تاق سبز و درخشان بر سر سوئد

سبز و درخشان بود و کمانی از این سر تا آن سر آسمان زده بود.
این نمایش شفقی خیره‌کننده در سال ۲۰۱۶، درست بیرون از اوستشوند سوئد به تصویر کشیده شد. برای پدید آمدن این سراسرنما (پانوراما) که حدود ۱۸۰ درجه را می‌پوشاند شش میدان تصویری به هم پیوند داده شده.
از ویژگی‌های فریبنده‌ی این شفق می‌توان به نمای تاق-مانند آن و لبه‌ی صافش اشاره کرد.
در پیش‌زمینه دریاچه‌ی استوشن را می‌بینیم و در پس‌زمینه‌ی دوردست آسمان هم چندین صورت فلکیِ آشنا به همراه ستاره‌ی قطبی از پشت شفق قطبی خودنمایی می‌کنند.
ولی به نظر می‌رسد شفق کاری به ماه که پایین سمت چپ می‌درخشد ندارد.
این شفق قطبی یک روز پس از آن پدیدار شد که حفره‌ای بزرگ در تاج خورشید دهان گشود و ذرات پرانرژی را از درونش به فضای سامانه‌ی خورشیدی روان کرد.
رنگ سبز این شفق دستاورد برانگیختگی و سپس بازپس‌گیری الکترون توسط اتم‌های اکسیژن در بلندای جو زمینست که در این فرآیند چنین پرتوهایی می‌گسیلند.
  
--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
aurora - Östersund - Sweden - Lake Storsjön - constellation - star - Polaris - Moon - Sun - corona - Solar System - oxygen - atom - electron - Earth

منبع: apod.nasa

شاید آتشفشان‌هایی که روی سیاره سرخ می‌بینیم در حقیقت گِل‌فشان باشند

یک گِلفشان احتمالی در سیاره‌ی سرخ. عکس از دوربین هایرایز مدارگرد شناسایی بهرام ناسا- تصویر بزرگ‌تر
گِل روی سیاره‌ی بهرام (مریخ) مانند گدازه روی زمین روان می‌شود، بنابراین برخی از ساختارهای این سیاره که مانند آتشفشان‌های معمولی به نظر می‌رسند شاید در حقیقت گِل‌فشان باشند.

برای آزمودن رفتار گِل در سیاره‌ی سرخ، پتر بروش از فرهنگستان علوم چک در پراگ به همراه همکارانش روند سرازیر شدن گل از یک سرازیری را در شرایطی با فشار و دمای پایین (زیر ۸- سلیوس)، همانند سطح بهرام بررسی کردند.

آنها پی بردند که رویه‌ی گل‌ها به سرعت یخ می‌زند، ولی همین باعث محافظت از گل‌های زیرین می‌شود، و این گل‌های زیرین هم می‌توانند به پیشروی زیر لایه‌ی یخ‌زده ادامه دهند. این همسان با رفتار گدازه هنگام روان شدن روی زمین است که در آن هم با سفت شدن پوسته‌ی رویی، گدازه‌های زیرین به جلو رفتن ادامه می‌دهند.

بروش می‌گوید: «ما تا پیش از آزمایشمان بر این باور بودیم که کلِ جریانِ گل باید در چند ثانیه یخ بزند و از پیشروی بازایستد. ولی [دیدیم] همین که پوسته‌ای روی جریان ساخته شود، دیگر گل در معرض هوا نخواهد بود و گل‌ها می‌توانند همچنان مایع بمانند و زیر آن لایه‌ی پوششی حرکت کنند.»

در این آزمایش‌ها کمتر بودنِ گرانش بهرام نسبت به زمین در نظر گرفته نشده بود، ولی [می‌دانیم که] کمتر بودن گرانش تنها باعث می‌شود گل‌ها پیش از کاهش سرعت و بازایستادن، مسافت بیشتری را بپیمایند، یعنی این پنداشت که آنجا گل می‌تواند رفتار گدازه داشته باشد باید پنداشت درستی باشد.

اکنون که فهمیده‌ایم گل می‌تواند روی سیاره‌ی بهرام روان شود، دیگر نمی‌توانیم مطمئن باشیم آتشفشان‌های کوچک بسیاری که در جای جای این سیاره دیده‌ایم گدازه فوران می‌کنند یا گل. این کار ما برای پی بردن به آنچه در ژرفای زیر سطح این سیاره رخ می‌دهد را سخت‌تر می‌کند، این که آیا چیزی که آن زیر انباشته شده و می‌خواهد فوران کند گدازه است یا آب گل‌آلود.

بروش می‌گوید: «دفعه‌ی بعد اگر چیزی دیدیم که مانند یک جریان گدازه به نظر می‌رسد، نمی‌توانیم مطمئن باشیم که گدازه است- می‌تواند گل باشد. ما شاید نیاز به بررسی عملی داشته باشیم، یک خودرو یا یک فضانورد با چکشی به آنجا بفرستیم تا برایمان از آنجا نمونه بردارد و مطمئنمان کند.»

گزارش این دانشمندان در نشریه‌ی نیچر جئوساینس منتشر شده.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Mars - Earth - Red Planet - volcano - Petr Brož - Czech Academy of Sciences - Prague - mud - lava - planet - Nature Geoscience

درخش سبز روی خورشید، ماه، ناهید، تیر

اگر در یک روز بی‌ابر، به تماشای غروب خورشید در افقی دوردست بنشینید، شاید برق سبزی را درست به هنگام ناپدید شدن خورشید ببینید.
این پدیده که به نام "درخش سبز" خوانده می‌شود دستاورد شکست پرتوهای نوری‌ست که پیش از رسیدن به چشم ما، مسیر بلندی را در جو زمین بپیمایند.
طول موج‌های کوتاه‌تر دچار شکست نیرومندتری می‌شوند تا طول موج‌های بلندتر سرخ‌تر، و این جداییِ رنگ‌ها به پدید آمدن یک فام سبز در واپسین نشانِ قرص خورشید که دیده می‌شود می‌انجامد.
دیدن یک درخش سبز از قرص ماه دشوارتر است، دیگر از قرص‌های کوچک سیاره‌های ناهید و تیر که نگوییم!
ولی اگر یک تلسکوپ یا دوربینی با عدسی تله‌فوتو داشته باشید شاید بتوانید این دستاورد فریبنده‌ی شکست جوی را هنگامی که این اجرام هم نزدیک افق هستند ببینید.
در این تصویر، چارچوب‌های بالا درخش سبز خورشید و ماه را که از سیسیل به تصویر کشیده شده می‌بینیم؛ درخش سبز ماه در ۱۸ مارس ۲۰۱۹ و درخش سبز خورشید در ۸ می ۲۰۲۰.
دو چارچوب پایینی که آنها هم از این جزیره‌ی مدیترانه‌ای ثبت شده‌اند، درخش سبز ناهید و تیر را در گرگ‌ومیش غروب ۲۴ می، نزدیک افق خاوری نشان می‌دهند.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
green flash - refraction - wavelength - solar disk - Moon - Venus - Mercury - telephoto lens - Sicily - Mediterranean island

منبع: apod.nasa

تازه‌ترین دگرگونی‌ها در میدان مغناطیسی زمین

داده‌های ماهواره‌های اروپایی "سوارم" چیزی شگفت‌انگیز را در میدان مغناطیسی زمین نشان می‌دهد. گویا "ناسانی اتلس جنوبی"* دارد دو تکه می‌شود. یورگن ماتزکا از مرکز پژوهش‌های علوم زمین آلمان می‌گوید: «در یک دهه‌ی گذشته یک کمینه‌ی تازه در خاور ناسانی اتلس جنوبی پدیدار شده و در چند سال گذشته پیشرفت بسیاری کرده.»
دگرگونی ناسانی اتلس جنوبی از ۲۰۱۴ تا ۲۰۲۰.  اگر ویدیو اینجا اجرا نشد می‌توانید آن را در تلگرام، فیسبوک، و یا توییتر یک ستاره در هفت آسمان ببینید

ناسانی اتلس جنوبی یک بخش ضعیف در میدان مغناطیسی زمین، روی بخش خاوری آمریکای جنوبی است (سمتِ اتلسی آن). این ناسانی که در سال ۱۹۵۸ یافته شده بود اکنون چند دهه است که دارد بزرگ‌تر شده و جابجا می‌شود. تازه‌ترین داده‌های ماهواره‌ی سوارم نشان می‌دهد که یک لکه‌ی ضعیف دیگر دارد درست بیرون از نوک جنوبی آفریقا پدید می‌آید.

ماتزکا می‌گوید: «ما بسیار خوش‌شانسیم که ماهواره‌های سوارم را در مدار داریم تا این دگرگونی را بررسی کند.»

سوارم که در نوامبر ۲۰۱۳ به فضا رفته ناوگانی از سه ماهواره‌ی جداگانه است که در آرایشی به گرد زمین پرواز می‌کنند. آنها مجهز به مغناطیس‌سنج، ردیاب ستاره، و چند دستگاه دیگر هستند که به آنها اجازه می دهد سنجش‌های سه‌بعدی بسیار دقیقی روی میدان مغناطیسی زمین انجام دهند. دو تکه شدنِ احتمالی این ناسانی تنها یکی از چندین یافته‌ی چشمگیر این ماهواره‌ها بوده است.

پژوهشگران دیرزمانی‌ست که می‌دانند میدان مغناطیسی زمین دارد ضعیف می‌شود. در ۲۰۰ سال گذشته، میانگین میدان مغناطیسی جهانی حدود ۹ درصد از نیرویش را از دست داده، و ناسانی اتلس جنوبی در این راه پیشتاز بوده. از ۱۹۷۰ تا ۲۰۲۰، کمینه‌ی شدت میدان در این ناحیه از ۲۴۰۰۰ نانوتسلا به ۲۲۰۰۰ نانوتسلا کاهش یافته.

با ضعیف شدن ناسانی اتلس جنوبی، کمربند درونی وان آلن هم به سوی آن پایین آمده و به ذرات پرانرژی (به ویژه پروتون) اجازه می‌دهد تا کمتر از فرازای ۲۰۰ کیلومتری سطح زمین بیایند. این خطر کمی برای مردم مردم روی زمین پدید می‌آورد، ولی فضاپیماها چندان خوش‌شانس نیستند. آنها به هنگام گذشتن از درون این ناسانی در معرض پرتوهای به نسبت نیرومندی قرار می‌گیرند. رایانه‌هایی که در آنهاست ممکن است بازراه‌اندازی (ریبوت) شوند و دوربین‌های دیجیتال هم با ردهایی از ذرات باردار که از درونشان می‌گذرند مات شوند. ایستگاه فضایی بین‌المللی سپر ویژه برای چنین چیزی دارد، و تلسکوپ فضایی هابل هم که در زمانِ گذشتن از درون این ناسانی به خود دردسرِ رصد نمی‌دهد.
برخورد پرتوها از دید ماهواره‌های سوارم در ناسانی اتلس جنوبی متمرکز شده. اگر ویدیو اینجا اجرا نشد می‌توانید آن را در تلگرام یا توییتر یک ستاره در هفت آسمان ببینید
اگر سرانجام ناسانی اتلس جنوبی دو تکه شود، برنامه‌ریزان ماموریت‌های ماهواره‌ای ناچار خواهند شد تا با منطقه‌ی تازه‌ای از تابش‌های شدید رویارویی کنند. با این همه، دو تکه شدن این ناسانی خوبی‌هایی هم دارد؛ می‌تواند سرنخ‌هایی درباره‌ی ریشه‌ی خود ناسانی به ما بدهد. میدان مغناطیسی زمین دستاورد جریان‌های آهن مذاب فراداغی است که حدود ۳۰۰۰ کیلیومتر زیر پایمان در گردشند. هر تغییری در "آن بالا" می‌تواند آگاهی‌هایی درباره‌ی "آن پایین" به پژوهشگران بدهد.

--------------------------------------------
یادداشت:
* South Atlantic Anomaly

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Europe - Swarm - Earth - magnetic field - South Atlantic Anomaly - Jürgen Matzka - German Research Center for Geosciences - South America - Africa - magnetometer - star tracker - 3D - Van Allen Belt - ISS - Hubble Space Telescope - iron

منبع: spaceweather

همنشینی سیاره گریزپا و ناهید لاغر!

آنچه اینجا در لابلای شاخه‌های یک درخت اکالیپتوس (به پارسی: بیدبویه) دیده می‌شود یک ستاره‌ی روشن و هلال ماه "نیست".
این سیاره‌ی ناهید در گام هلال است و آن هم سیاره‌ی تیر.
در این میدان دید تلسکوپی که روز ۲۲ می، از ایوانی در چیویتاوکیای ایتالیا گرفته شده، دو سیاره‌ی درونی سامانه‌ی خورشیدی را در کنار هم نزدیک فراز افق باختری می‌بینیم.
ناهید، شبچراغ بسیار درخشان آسمان زمین دارد روز به روز در افق پایین‌تر رفته و در گرگ‌ومیش غروب بیشتر فرو می‌رود.
این سیاره در روز ۳ ژوئن از میان زمین و خورشید می‌گذرد و یک همیستان (مقارنه‌ی) درونی انجام می‌دهد، و با نزدیک شدن به آن زمان، روز به روز اندازه‌ی دیداری‌اش از دید ما بزرگ‌تر، و هلالش باریک‌تر می‌شود.
ولی تیر که در گام پرتری (کامل‌تری) است، دارد در افق بالا می‌آید تا در روز ۴ ژوئن به بیشترین جدایی زاویه‌ای از خورشید برسد.
این همنشینی نزدیک و زیبای تیر و ناهید تابناک به بینندگان زمینی کمک می‌کند تا این سیاره‌ی گریزپا را که معمولا در گرگ‌ومیش روشن افق نادیده و پنهان می‌ماند آسان‌تر پیدا کنند.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
crescent - Moon - eucalyptus - Venus - Mercury - Civitavecchia - Italy - inferior conjunction - Earth - Sun - planet

منبع: apod.nasa

این کهکشان یک X دارد، شاید هم دو بومرنگ به هم چسبیده!

* با سپاس از مهران مرتضایی گرامی برای همکاری در برگردان مطلب

کهکشان "پی‌کی‌اس ۲۰۱۴-۵۵" از پشت تلسکوپ‌های معمولی مانند یک لکه‌ی روشن و ساده که چیز چندان چشمگیری ندارد دیده می‌شود. ولی اگر آن را در طیف رادیویی نگاه کنید می‌توانید گنج غول‌آسا و درخشانی که در مرکزش پنهان کرده را ببینید- با یک نشان X.
"بومرنگ دوتایی" از یک کهکشان رادیویی X-شکل. این فواره‌های آبی بزرگ حدود ۱۰۰ برابر بلندتر از کل راه شیری‌اند.
این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
پی‌کی‌اس ۲۰۱۴-۵۵ یک کهکشان رادیوییِ X-شکل است (ایکس‌آرجی، XRG)، گونه‌ای نامعمول از کهکشان‌ها که در طول موج رادیویی مانند یک ایکس غول‌پیکر در آسمان شب دیده می‌شود. بازوهای بلند این ایکس که هر یک حدود ۱۰۰ برابر بلندتر از کهکشان راه شیری‌اند، در حقیقت سوپی پرسرعت و فروزان از ذرات و میدا‌ن‌های مغناطیسی‌اند که از سیاهچاله‌ی مرکز کهکشان بیرون زده و تا میلیون‌ها سال نوری، بسیار فراتر از لبه‌ی کهکشان در فضا پیش رفته‌اند.

فواره‌های بزرگ انرژی رادیویی در کهکشان‌هایی که یک سیاهچاله‌ی غول‌پیکر در مرکزشان دارند پدیده‌ای رایج است (حتی راه شیری هم دو "حباب" از انرژی رادیویی در دو سوی مرکزش دارد). ولی بیشتر این فواره‌ها به شکل جفت‌های مرتبی هستند که که از دور مانند یک خط راست یا یک کوژیِ (برآمدگیِ) گِرد دیده می‌شوند. به گفته‌ی ویلیام کاتن از رصدخانه‌ی ملی اخترشناسی رادیویی (ان‌آرای‌او) در ویرجینیا که ایکس‌آرجی‌ها را بررسی می‌کند، کمتر از ۱۰ درصد از چشمه‌های رادیویی شناخته شده در کیهان چنین پیکره‌ی ویژه‌ی X-مانندی پیدا می‌کنند.

کاتن که نویسنده‌ی اصلی این پژوهش است می‌گوید: «چهار چیز می‌بینیم که از این کهکشان بیرون زده. و پرسش اینست که چگونه به این وضع در آمده.»

اکنون شاید کاتن و همکارانش به پاسخی رسیده باشند. در پژوهشنامه‌ای که روز ۷ می در تارنمای arXiv منتشر شد و برای انتشار در ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی هم پذیرفته شده، پژوهشگران در ان‌ای‌آراو و رصدخانه‌ی اخترشناسی رادیویی آفریقای جنوبی (اس‌ای‌آرای‌او) از تلسکوپ رادیویی بزرگ میرکت (MeerKAT) در بیابان کاروی آفریقای جنوبی بهره گرفتند تا دقیق‌ترین تصویری که تاکنون از یک کهکشان ایکس‌آرجی گرفته شده را ثبت کنند.

این تصویر، که اینجا می‌بینید، نشان می‌دهد که X شگفت‌انگیزی که از کهکشان پی‌کی‌اس ۲۰۱۴-۵۵ بیرون زده گویا اصلا یک X نیست، بلکه در حقیقت مانند یک "بومرنگ دوتایی" است. این بدین معناست که چیزی در این کهکشان دارد جریان را به سوی این بال‌های دومان (ثانویه) منحرف می‌کند.»

به گفته‌ی کاتن و بر پایه‌ی این پژوهش تازه، شکل شگفت‌انگیز این کهکشان را می‌توان با نظریه‌ای به نام "مدل پس‌زنی هیدرودینامیکی"* توضیح داد. خلاصه‌ی چیزی که رخ داده اینست: نخست، سیاهچاله‌ی مرکز کهکشان در درازنای چند میلیون سال به بلعیدن مواد پرداخت تا این که رودل کیهانی به سراغش آمد و آروغی به شکل دو فواره‌ی مواد به فضا پس زد که هر کدام دارند در جهت‌های مخالف با سرعتی باورنکردنی پیش می‌روند.

سرانجام (پس از ده‌ها میلیون سال)، آن فواره‌ها از درون هاله‌ی گازی کهکشان گذشتند و راه خود را به سوی فضای میان‌کهکشانی پیش گرفتند. هر چه فواره‌ها از کهکشان دور و دورتر می‌شدند، فشار در آنها هم به آرامی افزایش می‌یافت، تا این که بخشی از موادِ درون هر فواره را وادار کرد دور بزنند و دوباره رو به مرکز برگردند. این پدیده به نام "پس‌زنی" (backflow) شناخته می‌شود.»
این تصویر دو فواره‌ی رادیویی جوان را نشان می‌دهد (نقطه‌های سفید) که تازه دارند از یاهچاله‌ی مرکز کهکشان بیرون می‌زنند. دو فواره‌ی پیرتر هم هنوز پس از ده‌ها میلیون سال دارند به پیشروی ادامه می‌دهند
به گفته‌ی کاتن، پس‌زنی در کهکشان‌های فعال پدیده‌ی رایجی‌ست، ولی معمولا همه‌ی مواد بازگشتی در میانه‌ی کهکشان انباشته می‌شوند، نه این به کناره‌ها کمانه کنند. در پی‌کی‌اس ۲۰۱۴-۵۵، هاله‌ی گاز و غباریِ داغ کهکشان دارای زاویه‌ایست که پس‌زنی عملا رو به بیرون از کهکشان "کج شده" و به هر فواره نمایی بومرنگ-مانند داده.

از دید کاتن و همکارانش، این تاریخ بلند کیهانی به سادگی با نگاه کردن به نما و راستای جریان این فواره‌ها در تصویر میرکت نمایان می‌شود- کاتن می‌گوید: «ما حدود ۱۰ ثانیه به تصویر نگاه کردیم و گفتیم "آهان، که اینطور".» ولی هنگامی که گروهشان درخشش فواره‌ها را بررسی کرد، جزییات بیشتری نمایان شد.

بر پایه‌ی گفته‌های کاتن، این تصویر نه یکی، بلکه سه برون‌ریزی جداگانه و پشت سر هم از سیاهچاله را که با فاصله‌ی زمانی ده‌ها میلیون سال انجام داده بود نشان می‌دهد. دو نقطه‌ی سفید نزدیک مرکز تصویر تازه‌ترین رویداد را نشان می‌دهند، با لوب‌های دوقلوی انرژی که تازه آغاز به بیرون زدن از سیاهچاله و گسترده شدن و رفتن به درون کهکشان کرده‌اند. به گفته‌ی کاتن، دو لوب آبی بلند بیرون از آنها پسمانده‌های رو به فروپاشیِ دو فواره‌ای هستند که حدود ۱۰ میلیون سال پیش از سیاهچاله بیرون زده بودند.

وی می‌افزاید: «و اگر به پیرامون لبه‌های این فواره‌ها نگاه کنید چیزی را می‌بینید که به آن یک "پیله" می‌گوییم -پسماند کم‌نور یک برون‌ریزیِ از این هم کهن‌تر، چیزی مانند ۱۰۰ میلیون سال پیش.»

این واقعیت که هر سه نسل فواره‌ها به نظر می‌رسد یک الگوی بومرنگی را دنبال می‌کنند نشان می‌دهد که پس‌زنی هیدرودینامیکی توضیح‌دهنده‌ی شکلِ این کهکشان ایکس‌آرجی است، نه پدیده‌ی دیگری (مانند تغییر جهت سیاهچاله بین یک برون‌ریزی و برون‌ریزی بعدی).

کاتن می‌گوید این مدل شاید نتواند توضیح‌دهنده‌ی همه‌ی کهکشان‌های X-شکل در کیهان باشد- هر یک بررسی ویژه‌ی خود را نیاز دارد. ولی دستکم در مورد پی‌کی‌اس ۲۰۱۴-۵۵، راه حلِ یک نقشه‌ی گنج کیهانی بوده است.

--------------------------------------------
یادداشت:
* hydrodynamical backflow model

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
galaxy - PKS 2014−55 - radio wavelength - X-shaped radio galaxy - XRG - Milky Way - magnetic field - black hole - William Cotton - National Radio Astronomy Observatory - NRAO - Virginia - arXiv - Monthly Notices of the Royal Astronomical Society - South African Radio Astronomy Observatory - SARAO - MeerKAT - South Africa - Karoo desert - boomerang - hydrodynamical backflow model - halo - backflow - star

منبع: livescience

شب در آینه

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
می‌توانید نکته‌ی این تصویر را پیدا کنید؟

این تصویر درست پس از غروب آفتابِ ۲۵ مارس در شمال آلمان گرفته شده و رد روشن ایستگاه فضایی بین‌المللی را در آسمان، بر فراز آب‌های دریاچه‌ی وولفسای-گوسبورن نشان می‌دهد. اگرچه خورشید از چشم‌انداز روی زمین پشت افق است، ولی ایستگاه به اندازه‌ای بالاست که همچنان در نور آن می‌درخشد.
در سمت چپ این ایستگاه مداری ستارگان آشنای صورت فلکی شکارچی دیده می‌شوند. در سمت راست هم ستاره‌ی تابناک شامگاهی -سیاره‌ی ناهید- بالای افق باختری می‌درخشد.
این تصویر از پیوند پنج نوردهی پشت سر هم، و به کمک دوربینی که روی سه‌پایه ثابت شده بود به دست آمده.
درنگ کوتاهی که میان هر نوردهی پیاپی انجام شده بوده به شکل شکاف‌هایی کوچک در رد روشن ایستگاه نمایانست.
اکنون اگر کمی دقیق‌تر به تصویر نگاه کنید به نکته‌ای که گفتیم پی می‌برید: آسمانی که به نظر می‌رسد بالای افق است در حقیقت بازتاب آنست!
تصویر پایانی به طور عمودی چرخیده و آسمانِ شب در آینه‌ای که از آب‌های آرام این دریاچه پدید آمده بود به تصویر کشیده شده.
این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
International Space Station - Wulfsahl-Gusborn - Germany - constellation of Orion - Venus - evening star - ISS - reflection

منبع: apod.nasa

چشم‌انداز ماه و زمین از لابلای حلقه‌های کیوان

آن نقطه‌ها میان حلقه‌های کیوان زمین و ماه خودمانند.
بیش از سه سال پیش، خورشید به طور گذرا (موقت) پشت پیکره‌ی کیوان پنهان شد و فضاپیمای روباتیک کاسینی توانست نگاهی به بخش درونی سامانه‌ی خورشیدی بیندازد و در آنجا زمین و ماهمان را ببیند که تنها مانند نقطه‌هایی از نور در فاصله‌ی ۱.۴ میلیارد کیلومتری‌اش دیده می‌شدند.
در سمت راسست این تصویر حلقه‌ی "A" کیوان را می‌بینیم، با شکاف گسترده‌ی "اِنکه" نزدیک لبه‌ی سمت راست چارچوب و شکاف باریک‌ترِ "کیلر" نزدیک مرکز.
در سمت چپ تصویر هم حلقه‌ی همیشه در تغییرِ "F" کیوان دیده می‌شود.
از این چشم‌انداز، بیشترِ نوری که از حلقه‌های کیوان دیده می‌شود دچار "پراکنشِ پیش-سو" شده و از همین رو حلقه‌ها به نظر از پشت روشن شده‌اند.
فضاپیمای کاسینی پس از بیشتر از یک دهه کاوش و بررسی امانه‌ی کیوان، سرانجام با پایان یافتن سوختش در سال ۲۰۱۷ در شیرجه‌ای برنامه‌ریزی شده به درون جو کیوان فرو رفت، جایی که بی‌شک در آن ذوب و نابود شد.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Earth - Moon - Sun - Saturn - Cassini spacecraft - Solar System - A ring - Encke Gap - Keeler Gap - F Ring - scatter - forward

منبع: apod.nasa

سه تصویر متفاوت از یک شهاب!

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر (۳.۷ مگ)
شگفت‌انگیز ولی واقعی: سه آتشگویی که در این تصویر می‌بینید همگی یک شهاب هستند!

به هنگام بارش شهابی شلیاقی ماه پیش، یک تکه‌ی زیادی بزرگی از دنباله‌دار تاچر در هوای زمین بر فراز اسلواکی فروپاشید. سه عکاس در سه شهر متفاوت از این آتشگوی عکس گرفتند و یکی از آنها به نام توماس اسلووینسکی هر سه تصویر را به هم پیوند داد و این تک‌عکس را ساخت.

اسلووینسکی می‌گوید: «این تصویرِ پیوندی به زیبایی اثر دیدگشت (اختلاف منظر) را بر جایگاه ظاهری یک شهاب نشان می‌دهد. این سه آتشگوی از شهرهای ژیلینا (کوتاه‌ترین رد)، زبویسکا، و کوشیتسه (بلندترین رد) عکاسی شده بودند- همگی با مسیرها و درازاهای [به ظاهر-م] متفاوت در آسمان.»

این گروه عکاسان با بهره از سه عکسشان توانستند مسیر فیزیکی شهاب در جو زمین را بازسازی کنند، و نکته‌ی شگفت‌آوری یافتند. اسلووینسکی می‌گوید: «اگرچه شهاب‌های معمولی در فرازای ۶۰-۹۰ کیلومتری سطح زمین فرومی‌پاشند، ولی این یکی از فرازایی بسیار بالاتر آغاز به سوختن کرده بوده: ۱۲۱ کیلومتریِ سطح زمین. ما بر این باوریم که این به دلیل سرعت بالای شهاب بوده که آن را ۲۷ کیلومتر بر ثانیه (۹۶۵۰۰ کیلومتر بر ساعت اندازه گرفتیم.»

