خواهر کوچک آندرومدا

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
صورت فلکی شمالی کوچک مثلث (سه‌سو)، جایگاه این کهکشان مارپیچی پرزرق و برق است که از روبرو دیده می‌شود: ام۳۳. این کهکشان به نام‌هایی مانند "چرخ دنده" یا همان "مثلثی" (سه‌سو) نیز شناخته می‌شود.

قطر ام۳۳ بیش از ۵۰ هزار سال نوری است و پس از آندرومدا یا زن در زنجیر (ام۳۱) و راه شیری خودمان، سومین کهکشان بزرگ در گروه محلی کهکشان‌هاست. گمان می‌رود این کهکشان که فاصله‌اش از راه شیری ۳ میلیون سال نوری است، خود یکی از کهکشان‌های ماهواره‌ای کهکشان زن در زنجیر باشد و ستاره‌شناسان در ساختار مارپیچی شکوهمند هر دو کهکشان نماهای تماشایی از سامانه‌های ستاره‌ای را می‌بینند.

این تصویر پروضوح و باکیفیت به زیبایی خوشه‌های ستاره‌ای آبی‌فام و مناطق صورتیِ ستاره‌زایی را که در بازوان مارپیچی تاب خورده‌ و گشوده‌ی ام۳۳ پراکنده شده‌ از دید بینندگان زمینی نشان می‌دهد.

از میان این مناطقِ ستاره‌زایی، سحابی غارمانند ان‌جی‌سی ۶۰۴ درخشان‌ترین آنهاست که در جایگاه ساعت ۷ نسبت به مرکز کهکشان در تصویر دیده می‌شود (پایین، رو به سمت چپ- بیش از ۲۰۰ ستاره‌ی سنگین و داغ و درخشانِ مرکزِ این سحابی، دیواره‌های گازی آن را برافروخته و روشن کرده‌اند، همچون فانوسی در دل یک غار - م).

در ام۳۳ هم مانند ام۳۱ ستارگان متغیری وجود دارد که فاصله‌شان به دقت اندازه گرفته شده. بنابراین این همسایه‌ی مارپیچی به دلیل وجود همین جمعیت ستارگان متغیرش به معیار و سنجه‌ای کیهانی برای ایجاد یکای (واحد) مسافت کیهان و در حقیقت یکی از پله‌های نردبان فاصله‌های کیهانی تبدیل شده است.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
M33 - Triangulum - Galaxy - spiral galaxy - Pinwheel - Local Group - Andromeda Galaxy - M31 - Milky Way - satellite - star system - Earth - star cluster - star forming region - spiral arm - cavernous - NGC 604 - yardstick - distance scale

منبع: apod.nasa

خوشه آبی و سه‌تکه سرخ-آبی

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
سحابی زیبای ام۲۰ (مسیه ۲۰) که به نام سحابی سه‌تکه نیز شناخته می‌شود، نمونه‌ای کیهانی از پادسانی (تضاد) رنگ‌هاست و حدود ۵۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد.
در چارچوب این تصویر خوش‌ترکیب که تقریبا ۱ درجه از آسمان را می‌پوشاند، سحابی سه‌تکه را به همراه خوشه‌ی ستاره‌ای باز ام۲۱ (بالا، چپ) می‌بینیم.
خود سحابی ام۲۰ که رگه‌های غبار آن را سه تکه کرده‌اند حدود ۴۰ سال نوری پهنا، و ۳۰۰ هزار سال سن دارد. از این نظر، ام۲۰ یکی از جوان‌ترین مناطق ستاره‌زایی در آسمان است که جنین‌های ستاره‌ای و ستارگان نوزاد را در دل ابرهای گاز و غبارش پرورش می‌دهد.
فاصله‌ی برآوردی ام۲۰ و خوشه‌ی ام۲۱ از زمین تقریبا یکسان است ولی با وجود همراهیشان در این چشم‌انداز باشکوه، هیچ پیوندی میانشان نیست. ستارگان ام۲۱ بسیار پیرترند و سنشان به حدود ۸ میلیون سال می‌رسد. این دو را با یک تلسکوپ کوچک نیز می‌توان در صورت فلکی پر از سحابیِ کمان (قوس) مشاهده کرد.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Trifid Nebula - Messier 20 - open star cluster - Messier 21 - dust lane - star forming region - star - M20 - M21 - nebula - constellation Sagittarius - narrowband

منبع: apod.nasa

اخترشناسان مبهوت از رفتار نامعمول ابطالجوزا- آیا این ستاره دارد ابرنواختر می‌شود؟

* یکی از درخشان‌ترین ستارگان آسمان شب به کم‌نورترین حد خود در یک سده‌ی گذشته رسیده، و اخترشناسان هنوز از معنای آن سر در نیاورده‌اند.

شبان‌شانه، آلفای شکارچی یا ابط‌الجوزا، ستاره‌ی درخشان و سرخ‌فام صورت فلکی شکارچی در چند هفته‌ی گذشته به کم‌نورترین اندازه‌ای که در یک سده‌ی گذشته داشته رسیده. اخترشناسان با شور و هیجان از این رویداد می‌گویند و گفتگو درباره‌ی این ستاره را در رسانه‌های همگانی آغاز کرده، برای چیزی که دارد روی می‌دهد گمانه‌زنی‌هایی انجام می‌دهند.
برداشت هنری از ستاره‌ی آلفا شکارچی (ابط‌الجوزا) وانبوه موادی
که از آن به فضا ریخته می‌شود. تصویر بزرگ‌تر

پرسش بزرگ در ذهن همگان اینست که آیا این ستاره می‌خواهد منفجر شده و ابرنواختر پدید آورد؟ اخترشناسان می‌گویند شاید چیزی که می‌خواهد روی دهد این نباشد، ولی باز هم از این که دارند رفتاری را که تاکنون از ابط‌الجوزا ندیده‌اند می‌بینند هیجان‌زده‌اند. چیزهای بسیاری هست که اخترشناسان هنوز درباره‌ی رفتار تغییرپذیر ستارگان ابرغولی مانند ابط‌الجوزا نمی‌دانند، از همین رو هر رفتار نامعمولی یک شانس و فرصت برای یادگیری درباره‌ی زندگی ستارگان خواهد بود.

کاهش نور ابرغول
بیش از یک سده است که اخترشناسان کاهش و افزایش پی در پی ابط‌الجوزا را می‌بنند. ابط‌الجوزا یک ابرغول سرخ است، ستاره‌ای در واپسین روزهای زندگی که پف کرده و بسیار بزرگ شده است. حباب‌هایی از مواد از درون این ستاره بالا می‌آیند و با رسیدن به سطح دوباره در آن فرو می‌روند، و در این فرآیند آمیزه‌ی مواد داغ‌تر و خنک‌ترِ روی سطح را تغییر می‌دهند. این تغییرها باعث می‌شوند ابط‌الجوزا با گذشت زمان پرنور و کم‌نور به نظر برسد.

ریچارد واساتونیک، اخترشناس دانشگاه ویلانووا در پنسیلوانیا حدود ۲۵ سالست که درخشش ابط‌الجوزا را با یک تلسکوپ ۱۰ اینچی در حیاط خانه‌اش اندازه می‌گیرد. او این کار را با همکاری یکی دیگر از اخترشناسان ویلانووا به نام ادوارد گینن، و یک اخترشناس آماتور به نام تامس کالدروود انجام می‌دهد. آنها در ماه اکتبر متوجه شدند که ابط‌الجوزا دارد دوباره کم‌نور می‌شود. تا اوایل دسامبر پی بردند که ابط‌الجوزا از هر زمانی در ۲۵ سال گذشته کم‌نورتر شده، و برای آگاهانیدن دیگر اخترشناسان پستی در این باره در تارنمای The Astronomer’s Telegram منتشر کردند.

گینن می‌گوید: «داشت همینجوری کم‌نور می‌شد، هر شب کم‌نورتر از شب پیش، من می‌گفتم خوب، دیگر باید متوقف شود [کم‌نورتر نشود]. ولی متوقف نمی شد.»

در ۲۳ دسامبر آنها یک پست ‌به‌روزرسانی فرستادند. ابط‌الجوزا باز هم کم‌نورتر شده بود، و این کم‌نورترین در یک سده‌ی گذشته بود- یعنی از زمانی که اخترشناسان توانسته بودند درخشش آن را با آشکارسازها اندازه بگیرند نه این که تنها با چشمشان داوری کنند. ابط‌الجوزا به طور معمول در زمان بیشینه‌ی درخشش، یکی از شش یا هفت ستاره‌ی درخشان نخستی است که چشم انسان می‌تواند در آسمان شب ببیند. ولی تا نیمه‌های دسامبر چندین پله پایین‌تر آمده و در رده‌بندی درخشان‌ترین ستارگان آسمان به جایگاه ۲۱ رسیده بود.

نزدیک به انفجار؟
ین دوره‌ی کم‌نور شدنِ نامعمول برخی از اخترشناسان را به این فکر انداخته که شاید ابط‌الجوزا می‌خواهد ابرنواختر شود. گفتنی‌ست اگر چنین چیزی رخ دهد زندگی زمینی آسیبی نخواهد دید.

اخترشناسان بر پایه‌ی جرم یک ابرغول برآورد کرده‌اند که در سن حدود ۹ میلیون سالگی باید منفجر شود. گینن می‌گوید ابط‌الجوزا احتمالا سنی میان ۸ تا ۹ میلیون سال دارد. بر پایه‌ی برآوردی که به تازگی انجام شده شاید زمانی حدود ۱۰۰ هزار سال به ابرنواختر شدن ابط‌الجوزا مانده باشد. این ستاره اگر منفجر شود چشم‌اندازی تماشایی پدید خواهد آورد. گینن می‌گوید نور انفجارش تقریبا نصف نور قرص ماه کامل خواهد بود. هر کسی که خو‌ش‌شانس باشد و آن روز را ببیند ستاره‌ای را خواهد دید که تا چند ماه پیش از ناپدید شدنش حتی به هنگام روز هم دیده خواهد شد.

اخترشناسان رفتار ستارگان بسیاری را پس از انفجارشان به دقت رصد کرده‌اند. ولی هیچ کس تاکنون رفتار یک ستاره را در زمانِ نزدیک به انفجارش به طور دقیق ندیده. از همین رو اخترشناسان واقعا نمی‌دانند این کم‌نور شدن کنونیِ ابط‌الجحوزا به یک ابرنواختر می‌انجامد یا نه. چیزی که می‌دانند اینست که احتمال رخ دادن انفجار اکنون که شناختمان از رفتار و حتی سن ابط‌الجوزا این همه نادقیق است بسیار کم است.

گینن و گروهش همچون دهه‌های گذشته به دیدبانی ابط‌الجوزا ادامه می‌دهند. به نظر می‌رسد در گذشته تغییر نور ابط‌الجوزا هم چرخه‌ی تقریبا ۶ ساله داشته و هم ۴۲۵ روزه، بنابراین اخترشناسان انتظار دارند در ماه ژانویه به کمترین درخشش برسد و سپس دوباره پرنور شود. ولی باید ببینند چنین چیزی می‌شود یا نه.

گینن می گوید: «پیش‌بینی این که در آینده برای ابط‌الجوزا چه رخ خواهد داد کاری دشوار است.»

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه نامه:
Betelgeuse - star - onstellation Orion - variable - supergiant - red supergiant - Richard Wasatonic - Villanova University - Pennsylvania - Edward Guinan - Thomas Calderwood - Astronomer’s Telegram - Earth - full Moon

منبع: Astronomy.com

اگر این سیاره کیوان است، پس حلقه‌هایش کجاست؟

اگر این سیاره‌ی کیوان (زحل) است، پس حلقه‌هایش کجاست؟
در سال ۱۶۱۲ که "زائده‌های" کیوان ناپدید شد، گالیله دلیلش را نفهمید. بعدها در همان سده بود که دریافتند این برجستگی‌های نامعمول کیوان در واقع حلقه‌هایی به گرد آنند و هنگامی که زمین از درون صفحه‌ی این حلقه‌ها می‌گذرد، از لبه دیده شده و به ظاهر ناپدید می‌گردند. دلیل ناپدید شدن هم اینست که صفحه‌ی حلقه‌های کیوان بسیار نازک است، با کلفتی نزدیک به ۱ کیلومتر که به طور نسبی از یک تیغ ریش‌تراشی هم نازک‌تر است.
در روزگار پیشرفته‌ی ما، فضاپیمای روباتیک کاسینی که از ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۷ در مدار کیوان بود بارها از درون صفحه‌ی حلقه‌های آن گذشت.
اکنون ستاره‌شناس آماتور و علاقمند اسپانیایی، فرناندو گارسیا ناوارو، با واکاوی بایگانی گسترده و برخطِ عکس‌های خام کاسینی، رشته نماهایی مربوط به گذر این فضاپیما از درون صفحه‌ی حلقه‌ها که در فوریه‌ی سال ۲۰۰۵ ثبت شده بودند را از این بایگانی بیرون کشیده.
گذشتن زمین از درون صفحه‌ی حلق‌های کیوان در سال ۱۹۹۵ وعکسی که تلسکوپ فضایی هابل در ۲۲ می آن سال از همین وضعیت کیوان گرفت. دو تا از ماه های این سیاره هم در عکس دیده می‌شود
تصویری که اینجا می‌بینید دستاورد خیره‌کننده‌ی او از این واکاوی است که با برش دیجیتالی و در رنگ نمایشی به دست آمده. در این تصویر، صفحه‌ی نازک حلقه‌های کیوان به رنگ آبی، و نوارها و ابرهای لایه‌ی بالایی جو آن هم به رنگ طلایی دیده می‌شود.
جزییات ساختار حلقه‌های کیوان را می‌توان در همین عکسِ سال ۲۰۰۵، از روی سایه‌های تیره‌ای که روی بخش بالایی سیاره انداخته‌اند شناسایی کرد. دو ماه از ماه‌های این سیاره -دیونه و انسلادوس- هم مانند برآمدگی‌هایی در حلقه‌های آن دیده می‌شوند.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Saturn - Galileo - Earth - ring plane - edge-on - razor blade - Cassini spacecraft - Spanish - Fernando Garcia Navarro - moon - Dione - Enceladus

منبع: apod.nasa

رشته‌های مغناطیسی که از یک کهکشان بیرون زده‌اند

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
در تصویر تازه‌ی کهکشان مارپیچی ان‌جی‌سی ۴۶۳۱ یا "کهکشان نهنگ" رگه‌هایی از رشته‌های مغناطیسی دیده می‌شود که از بالا و پایین قرص این کهکشان بیرون زده‌اند. این رشته‌ها که به رنگ‌های سبز و آبی نمایانده شده‌اند تا درون هاله‌ی گاز و غباریِ این کهکشان هم کشیده شده‌اند. جهت میدان مغناطیسی رشته‌های سبز در مخالف زمینست و جهت میدان مغناطیسی شته‌های آبی رو به زمین.

