ابرهای ناهید خشک‌تر از آنند که میزبان زندگی باشند

ابرهای سیاره‌ی ناهید، که به طور عمده از اسید سولفوریک ساخته شده‌اند، آبِ بسیار کمتر و اسیدِ بسیار بیشتری از آن دارند که حتی سختی‌دوست‌ترین گونه‌های زیستی روی زمین هم بتوانند در آنها زنده بمانند. این یافته‌ی پژوهش تازه‌ای درباره‌ی زیست‌پذیریِ هوای این سیاره است و از هیجان نشانه‌هایی از زندگی احتمالی که به تازگی آنجا دیده شده می‌کاهد.

در سال ۲۰۲۰، یک گروه به رهبری جین گریوز در دانشگاه کاردیف بریتانیا نشانه‌هایی از یک مولکول به نام فسفین را در ابرهای زهرآگین ناهید پیدا کرد. فسفین روی زمین یکی از فرآورده‌های فرعیِ زندگی است و این دانشمندان هم چون نتوانستند راه دیگری برای تولید آن در ناهید پیدا کنند، گفتند که می‌تواند نشانه‌ی زندگی در آنجا باشد. [خبرش را اینجا خواندید: * نشانه‌های احتمالی زندگی در ناهید دیده شد!]

با این همه، بررسی تازه‌ای که جان هالزورث و همکارانش در دانشگاه کوینز بلفاست بر پایه‌ی آمیزه‌ای از کارهای آزمایشگاهی و مشاهدات کاوشگرهایی که در اواخر دهه‌ی ۷۰ و اوایل دهه‌ی ۸۰ به ناهید سر زده بودند انجام داده‌اند نشان می‌دهد که زندگی احتمالا در آن ابرها امکان‌ناپذیر است.

این نتیجه‌گیری بر پایه‌ی محاسبه‌های فعالیت آبی در ریزقطره‌های ابرها انجام شده، چیزی مانند سنجش نمناکی (رطوبت). "فعالیت آبی" برای آب خالص مایع ۱ است و "فعالیت آبی" برای خشکیِ کامل برابر با ۰ دانسته می‌شود. آنها فعالیت آبی برای ابرهای ناهید را کمتر از ۰.۰۰۴ اندازه گرفتند، تا اندازه‌ای به این دلیل که اسید در یک ریزقطره از فعالیت آبی آن می‌کاهد.

هالزورث می‌گوید این یک انباشت آب (غلظت آب) ۱۰۰ بابر کمتر از چیزی‌ست که برای جان‌سخت‌ترین میکروب‌های روی زمین نیازست: «این یک فاصله‌ی پُرنشدنی با چیزیست که زندگی برای فعالیت نیاز دارد.»

وی می‌افزاید در ناحیه‌ای به این خشکی، غشاهایی که یاخته‌ها (سلول‌ها) را کنار هم نگه می‌دارد از هم می‌پاشد: «حتی بردبارترین میکروب زمین در برابر خشکی هم شانسی برای زندگی در ناهید نخواهد داشت.»

بی‌شک، یک میکروب روی زمین نیازی به سرسختی کافی برای زنده ماندن در ناهید ندارد. یانوش پتکفسکی از بنیاد فناوری ماساچوست می‌گوید: «عملا هیچ جایی از زمین شرایط خشنِ ابرهای ناهید را ندارد.»«این ابرها بیش از ۱۰۰ برابر خشک‌تر از بیابان آتاکاما که خشک‌ترین جای زمین است هستند.»

این امکان هست که زندگی‌ای که توانسته در ناهید پدید بیاید سرسخت‌تر از اینجا باشد، یا شاید جانداران در آنجا اصلا بر پایه‌ی آب نباشند، برخلاف زندگی‌ای که می‌شناسیم.

کلارا سوزا-سیلوا از مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونین می‌گوید: «بی‌شک هیچ زندگی زمینی‌گونه‌ای -حتی سرسخت‌ترین جانورانِ سختی‌دوست ما- در آنجا به آن خوش نخواهد گذشت. ولی ما نمی‌دانیم قانون‌های کیهانی زیست‌شناسی چه هستند.» شوربختانه حتی نمی‌دانیم زندگی غیرزمینی‌گونه را چگونه باید شناسایی کنیم.

اگرچه احتمال وجود زندگی شناور در ابرهای ناهید چشم‌انداز خوبی ندارد، ولی شاید هنوز هم کورسوی امیدی باشد. گریوز می‌گوید: «اسیدیته برای ریزقطره‌های ابرهای ناهید بسیار نامعلوم است. همچنین احتمال می‌رود که شرایط [در آنجا] یکدست و یکنواخت نباشد (مانند زمین) و بنابراین بخش‌هایی از ابرها بتوانند مناسب‌تر از بخش‌های دیگر باشند.»

سه ماموریت برای رفتن به ناهید در یک دهه و اندی آینده برنامه‌ریزی شده که شاید بتوانند در گره‌گشایی از راز زیست‌پذیری ابرهای آن به ما کمک کنند. اگر زندگی‌ای متفاوت با زندگی زمینی در آنجا باشد، این کاوشگرها توان پیدا کردنشان را ندارند ولی این را می‌توانند روشن کنند که آیا جایی از جو سوزان ناهید هست که زندگی زمینی‌گونه شانسی برای پایداری داشته باشد یا نه.

پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر شده است.


--------------------------------------------

تلگرام، توییتر، و اینستاگرام یک ستاره در هفت آسمان:

telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
instagram.com/1star.7sky

واژه‌نامه:

Venus - sulphuric acid - acid - Earth - habitability - planet - Jane Greaves - Cardiff University - UK - phosphine - John Hallsworth - Queen’s University Belfast - water activity - microorganism - membrane - cell - microbe - Janusz Petkowski - Massachusetts Institute of Technology - Atacama desert - organism - extremophile - Clara Sousa-Silva - Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics - Nature Astronomy

منبع: نیوساینتیست
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

شبیه‌سازی از پیدایش نخستین ستارگان کیهان


اگر ویدیو اینجا اجرا نشد می‌توانید آن را در فیسبوک، تلگرام و یا توییتر یک ستاره در هفت آسمان هم ببینید
نخستین ستارگان چگونه پدید آمدند؟
برای کمک به یافتن پاسخ، شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای SPHINX از ستاره‌زایی در آغازین‌ترین روزهای تاریخ کیهان دید آمد که برخی از نتایج آن را می توانید در این ویدیو ببینید.
سن کیهان از زمان مهبانگ به این سو، بر پایه‌ی میلیون سال در گوشه‌ی بالای ویدیو نشان داده شده.
حتی با گذشت ۱۰۰ میلیون سال از مهبانگ، هنوز پراکندگی ماده در کیهان یکنواخت‌تر از آن بود که ستاره‌ای بتواند ساخته شود.   کیهان تاریک بود و تنها نور در آن، تابش زمینه بود [همان کهن‌ترین نور کیهان که اکنون در طیف ریزموج دیده می‌شود و از سرتاسر آسمان می‌آید-م].
به زودی بخش‌هایی چگال‌ترِ این موادِ سرشار از هیدروژن فشرده‌تر شدند و آغاز به ساختنِ نخستین ستارگان کیهان کردند.
در این ویدیوی زمان‌گریز، رنگ بنفش نماینده‌ی گاز است، رنگ سفید نماینده‌ی نور و رنگ طلایی هم نماینده‌ی پرتوهایی آنچنان پرانرژی‌ست که هیدروژن را می‌یوند (یونیده می‌کند) و آن را به الکترون‌ها و پروتون‌های باردار بخش می‌کند.
رنگ طلایی همچنین بزرگ‌ترین ستارگان را که در انفجارهای نیرومند ابرنواختری می‌میرند هم نمایندگی می‌کند.
دایره‌ی پیوست بخش مرکزیِ ویدیو را نشان می‌دهد، جایی که دارد یک کهکشان در آن ساخته می‌شود.
شبیه‌سازی تا حدود ۵۵۰ میلیون سالگی کیهان ادامه می‌یابد.
برای ارزیابی دقت شبیه‌سازی‌های SPHINX و پنداشت‌هایی که در آنها به کار رفته، نتایج آنها نه تنها با مشاهدات کنونیِ ژرفای کیهان سنجیده می‌شود، بلکه در آینده با رصدهای سرراست‌ترِ دوردست‌های کیهان که با تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا انجام خواهند گرفت هم سنجیده خواهند شد.

--------------------------------------------
تلگرام، توییتر و فیسبوک یک ستاره در هفت آسمان:

telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
facebook.com/1star7sky

واژه‌نامه:

star - SPHINX - computer simulation - star formation - Big Bang - background radiation - hydrogen -.time-lapse - ionize - electron - proton - supernova - galaxy - NASA - James Webb Space Telescope


منبع: apod.nasa
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

سومین مزه از امواج گرانشی هم دیده شد: برخورد سیاهچاله و ستاره نوترونی

برداشت هنری ازموج‌های گرانشی که در روند ادغام یک سیاهچاله و یک ستاره‌ی نوترونی پدید آمده‌اند

* مزه‌ی سوم امواج گرانشی هم یافته شد!

اخترشناسان برای نخستین -و دومین- بار به طور قطعی سیاهچاله‌ای را دیده‌اند که یک ستاره‌ی نوترونی را می‌بلعد. این دو رویداد سهمگین در بافت فضازمان چین‌هایی به نام موج گرانشی پدید آوردند که بیش از ۹۰۰ میلیون سال در راه بوده‌اند تا به آشکارسازهای زمین برسند.

نخستین رویداد (رویداد جی‌دبلیو۲۰۰۱۰۵) در ۵ ژانویه‌ی ۲۰۲۰  در رصدخانه‌ی ویرگو در ایتالیا و همچنین در یکی از دو آشکارسازِ لایگو در آمریکا دیده شد (آشکارساز دومِ لایگو در آن هنگام به طور موقت خاموش بود). در این رویداد، یک سیاهچاله به جرم حدود ۸.۹ برابر خورشید یک ستاره‌ی نوترونی به جرم حدود ۱.۹ برابر خورشید را بلعید.

رویداد دوم (جی‌دبلیو۲۰۰۱۱۵) تنها ده روز بعد، در ۱۵ ژانویه‌ی ۲۰۲۰ در هر سه آشکارساز دیده شد. در این رویداد، سیاهچاله‌ای به جرم حدود ۵.۷ برابر خورشید یک ستاره‌ی نوترونی به جرم حدود ۱.۵ برابر خورشید را در کام خود فرو برد. با آن که لایگو پیش از این هم رویدادهایی که می‌توانسته‌اند برخورد میان سیاهچاله‌ها و ستارگان نوترونی باشند را ردیابی کرده بود، ولی این دو رویداد به گونه‌ی چشمگیری آشکارتر و قطعی‌تر بودند.

از آنجا که این دو رویداد بسیار دوردست بودند، اخترشناسان نتوانستند هیچ نوری از آنها در آسمان ببینند. هرچند اگر نزدیک‌تر هم بودند شاید چنین نوری نمی‌دیدیم زیرا احتمال می‌رود در چنین رویدادی به دلیل این که سیاهچاله‌ها بسیار بزرگ‌تر از ستارگان نوترونی بوده‌اند، اصلا نور دیدنی تولید نشود.

آسترید لمبرتز، یکی از اعضای گروه لایگو در رصدخانه‌ی کوت دازور فرانسه (اوسی‌ای) می‌گوید: «شبیه‌سازی‌ها نشان می‌دهند که ستاره‌ی نوترونی به کلی بلعیده می‌شود، نه این که تکه پاره شود. احتمالا به یکباره درون سیاهچاله ناپدید می‌شود.»

مشاهداتی از این دست می‌توانند به ما کمک کنند تا به چگونگی پیدایش چنین همدم‌های شگرف و ناهمگونی پی ببریم. یک سیاهچاله و یک ستاره‌ی نوترونی می‌توانند مانند دو همدم، از مرگ دو ستاره‌ای که به گرد هم می‌چرخیده‌اند پدید بیایند، یا می‌توانند بعدتر در درازنای زندگی خود به یکدیگر برسند. نشانه‌هایی احتمالی از این هست که شاید سناریوی دوم برای رویداد دوم  درست باشد، ولی هیچ چیزِ به اندازه‌ی کافی قطعی نیست که بشود با اطمینان گفت.

دور بعدی برنامه‌های رصدی لایگو قرار است از نیمه‌ها تا اواخر ۲۰۲۲ آغاز شود، بنابراین باید در آن زمان بتوانیم شمار بیشتری از این همدم‌های شگفت‌انگیز و همچنین دیگر گونه‌های اجرام را بیابیم. نلسون کریستنسن، پژوهشگر لایگو در اوسی‌ای می‌گوید: «ما [رویدادهای مربوط به] سیاهچاله‌های دوتایی را دیده‌ایم، ستارگان نوترونی دوتایی را هم دیده‌ایم و اکنون به طور قطع یک دوتایی از هر دو را دیده‌ایم. اکنون نیاز به یک ابرنواختر یا یک تپ‌اختر چرخان داریم. این کار بزرگ بعدیمان خواهد بود.»

پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال لترز منتشر شده است.


--------------------------------------------

تلگرام، توییتر، و اینستاگرام یک ستاره در هفت آسمان:

telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
instagram.com/1star.7sky

واژه‌نامه:

black hole - neutron star - gravitational wave - Earth - Virgo observatory - Italy - Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory - LIGO - US - sun - Astrid Lamberts - Côte d’Azur Observatory - OCA - France - binary black hole - binary neutron star - Nelson Christensen - supernova - pulsar - The Astrophysical Journal Letters - GW200115

منبع: نیوساینتیست
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

شکارچی آسمان از چشم هابل

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
کمتر چشم‌اندازی در آسمان به اندازه‌ی پرورشگاه ستاره‌ای نزدیکمان، سحابی شکارچی (ام۴۲)، تخیل انسان را برمی‌انگیزد.
ابرهای گازی برافروخته و درخشان این سحابی ستارگانی داغ و جوان را در لبه‌ی یک ابر مولکولی میان‌ستاره‌ای غول‌پیکر، تنها ۱۵۰۰ سال نوری دورتر از زمین در میان گرفته‌اند.
سحابی شکارچی یکی از بهترین نمونه‌ها برای بررسی چگونگی پیدایش ستارگان است، تا اندازه‌ای به این دلیل که نزدیک‌ترین منطقه‌ی بزرگ ستاره‌زایی به زمین است و همچنین از این رو که ستارگان پرانرژیِ درونش با پرتوها و بادهای خود ابرهای گاز و غباری را که می‌توانستند جلوی دید ما را بگیرند کنار زده‌ و دیدگاهی خوب از گام‌های گوناگون در زندگی و فرگشت ستارگان به ما داده‌اند.
این تصویر که ابا بهره از داده‌های تلسکوپ فضایی هابل به دست آمده یکی از پاکیزه‌ترین و پُروضوح‌ترین عکس‌های سحابی شکارچی تا به امروز است.
سحابی شکارچی که پهنای کُلش به ۴۰ سال نوری می‌رسد در بازوی مارپیچی "شکارچی" کهکشان راه شیری جای دارد، همان بازویی که خورشید و خانواده‌اش هم در آنند.

--------------------------------------------
تلگرام، توییتر و فیسبوک یک ستاره در هفت آسمان:

telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
facebook.com/1star7sky

واژه‌نامه:

 Orion Nebula - M42 - molecular cloud - star - Hubble Space Telescope - spiral arm - Sun

منبع: apod.nasa
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

 


آیا آتشفشان‌های مریخ هنوز فعالند؟

تصویر ماهواره‌ای از ته‌نشسj آتشفشانی انفجاری تازه پیرامون یک شکاف در سامانه‌ی گوداله‌های سربروس در دشت الیسیوم

* به نظر می‌رسد خاکسترهای تیره‌رنگ در سیاره‌ی بهرام (مریخ) دستاوردِ یک فوران آتشفشانی به نسبت تازه و انفجاری باشند. اگر به زبان زمین‌شناسی بخواهیم بگوییم، بهرام شاید چندان هم یک سیاره‌ی مُرده نباشد.

یک سازند آتشفشانی که به تازگی در این سیاره یافته شده نشان از یک فعالیت سطحی احتمالی در ۵۰ هزار سال گذشته می‌دهد. این دستاورد پژوهشی تازه توسط پژوهشگران آزمایشگاه ماه و سیاره‌ای و بنیاد علوم سیاره‌ای دانشگاه آریزونا در توسان است.

دکتر دیوید هوروِث، نویسنده‌ی اصلی این پژوهش از بنیاد علوم سیاره‌ای می‌گوید: «این شاید جوان‌ترین ته‌نشستِ آتشفشانی باشد که تاکنون در بهرام ثبت شده.»

تصویرهای مداری تازه از دشت یا هامونه‌ی الیسیوم یک شکاف آتشفشانی به درازای ۳۲ کیلومتر را نشان می‌دهند که با یک ته‌نشست از مواد تیره به پهنای ۱۳ کیلومتر در بر گرفته شده.

زمین‌شناسان بر این باورند که این ساختار دستاورد یک فوران آذرآواری است که در آن، گازهای درونِ سنگ مذاب به جای این که جریانی آرامی از تفتال (ماگما) به راه بیندازد و در سطح سیاره‌ی سرخ پخش شود، به انفجاری خشن انجامیده است.

بیشتر کُنش‌های (فعالیت‌های) آتشفشانی بهرام ۳ تا ۴ میلیارد سال پیش رخ داده‌اند. تا به امروز هیچ شواهدی که نشان دهد بهرام هنوز توانایی کنش آتشفشانی دارد به دست نیامده بوده.

هوروث می‌گوید: «این ساختار بر روی جریان‌های گدازه‌ی پیرامون جای دارد و به نظر می‌رسد ته‌نشستِ به نسبت تازه و نازکی از خاکستر و سنگ باشد که یک شیوه‌ی فورانی متفاوت با ساختارهای آذرآواریِ شناسایی شده‌ی گذشته را نشان میدهد.»

«این فوران می‌توانسته خاکستر را تا فرازای ۱۰ کیلومتری به درون جو بهرام بیفشاند. این احتمال هست که این گونه از ته‌نشست‌ها فراوان‌تر بوده‌اند ولی فرسایش یافته یا دفن شده باشند.»

دشت یا هامونه‌ی الیسیوم، جایگاه آتشفشان انفجاری تازه (چارگوش سفید) و سطح‌نشین اینسایت

کاوشگر ایستگاهی اینسایت ناسا که اکنون سرگرم گوش دادن به بهرام‌لرزه‌ها است تاکنون دو رویداد لرزه‌ای را که از منطقه‌ی پیرامون این شکاف می‌آمدند اندازه گرفته، چیزی که نشانگر وجودِ فعالیت آتشفشانی زیر سطح است.

این منطقه همچنین تنها ۱۰ کیلومتر از جوان‌ترین دهانه‌ی بزرگ بهرام فاصله دارد، چیزی که نشان می‌دهد یک برخورد تازه می‌توانسته این فعالیت‌ها را به راه انداخته باشد.

جفری اندروز-هانا، استادیار دانشگاه آریزونا می‌گوید: «به نظر می‌رسد همه‌ی داده‌ها یک داستان را روایت می‌کنند: بهرام نمُرده.»

سیاره‌ی سرخ با چهار روبات روی سطح و ناوگانی از فضاپیماهای مدارگرد بیش از هر زمانی زیر نظر ماست. هیجان‌انگیزترین نتایج زمانی به دست می‌آیند که مشاهدات گوناگون بتوانند به هم گره بخورند.

فعالیت‌های آتشفشانی (مانند آنچه که این دانشمندان با بهره از داده‌های مدارگرد شناسایی بهرام ناسا یافته‌اند) شاید با مشاهدات خودروی کنجکاوی از "آروغها"ی متانی و احتمال وجود آن در جو بهرام جور شود.

متان، که هم می‌تواند در فعالیت آتشفشانی و هم چه بسا در فرآیندی زیستی پدید آمده باشد، هدف اصلی کاوشگر اروپایی "مدارگرد گازهای ناچیز" (یا مدارگرد گاز ردیاب) است، هرچند که تاکنون چیزی نیافته.


--------------------------------------------

تلگرام، توییتر و فیسبوک یک ستاره در هفت آسمان:

telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
facebook.com/1star7sky

واژه‌نامه:

volcanoe - volcanic eruption - Mars - planet - University of Arizona - Lunar and Planetary Laboratory - Planetary Science Institute - Tucson - Arizona - deposit - Dr David Horvath - Elysium Planitia - volcanic fissure - pyroclastic eruption - magma - Red Planet - NASA - InSight lander - marsquake - seismic event - crater - Associate Professor - Jeffrey Andrews-Hanna - Mars Reconnaissance Orbiter - Curiosity rover - methane - European Space Agency - Trace Gas Orbiter

منبع: skyatnightmagazine
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

ماه کاغذی در آسمان نارنجی


در نگاه نخست شاید این را مانند یک ماه کاغذی [برگرفته از نام آهنگی قدیمی] ببینید که دارد بر بومی از خورشید جابجا می‌شود. ولی این ابرها مقوایی نیستند و این چشم‌انداز هم کاردستی نیست.
این تصویر از آسمانی نارنجی رنگ واقعی است و از پیوند دیجیتالی دو نما (دو نوردهی) درست شده که از خورشیدگرفتگی چند هفته پیش گرفته شده بودند.
نمای نخست از پشت یک تلسکوپ معمولی گرفته شده و در آن، خورشید بیش از اندازه نور گرفته و ماه کمتر ازاندازه.
نمای دوم از پشت یک تلسکوپ خورشیدی گرفته شده و جزییاتی از فام‌سپهر (کروموسفر) خورشید که در پس‌زمینه است را نشان می‌دهد.
خورشید در طیف بسیار ویژه‌ای از رنگ سرخ که از هیدروژن گسیلیده می‌شود تصویربرداری شده و از همین رو بافتی بوم-مانند پیدا کرده است.
چندین زبانه روی لبه‌ی خورشید دیده می‌شود.
این تصویر در زمانی درست پیش از نشستن آفتاب در افق باختری شیلینگول، مغولستانی درونی، چین گرفته شده.
بی‌شک واقعیت اینست که ماه از نگ‌های چگال ساخته شده، خورشید از گازهای داغ و ابرها هم از ریزقطره‌ها و یا یخ آب شناور در هوا.

--------------------------------------------
تلگرام، توییتر و فیسبوک یک ستاره در هفت آسمان:

telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
facebook.com/1star7sky

واژه‌نامه:

Moon - canvas - Sun - solar eclipse - solar telescope - chromosphere - hydrogen - prominence - Xilingol - Inner Mongolia - China

منبع: apod.nasa
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

سحابی E

چندین رشته‌ی شگفت‌انگیز تاریک در صورت فلکی عقاب دیده می‌شوند.
در این تصویر یکی از رشته‌ها یا در واقع این سحابی‌های تاریک را می‌بینیم که به دلیل نمای ویژه‌اش به نام سحابی E و بر پایه‌ی جایگاهش (یا جایگاه‌هایش) در فرست سحابی‌های بارنارد به نام بی۱۴۲ و بی۱۴۳ خوانده می‌شود.
سحابی E حدود ۲۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و پهنایی به اندازه‌ی قرص کامل ماه را در آسمان می‌پوشاند. این سحابی را که به ویژه در ماه‌های تابستان نیمکره‌ی شمالی دیده می‌شود می‌توان با دوربین دوچشمی رصد کرد.
"سحابی‌های تاریک" را به نام‌های دیگری هم می‌شناسند. یکی از این نام‌ها "سحابی درآشامی یا حذبی" است، به این دلیل که نور دیدنی (مریی) که از اجرام پشتشان تابیده را به شدت درمی‌آشامند [و از همین رو تیره دیده می‌شوند-م].
نام دیگر "ابر مولکولی" است، به این دلیل که اغلب آنها چنان دمای پایینی دارند که به جای یون، چندین گونه مولکول پایدار می‌تواند در آنها پدید بیاید.
دمای پایینِ این ابرهای میان‌ستاره‌ای به شکل‌گیری گره‌های چگالِ گازی که می‌توانند با رُمبش بیشتر، ستارگان درخشان بسازند کمک می‌کند.

--------------------------------------------
تلگرام، توییتر و فیسبوک یک ستاره در هفت آسمان:

telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
facebook.com/1star7sky

واژه‌نامه:

constellation of Aquila - dark nebula - E Nebula - B142 - B143 - Barnard - full Moon - binoculars - Earth - absorption nebula - molecular cloud - molecule - star

منبع: apod.nasa
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

کیوان و شفق‌هایش در نور فروسرخ

شفق قطبی در سیاره‌ی کیوان در اثر چه پدید می‌آید؟
برای یافتن پاسخ این پرسش، دانشمندان صدها تصویر فروسرخی که فضاپیمای کاسینی و برای هدف‌های دیگر از کیوان گرفته بود را مرتب و دسته‌بندی کردند تا عکس‌هایی به شمارِ کافی از شفق در آنها بیابند و با پیوستن و ربط دادنِ دگرگونی‌های آنها به هم، فیلم‌هایی [از شفق کیوان] تهیه کنند.
پس از ساخته شدن، برخی از فیلم‌ها آشکارا نشان می‌دادند که "شفق کیوانی" نه تنها با زاویه‌ی خورشید تغییر می‌کند، بلکه چرخش خود سیاره نیز بر آن اثر دارد. افزون بر این، به نظر می‌رسد برخی از دگرگونی‌های شفقی مربوط به امواجی‌ست که ماه‌های کیوان در مغناطکره‌ی آن پدید می‌آورند.
تصویری که اینجا می‌بینید یک نمای رنگ زیف (کاذب) است که در سال ۲۰۰۷ گرفته شده بود و کیوان را در سه باند نور فروسرخ نشان می‌دهد.
حلقه‌های سیاره نورِ به نسبت آبیِ خورشید را باز می‌تابانند ولی خود سیاره در نور کم‌انرژی‌ترِ سرخ می‌درخشد. نواری از شفق جنوبی هم به رنگ سبز دیده می‌شود.
به تازگی پی برده‌ایم که شفق‌ها جو بالایی کیوان را گرم می‌کنند.
شناخت شفق‌های کیوان راهی به سوی بهتر شناختنِ شفق‌های زمینی می‌گشاید.
۴ تصویر جداگانه که دگرگونی‌های شفق قطبی کیوان در گذر زمان را نشان می‌دهند
--------------------------------------------
تلگرام، توییتر و فیسبوک یک ستاره در هفت آسمان:

telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
facebook.com/1star7sky

واژه‌نامه:

aurora - Saturn - infrared - Cassini spacecraft - Sun, - planet - magnetosphere - moon - Earth'

منبع: apod.nasa
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

تلاش دانشمندان برای تعیین زمانِ "سپیده‌دم کیهان"

تک‌نمایی از یک ویدیوی شبیه‌سازی از سپیده‌دم کیهان و پیدایش نخستین ستارگان و کهکشان‌ها

سپیده‌ی کیهان در زمانی میان ۲۵۰ تا ۳۵۰ میلیون سال پس از مهبانگ (انفجار بزرگ) دمید. سنجش‌های نجام گرفته روی شش تا از دوردست‌ترین کهکشان‌هایی که تاکنون دیده شده به پژوهشگران امکان داده تا دقیق‌ترین محاسبه‌ها را برای زمانِ پیدایشِ نخستین ستارگان کیهان انجام دهند.

ریچارد الیس از کالج دانشگاهی لندن می‌گوید: «پیش از سپیده‌دم کیهان، جهان هستی تاریک و تنها دربردارنده‌ی ابرهای هیدروژن بود و اکنون، ما بی‌شک با همه گونه ساختار زیبای کیهانی و تریلیون‌ها ستاره‌ی آسمان شب در بر گرفته شده‌ایم. پرسش اینجاست که همه‌ی اینها کی آغاز شدند؟»

الیس و همکارانش شش کهکشان از دورترین کهکشان‌هایی که تاکنون یافته شده را برگزیدند. از آنجایی که نور این کهکشان‌ها زمان درازی در راه بوده تا به چشم ما برسد، آنها را به گونه‌ای که میلیاردها سال پیش بوده‌اند می‌بینیم، ویژگی‌ای که از آنها پنجره‌هایی به روزگار آغازین کیهان ساخته است.

پژوهشگران این شش کهکشان را به کمک چهار تلسکوپ از پرقدرت‌ترین تلسکوپ‌های روی زمین رصد کردند تا بتوانند فاصله‌هایشان را با بیشترین دقتِ ممکن اندازه بگیرند و  سن ستارگان درونشان را بسنجند. این ستارگان دوردست از جمله‌ی نخستین ستارگانِ ساخته شده در کیهان هستند، بنابراین سنشان تاریخ سپیده‌دم کیهان را به ما می‌گوید. پژوهشگران این تاریخ را حدود ۱۳.۵ میلیارد سال پیش محاسبه کردند.

الیس می‌گوید: «اگر تنها سن یک کهکشان را اندازه می‌گرفتیم، بدبین‌ها می‌گفتند این لابد کهکشان ویژه و استثنایی بوده، ولی ما شش کهکشان را داریم. این نخستین برآورد معنادار برای زمانِ رخ دادنِ سپیده‌دم کیهان است، زیرا بر پایه‌ی شمارِ بزرگ و شایانِ توجهی از کهکشان‌هاست.»

هیچ یک از تلسکوپ‌های کنونی ما به اندازه‌ی کافی نیرومند نیستند که این نخستین ستارگان را به طور مستقیم ببینند، تنها دلیلش هم اینست که بسیار دورند. ولی الیس و همکارانش محاسبه کردند که بر پایه‌ی زمانی که برای سپیده‌دم کیهان به دست آورده‌اند، تلسکوپ فضایی جیمز وب باید بتواند آنها را ببیند. این تلسکوپ برای پرتاب در ماه نوامبر برنامه‌ریزی شده و این انشمندان از هم‌اکنون برای آغاز جستجوی این ستارگان وقت گرفته‌اند. الیس می‌گوید: «اکنون بسیار به تماشای مستقیمِ این لحظه‌ی هیجان‌انگیز و دراماتیک نزدیک شده‌ایم.»

پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر شده است.

نمایی از زمانی نزدیک به آغاز کیهان. این یکی از کهکشان‌هایی‌ست که پژوهشگران بررسی کردند. این کهکشان در زمانِ تنها ۵۰۰ میلیون سال پس از مهبانگ دیده می‌شود و به اندازه‌ای دور است که حتی از پشت نیرومندترین تلسکوپ‌ها هم پیکسلی دیده می‌شود

--------------------------------------------

تلگرام، توییتر و فیسبوک یک ستاره در هفت آسمان:

telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
facebook.com/1star7sky

واژه‌نامه:

big bang - galaxy - star - hydrogen - Richard Ellis - University College London - Earth - James Webb Space Telescope - Monthly Notices of the Royal Astronomical Society

منبع: نیوساینتیست
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

پایگاه‌های فضایی روی خورشید!

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
این دو چارچوب از پیوند نماهایی ویدیویی درست شده‌اند که در روزهای ۶ ژوئن (بالا) و ۱۸ ژوئن، از پشت یک تلسکوپ خورشیدیِ بی‌خطر و با بهره از فیلتر هیدروژن-آلفا گرفته شده بودند و هر یک جزییاتی بسیار خوب را از قرص خورشید و زبانه‌های غول‌پیکر در لبه‌های آن نشان می‌دهند.
نماها از جایی در پکن، چین گرفته شده‌اند و به جز خورشید، دو ایستگاه فضایی را که داشتند از برابر چهره‌ی ستاره‌ی مادریمان می‌گذشتند و در برابرِ روشنیِ آن به حالت سایه‌نما در آمده‌اند هم در خود ثبت کرده‌اند: ایستگاه فضایی تازه‌ی تیانگونگ چین و ایستگاه فضایی بین‌المللی.
ایستگاه فضایی بین‌المللی نزدیک مرکز چارچوبِ پایینی است و دارد از سمت چپِ منطقه‌ی فعال درخشان ای‌آر۲۸۳۳، زیر یک رشته‌ی خورشیدی حلقه‌زده‌ی بزرگ می‌گذرد.
ایستگاه فضایی چین با پیکره‌ای که مانند یک "+" و "-" است، دارد از زیر منطقه‌ی فعال ای‌آر۲۸۲۷ و سمت راستِ مرکز چارچوب بالایی می‌گذرد.
نماهای گذرِ هر دوی این پایگاه‌های فضایی با یک دستگاه و در یک سنجه‌ی پیکسلی گرفته شده‌اند. در هنگام گرفتن ویدیوها، فاصله‌ی ایستگاه فضایی بین‌المللی از دوربین حدود ۴۹۲ کیلومتر و فاصله‌ی ایستگاه چین هم بیش از ۴۰۰ کیلومتر بود.

--------------------------------------------
تلگرام، توییتر و فیسبوک یک ستاره در هفت آسمان:

telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
facebook.com/1star7sky

واژه‌نامه:

 solar telescope - hydrogen alpha - prominence - Sun - Beijing - China - transit - International Space Station - China - Tiangong Space Station - silhouette - active region - AR2833 - solar filament - AR2827 

منبع: apodnasa
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

کهکشانی بر فراز یک دودکش

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر

چشم شما تا کجا را می‌تواند ببیند؟
کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا) با فاصله‌ی ۲.۵ میلیون سال نوری از زمین، دورترین چیزی است که چشم نامسلح انسان می‌تواند به سادگی ببیند.
دیگر اجرام آسمان شب مانند ستارگان، سحابی‌ها و خوشه‌های ستاره‌ای، به طور معمول در فاصله‌های چند صد تا چندهزار سال نوری از زمین جای دارند.
همه‌ی اینها بسیار دور از سامانه‌ی خورشیدی، ولی درست درون کهکشان راه شیری خودمانند.
در این چشم‌انداز ژرف آسمان شب که با برنامه‌ریزی خوب از یک معدن قدیمی در جنوب پرتغال گرفته شده، همین کهکشانِ بیرون از راه شیری که ام۳۱ هم نامیده می‌شد را درست بر فراز یک دودکش می‌بینیم [اگر در نیمکره‌ی جنوبی باشید دو کهکشان بیرونی دیگر، ابرهای ماژلانی کوچک و بزرگ را هم به چشم خواهید دید-م].
تصویر با یک بار نوردهی، همزمان با ردگیری آسمان  گرفته شده و از همین رو نماهای پیش‌زمینه در اثر جابجایی دوربین اندکی تار شده‌اند ولی کهکشان آندرومدا بزرگ و آشکار دیده می‌شود.
بخش درخشان مرکزی آندرومدا به طور معمول تنها چیزی‌ست که چشم نامسلح از این کهکشان می‌بیند، ولی اینجا بازوان مارپیچی و بخش‌های کم‌نورتر و بیرونی‌ترِ این کهکشان را که روی هم بیش از ۴ قرص کامل ماه را می‌پوشاند نیز می‌توان دید.
گفتن ندارد که تا حدود ۵ میلیارد سال دیگر که آندرومدا در راه شیری ادغام شود، ستارگانِ آندرومدا خواهند توانست سرتاسر پهنه‌ی آسمان شب را بپوشانند.


--------------------------------------------

تلگرام، توییتر و فیسبوک یک ستاره در هفت آسمان:

telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
facebook.com/1star7sky

واژه‌نامه:

 Andromeda Galaxy - unaided eye - star - cluster - nebula - Solar System - Milky Way Galaxy - M31 - Portugal - galaxy - spiral arm - full moon

منبع: apod.nasa
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

پیدایش زودهنگام ابرسیاهچاله‌ها با خود-برهمکنشِ ماده تاریک

مشاهدات اخترفیزیکی نشان می‌دهند که ابرسیاهچاله‌ها (سیاهچاله‌های کلان‌جرم) از زمانی تنها ۸۰۰ میلیون سال پس از مهبانگ وجود داشته‌اند، زمانی که کیهان تنها ۶ درصد از سن کنونی را داشت. ریشه‌ی این اجرامِ فشرده هنوز در هاله‌ای از ابهام است؛ دقیق‌تر بگوییم، این یک راز بی‌اندازه بزرگ است که آنها چگونه توانسته بودند در چنین بازه‌ی زمانی کوتاهی از تاریخ کیهان به چنین جرم‌هایی برسند.

اکنون سه تن از فیزیکدانان نظری دانشگاه کالیفرنیا، ریورساید و بنیاد فیزیک کیهانی کاولیِ دانشگاه شیکاگو نظریه‌ای پیشنهاد کرده‌اند که در آن، هاله‌ای از ماده‌ی تاریک خود-برهمکنشگر (self-interacting) دستخوش ناپایداری می‌شود و منطقه‌ی مرکزی‌اش رُمبیده و یک تخم سیاهچاله می‌سازد.

سازوکار آشنایی که در اخترفیزیک برای توضیح ابرسیاهچاله‌ها به کار می‌رود رُمبش گازهای دست نخورده‌ی درون نیاکهکشان‌ها در کیهان آغازین است.

دکتر های-بو یو از بخش فیزیک و اخترشناسی دانشگاه کالیفرنیا، ریورساید می‌گوید: «ولی این سازوکار نمی‌تواند تخم سیاهچاله‌ای به اندازه‌ی کافی پُرجرم بسازد که بتواند ابرسیاهچاله‌های تازه دیده شده را در بر بگیرد- مگر این که تخم سیاهچاله دستخوش رشدی بی‌اندازه سریع شده باشد.»

«پژوهش ما یک توضیح جایگزین ارایه می‌دهد: یک هاله‌ی ماده‌ی تاریکِ خود-برهم‌کنشگر دستخوش ناپایداری گرانگرمایی (گرمایش گرانشی، gravothermal) می‌شود و منطقه‌ی مرکزی‌اش رُمبیده و یک تخم سیاهچاله می‌سازد.»

دکتر یی-مینگ ژونگ پژوهشگر بنیاد فیزیک کیهانی کاولی در دانشگاه شیکاگو می‌گوید: «زمان می‌برد تا یک سیاهچاله با برافزایش مواد پیرامونش رشد کند.»

«پژوهشنامه‌ی ما نشان می‌دهد که اگر ماده‌ی تاریک دارای خود-برهمکنش باشد، رُمبش گرانگرماییِ یک هاله می‌تواند به یک تخم سیاهچاله با جرم کافی بیانجامد. نرخ رشد آن با چشمداشت‌های عمومی سازگارتر خواهد بود.»

توضیحی که این پژوهشگران پیشنهاد می‌دهند این گونه کار می‌کند: ذرات ماده‌ی تاریک نخست زیر نفوذ گرانش گرد هم انباشته می‌شوند و یک هاله‌ی ماده‌ی تاریک پدید می‌آورند.

در روند تکامل و فرگشت این هاله، دو نیروی رقیب (گرانش و فشار) عمل می‌کنند. "گرانش" ذرات ماده‌ی تاریک را به دورن می‌کشاند و "فشار" آنها را رو به بیرون هل می‌دهد.

اگر ذرات ماده‌ی تاریک هیچ خود-برهمکنشی نداشته باشند، پس هنگامی که گرانش آنها را به سوی مرکز هاله می‌کشاند داغ‌تر می‌شوند، یعنی سریع‌تر حرکت می‌کند، فشار به گونه‌ی کارآمدی افزایش می‌یابد و آنها دوباره به بیرون می‌جهند.

ولی اگر ذرات ماده‌ی تاریک دارای خود-برهمکنش باشند، این خود-برهمکنش می‌تواند گرما را از ذرات داغ‌تر به نزدیکِ ذرات سردتر منتقل کند. این کارِ ذرات ماده‌ی تاریک را برای بیرون جهیدن دشوار می‌کند.

دکتر یو می‌گوید: «هاله‌ی مرکزی، که می‌رمبد و سیاهچاله می‌شود، دارای تکانه‌ی زاویه‌ای است، یعنی می‌چرخد.»

خود-برهمکنش‌ها می‌توانند باعث گران‌روی یا اصطکاک شوند، چیزی که باعث هدررفتِ (اِفتالشِ) تکانه‌ی زاویه‌ای می‌شود. در هنگام فرآیند رُمبش، هاله‌ی مرکزی که جرم ثابتی دارد، شعاعش کوچک می‌شود و نرخ چرخشش به دلیل گران‌روی کُند می‌شود.

با ادامه‌ی این روند، هاله‌ی مرکزی کم کم تا جایی می‌رُمبد که به حالت تکینه می‌رسد: یک تخم سیاهچاله. این تخم می‌تواند با برافزایش مواد باریونی (دیدارپذیر) پیرامونش مانند گازها و ستارگان، رشد کرده و پرجرم‌تر شود.

دکتر یو می‌گوید: «برتری سناریوی ما اینست که جرم تخم سیاهچاله می‌تواند بالا باشد زیرا از رمبشِ یک هاله‌ی ماده‌ی تاریک پدید آمده. بنابراین می‌تواند در بازه‌ی زمانیِ به نسبت کوتاهی به یک ابرسیاهچاله تبدیل شود.»

انگاره‌ی (فرضیه‌ی) این دانشمندان انگاره‌ی نو و تازه‌ایست زیرا چنان چه در پژوهشنامه‌شان آمده، اهمیت باریون‌ها را برای کار کردنِ این پنداشت شناسایی کرده است.

وی-شیانگ فنگ، دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه کالیفرنیا، ریورساید می‌گوید: «نخست، ما نشان می‌دهیم که وجود باریون‌ها، مانند گازها و ستارگان، می‌تواند به گونه‌ی چشمگیری سرعتِ به راه افتادنِ رمبش گرانگرماییِ یک هاله را بالا ببرد و تخم سیاهچاله در زمانی به اندازه‌ی کافی زود شکل بگیرد.»

«دوم، نشان می‌دهیم که خود-برهمکنش‌ها می‌توانند باعث گران‌روی شوند که آن هم به هدررفت تکانه‌ی زاویه‌ایِ پسماندِ هاله‌ی مرکزی می‌انجامد.»

«سوم، روشی را برای آزمودنِ شرایط برای پیدایش ناپایداری نسبیت عامیِ هاله‌ی رُمبیده پدید می‌آوریم، که تضمین می‌دهد اگر شرایط برآورده شود، یک تخم سیاهچاله بتواند شکل بگیرد.»

پژوهشنامه‌ی این گروه در نشریه‌ی آستروفیزکال جورنال لترز منتشر شده است.


-------------------------------------------

تلگرام، توییتر و فیسبوک یک ستاره در هفت آسمان:

telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
facebook.com/1star7sky

واژه‌نامه:

supermassive black hole - Big Bang - University of California - Riverside - University of Chicago - Kavli Institute for Cosmological Physics - halo - self-interaction - dark matter - black hole - protogalaxy - Hai-Bo Yu - Department of Physics and Astronomy - gravothermal instability - Yi-Ming Zhong - angular momentum - viscosity - friction - radius - singular state - accretion - baryon - star - Wei-Xiang Feng - general relativistic instability - Astrophysical Journal Letters

منبع: sci-news
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

مارپیچ آراسته و باشکوه

این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
کهکشان مارپیچیِ فرسازِ مسیه ۹۹ در سنجه‌ی کیهانی هم بسیار شکوهمند به نظر می‌رسد.
این تصویر با پردازشی تازه به دست آمده و چهره‌ی کامل این کهکشان را نشان می‌دهد که پهنه‌ای به گستردگی ۷۰ هزار سال نوری را می‌پاشاند.
این نمای پُروضوح از پیوند داده‌های تصویری فرابنفش، نور دیدنی (مریی) و فروسرخِ تلسکوپ فضایی هابل پدید آمده است.
کهکشان ام۹۹ با فاصله‌ی ۵۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی آراسته‌ی گیسو جای دارد. این مارپیچی رونما (از روبرو دیده می‌شود) یکی از اعضای خوشه‌ی کهکشانی دوشیزه است.
ام۹۹ که با نام ان‌جی‌سی ۴۲۵۴ هم رده‌بندی شده در گذشته رویارویی نزدیکی با یکی دیگر از کهکشان‌های خوشه‌ی گیسو داشته که گویا آرایش بازوان مارپیچی آبی‌فام و خوش‌ریختش را کمی به هم زده است.
--------------------------------------------
تلگرام، توییتر و فیسبوک یک ستاره در هفت آسمان:

telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
facebook.com/1star7sky

واژه‌نامه:

spiral galaxy - Messier 99 - M99 - ultraviolet - visible - infrared - Hubble Space Telescope - constellation Coma Bernices - face-on - Virgo Galaxy Cluster - NGC 4254 - spiral arm

منبع: apod.nasa
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان

Blogger template 'Browniac' by Ourblogtemplates.com 2008

بالای صفحه