یک ستاره در هفت آسمان: این همه چیزیست که می‌توانیم ببینیم

تا کجا را می‌توانیم ببینیم؟
فرض کنید که چشم ما بتواند هر گونه پرتویی پیرامونمان است را ببیند، در این صورت، در زمان کنونی، همه‌ی چیزهایی که می‌بینیم و هر چیزی که بتوانیم ببینیم همگی با هم "جهانِ دیدارپذیر" را ساخته‌اند.

در طیف‌های نور، دورترین نوری که می‌توانیم ببینیم تابش زمینه‌ی ریزموج کیهان است، تابشی که از زمانی در ۱۳.۸ میلیارد سال پیش می‌آید، از روزگاری که جهان هستی مات و کدر بود، مانند ابر چگالی از مه.

برخی از نوترینوها و موج‌های گرانشی‌ای که پیرامون ماست ریشه در زمانی دورتر از تابش زمینه دارند، ولی ما انسان‌ها هنوز توان فنی برای آشکارسسازی آنها را نداریم.

این تصویر، جهان دیدارپذیر را در یک مقیاس لگاریتمی (هر چه دورتر شده، فشرده‌تر شده) نشان می‌دهد. زمین و خورشید و اجرام سامانه‌ی خورشیدی در مرکز دیده می‌شوند و گرداگرد آنها را به ترتیب، ستارگان نزدیک، کهکشان‌های نزدیک، کهکشان‌های دوردست، رشته‌های مواد آغازین، و در پایان هم تابش زمینه‌ی ریزموج گرفته.

پنداشت معمول کیهان‌شناسان اینست که جهان دیدارپذیر ما خودش تنها بخشِ نزدیکِ یک هستیِ بزرگ‌تر به نام "کیهان" است که در آن نیز همین قانون‌های فیزیکی برقرار است.

با این همه، اندیشه‌ها و باورهایی هم هست که اگرچه بر پایه‌ی استدلال‌های فرضی‌اند ولی اندیشه‌های پرطرفداری‌اند و بر پایه‌ی آنها، حتی کیهان خود ما هم بخشی از یک چندجهانی (چندکیهانی) است که می‌توانند قانون‌های فیزیکی متفاوت، یا ثابت‌های فیزیکی متفاوت، یا بُعدهای بیشتری نسبت به کیهان ما داشته باشند و یا این که تنها می‌توانند نمونه‌هایی از کیهان استاندارد ما با تفاوت‌های شانسی اندکی باشند.

--------------------------------------------------