منظومه خورشیدی با یک تونل مغناطیسی در بر گرفته شده
 |
| چپ: یک تونل پیچدار با خط‌هایی که توسط چراغ‌های تونل و خط‌کشی‌های جاده درست شده‌اند و هندسه‌ای همانندِ مدل پیشنهادی "مهمیز قطب شمال" و "منطقه‌ی بادبزنی" را ساخته‌اند. راست: آسمان به گونه‌ای که در موج‌های رادیویی قطبیده دیده می‌شود. خط‌های ونگوگ-مانند جهت میدان مغناطیسی را نشان می‌دهند. |
"مهمیز قطب شمال" و "منطقه‌ی بابزنی" دو ساختار رادیویی درخشان و بزرگ-مقیاس هستند که در دو سمت مخالف آسمان دیده می‌شوند. بر پایه‌ی پژوهشی تازه، این ساختارها در حقیقت به هم پیوسته‌اند و از رشته‌های بلند مغناطیده و همراستا تشکیل شده‌اند؛ این پیوند چیزی را پدید آورده که همانند دالانی (تونلی) پیرامون سامانه‌ی خورشیدی به نظر می‌رسد.
دکتر جنیفر وست، اخترشناس بنیاد اخترشناسی و اخترفیزیک دانلپ در دانشگاه تورنتو می‌گوید: «اگر می‌خواستیم در آسمان جستجو کنیم، این ساختار دالان-مانند را تقریبا درست در هر جهتی که نگاه می‌کردیم می‌دیدیم- یعنی اگر چشمانی داشتیم که می‌توانست پرتوی رادیویی را ببیند.»«ما درباره‌ی این دو ساختار که آنها را مهمیز قطب شمال و منطقه‌ی بابزنی می‌خوانیم از دهه‌ی ۶۰ آگاهی داشتیم.»
دکتر وست و همکارانش بر این باورند که نخستین اخترشناسانی اند که این ساختارها را همچون یک ساختار یگانه به هم پیوند می‌دهند.
مهمیز قطب شمال و منطقه‌ی بابزنی که از ذرات باردار و یک میدان مغناطیسی
تشکیل شده‌اند، همچون ریسمان‌هایی یا طناب‌هایی بلند هستند. آنها حدود ۳۵۰
سال نوری از ما فاصله دارند و درازایشان به حدود ۱۰۰۰ سال نوری می‌رسد.
دکتر
وست می‌گوید: «در ۱۹۶۵، اخترشناسان گمان بردند که این سیگنال‌های قطبیده‌ی
رادیویی می توانند از دید ما از بازوی محلی کهکشان (بازوی شکارچی) بیایند، از درون
آن.»«آن مقاله (مقاله‌ی سال ۱۹۶۵) به من انگیزه داد تا این نظریه را گسترش
دهم و مدل خود را با داده‌های بسیار بهتری که تلسکوپ‌هایمان امروزه به ما
می دهند گره بزنم.»
 |
| نقشه‌ی کهکشان راه شیری که جایگاه و اندازه‌ی رشته‌های پیشنهادی در آن نمایانده شده؛ چارچوب پیوست نمایی دقیق‌تر را از منطقه‌ی محلی نزدیک سامانه‌ی خورشیدی و جایگاه حباب محلی و ابرهای گوناگون غبار در این نزدیکی نشان می‌دهد. |
این پژوهشگران یک مدل رایانه‌ای درست کردند که آنچه آسمان رادیویی باید از زمین به نظر برسد را محاسبه می‌کرد. این مدل به آنها امکان داد تا ساختار پیرامون سامانه‌ی خورشید را بسازند و نیز به آنها نشان داد که آسمان از پشت تلسکوپ‌های پیشرفته چگونه باید به نظر برسد.
پرفسور برایان گانسلر، او هم از بنیاد اخترشناسی و اخترفیزیک دانلپ در دانشگاه تورنتو می‌گوید: «این کار بی‌اندازه هوشمندانه‌ایست.»
مدلِ "تونل"ِ این گروه بینشی نوین نه تنها برای جامعه‌ی علمی به امغان می‌آورد، بلکه پنداشتی (مفهومی) پیشگامانه برای بقیه‌ی ما که درگیر آنیم نیز خواهد بود.
دکتر وست می‌گوید: «من فکر می‌کنم تصور این که این ساختارها همه جا، هر جایی از آسمان شب که نگاه می‌کنیم هستند هراس‌انگیز است.»
یافته‌های این دانشمندان در نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال منتشر خواهد شد.
-------------------------------------------------
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
facebook.com/1star7sky
واژه‌نامه:
منبع: sci-news
0 دیدگاه شما:
ارسال یک نظر