خود قرص پرستاره‌ی کهکشان به رنگ صورتی نشان داده شده.

پژوهشگرانی که این تصویر را پدید آورده‌اند هنوز در تلاشند تا از شیوه‌ی کار ساختار مغناطیسی این کهکشان سر در بیاورند. آنها می‌خواهند از میزان فراوانی و رواج این گونه میدان‌های مغناطیسی در هاله‌های کهکشانی، و شکل و پیکره‌ای که این میدان‌ها به خود می‌گیرند آگاهی یابند.

بررسی چنین میدان‌های مغناطیسی‌ای همچنین می‌تواند به اخترشناسان در شناخت چگونگی پیدایش و دگرگونی میدان‌های مغناطیسی کهکشان‌ها، و این که آیا حرکت شاره‌ها (چیزی که به نام اثر دینامو شناخته می‌شود) به پیدایش این میدان مغناطیسی می‌انجامد یا نه کمک کند.

این مشاهدات به کمک آرایه‌ی بسیار بزرگ کارل جی جانسکی، تلسکوپی که توسط رصدخانه‌ی ملی رادیواخترشناسی (NRAO) ادازه می‌شود انجام شد.

ریچارد هنریکسن، اخترفیزیکدان دانشگاه کویینز کانادا که از نویسندگان این پژوهش است می‌گوید: «ما [در این زمینه] کمی مانند داستان فیل و مردان نابینا (فیل و کوران) هستیم، زیرا هر بار که این کهکشان را به شیوه‌ای متفاوت رصد می‌کنیم نتیجه‌گیری متفاوتی از سرشت آن می‌کنیم.»
کهکشان نهنگ یا ان‌جی‌سی ۴۶۳۱ با همدمش، ان‌جی‌سی ۴۶۲۷ که یک کهکشان بیضیگون کوچک است. اینجا بیشتر بخوانید- تصویر بزرگ‌تر
او می‌افزاید: «ولی به نظر می‌رسد اینجا با یکی از آن نمونه‌های کمیاب روبروییم که یک نظریه‌ی کلاسیک درباره‌ی زاینده‌های (مولدهای) مغناطیسی، به نام "نظریه‌ی دینامو" مشاهداتمان از ان‌جی‌سی ۴۶۳۱ را به خوبی پیش‌بینی کرده است. مدل دیناموی ما میدان‌های مغناطیسی مارپیچی‌ای در هاله‌ی کهکشان پدید می‌آورد که ادامه‌ی بازوهای مارپیچی معمولی در قرص کهکشانند.»

این کهکشان با فاصله‌ی حدود ۲۵ میلیون سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی تازی‌ها دیده می‌شود. پهنای آن ۸۰ هزار سال نوریست و یک همدم بیضیگون کوچک به نام ان‌جی‌سی ۴۶۲۷ دارد که بالای آن دیده می‌شود.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه نامه:
NGC 4631 - Whale Galaxy - magnetic field - Earth - planet - galactic halo - fluid - dynamo effect - Karl G. Jansky Very Large Array - National Radio Astronomy Observatory - NRAO - Richard Henriksen - Queen's University - Canada - spiral arm - constellation Canes Venatici - NGC 4627 - elliptical galaxy

منبع: Space.com

طلوعی که از هر نظر شگفت‌انگیز بود

تاکنون چنین طلوعی دیده بودید؟
اینجا در آغاز هوا ابری بود، سپس ابرها رفتند و خورشید که در اثر پراکنش نورش در لایه‌های فشرده‌ی جو به رنگ سرخ در آمده و بخشی از چهره‌اش را هم قرص ماه پوشانده بود به شکل "دو تکه" آغاز به بالا آمدن کرد و نمایشی را پدید آورد که عکاسِ تصویر آن را خیره‌کننده‌ترین طلوع آفتاب زندگی‌اش توصیف می‌کند.
چنانچه گفتیم، دایره‌ی سیاه نزدیک بالای خورشید، قرص ماه است، ولی یک تیرگی دیگر هم درست زیر آن دیده می‌شود.
دلیل این تیرگی وجود لایه‌ی وارونگی دما در آن هوای بسیار گرم بود که با رفتاری مانند یک عدسی غول‌پیکر، تصویر دومی را از سیاهی قرص ماه پدید آورده بود.
این پدیده‌ی نورشناسی جَوی که در طلوع‌ها یا غروب‌های معمولی هم می‌تواند رخ دهد به نام پدیده‌ی "گلدان اتروسکی" شناخته می‌شود.
این تصویر دو روز پیش در الوکره‌ی کشور قطر گرفته شده بود. در آن روز برخی از بینندگان در نوار باریکی از زمین می‌توانستند قرص ماه را در میان حلقه‌ی آتشین خورشید ببینند که با هم یک پدیده‌ی خورشیدگرفتگی حلقوی کامل به نام "حلقه‌ی آتش" را پدید آورده بودند.
خورشیدگرفتگی بعدی، که آن هم حلقوی خواهد بود، در ژوئن ۲۰۲۰ رخ خواهد داد.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Sun - partial eclipse - Moon - Earth - inversion - lens - atmospheric optics - Etrucan vase - Al Wakrah - Qatar - annular solar eclipse - ring of fire

منبع: apod.nasa

رشته کوه "اتلس کوچک"

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
رشته‌کوه "اتلس کوچک" در کشور مراکش دستاورد برخورد صفحه‌های زمین‌ساختی آفریقا و اوراسیا در حدود ۸۰ میلیون سال پیش است، برخوردی که به نابودی اقیانوس تتیس انجامید. لایه‌های سنگ آهک، ماسه سنگ، رس سنگ، و سنگ گچی که بستر این اقیانوس را ساخته بودند چین خورده و مچاله شدند و کوه‌های "اتلس کوچک" را پدید آوردند.

در این تصویر ماهواره‌ای [رنگ‌آمیزی شده] که از جنوب باختر مرکش گرفته شده، داده‌های نور دیدنی (مریی)، فروسرخ نزدیک، و فروسرخِ موج کوتاه به هم پیوند داده شده‌اند تا گوناگونی سنگ‌ها را به گونه‌ی چشمگیری آشکار کرده و چین‌خوردگی‌های پیچیده‌ی آنها را به نمایش بگذارد.

این عکس را ماهواره‌ی ترا (Terra) به کمک دستگاه اَستر خود (ASTER) در ۵ نوامبر ۲۰۰۷ گرفته بود.

ترا درست ۲۰ سال پیش در دسامبر ۱۹۹۹ راهی فضا شد و فصل تازه‌ای را در بررسی و پژوهش سیاره‌ی زمین گشود. ترا، پرچمدار برنامه‌ی "سامانه‌ی دیدبانی زمین" ناسا (EOS)، برای تنها شش سال کار و ۳۰ هزار مدار ساخته شده بود. ولی اکنون با گذشت ۲۰ سال، ترا با پنج دستگاهش همچنان با گردآوری داده‌ها درباره‌ی سیاره‌ای که آن را خانه می‌نامیم به ماموریت اکتشافی خود ادامه می‌دهد.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Anti-Atlas Mountains - Morocco - African and Eurasian tectonic plate - Tethys Ocean - limestone - sandstone - claystone - gypsum - visible - infrared - wavelength - ASTER - Terra - Earth - Earth Observing System - EOS

منبع: nasa

هسته کهکشان‌های بزرگ در ۱.۵ میلیارد سالگی کیهان کامل شده بود

* امروزه بیشتر کهکشان‌های بزرگ ستارگان چندانی نمی‌سازند. ولی آنها چه زمانی روند ستاره‌زایی خود را متوقف کردند؟

اخترشناسان کهکشان بزرگ و دوردستی را یافته‌اند که در زمانی حدود ۱.۵ میلیارد سال پس از مهبانگ (انفجار بزرگ) دیده می‌شود. و به نظر می‌رسد این کهکشان فرآیند ساختن ستارگان را به پایان برده است. این آغازین‌ترین نمونه‌ی شناخته شده از یک کهکشان بزرگ پرجرم است که ستاره‌زایی را به پایان رسانده. و از این کشف چنین برمی‌آید که کهکشان‌های بزرگ دیگری هم می‌توانسته‌اند نخستین گام رشد خود را در این زمان آغازین از تاریخ کیهان به پایان برده باشند.
تصویری از "میدان ژرف سوبارو/ایکس‌ام‌ام-نیوتن". کهکشان دوردستی که در آن با دایره نشان داده شده اکنون آغازین‌ترین نمونه‌ی شناخته شده از یک کهکشان بزرگ است که روند ستاره‌زایی در آن پایان یافته.
این پژوهشگران به رهبری ماسایوکی تاناکا از رصدخانه‌ی ملی اخترشناسی ژاپن، یافته‌های خود را در نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال منتشر کردند.

توقف ستاره‌زایی
اخترشناسان پی برده‌اند که بیشتر کهکشان‌های بزرگ در کیهانِ نزدیک [و بنابراین در روزگار نزدیک] ستاره‌ی چندانی نمی‌سازند. تاناکا می‌گوید: «این که این کهکشان‌ها چه زمانی از ستاره ساختن بازایستاده بودند از موضوع‌های برجسته در زمینه‌ی پیدایش و فرگشت کهکشان‌هاست.»

تاناکا و گروهش در جستجوی کهکشان‌های بزرگ دوردست بودند که به این کهکشانِ ویژه در ۱.۵ میلیارد سالگی کیهان برخوردند.

رشد گام به گام
این کشف همچنین نکته‌ای را به تصویری که اخترشناسان از چگونگی رشد و دگرگونی کهکشان‌های بزرگ در گذر زمان دارند می‌افزاید.

اگر به ژرفای کیهان، به کهکشان‌هایی در فاصله‌ی زمانی چند میلیارد سال پیش نگاه کنیم درمی‌یابیم که کهکشان‌های بزرگ فشرده و جمع و جور هستند. ولی کهکشان‌ها بزرگ در جهان کنونی (فاصله‌ی نزدیک) حاشیه‌های گسترده‌ای هم دارند که آنها را بسیار بزرگ‌تر نشان می‌دهد.

از همین رو اخترشناسان فکر می کنند به احتمال بسیار رشد این اجرام غول‌پیکر باید در دو گام انجام شود. در گام نخست انبوهی ستاره در مرکزشان می‌سازند که هسته‌هایی چگال را پدید می‌آورند. در گام بعدی، در ادغام با کهکشان‌های دیگر ستارگان بیشتری به دست می‌آورند که لبه‌ها و حاشیه‌های آنها را می‌سازد.

یافتن این کهکشان دوردست ککه هسته‌ای کاملا شکل گرفته دارد نشانگر اینست که نخستین گام در تصویرِ رشدِ دو-مرحله‌ایِ کهکشان‌ها می‌توانسته در زمانی آغازین، در حد تنها ۱.۵ میلیارد سال پس از مهبانگ کامل شود.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
galaxy - Big Bang - star - Masayuki Tanaka - National Astronomical Observatory - Japan - Astrophysical Journal Letters - star formation - core - Subaru/XMM-Newton Deep Field

منبع: Astronomy.com

طلوع "هلال" خورشید در آسمان ایران

تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

چه بر سر خورشید آمده؟
دیروز اگر در زمان مناسب، در جای مناسب بودید می‌توانستید طلوع خورشیدی را ببینید که بخشی از چهره‌اش را قرص ماه پوشانده.
آنچه اینجا می‌بینیم همین چشم‌انداز نامعمول را به شیوه‌ای زیبا و تماشایی، نه تنها مستقیم، بلکه بازتابش در آب‌های دریاچه‌ی نمک سلطان در کشور ایران را هم نشان می‌دهد.
خورشید که نورش تقریبا سفید است، به دلیل پراکنش طیف آبی آن توسط لایه‌های فشرده‌ی جو نزدیک افق به رنگ سرخ در آمده.
خورشیدگرفتگی دیروز را در بیشتر بخش‌های آسیا و استرالیا می‌شد به شکل پاره‌ای (جزیی) دید ولی مردمان ساکن در نوار باریکی از سطح زمین مهمان یک خورشیدگرفتگی کامل‌تر، به شکل حلقوی بودند: آنها قرص ماه را دیدند که با حلقه‌ای از خورشید در بر گرفته شده بود، چیزی که به نام "حلقه‌ی آتش" خوانده می‌شود.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Sun - Moon - Soltan Salt Lake - Iran - Earth - partial solar eclipse - Asia - Australia - annular solar eclipse - ring of fire - Majid Ghohroodi

منبع: apod.nasa

شش‌ضلعی زمستانی در شب بی‌مهتاب

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
ماه نوی دسامبر برای بخشی از مردمان زمین یک خورشیدگرفتگی در فصل تعطیلات پدید آورد.
این ماه نو همچنین باعث شد رصدگران سراسر زمین آسمان شبانه‌ای تاریک و زیبا داشته باشند، مانند این تصویر که یک شب زمستانی و بی‌مهتاب نیمکره‌ی شمالی را نشان می‌دهد.
در این چشم‌انداز ستارگان درخشان شش‌گوش زمستانی (شش‌ضلعی زمستانی) را می‌بینیم که به همراه کهکشان راه شیری بالا می‌آیند. در پیش‌زمینه‌ی برفی هم کلبه‌هایی را روی کوه کوزی نزدیک روستای اوراوسکا لسنا در کشور اسلواکی می‌بینیم.
شبچراغ‌های روشنی که اخترگان آشنای شش‌ضلعی زمستانی را ساخته‌اند عبارتند از:
۱- دبران (آلفا گاو، پس‌رونده)، ۲- بُزبان (سروش، عیوق)، ۳- سرپیشین (آلفا دوپیکر) و سرپَسین (بتا دوپیکر)، ۴- شعرای شامی (آلفا سگ کوچک)، ۵- پای شکارچی (رجل‌الجبار، بتا شکارچی) و ۶- شباهنگ (آلفا سگ بزرگ).
در این چشم‌اندازِ شب زمستانی همچنین سحابی‌های کم‌نور در صورت فلکی شکارچی، و نیز خوشه‌ی دوست داشتنی پروین هم آشکار شده است.
--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
New Moon - solar eclipse - Winter Hexagon - Milky Way - Cosy mountain - Oravska Lesna - Slovakia - asterism - Aldebaran - Capella - Pollux - Castor - Procyon - Rigel - Sirius - nebula - Orion - Pleiades star cluster

