شکارچی و رود سرد

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر (۲.۷ مگ)
در این چشم‌انداز شب زمستانی رودخانه‌ی لیه‌لوپه را می‌بینیم که تکه‌های یخ دارد در آن شکل می‌گیرد و حتی با وجود روان بودن و یخ‌های روی همچنان آسمان پرستاره را بازمی‌تاباند.
این تصویر که چشم‌انداز جنوبی را نشان می‌دهد و چنان چه می‌بینید، ستارگان صورت فلکی شکارچی با برنامه‌ریزی خوب عکاس در میانه‌ی آسمان جای گرفته‌اند با سه نوردهی از پلی نزدیک روستای استایگنه در لتونی گرفته شده.
نوردهی‌های بلند باعث شده تکه‌های پنکیکی یخ با حرکتشان در رودخانه ردهایی پدید بیاورند.
نور چراغ‌های روستا افق را روشن کرده‌اند. باریکه‌های نوری که از کلیسای دهکده به بیرون افکنده شده هم به آسمان کشیده شده است.
این تصویر در رقابت‌های عکاسی نجومی StarSpace سال ۲۰۱۸ در جایگاه نخست قرار گرفت.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Lielupe - Orion - Stalgene - Latvia - planet - Earth - star - StarSpace

منبع: apod.nasa

هاله‌های باورنکردنی خورشید در پیست اسکی

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
پیست‌های اسکی از بهترین جاها برای تماشای هاله‌های خورشیدند- حلقه‌هایی از نور که اگر آسمان پر از بلور یخ باشد به گرد خورشید پدید می‌آیند. در روز ۲۷ نوامبر، جولی موریس که سرگرم اسکی در پیست اسکی Snowbasin Resort در هانتزویل یوتا بود این چشم‌انداز باورنکردنی را در آسمان دید و به تصویر کشید.

او می‌گوید: «تاکنون چنین چیزی ندیده بودم. تا ۱۵ دقیقه در آسمان دیده می‌شد.»

هاله‌های معمولی خورشید توسط بلورهای یخ در بلندای آسمان، در ابرهای پَرسا (سیروس) پدید می‌آیند. ولی "هاله‌های اسکی" را بلورهای یخ نزدیک سطح زمین پدید می‌آورند، بلورهایی که از حرکت اسکی‌بازها و یا فعالیت ماشین‌های برف‌ساز در هوا پخش شده‌اند. موریس هم می‌گوید در آن هنگام ماشین‌های برف‌ساز سرگرم کار بودند.

ماشین‌های برف‌ساز گونه‌ای یخ بسیار ویژه تولید می‌کنند. این مهم بود چون بلوری که این ماشین‌ها پدید می‌آورند به نام "گرد الماس" شناخته می‌شود. بلورها به آرامی در مسیر باد این ماشین‌ها شکل می‌گیرند. این بلورهای انسان‌ساخته اثر اپتیکی بیشتری نسسبت به بلورهای طبیعی در ابرها دارند و هاله‌هایی درخشان‌تر و تمیزتر پدید می‌آورند.
این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
در این عکس فوری که موریس با موبایلش گرفته گونه‌های کمیابی از هاله نیز دیده می‌شود: هاله‌ی ۲۲ درجه، کمان‌های پاراخورشید (خورشید دروغین، sundog)، زیر-پاراخورشیدها (sub-sundog)، یک زیر-خورشید (sub-sun)، یک ستون خورشید پایینی، یک کمان سایان (تانژانت، tangent) بالایی، یک کمان فرا-پهلویی (supralateral)، یک کمان پری (Parry)، یک هاله‌ی ۴۶ درجه، و یک کمان پیرا-سرسویی (circumzenithal)، و یک دایره‌ی پراهوری (parhelic)- همه‌ی این جلوه‌ها توسط ذرات گرد شناور الماس در هوا پدید آمده بودند- تصویر زیر چندی پیش در یلونایف کانادا گرفته شده بود، ولی شماری از این هاله‌ها در آن هم دیده می‌شود:
 --------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Ski resort - sun halo - Julie Morris - Snowbasin Resort - Huntsville - Utah - ice crystal - cirrus cloud - Earth - snow-making machine - diamond dust - snow blower - Ski halo - 22-degree halo - sundog - sub-sundog - sub-sun - sun pillar - upper tangent arc - supralateral arc - Parry arc - 46-degree halo - circumzenithal arc - parhelic circle

منبع: spaceweather

غبارهای تیره و روشن در تاج جنوبی

در این نمای گسترده‌ی تلسکوپی که جایی در نزدیکی مرز شمالی صورت فلکی تاج جنوبی (اکلیل جنوبی) را نشان می‌دهد، ابرهای غبار کیهانی را می‌بینیم که بر پهنه‌ی یک میدان پرستاره پخش شده‌اند.
این ابرهای انبوه که کمتر از ۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارند به گونه‌ی چشمگیری جلوی نور ستارگان پس‌زمینه در کهکشان راه شیری را گرفته‌اند. گستردگی این چشم انداز در فاصله‌ی برآوردشده‌ی این ابرها حدود ۴۵ سال نوریست.
سمت راست تصویر یک دسته سحابی بازتابی آبی‌فام به نام‌های ان‌جی‌سی ۶۷۲۶، ان‌جی‌سی ۶۷۲۷، ان‌جی‌سی ۶۷۲۹ و آی‌سی ۴۸۱۲ دیده می‌شود. رنگ آبی ویژه‌ی آنها دستاورد بازتاب نور ستارگان داغ از روی غبارهای کیهانیست. این گرد و غبار همچنین جنین‌های ستاره‌ای درون این منطقه را نیز از چشم‌ها پنهان کرده‌اند.
سحابی زردفام کوچک‌تر ان‌جی‌سی ۶۷۲۹ یک ستاره‌ی متغیر جوان به نام "آر تاج جنوبی" را در بر گرفته. درست زیر آن، کمان‌ها و حلقه‌هایی را می‌بینیم که به نام اجرام هربیگ-هارو (اچ‌اچ) شناخته می‌شوند و مربوط به ستارگان نوزاد و پرانرژی‌اند.
خوشه‌ی ستاره‌ای کروی باشکوه ان‌جی‌سی ۶۷۲۳ هم درست بالا، سمت راست سحابی‌ها دیده می‌شود. اگر چه به نظر می‌رسد این خوشه بخشی از همین گروه است، ولی در حقیقت از تارگانی پیر و باستانی در فاصله‌ی حدود ۳۰ هزار ال نوری زمین تشکیل شده، بسیار دورتر از ستارگان جوان در ابرهای غبار تاج جنوبی.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Corona Australis - Southern Crown - star - Milky Way - reflection nebula - NGC 6726 - 6727 - 6729 - IC 4812 - variable star - R Coronae Australis - Herbig Haro (HH) - globular star cluster - NGC 6723 -

منبع: apod.nasa

به جز گرانش، چیزهای دیگری هم می‌توانند حلقه‌های سیاره‌ها را یکپارچه نگهدارند

* ماه‌های چوپان را فراموش کنید. به احتمال بسیار چیزی که حلقه‌های سیارک هائومیا و سیاره‌ی کوتوله‌ی چاریکلو (دو جرم کوچک در دوردست‌های سامانه‌ی خورشیدی) را پدید آورده و نگه داشته نیروی گرانش و همچنین ناهنجاری‌های پیکره‌ی خود این دو جرم بوده است.
برداشت هنری از سیارک چاریکلو و حلقه‌اش
مریم المعتمد از مرکز اخترفیزیک و علوم سیاره‌ای کرنل و یکی از نویسندگان این پژوهش می‌گوید: «حلقه‌ها پیرامون کیوان، مشتری، نپتون و اورانوس دیده می‌شوند، ولی در چند سال گذشته حلقه‌هایی به گرد هائومیا و چاریکلو هم یافته شده که از این نظر به عنوان نخستین اجرام حلقه‌دار کوچک شناخته می‌شوند، و به گمان ما رواج حلقه‌ها در سامانه‌ی خورشیدی بسیار بیشتر از چیزیست که پنداشته می‌شود. برای اجرام کوچک چاریکلو و هائومیا، گرانش است که حلقه‌هایشان را چوپانی می‌کند [سر جا نگه می‌دارد]. نیروی گرانش به دلیل بی‌نظمی‌های این اجرام، حلقه‌هایشان را محدود و یک جا نگه داشته.»

تا امروز به طور معمول در ادبیات علمی فرض بر این بوده که برای سیاره‌های بزرگ، آنچه پیکره‌ی حلقه‌هایشان را حفظ کرده و جلوی پخش شدن و ناپدید شدن آنها را می‌گیرد گشتاورهای گرانشیِ ماه‌های چوپان آنهاست. ولی این پژوهش نشان می‌دهد که یک ناهنجاری مکان‌نگاشتی (توپوگرافیک)، مانند یک کوه، در اجرام می‌تواند نقشی مانند نقش گرانشی یک "ماه" (قمر) بازی کرده و حلقه‌ها را یکپارچه نگه دارد.

افزون بر گرانش، اجرام سریع-چرخانی که بازآوایی (رزنانس) ویژه‌ای پدید می‌آورند هم می‌توانند جلوی پخش و پراکنده شدن و ناپدید شدن حلقه‌ها را بگیرند.
تصویر فضاپیمای کاسینی از پرومته (سمت راست)، ماه
کیوان، که حلقه‌ی F این سیاره را چوپانی می‌کند و آن را
مانند گله‌ای که در پی شبان می‌رود کنار خود نگه می‌دارد
تصویر کمی بزرگ‌تر (۳.۵ مگ)

چاریکلو یک سیارک سنگی کوچک میان کیوان و اورانوس است. این جرم قطری نزدیک به ۳۰۲ کیلومتر دارد و ۶۳ سال زمان می‌برد تا مدارش به گرد خورشید را کامل کند. به گفته‌ی ناسا، چاریکلو بزرگ‌ترین جرم در رده‌ی سیارک‌های سنتاور (سنتور) است.

هائومیا یک جرم "ترا-نپتونی" است، یعنی در مسیرش مدار نپتون را قطع می‌کند [در بخشی از مسیرش، از نپتون به خورشید نزدیک‌تر می‌شود]. بزرگی آن تقریبا به اندازه‌ی پلوتوست و پیکره‌ای مانند یک توپ تخت (کره‌ی لهیده) با قطر ۶۲۰ کیلومتر دارد. این جرم در کمربند کویپر، منطقه‌ای در آن سوی مدار نپتون جای دارد. هائومیا که سال ۲۰۰۴ یافته شده بود، هر سالش برابر با ۲۸۵ سال زمین است.

در کیوان، حلقه‌ها مانند گله‌هایی توسط ماه‌های کوچک چوپانی شده و سر جایشان می‌مانند. ولی در چاریکلو، ناهنجاری‌های پیکره‌ی سنگی‌اش (از جمله یک "کوه" بزرگ روی آن) حلقه‌ها را درست در آن سوی "حد روش" نگه می‌دارد- حد روش ناحیه‌ای نادیدنی پیرامون اجرام کیهانیست که اجرام در آن با نیروی گرانش به سوی جرم دیگر کشیده شوند- بیرون از آن نه.

معتمد می‌گوید: «در چاریکلو، این بی‌نظمی‌های پیکره‌اش است که حلقه‌ها را یکپارچه و محدود نگه داشته. در هائومیا، بسیار تخت بودنِ آن چنین کاری را انجام می‌دهد.» گزارش این پژوهش در نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر شده است.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
shepherd moon - asteroid - Chariklo - dwarf planet - Haumea - solar system - ring - Nature Astronomy - Saturn - Jupiter - Neptune - Uranus - Maryame El Moutamid - Cornell Center for Astrophysics and Planetary Science - gravity - gravitational torque - planet - resonance - sun - NASA - trans-Neptunian - Pluto - Kuiper Belt - Roche limit

منبع: sciencedaily

روح ستاره‌ساز

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر (۵.۵ مگ)
در این نمای نزدیک کیهانی، ژرفای درون سحابی روح را می‌بینیم.
ابرهای تیره و کدر غبار که لبه‌هایی از گازهای برافروخته دارند به نام آی‌سی ۱۸۷۱ شناخته می‌شوند.
این میدان دید تلسکوپی حدود ۲۵ سال نوری پهنا دارد و تنها بخش کوچکی از سحابی‌های بسیار بزرگ‌ترِ قلب و روح را می‌پوشاند.
این مجموعه‌ی ستاره‌ساز با فاصله‌ی برآوردشده‌ی ۶۵۰۰ سال نوری از زمین، درون بازوی مارپیچی برساووشِ کهکشان راه شیری جای داشته و در آسمان سیاره‌ی زمین در راستای صورت فلکی ذات‌الکرسی (خداوند اورنگ) دیده می‌شوند.
خود ابرهای چگال آی‌سی ۱۸۷۱ در اثر بادها و پرتوهای پرانرژی ستارگان بزرگ و جوانی که درونشان به دنیا آمده تراشیده شده و به این پیکره در آمده‌اند. این بادها و پرتوها به فشرده شدن ابرها انجامیده و ستاره‌زایی‌های تازه را به راه انداخته‌اند.
این تصویر به طور عمده به رنگ سرخ دیده می‌شود که رنگ ویژه‌ی نور گسیلیده از گازهای برافروخته‌ی هیدروژن است.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
IC 1871 - Soul Nebula - Heart and Soul nebulae - Perseus spiral arm - Milky Way - planet - Earth - constellation Cassiopeia - star formation - hydrogen

منبع: apod.nasa

مرگ یک دنباله‌دار دیگر در آتش خورشید

  اگر ویدیو اینجا اجرا نشد می‌توانید آن را در تلگرام، فیسبوک، و یا توییتر یک ستاره در هفت آسمان تماشا کنید 

یک دنباله‌دار از کل دنباله‌دارهای سامانه‌ی خورشیدی کم کنید، زیرا در روز یکشنبه، ۲۴ نوامبر، یک دنباله‌دار کوچک و بی‌نام به درون خورشید فرو رفت و نابود شد. تاج‌نگارهای رصدخانه‌ی خورشیدی و هورسپهری (سوهو، SOHO) این شیرجه‌ی مرگبار را به تصویر کشیدند.

فیلمی که از این رشته تصاویر درست شده نشان می‌دهد که این دنباله‌دار به درون خورشید فرو می‌رود، ولی دیگر بیرون نمی‌آید. خدایش بیامرزد!

این دنباله‌دارِ نابودشده عضو خانواده‌ی کروتز بود. دنباله‌دارهای خورشیدخراش کروتز همگی تکه‌هایی از یک دنباله‌دار غول‌پیکرند که چند سده پیش از هم پاشیده بود. سالانه ده‌ها دنباله‌دار از این خانواده که به درون خورشید فرو می‌روند دیده می‌شود. خورشیدخراشی که در این فیلم می‌بینید چند ده متر بیشتر قطر نداشت، بنابراین بسیار کوچک‌تر از آن بود که از آتش خورشید جان به در ببرد. [در سال ۲۰۱۱، دنباله‌دار لاوجوی ناباورانه از آتش خورشید زنده بیرون آمد و دنباله‌داری سیار زیبا را در آسمان نیمکره‌ی جنوبی پدید آورد- م]

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Solar System - comet - Coronagraph - Solar and Heliospheric Observatory - SOHO - Kreutz family - sungrazer - comet - sun

منبع: spaceweather

نخستین عکس اینسایت از بهرام

اینسایت، به سیاره‌ی سرخ خوش آمدی.
فضاپیمای روباتیک اینسایت ناسا دیشب در پایان سفری شش ماهه در بخش درونی سامانه‌ی خورشیدی، با عملیاتی سرنوشت‌ساز بر سطح سیاره‌ی بهرام فرود آمد.
اینسایت برای فرود می‌بایست تنها در ۷ دقیقه، سرعت خود را از ۲۰ هزار کیلومتر بر ساعت به صفر کاهش می‌داد، این کار را با شتابی تا ۸ جی (g) انجام می‌داد و تا ۱۵۰۰ درجه‌ی سلسیوس داغ می‌شد، از همین رو در این کار از یک سپر گرمایی، یک چتر نجات، و در پایان کار هم چند موشک بهره جست.
این تصویر نخستین عکسی‌ست که اینسایت از بهرام گرفته و به خوبی ثابت می‌کند که این کاوشگر به هنگام پایین رفتن به اندازه‌ی کافی سرعتش را کم کرده و فرودی نرم داشته است.
لکه‌هایی که روی عکس دیده می‌شود خاک و غباریست که در گام پایانی فرود، توسط موشک‌های اینسایت از سطح به هوا بلند شده و به سرپوش عدسی "دوربین زمینه‌ی ابزار" (ICC) چسبیده‌اند.
در آن سوی لکه‌ها، بخش‌هایی از خود سطح‌نشین را می‌بینیم، و همچنین سرپیچ‌هایی در پایین تصویر و یکی از پایه‌های سطح‌نشین هم در پایین، سمت راست.
سنگ‌های کوچکی در جای جای خاک زنگاربسته‌ی سیاره دیده می‌شود؛ کمان بالای تصویر هم افق سیاره‌ی سرخ است که زمین و آسمان را از هم جدا کرده.
اینسایت در هفته‌های آینده چندین ابزار را به کار خواهد گرفت، از جمله یک لرزه‌سنج نوفه‌یاب (نویز-یاب)*. چشمداشت اینست که این ابزارها آگاهی‌هایی بی‌سابقه از درون سیاره‌ی سرخ به ما بدهند، جایی که گمان می‌رود سرنخ‌هایی برای پیدایشِ نه تنها بهرام، بلکه زمین را در بر دارد.

--------------------------------------------
* rumble-detecting seismometer

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
NASA - InSight - Mars - Solar System - heat shield - parachute - rocket - Instrument Context Camera - cover bolt - rumble-detecting seismometer - Earth

منبع: apod.nasa

چشم‌انداز پرتاب یک موشک از چشم ساکنان ایستگاه فضایی

اگر ویدیو اینجا اجرا نشد می‌توانید آن را در تلگرام، فیسبوک، و یا توییتر یک ستاره در هفت آسمان تماشا کنید

تاکنون پرتاب شدن یک موشک به فضا را آن هم از خود فضا دیده‌اید؟
اگر خوب در این ویدیوی زمان‌گریز (دور تند) که از درون ایستگاه فضایی بین‌المللی گرفته شده دقت کنید موشکی را خواهید دید که دارد از زمین به سوی مدار می‌رود.
این موشک روسی سایوز-اف‌جی است که ده روز پیش از پایگاه فضایی بایکونور قزاقستان راهی فضا شد تا محموله‌ی مورد نیاز فضانوردان را در گردونه‌ی پروگرس ام‌اس-۱۰ (یا ۷۱پی) به ایستگاه فضایی برساند.
در این ویدیوی ۹۰ ثانیه‌ای که فشرده‌ی تقریبا ۱۵ دقیقه است، روشنایی شهرها و ابرها را در پایین، سمت راست می‌بینیم، همچنین نوارهای آبی و طلایی هواتاب در جو زمین که مانند خطی کج در نیمه‌ی راست تصویر دیده می‌شود، و ستارگان دوردستی که در بالا سمت راست، پشت زمین غروب می‌کنند.
بخش پایینی موشک که از آن جدا شده را می‌بینیم که بر زمین سقوط می‌کند [ثانیه‌ی ۴۶ به بعد] و همزمان، گردونه‌ی روباتیک پروگرس هم برای نزدیک شدن به ایستگاه، پشیران‌هایش را روشن می‌کند.
ایستگاه فضایی بین‌المللی در این ماه ۲۰ سالگی‌اش را جشن می‌گیرد. هم‌اکنون سه فضانورد در این آزمایشگاه مدارگرد به سر می‌برند و با کارها و آزمایش‌های علمی بی‌شماری که انجام می‌دهند دانش بشر را گسترش داده و صنایع بازرگانی در مدار پایین زمین را برای آینده امکان‌پذیر می‌کنند.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
time-lapse - Earth - International Space Station - ISS - Russian - Soyuz-FG - Baikonur Cosmodrome - Kazakhstan - Progress MS-10 - 71P - airglow - thruster - low Earth orbit

منبع: apod.nasa

فوبوس: ماه محکوم به مرگ

این ماه (قمر) به نابودی محکوم شده است.
بهرام یا مریخ، سیاره ی سرخ، که نام خدای جنگ رومیان (MARS) را بر خود دارد ["بهرام" در فرهنگ ایران باستان نیز نام ایزد پیروزی بوده است -م] دارای دو ماه کوچک است: فوبوس و دیموس، که نام‌هایشان از واژگان یونانی Fear و Panic به معنای بیم و هراس گرفته شده.
خاستگاه این دو ماه ناشناخته است، ولی بر پایه‌ی یک نظریه‌ی پیشرو، این دو ماه می‌توانند از سیارک‌های درون کمربند سیارک‌ها، میان مشتری و بهرام بوده باشند که بعدها اسیر گرانش بهرام شده‌اند.
در این تصویر خیره‌کننده با رنگ‌های نمایشی که در سال ۱۹۷۸ توسط کاوشگر روباتیک وایکینگ ۱ گرفته شده، فوبوس، ماه بزرگ‌تر با پهنای ۲۵ کیلومتر و چندین دهانه‌ی برخوردی روی آن را می‌بینیم.
بر پایه‌ی پژوهشی تازه، شیارهای بلند و شگفت‌انگیزی که روی فوبوس دیده می‌شود احتمالا پس از برخوردی که دهانه‌ی بزرگ استیکنی در سمت چپ را پدید آورد، در اثر غلطیدن سنگ‌های پرتاب شده از آن روی سطح پدید آمده‌اند.
مدار فوبوس به اندازه‌ای به بهرام نزدیک است (۵۸۰۰ کیلومتر، در مقایسه با ماه خودمان که ۴۰۰ هزار کیلومتر از زمین دورت) که نیروهای کشندی گرانشی دارند آن را به پایین می‌کشند.
دستاورد پایانی این نزدیک شدن اینست که تا ۵۰ میلیون سال دیگر، فوبوس در مدار از هم می‌پاشد.
بسیار پیش از آن زمان (در حقیقت همین امشب اگر همه چیز روی برنامه پی برود)، سطح‌نشین اینسایت ناسا بر این سیاره فرود خواهد آمد و کار خود برای بررسی ساختار درونی بهرام آغاز خواهد کرد.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
moon - Mars - red planet - Roman god of war - Phobos - Deimos - Greek - Fear - Panic - asteroid - false-colored - Viking 1 - crater - Stickney Crater - Moon - tidal force - NASA - InSight

منبع: apod.nasa

چشم‌انداز شبانه "ساحل کشتی‌شکسته‌ها"!

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
در این چشم‌انداز دریا و آسمان شب هلال ماه را می‌بینیم که دارد پشت افق باختری پنهان می‌شود. این عکس در شب ۱۱ سپتامبر از کرانه‌ی بیابانی ساحل اسکلتون (یا اسکلت) در نامیبیا گرفته شده.
در افق، زاویه‌ی پایین و خط دید بلند افق اقیانوس اطلس باعث شده ماه کم‌نور شده و خودش و آسمان نزدیکش به سرخی بگرایند. ولی نزدیک مرکز تصویر، ناهید که بالای آسمانست همچنان پرنور می‌درخشد، به اندازه‌ای که نورش در آب‌های آرام اقیانوس هم دیده می‌شود. شبچراغ دیگری که بالای چشم‌انداز دیده می‌شود سیاره‌ی درخشان مشتری است.
ساحل اسکلت نامیبیا نامش را از انبوه استخوان‌های فک‌ها و وال‌هایی گرفته که زمانی در این ساحل پخش شده بودند، گرچه این روزها بهتر است آن را ساحل کشتی شکسته‌ها بخوانیم!

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
crescent - Moon - September 11 - Skeleton Coast - Namibia - Atlantic - Venu - reflect - evening star - planet - Jupiter - seal - whale - shipwreck

منبع: apod.nasa

چرا اینسایت در منطقه‌ای خسته‌کننده و ملال‌آور از سطح مریخ فرود خواهد آمد؟

* تنها یک روز دیگر به فرود کاوشگر زمین‌شناس ناسا -فرودگر اینسایت- بر سطح سیاره‌ی سرخ مانده. ولی اگر هم این فرود با پیروزی انجام شود و اینسایت با آسودگی بر خاک سیاره بنشیند، چندان از چشم‌اندازی که می‌بیند لذت نخواهد برد!
برداشت هنری از جایگاه فرود اینسایت بر سطح بهرام در هامونه‌ی الیسیوم

جایی که سطح‌نشینِ این پروژه‌ی ۸۵۰ میلیون دلاری فرود خواهد آمد بسیار به دقت برگزیده شده- بخشی بیضی‌شکل از هامونه‌ی الیسیوم، یک دشت آتشفشانی بزرگ که با اندکی فاصله در شمال جایگاه خودروی کنجکاوی قرار دارد.

برای گزینش این منطقه دو معیار کلیدی در نظر گرفته شده بود. نخست ایمنی. فرود بر بهرام به دلیل جو تنُک و نازکش همیشه یک چالش بوده، از همین رو گروه دانشمندان اینسایت بخشی از یک پهنه‌ی به نسبت هموار را برگزیدند تا خطرِ به پهلو افتادن این کاوشگرِ سه پایه به هنگام نشستن بر سطح کمتر شود.

معیار دوم بی‌شک معیار علمی است. اینسایت یک کاوشگر ایستگاهی است و همان جا که فرود می‌آید خواهد ماند و جابجا نخواهد شد. بنابراین نقطه‌ی فرود باید ویژگی‌های مورد نیاز برای پژوهش را داشته باشد.

این سطح باید با دستگاه‌ها و ابزارهای اینسایت هم سازگار باشد، به ویژه به این دلیل که این کاوشگر برای اندازه‌گیری دمای زیر سطح سیاره، باید آن را تا ژرفای ۵ متر حفر کند.

از دیگر ویژگی‌هایی که این جایگاه باید داشته باشد، به اندازه‌ی کافی گرم و آفتابگیر بودن آن برای سالم نگهداشتن دستگاه‌های الکترونیکی اینسایت، و دریافت نور کافی توسط آرایه‌های خورشیدی دایره‌ای آن برای تولید انرژی است.
جایگاه فرود اینسایت بر خاک بهرام- بخشی بیضی‌شکل از هامونه‌ی الیسیوم به درازای ۱۳۰ کیلومتر و پهنای ۲۷ کیلومتر
در آغاز ۲۲ نامزد برای جایگاه فرود شناسایی شده بود. از این میان، سه نامزد برگزیده شد و ۱۹ تای دیگر حذف شدند؛ از این سه هم هامونه‌ی الیسیوم برگزیده شد که هموارترین سطح، و همچنین کمترین میزان سنگ و بادهای تند که می‌توانستند کاوشگر را با خطر واژگون شدن روبرو کنند را داشت. جایگاه فرود، یک بیضی از خود این هامونه به درازای ۱۳۰ کیلومتر و پهنای ۲۷ کیلومتر است که کاوشگر در روز دوشنبه بر آن خواهد نشست.

ورود کاوشگر به جو سیاره تا نشستن بر خاک آن ۶ دقیقه زمان می‌برد. اگر همه چیز در این ۶ دقیقه‌ی کلیدی و حیاتی به خوبی پیش برود، پس از آن کاوشگر کارش را آغاز خواهد کرد. نخستین کار باز کردن و گستردن آرایه‌های خورشیدی‌اش است و پس از آن هم در آوردن دستگاه‌ها و ابزارهایش برای گشودن رازهای درون بهرام.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
NASA - InSight - Mars - lander - Red Planet - ellipse - Elysium Planitia - volcanic plain - Curiosity - planet - electronic - solar array

منبع: Space.com

ماری که به گرد یک خانواده پرآشوب می‌خزد!

* تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا (اسو) نمایی پرجزییات را از یک ساختار شگفت‌انگیزِ مارمانند که در اثر برخورد بادهای ستاره‌ای تراشیده شده ثبت کرده است.

چیزی که وی‌ال‌تی به تصویر کشیده یک سامانه‌ی سه‌ستاره‌ای بزرگ در فاصله‌ی ۸۰۰۰ ال نوری زمینست که تازه یافته شده. این سامانه که به دلیل ساختار مارگونه‌اش به نام ایزد مصر باستان، آپوفیس نامیده شده، می‌تواند نخستین زادارِ انفجار پرتو گامایی باشد که تاکنون یافته شده [زادار یعنی در آینده چنین پدیده‌ای را خواهد آفرید].
این ساختار مارمانند آینده‌ای انفجاری پیش رو دارد: یک سامانه‌ی ستاره‌ای ولف-رایه دارد که نامزد احتمالی گونه‌ای از پرانرژی‌ترین رویدادهای کیهان است، یعنی یک انفجار پرتوگامای بلنددوره (جی‌آربی).

جوزف کالینگهام، نویسنده‌ی اصلی این پژوهش از بنیاد اخترشناسی رادیویی هلند (آسترون) می‌گوید: «این نخستین نمونه از چنین سامانه‌هاییست که تاکنون در کهکشان خودمان یافته‌ایم. ما انتظار یافتن چنین سامانه‌ای را در حیات خلوت خودمان نداشتیم.»

این سامانه از سه ستاره‌ی بزرگ تشکیل شده که با ساختاری فرفره‌ای از غبار در بر گرفته شده. نام رده‌بندی این ساختار "۲ایکس‌ام‌ام جی۶۰۰۵۰.۷-۵۱۴۲۴۵" است ولی به نام "آپوفیس" هم نامیده شده.

این نام به دلیل ساختار سینوسی آپوفیس به آن داده شده که مانند ماری به گرد ستارگان مرکزی سامانه پیچیده شده. آپوفیس در مصر باستان نام خدایی مارمانند، و نماد بی‌نظمی بود- نامی برازنده‌ی این سامانه‌ی پرآشوب.

جی‌آربی‌ها از نیرومندترین انفجارها در کیهانند. این رویدادها که میان چند هزارم ثانیه تا چند ساعت دوام می‌آورند، می‌توانند انرژی‌ای هم ارز برون‌دهی خورشید درسرتاسر عمرش آزاد کنند. به باور دانشمندان، جی‌آربی‌های بلند-دوره (آنهایی که بیش از ۲ ثانیه می‌پایند) در پی انفجار ابرنواختریِ ستارگان ولف-رایه‌ی سریع‌چرخان رخ می‌دهند.

برخی از پرجرم ترین ستارگان در سال‌های پایانیِ زندگی خود وارد گام ستارگان وولف-رایه می‌شوند. این گامی کوتاه است و تنها چند صد هزارسال به درازا می‌کشد- چشم برهم‌زدنی در استاندارد کیهان‌شناختی. ستارگان ولف-رایه مقدار بسیار انبوه و بزرگی از مواد را به شکل بادهای نیرومند ستاره‌ای، با سرعت میلیون‌ها کیلومتر بر ساعت به فضا پس می‌زنند. سرعت بادهای ستاره‌ای در آپوفیس ۱۲ میلیون کیلومتر بر ساعت اندازه‌گیری شده.

این بادهای ستاره‌ای توده‌هایی با پیکره‌های خوش‌تراش به گرد این سامانه پدید آورده‌اند- گفتنی‌ست این سامانه از یک ستاره‌ی دوتایی و یک ستاره‌ی همدم که با نیروی گرانش در کنار آن دو است تشکیل شده. در این تصویر به ظاهر تنها دو ستاره دیده می‌شود، ولی ستاره‌ی پایینی در حقیقت یک سامانه‌ی ولف-رایه‌ی دوتایی است که واگشود (وضوح) تصویر برای جدا دیدنشان کافی نبوده. برخورد بادهای نیرومند همین دو ستاره‌ی ولف-رایه ساختار مارمانند آپوفیس را تراشیده و شکل داده است.

چرخش غبارهای آپوفیس -همان ساختار ماری- رو به بیرون است و نسبت به بادهای ستاره‌ای با سرعت کمتری "می‌خزد"- کمتر از ۲ میلیون کیلومتر بر ساعت. این تفاوت سرعت به یکی از ستاره‌های سامانه‌ی دوتایی نسبت داده شده که هم باد پرسرعت و هم باد کم‌سرعت را در دو جهت مخالف می‌وزاند.

این می‌تواند بدین معنی باشد که این ستاره چرخشی نزدیک به بحرانی دارد: به اندازه‌ای سریع که دیگر کم مانده خودش از هم بپاشد. باور بر اینست که یک ستاره‌ی ولف-رایه با چنین چرخش سریعی، در پایان زندگی با رمبش هسته‌اش یک جی‌آربی بلنددوره پدید خواهد آورد.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
ESO - VLT - serpentine - Very Large Telescope - triple star system - Apep - Egyptian deity - gamma-ray burst - progenitor - Wolf-Rayet - GRB - Joseph Callingham - Netherlands Institute for Radio Astronomy - ASTRON - 2XMM J160050.7-514245 - chaos - Sun - supernova - stellar wind - binary star system -

منبع: eso

دنباله‌داری با دو دُم

دنباله‌دار نویافته‌ی "ماخهولتز-فوجیکاوا-ایواموتو" (سی/۲۰۱۸ وی۱) دم در آورده! آن هم دوتا! میشاییل یاگر از اتریش در شب ۱۸ نوامبر این دنباله‌دار را که داشت در صورت فلکی دوشیزه به پیش می‌رود به تصویر کشید.
این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر (۲.۵ مگ)

ولی چرا دنباله‌دار ماخهولتز-فوجیکاوا-ایواموتو دو دم دارد؟

حقیقت اینست که تقریبا همه‌ی دنباله‌دارها دو دم دارند. با گرم شدن هسته‌ی یک دنباله‌دار زیر نور خورشید، آمیزه‌ای از گاز و غبار از آن جدا شده و در فضا پخش می‌شود. چیزی نمی‌گذرد که این آمیزه‌ی گاز و غبار به دو دم جدا بخش می‌شود: "دم یونی" گازی که یکراست در جهت باد خورشیدی کشیده می‌شود، و یک "دم غباری" که سنگین‌تر است و در برابر فشار باد خورشیدی پایداری کرده و کمابیش در همان راستای مدار دنباله‌دار پخش می‌شود. در این تصویر پویای میشاییل یاگر، دم بلند یونی به بالا، سمت چپ کشیده شده و دم غباری که کوتاه‌تر است هم رو به بالا، سمت راست.

به نظر می‌رسد این نخستین دیدار دنباله‌دار ماخهولتز-فوجیکاوا-ایواموتو از بخش درونی سامانه‌ی خورشیدی است و مداری تقریبا سهمی دارد. این دنباله‌دار در ۳-۴ دسامبر (۱۲-۱۳ آذر) به نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش به خورشید، یعنی فاصله‌ی ۰.۳۸ یکای اخترشناسی می‌رسد (درون مدار تیر). در ۲۷ نوامبر (۶ آذر) هم از فاصله‌ی ۰.۶۷ یکای اخترشناسی زمین خواهد گذشت. قدر آن اکنون ۸+ است و دوستداران دنباله‌دارها می‌توانند آن را پیش از سپیده‌دم در صورت فلکی دوشیزه پیدا کنند.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Comet Machholz-Fujikawa-Iwamoto - C/2018 V1 - tail - Michael Jaeger - Jauerling - Austria - constellation Virgo - sun - ion tail - solar wind - dust tail - solar system - parabolic - Mercury - Earth

منبع: spaceweather

گویا دستاورد برخورد تاریخی دو ستاره نوترونی در سال ۲۰۱۷، یک مگنتار کلان‌جرم بوده است

* بر پایه‌ی پژوهشی تازه، برخورد تاریخی دو ستاره‌ی نوترونی در سال گذشته به پیدایش سیاهچاله نیانجامیده، اگر هم شده، به طور مستقیم پس از برخورد نشده.

در اوت سال ۲۰۱۷، پژوهشگران خبر دریافت همزمان امواج گرانشی و امواج الکترومغناطیسی از ادغام دو ستاره‌ی نوترونی را اعلام کردند. [خبرش را اینجا خواندید: * برای نخستین بار، دریافت همزمان امواج گرانشی و امواج الکترومغناطیسی از یک رویداد کیهانی]
بردات هنری از برخورد دو تاره‌ی نوترونی
این برخورد تاریخی که جی‌دبلیو ۱۷۰۸۱۷ نام گرفت، آغازگر دوران "اخترفیزیک چندپیام‌رسان" بود: بررسی یک جرم یا پدیده‌ی کیهانی با بهره از دستکم دو گونه سیگنال متفاوت.

داده‌های به دست آمده از رصدخانه‌ی امواج گرانشی با تداخل‌سنج لیزری (لایگو یا لیگو) نشان می‌داد که جرمِ پدید آمده در این برخورد حدود ۲.۷ برابر خورشید جرم داشت. این درست روی مرز میان ستاره‌ی نوترونی-سیاهچاله بود، بنابراین سرشت این جرم تازه ناشناخته مانده بود: یا کم‌جرم‌ترین سیاهچاله‌ی یافته شده تا به امروز بود و یا بزرگ‌ترین ستاره‌ی نوترونیِ شناخته شده.

اخترشناسان در آغاز به سیاهچاله بودن این جرم گرایش داشتند [خواندید: * شاید برای نخستین بار، تولد یک سیاهچاله از برخورد دو ستاره نوترونی را دیده باشیم]، ولی اکنون در پژوهشی تازه، نظرها به یک "ستاره‌ی نوترونی" آن هم از یک گونه‌ی ابَرمغناطیده به نام "ستاره‌ی مغناطیسی" (مگنتار) گرایش پیدا کرده. این نظریه بر پایه‌ی سیگنال تازه‌ایست که اخترشناسان با واکاوی داده‌های لایگو و پروژه‌ی خواهرش، ویرگو به دست آورده‌اند: یک سیگنال پنج ثانیه‌ایِ پایین‌رو (نزولی) که پس از دور آغازین موج گرانشی و پیش از انفجار پرانرژی پرتو گاما آغاز شد.

بسامد این سیگنال نویافته ۱ کیلوهرتز بود. این بسامد با چیزی که یک مغنااختر باید تولید کند همخوانی دارد، و به اندازه‌ی چشمگیری پایین‌تر از کمترین بسامدیست که از یک سیاهچاله با جرم تقریبا ۳ برابر خورشید تولید شده، یعنی دستکم ۲ کیلیوهرتز، انتظار می‌رود.
این نمودار که از داده‌های لایگو درست شده، بسامد را بر پایه‌ی زمان نشان می‌دهد. تک‌سیگنال نویافته‌ی جی‌دبلیو ۱۷۰۸۱۷ که در امواج گرانشی دیده شده دستاورد پیوند دو ستاره‌ی نوترونی بود و به روشنی مانند یک رشته نقطه در یک منحنی بالارو (صعودی) دیده می‌شود.
موریس ون پاتن از دانشگاه سه‌جونگ کره‌ی جنوبی می‌گوید: «ما هنوز در آغاز راه اخترشناسی موج گرانشی هستیم، پس ارزش بررسی دقیق جزییات را دارد. برای ما که ارزشش را داشت و توانستیم تایید کنیم که دستاورد ادغام دو ستاره‌ی نوترونی، یک ستاره‌ی نوترونی بزرگ‌تر بوده.»

با این وجود سرنوشت این مگنتار نامعلوم است. به گفته‌ی این پژوهشگران، می‌تواند یک ستاره‌ی نوترونی سریع-چرخانِ درازعمر به نام تپ‌اختر شود، یا شاید هم سرانجام برُمبد و به یک سسیاهچاله تبدیل شود. پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر شده است.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
black hole - gravitational wave - neutron star - GW170817 - multimessenger astrophysics - Laser Interferometer Gravitational Wave Observatory - LIGO - sun - supermagnetic - magnetar - Virgo - gamma ray - frequency - Maurice van Putten - Sejong University - South Korea - pulsar - Monthly Notices of the Royal Astronomical Society -

منبع: Space.com

سحابی پکمن

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
اگر به درون این ابر کیهانی که به نام ان‌جی‌سی ۲۸۱ خوانده شده نگاه کنید شاید متوجه ستارگان خوشه‌ی باز آ‌ی‌سی ۱۵۹۰ نشوید، ستارگان جوان و پرجرمی که درون خود سحابی به دنیا آمده‌اند و خود آن‌ها هستند که باعث برافروختگی و تابش آن شده‌اند. [پس این یک سحابی گسیلشی است- م]
پیکره‌های چشم‌نوازی که در این تصویرِ ان‌جی‌سی ۲۸۱ دیده می‌شود، ستون‌های تراشیده شده و گویچه‌های غباریِ چگالی به نام "گویچه‌های بوک" هستند که پرتوها و بادهای نیرومند و پرانرژی ستارگان داغ خوشه آنها را تراشیده‌‎اند و در برابر تابش پشتشان به حالت ضدنور دیده می‌شوند. این ساختارهای غبارآلود اگر به اندازه‌ی کافی دوام بیاورند، خودشان می‌توانند جایگاه‌ ستاره‌زایی‌های آینده شوند.
ان‌جی‌سی ۲۸۱ به دلیل نمایی که از کل ساختارش به ذهن می‌آید، به نام "سحابی پکمن" نامیده شده [اینجا پکمن دهانش رو به پایین، سمت راست باز شده. برای بهتر دیدن، از نمایگر فاصله بگیرید- م]. این سحابی با حدود ۱۰,۰۰۰ سال نوری فاصله از زمین، در صورت فلکی خداوند اورنگ (ذات‌الکرسی) دیده می‌شود.
این تصویر باکیفیت از همگذاری داده‌های فیلترهای باریک-باند درست شده و تابش اتم‌های هیدروژن و اکسیژن سحابی را به رنگ‌های سرخ و سبز و آبی نشان می‌د. گستردگی این تصویر در فاصله‌ی برآوردی ان‌جی‌سی ۲۸۱ بیش از ۸۰ سال نوری است.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
NGC 281 - open cluster - IC 1590 - nebula - globule - silhouette - star - Pacman Nebula - constellation Cassiopeia - narrow-band - hydrogen - sulfur - oxygen - atom

