یک ستاره در هفت آسمان: شلیک لیزر برای رام کردن ستارگان

ستارگان برای چه چشمک می‌زنند؟
هر چه هست زیر سر هوای زمین است. توده‌های هوا با دماهای گوناگون پی در پی از جلوی اجرام دوردست آسمانی می‌گذرند و با دگرگون کردن مسیر نورشان، این چشمک‌ها را در آنها پدید می‌آورند.
آشفتگی‌های جوی مایه‌ی دردسر اخترشناسان نیز هستند، زیرا این آشفتگی‌ها تصویر چشمه‌هایی را که آنها می‌خواهند بررسی کنند تار می‌کنند.
تلسکوپی که در این تصویر می‌بینید در رصدخانه‌ی پارانال اِسو (ESO) جای دارد و مجهز به چهار لیزر برای مبارزه با این آشفتگی‌ها است.
این لیزرها بر رنگ‌هایی تنظیم شده‌اند که اتم‌های شناور در بلندای جو زمین -اتم‌های سدیم به جا مانده از شهاب‌ها- را برمی‌انگیزانند.
این باریکه‌ها هر کدام حدود ۴۰۰۰ برابر نیرومندتر از اشاره‌گرهای لیزری استاندارد هستند و هر یک از آنها با برانگیختن اتم‌های سدیم در جو بالایی زمین و به تابش واداشتن آنها، یک ستاره‌ی ساختگی (مصنوعی) در آسمان درست می‌کنند که مانند ستاره‌های دیگر چشمک می‌زنند.
این چشمک‌ها ثبت می‌شود و به همراه دیگر ده‌های به دست آمده از این سنجش بی‌درنگ به آینه‌های تلسکوپ‌ها فرستاده می‌شود. این آینه‌های چفتش‌پذیر (انعطاف‌پذیر) که می‌توانند صدها بار در ثانیه وادیسیده شوند (تغییر شکل داده شوند)، اینجا هم با کمی وادیسی، آشفتگی‌های هوا را خنثا کرده و تصویری روشن و شفاف از ستاره‌ی ساختگی [و بنابراین از اجرام دیگر] به دست می‌دهند.
"چشمک‌زدایی" ستارگان [که به نام "اپتیک سازگار" شناخته می‌شود] یک زمینه‌ی رو به پیشرفت در فناوری است و در برخی موارد به دانشمندان امکان داده تا از روی زمین، تصویرهایی در سطح تلسکوپ فضایی هابل بگیرند.
این فناوری همچنین به پیشرفت‌هایی در چشم‌پزشکی انجامیده و از آن برای دستیابی به تصویرهایی بسیار روشن از شبکیه‌ی چشم بهره گرفته شده است.