منبع: apod.nasa

وقتی ماه کوچکتر از آنست که همه خورشید را بپوشاند

یک خورشیدگرفتگی حلقوی زمانی رخ می‌دهد که ماه هنگام رسیدن به میان زمین و خورشید، فاصله‌اش از زمین بیشتر از آن باشد که بتواند همه‌ی قرص خورشید را بپوشاند، در نتیجه خورشید به شکل حلقه‌ای آتشین گرداگرد ماه دیده می‌شود.
خورشیدگرفتگی حلقوی سال ۲۰۱۲، در نوار باریکی از سطح زمین که از شمال اقیانوس آرام و چند ایالت باختری آمریکا می‌گذشت دیده می‌شد. این عکس در همان زمان توسط یک عکاس سختکوش گرفته شد که از آریزونا تا نیومکزیکو را برای یافتن چشم انداز مناسب از این خورشیدگرفتگی نامعمول راند.
پس از رسیدن و آماده‌سازی، درست پیش از آن که خورشید با چهره‌ای نیم‌گرفته پشت تپه‌ای در فاصله‌ی حدود ۰.۵ کیلومتری غروب کند، و درست در زمان گرفته شدن عکس، ناگهان شخصی بی‌خبر از همه جا درست وارد میدان دید شد و هیکلش که در برابر روشنایی به حالت ضدنور (سایه‌نما) در آمده بود در عکس افتاد! عکاس ما هرگز نتوانست این شخص که با ورود نامنتظره‌اش به میدان دید، یک عنصر انسانی به عکسش افزود را بشناسد و از او سپاسگزاری کند!
به نظر می‌رسد این شخص دستگاهی دایره‌ای در دستش دارد که می‌تواند خورشیدگرفتگی را به کمک آن و بدون نگاه کردن مستقیم به خورشید ببیند.
این عکس در روز ۲۰ می ۲۰۱۲، ساعت ۷:۳۶ بعد از ظهر به وقت محلی از پارکی نزدیک آلبوکرکی در نیومکزیکوی آمریکا گرفته شده.
فردا هم خورشیدگرفتگی حلقوی دیگری رخ خواهد داد که این بار در نوار باریکی که از عربستان سعودی، جنوب هند، سنگاپور، و گوآم می‌گذرد دیده می‌شود. ولی تقریبا همه‌ی آسیایی‌ها اگر آسمانشان بی‌ابر باشد خواهند توانست دستکم یک خورشیدگرفتگی پاره‌ای (جزیی) را ببینند.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
annular eclipse - Sun - Pacific Ocean - Moon - Earth - ring of fire - Arizona - New Mexico - human element - silhouette - Albuquerque - USA - Saudi Arabia - India - Singapore - Guam - Asia - partial solar eclipse

منبع: apod.nasa

این قرص گازی غول‌پیکر نظریه پیدایش سیاره‌ها را به چالش می‌کشد

تصویر آلما از خرده قرص پیرامون ستاره‌ی جوان "۴۹ نهنگ". پراکندگی غبار به رنگ سرخ  نشان داده شده؛ پراکندگی مونوکسید کربن به رنگ سبز؛ و پراکندگی اتم‌های کربن هم به رنگ آبی.
اخترشناسان به کمک آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) ستاره‌ی جوانی را یافته‌اند که با انبوه شگفت‌آوری از گاز در بر گرفته شده. این ستاره که "۴۹ نهنگ" نام دارد ستاره‌ای ۴۰ میلیون ساله است؛ نظریه‌های کنونیِ پیدایش سیاره‌ها (فرآیند سیاره‌زایی) پیش‌بینی می‌کنند که این گازها می‌بایست تا این سن ستاره پراکنده و ناپدید شده باشند. میزان این گازها که به گونه‌ی اسرارآمیزی بالاست نیاز به یک بازنگری در شناخت کنونی‌مان از فرآیند سیاره‌زایی را پیش می‌آورد.

سیاره‌ها در قرص‌های گاز و غبار -به نام قرص‌های پیش‌سیاره‌ای- پیرامون ستارگان جوان ساخته می‌شوند. ذرات غبار روی هم انباشته می‌شوند و سیاره‌های زمین‌سان را می‌سازند یا با گردآوری حجم‌های گستره‌ای از گازِ درون قرص، هسته‌های سیاره‌های غول‌پیکرِ گازی مشتری‌سان را پدید می‌آورند. بر پایه‌ی نظریه‌های کنونی، با گذشت زمان، گازهای درون قرص یا در پیکره‌ی سیاره‌ها سهیم می‌شوند یا در اثر فشار تابش ستاره‌ی مرکزی پراکنده می‌شوند. در پایان ستاره‌ای می‌ماند که با چند سیاره و قرصی از غبارهای آواری در بر گرفته شده. این قرص غبار که خرده‌قرص نام دارد، وجودش نشانگر اینست که فرآیند سیاره‌زایی در یک سامانه تقریبا پایان یافته است.

پیشرفت‌های تازه در تلسکوپ‌های رادیویی به شگفتی‌هایی در این زمینه انجامیده. اخترشناسان دریافته‌اند که چندین خرده‌قرص هنوز مقداری گاز در بر دارند. اگر گازها به مدت دراز در خرده‌قرص‌ها بمانند، دانه‌های (بذرهای) سیاره‌ای شاید زمان و مواد کافی داشته باشند تا سیاره‌ه‌های غول‌پیکر مشتری‌سان بسازند. بنابراین گازهای درون خرده‌قرص بر همنهش (ترکیب) سامانه‌ی سیاره‌ای که در پایان پدید می‌آید تاثیر می‌گذارند.
تصویر آلما از خرده قرص پیرامون ستاره‌ی جوان "۴۹ نهنگ". پراکندگی غبار به رنگ سرخ  نشان داده شده؛ پراکندگی مونوکسید کربن به رنگ سبز؛ و پراکندگی اتم‌های کربن هم به رنگ آبی.
آیا هیگوچی، اخترشناس رصدخانه‌ی اخترشناسی ملی ژاپن (ان‌ای‌اوجی) می گوید: «ما با بیش از ۱۰۰ ساعت رصد به کمک تلسکوپ آسته (ASTE) گاز اتمی کربن را در خرده‌قرص پیرامون ۴۹ نهنگ یافتیم.» آسته یک رادیوتلسکوپ به قطر ۱۰ متر در شیلی است که توسط ان‌ای‌اوجی اداره می‌شود. هیگوچی می‌افزاید: «... ما برای دستیابی به دیدگاهی دقیق‌تر از آلما هم کمک گرفتیم و این دومین شگفتی را به ما داد. به نظر می‌رسد گاز کربن پیرامون ۴۹ نهنگ فراوانی‌اش ۱۰ برابرِ برآورد پیشین ما است.»

این دانشمندان به لطف توان واگشود (وضوح) بالای آلما توانستند پراکندگی فضایی اتم‌های کربن در یک خرده‌قرص را برای نخستین بار نشان دهند. اتم‌های کربن پراکندگی گسترده‌تری دارند تا مونوکسیدکربن که دومین مولکول فراوان پیرامون ستارگان جوانست؛ فراوان‌ترین مولکول هیدروژن است. اینجا میزان این اتم‌های کربن به اندازه‌ای بالا بود که پژوهشگران حتی امواج رادیویی کم‌سویی که از یک اتم کمیاب‌تر (کربن ۱۳) می‌آمد را هم دیدند. این نخستین نمونه‌ی پرتوی کربن ۱۳ با بسامد ۴۹۲ گیگاهرتز در یک جرم نجومی است، که به طور معمول پشت تابش پرتوی کربن معمولیِ ۱۲ پنهان می‌شود.

هیگوچی می‌گوید: «میزان کربن ۱۳ تنها ۱ درصد کربن ۱۲ است، بنابراین دیده شدن کربن ۱۳ در این خرده‌قرص به کلی نامنتظره بود. این گواه روشنی‌ست بر این که میزان گاز ۴۹ نهنگ به گونه‌ی شگفت‌انگیزی بالاست.»
برداشت هنری از قرص پر از گاز پیرامون ستاره‌ی "۴۹ نهنگ"
ریشه‌ی این گاز چیست؟ پژوهشگران دو احتمال برایش مطرح کرده‌اند.

یک احتمال می‌گوید این گازهای پسمانده‌ایست که در آخرین گام پیدایش سیاره‌ها از پراکنده شدن جان به در برده‌اند. ولی میزان گاز پیرامون ۴۹ نهنگ تقریبا هم‌اندازه‌ی گازهای پیرامون ستارگان بسیار جوان‌تری است که هنوز در گام پیدایش سیاره‌ها به سر می‌برند. هیچ مدل نظری‌ای سراغ نداریم که بگوید این همه گاز چگونه توانسته این همه مدت دوام بیاورد.

احتمال دوم اینست که این گاز در برخورد اجرام کوچکی مانند دنباله‌دارها آزاد شده است. ولی شمار برخوردهایی که برای توضیح میزان بالای گاز پیرامون ۴۹ نهنگ نیازست بسیار بیشتر از آنست که با نظریه‌های کنونی همساز شود. این داده‌های آلما دانشمندان را به بازنگری در مدل‌های سیاره‌زایی وا می‌دارد.

گفتنی‌ست ستاره‌ی ۴۹ نهنگ با فاصله‌ی ۱۸۶ سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی نهنگ دیده می‌شود.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Atacama Large Millimeter/submillimeter Array - ALMA - star - 49 Ceti - planet formation - protoplanetary disk - Earth - Jupiter - debris disk - planetary system - atom - carbon - ASTE - Aya Higuchi - National Astronomical Observatory of Japan - NAOJ - radio telescope - Chile - carbon monoxide - molecule - hydrogen - radio wave - 13C - 12C - comet - Cetus

منبع: sciencedaily

سراسرنمایی از آسمان زمستان شمال

چه ستارگانی در شب‌های زمستان در آسمان نیمکره‌ی شمالی می‌درخشند؟
این چشم‌انداز شماری از ستارگان درخشانی که اوایل این ماه (میلادی) دیده می‌شوند را نشان می‌دهد.
این تصویر یک سراسرنمای ۳۶۰ درجه است که از پیوند ۶۶ نمای عمودی درست شده و اینجا در راستای افقی فشرده شده است. این ۶۶ نما همگی پیاپی با یک دوربین و از یک جایگاه، در ساعت حدود ۲:۳۰ بامداد گرفته شده بودند.
از جمله ستارگان نام‌آشنایی که در این آسمان دیده می‌شوند می‌توان از اینها نام برد: سرپیشین و سرپَسین (دوقلوهای آلفا و بتای دودوپیکر) در جنوب خاور به سمت چپ، شباهنگ درست بالای افق به سمت جنوب، بُزبان (سروش یا عیوق) درست بالای کمان کهکشان راه شیری در باختر، و ستاره‌ی قطبی (پولاریس، جدی) در شمال، سمت راست.
شهابی هم به گونه‌ی شانسی در تصویر افتاده که سمت چپ دیده می‌شود.
در پیش‌زمینه موزه‌ی دهکده‌ی اوراوا در زوبرچ کشور اسلواکی را می‌بینیم، جایی که زندگی روستاییِ صدها سال پیش در آن بازآفریده شده، با آسمانی که بی‌زمان است و بی‌شک برای مردمان نیمکره‌ی شمالی در هر دوره‌ای، یکسان و آشنا بوده و هست.
--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Earth - star - panorama - Castor - Pollux - Sirius - Capella - Milky Way Galaxy - Polaris - meteor - Museum of the Orava Village - Zuberec - Slovakia

منبع: apod.nasa

قطب مغناطیسی شمال زمین همچنان دارد جابجا می‌شود

* قطب مغناطیسی شمال کره‌ی زمین، که جابجایی‌اش در چند سال گذشته سریع‌تر از چشمداشت‌ها شده، اکنون از نصف‌النهار مبدا هم گذشته است.
میدان مغناطیسی با پس زدن ذرات باردار پرانرژی مانند سپری از ما در برابر بادهای خورشیدی نگهبانی می‌کند
شمال مغناطیسی در دو دهه‌ی گذشته با نرخ جابجایی ۵۵ کیلومتر در سال از جایگاه پیشین خود که در شمالگان کانادا بود گذشته و به سوی سیبری پیشروی کرده است. تازه‌ترین مدل از میدان مغناطیسی زمین که روز ۱۰ دسامبر از سوی مراکز علمی اطلاعات اقلیمی (ان‌سی‌ئی‌آی) و سازمان زمین‌شناسی بریتانیا منتشر شده پیش‌بینی می‌کند که این جابجایی ادامه خواهد یافت، ولی به احتمال بسیار با نرخ آهسته‌ترِ ۴۰ کیلومتر در سال.

از این مدل برای واسنجی (کالیبراسیونِ) جی‌پی‌اس و دیگر سنجش‌های ناوبری بهره گرفته می‌شود.

میدان مغناطیسی زمین دستاورد تلاطم‌ها و چرخش‌های آهنِ هسته‌ی بیرونی سیاره است که یک میدان مغناطیسی پیچیده ولی عمدتا شمالی-جنوبی پدید می‌آورد. این میدان مغناطیسی به دلایلی که هنوز به خوبی شناخته نشده‌اند ولی به پویایی (دینامیک) درون زمین ربط دارند، هم‌اکنون دارد یک دوره‌ی ضعیف شدن را می‌گذراند. به همین دلیل شمال مغناطیسی دارد حرکت می‌کند.

به گفته‌ی ان‌سی‌ئی‌آی، شمال مغناطیسی تا فوریه‌ی ۲۰۱۹ در مختصات ۸۶.۵۴ شمالی و ۱۷۰.۸۸ خاوری بود، درون اقیانوس شمالگان (منجمد شمالی). (جنوب مغناطیسی هم مانند شمال، با جنوب جغرافیایی همخوان نیست؛ مختصات آن در فوریه‌ی ۲۰۱۹ برابر بود با ۶۴.۱۳ جنوبی و ۱۳۶.۰۲ خاوری، بیرون از ساحل جنوبگان).

