لکه سرخ بزرگ مشتری به این زودی نمی‌میرد!

چندی‌ست که نگرانی‌های فزاینده‌ای از احتمال ناپدید شدن لکه‌ی سرخ بزرگ (جی‌آراس) سیاره‌ی مشتری پدید آمده. ان توفان زمانی به اندازه‌ای بزرگ بود که تقریبا سه سیاره‌ی زمین درونش جا می‌شد ولی اینک تنها کمی بیش از یک زمین را جا می‌دهد. این توفان پرآوازه از ۱۸۷۸ رو به کوچک شدن گذاشته بوده، ولی نرخ کوچک شدن آن از سال ۲۰۱۲ افزایش یافته و به گزارش‌هایی درین باره انجامیده که شاید این توفان دارد به پایان زندگی‌اش نزدیک می‌شود.
افزون بر این، عکس‌هایی که فضاپیمای جونو اوایل سال ۲۰۱۹ از مشتری گرفت نشان می‌داد که "پوسته‌های" سرخ‌رنگی به بزرگی ۱۰۰ هزار کیلومتر دارند از لکه‌ی سرخ بزرگ جدا می‌شوند. [خوانده بودید: * بزرگترین توفان منظومه خورشیدی دارد رشته رشته می‌شود! ]

ولی به گفته‌ی فیلیپ مارکوس از دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، این پوسته‌اندازی در حقیقت نشانه‌ی فروپاشی و مرگ این توفان نیست.

برداشت‌ها از روند کوچک شدن لکه‌ی سرخ بزرگ بر پایه‌ی عکس‌هایی انجام شده که از ابرهای این توفان دیده می‌شود. ولی در واقع این تنها ابرها هستند که دارند کوچک می‌شوند. خود توفان زیر این ابرهاست و آنها روی تاوه‌ی چرخان مرکزی جای دارند. مارکوس می‌گوید اگرچه شاید این ابرها اثری روی توفان بگذارند، ولی نقش کلیدی در فعالیت آن ندارند.

وی و همکارانش به کمک مدل‌های رایانه‌ای پی بردند که پوسته پوسته شدن‌هایی که جونو دیده در حقیقت اثرهای یک رویداد کمیاب است: چرخندهایی که در جو مشتری رایجند با توده‌های ابری که داشته‌اند از کنار جی‌آراس می‌گذشته و هنوز به درون آن کشیده نشده بوده‌اند برخورد کرده بودند. این برخورد باعث "شکسته شدن" ابرها شده؛ دلیل سرخ بودنشان هم اینسست که بالای توفان و در معرض تابش پرتوی فرابنفش خورشیدند. این باعث چنین برداشتی می‌شود که گویا بخش‌هایی از لکه‌ی سرخ بزرگ دارند از آن جدا می‌شوند.

مارکوس می‌گوید از این که شبیه‌سازی این روند چقدر آسان بوده شگفت‌زده شده است.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Great Red Spot - Earth - Juno - Philip Marcus - University of California - Berkeley - vortex - UV

چشم‌انداز بیگانه، آسمان آشنا

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
روی زمین، در تصویربرداری با نوردهی بلند از آسمان شب ردهایی از نور ستارگان ثبت می‌شود که با هم کمان‌های هم‌مرکز پیرامون قطب شمال آسمان که در راستای محور چرخش زمین است می‌سازند.
در آسمان این سیاره، ستاره‌ی درخشان آلفا خرس کوچک (پولاریس، جدی) که نزدیک قطب شمال آسمانی است به عنوان ستاره‌ی قطبی شناخته می‌شود.
روی سیاره‌ی سرخ هم در نوردهی‌های بلند، کمان‌های هم‌مرکزی از رد ستارگان پیرامون قطب آسمانی، در راستای محور چرخش این سیاره ثبت می‌شود. محور این سیاره هم مانند محور زمین کج است (انحراف دارد)، ولی راستای آن رو به نقطه‌ی دیگری در آسمانست، جایی میان ستارگان صورت‌های فلکی ماکیان و قیفاووس، بدون هیچ ستاره‌ای که در روشنی به پای ستاره‌ی قطبی برسد.
بنابراین اگرچه این چشم‌انداز سرخ‌فام و هوازده بسیار همانند چشم‌اندازهای سیاره‌ی بهرام به نظر می‌رسد، ولی نمی‌تواند در این سیاره گرفته شده باشد. از آنجایی که رد ستارگان به گرد ستاره‌ی قطبی پدید آمده، پس این زمین‌چهرها و این آسمان باید از آن زمین خودمان باشد.
و همین گونه هم هست- این تصویر از جایی در استان چینگهای در شمال باختر کشور چین گرفته شده.


--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Red Planet - Mars - star - Earth - celestial pole - planet - axis - Polaris - North Star - Mars - Cygnus - Cepheus - landform - Qinghai Province - China

منبع: apod.nasa

ماه و سیاره‌ها در آسمان گرگ‌ومیش

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
شاید همیستانِ (مقارنه‌ی) این هفته‌ی ناهید و مشتری اشتهای شما را برای رصد آسمان برانگیخته باشد. ولی بخش اصلی ماجرا دو شب پیش، ۲۸ نوامبر بود که هلال ماه جوان هم به مهمانی این دو سیاره‌ی تابناک در افق باختری پیوست.
این چشم‌انداز که بسیار همانند مهمانی پریشب است، در شب ۲۹ اکتبر (۷ آبان) گرفته شده و هلال ماه جوان را در کنار ناهید در افق تاریک و روشن باختری نشان می‌دهد.
در این تصویر این دو شبچراغ آسمانی را می‌بینیم که دارند بر فراز کوه‌های دورافتاده‌ و دیر (صومعه‌ی) مینیا در ولایت خودمختار گانزئی تبت، سیچوان کشور چین غروب می‌کنند.
اینجا نیز جفت ماه و ناهید یک همنشین دارند، ولی این همنشین نه سیاره‌ی مشتری، بلکه سیاره‌ی گریزپای تیر است.
تیر یا عطارد که درونی‌ترین سیاره‌ی سامانه‌ی خورشیدی است در این چشم‌انداز در بخش روشن‌ترِ آسمان، زیر و سمت چپ ناهید و نزدیک مرکز چارچوب دیده می‌شود.
دیروز، ۲۹ نوامبر (۸ آذر)، باز هم هلال ماه راهنمای رصدگران در پیدا کردن یک سیاره‌ی دیگر بود- این بار سیاره‌ی کیوان (زحل).

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Moon - conjunction - Venus - Jupiter - crescent - planet - Minya monastery - Ganzi Tibetan Autonomous Prefecture - Sichuan - China - Earth - Mercury - Saturn

منبع: apod.nasa

پیوند در دل اژدها

برخی از کهکشان‌ها دوستان نزدیک‌تری هستند تا دیگران. اگرچه بسیاری از آن‌ها به تنهایی و به دور از همسایگان روزگار می‌گذرانند، ولی برخی هم هستند که اندکی به یک همسایه خود نزدیک‌تر شده و پیوندی تا پایان زندگی با آن برقرار می‌کنند.

دو کهکشانی که در این تصویرِ تلسکوپ فضایی هابل ناسا می‌بینید با نام‌های ان‌جی‌سی ۶۲۸۵ (چپ) و ان‌جی‌سی ۶۲۸۶ (راست) درست همین کار را کرده‌اند! این دو که با هم به نام آرپ ۲۹۳ شناخته می‌شوند در برهم‌کنش با یکدیگر به سر می‌برند. توده‌های گاز و رشته‌های غبار در اثر کشاکش‌های دوسویه‌ی گرانشی از آنها بیرون کشیده شده و پیکره‌شان را دگرگون کرده و چهره‌ای مات و دودمانند از آنها بر زمینه‌ی آسمان پدید آورده.

هابل تاکنون بارها جفت کهکشان‌های برخوردی را به تصویر کشیده. این گونه کهکشان‌ها می‌توانند شکل‌هایی ویژه و آشنا، زیبا و شگفت‌انگیز و نامعمول بسیار گوناگونی پیدا کنند، از جمله پیکره‌هایی مانند نت‌های موسیقی، فضاپیمایی که دارد وارد یک کرمچاله می‌شود، یک دسته گل کیهانی، و پنگوئنی که سخت مراقب تخمش است.

آرپ ۲۹۳ با فاصله‌ی بیش از ۲۵۰ میلیون سال نوری از زمین در راستای صورت فلکی اژدها دیده می‌شود.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
galaxy - NGC 6285 - NGC 6286 - Arp 293 - Earth - NASA - ESA - Hubble Space Telescope - wormhole - penguin - constellation of Draco - The Dragon

منبع: spacetelescope

یکی از بهترین مقصدها برای جستجوی زندگی فرازمینی

فضاپیمای گالیله‌ی ناسا که در اواخر دهه‌ی ۱۹۹۰ میلادی سرگرم گشت و گذار در سامانه‌ی سیاره‌ی مشتری بود، عکس‌های خیره‌کننده‌ای از اروپا -ماه مشتری- گرفت و به شواهدی دست یافت که نشان می‌داد به احتمال بسیار در زیر سطح یخ‌زده‌ی این ماه، یک اقیانوس ژرف سرتاسری پنهان شده است.
در اینجا یک بازسازی از داده‌های تصویری گالیله از اروپا را می‌بینید. این تصویر با بهره از واسنجی‌های تازه و بهینه شده‌ای درست شده که برای ساختن یک عکس رنگی تقریبا نزدیک به آنچه چشم انسان می‌بیند به کار می‌روند. بنابراین، اگر خودمان در چنین فاصله‌ای از اروپا باشیم باید آن را تقریبا به همین شکل و رنگ ببینیم.
ترَک های خمیده و بلند روی اروپا نشانگر وجود آب مایع در زیر سطح آنند. این ماه بزرگ در مدار بیضی‌اش به گرد مشتری، دستخوش نیروهایی کِشندی و "کش و واکش"هایی می‌گردد که انرژی کافی برای مایع نگه داشتن اقیانوس زیرزمینی آن را فراهم می‌کنند.
وسوسه‌انگیزتر اینست که این فرآیند شاید حتی بتواند بدون وجود نور آفتاب، انرژی کافی برای پشتیبانی از زندگی را هم در آن اقیانوس فراهم سازد، چیزی که اروپا را به یکی از بهترین جاها برای جستجوی زندگی فرازمینی تبدیل کرده است.
در یک اقیانوس ژرف و تیره‌ی زیرزمینی چه نوع زندگی‌ای می‌تواند جوانه بزند؟ در پاسخ به این پرسش، می‌توان از "میگوهای سختی‌دوست" بسیار ریز سیاره‌ی خودمان نام برد که در دو نقطه، در ژرفای ۲۳۰۰ متری و ۴۹۰۰ متری زیر دریا یافته شده‌اند. این میگوها را در تصویر دوم می‌بینید.
میگوهای سختی‌دوست
--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Jovian system - Galileo spacecraft - Europa - moon - liquid water - tidal flexing - Earth - planet - shrimp

منبع: apod.nasa

رصدگر خاموش بازنشسته

این تصویر در دو اندازه‌ی بزرگ‌تر: ۲.۳ مگ- ۴.۹ مگ
اینجا بیابان بلند آتاکامای شیلی است و در دل آسمان، بر فراز رصدخانه‌ی لاسیای اِسو (ESO)، و بر زمینه‌ی کهکشانِ پر از ستاره و رگه‌های غبارِ راه شیری، شهابی درخشان ردی روشن از خود به جا گذاشته است. این رویداد زیبا یک بیننده‌ی خاموش و ساکن داشت که اینجا در سمت چپ چارچوب دیده می‌شود: تلسکوپ زیرمیلیمتری سوئد-اسو (SEST، سِست).

سِست در سال ۱۹۸۹ به نمایندگی از اسو و شورای پژوهش‌های علوم طبیعی سوئد ساخته، و در سال ۲۰۰۳ از رده خارج شد. این تلسکوپ در ۱۶ سال کارش به رصد یکی از تاریک‌ترین و پاکیزه‌ترین آسمان‌های سرتاسر زمین می‌پرداخت. تلسکوپ ۱۵ متری سست در زمان ساختش تنها تلسکوپ بزرگ در نیمکره‌ی جنوبی بود که برای اخترشناسیِ زیرمیلیمتری طراحی شده بود.

سست در زمان فعالیت در طیف گسترده‌ای از پژوهش‌ها به کار گرفته شد، از جمله پژوهش مرکز کهکشان راه شیری و پژوهش دو ماهواره‌ی این کهکشان، ابرهای ماژلانی. رصدهای سست در سال ۱۹۹۵ نشان داد که سحابی بومرنگ -یک ابر گازی که توسط ستاره‌ای رو به مرگ در صورت فلکی قنطورس پدید آمده- با دمای تنها ۱ درجه بالاتر از صفر مطلق، سردترین مکان شناخته شده در سرتاسر کیهانست. [درباره‌ی این سحابی خوانده بودید: * شکل واقعی سردترین نقطه کیهان]

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Chilean Atacama Desert - ESO - La Silla Observatory - meteor - star - Milky Way - Swedish-ESO Submillimetre Telescope - SEST - Swedish Natural Science Research Council - Magellanic Clouds - Boomerang Nebula - constellation of Centaurus - The Centaur - absolute zero

منبع: eso

این یک کهکشان است یا دو تا؟

این جرم شگفت‌انگیز فراکهکشانی یک کهکشان است یا دو تا؟
پرسش در سال ۱۹۵۰ و زمانی پیش کشیده شد که اخترشناس "آرتور هوگ" به گونه‌ای شانسی آن را مشاهده کرد.
حلقه‌ی بیرونی این جسم به طور عمده از ستارگان آبی درخشان تشکیل شده، ولی نزدیک مرکزش، توپی از ستارگان بسیار سرخ‌تر و احتمالا بسیار پیرتر جای دارد. بین این دو بخش، شکافی دیده می‌شود که که تقریبا به طور کامل تاریک به نظر می‌رسد.
هنوز روشن نیست که جسم هوگ، و حلقه‌اش که تقریبا دایره‌ی کامل است چگونه پدید آمده، گرچه اجرامی همانند آن تاکنون شناسایی شده و در دسته‌ای به عنوان گونه‌ای کهکشان حلقوی رده‌بندی شده‌اند.
یکی از نظریه‌های پیدایش این جسم، یک برخورد کهکشانی در میلیاردها سال پیش و تاثیر گرانشی میله‌ی مرکزی است؛ میله‌ای که اکنون ناپدید شده.
تصویری که اینجا می‌بینید به کمک تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده و به تازگی با بهره از یک الگوریتم نوفه‌زدای (نویز-زدای) هوش مصنوعی بازپردازش شده است.
رصدهایی که در طیف امواج رادیویی انجام شده نشان می‌دهد که جسم هوگ در چند میلیارد سال گذشته، هیچ کهکشان کوچک‌تری را به خود "نیفزوده".
جسم هوگ نزدیک به ۱۰۰ هزار سال نوری گستردگی دارد و با فاصله‌ی حدود ۶۰۰ میلیون سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی مار دیده می‌شود. 
چندین کهکشان دوردست در سمت راست چارچوب دیده می‌شوند و به گونه‌ای شانسی، درون شکاف خود این جسم (نزدیک به جایگاه ساعت هفت) هم یک کهکشان حلقه‌ای دیگر به چشم می‌خورد که در فاصله‌ی بسیار دورتری جای دارد.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Hoag's Object - galaxy - Art Hoag - extragalactic object - star - ring galaxy - galaxy collision - central bar - Hubble Space Telescope - constellation of the Snake - Serpens

منبع: apod.nasa

شناسایی نخستین نمونه‌های قند در شهاب‌سنگ‌ها، و سرنخ‌هایی برای ریشه زندگی زمینی

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر (۵.۷ مگ)
پژوهشگران از دانشگاه توهوکو، دانشگاه هوکایدو، بنیاد JAMSTEC، و مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا با بررسی چند شهاب‌سنگ، ریبوز و قندهای دیگری را در آنها یافته‌اند. این قندها دربردارنده‌ی همنهش‌های ایزوتوپ کربنی ویژه‌ای، متفاوت با قندهای زیستی زمینی هستند، چیزی که نشانگر ریشه‌ی فرازمینی آنهاست. این یافته‌ها نشان می‌دهند که این قندها در آغاز تاریخ سامانه‌ی خورشیدی ساخته شده بوده و با شهاب‌سنگ‌ها به زمین آمده بوده‌اند.

این گروه دانشمندان سه شهاب‌سنگ را با روش ویژه‌ی خودشان بررسی کردند و در دو تای آنها قندهایی یافتند. نویسنده‌ی اصلی پژوهش، یوشیهیرو فوروکاوا از دانشگاه توهوکو می‌گوید: «بررسی و آنالیز قندهای شهاب‌سنگ‌ها بسیار سخت است. ما در چند سال گذشته شگردهای فنی‌ای را برای آنالیز قند در چنین نمونه‌هایی بررسی کرده و شگرد ویژه‌ی خودمان را ساخته بودیم.»

اسیدهای آمینه و بازهای نوکلئیدی -دو همنهش‌ کلیدی دیگر در بلوک ساختمانی زندگی- در گذشته در شهاب‌سنگ‌ها یافته شده بودند. دانشمندان از وجود قند در شهاب‌سنگ‌ها آگاه بوده‌اند. ولی تا به امروز، پژوهش‌ها در حد گسترده‌ای همنهش‌های مرتبط با قند (اسیدهای قند و الکل‌های قند) و ساده‌ترین قند (دی‌هیدروکسی استون) را نشان داده بود، همنهش‌هایی که به عنوان ساختارهای کلیدی برای زندگی در نظر گرفته نمی‌شوند.

باور بر اینست که پیدایش قندهای ضروری برای زندگی، از جمله ریبوز، در زمینِ پیشازیستی امکان‌پذیر بوده. ولی شواهد زمین‌شناختی برای پیدایش آنها در دست نیست. افزون بر این، روشن نیست که چه قند(هایی) و به چه میزان در زمینِ پیشازیستی ساخته شده بوده.
مدلی از ساختار مولکولی ریبوز و تصویرشهاب‌سنگ مورچیسون. ریبوز و قندهایی دیگر در این شهاب‌سنگ یافته شده.
این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر (۲.۸ مگ)
با این پژوهش که آورده شدن قندهای ضروری برای زندگی [به زمین] را اثبات می‌کند، منطقی است که بگوییم قند فرازمینی در شکل‌گیری آران‌ای آغازین در زمین پیشازیستی نقش داشته است. به نوبه‌ی خود این امکان هست که [این قند] عاملی در پیدایش زندگی روی زمین بوده باشد.

این دانشمندان می‌گویند: «گام بعدی بررسی دست‌سانیِ (کایرالیته‌ی) قندها در شهاب‌سنگ‌های بیشتر، و بررسی میزان قندهای از فضا آمده و چگونگی نفوذ قندهای فرازمینی بر هم‌دست‌سانیِ (هوموکایرالیته‌ی) زندگی است.» مرکز فضایی جانسون ناسا شهاب‌سنگ‌های دیگری در اختیار این گروه گذاشته و آنها بررسی خواهند کرد تا ببینند چه شهاب‌سنگ‌هایی دربردارنده‌ی قندها هستند و این قندها چگونه ساخته شده‌اند.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Tohoku University - Hokkaido University - JAMSTEC - NASA - Goddard Space Flight Center - meteorite - ribose - sugar - carbon - isotope - solar system - earth - Yoshihiro Furukawa - Amino acid - nucleobase - sugar acid - sugar alcohol - dihydroxy acetone - prebiotic Earth - RNA - chirality - homochirality - Murchison meteorite

منبع: sciencedaily

همنشینی دو شبچراغ

آن دونقطه‌ی روشن در افق سیاره‌های ناهید و مشتری‌اند.
این دو که درخشان‌ترین سیاره‌ها در آسمان زمینند دو روز پیش از فاصله‌ی بسیار نزدیک هم گذشتند. البته این نزدیکی تنها دیداری (زاویه‌ای) بود و فاصله‌ی واقعی آنها در فضا تغییر چندانی نکرده بود زیرا مشتری (سمت راست) در مداری هفت بار دورتر از ناهید به گرد خورشید می‌چرخد.
ین چشم‌انداز زیبای غروبگاهی دو روز پیش در یرس در کاتالونیای اسپانیا به تصویر کشیده شده و دو همنشین آسمانی را در میان یک درخت و دختر خود عکاس نشان می‌دهد.
این دو سیاره تا چند روز دیگر به همنشینی در آسمان غروب، سمت خاور، ادامه می‌دهند، با هلال باریک ماه و سیاره‌ی کم‌نورترِ کیوان در همان نزدیکی.
همچنان که ماه نوامبر به پایان می‌رسد، مشتری شب به شب در افق باختری پایین‌تر رفته و ناهید بالاتر خواهد آمد. همیستانِ (مقارنه‌ی) بعدی ناهید-مشتری در اوایل ۲۰۲۱ رخ خواهد داد.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Venus - Jupiter - planet - angular - Sun - Llers- Catalonia - Spain - crescent - Moo - Saturn - conjunction

منبع: apod.nasa

منطقه‌ای پر از ستاره و حباب

این ابر گاز و غبار پر از حباب‌هایی‌ست که در اثر بادها و پرتوهای ستارگان بزرگ و جوان باد شده‌اند. در هر حباب صدها تا هزاران ستاره است که از ابرهای چگال و انبوه گاز و غبار پدید آمده‌اند. تصویر بزرگ‌تر
در این تصویر فروسرخِ تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا ابری از گاز و غبار را می‌بینیم که پر از حباب‌هایی‌ست که در اثر بادها و پرتوهای ستارگان بزرگ و جوان باد شده‌اند. در هر حباب صدها تا هزاران ستاره است که از ابرهای چگال و انبوه گاز و غبار پدید آمده‌اند.

پهنای این حباب‌ها بر پایه‌ی شناختی که اخترشناسان از آنها و دیگر حباب‌های کیهانی دارند ۱۰ تا ۳۰ سال نوری برآورد شده. ولی سنجشِ دقیق اندازه‌ی هر حباب می‌تواند دشوار باشد زیرا اندازه‌گیری فاصله‌ی آنها از زمین دشوار است و اجرام هم هر چه دورتر باشند کوچک‌تر به نظر می‌رسند.

جریان ذراتی که از ستارگان دمیده می‌شود یا همان باد ستاره‌ای، و همچنین فشار نوری که ستارگان تولید می‌کنند، می‌تواند مواد پیرامون را رو به پس براند، و گاهی یک محیط با مرز نمایان پدید بیاورد.

در تصویر دوم، دایره‌ها و بیضی‌های زردرنگ محدوده‌ی بیش از ۳۰ حباب را نشان داده‌اند.
جایگاه بیش از ۳۰ حباب در این تصویر با دایره‌ها و بیضی‌های زردرنگ نشان داده شده. این تصویر را به شکل پویا (gif) به بزرگی ۵.۸ مگ اینجا ببینید
این منطقه‌ی فعالِ ستاره‌زایی در همین کهکشان خودمان -راه شیری- جای دارد و در راستای صورت فلکی عقاب دیده می‌شود. رگه‌های تیره‌ در این ابرها منطقه‌هایی از گاز و غبار سرد و چگالند، جاهایی که به احتمال بسیار ستاره‌زایی‌هایی از این هم بیشتر در آنها جریان دارد.

اسپیتزر نور فروسرخ را می‌بیند، طیفی که برای چشم انسان دیدارپذیر نیست. بسیاری از ابرهای گاز و غبار میان‌ستاره‌ای از این دست در طیف فروسرخ بهتر دیده می‌شوند زیرا طول موج‌های فروسرخ می‌توانند در لایه‌های غباری که در کهکشان راه شیری جلوی دید ما را گرفته‌اند نفوذ کنند. ولی طیف دیدنی (مریی) توان کمتری برای گذر از این غبارها را دارد.

رنگ‌های این تصویر نشان‌دهنده‌ی طول موج‌های گوناگونِ فروسرخند. رنگ آبی طول موجی از نور را نشان می‌دهد که عمدتا از ستارگان گسیلیده شده؛ غبارها و مولکول‌های آلی که به نام هیدروکربن شناخته می‌شوند با رنگ سبز، و غبار گرمی که از نور ستارگان گرما گرفته هم به رنگ سرخ نمایانده شده‌اند.

همچنین چهار شوک کمانی هم اینجا دیده می‌شود- کمان‌های سرخی از غبار گرم که دستاورد برخورد بادهای ستارگانِ پرسرعت به غبارهای درون محیط سحابی‌، و کنار زده شدن این غبارها هستند [ستارگان با سرعت در محیط سحابی جابجا می‌شوند و در نتیجه از برخورد بادهایشان به غبارهای محیط، چنین شوک‌های کمانی پدید می‌آید، مانند موج کمانی‌ای که جلوی یک قایق تندرو در آب پدید می‌آید-م]. جای این شوک‌های کمانی با چارگوش‌هایی در تصویر نشان داده شده‌اند.
این چهار تصویر شوک‌های کمانی، یا کمان‌هایی از غبار گرم را نشان می‌دهند؛ این کمان‌ها در اثر برخورد بادهای ستارگانی که به سرعت در محیط سحابی حرکت می‌کنند به غبارهای محیط، و پس رانده شدن آنها پدید آمده [مانند موج کمانی‌ای که جلوی یک قایق تندرو در آب پدید می‌آید-م].
--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
NASA - Spitzer Space Telescope - star - Earth - Milky Way galaxy - constellation Aquila - Eagle - infrared - wavelength - organic molecule - hydrocarbon - bow shock - nebula -

