سیگنال واو! شاید از یک ستاره خورشیدسان آمده باشد
* سیگنال بیگانه‌ی "واو!" (!Wow)
شاید از صورت فلکی کمان آمده باشد. پژوهشگران شاید سرچشمه‌ی این سیگنال
پرآوازه‌ی احتمالا بیگانه را حدود نیم سده پیش شناسایی کرده باشند.
 |
| چاپ "سیگنال واو!" که یادداشتِ کنارش الهام‌بخشِ نام آن بود. |
سیگنال برجسته و همچنان اسرارآمیز واو! که برای مدت کوتاهی در شب ۱۵ اوت ۱۹۷۷ در یک رادیوتلسکوپ شنیده شد، می‌توانسته از یک ستاره‌ی خورشیدسان در فاصله‌ی ۱۸۰۰ سال نوری زمین در صورت فلکی کمان آمده باشد.
آلبرتوکابایرو، ستاره‌شناس آماتور می‌گوید: «سیگنال واو! به عنوان بهترین نامزد
سیگنال رادیوییِ SETI که تاکنون با تلسکوپ‌هایمان دریافت کرده‌ایم شناخته
می‌شود.» SETI یا جستجوی هوش فرازمینی، زمینه‌ای پژوهشی‌ست که از نیمه‌های سده‌ی ۲۰ برای برای شنیدن پیام‌های احتمالی از فناوری‌های فرازمینی به جستجو می‌پردازد.
سیگنال واو! که در زمانِ یکی از جستجوهای SETI در تلسکوپ "گوش بزرگ" (Big Ear) دانشگاه ایالتی اوهایو
شنیده شد، به گونه‌ی باورنکردنی نیرومند ولی بسیار کوتاه بود و تنها ۱
دقیقه و ۱۲ ثانیه به درازا کشید؛ این را یابنده‌ی آن، اخترشناس جری اِهمن
در بزرگداشت ۳۰مین سالگردش گفت.
اهمن با دیدن پرینتِ یک سیگنال
نامعمول، روی برگه نوشت "!ٌWow" و این نام را به این رویداد بخشید. تلسکوپ
گوش بزرگ که اکنون برچیده شده، به جستجوی پیام‌هایی در باند بسامدِ الکترومغناطیسیِ ۱۴۲۰.۴۰۵۶ مگاهرتز که عنصر هیدروژن تولیدش می‌کند می‌پرداخت.
اهمن
در گزارش سالگرد خود نوشت: «از آنجا که هیدروژن فراوان‌ترین عنصر کیهان
است، منطق خوبی درگمانه‌زنی این هست که شاید یک تمدن هوشمند درون کهکشان
خودمان که خواهان جلب توجه‌ها به خود است، یک سیگنال دیدبانی نیرومندِ
باریک‌باند در بسامدِ خط خنثای هیدروژن یا بسامدی نزدیک به آن را بگسیلد.»
پژوهشگران از آن زمان پی در پی در جستجوی سیگنال‌های بعدیِ سرچشمه گرفته از همان جا بوده‌اند ولی بر پایه‌ی تاریخچه‌ای از انجمن اخترشناسی آمریکا،
تاکنون دست خالی بوده‌اند. به گفته‌ی کابایرو، سیگنال واو! به احتمال
بسیار از گونه‌ای رویداد طبیعی آمده نه از بیگانگان، هرچند اخترشناسان چند
سرچشمه‌ی احتمالی مانند یک دنباله‌دارِ گذرنده را کنار گذاشته‌اند.
 |
| Big
Ear یا گوش بزرگ- این تصویر را ریک اسکات، دانشجوی داوطلبِ پیشینِ "گوش
بزرگ" گرفته و دیدگاهش رو به صفحه‌ی زمینی و بازتابنده‌ی ثابتِ آنست. در
پیش‌زمینه هم گیرنده‌های شیپورمانندِ امواج رادیویی را می‌بینیم. درباره‌ی
این تصویر اینجا بخوانید |
 |
| پیامی که رادیوتلسکوپ آرسیبو در سال ۱۹۷۴ به خوشه‌ی ستاره‌ای کروی ام۱۳ فرستاد. |
کابایرو با دانستن این که دو گیرنده‌ی تلسکوپ گوش بزرگ در شب دریافت سیگنال واو! رو به صورت فلکی کمان تنظیم شده بودند بر آن شد تا در کاتالوگ ستاره‌ها که ماهواره‌ی اروپایی گایا گرد آورده به جستجوی نامزدهای احتمالی بپردازد.
وی می‌گوید: «من به طور ویژه یک ستاره‌ی خورشیدسان را یافتم.» جرمی با نام "۲مس ۱۹۲۸۱۹۸۲-۲۶۴۰۱۲۳" در فاصله ی حدود ۱۸۰۰ سال نوری که دما، قطر و درخشندگی‌ای تقریبا همسان با همدم ستاره‌ای خودمان [خورشید-م] دارد. یافته‌های کابایرو در شماره‌ی ۶ میِ اینترنشنال جورنال آو آستروبیولوژی منتشر شد.
اگرچه ممکن است جانداران در محیط‌های بسیار گوناگون پیرامون ستارگانی بسیار ناهمسان با خورشید وجود داشته باشند، ولی کابایرو بر آن شد تا روی ستارگان خورشیدسان تمرکز کند زیرا بر پایه‌ی نتایجش فکر می‌کند: «ما به دنبال زندگی از گونه‌ای که می‌شناسیم هستیم.»«این می‌تواند یک پنداشت خوب باشد که برای یافتن سیاره‌های زیست‌پذیر و حتی تمدن، به جستجو[ی ستاره] بپردازیم.»
ربه‌کا شاربونو، تاریخدانی که در مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونین به بررسی SETI می‌پردازد ولی در این پژوهش شرکت نداشت می‌گوید: «به نظر من این کار کاملا ارزش انجام دادن را دارد زیرا می‌خواهیم دستگاه‌هایمان را رو به چیزهایی بگیریم که فکر می‌کنیم جالبند.»«میلیاردها ستاره در کهکشان هست و ما باید راهی برای محدود کردن آنها بیابیم.»
ولی او می‌گوید آیا جستجوی تنها ستارگان خورشیدسان، محدود کردنِ بیش از اندازه نیست؟ وی می‌پرسد: «چرا تنها به یک شاخه از ستارگان نگاه نکنیم؟»
شاربونو می‌گوید: «من فکر نمی‌کنم این شانسی (تصادفی) باشد که نقطه‌ای در تاریخ بشر که در آن آغاز به فرستادن سیگنال‌های هوشمند به فضا می‌کنیم همان نقطه‌ای در تاریخ هم باشد که در آن روشی جستجوی سیگنال‌های هوشمند فضایی را هم پیدا می‌کنیم.»
-------------------------------------------------
تلگرام، توییتر و فیسبوک یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
facebook.com/1star7sky
واژه‌نامه:
منبع: لایوساینس
0 دیدگاه شما:
ارسال یک نظر