دانشمندان هر پنج سال یک بار نگارشِ (نسخه‌ی) تازه‌ای از مدل جهانی مغناطیسی را منتشر می‌کنند، پس انتظارِ این بروزرسانی ۲۰۲۰ می‌رفت. ولی در فوریه‌ی ۲۰۱۹ ناچار شدند به دلیل همین جابجایی سریع شمال مغناطیسی، یک بروزرسانی جلوتر از برنامه منتشر کنند. مدل ۲۰۲۰ "منطقه‌ی خاموشی" پیرامون شمال مغناطیسی را نشان می‌دهد، جایی که قطب‌نماها به دلیل نزدیکی به شمال واقعی اتکاناپذیر می‌شوند و کم کم از کار می‌افتند.

این نقشه‌های تازه همچنین شمال مغناطیسی را در خاورِ نصف‌النهار مبدا نشان می‌دهند، مرزی که به نوشته‌ی نیوزویک، قطب مغناطیسی در سپتامبر ۲۰۱۹ از آن گذشت. این نصف‌النهار یا نیم‌روز که به نام نصف‌النهار گرینویچ هم شناخته می‌شود نصف‌النهاریست که در سال ۱۸۸۴ به عنوان نشانگر رسمی درجه‌های صفر، دقیقه‌های صفر، و ثانیه‌های صفر برگزیده شد. این مرز از درون رصدخانه‌ی سلطنتی گرینویچ در انگلستان می‌گذرد.

هنوز روشن نیست که آیا قطب‌های مغناطیسی می‌خواهند جایگزین هم شوند یا آیا میدان مغناطیسی به زودی دوباره نیرو می‌گیرد یا نه. هر دو رویداد در تاریخ زمین رخ داده بی‌آنکه اثر چشمگیری روی جانداران بگذارند. ولی سامانه‌های ناوبری پیشرفته بر قطب شمال تکیه دارند و با ادامه‌ی پیشروی قطبها، آنها هم نیاز به واسنجی دوباره خواهند داشت. برای نمونه فرودگاه‌ها چندیست که ناچار شده‌اند نام برخی از باندهای فرود خود را که بر پایه‌ی جهت قطب‌نما نامگذاری کرده بودند تغییر دهند.

-----------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Earth - magnetic pole - prime meridian - Canadian Arctic - Siberia - magnetic field - National Centers for Environmental Information - British Geological Survey - calibrate - GPS - planet - iron - outer core - Arctic Ocean - NCEI - Antarctica - World Magnetic Model - Blackout Zone - Greenwich - Royal Observatory - Greenwich - England - navigation system - runway - compass - solar wind

منبع: livescience

ذره اسرارآمیز X17 می‌تواند فیزیک نوین را دگرگون کند

* چهار نیروی بنیادی بر کیهان ما فرمان می‌رانند. دستکم این چیزیست که فیزیکدانان از دیرباز به آن فکر می‌کنند. ولی اکنون بر پایه‌ی پژوهشی تازه نیروی پنجمی هم وجود دارد، یافته‌ای که می‌تواند بیشتر فیزیک نوین را دگرگون کند.

در روز ۲۳ اکتبر، پژوهشگران بنیاد پژوهش‌های هسته‌ای در مجارستان مقاله‌ی تازه‌ای در پایگاه داده‌ی arXiv منتشر کردند که شواهد بیشتری را برای یک ذره‌ی به کلی تازه که وجودش نخستین بار سه سال پیش گزارش شده بود ارایه می‌داد. این ذره که ایکس۱۷ (X17) نامیده شده شاید بتواند به دانشمندان در گره‌گشایی از یکی از بزرگ‌ترین رازهای اخترشناسی یاری دهد: چیستیِ ماده‌ی تاریک.
وجود این ذره همچنین نیاز به بازنویسی مدل استاندارد فیزیک ذرات هم دارد، نظریه‌ای که نیروهای بنیادی را توصیف کرده و ذرات زیراتمی را رده‌بندی می‌کند.

ولی این تنها در صورتی‌ست که وجود این ذره تایید شود. مقاله‌ی تازه هنوز داوری همتا (بازنگری با دقت) نشده و بیشتر فیزیکدانان به دیده‌ی شک و تردید به آن می‌نگرند - تا اندازه‌ای به این دلیل که هیچ دانشمندی بیرون از این گروه هنوز نتوانسته یافته‌های پیشینِ همین گروه پژوهشی را مستقلا تایید کند، این را ریچارد میلنر، فیزیکدان بنیاد فناوری ماساچوست که در این پژوهش شرکت نداشت می‌گوید.

در سال ۲۰۱۶، همین گروه پژوهشی در آزمایش‌هایی که با اتم‌های پرتوزای بریلیم انجام داده بودند نخستین شواهد از این ذره را گزارش کردند. این فیزیکدانان نور و ذرات آزاد شده در واپاشی بریلیم را سنجیدند. آنها دریافتند که جفت‌های الکترون و پوزیترونِ گسیلیده تمایل دارند با زاویه‌ی ویژه‌ای سرعت بگیرند، رفتاری که به نظر نمی‌رسد فیزیک کنونی توانایی توضیحش را داشته باشد. [پوزیترون همتای پادماده‌ی الکترون است]

فیزیکدانان با محاسیه‌های بی‌شمار نتیجه گرفتند که باید گونه‌ای ذره‌ی میانجیِ ناشناخته در کار باشد که بریلیم پیش از این که این ذره جفت الکترون و پوزیترون بگسیلد به آن واپاشیده بوده (ریلیم نخست به این ذره واپاشیده بوده و سپس آن ذره جفت الکترون-پوزیترون گسیلیده). جرم محاسبه شده‌ی این ذره‌ی ناشناخته‌ی X حدود ۱۷ مگاالکترون ولت بود و از همین رو ذره‌ی "ایکس۱۷" نامیده شد (برای مقایسه، ایکس۱۷ حدود ۳۴ برابر بزرگ‌تر از یک الکترون می‌شود).

این پژوهش تازه موارد دیگری از مشاهده‌ی این ذره را که در واپاشی اتم‌های هلیوم دیده شده به داده‌ها می‌افزاید. آزمایش مشابه دیگری دوباره شواهدی از یک ذره‌ی میانجی عملا با همان جرم را نشان داد. این یافته‌ها نشان می‌دهند که این ذره‌ی فرضیِ ایکس۱۷ یک فرمیون (گونه‌ای ذره که ماده‌ی معمولی را می‌سازد) نیست بلکه یک بوزون است، ذره‌ای که انرژی و گاهی هم نیرو را می‌برد (حمل می‌کند). این بدین معناست که ایکس۱۷ شاید یک نیروی پنجمِ پیش‌تر ناشناخته را حمل می‌کند، نیرویی که فیزیکدانان می گویند می‌تواند در توضیح ماده‌ی تاریک به آنها کمک کند. ماده‌ی تاریک جوهره‌ای رازگونه است که ۸۵ درصد ماده‌ی درون کیهان را می‌سازد ولی با نور هیچ برهمکنشی انجام نمی‌دهد و تنها راه آشکارسازی‌اش گرانش است.

