یک ستاره در هفت آسمان: سیارک‌هایی که می‌آیند

همه روزه سنگ‌هایی از فضا به زمین برخورد می‌کنند که البته هر چه بزرگ‌تر باشند، موارد برخورد هم کمتر است.
روزانه چندین کیلوگرم از غبار فضایی زمین بر سر زمین می‌بارد. تکه‌های بزرگ‌تر در آغاز به شکل یک شهاب درخشان دیده می‌شوند. تکه‌هایی در اندازه‌ی توپ بیسبال و گلوله‌های یخی هر روز از جو زمین می‌گذرند که بیشترشان به سرعت تبخیر و ناپدید می‌گردند.
سنگ‌هایی در اندازه‌ی بزرگ‌تر از ۱۰۰ متر می‌توانند تهدید بزرگی برای زمین باشند که البته تقریبا هر ۱۰۰۰ سال یک بار به زمین برخورد می‌کنند. جسمی به این اندازه اگر درون اقیانوس بیفتد می‌تواند آبلرزه‌های (سونامی‌های) بزرگ پدید کرده و حتی شاید ساحل‌های دوردست را ویران کند.
برخورد با سیارکی بزرگ، با اندازه‌ی بیش از ۱ کیلومتر از این هم کمتر رخ می‌دهد، معمولا هر چند میلیون سال یک بار. ولی می‌تواند پیامدهایی به گستره‌ی همه‌ی زمین داشته باشد.
بسیاری از سیارک‌ها کشف نشده باقی می‌مانند. در این تصویر یکی از چنین سیارک‌هایی را می‌بینید -به شکل رد آبی بلند- که در سال ۱۹۹۸ به گونه‌ای شانسی در بایگانی داده‌های تلسکوپ فضایی هابل دیده شد.
برخورد با یک سیارک بزرگ بیشتر از آن که بر حرکت مداری زمین اثر بگذارد، با بلند کردن گرد و خاک، بر آب و هوای زمین اثر خواهد داشت. یکی از نتایج اقلیمی آن هم ممکن است نابودی و انقراض گونه‌های مختلف زیستی باشد؛ بسیار بزرگ‌تر از انقراضی که هم‌اکنون دارد رخ می‌دهد [انقراض هولوسین].