غولی که می‌آید ولی با چشم دیده نخواهد شد!
دنباله‌دار برناردینلی-برنشتاین با پهنای ۱۳۷ کیلومتر (۸۵ مایل) دارد به سوی بخش درونی سامانه‌ی خورشیدی پیش می‌آید. این دنبله‌دار که در سال ۲۰۲۱ شناسایی شد، رسما بزرگ‌ترین دنباله‌داریست که تاکنون دیده شده.
 |
| تصویری که در پیمایش انرژی تاریک گرفته شده و دنباله‌دار برناردینلی-برنشتاین را دراکتبر ۲۰۱۷ نشان می‌دهد- این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر |
این رکوردِ تازه، که در تارنمای arXiv گزارش شده و اکنون برای انتشار در نشریه‌ی آسترونومی اند آستروفیزیکز لترز پذیرفته شده، رکورد دنباله‌دار هیل-باپ را هم می‌شکند. هیل-باپ که در سال ۱۹۹۵ یافته شد و در سال ۱۹۹۶ با چشم نامسلح دیده می‌شد، دارای پهنای ۷۴ کیلومتر بود. برآورد کنونی از پهنای دنباله‌دار برناردینلی-برنشتاین که به نام "۲۰۱۴ یوان۲۷۱" هم شناخته می‌شود حدود ۱۳۷ کیلومتر است.
دنباله‌دار برناردینلی-برنشتاین به نام یابندگانش نامیده شده: گری برنشتاین، کیهان‌شناس دانشگاه پنسیلوانیا و پدرو برناردینلی، پژوهشگر پسادکترای دانشگاه واشنگتن که نخستین بار این دنباله‌دار را در پایگاه داده‌های "پیمایش انرژی تاریک" شناسایی کردند. این داده‌های تصویری از این دنباله‌دار به سال ۲۰۱۴ برمی‌گشت و از همین روست که شماره‌ی این سال در عنوان علمی رسمی آن آورده شده. برناردینلی و برنشتاین در بررسی تصویرهای سال‌های بعد یک نقطه‌ی ریز را دیدند که جابجا می‌شد.
در آن زمان، این دنباله‌دار بسیار دورتر از آن بود که پژوهشگران بتوانند سنجش خوبی برای بزرگی‌اش انجام دهند، هرچند توانستند بگویند احتمالا بسیار بزرگ است. این دنباله‌دار از ابر اورت می‌آید، ابری از تکه‌های سنگ و یخ شناور در لبه‌ی سامانه‌ی خورشیدی. مدار دنباله‌دار برناردینلی-برنشتاین آن را تا فاصله‌ای به دوریِ یک سال نوری از خورشید می‌برد و ۵.۵ میلیون سال زمان می‌برد تا کامل شود.
برناردینلی-برنشتاین اکنون دارد راهش به سوی بخش درونی سامانه‌ی خورشیدی را می‌پیماید و در سال ۲۰۳۱ به نزدیک‌ترین فاصله‌ی زمین می‌سد، گرچه نه آنچنان نزدیک که مایه‌ی نگرانی شود- به گزارش لایوساینس، این دنباله‌دار درست بیرون از مدار کیوان خواهد ماند [از آنجا جلوتر نخواهد آمد].
این پژوهش تازه به رهبری امانوئل للوش، اخترشناس رصدخانه‌ی پاریس انجام شد و در آن از داده‌هایی که آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) در آمریکای جنوبی در اوت ۲۰۲۱، زمانی که دنباله‌دار در فاصله‌ی ۱۹.۶ ای‌یو بود گرد آورد بهره گرفته شد (ای‌یو یا یکای اخترشناسی فاصله‌ی زمین تا خورشید، هم‌ارز حدود ۱۵۰ میلیون کیلومتر است). پژوهشگران پرتوهای ریزموج بازتابیده از هسته‌ی دنباله‌دار را بررسی کردند و با بهره از این طول موج‌های نور بازتابیده توانستند اندازه‌ی آن را بسنجند. به گفته‌ی پژوهشگران، این دورترین فاصله‌ای‌ست که تاکنون چنین سنجشی در آن انجام شده.
پژوهشگران افزودند هیجان‌انگیزست که با وجود چنین دوری‌ای، این سنجش انجام شده، زیرا برناردینلی-برنشتاین به احتمال بسیار تا زمان رسیدن به نزدیک زمین، پیکرش به اندازه‌ی چشمگیری کوچک‌تر خواهد شد. با نزدیک‌تر شدن این دنباله‌دار به خورشید، دُمِ گاز و غباری‌اش گسترده‌تر شده و بدنه‌ای اصلی‌اش آب شده، کوچک خواهد شد.
این دنباله‌دار برخلاف هیل-باپ که در نزدیک‌ترین فاصله‌اش دیده می‌شد، برای چشم نامسلح دیدارپذیر نخواهد بود، ولی چشمداشت دانشمندان اینست که چیزهای بسیاری درباره‌ی اجرام ابر اورت از این مهمان بیاموزند. للوش و همکارانش می‌گویند تلسکوپ‌های بزرگی مانند آرایه‌ی آتاکاما به دانشمندان امکان خواهند داد تا به هنگام گذشتن این دنباله‌دار، آگاهی‌های بیشتری درباره‌ی همنهش شیمیایی‌اش به دست آورند. همچنین پژوهشگران باید به زودی درباره‌ی دما، چرخش و پیکره‌ی این دنباله‌دار هم بیشتر بدانند.
--------------------------------------------------
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
facebook.com/1star7sky
واژه‌نامه:
منبع: لایوساینس
0 دیدگاه شما:
ارسال یک نظر