یک ستاره در هفت آسمان: گویی از صدها هزار ستاره

اخترشناس انگلیسی، ادموند هالی در سال ۱۷۱۶ نوشته بود: «لکه‌ی کوچکی بیشتر نیست ولی اگر آسمان صاف باشد و ماه هم در آسمان نباشد، با چشم نامسلح نیز می‌توان آن را دید.»

امروزه می‌دانیم که آنچه هالی آن را لکه‌ی کوچکی توصیف کرده بود و به نام ام۱۳ نامیده شده، خوشه‌ی کروی بزرگی در صورت فلکی زانوزَده، و یکی از درخشان‌ترین خوشه‌های کروی ستاره‌ای در آسمان نیمکره‌ی شمالی است [که] در نماهای تلسکوپی پُروضوحی مانند این، صدها هزار ستاره‌ی آن را می‌توان به خوبی دید.

این خوشه ۲۵۰۰۰ سال نوری از زمین دورتر است و در این فاصله، کل ستارگانش در فضایی به قطر ۱۵۰ سال نوری جای گرفته‌اند. این شلوغی هر چه به مرکز خوشه نزدیک‌تر می‌شویم بیشتر می‌شود تا جایی که به ۱۰۰ ستاره در مکعبی به ضلع تنها ۳ سال نوری هم می‌رسد. برای همسنجی (مقایسه)، نزدیک‌ترین ستاره به خورشید ما بیش از ۴ سال نوری از آن فاصله دارد.

در این تصویر طیف گسترده‌ای از رنگ و درخشندگی ستارگان در بخش‌های نزدیک به هسته‌ی فشرده‌ی این خوشه را می‌بینید، و همچنین اگر دقت کنید سه رگه‌ی تاریک محو زیر و سمت چپ مرکز خوشه را می‌بینید که با هم نمای یک پروانه‌ی سه-پره را ساخته‌اند.

چند کهکشان دوردست را هم در پس‌زمینه‌ی این تصویر میدان-میانگین می‌بینید، از جمله ان‌جی‌سی۶۲۰۷ بالا، سمت چپ تصویر.