دو تصویر از شارون، با اختلاف چهار دهه

اگر تصویر را اینجا ندیدید، روی خود آن بکلیکید- اندازه‌ی بزرگ‌تر

در این تصویر پَروضوح یک ناحیه‌ی قطبی تیره و رازگونه که برخی آن را لکه‌تاریک موردور (Mordor Macula) می‌خوانند قطب شمال شارون، بزرگ‌ترین ماه پلوتو را پوشانده. این عکس را فضاپیمای نیوهورایزنز در روز ۱۴ ژوییه‌ی ۲۰۱۵، هنگامی که داشت به نزدیک‌ترین فاصله از آن نزدیک می‌شد گرفت.

عکس از پیوند داده‌های فروسرخ، سرخ، و آبی، و سپس پردازش و بهبود رنگ‌ها درست شده و ویژگی‌های سطح شارون را با واگشودی (وضوحی) در اندازه‌ی ۲.۹ کیلومتر بر پیکسل نشان می‌دهد.

شارون در قفل گرانشی کشندی با پلوتو است و از همین رو همیشه تنها یک نیمکره‌اش رو به آنست، همین نیمکره‌ای که اینجا دیده می‌شود. در این تصویر نواری از دره‌ها و شکستگی‌ها را می‌بینیم که به نظر می‌رسد گرداگرد این ماه را در برگرفته و دشت‌های هموار نیمه‌ی جنوبی آن را از سطح گونه‌گون و متنوع شمال جدا کرده است.

قطر شارون به ۱۲۱۴ کیلومتر می‌رسد. این تقریبا به اندازه‌ی ۱/۱۰ (یک دهم) زمین، ولی ۱/۲ (یک دوم) خود پلوتو است، و بنابراین آن را می‌توان بزرگ‌ترین ماه در سامانه‌ی خورشیدی نسبت به جرم مادرش دانست.

ولی در تصویر تلسکوپی نگاتیو دانه دانه‌ای که گوشه‌ی بالا، سمت چپ می‌بینید و پلوتو را نشان می‌دهد، شارون تنها مانند یک برآمدگی در بخش بالایی قرص پلوتو، در جایگاه ساعت ۱ آن دیده می‌شود. این همان عکسی‌ست که ۴۰ سال پیش، در ژوئن ۱۹۷۸، جیمز کریستی و رابرت هرینگتون در رصدخانه‌ی نیروی دریایی آمریکا در فلگستف به کمک آن شارون را کشف کردند.

--------------------------------------------

تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

telegram.me/onestar_in_sevenskies

twitter.com/1star_7sky

واژه‌نامه:

Charon - Pluto - Mordor Macula - moon - New Horizons - infrared - planet - Earth - Solar System - negative - James Christy - Robert Harrington - U.S. Naval Observatory - Flagstaff

منبع: apod.nasa

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان