در مرکز یک فرفره هزار یاقوت
 |
در این تصویر که با دستگاه "میوز" در تلسکوپ بسیار بزرگ رصدخانه‌ی پارانال اِسو در شیلی گرفته شده هزاران ستاره‌ی نوزاد را در قلب کهکشان ان‌جی‌سی ۵۲۳۶ می‌بینیم.
ان‌جی‌سی ۵۲۳۶ یا ام۸۳ را به نام "فرفره‌ی جنوبی" هم می‌شنایم، نامی که به دلیل پیکره‌بندی زیبای بازوان مارپیچی‌اش و جایگاهش در یک صورت فلکی در آسمان نیمکره‌ی جنوبی (مار باریک) به آن داده شده [همانند کهکشان فرفره در آسمان نیمکره‌ی شمالی است-م].
مناطق درخشان ستاره‌زایی در این کهکشان آن را چراغانی کرده‌اند، از جمله منطقه‌ای که در این این تصویر دیده می‌شود و درون مرکز آن جای دارد. [گفتنی‌ست این مناطق ستاره‌زایی سرخ‌فام که مانند نگین‌هایی درخشان در جای جای بازوان پیچیده‌اش می‌درخشند، نام برازنده‌ی دیگری نیز به آن داده‌اند: کهکشان "هزار یاقوت"]
اگر در کهکشانی، و به طور معمول در بازوهای مارپیچی آن شرایط مناسب باشد، ابرهای مولکولی سرد که عمتا از گاز هیدروژن تشکیل شده‌اند می‌توانند در خود برُمبند و به ستارگانی تازه تبدیل شوند. در ابرهای بزرگ‌تر، آغاز زندگی یک ستاره و روشن شدنِ آن می‌تواند یک اثر دومینو پدید آورده و آغازگرِ رُمبش گازهای پیرامون و ساخته شدن ستارگانی بیشتر شود.
ولی در مرکز یک کهکشان، فرآیندهای دیگری هم دست دارند.
ابرسیاهچاله‌ی مرکز ان‌جی‌سی ۵۲۳۶ انبوهی از مواد را به سوی خود فرومی‌کشد؛ همزمان، مواد و میزان هنگفتی از انرژی را به طور نامنظم به بیرون می‌پاشد، که باعث ستاره‌زایی‌های گسترده پیرامون منطقه‌ی مرکزی و بسیار پرآشوب این کهکشان می‌گردد.
کهکشان فرفره‌ی جنوبی ۴۰ هزار سال نوری پهنا دارد و همگروه کهکشان فعال و پرآوازه‌ی قنطورس ای در فاصله‌ی حدود ۱۵ میلیون سال نوری زمین است.
ان‌جی‌سی ۵۲۳۶ یا ام۸۳ را به نام "فرفره‌ی جنوبی" هم می‌شنایم، نامی که به دلیل پیکره‌بندی زیبای بازوان مارپیچی‌اش و جایگاهش در یک صورت فلکی در آسمان نیمکره‌ی جنوبی (مار باریک) به آن داده شده [همانند کهکشان فرفره در آسمان نیمکره‌ی شمالی است-م].
مناطق درخشان ستاره‌زایی در این کهکشان آن را چراغانی کرده‌اند، از جمله منطقه‌ای که در این این تصویر دیده می‌شود و درون مرکز آن جای دارد. [گفتنی‌ست این مناطق ستاره‌زایی سرخ‌فام که مانند نگین‌هایی درخشان در جای جای بازوان پیچیده‌اش می‌درخشند، نام برازنده‌ی دیگری نیز به آن داده‌اند: کهکشان "هزار یاقوت"]
اگر در کهکشانی، و به طور معمول در بازوهای مارپیچی آن شرایط مناسب باشد، ابرهای مولکولی سرد که عمتا از گاز هیدروژن تشکیل شده‌اند می‌توانند در خود برُمبند و به ستارگانی تازه تبدیل شوند. در ابرهای بزرگ‌تر، آغاز زندگی یک ستاره و روشن شدنِ آن می‌تواند یک اثر دومینو پدید آورده و آغازگرِ رُمبش گازهای پیرامون و ساخته شدن ستارگانی بیشتر شود.
ولی در مرکز یک کهکشان، فرآیندهای دیگری هم دست دارند.
ابرسیاهچاله‌ی مرکز ان‌جی‌سی ۵۲۳۶ انبوهی از مواد را به سوی خود فرومی‌کشد؛ همزمان، مواد و میزان هنگفتی از انرژی را به طور نامنظم به بیرون می‌پاشد، که باعث ستاره‌زایی‌های گسترده پیرامون منطقه‌ی مرکزی و بسیار پرآشوب این کهکشان می‌گردد.
کهکشان فرفره‌ی جنوبی ۴۰ هزار سال نوری پهنا دارد و همگروه کهکشان فعال و پرآوازه‌ی قنطورس ای در فاصله‌ی حدود ۱۵ میلیون سال نوری زمین است.
 |
| کهکشان مارپیچی زیبای ان‌جی‌سی ۵۲۳۶ یا ام۸۳ که به نام‌های "فرفره‌ی جنوبی" و "هزار یاقوت" هم شناخته می‌شود |
--------------------------------------------
تلگرام، توییتر، و اینستاگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
instagram.com/1star.7sky
واژه‌نامه:
star - NGC 5236 - MUSE - ESO - Very Large Telescope - Paranal Observatory - Chile - Southern Pinwheel galaxy - spiral arm - Southern Hemisphere - constellation Hydra - star formation - molecular cloud - hydrogen - domino - supermassive black hole
منبع: eso
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان
0 دیدگاه شما:
ارسال یک نظر