در شکوفایی

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

در این تصویرِ تلسکوپ فضایی هابل توده‌های رنگین و درخشانی از مناطق ستاره‌زایی را می‌بینیم که مانند گل‌های سرخ دارند در کهکشان مارپیچی ان‌جی‌سی ۹۷۲ می‌شکفند.

این تابش نارنجی-صورتی دستاورد برهمکنش گاز هیدروژن با پرتوهای پرانرژی ستارگان نوزاد نزدیکشان است؛ این توده‌های درخشان را اینجا می‌توان به همراه رشته‌های درهم پیچیده‌ و تاریک غبار کیهانی مشاهده کرد.

اخترشناسان در بررسی کهکشان‌ها به دنبال نشانه‌های ستاره‌زایی می‌گردند زیرا نرخ ستاره‌زایی، جایی که در آن رخ می‌دهند، و تاریخچه‌شان سرنخ‌هایی کلیدی درباره‌ی روند دگرگونی این توده‌های غول‌پیکر گاز و غبار در درازنای زمان به آنها می‌دهند. نسل‌های تازه‌ی ستارگان در نیروها و پدیده‌های گسترده‌تری که کهکشان‌ها از آنها سرشته شده‌اند -مانند گرانش، تابش، ماده، و ماده‌ی تاریک- سهیمند و خودشان هم از آنها تاثیر می‌گیرند.

ستاره‌شناس آلمانی-بریتانیایی، ویلیام هرشل به عنوان کسی که ان‌جی‌سی ۹۷۲ را در سال ۱۷۸۴ یافت شناخته می‌شود. فاصله‌ی این کهکشان از زمین بر پایه‌ی برآوردهای کنونی اندکی کمتر از ۷۰ میلیون سال نوریست و در صورت فلکی بره (به عربی: حمل) دیده می‌شود.

--------------------------------------------

تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

telegram.me/onestar_in_sevenskies

twitter.com/1star_7sky

واژه نامه:

NASA - ESA - Hubble Space Telescope - star formation - spiral galaxy - NGC 972 - hydrogen - star - cosmic dust - dark matter - German - British - William Herschel

منبع: spacetelescope

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان