سرخی می‌گراید، ولی دلیل آن سرعت سرسام‌آور ستاره به هنگام دور زدن سیاهچاله و دور شدن از ماست [اثر دوپلر]. برای چنین چیزی، سرعت ستاره می‌بایست در حد چندین هزار کیلومتر بر ثانیه باشد، ولی سرخگرایی نسبیتی در سرعت تنها ۲۰۰ کیلومتر بر ثانیه هم خود را نشان می‌دهد.

با دقیق‌تر بررسی کردن این مشاهدات می‌توان آگاهی‌های بیشتری درباره‌ی پراکندگی ستارگان و دیگر اجرام نزدیک ابرسیاهچاله‌ی مرکز کهکشان به دست آورد.

گزارش یافته‌های این دانشمندان در نشریه‌ی آسترونومی اند آستروفیزیکز منتشر شده.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Chile - Very Large Telescope - S2 - star - supermassive black hole - Milky Way - gravitational field - galaxy - black hole - Einstein - general relativity - elliptical orbit - Reinhard Genzel - Max Planck Institute for Extraterrestrial Physics - MPE - Garching - Germany - Earth - tennis ball - moon - Thibaut Paumard - French National Research Institute - CNRS - Paris - sun - solar mass - gravitational red shift - Astronomy & Astrophysics

منبع: theguardian

گرگ سیاه آسمان

لکه‌های سیاهی که اینجا می‌بینید توده‌های فشرده‌ای از غبارند که بر پس‌زمینه‌ی پرستاره‌ی آسمانِ پشت سرشان، به حالت ضدنور (سایه‌نما) و تمام تیره در آمده‌اند.
این ابرهای تیره‌ی غبار که در راستای صورت فلکی گرگ دیده می‌شوند بخشی از ابر مولکولی گرگ در فاصله‌ی حدود ۵۰۰ سال نوری زمین‌اند و به نام سحابی تاریک گرگ یا بارنارد ۲۲۸ شناخته می‌شوند.
در دل این ابرها، هسته‌هایی از غبارِ رُمبنده (رو به رمبش) وجود دارد که سرانجام ستارگانی کم‌جرم از آنها  ساخته خواهد شد. این هسته‌ها را اکنون تنها در طول موج‌های بلند فروسرخ می‌توان دید.
ستارگان رنگارنگ بیشمارِ صورت فلکی گرگ نیز بیرون از این ابرها و در پس‌زمینه‌ی این چشم‌انداز زیبای کهکشانی -که نزدیک به ۸ درجه از آسمان، نزدیک مرکز کهکشان در نیمکره‌ی جنوبی را می‌پوشاند- خودنمایی می‌کنند.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Barnard 228 - silhouette - constellation of Lupus - Wolf - Lupus Molecular Cloud - star - infrared - wavelength - Milky Way

منبع: apod.nasa

دریاچه بزرگی از آب مایع زیر سطح مریخ پنهان شده

* باز هم در بهرام "آب" پیدا کردیم! داده‌های ماهواره‌ای نشان می‌دهند که دریاچه‌ی بزرگی از آب مایع زیر یک لایه‌ی کلفت یخ سطحی این سیاره پنهان شده.

اگرچه سیاره ی بهرام (مریخ) سردتر از آنست که آب خالص بتواند در آن به حالت مایع باشد، ولی در عوض سرشار از نمک‌های کلسیم، منیزیم، و سدیم است که دمای یخ زدن (انجماد) آب‌هایش را پایین می‌آورد. همین می‌تواند آب را در دماهایی به پایینیِ ۷۴ درجه ی سانتیگراد زیر صفر هم به حالت مایع نگه دارد.
برداشت هنری از فضاپیمای مارس اکسپرس بر فراز قطب جنوب بهرام، و نمایی راداری از یک بخش آن. رنگ آبی پررنگ نماینده‌ی بیشترین بازتاب است که به گفته‌ی دانشمندان نشانگر آب مایع است
برخلاف یافته‌های پیشینِ آب در بهرام، که یا یخ‌زده بودند یا اگر هم مایع بودند به شدت فصلی بودند، این ذخیره‌ی آب به نظر می‌رسد مایع پایدار است. روبرتو اوروزی از بنیاد ملی اخترفیزیک در بولونیای ایتالیا می‌گوید: «این تنها جاییست که آب در آن تا مدتی دراز به حالت مایع پایدار می ماند.»

اوروزی و همکارانش به کمک مواهواره‌ی مارس اکسپرس، نگاهی به زیر یخ‌های کلاهک یخی قطب جنوب سیاره انداختند. این دریاچه با پهنای ۲۰ کیلومتر و فاصله‌ی ۱.۵ کیلومتر زیر سطح، در عکس‌های راداری روشن‌تر از دیگر بخش‌های زیر سطح دیده می‌شد.

اوروزی می‌گوید این دریاچه بی‌اندازه سرد و شور است، ولی می‌تواند زیست‌پذیر باشد، همان گونه که روی زمین در چنین شرایطی می‌توان میکروب زنده یافت: «اینجا جاییست که انتظار نمی‌رود جانداران زندگی راحتی داشته باشند، ولی از روی همسان‌های زمینی می‌توان وجود زندگی را در آن هم امکان‌پذیر دانست.»

پژوهش خطرناک
یافتن این دریاچه کار سختی بود، زیرا از پیش می‌دانستیم که آشکارساز راداری مارس اکسپرس برای چنین سنجش‌هایی نامطمئن است. در حقیقت این پژوهشگران برای برنامه‌نویسیِ دوباره‌ی نرم‌افزار آشکارساز، آن هم هنگامی که فضاپیما دارد به گرد سیاره می‌چرخد باید قمار می‌کردند. واقعا احتمال داشت یک نقص جدی پدید بیاید، ولی به گفته‌ی اوروزی، همه چیز به خیر گذشت.
تصویر راداری- برشی از سطح قطب جنوب بهرام که لایه‌های زیرش را نشان می‌دهد. نوار افق بالاتر از همه، یخ سطح بهرام را نشان می‌دهد. تا ژرفای پایین‌تر، حدود ۱.۵ کیلومتر، ردیف ته‌نشست‌های یخ و خاک را می‌بینیم. پایین‌ترین لایه، بخش مرکز آن که به پهنای ۲۰ کیلومتر است، بسیار روشن‌تر (بازتابندگی بیشتر) نسبت به همه‌ی جاهای دیگر دارد که برداشت دانشمندان از آن، یک ذخیره‌ی آب مایع است. تصویر بزرگ‌تر (۲.۳۷ مگ)
پس از آن، دانشمندان باید منتظر فرصتی برای دیدن قطب جنوب می‌ماندند. مارس اکسپرس تنها زمانی می‌توانست داده‌های خوبی به دست بیاورد که به هنگام شب، نزدیک منطقه‌ی قطب جنوب باشد، زیرا نور روز می‌توانست با داده‌های آن تداخل پیدا کند. در مدت ۳ سال، این فرصت کمتر از ۳۰ بار پیش آمد، ولی خوشبختانه همین هم برای رسیدن به نتیجه بسنده می‌کرد.

جفری پلات از آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا هشدار می‌دهد که اگرچه این کشفی نویدبخش به نظر می‌رسد ولی برای تایید نیاز به پژوهش‌های بیشتر دارد. به گفته‌ی او، آنچه که عکس‌های راداری نشان داده می‌تواند چیزهای دیگری هم باشد، از جمله آرایش ویژه‌ای از یخ دی‌اکسید کربن، و یا یخ آب بسیار خالص.

پلات می‌گوید: «اگر نتایج تایید شود، بزرگ‌ترین رویداد درباره‌ی وجود آب مایع در روزگار کنونی بهرام خواهد بود. این آشکارا می‌تواند بر شناخت ما از تاریخ اقلیمی و امکان زیست‌پذیری این سیاره تاثیر بگذارد.»

