یک ستاره در هفت آسمان: نگاه هابل به ابری تاریک که ستارگان نوزاد را در دلش پرورش می‌دهد

در این تصویرِ تلسکوپ فضایی هابل بخشی از یک سحابی تاریک به نام "ال‌دی‌ان ۱۱۶۵" در صورت فلکی قیفاووس را می بینیم. ال‌دی‌ان ۱۱۶۵ عضو مجوعه‌ای به نام "کاتالوگ سحابی‌های تاریکِ لیندز" (LDN) است که نخستین بار در ۱۹۶۲ منتشر شد.

سحابی‌های تاریک که به نام سحابی‌های درآشامی (جذبی) هم شناخته می‌شوند ابرهایی از گاز و غبارند که نه هیچ نوری می‌گسیلند و نه هیچ نوری را بازمی‌تابانند، تنها کاری که انجام می‌دهند جلوگیری از نوریست که ستارگان پشتشان می‌گسیلند.

این ابرها دربردارنده‌ی انبوهی از غبارند، چیزی که به آنها اجازه می‌دهد تا نورِ دیدنی (مریی) که از ستارگان یا سحابی‌های دورتر از خودشان می‌آید را دربیاشامند (جذب کنند) و نگذارند به چشم ما برسد.

سحابی‌های تاریک به اندازه‌ای تاریکند که از آنان به نام "سوراخ هایی در آسمان" یاد می‌شود، ولی در حقیقت آنها می‌توانند سرشار از کُنش و فعالیت باشند، با ستارگانی که گاهی در ابرهای فشرده و چگالشان ساخته می‌شود.

هابل این نطقه را به عنوان بخشی از پژوهش پیش‌ستارگان رصد کرده. پیش‌ستارگان هسته‌های داغ و چگالِ ستارگان نوزادند که دارند در فرایند شکل‌گیری ستاره، گاز و غبار روی هم می‌اندوزند.

ناحیه‌ی روشن در این تصویر به احتمال بسیار یک منطقه‌ی ستاره‌زا است که می‌تواند یک یا چند پیش‌ستاره‌ی جوان در خود داشته باشد.

پژوهش‌های بیشتر روی سحابی‌های تاریکی مانند ال‌دی‌ان ۱۱۶۵ به ما کمک خواهد کرد تا سرشت این ابرهای تاریک و پُرغبار و پرورشگاه‌های ستاره‌ای که می‌توانند در دلشان پنهان شده باشند را بهتر بشناسیم.