منبع: apod.nasa

ابرهای تیره و روشن مشتری

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
رنگ‌ ابرهای مشتری از کجا آمده؟ این را هیچ کس درست نمی‌داند.
جو ضخیم و انبوه مشتری به طور عمده از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده، عنصرهایی که در دماهای بسیار سردِ قله‌ی ابرهای مشتری بی‌رنگند. پس عنصرهای دیگری که به مقدار اندک در این جو وجود دارند باید چنین رنگ‌هایی را پدید آورده باشند که آنها هم به خوبی شناخته نشده‌اند و در دست بررسی‌اند، هر چند که هیدروسولفید آمونیوم یکی از اصلی‌ترین گزینه‌هاست.
عکس‌های بسیاری که از مشتری گرفته شده‌اند، از جمله همین عکس با رنگ‌های بهبودیافته نشان می‌دهند که ابرهای روشن‌تر معمولا در فرازای بالاتری نسبت به ابرهای تیره هستند.
در پایین، سمت راست این عکس چرخه‌هایی از ابرهای روشن را می‌بینیم که به گرد مناطق سرخ‌فام پیچیده‌اند، ولی بالا، سمت راست بیشتر ابرهای تیره‌ دیده می‌شود.
این عکس را فضاپیمای جونو در ۱۴مین گذر خود از فراز ابرهای مشتری در اوایل امسال گرفته. این فضاپیما همچنان به پیمودن مدار بیضی‌اش ادامه می‌دهد و هر ۵۳ روز یک بار با گذر از کنار این غول گازی، به بررسی بخش‌های اندکی متفاوت با دورهای پیشین می‌پردازد.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Jupiter - hydrogen - helium - element - Jovian - ammonium hydrosulfide - Juno - planet

منبع: apod.nasa

پدیده کم‌سابقه: شفق رنگین‌کمانی

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
شفق‌های قطبی اغلب سبزرنگند، گاهی سرخ و به ندرت هم صورتی و آبی. ولی در ۱۹ نوامبر، فورانی از شفق‌ها آسمان ترومسوی نروژ را با همه‌ی رنگ‌های رنگین‌کمان نقاشی کرد.

راهنمای تورهای شفقی، ماریان برگلی که خودش این عکس را از آسمان گرفته چنین می‌گوید: «آسمان در آغاز آرام بود و تنها اندکی فعالیت شفقی در آن دیده می‌شد. درست پس از این که بیشتر گردشگران از آنجا رفتند [از خیر تماشای شفق گذشتند!] ناگهان آسمان با انفجاری از شفق‌ها زنده شد. خوش به حال آنهایی شد که صبر کرده بودند!»

رنگ‌های شفق قطبی ناشی از برانگیزش اتم‌ها و مولکول‌های گوناگون جو در اثر برخورد ذرات پرانرژی باد خورشیدی است. شفق سبز به دلیل برخورد این ذرات به اتم‌های اکسیژن در فرازای میان ۱۰۰ تا ۲۰۰ کیلومتر پدید می‌آید. شفق سرخ هم از اتم‌های اکسیژن می‌آید، ولی در فرازای بالاتر از ۲۰۰ کیلومتری. مولکول‌های نیتروژن در فرازای زیر ۱۰۰ کیلومتر به رنگ صورتی می‌درخشند ولی از یون‌های نیتروژن در فرازای بالای ۱۰۰ کیلومتر پرتوی آبی گسیلیده می‌شود.

برگلی می‌گوید: «در ۱۹ نوامبر، ذراتی که از فضا آمده بودند اتم‌ها، یون‌ها، و مولکول‌ها را در همه‌ی فرازاهای جو برانگیختند و همه‌ی رنگ‌های رنگین‌کمان را به نمایش گذاشتند.»

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Northern lights - aurora - Tromsø - Norway - Marianne Bergli - atom - molecule - Earth - oxygen - nitrogen

منبع: spaceweather

درخشان‌ترین کهکشان کیهان دارد همسایگانش را می‌بلعد

* بر پایه‌ی داده‌های آرایه‌ی آلما، درخشان‌ترین کهکشان کیهان دارد همزمان سه همسایه‌ی کوچک‌ترش را می‌بلعد.

درخشان‌ترین کهکشان کیهان دارد همزمان دستکم سه کهکشان کوچک‌تر را می‌بلعد و تاکنون حدود نیمی از جرمشان را از آنها جدا کرده. نور این کهکشان که به نام W2246-0526 ناخته می‌شود ۱۲.۴ میلیارد سال در راه بوده تا به زمین برسد، بنابراین ما داریم آن را در زمانی که جهان هسستی یک دهم سن امروزش را داشته می‌بینیم. پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در نشریه‌ی ساینس منتشر شده است.
برداشت هنری از کهکشان W2246-0526 که بر پایه‌ی داده‌های آرایه‌ی آلما، دارد همزمان دستکم سه همسایه‌اش را می‌بلعد
در داده‌های تازه‌ی آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) چریان‌های آشکاری از مواد دیده می‌شود که از سه کهکشان کوچک‌تر جدا شده و به درون این کهکشان بزرگ‌تر سرازیر شده‌اند. این کهکشان در سال ۲۰۱۵ به کمک کاوشگر پیمایشی فروسرخ میدان گسترده‌ی ناسا (وایز) یافته شده بود [خبرش را اینجا خوانده بودید]. این کهکشان نه بزرگ‌ترین کهکشانِ شناخته شده است و نه پرجرم‌ترین آنها، ولی درخششی بی‌همتا دارد و پرتوی فروسرخی هم‌ارز پرتوی ۳۵۰ تریلیون خورشید می‌گسیلد.

مواد درون رشته‌های (همان جریان‌های) میان این کهکشان‌ها تقریبا به اندازه‌ی جرم خود آنهاست. واگشود (وضوح) و حسمندی شگفت‌انگیز آلما به پژوهشگران امکان داد این رشته‌های کم‌نور و دوردست فراکهکشانی را ببینند.
تانیو دیاز-سانتوس از دانشگاه دیه‌گو پورتالس در سانتیاگوی شیلی و نویسنده‌ی اصلی پژوهش می‌گوید: «ما از روی داده‌های پیشین به وجود سه کهکشان همدم پی برده بودیم، ولی نشانه‌ای از برهمکنش آنها با جرم مرکزی نیافتیم. ما در جستجوی یک رفتار کهکشان‌خواری نبودیم و انتظارش را هم نداشتیم، ولی دید ژرف آلما این فرآیندها را بسیار آشکارا نمایان کرد.»

همنوع‌خواری کهکشانی پدیده‌ی کمیابی نیست، ولی این دورترین کهکشانیست که با چنین رفتاری دیده می‌شود و این پژوهشگران می‌گویند تاکنون تصویری از یک کهکشان که دارد همزمان چند کهکشان دیگر را می‌بلعد در روزگاری تا این اندازه آغازین ندیده‌اند.
تصویری که بر پایه‌ی داده‌های رادیویی آرایه‌ی آلما به دست آمده و کهکشان W2246-0526 که دارد سه همدمش را می‌بلعد را نشان می‌دهد. خود W2246-0526 و یکی از همدم‌هایش در مرکز تصویر دیده می‌شوند و دوتای دیگر هم یکی در بالا و دیگری پایین‌، سمت چپ
به گفته‌ی آنها، مقدار گازی که دارد به کام دبلیو۲۲۴۶-۰۵۲۶ فروکشیده می‌شود به اندازه‌ایست که می‌تواند تا صدها میلیون سال سیاهچاله‌ی مرکز این کهکشان را تغذیه کند و فرآیندهای ستاره‌زایی را در آن فعال نگه دارد.

درخشش بی‌اندازه‌ی این کهکشان از ستارگانش نیست، بلکه از یک قرص گازی کوچک ولی به گونه‌ی گفت‌انگیزی پرانرژی است که دارد مارپیچ‌وار به سوی ابرسیاهچاله‌ی مرکز کهکشان کشیده می‌شود و در این فرآیند بی‌اندازه داغ شده. نوری که از این قرص برافزایشی بسیار داغ و فروزان گسیلیده می‌شود توسط غبارهای پیرامون درآشامیده (جذب) می‌شود و سپس به شکل پرتوی فروسرخ بازگسیلیده می‌شود.

این کهکشان به دلیل همین تابش فروسرخ خیره‌کننده، در رده‌ای از اختروش‌های کمیاب به نام "کهکشان‌های داغ پنهان در غبار" یا "هات داگ"ها جای می‌گیرد. از هر ۳۰۰۰ اختروشی که تلسکوپ وایز رصد کرده تقریبا تنها یکی از این گونه است.

به احتمال بسیار، بیشتر گاز و غباری که دارد از سه کهکشان همدم فروکشیده می‌شود به ستارگان تازه در کهکشان بزرگ‌تر تبدیل شده و ابرسیاهچاله‌ی مرکز آن را تغذیه می‌کند. ولی شکم‌پرسستی این کهکشان می‌تواند به خودویرانی آن بیانجامد. پژوهش‌های گذشته نشان داده بود که انرژی یک هسته‌ی کهکشانی فعال (AGN)، مانند همین کهکشان، سرانجام اگر نه همه‌، ولی بیشتر موادی که سوخت ستاره‌زایی آن هستند را به بیرون پرتاب خواهد کرد.
تصویری که بر پایه‌ی داده‌های رادیویی آرایه‌ی آلما به دست آمده و کهکشان W2246-0526 که دارد سه همدمش را می‌بلعد را نشان می‌دهد. خود W2246-0526 و یکی از همدم‌هایش (سی۱) در مرکز تصویر دیده می‌شود و دوتای دیگر  (سی۲ و سی۳)ه م یکی در بالا و دیگری پایین‌، سمت چپ.
دنباله‌ی کشندی بزرگی سی۲ را به کهکشان مرکزی پیوند داده. آن دوتای دیگر هم با پل‌های غباری به کهکشان مرکزی پیوسته‌اند
در یکی از پژوهش‌های گذشته که توسط چائو-وی سای، یکی از نویسندگان همین پژوهش از دانشگاه کالیفرنیا، لوس آنجلس انجام شده بود، جرم سیاهچاله‌ی مرکز W2246-0526 حدود ۴ میلیارد برابر خورشید برآورد شده بود. جرم ابرسیاهچاله‌ی یک AGN تاثیری سرراست بر درخشش آن دارد، ولی درخشش AGN حدود ۳ برابر درخششی‌ است که باید باشد. یافتن پاسخ این پادگویی (تناقض) ظاهری نیاز به رصدهای بیشتر دارد.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
ALMA - galaxy - Science - W2246-0526 - Atacama Large Millimeter/submillimeter Array - NASA - Wide-field Infrared Survey Explorer - WISE - infrared - Tanio Díaz-Santos - Universidad Diego Portales - Santiago - Chile - Galactic cannibalism - star - black hole - supermassive black hole - quasar - Hot, Dust-Obscured Galaxies - Hot DOG - AGN - Chao-Wei Tsai - UCLA - Sun - tidal tail -

منبع: sciencedaily

پویانمایی از مسیر نامنتظره اومواموا

اگر ویدیو اینجا اجرا نشد می‌توانید آن را در فیسبوک، تلگرام، و یا توییتر یک ستاره در هفت آسمان تماشا کنید

چرا مسیر اومواموا متفاوت با چیزی که انتظار می‌رود فرق دارد؟
سال گذشته، جرم "۱آی/۲۰۱۷ یو۱ اومواموا" به عنوان نخستین سیارکی که از فضای میان‌ستاره‌ای به دیدار خانواده‌ی خورشید آمده شناخته شد و درست یک سال پیش هم غلتان غلتان از نزدیک زمینمان گذشت.
دانشمندان مسیر آینده‌ی اومواموا بر پایه‌ی گرانش استانداردی که بر آن وارد می‌شد پیش‌بینی کرده بودند ولی مسیر آن کمی متفاوت با این پیش‌بینی از آب در آمد.
در این پویانمایی، ورود امواموا به سامانه‌‌ی خورشیدی و بیرون رفتن آن پس از گذشتن از کنار خورشید، به همراه مسیر چشمداشتی گرانشی آن و مسیر دیده شده‌اش نشان داده شده.
نظریه‌ی طبیعی اصلی برای توضیح این تغییر مسیر اینست که در اثر گرمای خورشید، فواره‌هایی گازی از این جرم بیرون زده بوده که باعث تغییر مسیرش شده بودند- ولی گمانه‌زنی‌ها و شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای در این باره هنوز ادامه دارد [نظریه‌ی غیرطبیعی در این باره: * آیا واقعا یک فضاپیمای بیگانه با منظومه ما دیدار کرده بوده؟].
اومواموا هرگز برنخواهد گشت، ولی انتظار می‌رود در سال‌های آینده، برنامه‌های پیمایشی پیشرفته شمار دیگری از این اجرام میان‌ستاره‌ای را ردیابی و شناسایی کنند.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
1I/2017 U1 'Oumuamua - asteroid - Solar System - Earth - Sun

منبع: apod.nasa

وقتی ماه نه هلال است و نه کامل

همه‌ی ما زمینیان با "ماه کامل" یا ماه پُر آشنا هستیم، زمانی که همه‌ی قرص ماه از نور خورشید روشن می‌شود. همچنین با هلال ماه نیز آشناییم، زمانی که تنها باریکه‌ای هلالی از چهره‌ی ماه روشن است.
با این وجود اگر بیشتر از نیمی از چهره‌ی ماه روشن شده باشد، ولی باز هم کاملا روشن نشده باشد، آن گام را گام کوژ (به عربی: محدب)، و آن ماه را کوژماه می‌نامیم.
در فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی ماه را بیشتر در گام هلال و یا کامل نشان می‌دهند و بسیار کم پیش آمده که یک ماه کوژ در فیلم یا سریالی دیده شود، ولی در واقعیت بسیار پدیده‌ی رایج و آشناییست.
این عکس در یکی از شب‌های پایانی ماه در یمتلاند سوئد گرفته شده و ماه را در گام کوژ نشان می‌دهد. این کوژماه تنها چند شب بعد به یک هلال، و سپس ماه نو تبدیل شد و در ادامه‌ی این چرخه، دوباره یک کوژماه شد.
امشب هم بیننده‌ی کوژماه خواهیم بود که در پی‌اش، جمعه شب بار دیگر ماه پُر می‌شود (به گام کامل می‌رسد). گفتنی‌ست در بخشی از فرهنگ باخترزمین، ماه پُر در ماه نوامبر به نام ماه سگ آبی (Beaver Moon) شناخته می‌شود.
عکاس این تصویر که دوربین را برای گرفتن عکس از ماه تنظیم کرده بود پس از گرفتن عکس با شگفتی تمام هواپیمایی را دید که در پیش‌زمینه‌ ثبت شده، انگار که دارد از بالای ماه می‌گذرد.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
gibbous - Moon - Luna - Sun - crescent - Jämtland - Sweden - Beaver Moon - airplane

منبع: apod.nasa

Blogger template 'Browniac' by Ourblogtemplates.com 2008

بالای صفحه