گزارش این دانشمندان روز ۲۵ ژوییه در نشریه‌ی ساینس منتشر شد.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Mars - liquid water - Red Planet - calcium - magnesium - sodium - salt - Roberto Orosei - National Institute for Astrophysics - Bologna - Italy - Mars Express - ice cap - microbe - Earth - radar - detecto - Jeffery Plaut - NASA - Jet Propulsion Lab - California - Pasaden - carbon dioxide - Science

منبع: newscientist

رقاصک همنوع‌خوار

این دیگر چیست در دل فضا؟
راستش یک کهکشان است، یک کهکشان به نسبت معمولی با نام ان‌جی‌سی ۵۸۶۶. ولی نکته اینجاست که داریم آن را درست از لبه‌اش می‌بینیم [از دید زمین، یک کهکشان لبه‌نما است].
در حقیقت بیشتر کهکشان‌ها صفحه‌ای به نازکی ان‌جی‌سی ۵۸۶۶ دارند ولی ما همه‌ی آنها را لبه‌نما نمی‌بینیم. یکی از کهکشان‌های لبه‌نمای آشنا، راه شیری خودمان است که در صفحه‌اش جای داریم و آن را از درون صفحه‌اش می‌بینیم.
ان‌جی‌سی ۵۸۶۶ که در فهرست مسیه با نام ام۱۰۲ جای دارد و به نام کهکشان رقاصک (اسپیندل) هم شناخته می‌شود، بی‌شمار رگه‌ی غبار در هم پیچیده دارد که به رنگ‌های سیاه و سرخ دیده می‌شوند. ستارگان درخشان درون قرصش هم زمینه‌ای آبی‌ به آن داده‌اند.
قرص این کهکشان که از نور ستارگان جوان به رنگ آبی می‌درخشد از پشت غبارها بیرون زده و در راستای صفحه‌ی نازیک آن به دو سو کشیده شده است.
شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد اکهکشان رقاصک در حدود یک میلیارد سال گذشته چند کهکشان کوچک‌تر را بلعیده بوده. از جمله‌ی این شواهد می‌توان از اینها نام برد: چندین جریان ستاره‌ای کم‌نور، غبارهای تیره‌ای که از صفحه‌ی خود کهکشان بیرون زده‌اند، و یک گروه کهکشانی پیرامون آن (این گروه در این تصویر دیده نمی‌شود).
به طور کلی بسیاری از کهکشان‌های قرص‌گون، نازک می‌شوند زیرا گازهایی که آنها را می‌سازد همزمان با چرخش به گرد مرکز گرانشی، با هم برخورد می‌کنند.
کهکشان رقاصک حدود ۵۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و در راستای صورت فلکی اژدها دیده می‌شود.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
galaxy - NGC 5866 - M102 - Spindle galaxy - dust lane - star - galactic plane - disk galaxy - gravitational center - constellation of the Dragon - Draco

منبع: apod.nasa

جمعه شبی به یاد ماندنی با سه رویداد زیبای نجومی!


پویانمایی از ماه‌گرفتگی پنجم امرداد و جایگاه آن در کنار سیاره‌ی بهرام در آسمان
اگر ویدیو را اینجا ندیدید می‌توانید آن را در تلگرام، فیسبوک، و یا توییتر یک ستاره در هفت آسمان ببینید. اگر باز هم ندیدید نگران نباشید، چیز خاصی را از دست نداده‌اید!!

جمعه‌، پنجم امرداد (۲۷ ژوییه)، برای اخترشناسان شب بزرگی خواهد بود. در آن شب سه پدیده‌ی دیدنی و زیبا تقریبا همزمان رخ خواهد داد. نخست، سیاره‌ی بهرام به پادیستان (مقابله) می‌رسد، یعنی درست نقطه‌ی مخالف خورشید در آسمان و نزدیک‌ترین نقطه‌ به زمین در ۱۵ سال گذشته. دوم، بهرام و ماه کامل در همیستان (مقارنه) خواهند بود و فاصله‌ای کمتر از ۱۰ درجه با هم در آسمان خواهند داشت. سوم، ماه درست از درون سایه‌ی زمین گذشته و بلندترین ماه‌گرفتگی سده‌ی ۲۱ را پدید خواهد آورد.

