نیوهورایزنز به یک "دیوار" رسیده

* به نظر می‌رسد فضاپیمای نیوهورایزنز که در دوردست‌های سامانه‌ی خورشیدی پیش می‌رود، دارد به یک "دیوار" نزدیک می‌شود- یک "دیوار هیدروژنی".

این دیوار هیدروژنی در مرز بیرونی سامانه‌ی ماست، جایی که حباب باد خورشیدی (هورسپهر) به پایان می‌رسد و توده‌هایی از مواد میان‌ستاره‌ای که کوچک‌تر از آنند که بتوانند این مرز را بشکنند روی هم انباشته می‌شوند و رو به درون فشار می‌آورند.

از سمت راست: ۱) شوک پایانی که بخشی درون هورسپهر است و در آن، سرعت پیشروی باد خورشیدی تا زیر سرعت صوت پایین می‌آید، ۲) هورمرز یا مرزی که در آن فشار باد خورشیدی با پلاسمای میان‌ستاره‌ای به تعادل می‌رسد، ۳) شوک کمانی که از برخورد موج پلاسمای میان‌ستاره‌ای به حباب باد خورشیدی پدید آمده. در این تصویر، مسیر پیشروی خورشید در کهکشان از راست به چپ است -اندازه‌ی بزرگ‌تر

بادهای نیرومندی که از ستاره‌ی مادری ما وزیده می‌شوند تا مسافتی بسیار دور پیش می‌روند، بسیار دورتر از مدار پلوتو. ولی سرانجام در یک نقطه نیرویشان را از دست می‌دهند و دیگر نمی‌توانند ذرات غبار و مواد (ابرهای تنُک و کم‌پشت رازگونه‌ای که در پهنه‌ی کهکشانند) را پس بزنند. اینجاست که یک مرز آشکار پدید می‌آید. یک سمت آن آخرین اثرهای باد خورشیدیست، و سمت دیگرش، در جهت حرکت خورشید در کهکشان، یک انباشتگی از مواد میان‌ستاره‌ای، از جمله هیدروژن.

و اکنون دانشمندان ناسا اطمینان کامل دارند که نیوهورایزنز، کاوشگری که در سال ۲۰۱۵ دیداری تاریخی با پلوتو داشت، توانایی دیدن این دیوار را دارد.

به گزارش این پژوهشگران، چیزی که نیوهورایزنز اکنون قطعا دارد می‌بیند یک پرتوی فرابنفشِ تازه است- این پرتو از گونه‌ایست که دانشمندان انتظار دارند توسط یک چنین دیوار هیدروژنی‌ کهکشانی‌ای تولید شود. این همانند سیگنال فرابنفشی‌ست که هر دو فضاپیمای وویجر ۳۰ سال پیش بر سر راهشان دیده بودند- وویجرها که در اواخر دهه‌ی ۱۹۷۰ راهی فضا شده بودند اکنون دورترین کاوشگرهای ناسا [دورترین ساخته‌های دست بشر] هستند.

با این وجود دانشمندان این را هم یادآوری می‌کنند که این سیگنال فرابنفش نشانه‌ی قطعیِ این نیست که نیوهورایزنز یا وویجرها دیوار هیدروژنی را دیده‌اند. امکانش هست که پرتوی فرابنفشی که هر سه کاوشگر دیده‌اند در حقیقت سرچشمه‌ی دیگری داشته و از جایی بسیار دورتر در دل کهکشان می‌آمده.

ولی دستگاه آلیس (Alice)، طیف‌نگار فرابنفش نیوهورایزنز که این سیگنال را آشکار کرده بسیار پیشرفته‌تر و حسمندتر از دستگاه‌هاییست که وویجرها با خود برده بودند. دانشمندان می‌گویند انتظار دارند آلیس ۱۵ تا ۲۰ سال دیگر بتواند به کار خود ادامه دهد [و به بررسی چنین چیزهایی ادامه دهد].

به نوشته‌ی پژوهشگران، نیوهورایزنز سالی دوبار آسمان را در طیف فرابنفش می‌پوید (اسکن می‌کند) و چیزی که می‌بیند را به زمین گزارش می‌دهد.

آنها می‌گویند: «اگر پرتوی فرابنفش در جایی اُفت کرد، پس نیوهورازنز احتمالا دیوار را پشت سر گذاشته. ولی اگر هیچگاه کم نشد، پس سرچشمه‌ی آن می‌تواند جایی دورتر، پیش روی فضاپیما باشد- جایی در ژرفای فضا.»

گزارش این دانشمندان در شماره‌ی ۷ اوتِ نشریه‌ی جئوفیزیکال ریسرچ لترز منتشر شده است.

--------------------------------------------

تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

telegram.me/onestar_in_sevenskies

twitter.com/1star_7sky

واژه‌نامه:

hydrogen wall - solar system - NASA - New Horizons - sun - solar wind - star - Pluto - galaxy - Sun - Geophysical Research Letters - ultraviolet - Voyager - Alice - Earth

منبع: Space.com

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان