یک ستاره در هفت آسمان: لحظه غروب از فضا این گونه است

در این نمای شکوهمند که اقیانوس‌ها و ابرهای سیاره‌مان، زمین را نشان می‌دهد، مرز آشکار و نمایانی که نشانگر گذرِ ناگهانی از روز به شب باشد به چشم نمی‌خورد. به جای آن، خط سایه یا "سایه‌مرزِ" پراکنده و افشانی که همچون یک گذار آرام و تدریجی از روشنی به تاریکی‌ست دیده می شود که در واقع همان گرگ و میشِ هنگام غروب است.

خورشید از سمت راست بر این چشم‌انداز تابیده و بخش بالایی ابرها نور آن را که به آرامی در اثر غبارِ موجود در لایه‌ی گشت‌سپهر (تروپوسفر)، پایین‌ترین لایه‌ی جوِ پَروَرَنده‌ی سیاره‌ی زمین، به سرخی می‌گراید بازمی‌تابانند.

بر فراز لبه‌ی بالایی بخش روزِ سیاره هم یک لایه‌ی مشخص و نمایان در بلندای جو دیده می‌شود که نور آبی آفتاب را می‌پراکند و به آرامی در سیاهی فضا فرو رفته و ناپدید می‌شود.

این تصویر در واقع یک تک-نمای دیجیتالی است که در ژوئن ۲۰۰۱ از درون ایستگاه فضایی بین‌المللی که در فرازای ۲۱۱ مایل دریایی (حدود ۳۹۰ کیلومتری) به گرد زمین می‌چرخد به ثبت رسیده است.
در این پیوند می‌توانید نشانه‌های زیستی سیاره‌مان را هم‌اکنون ببینید.

--------------------------------------------

تلگرام، توییتر، و اینستاگرام یک ستاره در هفت آسمان:

telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
instagram.com/1star.7sky

واژه‌نامه: