یک ستاره در هفت آسمان: ماه در لبه سایه زمین

سایه‌ی مرکزی تاریک زمین مانند مخروطی‌ست که نوکش در فضاست و دارای سِکنج‌گاه یا سطح مقطعی دایره‌ایست. هرچند که در فاصله‌ی مداری ماه، از آن پهن‌تر است.
ولی در رویداد ماه‌گرفتگی ۱۸/۱۹ نوامبر، بخشی از ماه بیرون از سایه‌ی دایره‌ایِ زمین بود.
تصویری که اینجا می‌بینید از پیوند ۵ نمای پیاپی درست شده که در درازنای حدود ۱.۵ ساعت گرفته شده بودند و گامِ گرفتگیِ تقریبا کامل را هم در بر دارند.
این ۵ نما در کنار هم، کمانی از سکنج‌گاهِ دایره‌ایِ سایه‌ی زمین را نمایان کرده‌اند؛ نمای مرکزی هم بیشینه‌ی گرفتگی را نشان می‌دهد.
در این نمای مرکزی می‌بینیم که حتی در زمان بیشینه‌ی گرفتگی هم یک بُرشِ باریک از سطح ماه بیرون از خمِ سایه است.
گفتن ندارد که سطح ماه حتی در سایه‌ی زمین هم به طور کامل تاریک نیست، بلکه نور خورشید را که از هوای زمین گذشته و با پراکنش در آن، به رنگ سرخ درآمده بازمی‌تاباند و به رنگ سرخِ تیره دیده می‌شود.

--------------------------------------------------