تاثیر سفرهای فضایی بر ساختار مغز فضانوردان
 |
| تریسی دایسون فضانورد، از درون پنجره‌ی "کوپولا" در ایستگاه فضایی بین‌المللی به زمین نگاه می‌کند. در این باره بخوانید: * پنجره‌ای رو به خانه پدری |
در پروازهای فضایی بلندمدت، حجم مغز فضانوردان افزایش می‌یابد و باعث بالا رفتن فشار در سرشان می‌شود. این شاید توضیح دهد که چرا برخی از فضانوردان پس از گذراندن دوره‌های بلند در فضا دچار مشکل بینایی می‌شوند.
لری کریمر از مرکز علوم درمانی دانشگاه تگزاس در هیوستون که رهبری این پژوهش را بر عهده داشت می‌گوید: «این بر نگرانی‌های ما برای سفرهای درازمدتِ میان‌سیاره‌ای، مانند سفرهای آینده به سیاره‌ی بهرام می‌افزاید.»
کریمر و همکارانش مغز ۱۱ فضانورد را پیش از آن که حدود شش ماه در ایستگاه فضایی بین‌المللی بگذرانند، و در شش زمان در یک سال پس از بازگشتشان پویش (اسکن) کردند. آنها پس از بازگشت این فضانوردان از فضا، افزایش حجم مغز -از جمله ماده‌ی سفید، ماده‌ی خاکستری، و مایع مغزی‌نخاعی پیرامون مغز- را در همه‌ی آنها دیدند.
پنداشت بر اینست که در گرانش معمولی با ایستادن سر پا، مایع درون مغز به طور طبیعی پایین می‌آید. ولی شواهدی هست که نشان می‌دهند ریزگرانش جلوی چنین چیزی را می‌گیرد، در نتیجه باعث انباشت مایع در مغز و جمجمه می‌گردد.
حجم مغز فضانوردان به طور میانگین تا ۲ درصد افزایش یافته بود و این افزایش‌ها تا یک سال پس از بازگشت آنها به زمین هم پابرجا بود که به گفته‌ی کریمر می‌توانست باعث بالا رفتن فشار درون‌جمجمه‌ای شود. کریمر بر این گمانست که همین می‌توانسته بر عصب بینایی فشار بیاورد، چیزی که می‌تواند توضیح‌دهنده‌ی مشکلات بینایی‌ای باشد که اغلب فضانوردان گزارش داده‌اند.
کریمر و گروهش همچنین مشاهده کردن که بخشی از مغز به نام غده‌ی زیرمغزی یا هیپوفیز در شش نفر از این ۱۱ فضانورد وادیسی (تغییر شکل) پیدا کرده. این یافته‌ها به بدنه‌ای از شواهد افزوده می‌شود که نشان می‌دهند ساختار مغز می‌تواند پس از سفر فضایی دگرگون شود.
دونا رابرتز از دانشگاه علوم پزشکی کارولینای جنوبی می‌گوید: «این پژوهش مهمی است زیرا برای نخستین بار داده‌هایی را از فضانوردان ناسا فراهم می‌کند که نشانگر دوام و ماندگاریِ تغییرات ساختاری مغز حتی تا یک سال پس از بازگشت به زمین است.»
کریمر می‌گوید: «ما اکنون سرگرم کار روی روش‌هایی برای خنثا کردن این تغییراتی که دیده‌ایم با بهره از گرانش مصنوعی هستیم.» از جمله‌ی این روش‌ها برای برای کشاندن خون به سمت پاها، یک سانتریفیوژ به اندازه‌ی انسان است که می‌تواند یک انسان را با سرعت بسیار بچرخاند، یا یک اتاقک خلا پیرامون نیمه‌ی پایین بدن.
وی می‌گوید: «امیدواریم یکی از این روش‌ها یا روش‌های دیگر در ریزگرانش آزمایش شده و کارایی خودر را نشان دهد.»
گزارش این دانشمندان در نشریه‌ی رادیولوژی منتشر شده است.
نوشته‌ی دیگری در همین زمینه: * تاثیر سفرهای فضایی بر سلول‌های قلب
-------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
واژه نامه:
Mars - Larry Kramer - University of Texas Health Science Center - Houston - astronaut - International Space Station - Earth - brain volume - white matter - grey matter - cerebrospinal fluid - microgravity - skull - optic nerve - intracranial pressure - vision - pituitary gland - NASA - Donna Roberts - Medical University of South Carolina - artificial gravity - centrifuge - vacuum chamber - Radiology
منبع: نیوساینتیست
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان
0 دیدگاه شما:
ارسال یک نظر