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
fireball - meteor - Lyrid meteor shower - Comet Thatcher - Earth - Slovakia - Tomas Slovinsky - Zilina - Zbojska - Kosice

منبع: spaceweather

بالاتر از هیمالیا

بالاتر از هیمالیا چیست؟
رشته‌کوه هیمالیا بلندترین کوه‌ها را روی سیاره‌ی زمین دارد، ولی هیچ یک از آنها به کهکشان راه شیری نمی‌رسند.
در این تصویر، نوار مرکزی مهکشانمان بر فراز این کوه‌های پوشیده از برف کمانه زده است.
نقطه‌ی درخشان درست روی مرکز کهکشان سیاره‌ی مشتری است و روشن‌ترین نقطه‌ی نارنجی در بالا، سمت راست هم ستاره‌ی کژدم‌دل (قلب عقرب).
عکاس بی‌باک برای گرفتن ۸ نمایی که از پیوندشان این چشم‌انداز پدید آمده باید دمای زیر صفر در فراز حدود ۴۰۰۰ متری را تاب می‌آورد.
نوردهی این هشت نما همگی با یک دوربین و از یک جا، در درازنای سه ساعت درست پس از غروب آفتاب در آوریل ۲۰۱۹، و از نزدیک دریاچه‌ی بینتانگ نپال انجام شده بودند.
در این هفته بیشتر مردمان سیاره‌ی زمین می‌توانند پس از نشستن آفتاب از دیدن سیاره‌های تیر (کم‌نور) و ناهید (درخشان) هم لذت ببرند.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Himalayan Mountains - planet - Earth - Milky Way galaxy - Jupiter - star - Antares - Bimtang Lake- Nepal - Mercury - Venus

منبع: apod.nasa

کوه‌هایی در دل فضا

ستاره‌ای درون سرِ این هیولای میان ستاره‌ایست که دارد به آرامی ویرانش می‌کند.
این هیولای کوه‌پیکر در حقیقت ستون بی‌جانی از گاز و غبار به بلندای چند سال نوریست. خود ستاره که در پس غبار تیره پنهان شده هم تا اندازه‌ای دارد از راه تابش باریکه‌های ذرات پرانرژی به نام فواره‌های هربیگ-هارو جرم از دست می‌دهد.
این ستون‌ها با فاصله‌ی ۷۵۰۰ سال نوری از زمین، در سحابی شاه‌تخته جای دارند و به نام غیررسمی "کوه رازآلود" (Mystic Mountain) هم شناخته می‌شوند. چیزی که چنین نمایی به آنها داده غبارهای تیره و مات است، گرچه گاز هیدروژن ترانما (شفاف) در آن بیش از غبار در آنها پیدا می شود.
این عکس را تلسکوپ فضایی هابل گرفته از این پرورشگاه پرهیاهو گرفته.
بادها و پرتوهای پرانرژی ستارگان بزرگ نوزاد در سرتاسر این ستون‌ها دارد پرورشگاه‌های غبارآلودی که خود این ستارگان در آنها به دنیا آمده‌اند را پراکنده و نابود می‌کند.
این ستارگان تا چند میلیون سال دیگر سرِ این هیولا، به همراه بیشتر بخش‌های پیکرش را به طور کامل ناپدید خواهند کرد.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
star - Herbig-Haro - Carina Nebula - Mystic Mountain - hydrogen - Hubble Space Telescope

منبع: apod.nasa

زخمی بر چهره بهرام

بزرگ‌ترین ژرف‌دره (canyon) در سامانه‌ی خورشیدی، همچون خراشی گسترده بر چهره‌ی بهرام (مریخ) نمایان است. این دره‌ی بزرگ با نام "دره‌وار مارینر"، بیش از ۳۰۰۰ کیلومتر درازا، ۶۰۰ کیلومتر پهنا، و ۸ کیلومتر ژرفا دارد.
بزرگی آن را با گراند کنیون سیاره‌ی زمین، در آریزونای آمریکا بسنجید که ۸۰۰ کیلومتر درازا، ۳۰ کیلومتر پهنا، و ۱.۸ کیلومتر ژرفا دارد.
ریشه‌ی پیدایش دره‌وار مارینر هنوز ناشناخته است، ولی یک نظریه‌ی پیشرو می‌گوید این دره در آغاز ترَکی بوده که میلیاردها سال پیش، زمانی که سیاره رو به سرد شدن گذاشته بوده پدید آمده بوده است. تاکنون فرآیندها و دوره‌های زمین‌شناختی گوناگونی در این ژرف‌دره شناسایی شده.
این تصویر موزاییکی از بیش از ۱۰۰ عکس که در دهه‌ی ۱۹۷۰ توسط مدارگردهای وایکینگ از سیاره‌ی بهرام گرفته شده بود پدید آمده.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Valles Marineris - canyon - Solar System - Mars - Earth - Grand Canyon - Arizona - USA - planet - Viking Orbiters

منبع: apod.nasa

ما وجودمان را مدیون یک کهکشان کوچکیم!

یک کهکشان کوچک به نام "کمان" میلیاردها سالست که دارد کهکشان راه شیری را دگرگون می‌کند. این کهکشان هر بار که از نزدیک راه شیری گذشته فوران‌های آتشینی از ستاره‌زایی در آن به پا می‌کرده که شاید خورشید ما هم دستاورد یکی از همین فوران‌ها بوده باشد.

توماس روئیز-لارا از بنیاد اخترفیزیک جزایر قناری اسپانیا به همراه همکارانش به بررسی داده‌های تلسکوپ فضایی گایا پرداختند تا سن ستارگان در فضایی به شعاع ۶۵۰۰ سال نوری از سامانه‌ی خورشیدی را اندازه بگیرند.

آنها سه دوره‌ی افزایش ستاره‌زایی را یافتند، که به ترتیب حدود ۵.۷، ۱.۹، و ۱ میلیارد سال پیش رخ داده بودند، و همچنین نشانه‌هایی از یک دوره ستاره‌زایی دیگر در ۷۰ میلیون سال گذشته که به نظر می‌رسد هنوز هم جریان دارد. زمان‌بندی این دوره‌ها با زمان‌هایی که در شبیه‌سازی‌ها برای گذشتنِ کهکشان کوتوله‌ی کمان از فاصله‌ی ۲۶۰۰۰ سال نوری راه شیری می‌بینیم همخوانی دارد. این کهکشان ماهواره‌ی راه شیری است.

روئیز-لارا می‌گوید: «کهکشان راه شیری پایدار و به نسبت آرام است، و سپس کهکشان کمان می‌گذرد و انگار سنگی به درون دریاچه افتاده باشد موج‌هایی در چگالی کهکشانمان پدید می‌آید، به گونه‌ای که برخی جاها چگال‌تر می‌شوند و فرآیند ستاره‌زایی در آنها به گونه‌ی کارآمدتری آغاز می‌شود.»

کهکشان کمان با آن که کهکشانِ به نسبت کوچکی‌ست -کمتر از یک دهم اندازه‌ی راه شیری- ولی به نظر می‌رسد اثرِ بیش از اندازه‌ای بر فرآیندهای ستاره‌زایی در اینجا داشته. حتی سامانه‌ی خورشیدی خودمان هم احتمالا وجودش را بدهکار نخستین گذرِ کهکشان کمان در حدود ۵.۷ میلیارد سال پیش است.

روئیز-لارا می‌گوید: «شاید بدون کهکشان کمان سامانه‌ی خورشیدی‌ای در کار نبود.» وی می‌افزاید زمان‌بندی درست است و جور در می‌آید، ولی هیچ راهی برای مطمئن شدن نداریم.

با تنگ‌تر شدن مدار کهکشان کمان به گرد راه شیری به نظر می‌رسد این گذرها هم زودتر و زودتر انجام شوند. روئیز-لارا می‌گوید: «این کهکشان دارد با گذشت زمان نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود تا سرانجام با راه شیری ادغام گردد.»

گزارش این دانشمندان در نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر شده است.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
galaxy - Milky Way - star formation - sun - Tomás Ruiz-Lara - Astrophysics Institute of the Canary Islands - Spain - Gaia space telescope - solar system - Sagittarius dwarf galaxy - Nature Astronomy

نشانه‌های آشکار از تولد یک سیاره در منظومه‌ای بیگانه

داده‌های تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا نشانه‌های آشکاری از یک سامانه‌ی سیاره‌ایِ در دست ساخت را نمایان کرده است. ستاره‌ی جوان "ای‌بی ارابه‌ران" با قرصی انبوه از گاز و غبار در بر گرفته شده که اخترشناسان در آن یک ساختار برجسته‌ی مارپیچی با یک "پیچش" (twist) دیده‌اند؛ این پیچش می‌تواند نشانگر جایی باشد که یک سیاره دارد شکل می‌گیرد. این ویژگیِ دیده شده می‌تواند نخستین گواه سرراست از به دنیا آمدن سیاره‌ای نوزاد باشد.
تصاویر سامانه‌ی ای‌بی ارابه‌ران که قرص مارپیچی پیرامون ستاره‌ی مرکزی را نشان می‌دهد. تصویر سمت راست بزرگنمایی از منطقه‌ایست که باچهارگوش سرخ در تصویر سمت چپ نشان داده شده، و بخش درونیِ قرص را در بر دارد، از جمله آن "پیچیدگی" زرد بسیار درخشانی (در دایره‌ی سفید) که به باور دانشمندان، سیاره‌ای دارد در آن ساخته می‌شود. فاصله‌ی این پیچش از ستاره‌ی ای‌بی ارابه‌ران برابر با قاصله‌ی نپتون تا خورشید است. دایره‌ی آبی هم بزرگی مدار نپتون را نشان می‌دهد.
آنتونی بوکالتی، رهبر این پژوهش از دانشگاه پی‌اس‌ال فرانسه می‌گوید: «هزاران فراسیاره (سیاره‌ی فراخورشیدی) تاکنون شناسایی شده ولی دانش ما از چگونگی پیدایش آنها اندک است.» اخترشناسان می‌دانند که سیاره‌ها در قرص‌های پرغبار پیرامون ستارگان جوانی مانند ای‌بی ارابه‌ران، و با انباشته و توده شدن گاز و غبار در آنها ساخته می‌شوند. این یافته‌های تازه‌ی وی‌ال‌تی که در نشریه‌ی آسترونومی اند آستروفیزیکز منتشر شده سرنخ‌هایی کلیدی برای بهتر شناختن این فرآیند به دانشمندان می‌دهد.

بوکالتی می‌گوید: «ما نیاز به رصد سامانه‌های بسیار جوان داریم تا بتوانیم واقعا لحظه‌ای که سیاره‌ها دارند پدید می‌آیند را ثبت کنیم.» ولی اخترشناسان تاکنون نتوانسته بودند تصویرهایی به اندازه‌ی کافی دقیق و ژرف از این قرص‌های جوان بگیرند تا چنین "پیچیشی" که نشانه‌ی نقطه‌ایست که سیاره‌ی نوزاد دارد در آن ساخته می‌شود را بیابند.

در این تصویرهای تازه مارپیچ خیره‌کننده‌ای از گاز و غبار را پیرامون ای‌بی ارابه‌ران می‌بینیم، ستاره‌ای که با فاصله‌ی ۵۲۰ سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی ارابه‌ران جای دارد. مارپیچ‌هایی از این دست نشانه‌ی وجود سیاره‌های نوجوانند که به گازها "لگد" می‌زنند و به گفته‌ی امانوئل دی فولکو از آزمایشگاه اخترفیزیکبوردو (ال‌ای‌بی) در فرانسه: «آشفتگی‌هایی به شکل یک موج در قرص پدید می‌آورند، چیزی مانند کِل (wake) پشت یک قایق روی دریاچه.» با گردش سیاره به گرد ستاره‌ی مرکزی، این موج هم شکل یک بازوی مارپیچی را به خود می‌گیرد.

"پیچش" بسیار روشن زردرنگ که نزدیک مرکزِ این عکس تازه‌ی ای‌بی ارابه‌ران دیده شده و فاصله‌ای هم‌ارز نپتون تا خورشید با ستاره‌ی مرکزی دارد، یکی از همین جاهای آشفته است که به باور گروه اخترشناسان، سیاره‌ای دارد در آن به دنیا می‌آید.

چند سال پیش هم آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتالکاما (آلما) رصدهایی از سامانه‌ی ای‌بی ارابه‌ران انجام داده بود که نخستین نشانه‌های فرآیندِ در دستِ انجامِ سیاره‌زایی را در آن نشان می‌داد. دانشمندان در عکس‌های آلما دو بازوی مارپیچی از گاز را نزدیک ستاره، در بخش درونی قرص یافتند. سپس در سال ۲۰۱۹ و اوایل ۲۰۲۰، بوکالتی و گروهی از اخترشناسان از فرانسه، تایوان، آمریکا و بلژیک برنامه‌ای ریختند تا با دستگاه اسفیر (SPHERE) در تلسکوپ وی‌ال‌تی تصویر دقیق‌تری از این ستاره بگیرند. تصاویر دستگاه اسفیر ژرف‌ترین نماهایی‌ست که تاکنون از سامانه‌ی ای‌بی ارابه‌ران به دست آمده.
تصویری که چند سال پیش آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتالکاما (آلما) از سامانه‌ی ای‌بی ارابه‌ران گرفته بود و نخستین نشانه‌های فرآیندِ در دستِ انجامِ سیاره‌زایی را در آن نشان می‌داد. دانشمندان در عکس‌های آلما دو بازوی مارپیچی از گاز را نزدیک ستاره، در بخش درونی قرص یافتند.
اخترشناسان با بهره از سامانه‌ی نیرومند تصویربرداری اسفیر توانستند نورهای کم‌جان‌تری که از دانه‌های کوچک غبار می آمد و پرتوهایی که از قرص درونی گسیلیده می‌شد را ببینند. آنها وجود بازوهای مارپیچی که نخستین بار آلما دیده بود را تایید کردند و یک ساختار شگفت‌انگیز دیگر را هم در آن دیدند، یک "پیچش" که نشان می‌داد سیاره‌ای آنجا دارد درون قرص ساخته می‌شود. آنه دوتری از ال‌ای‌بی می‌گوید: «این پیچش در برخی از مدل‌های نظریِ سیاره‌زایی پیش‌بینی شده بود. این پیچش نمایانگر نقطه‌ی پیوند دو مارپیچ است- مارپیچی که دارد رو به درون مدار سیاره می آید، و مارپیچی که دارد رو به بیرون گسترده می‌شود و هر دو دارند در نقطه‌ی شکل‌گیری سیاره به هم می‌پیوندند. این دو مارپیچ به گاز و غبار اجازه می‌دهند تا از قرص به سیاره برافزوده شده و باعث رشد آن شود.»

بوکالتی امیدوارست تلسکوپ ۳۹ متری آینده‌ی رصدخانه‌ی جنوبی اروپا با نام "تلسکوپ بی‌اندازه بزرگ" (ئی‌ال‌تی) به آنها امکان دهد تا بتوانند چگونگی دیدنامیک گاز در پیدایش سیاره‌ها را به طور مستقیم و دقیق‌تری ببینند.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
European Southern Observatory - Very Large Telescope - ESO - VLT - star - AB Aurigae - planet - exoplanet - Anthony Boccaletti - Observatoire de Paris - PSL University - France - Astronomy & Astrophysics - Earth - constellation of Auriga - Charioteer - Emmanuel Di Folco - Astrophysics Laboratory of Bordeaux - LAB - Neptune - Sun - Atacama Large Millimeter/submillimeter Array - ALMA - Taiwan - US - Belgium - SPHERE - Anne Dutrey - Extremely Large Telescope

منبع: eso

روشنایی‌های افشان در زمین و آسمان

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
ستارگان و ماهواره‌ها در این آسمان تاریک و بی‌ابر شبانه بر فراز دریاچه‌ی آبشار وانون در جنوب باختر ویکتوریا، استرالیا می‌درخشند یا برق می‌زنند.
تنها یک ابر با روشنی افشان و محو در این آسمان، روی درختان دیده می‌شود که باید بگوییم آن هم برای خود یک ماهواره است ولی نه ماهواره‌ای که به گرد زمین بچرخد، بلکه ماهواره‌ای برای کهکشان راه شیری به نام ابر ماژلانی بزرگ.
در پیش‌زمینه یک "قارچ شبح" با نام علمی Omphalotus nidiformis را می‌بینیم که در اثر پدیده‌ی زیست‌تابی درخشش شگفت‌انگیزی پیدا کرده.
این قارچ هم مانند ابر ماژلانی به آسانی با چشم دیده می‌شود. تابش شبحگون آن در اصل سبز مات بوده ولی در تصویر دوربین دیجیتالی سبزِ درخشان به نظر می‌رسد.
در پدید آوردن این تصویر دو نوردهی جداگانه به کار رفته. یکی از آسمان پس‌زمینه با ستارگان دوردست و نیز ابر ماژلانی بزرگ که ۱۶۰ هزار سال نوری از زمین فاصله دارد، و دیگری از پیش‌زمینه و قارچ شبح درخشانش که تنها چند "نانوثانیه‌ی نوری" از عدسی دوربین فاصله داشت.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Wannon Falls Reserve - South West Victoria - Australia - Large Magellanic Cloud - galaxy - Milky Way - Omphalotus nidiformis - ghost fungus - planet - Eart - bioluminescence - star

منبع: apod.nasa

کوتوله‌ای تنها در برهوت

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
کهکشان "کی‌کی ۲۴۶" برخلاف کهکشان‌های مارپیچی یا بیضیگون، مانند اکلیل‌هایی به نظر می‌رسد که بر روی یک پارچه‌ی مخمل سیاه پاشیده شده‌اند. کی‌کی ۲۴۶ که به نام "اسو ۴۶۱-۰۳۶" هم شناخته می‌شود یک کهکشان کوتوله‌ی نامنظم است که در توهیک یا تهی‌جای محلی جای گرفته، یک منطقه‌ی گسترده با فضای تهی. این کهکشان تنها کهکشان شناخته شده‌ای‌ست که از وجود "قطعی" آن در این پهنه‌ی تهی غول‌آسا آگاهیم. ۱۵ نمونه‌ی دیگر هم هست که یعنی شناختمان از آنها کافی نیست.

اگرچه این تصویر پر از کهکشان به نظر می‌رسد، ولی در حقیقت همه‌ی آنها بیرون از این تهی‌های هستند و خود بخشی از گروه‌ها یا خوشه‌های کهکشانی دیگرند. تهی‌جای‌های کیهانی مانند این، فضاهایی درون ساختار شبکه-مانندِ کیهانند که شمار کهکشان‌های درونشان بسیار اندک و یا صفر است.

این فضای تهی که در همسایگی گروه محلی است، دستکم ۱۵۰ میلیون سال نوری پهنا دارد. برای روشن شدن دیدگاهتان از چنین پهنه‌ای آن را با پهنای کهکشان راه شیری بسنجید که ۱۵۰ هزار سال نوری برآورد شده، یعنی این تهی‌جای با همه‌ی پوچی‌اش بسیار غول‌پیکر است.
جایگاه کهکشان راه شیری در لبه‌ی "تهی‌جای محلی" ( Local Void). درباره‌ی این عکس اینجا بخوانید: * ما در لبه‌ی یک حفره‌ی بزرگ زندگی می‌کنیم

در همین زمینه: * این تنهاترین کهکشان کیهان است

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
spiral galaxy - elliptical galaxy - KK 246 - ESO 461-036 - dwarf irregular galaxy - Local Void - void - galaxy group - galaxy cluster - Cosmic void - Local Group - Milky Way galaxy

منبع: spacetelescope
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

سوان بر فراز ابرها

این تصویر پویا (گیف) در دو اندازه‌ی بزرگ‌تر: ۳.۴ مگ و ۹.۴ مگ
دیدن دنباله‌دار سوان (سی/۲۰۲۰ اف۸) آسان نیست. سوان که چند روز تا گذشتنش از کنار خورشید مانده، تنها اندک زمانی پیش از سر زدن آفتاب خود را نشان می‌دهد. در آن هنگام درست روی افق شمالی است و تقریبا در روشنیِ هنگام طلوع غرق و ناپیدا می‌شود. پایین بودنش در افق هم باعث می‌شود به سادگی پشت درختان، ساختمان‌ها و ... ابرها پنهان شود.

میشاییل یاگر در روز ۲۱ می این فیلم کوتاه را از دنباله‌دار سوان در آسمان استیکسندورف اتریش گرفت. یاگر یکی از بهترین عکاسان دنباله‌دارها در جهانست و شاید تنها کسی‌ست که می‌تواند از یک بامداد ابری چنین نمای هنرمندانه‌ای در آورد.

