یک ستاره در هفت آسمان: دلربایی استیو در مهتاب

"استیو" برگشته. مت کویرینگ روی ۲۴ فوریه این نوار ارغوانی‌رنگِ نور را در آسمانِ دریاچه‌ی جاسپر در آلبرتای کانادا مشاهده کرد. کویرینگ می‌گوید: «برای دیدن شفق‌های قطبی بیرون رفته بودم ولی این را به جایشان دیدم. پرتوی درخشان مهتاب کمی دیدن چیزها را دشوار کرده بود، ولی دیدن استیو در آسمان مانند همیشه عالی بود.»

استیو یک یافته‌ی تازه است. مانند شفق قطبی به نظر می‌رسد ولی شفق نیست. تابش ملایم بنفش آن دستاورد رودهای داغی از گاز (۳۰۰۰ درجه‌ی سانتیگراد) است که با سرعت بیش از ۲۱۰۰۰ کیلومتر بر ساعت در مغناطکره‌ی زمین روانند. همین آن را متمایز با شفق‌ قطبی می‌کند که از باران ذرات پرانرژیِ بیرون از زمین پدید می‌آید. نخستین بار حدود ۱۰ سال پیش تماشاگران کاناداییِ شفق‌ها به این پدیده توجه کرده و به شوخی نامش را استیو گذاشتند؛ پژوهشگران از آن هنگام تاکنون سرگرم بررسی آنها هستند.

کویرینگ این عکس را ساعت ۷:۵۲ به وقت جهانی گرفت، تنها چند ساعت پس از آن که یک فوران تاج خورشیدی (سی‌ام‌ئی) میدان مغناطیسی زمین را خراشید و رفت. آیا تنها یک همزمانی بوده؟ شاید نه. با گذشتن زمین از درون دنباله‌ی مغناطیده‌ی این سی‌ام‌ئی، جریان های داغ و موج‌های پلاسما هم در مغناطکره‌ی زمین موج انداختند. استیو پیامد همین بوده.