لکه‌ای سیاه در میدانی پُرستاره

 

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر (۳.۷ مگ)

این ستارگان کجا رفته‌اند؟

آنچه در این تصویر می‌بینید در بسیاری جاها به عنوان حفره‌ای بزرگ در ژرفای فضا معرفی شده ولی اخترشناسان می‌دانند که این لکه‌ی سیاه، در حقیقت چیزی بیش از یک ابر مولکولی تاریک نیست.

اینجا توده‌ی بسیار فشرده‌ای از غبار و گاز مولکولی دیده می‌شود که عملا تمام نور دیدنی (مریی) که از ستارگان پشتش تابیده را درمی‌آشامد (جذب می‌کند). همین محیط تاریک و ترسناک باعث شده درون ابرهای مولکولی تبدیل به برخی از سردترین و پرت‌افتاده‌ترین نقاط در سراسر کیهان شود.

یکی از چشمگیرترین نمونه‌ها از این سحابی‌های تاریک درآشامی، ابریست در صورت فلکی مارافسای به نام "بارنارد ۶۸" که در همین تصویر آن را می‌بینید.

این که هیچ ستاره‌ای در میانه‌ی آن دیده نمی‌شود [در واقع ستاره‌ای میان ما و آن نیست-م] نشان می دهد که بارنارد ۶۸ نسبتا به ما نزدیک است، با فاصله‌ی برآوردی حدود ۵۰۰ سال نوری و پهنای "نیم" سال نوری.

هنوز به درستی نمی‌دانیم ابرهای مولکولی مانند بارنارد ۶۸ چگونه پدید می‌آیند، ولی این را می‌دانیم که خود این ابرها جایگاه‌های احتمالی برای شکل‌گیری ستارگان تازه‌اند. در حقیقت دریافته‌ایم که خود بارنارد ۶۸ احتمالا در فرآیند رُمبش و فشرده شدن به سر می‌برد و یک خوشه‌ی ستاره‌ای تازه دارد در دلش ساخته می‌شود.

در محدوده‌ی طول موج فروسرخ می‌توان درون آن را یکراست و بی‌واسطه تماشا کرد. تصویر دوم، همین ابر را در طول موج فروسرخ نشان می‌دهد. چنان چه می‌بینید ستارگان درونش به خوبی در این طیف آشکار می‌شوند.

ابر تاریک بارنارد ۶۸ در طول موج فروسرخ. چنان چه می‌بینید، ستارگان درونش به خوبی در این طیف به خوبی آشکار می‌شوند. این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

--------------------------------------------

تلگرام، توییتر، و اینستاگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
instagram.com/1star.7sky

واژه‌نامه:
  molecular cloud - molecular gas - dark absorption nebula - constellation Ophiuchus - Barnard 68 - infrared

منبع: apod.nasa

برگردان: یک ستاره در هفت آسمان