منبع: nasa

خفاشی در پرده

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
شما هم در این نمای نزدیکِ کیهانی از بخش خاوریِ سحابی پرده، خفاش می‌بینید؟
خود سحابی پرده یک پسماند بزرگ ابرنواختر است، ابری بزرگ و رو به گسترش از پسماندها و آوارها که از مرگ یک ستاره‌ی پرجرم در انفجاری ابرنواختری به جا مانده است.
سحابی پرده پیکره‌ای دایره‌ای دارد و حدود ۳ درجه از آسمان در صورت فلکی ماکیان را می‌پوشاند، ولی سحابی خفاش یا ان‌جی‌سی ۶۹۹۵ تنها ۱/۲ درجه گستردگی دارد، یعنی تقریبا به اندازه‌ی پهنای دیداریِ (زاویه‌ایِ) ماه.
فاصله‌ی سحابی پرده از زمین حدود ۱۴۰۰ سال نوری برآورد شده که بر این پایه، گستردگی سحابی خفاش به ۱۲ سال نوری می‌رسد.
این تصویر از پیوند داده‌های تصویری با فیلترهای پهن‌باند و باریک‌باند درست شده و در آن، گسیلش اتم‌های هیدروژن به رنگ سرخ و گسیلش‌های نیرومند اتم‌های اکسیژن و نیتروژن هم به رنگ آبی نمایانده شده‌اند.
گفتنی‌ست در سمت باختری سحابی پرده هم یک جلوه‌ی فصلی دیگر جای دارد: سحابی جاروی جادوگر.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Veil Nebula - supernova remnant - star - constellation of the Swan - Cygnus - Bat Nebula - NGC 6995 - Moon - planet - Earth - hydrogen - atom - oxygen - nitrogen - Witch's Broom Nebula

منبع: apod.nasa

جستجوی ۳۲ ساله برای یافتن یک ستاره نوترونی به سرانجام رسید

نمای نزدیک از همنهش‌های گوناگون در سامانه‌ی اس‌ان ۱۹۸۷ای: گاز مولکولی مونوکسید کربن به رنگ نارنجی نشان داده شده، گاز هیدروژن داغ به رنگ بنفش، و غبارهایی که ستاره‌ی نوترونی را در بر گرفته به رنگ آبی روشن.
اخترشناسان سرانجام توانستند یک ستاره‌ی نوترونی که بیش از ۳۰ سال در جستجویش بودند را پیدا کنند. در سال ۱۹۸۷، ستاره‌ای در یکی از کهکشان‌های همسایه دستخوش انفجاری ابرنواختری شد. هسته‌ی رمبیده و بی‌اندازه چگال این ستاره می‌بایست به شکل یک ستاره‌ی نوترونی از آن به جا می‌ماند، ولی تا به امروز هیچ کس نتوانسته بود آن را بیابد.

این ابرنواختر -با نام اس‌ان ۱۹۸۷ای- نزدیک‌ترین ابرنواختری بود که در بیش از ۴۰۰ سال گذشته دیده شده بود و از این نظر اهمیت ویژه‌ای برای اخترشناسان پیدا کرد. ا‌س‌ان ۱۹۸۷ای یا تنها ۱۹۸۷ای با فاصله‌ی ۱۶۳۰۰۰ سال نوری زمین، در ابر ماژلانی بزرگ رخ داد. فیل سیگن از دانشگاه کاردیف بریتانیا می‌گوید: «به طور معمول، [برای هر ابرنواختر] برق بسیار روشنی در یک کهکشان دوردست می‌بینیم، ولی نمی‌توانیم چیز چندانی از آنچه در پی رویداد پخش و گسترده می‌شود ببینیم. این واقعا نخستین بار بود که ابرنواختری به اندازه‌ی کافی نزدیک رخ داده بود که می‌توانستیم تا قلب آن را ببینیم.»

[این ابرنواختر نخستین و آخرین ابرنواختری بود که از زمان ساخته شدن تلسکوپ به راحتی با چشم نامسلح دیده شده-م]
عکسی که تلسکوپ فضایی هابل در سال ۲۰۱۰ از پسماند ابرنواختر ۱۹۸۷ای گرفت و موج شوکِ رو به گسترشی از مواد را نشان می‌داد که با برخورد به مواد پیرامون، آنها را داغ و برافروخته کرده.
ما مدت‌هاست می‌دانستیم که این انفجار می‌بایست یک ستاره‌ی نوترونی به جا گذاشته باشد، ولی تاکنون پشت گاز و غبار پنهان شده و کسی نتوانسته بود آن را بیابد. سیگن و همکارانش با بهره از آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) در پسماندهای این ابرنواختر چیزی که مانند شناسه‌های این ستاره‌ی نوترونی بود را دیده‌اند. گفتنی‌ست آلما آرایه‌ای از ۶۶ تلسکوپ رادیویی در شیلی است.

برداشت هنری: ستاره‌ی نوترونی که ابرهای غبار
پیرامون خود را از درون روشن کرده
آنها به کمک این رصدخانه‌ی پرقدرت توده‌ای از غبار را دیدند که درخشان‌تر و داغ‌تر از مناطق پیرامونش بود. این توده‌ی روشن درست در جایی‌ست که انتظار می‌رفت ستاره‌ی نوترونی باشد. سیگن می‌گوید: «ما توضیح‌های گوناگون را [برای این توده‌ی روشن] آزمایش کردیم، ولی فکر می‌کنیم محتمل‌ترین توضیح برایش اینست که ستاره‌ی نوترونی در دل آنست و دارد غبارهایش را گرم کرده و به درخشش وامیدارد.»

خود ستاره تنها چند ده کیلومتر قطر دارد، ولی پهنای توده‌ی غباری که آن را در بر گرفته شاید ۳۰ برابر پهنای سامانه‌ی خورشیدی باشد، از همین رو دیدن سرراست این ستاره‌ی نوترونی هنوز ناممکن است.

سیگن می‌گوید هنوز نمی‌توانیم خود ستاره‌ی نوترونی را به طور مستقیم ببینیم، ولی ۵۰ تا ۱۰۰ سال دیگر این غبارها به اندازه‌ی کافی پراکنده خواهند شد که ستاره‌ی نوترونی با وضوح و روشنی بیشتری از لابلایشان بدرخشد. در آن زمان خواهیم توانست آگاهی‌های بیشتری درباره‌ی این جرم نوزاد به دست آوریم، که به نوبه‌ی خود ما کمک خواهد کرد تا چگونگی تبدیل ستارگان معمولی به ابرنواختر و رخدادهای پس از آن را با جزییات بیشتری بشناسیم.

گزارش این دانشمندان در آستروفیزیکال جورنال منتشر شده است.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
neutron star - galaxy - supernova - SN 1987A - Large Magellanic Cloud - Phil Cigan - Cardiff University - UK - Atacama Large Millimeter/submillimeter Array - ALMA - Chile - star - The Astrophysical Journal -  carbon monoxide - molecular - hydrogen - Hubble

سلفی هنرمندانه یک فضانورد روی ماه

آیا این تصویر را می‌توان یک اثر هنری دانست؟
۵۰ سال پیش، عکاس-فضانورد آپولو ۱۲، چارلز "پیت" کنراد با گرفتن این شاهکار نه تنها خودش، بلکه همکارش آلن بین را که سرگرم نمونه‌برداری از خاک سطح اقیانوس توفان‌ها در ماه بود در آن ثبت کرد.
این تصویری ساده ولی چشمگیر بود. محیط خشک و خشن اقیانوس توفان‌های ماه در کلاهخود بین نمایان است و بازتاب کاملی از خود کنراد و افق ماه را نیز در خود دارد.
هدف عکاسان خبری در آغاز، ثبت شرایط انسانی در سیاره‌ی زمین بود، مانند عکس‌های لوییس دبلیو. هاین از کلانشهر نیویرک در اوایل سده‌ی ۲۰ میلادی، یا عکس‌های مارگارت برک-وایت، خبرنگار مجله‌ی لایف که به طور گسترده‌ای به عنوان اثر هنری شناخته می‌شوند.
به همین شیوه، شاید بسیاری از عکس‌های رویدادهای نجومی و فضاییِ مستند شده را هم بتوان از جنبه‌ی هنری و زیبایی‌شناختی ارزشمند دانست.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Apollo 12 - Charles "Pete" Conrad - Alan Bean - Oceanus Procellarum - Moon - Ocean of Storms - helmet - planet - Earth - Lewis W. Hine - New York City - Margaret Bourke-White

منبع: apod.nasa

ستون‌ها و ستارگان سحابی عقاب

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
ام۱۶، یک خوشه‌ی ستاره‌ای جوان با حدود دو میلیون سال سن است که ابرهای غبار و گاز برافروخته‌ای که از دلشان پدید آمده آن را در بر گرفته‌اند. این ابرهای غبار و گاز برافروخته به نام سحابی عقاب شناخته می‌شوند.
این تصویر زیبا و پرجزییات که از پشت یک تلسکوپ روی زمین و با بهره از داده‌های تصویری باریک‌باند و پهن‌باند گرفته شده و در آن می‌توانید پیکره‌های ی کیهانی را ببینید، همان پیکره‌هایی که با تصاویر نماهای نزدیک تلسکوپ فضایی هابل از این مجموعه‌ی ستاره‌ساز پرآوازه شدند. [اینجا دیده بودید: * یکی از پرآوازه‌ترین عکس‌های دهه‌ی ۹۰]
ستون‌های گرد و غبار چگالی که نزدیک مرکز تصویر برافراشته شده‌اند به نام خرطوم‌های فیل یا ستون‌های آفرینش خوانده می‌شوند و بلندیشان به چند سال نوری می‌رسد، هر چند که دارند زیر نیروی گرانش خودشان می‌رُمبند و ستارگان تازه می‎سازند.
پرتوهای پرانرژی که از ستارگان خوشه می‌تابد مواد نزدیک نوک این ستون‌های گرد و غبار را می‌فرساید و پس می‌زند، و با این کار، سرانجام ستارگان نوزاد درونشان را آشکار خواهد کرد.
یک ستون ستاره‌زای دیگر هم از پایین، سمت چپ تصویر به بالا کشیده شده که به نام پری سحابی عقاب شناخته می‌شود. [آن را اینجا دیده بودید: * پریان کوه‌پیکر کیهانی]
ام۱۶ و سحابی عقاب با فاصله‌ی حدود ۷۰۰۰ سال نوری از زمین، در یک بخش پر از سحابی آسمان در راستای صورت فلکی دو تکه‌ی مار (در تکه‌ی دُم آن) جای دارند و یک هدف آسان برای دوربین‌های دوچشمی یا تلسکوپ‌ های کوچک به شمار می‌آیند.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
M16 - Eagle Nebula - star cluster - Hubble Space Telescope - elephant trunk - Pillars of Creation - star - Fairy of Eagle Nebula - binoculars - nebula - constellation Serpens Cauda

منبع: apod.nasa

شناسایی ستاره‌ای که از قلب کهکشان به بیرون پرتاب شده

در روزگاری که نیاکان بشر داشتند راه رفتن روی دو پا را می‌آموختند، ستاره‌ای از چنگ ابرسیاهچاله‌ی مرکز کهکشانمان گریخت و با سرعت خیره‌کننده‌ی ۶ میلیون کیلومتر بر ساعت راهی بیرون شد.

اکنون پنچ میلیون سال پس از این پرتاب چشمگیر، یک گروه از پژوهشگران به رهبری سرگی کوپوزوف از مرکز کیهان‌شناسی مک‌ویلیامز در دانشگاه کارنگی ملون این ستاره را که "اس۵ اچ‌وی‌اس۱" نام دارد در صورت فلکی درنا مشاهده کرده است. این ستاره در فاصله‌ای به نسبت نزدیک (۲۹۰۰۰ سال نوری) از زمین دیده شده و دارد با سرعت بی‌سابقه‌ای در فضا پیش می‌رود- حدود ۱۰ برابر سریع‌تر از بیشتر ستارگان کهکشان.

داگلاس بوبر، پژوهشگر دانشگاه آکسفورد و یکی از نویسندگان این پژوهش می‌گوید: «سرعت این ستاره به اندازه‌ای بالاست که بی بروبرگرد از کهکشان بیرون خواهد رفت و دیگر هرگز باز نخواهد گشت.»

کوپوزوف هم می‌گوید: «این بسیار هیجان‌انگیز است، زیرا ما مدت‌هاست بر این گمانیم که سیاهچاله‌ها می‌توانند ستارگان را با سرعت‌هایی بسیار پرتاب کنند. ولی تاکنون هیچ پیوند بی‌ابهامی میان ینین ستارگان پرسرعتی با مرکز کهکشان ندیده بودیم.»

این ستاره به کمک تلسکوپ انگلیسی-استرالیایی (ای‌ای‌تی، AAT) که یک تلسکوپ ۳.۹ متری‌ست، و ماهواره‌ی گایای سازمان فضایی اروپا یافته شد. این کشف در بخشی از "پیمایش طیفی جریان‌های ستاره‌ای جنوب" (اس۵، S5) که یک همکاری میان اخترشناسان شیلی، آمریکا، بریتانیا، و استرالیا است انجام گرفت.
مسیر ستاره‌ی اس۵ اچ‌وی‌اس۱ که ز مرکز کهکشان به بیرون پرتاب شده و جایگاه آن در آسمان شبِ زمین
اکنون که این ستاره دیده شده، پژوهشگران می‌توانند رد مسیر آن را دنبال کنند که به "کمان ای*" می‌رسد، ابرسیاهچاله‌ی مرکز کهکشان راه شیری. این ستاره همچنین نمونه‌ای باورنکردنی از "سازوکار هیلز" (مکانیسم هیلز) است، که ۳۰ سال پیش توسط اخترشناس جک هیلز پیشنهاد شده بود. در این سازوکار، ستارگان پس از یک برهم‌کنش میان یک سامانه‌ی دوستاره‌ای و سیاهچاله‌ی مرکز کهکشان‌ها، از مرکز آن کهکشان به بیرون پرتاب می‌شوند.

تینگ لی از رصدخانه‌های کارنگی و دانشگاه پرینستون که رهبری پیمایش اس۵ را بر عهده داشتند می‌گوید: «این نخستین نمایش عملی برای سازوکار هیلز است. دیدن این ستاره به راستی شگفت‌انگیز است، زیرا می‌دانیم که حتما در مرکز کهکشان ساخته شده، جایی بسیار متفاوت با فضای پیرامونمان. این مهمانی از یک سرزمین شگفت‌انگیز است.»

گزارش یافته‌های این دانشمندان در شماره‌ی ۴ نوامبر ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر شده است.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
supermassive black hole - galaxy - Sergey Koposov - Carnegie Mellon University - McWilliams Center for Cosmology - star - S5-HVS1 - Crane - constellation Grus - Earth - Douglas Boubert - University of Oxford - Anglo-Australian Telescope - AAT - European Space Agency - Gaia - Southern Stellar Stream Spectroscopic Survey - S5 - Chile - U.S. - U.K. - Australia - Sagittarius A* - Milky Way - Hills Mechanism - Jack Hills - binary-star system - Ting Li - Carnegie Observatories - Princeton University - Monthly Notices of the Royal Astronomical Society

منبع: Space.com

خال کوچک بر چهره روشن و پاکیزه خورشید

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
خورشید که اکنون در گام کمینه از چرخه‌ی ۱۱ ساله‌ی فعالیتش به سر می‌برد، روز ۱۱ نوامبر ۲۰۱۹ را در آرامش نسبی گذراند.
در حقیقت تنها لکه‌ای که آن روز روی خورشید دیده شد سیاره‌ی تیر بود که در یک گذر ۵ ساعت و نیمه، از برابر قرص آرام این ستاره گذشت.
در این تصویر تلسکوپی پُروضوح که قرص کامل خورشید را نشان می‌دهد، چهره‌ی تاریک و ضدنورشده‌ی درونی‌ترین سیاره‌ی سامانه ی خورشیدی را که پهنایی در حدود ۱/۲۰۰م قطر دیداری خورشید دارد در مرکز قرص خورشید می‌بینیم.
در این عکس که با فیلتر هیدروژن آلفا از پشت یک تلسکوپ خورشیدی ایمن گرفته شده چند زبانه‌ی خورشیدی را هم روی لبه‌ی خورشید می‌بینیم؛ این زبانه‌ها پلاسمای برافروخته‌ای هستند که در حلقه‌های میدان مغناطیسی به دام افتاده‌اند.
گفتن ندارد که تنها دو سیاره‌ی درونی سامانه‌ی خورشیدی -تیر و ناهید- هستند که از روی زمین می‌توانیم سیاهیِ آنها را به هنگام گذر از برابر خورشید ببینیم.
پس از گذر سال ۲۰۱۶، این ۴مین گذر از ۱۴ گذر سیاره‌ی تیر در سده‌ی ۲۱ بود. گذر بعدیِ تیر در ۱۳ نوامبر ۲۰۳۲ روی خواهد داد.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
cycle of activity - planet - Mercury - Sun - silhouette - solar system - hydrogen alpha - prominence - plasma - magnetic field - Venus - Earth

منبع: apod.nasa

نقطه سیاهی روی خورشید

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
لکه‌ی گِرد کوچک و سیاهی که در تصویرِ نمای نزدیکِ خورشید می‌بینید سیاره‌ی تیر (به عربی: عطارد) است.
این تصویر تلسکوپی پُروُضوح از همگذاری ۶۱ نمای با کیفیتِ یک ویدیو پدید آمده و آرایه‌ی آشفته‌ای از یاخته‌های همرفتی نورسپهری را که سطح روشن خورشید را پوشانده‌اند نشان می‌دهد.
ولی پیکره‌ی منظم‌ترِ تیر که بر زمینه‌ی خورشید به حالت ضدنور (سایه‌نما) و تمام-تیره در آمده را حتی در این آشوب هم می‌توان آشکارا دید.
گفتن ندارد که تنها دو سیاره‌ی درونی سامانه‌ی خورشیدی -تیر و ناهید- هستند که از روی زمین می‌توانیم سیاهیِ آنها را به هنگام گذر از برابر خورشید ببینیم.
در این گذر که روز ۱۱ نوامبر ۲۰۱۹ رخ داد، سایه‌ی این درونی‌ترین سیاره‌ی سامانه‌ی خورشیدی تنها ۱/۲۰۰م قطر خورشید را پوشاند. از همین رو حتی در آسمان روشن روز و در هوایی بی‌ابر هم نمی‌شد آن را بدون یک تلسکوپ خورشیدیِ ایمن مشاهده کرد.
پس از گذر سال ۲۰۱۶، این ۴مین گذر از ۱۴ گذر سیاره‌ی تیر در سده‌ی ۲۱ بود. گذر بعدیِ تیر در ۱۳ نوامبر ۲۰۳۲ روی خواهد داد.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
planet - Mercury - photospheric convection cell - silhouette - Venus - Sun - Earth - transit - diameter

منبع: apod.nasa

مارپیچی که از لبه دیده می‌شود

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
برخی از کهکشان‌های مارپیچی از لبه‌شان دیده می‌شوند و به اصطلاح، لبه‌نما هستند [صفحه‌شان همراستا با خط دید ماست].
بیشتر ستارگان درخشان در کهکشان‌های مارپیچی در یک قرص به گرد مرکز کهکشان در گردشند. این قرص اگر از لبه دیده شود بسیار نازک به نظر خواهد رسید. برخی از مارپیچی‌ها از ان‌جی‌سی ۳۷۱۷ [در این تصویر]، که در حقیقت کمی کج دیده می شود هم نازک‌ترند.
کهکشان‌های مارپیچی به دلیل برخوردهای درونیِ ابرهای گازیِ سازنده‌شان که سرد شده و به درون کشیده می‌شود پیکره‌ای قرص‌گون پیدا می‌کنند. سیاره‌ها هم می‌توانند به یک چنین دلیلی وارد صفحه‌های مداری شوند.
در این تصویرِ تلسکوپ فضایی هابل رشته‌های غباری به رنگ قهوه‌ای تیره که در این قرص به گرد مرکز کهکشان می‌چرخند را می‌بینیم. آن سوی این رشته‌ها هم روشناییِ کوژ مرکزی کهکشان که از ستارگان پیر تشکیل شده دیده می‌شود.
ان‌جی‌سی ۳۷۱۷ حدود ۱۰۰ هزار سال نوری پهنا دارد و با فاصله‌ی تقریبا ۶۰ میلیون سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی مار باریک دیده می‌شود.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
NGC 3717 - spiral galaxy - NGC 3717 - disk - Hubble Space Telescope - bulge - star - Water Snake - Hydra

منبع: apod.nasa

این سنگ فضایی برای دومین بار تغییر نام داد، این بار به دلایل نژادی!