راستش را بگوییم دنباله‌دار سوان دارد کمی ناامیدمان می‌کند. این دنباله‌دار در اواخر آوریل یک برون‌ریزی درخشان داشت که با چشم نامسسلح هم دیده شد و از همین رو انتظار گسترده‌ای می‌رفت نمایش خوبی در این ماه داشته باشد، ولی در عوض دارد خسته‌مان می‌کند. قدر آن اکنون میان ۷+ تا ۶+ برآورد شده، درست زیر آستانه‌ی دید چشم نامسلح.

دنباله‌دار سوان در روز ۲۷ می در جایی نزدیک مدار تیر از کنار خورشید خواهد گذشت. در آن هنگام گرمای سوزان خورشید می‌تواند یا آن را دوباره برافروزد یا به احتمال بسیار نابودش کند. اخترشناسان مشتاقانه پیگیر دگرگونی‌ها هستند. سوان تا پایان این ماه در صورت فلکی برساووش خواهد بود. برای رصد، از این نقشه کمک بگیرید.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Comet SWAN - C/2020 F8 - sun - Michael Jaeger - Stixendorf - Austria - naked-eye - Mercury - constellation Perseus

منبع: spaceweather

ابرهای پرآشوب جنوب "شاه‌تخته"

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر (۴.۳ مگ)
این چشم‌انداز رنگین و پرآشوب با ابرهای غباری زاینده‌ای که در برابر گازهای اتمی برافروخته به حالت سایه‌نما در آمده‌اند همگی درون یکی از بزرگ‌ترین مناطق ستاره‌زایی کهکشان راه شیری جای دارند، در سحابی بزرگ شاه‌تخته.
این نمای نزدیک تلسکوپی میدانی به پهنای حدود ۸۰ سال نوری از سحابی، کمی جنوب و خاور ستاره‌ی اتا شاه‌تخته که بزرگ‌ترین و رازگونه‌ترین ستاره‌ی سحابی است را در بر دارد.
این تصویر از پیوند داده‌های باریک‌باندی درست شده که زیر آسمانِ یک منطقه‌ی برون‌شهری و در زمان قرنطینه که آلودگی نوری کمتر شده بود گردآوری شده بودند.
نقشه‌ی رنگی که برای رنگ‌آمیزی این تصویر به کار رفته همان نقشه‌ی رنگ تلسکوپ فضایی هابل است: گسیلش‌ اتم‌های یونیده‌ی گوگرد، هیدروژن، و اکسیژن به ترتیب به رنگ‌های سرخ، سبز، و آبی نمایانده شده‌اند.
این پشته‌های برافروخته و درخشان و غبارهای سرد و تیره‌ی پیرامونشان حدود ۷۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله داشته و در راستای صورت فلکی جنوبی شاه‌تخته دیده می‌شوند.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
silhouette - atom - star - Milky Way galaxy - Great Carina Nebula - Eta Carinae - restriction - narrowband - ionized - sulfur - hydrogen - oxygen - Hubble Space Telescope - constellation Carina

منبع: apod.nasa

گام‌های خرامان ناهید میان زمین و خورشید

درست مانند ماه که دارای گام‌هایی است، نیمه‌ی آفتاب‌گرفته‌ی سیاره‌ی ناهید هم گام‌هایی دارد و پهن و باریک می‌شود.
این نمای پیوندی از عکس‌های تلسکوپی درست شده و دگرگونی‌های پیوسته‌ی هلال کاهنده‌ی این سیاره‌ی درونی را که اکنون ستاره‌ی شامگاهی باختر آسمان نشان می‌دهد.
نماهای درون این تصویر همگی در سال ۲۰۲۰ و از پایین به بالا به ترتیب در روزهای ۲۷ فوریه، ۲۰ مارس، ۱۴ آوریل، ۲۴ آوریل، ۸ می، و ۱۴ می گرفته شده‌اند.
ناهید اکنون دارد از میان زمین و خورشید می‌گذرد و چون دارد به زمین نزدیک‌تر می‌شود، قرص آن هم از چشم ما بزرگ‌تر شده است.
ولی هر چه ناهید به راستای خط دید ما از خورشید نزدیک‌تر می‌شود، هلال آن هم باریک‌تر می‌شود.
ناهید در روز ۳ ژوئن درست از میان زمین و خورشید، ولی حدود ۱/۲ درجه شمال خورشید می‌گذرد و به همیستان (مقارنه‌ی) درونی می‌رسد.
چیزی نخواهد گذشت که ناهید به هنگام سپیده‌دم سر از افق خاوری در آورده و به ستاره‌ی بامدادی زمین تبدیل خواهد شد.
این شب‌ها به هنگام غروب خورشید به جستجوی ناهید در افق باختری بپردازید؛ در آن هنگام می‌توانید سیاره‌ی گریزپای تیر -درونی‌ترین سیاره‌ی سامانه‌ی خورشیدی- را هم پیدا کنید.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
Moon - phase - Venus - planet - evening star - crescent - Earth - Sun - inferior conjunction - morning star - planet - Mercury

منبع: apod.nasa

نوارهای ریزگردی اسرارآمیز در جو مشتری

فضاپیمای جونوی ناسا این عکس را در روز ۱۷ فوریه‌ی ۲۰۲۰، به هنگام یکی از دیدارهای نزدیکش با سیاره‌ی مشتری از مناطق پرآشوبِ شمال آن گرفت.

یکی از ویژگی‌های چشمگیر و توجه‌برانگیز این تصویر وجود نوارهای بلند و باریکی است که از بالا آغاز شده و با گذشتن از مرکز، به پایین تصویر رسیده. جونو این رگه‌های بلند را از زمان نخستین گذر نزدیکش از مشتری در سال ۲۰۱۶ تاکنون می‌دیده است. این رگه‌ها لایه‌هایی از ذرات ریزگرد هستند که بالاتر از ساختارهای ابریِ مشتری شناورند.

دانشمندان هنوز نمی‌دانند این ریزگردها از چه ساخته شده یا چگونه پدید آمده‌اند. دو رودباد (جریان جتی) در جو مشتری، در دو سمتِ منطقه‌ای که این رگه‌ها معمولا پدیدار می‌شوند جریان دارد، و برخی از پژوهشگران بر این گمانند که شاید همین رودبادها نقشی در پیدایش این ریزگردهای فرازِ بالا داشته باشند.

این تصویر با دوربین جونوکمِ فضاپیمای جونو گرفته شده و توسط شهروند-دانشمند، گرالد آیشتات پردازش شده است. در زمان گرفته شدن عکس، فضاپیمای جونو حدود ۲۵۱۲۰ کیلومتر از قله‌ی ابرهای مشتری در عرض جغرافیایی حدود ۷۱ درجه‌ی شمالی فاصله داشت.

--------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:

واژه‌نامه:
NASA - Juno mission - Jupiter - planet - haze - jet stream - JunoCam - Gerald Eichstädt - latitude

منبع: nasa

Blogger template 'Browniac' by Ourblogtemplates.com 2008

بالای صفحه