ولی بیشتر فیزیکدانان پیش از پذیرفتن این یافته‌ها چشم به راه سنجش‌های مستقل هستند.

میلنر می‌گوید: «من دیرباورم. من فکرمی کنم به عنوان یک تجربه‌گرا (experimentalist)، جایگاه طبیعی‌ام در روبرو شدن با چیزی مانند این، همین ات (شکاک بودن)، ولی به نظرم این باید بررسی شود.»

بخشی از این تردیدها و دیرباوری‌ها به این دلیل است که سازمان اروپایی پژوهش‌های هسته‌ای (سرن) برای شکار ذره‌ی ایکس۱۷ تلاش کرده و هیچ شواهدی از آن نیافته. به گفته ی میلنر، احتمالا در پرتوی این شواهد تازه گروه‌های بسیار بیشتری به جستجو برای یافتن این ذره ادامه خواهند داد.

میلنر می‌گوید اگر این ذره تایید شود می‌تواند راهی کاملا تازه هم برای کار در فیزیک ذرات بگشاید. در نیم سده‌ی گذشته، فیزیکدانان با تمرکز بر قلمروی انرژی بالا به پیشرفت چشمگیری در توصیف مدل استاندارد دست یافته‌اند، که نیازمند همکاری‌های جهانی عظیم و شتابدهنده‌های گرانبها برای کوبیدن ذرات به هم با سرعت‌های خیره‌کننده بوده است. این پژوهش تازه که در انرژی‌های بسیار پایین‌تر و با هزینه‌ی بسیار کمتر انجام شده می‌تواند رویکرد به کلی تازه‌ای برای فیزیکدانان در جستجوی ذره‌های تازه باشد.

میلنر می‌گوید: «مدل استاندارد فیزیک بسیار خوب تعریف شده. بنابراین اگر برهم‌کنشی فراتر از آن یافته شود بسیار مهم خواهد بود.»

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
fundamental force - modern physics - Institute of Nuclear Research - Hungary - arXiv - X17 - dark matter - Standard Model - particle physics - fundamental force - subatomic particle - Richard Milner - Massachusetts Institute of Technology - radioactive - beryllium - atom - electron - antimatter - positron - particle X - electron - helium - fermion - boson - European Organization for Nuclear Research - CERN - accelerator

منبع: livescience

جایگاه‌های برگزیده برای فرود بر سطح یک سیارک

اگر ویدیو اینجا اجرا نشد می‌توانید آن را در تلگرام و یا توییتر یک ستاره در هفت آسمان بینید
بهترین جا برای نمونه‌برداری از سطح سیارک بن‌نو کجای آنست؟
ناسا در سال ۲۰۱۶ فضاپیمای روباتیک اوسیریس-رکس* را برای بررسی این سیارکِ ۵۰۰ متری "۱۰۱۹۵۵ بن‌نو" به فضا فرستاد.
اوسیریس-رکس در گام بعدی‌اش پس از نقشه‌برداری از سطح تیره‌ی این سیارکِ نزدیک-زمین، در اوت ۲۰۲۰ برای نمونه‌برداری از این سطح بر روی آن خواهد نشست.
در این ویدیوی زمان‌گریز ۲۳ ثانیه‌ای چهار نقطه‌ی نامزد برای تماس با سطح سیارک را می‌بینیم که ناسا در اوایل همین ماه از میان آنها یکی را برگزید.
ناسا جایگاه "نایتنگل" نزدیک نیمکره‌ی شمالی بن‌نو را به دلیل هموارتر بودن سطح، نبودِ تخته‌سنگ، و فراوانی ظاهری ماسه‌های ریز-دانه به عنوان نقطه‌ی اصلی برای فرود برگزید. جایگاه "اوسپری" هم به عنوان جایگاه پشتیبان تعیین شده است.
بر پایه‌ی برنامه‌ی ناسا، نمونه‌های بن‌نو در سال ۲۰۲۳ برای بررسی دقیق‌تر به زمین آورده خواهد شد.

--------------------------------------------
* Origins, Spectral Interpretation, Resource Identification, Security, Regolith Explorer (OSIRIS-REx)

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
asteroid - Bennu - NASA - Origins, Spectral Interpretation, Resource Identification, Security, Regolith Explorer - OSIRIS-REx - 101955 Bennu - time-lapse - Nightingale - Osprey - Earth

منبع: apod.nasa

تاریخچه تصویری آسمان در یک سال

اگر ویدیو اینجا اجرا نشد می‌توانید آن را در تلگرام و یا توییتر یک ستاره در هفت آسمان ببینید

آیا می‌توانید در این ویدیو روز انقلاب زمستانی را پیدا کنید؟
این ویدیو چیدمانی از ۳۶۰ چارچوب ویدیویی زمان‌گریز است که هر کدام از آسمان یک روز سال گرفته شده و با هم (تقریبا) یک سال کامل را نشان می‌دهند.

برای ساختن این ویدیو، از نیمه‌های ۲۰۰۹ تا نیمه‌های ۲۰۱۰ دوربینی بر پشت بام موزه‌ی اکسپلورتاریوم سان‌فرانسیسکو کالیفرنیا گذاشته شده بود. دوربین از پیش از طلوع تا پس از غروب آفتاب هر روز، هر ۱۰ ثانیه یک عکس از آسمان می‌گرفت. یک زمان‌سنج در پایین ویدیو، گوشه‌ی سمت راست می‌بینید که ساعت به وقت محلی را نشان می‌دهد (و برای همه‌ی چارچوب‌ها یکسان است).

چارچوب‌ها به ترتیب زمان چیده شده‌اند، ۲۸ ژوییه در سمت چپ بالا و ۱ ژانویه پایین‌تر، در میانه‌ی چارچوب‌ها. تاریکی در ویدیوها نشان دهنده‌ی شب است، رنگ آبی نشانگر روزهای آفتابی، و خاکستری هم زمان هایی که آسمان ابری بود را نشان می‌دهند. در بسیاری از چارچوب‌ها الگوهای پیچیده‌ای از ابرها را می‌بینیم که در درازنای روز، از برابر دوربین می‌گذرند.

ویدیو با یک تیرگی گسترده در میانه دیده می‌شود که نشان دهنده‌ی زمستان با طلوع‌های دیرهنگام و کم بودن ساعت‌های روشنایی روز در این فصل است. با این که هر چارچوب ۲۴ ساعت شبانه روز را پوشش داده، ولی می‌بینید که در ماه دسامبر و ماه‌های پاییز و زمستان پیرامونش، شب‌ها بلندتر هستند. پس با این حساب چارچوبی که دارای بلندترین زمان تاریکی (شب) است، روز انقلاب زمستانی (یکم دی ماه با شب یلدا) را نشان می‌دهد- یعنی همین امروز در نیمکره‌ی شمالی زمین.

با پایان یافتن همه‌ی چارچوب‌ها در پایان ویدیو، غروب آفتاب و سپس تاریکی شب نخست در روزهای زمستانی چارچوب‌های بالای میانه‌ی ویدیو فرا می‌رسند و سپس نوبت به روزهای تابستانی پایین می‌رسد.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
winter solstice - time lapse - Exploratorium museum - San Francisco - California

منبع: apod.nasa

Blogger template 'Browniac' by Ourblogtemplates.com 2008

بالای صفحه