ماجراجویی در مریخ، دلهره روی زمین
نشستن بر سطح سیاره‌ی سرخ به اندازه‌ای دشوار است که شمارِ تلاش‌های شکست خورده برای انجام این کار بسیار بیشتر از شمارِ تلاش‌های پیروزمند بوده.
تلاش بعدی روز پنجشنبه‌ی این هفته انجام خواهد شد.مشکل اصلی اینجاست که جو بهرام از یک سو به اندازه‌ی کافی چگال هست که اگر نادیده‌اش بگیریم، فضاپیمایمان را آب کند، و از سوی دیگر به اندازه ای تنُک (رقیق) است که اگر برای فرود تنها به چتر نجات بسنده کنیم، فضاپیمایمان فرودی سخت انجام داده و با برخورد به سطح نابود خواهد شد.
بنابراین، چنان چه در این ویدیو نشان داده شده، کاوشگر پرسه‌ورنس که سرعتش در زمان برخورد به جو بهرام ۲۰ هزار کیلومتر بر ساعت خواهد بود، نخست با به کار بردن یک چتر نجات غول‌پیکر بیشترِ این سرعت را از دست خواهد داد، سپس برای کاستنِ هر چه بیشترِ سرعت به سراغ موشک‌هایش می‌رود و آنها را روشن می‌کند، و در پایان، اگر همه چیز تا اینجا خوب پیش رفته باشد، یک بالابر هوایی (Sky Crane) به کار گرفته می‌شود که با بندهایی، کاوشگر پرسه‌ورنس که به اندازه‌ی یک خودرو است را به آرامی روی سطح می‌نشاند.
شاید این فرآیندها ناشدنی به نظر بیایند، ولی خودروی کنجکاوی هم در سال ۲۰۱۲ با همین شیوه و در همین گام‌ها بر سطح سیاره‌ی سرخ فرود آمد.
تنظیم و هماهنگیِ کل این عملیات که از زمان ورود به جو تا نشستن بر سطح حدود هفت دقیقه زمان می‌برد، همگی به کمک رایانه‌ی خودِ کاوشگر انجام می‌شود زیرا بهرام به اندازه‌ای از زمین دور است که ارتباط واکنش سریع و همزمان با آن ناشدنی است.
در این هفت دقیقه تنها کاری که از دست ما که روی زمینیم بر می‌آید شکیبایی است و انتظارِ شنیدن خبرِ "پیروزی عملیات".
هفته‌ی پیش فضاپیمای امید امارات با پیروزی در مدار بهرام جای گرفت و گردش به دور این سیاره را آغازید. یک روز بعد هم فضاپیمای تیان‌ون-۱ چین وارد مدار بهرام شد، در ماموریتی که به احتمال بسیار یک خودرو را هم تا چند ماه دیگر بر سطح این سیاره خواهد نشاند.
تلاش بعدی روز پنجشنبه‌ی این هفته انجام خواهد شد.مشکل اصلی اینجاست که جو بهرام از یک سو به اندازه‌ی کافی چگال هست که اگر نادیده‌اش بگیریم، فضاپیمایمان را آب کند، و از سوی دیگر به اندازه ای تنُک (رقیق) است که اگر برای فرود تنها به چتر نجات بسنده کنیم، فضاپیمایمان فرودی سخت انجام داده و با برخورد به سطح نابود خواهد شد.
بنابراین، چنان چه در این ویدیو نشان داده شده، کاوشگر پرسه‌ورنس که سرعتش در زمان برخورد به جو بهرام ۲۰ هزار کیلومتر بر ساعت خواهد بود، نخست با به کار بردن یک چتر نجات غول‌پیکر بیشترِ این سرعت را از دست خواهد داد، سپس برای کاستنِ هر چه بیشترِ سرعت به سراغ موشک‌هایش می‌رود و آنها را روشن می‌کند، و در پایان، اگر همه چیز تا اینجا خوب پیش رفته باشد، یک بالابر هوایی (Sky Crane) به کار گرفته می‌شود که با بندهایی، کاوشگر پرسه‌ورنس که به اندازه‌ی یک خودرو است را به آرامی روی سطح می‌نشاند.
شاید این فرآیندها ناشدنی به نظر بیایند، ولی خودروی کنجکاوی هم در سال ۲۰۱۲ با همین شیوه و در همین گام‌ها بر سطح سیاره‌ی سرخ فرود آمد.
تنظیم و هماهنگیِ کل این عملیات که از زمان ورود به جو تا نشستن بر سطح حدود هفت دقیقه زمان می‌برد، همگی به کمک رایانه‌ی خودِ کاوشگر انجام می‌شود زیرا بهرام به اندازه‌ای از زمین دور است که ارتباط واکنش سریع و همزمان با آن ناشدنی است.
در این هفت دقیقه تنها کاری که از دست ما که روی زمینیم بر می‌آید شکیبایی است و انتظارِ شنیدن خبرِ "پیروزی عملیات".
هفته‌ی پیش فضاپیمای امید امارات با پیروزی در مدار بهرام جای گرفت و گردش به دور این سیاره را آغازید. یک روز بعد هم فضاپیمای تیان‌ون-۱ چین وارد مدار بهرام شد، در ماموریتی که به احتمال بسیار یک خودرو را هم تا چند ماه دیگر بر سطح این سیاره خواهد نشاند.
----------------------------------------------
تلگرام، توییتر، و اینستاگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
instagram.com/1star.7sky
واژه‌نامه:
Mars - parachute - Perseverance lander - Sky Crane - Curiosity rover - Earth - UAE - Hope spacecraft - Chinese - Tianwen-1
منبع: apod.nasa
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان
0 دیدگاه شما:
ارسال یک نظر