بر پایه داده‌های محرمانه، یک جرم میان‌ستاره‌ای در سال ۲۰۱۴ بر فراز زمین منفجر شده بوده
داده‌های طبقه‌بندی شده (محرمانه) تا ۳ سال دانشمندان را از تایید یافته‌شان بازداشته بود.
بر پایه‌ی یادداشتی که به تازگی توسط فرماندهی فضایی ایالات متحده (یواس‌اس‌سی) منتشر شده، یک آذرگوی یا گوی آتشین که در سال ۲۰۱۴ سینه‌ی آسمان بر فراز پاپوآ گینه‌ی نو را شکافته بود در حقیقت جرمی پرسرعت از یک سامانه‌ی ستاره‌ای دیگر بوده.
بر پایه‌ی پژوهشنامه‌ای که در سال ۲۰۱۹ درباره‌ی این جرم در تارنمای arXiv منتشر شد، این جرم یک شهاب کوچک به پهنای تنها ۰۴۵ متر بود که در روز ۸ ژانویه‌ی ۲۰۱۴، در پایان سفری فضایی با سرعت بیش از ۲۱۰ هزار کیلومتر بر ساعت، بسیار سریع‌تر از سرعت میانگین شهاب‌هایی که درون سامانه‌ی خورشیدی می‌گردند، به جو زمین کوبیده شد.
پژوهش سال ۲۰۱۹ می‌گفت سرعت این شهاب کوچک و همچنین مسیر مداری آن، با قطعیت ۹۹ درصد ثابت می‌کند که خاستگاه این جرم بسیار فراتر از سامانه‌ی خورشیدی بوده، به نوشته‌ی نویسندگان این پژوهش: «چه بسا از ژرفای درون یک سامانه‌ی سیاره‌ای و یا ستاره‌ای در قرص انبوهِ کهکشان راه شیری.» ولی با وجود اطمینانِ تقریبا کاملِ آنها، پژوهشنامه‌شان هرگز نه بررسی دوباره شد و نه در نشریه‌ای علمی منتشر شد، چرا که برخی از داده‌های مورد نیاز برای تایید محاسبه‌های آنها توسط دولت آمریکا محرمانه (طبقه‌بندی شده) در نظر گرفته شده بود.
اکنون انشمندان یواس‌اس‌سی رسما یافته‌های این گروه را تایید کرده‌اند. در یادداشتی به تاریخ ۱ مارس که در ۶ آوریل هم در توییتر منتشر شده، سپهبد جان ئی. شاو، جانشین فرماندهی یواس‌اس‌سی نوشته که بررسی‌های سال ۲۰۱۹ روی این آذرگوی "برای تاییدِ یک مسیر میان‌ستاره‌ای به اندازه‌ی کافی دقیق بود."
بر پایه‌ی یادداشتی که به تازگی توسط فرماندهی فضایی ایالات متحده (یواس‌اس‌سی) منتشر شده، یک آذرگوی یا گوی آتشین که در سال ۲۰۱۴ سینه‌ی آسمان بر فراز پاپوآ گینه‌ی نو را شکافته بود در حقیقت جرمی پرسرعت از یک سامانه‌ی ستاره‌ای دیگر بوده.
بر پایه‌ی پژوهشنامه‌ای که در سال ۲۰۱۹ درباره‌ی این جرم در تارنمای arXiv منتشر شد، این جرم یک شهاب کوچک به پهنای تنها ۰۴۵ متر بود که در روز ۸ ژانویه‌ی ۲۰۱۴، در پایان سفری فضایی با سرعت بیش از ۲۱۰ هزار کیلومتر بر ساعت، بسیار سریع‌تر از سرعت میانگین شهاب‌هایی که درون سامانه‌ی خورشیدی می‌گردند، به جو زمین کوبیده شد.
پژوهش سال ۲۰۱۹ می‌گفت سرعت این شهاب کوچک و همچنین مسیر مداری آن، با قطعیت ۹۹ درصد ثابت می‌کند که خاستگاه این جرم بسیار فراتر از سامانه‌ی خورشیدی بوده، به نوشته‌ی نویسندگان این پژوهش: «چه بسا از ژرفای درون یک سامانه‌ی سیاره‌ای و یا ستاره‌ای در قرص انبوهِ کهکشان راه شیری.» ولی با وجود اطمینانِ تقریبا کاملِ آنها، پژوهشنامه‌شان هرگز نه بررسی دوباره شد و نه در نشریه‌ای علمی منتشر شد، چرا که برخی از داده‌های مورد نیاز برای تایید محاسبه‌های آنها توسط دولت آمریکا محرمانه (طبقه‌بندی شده) در نظر گرفته شده بود.
اکنون انشمندان یواس‌اس‌سی رسما یافته‌های این گروه را تایید کرده‌اند. در یادداشتی به تاریخ ۱ مارس که در ۶ آوریل هم در توییتر منتشر شده، سپهبد جان ئی. شاو، جانشین فرماندهی یواس‌اس‌سی نوشته که بررسی‌های سال ۲۰۱۹ روی این آذرگوی "برای تاییدِ یک مسیر میان‌ستاره‌ای به اندازه‌ی کافی دقیق بود."
 |
| یادداشت تازه‌ی فرماندهی فضایی ایالات متحده (یواس‌اس‌سی) درباره‌ی آذرگوی سال ۲۰۱۴ |
این یادداشت افزوده که این تایید به گونه‌ی پس‌کنشی (در گذشته)، شهاب سال ۲۰۱۴ را نخستین جرم میان‌ستاره‌ایی می‌سازد که تاکنون در سامانه‌ی خورشیدی دیده شده. بر پایه‌ی یادداشت یواس‌اس‌سی، یافته شدن این جرم به سه سال پیش از یافته شدنِ اواموآموا می‌رسد، جرم سیگار-مانندِ اکنون پرآوازه‌ای که آن هم بسیار سریع‌تر از آن بود که ریشه در خود سامانه‌ی خورشیدی داشته باشد. (به گفته‌ی ناسا، اوموآموا بر خلاف شهاب سال ۲۰۱۴، بسیار دور از زمین شناسایی شد و دیگر دارد از سامانه‌ی خورشیدی بیرون می‌رود.)
امیر سراج، دانشمند ایرانی و فیزکدان نظری در دانشگاه هاروارد و نویسنده‌ی اصلی پژوهشنامه‌ی سال ۲۰۱۹ به نشریه‌ی وایس گفت که او هنوز می‌خواهد پژوهشنامه‌ی اصلی را منتشر کند تا جامعه‌ی علمی بتواند کار را از جایی که او و همکارانش بازایستادند ادامه دهد. از آنجایی که این شهاب بر فراز اقیانوس آرام جنوبی افروخته شد، امکانش هست که تکه‌هایی از آن به درون آب افتاده و از آن هنگام تاکنون بر کف دریا لانه کرده باشد.
اگرچه یافتن این تکه‌های میان‌ستاره‌ای می‌تواند کاری تقریبا ناشدنی باشد، ولی سراج می‌گوید او دارد با کارشناسان درباره‌ی امکان تشکیل یک گروه برای بازیابی آنها رایزنی می کند.
وی به وایس گفت: «امکان دستیابی به نخستین تکه از مواد میان‌ستاره‌ای به اندازه‌ای هیجان انگیز است که برای بررسی دقیق این کار و گفتگو با همه‌ی کارشناسان جهانی در زمینه‌ی سفرهای اقیانوسی برای بازیابی شهاب‌سنگ‌ها بسنده می‌کند.»
درباره‌ی شهاب ۲۰۱۴ می‌توانید در وایس دات کام بیشتر بخوانید.
امیر سراج، دانشمند ایرانی و فیزکدان نظری در دانشگاه هاروارد و نویسنده‌ی اصلی پژوهشنامه‌ی سال ۲۰۱۹ به نشریه‌ی وایس گفت که او هنوز می‌خواهد پژوهشنامه‌ی اصلی را منتشر کند تا جامعه‌ی علمی بتواند کار را از جایی که او و همکارانش بازایستادند ادامه دهد. از آنجایی که این شهاب بر فراز اقیانوس آرام جنوبی افروخته شد، امکانش هست که تکه‌هایی از آن به درون آب افتاده و از آن هنگام تاکنون بر کف دریا لانه کرده باشد.
اگرچه یافتن این تکه‌های میان‌ستاره‌ای می‌تواند کاری تقریبا ناشدنی باشد، ولی سراج می‌گوید او دارد با کارشناسان درباره‌ی امکان تشکیل یک گروه برای بازیابی آنها رایزنی می کند.
وی به وایس گفت: «امکان دستیابی به نخستین تکه از مواد میان‌ستاره‌ای به اندازه‌ای هیجان انگیز است که برای بررسی دقیق این کار و گفتگو با همه‌ی کارشناسان جهانی در زمینه‌ی سفرهای اقیانوسی برای بازیابی شهاب‌سنگ‌ها بسنده می‌کند.»
درباره‌ی شهاب ۲۰۱۴ می‌توانید در وایس دات کام بیشتر بخوانید.
-------------------------------------------------
تلگرام، توییتر و فیسبوک یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
facebook.com/1star7sky
واژه‌نامه:
fireball - New Guinea - star system - U.S. Space Command - USSC - meteor
- Earth - solar system - arXiv - planetary system - star - Milky Way -
U.S. government - Vice - Twitter - Lt. Gen. John E. Shaw - 'Oumuamua -
NASA - Amir Siraj - Harvard University - meteorite - South Pacific Ocean
منبع: لایوساینس
0 دیدگاه شما:
ارسال یک نظر