خداحافظ اولتیما ثولی، سلام آروکات!

یک سنگ فضایی که فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا در آغاز همین امسال از کنارش گذشت نامی تازه گرفته: آروکات (Arrokoth)، که به معنای "آسمان" در زبان‌های پوهاتان و آلگانکی است.

نام رسمی این سنگ "۲۰۱۴ ام‌یو۶۹" است، ولی گروه دانشمندان نیوهورایزنز نام اولتیما ثولی را بر آن گذاشتند، برگرفته از نام یک سرزمین اسطوره‌ای دوردست و رازآلود. این نام پس از آن که یک خبرنگار نیوزویک در گزارشی، به کاربرد آن توسط حزب نازی برای نامیدن میهن اسطوره‌ای آریاییان اشاره کرد با واکنش‌های تند و چشمگیر روبرو شد.

در روز ۱۲ نوامبر، ناسا در یک آیین نامگذاری، نام تازه‌ی آروکات را برای ام‌یو۶۹ برگزید. این نام بر پایه‌ی فرهنگ بومیان آمریکایی (سرخپوستان) محلی در مریلند برگزیده شد، جایی که مرکز کنترل ماموریت نیوهورایزنز در آنست.

نیوهورایزنز با گذشتن از کنار آروکات گنجینه‌ای از داده‌ها گرد آورد که هنوز به طور کامل روی زمین دریافت نشده و دارد از فضاپیما به زمین گسیلیده می‌شود. تا اینجا فهیده‌ایم که این جرم پیکره‌ای شگفت‌انگیز دو-لوبی، مانند دو کوکو (پنکیک) که روی ماهیتابه به هم چسبیده‌اند دارد، که نشان می‌دهد دو لوبش در برخوردی به نسبت آرام به هم چسبیده بوده‌اند [سرعت دو خودرو-م]. همچنین به نظر می‌رسد این جرم با یخ متان یا نیتروژن پوشیده شده که ته‌رنگی سرخ به آن داده است.

اجرامی مانند آروکات بلوک‌های ساختمانی‌ای هستند که از فرآیند پیدایش سیاره‌های سامانه‌ی خورشیدی به جا مانده‌اند، از همین رو پژوهشگران امیدوارند بررسی این سنگ‌های یخ‌زده بتواند به آنها در شناخت چگونگی ساخته شدن سیاره‌ها کمک کند.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Ultima Thule - Arrokoth - NASA’ - New Horizons - Powhatan - Algonquian - 2014 MU69 - Newsweek - Nazi - Aryan - Native American - Maryland - Earth - methane - nitrogen - solar system - planet

اگر خورشید به یک سیاهچاله تبدیل شود، زمین را به درونش می‌کشد؟

* اگر خورشید به یک سیاهچاله تبدیل شود، آیا زمین را به درون خود می‌کشد؟
سیاهچاله‌ها شگرف‌ترین اجرام کیهانند. آنها ناحیه‌هایی از فضا با گرانشی آنچنان نیرومند هستند که حتی نور هم توان گریز از چنگشان را ندارد. دانشمندان آنها را چاله نامیده‌اند، ولی هر چه هم که باشند، خالی نیستند! آنها دربردارنده‌ی موادی آنچنان چگال و فشرده‌اند که کشش گرانشی‌شان حتی به نور هم اجازه‌ی جدا شدن از آنها و رسیدن به تلسکوپ‌های ما را نمی‌دهد. به همین دلیل است که نمی‌توانیم آنها را به طور مستقیم ببینیم. ولی مطمئنیم که وجود دارند زیرا می‌توانیم رفتار نامعمول و شگفت‌انگیز مواد در کنارشان را بینیم. برای نمونه، گازها با سرعت‌هایی نزدیک به سرعت نور پیرامون آنها می‌چرخند و انبوهی از پرتوهای پرانرژی از خودشان می‌گسیلند.

سیاهچاله‌ها اندازه‌های بسیار گوناگونی دارند. برخی مواد (جرم) بسیار هنگفت دارند و برخی مواد کمتر.

برخی از سیاهچاله‌ها زمانی پدید می‌آیند که یک ستاره‌ی بسیار بزرگ همه‌ی سوختش را بسوزاند و در پایان زندگی، بخش‌های بیرونی پیکره‌اش را در انفجاری سهمگین به نام ابرنواختر به فضا پرتاب کند. سپس، آنچه از این ستاره می‌ماند در اثر گرانش خودش می‌رُمبد و تا جایی به این رمبش ادامه می‌دهد تا به جرمی فراچگال به نام سیاهچاله تبدیل شود. 

خورشید ما در حقیقت کوچک‌تر از آنست که در پایان زندگی‌اش یک سیاهچاله بسازد. این ستاره آنقدر جرم ندارد که تا این اندازه زیر گرانش خودش برمبد. یک ستاره باید بیش از ۱۰ برابر خورشید جرم داشته باشد تا بتواند سیاهچاله شود.

تنها این را به یاد داشته باشید که یک سیاهچاله یک میزان ماده‌ایست که بسیار بسیار چگالیده و فشرده شده است. تصویر کنید همه‌ی سیاره‌ی زمین فشرده و درون یک تیله چپیده شود. در این صورت زمین یک سیاهچاله خواهد شد! 

ولی یک سیاهچاله، یا هر چیز دیگری که به اندازه‌ی آن ماده (جرم) را داشته باشد، کشش گرانشی‌اش تنها به جرم و فاصله‌ی آن بستگی خواهد داشت، نه بزرگی یا کوچکی ابعاد آن. حتی من اگر آنقدر فشرده شوم که بیش از یک هزار هزار میلیارد بار ریزتر از یک دانه‌ی نمک بشوم تبدیل به سیاهچاله خواهم شد. ولی باز هم می‌توانید به اندازه‌ی یک گفتگوی معمولی نزدیک من بمانید، بدون این که به درون کشیده شوید، زیرا کشش گرانشی من تغییری نکرده.

اگر خورشید به اندازه‌ای فشرده شود که به یک سیاهچاله تبدیل شود، قطری کمتر از ۶ کیلومتر خواهد داشت، ولی نیروی گرانشی بیشتری به زمین یا هر جرم دیگری در سامانه‌ی خورشیدی وارد نخواهد کرد. چرا؟ زیرا جرم موادی که در بر دارد همانست که بود، با همان فاصله‌ای که پیش از رمبش داشت.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
star - supernova - black hole - Sun - planet - Earth - solar system

منبع: nasa

Blogger template 'Browniac' by Ourblogtemplates.com 2008

بالای صفحه