تقریبا همه‌ی زمینیان (به جز آمریکای شمالی) می‌توانند فرو رفتن ماه را در سایه‌ی زمین -که رنگ سرخ تیره‌ی غروب‌ها را خواهد داشت- ببینند. ماه به مدت تقریبا ۲ ساعت در دل این سایه خواهد بود، یعنی گرفت کلی تقریبا ۲ ساعت به درازا می‌کشد. در این مدت، ماه تقریبا همرنگ بهرام که در کنار آنست خواهد بود- یک چشم‌انداز باورنکردنی.

از آنجایی که بهرام در پادیستان است، درست همزمان با غروب آفتاب، از افق خاوری بالا می‌آید و در سرتاسر شب در آسمان می‌درخشد. بهترین زمان برای دیدنش نیمه شب است، هنگامی که جفت ماه-بهرام به بالاترین نقطه‌ی آسمان می‌رسند. دیدن بهرام نارنجی‌رنگ در میان پرتوهای ماه کار سختی نیست زیرا خودش به اندازه‌ای پرنور است که با نوری تقریبا سه برابر شباهنگ (شعرای یمانی) که درخشان‌ترین ستاره‌ی آسمان زمینست خواهد درخشید.
نقشه‌ی ماه‌گرفتگی. بخش‌های تیره ماه‌گرفتگی را نمی‌بیند. بخش‌های سایه روشن جاهایی هستند که ماه‌گرفتگی در زمان طلوع یا غروب ماه رخ می‌دهد و بنابراین بخشی از آن را می‌بینند. بخش‌های سفید آن را از آغاز تا پایان خواهند دید
مردمان آمریکای شمالی نمی‌توانند این ماه‌گرفتگی را ببینند زیرا این رویداد تقریبا به طور کامل در آن سمت زمین رخ خواهد داد. ولی آنها می‌توانند بیننده‌ی همیستانی آن با بهرام باشند و با جابجایی یک تلسکوپ کوچک، از قرص سرخ بهرام به کوه‌ها و دهانه‌های ماه بروند.

شب ویژه‌ای خواهد بود. از نمایش لذت ببرید!

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Mars - opposition - sun - Earth - full Moon will - conjunction - unar eclipse - North Americans - planet - totality - Sirius - star - crater

منبع: spaceweather

در میان ابرهای زمین و ابرهای آسمان

اگر به اندازه‌ی کافی بالا بروید خود را در چشم‌اندازی تماشایی میان ابرهای زمین در زیر پا و ابرهای ستاره‌ای کهکشان راه شیری در بالای سر خواهید یافت.
این همان چیزی بود که هفته‌ی گذشته یک کوهنورد و عکاس نجومی ماجراجو به هنگام بالا رفتن از کوه‌های آلپ دید و به تصویر کشید: ابرهای سفید زیرِ پا که ستیغ کوه‌های دولومیته در شمال ایتالیا هم از آنها بیرون زده بود.
این عکس به کمک چند نوردهی جداگانه، از روی ستیغ لاگازوی که یکی از ستیغ‌های دولومیته است گرفته شده.
صدها میلیون سال پیش، دولومیته‌ها کوه نبودند بلکه جزیره‌هایی در یک دریای باستانی بودند که در اثر برخورد صفحه‌های زمین‌ساختی بالا آمده و به کوه تبدیل شدند. تاریخ پرفراز و نشیب دولومیته ساختارهایی گوناگون در آن پدید آورده، از جمله ستیغ‌های ناهموار و خشن و سنگواره‌های دریایی کهن.
بسیار بالاتر از کوه‌های دولومیته، در دوردست آسمان، رگه‌های تیره‌ی غباری را میبینیم که بر صفحه‌ی مرکزی کهکشان خط انداخته‌اند.
لکه‌هایی از ابرهای درخشان سرخ‌فام که از تابش گاز هیدروژنِ برافروخته می‌درخشند هم در میان ستارگان و غبارهای کهکشان دیده می‌شود، مانند سحابی مرداب درست در بالا، سمت چپ مرکز چارچوب.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Earth - star - Milky Way - alpinist - Dolomite - Italy - Lagazuoi - tectonic plate - crest - fossil - hydrogen - Lagoon Nebula

منبع: apod.nasa

میزبان یک ابرنواختر ناکام

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر (۲.۱ مگ)
در این عکسِ تلسکوپ فضایی هابل ناسا یک کهکشان نامنظم به نام یوجی‌سی ۱۲۶۸۲ را می‌بینیم. این کهکشان با فاصله‌ی ۷۰ میلیون سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی اسب بالدار دیده می‌شود و پیکره‌ای به هم ریخته با مناطق درخشان ستاره‌زایی دارد.

در نوامبر سال ۲۰۰۸، کارولین مور، نوچوان ۱۴ ساله‌ی نیویورکی یک ابرنواختر را در یوجی‌سی ۱۲۶۸۲ کشف کرد و جوان‌ترین شخصی تا آن زمان شد که یک ابرنواختر را می‌یابد. رصدهای بعدی توسط اخترشناسان حرفه‌ای نشان داد که این ابرنواختر (با نام رسمی اس‌ان ۲۰۰۸اچ‌ای) به چند دلیل گوناگون ابرنواختر شگفت‌انگیز و جالبیست: کهکشان میزبان یوجی‌سی ۱۲۶۸۲ بسیار کم ابرنواختر تولید می‌کند. خود این ابرنواختر هم یکی از کم‌نورترین ابرنواخترهاییست که تاکنون دیده شده و پس از انفجار هم بسیار کُند گسترش یافت، که این نشان می‌داد انفجار نتوانسته انرژی فراوانی را که به طور معمول از ابرنواخترها انتظار می‌رود آزاد کند.
ابرنواختر اس‌ان ۲۰۰۸اچ‌ای
اخترشناسان اکنون اس‌ان ۲۰۰۸اچ‌ای را یک زیر-رده از ابرنواخترهای گونه‌ی "یکم-ای" (Ia) رده‌بندی کرده‌اند، انفجار کوتوله‌ی سفیدی که حریصانه انبوهی از مواد را از ستاره‌ی همدم خود کشیده و به خود برمی‌افزاید. اس‌ان ۲۰۰۸ای‌اچ می‌توانسته دستاورد یک ابرنواخترِ تا اندازه‌ای ناکام باشد، انفجاری که نتوانسته پیکره‌ی ستاره را به کلی از هم بپاشاند.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
NASA - ESA - Hubble Space Telescope - irregular galaxy - UGC 12682 - constellation of Pegasus - The Winged Horse - star formation - Caroline Moore - New York - supernova - SN 2008ha - Type Ia - white dwarf

منبع: spacetelescope

مهم‌ترین یافته‌های فضاپیمای فرمی از پرانرژی‌ترین رویدادهای آسمان

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
"رقابت‌های علمی فرمی" برای بزرگداشت کاوش‌های ۱۰ ساله‌ی تلسکوپ فضایی پرتو گامای فرمی از پرانرژی‌ترین بخش‌ها و رویدادهای جهان هستی برگزار شد و دو نامزدی که اینجا می‌بینید با پیروزی در همه‌ی دورهای گذشته، برنده‌ی پایانی این چالش اعلام شدند.
اینجا نمایش دیجیتالی دو برنده‌ای را می‌بینید که با شکست دادن نامزدهای دوازدهم (سرنخ‌های تازه از ماده‌ی تاریک) و چهاردهم (اخترلرزه در توفان مگنتار) در مرحله‌ی نیمه پایانی، به این مرحله رسیده‌اند.
سمت چپ، دو ساختار نامنتظره و پیش‌بینی نشده‌ را می‌بینید به نام "حباب‌های پرتو گاما" که هر یک با بلندی ۲۵۰۰۰ سال نوری، از بالا و پایین صفحه‌ی کهکشان راه شیری بیرون زده‌اند [خبر کشف این ساختارها را اینجا خوانده بودید: * کشف حباب‌های عظیم پرتو گاما در اطراف کهکشان راه شیری]
سمت راست هم ادغام خشونت‌بار دو ستاره‌ی نوترونی را می‌بینید که نخستین آشکارسازی پرتو گاما در یک رویداد امواج گرانشی را در پی داشتند [خبر این را هم اینجا خواندید: * برای نخستین بار، دریافت همزمان امواج گرانشی و امواج الکترومغناطیسی از یک رویداد کیهانی]
شما کدام یک از این دو را به عنوان برنده‌ی پایانی برمی‌گزینید؟ به تارنمای ناسا در این پیوند بروید و نامزد مورد خود را برگزینید:

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Fermi Science Playoffs - Fermi Gamma-ray Space Telescope - New Clues to Dark Matter - Starquakes in Magnetar Storm - Gamma-ray Bubbles - Milky Way galaxy - Neutron Stars Collide - gamma-ra - gravitational wave -

منبع: apod.nasa

پرده‌ای که از آغاز کیهان به یادگار مانده

ین تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
جهان ما از چه ساخته شده؟
برای یافتن پاسخ این پرسش، سازمان فضایی اروپا (اِسا) در سال ۲۰۰۹ ماهواره‌ای به نام پلانک را به فضا فرستاد که تا سال ۲۰۱۳ به نقشه‌برداری از آسمان می‌پرداخت. پلانک در این ماموریت، تفاوت‌های جزیی دما در کهن‌ترین سطح نوریِ شناخته شده‌ی کیهان -زمینه‌ی آسمان- را با دقتی بی‌سابقه نقشه‌برداری کرد. نوری که از این زمینه می‌تابد کهن‌ترین نور کیهانست و از زمانی می‌آید که جهان هستی برای نخستین بار نورگذر (شفاف) شده و نور را آزاد کرده بود [روزگار بازمیازش، این مطلب را بخوانید: * ساخته شدن جهان کمی بیش از ۶ روز طول کشید -م].
این نور که به نام زمینه‌ی ریزموج کیهانی شناخته می‌شود و از سرتاسر آسمان می‌آید، پرده‌‌ی نقش‌دار پیچیده‌ایست که تنها می‌تواند الگوهای گرم و سرد را در زمانی از تاریخ نشان دهد، زمانی که جهان هستی از گونه‌های ویژه‌ای از انرژی تشکیل شده بود که به روش‌هایی ویژه تکامل پیدا کردند.
نتیجه‌ی پایانی پیمایش‌های پلانک که هفته‌ی پیش منتشر شد، یک بار دیگر تایید می‌کند که بیشتر جهان هستی به طور عمده از یک انرژی رازگونه و ناآشنا به نام انرژی تاریک تشکیل شده. بخش دیگر کیهان را هم ماده و انرژی ساخته که آن هم بیشترش به گونه‌ی غریبی تاریک است.
افزون بر آن، این داده‌های "پایانی" ۲۰۱۸ پلانک سن کیهان را حدود ۱۳.۸ میلیارد سال، و نرخ منطقه‌ایِ گسترش کیهان یا "ثابت هابل" را هم ۶۷.۴ (با خطای ۰.۵) کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک نشان می‌دهند.
شگفت این که این ثابت هابل اندکی کمتر از ثابت هابلی‌ست که به روش‌های دیگر و در کیهانِ نزدیک‌تر و تازه‌تر به دست آمده. این ناسازی می‌تواند  بحث‌های داغ و گمانه‌زنی‌های بسیاری را در میان دانشمندان به راه بیندازد.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
ESA - Planck satellite - cosmic microwave background - dark energy - matter dark - Hubble constant -

منبع: apod.nasa

عکس‌های خیره‌کننده و بی‌سابقه از سطح تیتان، ماه سیاره کیوان

* در عکس‌های تازه منتشر شده‌ی فضاپیمای کاسینی ناسا، سطح پرراز و رمز تیتان، بزرگ‌ترین ماه سیاره‌ی کیوان به روشنی دیده می‌شود.
تصویر تیتان در طیف فروسرخ. این عکس‌ها از پیوند داده‌های فروسرخ فضاپیمای کاسینی و پردازش رنگی تصاویر به دست آمده درست شده‌اند
دانشمندان گروه کاسینی این شش مجموعه عکس از تیتان را با بهره از داده‌هایی که فضاپیمای کاسینی در درازنای ۱۳ سال ماموریت این فضاپیما، به کمک طیف‌سنج نقشه‌برداری نوری و فروسرخ خود (VIMS، ویمس) گرد آورده بود پدید آورده‌اند. چنانچه از نامش بر می‌آید، طیف‌سنج ویمس در طول موج‌های بلند فروسرخ کار می‌کند که به آن اجازه می‌دهد به درون ریزگردها و جو چگال تیتان نفوذ کرده و سطح یخ‌زده‌ی آن که در طیف دیدنی (مریی) پنهان است را ببیند.

پیش از این هم تصویرهایی به کمک عکس‌های طیف‌سنج ویمس درست شده بود، ولی در آنها، شکاف میان نماهای جداگانه‌ای که به هم چسبانده شده بودند کاملا آشکار بود. دلیل این آشکار بودن شکاف‌ها این بود که هر یک از تک‌نماها در زمان‌های مختلف و به هنگام دیدارهای گوناگون کاسینی با تیتان گرفته شده بودند. این باعث شده بود شرایط نورپردازی و زاویه‌ی دید برای هر عکس با دیگری تفاوت داشته باشد.

ولی این تصویرهای تازه بسیار پاکیزه و بدون شکاف و بریدگی‌اند- شاهکاری که با بررسی دوباره‌ی داده‌های ویمس و پردازش‌ دستی تصاویر موزاییکیِ به دست آمده در آزمایشگاه انجام‌پذیر شده.

مقام‌های ناسا می‌گویند: «با ناپدید شدن شکاف‌ها، این مجموعه عکس تازه بهترین نمایش از چیزیست که اگر تیتان جو چگالش را نداشت، یک بیننده می‌توانست از آن ببیند، و به احتمال بسیار این مجموعه تا مدت‌ها دیگر جایگزینی نخواهد داشت.»

در حقیقت این تصویرها درک تازه‌ای از سطح گونه‌گون و پیچیده‌ی تیتان به بیننده می‌دهد، سطحی با تلماسه‌هایی از ترکیبات آلی کربن‌دار، ته‌نشست‌های یخی و دریاهای گسترده‌ی انباشته از هیدروکربن مایع. یادآوری می‌کنیم که تیتان تنها جرم فرازمینی شناخته شده‌ایست که پهنه‌های پایداری از مایع روی سطحش دارد.
تصویر میانی، چهره‌ی تیتان را در طیف نور دیدنی، یعنی چیزی که چشم انسان می‌بیند نشان می‌دهد. عکس‌های پیرامون آن چهره‌ی تیتان در طیف فروسرخند. تصویر بزرگ‌تر
با جو انبوه پر از نیتروژنی که تیتان دارد هیچ یک از این ساختارها را نمی‌توان در نور دیدنی (مریی) مشاهده کرد، و بنابراین چشم انسان از بیرون، تنها می‌تواند این ماهِ ۵۱۵۰ کیلومتری را به شکل یک گوی نارنجی مات ببیند.

ولی شاید در آینده‌ای نه چندان دور بتوانیم نماهای نزدیکِ روشن از چشم‌اندازهای سطح تیتان ببینیم: در ماموریتی به نام دراگون فلای (Dragonfly) که در آن، یک بالگرد روباتیک مینیاتوری به کاوش سطح این ماه غول‌پیکر و ارزیابی توان زیست‌پذیری خواهد پرداخت. دراگون‌فلای یکی از دو برنده‌ی پایانی در ماموریت بعدی برنامه‌ی مرزهای نوی ناساست (New Frontiers). برنده‌ی دوم، ماموریتی برای نمونه‌برداری از یک دنباله‌دار و برگرداندن نمونه‌ها به زمین بود. برنده‌ی پایانی در سال ۲۰۱۹ اعلام شده و تا سال ۲۰۲۵ آغاز خواهد شد.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Saturn - moon - Titan - NASA - Cassini spacecraft - Visual and Infrared Mapping Spectrometer - VIMS - wavelength - infrared - visible - dune - carbon - organic compound - hydrocarbon - Dragonfly - minihelicopter - comet - New Frontiers

منبع: Spave.com

ابرهایی در بلندای جو مشتری

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
در این عکس یک سازند ابریِ فراز بالا (ارتفاع بالا) را در میان ساختارهای پرپیچ و تاب جو مشتری، در منطقه‌ی کمربند معتدل شمالی شمال (NNTB) می‌بینیم [مشتری در هر دو نیمکره‌اش دو کمربند معتدل دارد که در نیمکره‌ی شمالی، "کمربند بالایی به نام کمربند معتدل شمالی" شناخته می‌شود و در نیمکره‌ی جنوبی، کمربند پایینی را به نام به نام "کمربند معتدل جنوبی جنوب" می‌شناسیم].

کمربند معتدل شمالی شمال یکی از چندین نوار چرخه‌ای رنگارنگ مشتریست. دانشمندان چندین دهه در فکر این بودند که این نوارها تا چه ژرفایی در سیاره ادامه دارند. داده‌های گرانشی که فضاپیمای جونو در گذرهایش از کنار مشتری گرد آورده پاسخی به این پرسش می‌دهد. بر پایه‌ی این داده‌ها، این نوارهای چرخان جو مشتری در حقیقت تا ژرفایی نزدیک به ۳۰۰۰ کیلومتر در دل آن کشیده شده‌اند [لکه‌ی سرخ بزرگ نیز همین ژرفا را دارد. اینجا خواندید].

فضاپیمای جونوی ناسا این عکس را در روز ۱۵ ژوییه‌ی ۲۰۱۸، به هنگام ۱۴مین گذرش از کنار مشتری گرفت. در آن هنگام فاصله‌ی فضاپیما از قله‌ی ابرهای مشتری در عرض جغرافیایی ۳۶ درجه‌ی آن، حدود ۶۲۰۰ کیلومتر بود.

این تصویر از پردازش داده‌های تصویرگر جونوکم به دست آمده.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Jupiter - North North Temperate Belt - Juno - planet - NASA - latitude - JunoCam

منبع: nasa

یک قوری در آسمان و جند قوری روی زمین!

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
در این عکس ستارگان آشکاری که با هم یک اخترگان (صورتواره) به نام قوری در صورت فلکی کمان ساخته‌اند را به همراه نوار کهکشان راه شیری در آسمان "دره‌ی مرگ" در کشور آمریکا می‌بینیم. [تصویر روبرو]
این چشم‌انداز سوررئال (فراواقعی) در شبی تاریک و آرام از جایی با نام و شکل مناسبِ "سه‌راهی کتری چای" (سه‌راهی تی‌کتل) گرفته شده، جایی با یک تابلوی چوبی که چندین قوری و کتری زمینی به آن آویخته شده، روی جاده‌ی ناهمواری که به سوی دریاچه‌ی خشک ریسترک پلایا می‌رود.
سیاره‌ی کیوان (زحل) بر زمینه‌ای از ستارگان درون نوار مرکزی کهکشان، درست بالای ستاره‌ای که نوک درِ قوری آسمان را ساخته می‌درخشد.
ولی پرنورترین شبچراغ آسمانی که بالای افق جنوبی، سمت چپ چارچوب با پرتویی نارنجی می‌درخشد همسایه‌ی سرخمان، بهرام (مریخ) است.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
star - Teapot asterism - constellation Sagittarius - Milky Way - Death Valley - planet - Earth - Teakettle Junction - Racetrack Playa - Saturn - Mars

منبع: apod.nasa


Blogger template 'Browniac' by Ourblogtemplates.com 2008

بالای صفحه