یک ستاره در هفت آسمان: سرد، به سردی یخ "خشک"

در هر زمستان، لایه‌ای از یخ دی‌اکسید کربن (یخ خشک) بر سطح سیاره‌ی بهرام (مریخ) پدید می‌آید.

در میانه‌های زمستان که این یخبندان به بیشترین اندازه‌ی خود می‌رسد، از قطب‌های سیاره را می‌پوشاند تا عرض‌های میانی، جایی که گرما و آفتاب بیشتر از آن شود که چنین یخی تاب بیاورد. در بیشتر جاها چنین حدی در حدود عرض ۵۰ درجه‌ی سیاره است، همانند عرض جغرافیایی جنوب کانادا روی زمین.

ولی تکه‌هایی از یخ خشک را می‌شود در جاهایی نزدیک‌تر به استوا هم دید، روی دامنه‌های رو به قطب که چون آفتاب کمتری دریافت می‌کنند سردتر هستند.

این عکس در میانه‌های زمستانِ نیمکره‌ی جنوبی بهرام گرفته شده و یک دهانه نزدیک عرض ۳۷ درجه‌ی جنوبی را نشان می‌دهد. دامنه‌ی رو به جنوبِ آن دارای لکه‌هایی روشن از یخ خشک است که اینجا پررنگ شده و آبی دیده می‌شوند.

این یخ درون و پیرامونِ بسیاری از آبکَندهای دامنه شکل گرفته و در برخی از عکس‌ها دیده شده که جریان‌هایی را هم در آبکندها پدید آورده‌اند.