اکسیژن‌ساز ناسا در مریخ اکسیژنی به اندازه‌ی ۱۰۰ دقیقه نفس کشیدن تولید کرده
دستگاه موکسی (MOXIE) که خودروی پرسه‌ویرنس ناسا با خود به سیاره‌ی بهرام (مریخ) برده، اکسیژنی به اندازه‌ی ۱۰۰ دقیقه نفس کشیدن تولید کرده که امیدها را برای ماموریت‌های سرنشین‌دار آـینده افزایش می‌دهد.
این آزمایشگاه کوچک ناسا برای تولید اکسیژن در بهرام توانست این میزان اکسیژن را در سال ۲۰۲۱ تولید کند. اکنون قرارست این میزان برای کشتیبانی از کاوش‌های انسانی آینده افزایش یابد.
"آزمایشگاه بهره‌برداری از چشمه‌های درون‌جای اکسیژن ناسا" (موکسی، MOXIE) یک دستگاه اکسیژن‌ساز کوچک است که در فوریه‌ی ۲۰۲۱ به همراه خودروی پرسه‌ویرنس بر خاک سیاره‌ی سرخ فرود آمد.
در درازنای تولید هفت-ساعتهای که در آن سال انجام شد، موکسی توانست در انواع شرایط سخت سیاره‌ای، به گونه‌ای اعتمادپذیر حدود ۱۵ دقیقه اکسیژن در ساعت پدید بیاورد و روی هم رفته، ۵۰ گرم اکسیژن -مناسب برای حدود ۱۰۰ دقیقه نفس کشیدنِ یک فضانورد- تولید کند.
مایکل هچنت از از رصدخانه‌ی هِیستک، بنیاد فناوری ماساچوست که یکی از سرپرستان برنامه‌ی موکسی است می‌گوید: «این در بالاترین سطح، تنها یک پیروزی درخشانست.»
به گفته‌ی هچنت، موکسی در شب و روز، در دماهای خشن گوناگون و در پی یک توفان غبار، به تولید اکسیژن با خلوص بالا ادامه می‌داد.
 |
| دستگاه موکسی در این بخش از بدنه‌ی خودروی پرسه‌ورنس کار گذاشته شده |
اکنون گروه ناسا به دنبالِ ساختنِ نمونه‌ی بزرگ‌تری از این دستگاه هستند که بتواند اکسیژنی نه تنها کافی برای پشتیبانی از یک ماموریت سرنشین‌دار به بهرام، بلکه برای پیش راندنِ یک موشکِ بازگشت به زمین نیز فراهم کند.
موکسی به تلمبه‌ها و متراکم‌کننده‌هایی (کمپرسورهایی) برای مکشِ دی‌اکسید کربن از هوای بهرام و همچنین گرم‌کن‌هایی نیاز دارد که بتوانند دمای هوا را تا ۸۰۰ درجه‌ی سلسیوس بالا ببرند.
این دستگاه سپس اتم‌های اکسیژن را از دی‌اکسید کربن بیرون می‌کشد تا گاز اکسیژن تولید کند، گازی که موکسی آن را پیش از آزاد کردن داشته اندازه‌گیری می‌کرده.
هرچند، به گفته‌ی جرالد سندرز از مرکز فضایی جانسون ناسا در هیوستون، تگزاس، افزایش این فناوری با چالش‌هایی روبرو خواهد شد.
از جمله‌ی این چالش‌ها، توانایی عایق‌بندی یک نمونه ی بزرگ‌ترِ موکسی برای مدیریت دمای درونی آن و همچنین اطمینان از گرم شدنِ یکنواخت دستگاه برای جلوگیری از شکستن آن
است.
سندرز همچنین می‌گوید دستگاه اکسیژنی که بتوند از یک ماموریت انسانی پشتیبانی کند باید به گونه‌ای پیوسته برای حدود ۴۰۰ روز کار کند و تاکنون، هر یک از اجراهای موکسی تنها یک ساعت به درازا کشیده‌اند.
وی موگوید: «این ساعتهای بسیاری برای نصب سخت‌افزار است، فناوری هر چه می‌خواهد باشد.»
وی می‌افزاید با این همه، نخستین سال پیروزمند موکسی یک گام بزرگ رو به جلو در نشان دادن تواناییِ (پتانسیلِ) این فناوری بوده است.
اکنون ناسا سرگرم آزمایش سخت‌آفزار موردنیاز در اندازه‌ایست که برای یک ماموریت انسانی مناسب باشد. این نمونه‌ی بزرگ‌تر به احتمال بسیار اندازه‌ای حدود یک متر مکعب خواهد داشت، که برای راه‌اندازی‌ها دردسری پدید نمی‌آورد.
--------------------------------------------
0 دیدگاه شما:
ارسال یک نظر