سیاره‌هایی با برخوردهای بسیار می‌توانند بودباش‌هایی نویدبخش برای زندگی بیگانه باشند
* برخوردهای کیهانی می‌توانند شکاف‌ها و روزنه‌های میزبان آب را در پوسته‌ی سیاره‌ها پدید بیاورند.
بر پایه‌ی پژوهشی تازه، برخوردهای کیهانی می‌توانند سیاره‌ها و ماه‌ها را پوک‌تر (متخلخل‌تر، پُرلیک‌تر) از گذشته کنند و در نتیجه، توانایی این اجرام را برای پذیرایی از زندگی افزایش دهند.
بر پایه‌ی پژوهشی تازه، برخوردهای کیهانی می‌توانند سیاره‌ها و ماه‌ها را پوک‌تر (متخلخل‌تر، پُرلیک‌تر) از گذشته کنند و در نتیجه، توانایی این اجرام را برای پذیرایی از زندگی افزایش دهند.
 |
| برخوردهای کیهانی، مانند آنچه این دهانه‌ی تازه را در زمانی میان سپتامبر ۲۰۱۶ و فوریه‌ی ۲۰۱۹ روی بهرام پدید آورد، پوکیِ پوسته‌ی سیاره‌ها را افزایش داده و تَرکَ‌ها و شکاف‌هایی در آنها پدید می‌آورند که بتوانند میزبان آب و چه بسا زندگی شوند |
سطحِ درهم کوبیده‌ی ماه خودمان گواهی بر اینست که چه اندازه سنگ‌های کیهانی به سیاره‌ها، ماه‌ها و دیگر اجرام سامانه‌ی خورشیدی برخورد می‌کنند. تَرک‌ها و سوراخ‌هایی که از چنین برخوردهایی پدید می‌آیند می‌توانند از دید نظری میزبان آب و حتی شاید زندگی ذره‌بینی باشند.
در سال ۲۰۱۲، فضاپیمای "گریل" ناسا (آزمایشگاه بازیابی گرانش و ساختار درونی ماه، GRAIL) نشان داد که سطح ماه نسبت به چیزی که در گذشته پنداشته می‌شد چگالی بسیار کمتری دارد و بنابراین بسیار پوک‌تر است. این فضاپیما دریافت که ۴ کیلومتر بالاییِ پوسته‌ی ماه در بلندی‌های آن حدود ۱۲ درصدش فضای تهی است و این پوکی تا ژرفای حدود ۲۰ کیلومتر پایین‌تر، تا حدود ۴ درصد هم ادامه دارد.
اثبات شده که توضیحِ این پوکی ژرف برای دانشمندان دشوار است. بیشتر مدل‌های کنونیِ ماه تنها می‌توانند پوکیِ بخش‌های بالایِ زیر سطح ماه یا درون دهانه‌های بزرگ را توضیح دهند.
در این پژوهش تازه، دانشمندان رای پی بردن به شیوه‌هایی که برخوردهای کیهانی می‌توانند شکستگی و پوکی در پوسته‌ی ماه و بهرام و همچنین زمین پدید بیاورند، دست به شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای زدند. آنها دریافتند که برخوردهای سهمگین می‌توانند تاثیرهایی عمده بر سطح و ساختار این اجرام، حتی تا جاهایی بسیار دورتر از نقطه‌ی برخورد داشته باشند.
این یافته‌های تازه به گره‌گشایی از راز همین پوکیِ اسرارآمیز ماه که فضاپیمای گریل دیده کمک می‌کند.
برندون جانسن، یکی از نویسندگان این پژوهش و دانشمند سیاره‌ای در دانشگاه پردو، ایندیانا می‌گوید: «این نخستین پژوهشی‌ست که واقعا نشان می‌دهد برخوردهای بزرگ توانایی در هم شکستن پوسته‌ی ماه و پدید آوردن این پوکی را دارند.»
در چکیده‌ی این پژوهشنامه‌ی تازه آمده که: «شبیه‌سازی‌های ما نشان می‌دهند که برخوردهایی که حوضه‌های برخوردی در اندازه‌های ۱۰۰ تا ۱۰۰۰ کیلومتری را پدید می‌آورند تواناییِ پدید آوردنِ همه‌ی پوکی‌های دیده شده در پوسته‌ی ماه را دارند. شبیه‌سازی‌هایی که در گرانش سطحی بالاترِ بهرام و زمین انجام شده نشان می‌دهند که برخوردهای حوضه‌ی برخوردی-ساز می‌توانند یک سرچشمه‌ی اصلیِ پوکی و شکستگی پوسته‌های سیاره‌ای باستانی باشند.»
به گفته‌ی این پژوهشگران، دانشمندان با فهمیدنِ این که سیاره‌ها و ماه‌ها کجا و چرا شکسته‌اند، شاید اندیشه‌ی بهتری درباره‌ی بهترین جایگاهه‌ها برای جستجوی زندگی در دنیاهای دوردست به دست آورند.
نویسنده‌ی اصلی پژوهش، شان ویگینز از دانشگاه پوردو می‌گوید: «این پژوهش دارای پیامدها و مفهوم‌هایی برای زمین آغازین و برای بهرام است. اگر زندگی در آن روزگار وجود داشت، این برخوردهای بزرگِ گاه به گاه بودند که سیاره را سترون (نازا) کرده و اقیانوس‌ها را می‌جوشاندند و تبخیر می‌کردند. ولی اگر جاندارانی بودند که می‌توانستند در این سوراخ‌ها و بریدگی‌های چند صد پا یا حتی چند کیلومتر زیر سطح پناه بگیرند، می‌توانستند جان به در ببرند. این گونه جاها می‌توانند پناهگاه‌هایی فراهم کنند که زندگی بتواند در آنها پنهان شود و از این گونه برخوردها جان به در ببرد.»
این دانشمندان جزییات یافته‌های خود را در شماره‌ی برخط ۱۶ اوتِ نشریه‌ی نیچر کامیونیکینز منتشر کردند.
در سال ۲۰۱۲، فضاپیمای "گریل" ناسا (آزمایشگاه بازیابی گرانش و ساختار درونی ماه، GRAIL) نشان داد که سطح ماه نسبت به چیزی که در گذشته پنداشته می‌شد چگالی بسیار کمتری دارد و بنابراین بسیار پوک‌تر است. این فضاپیما دریافت که ۴ کیلومتر بالاییِ پوسته‌ی ماه در بلندی‌های آن حدود ۱۲ درصدش فضای تهی است و این پوکی تا ژرفای حدود ۲۰ کیلومتر پایین‌تر، تا حدود ۴ درصد هم ادامه دارد.
اثبات شده که توضیحِ این پوکی ژرف برای دانشمندان دشوار است. بیشتر مدل‌های کنونیِ ماه تنها می‌توانند پوکیِ بخش‌های بالایِ زیر سطح ماه یا درون دهانه‌های بزرگ را توضیح دهند.
در این پژوهش تازه، دانشمندان رای پی بردن به شیوه‌هایی که برخوردهای کیهانی می‌توانند شکستگی و پوکی در پوسته‌ی ماه و بهرام و همچنین زمین پدید بیاورند، دست به شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای زدند. آنها دریافتند که برخوردهای سهمگین می‌توانند تاثیرهایی عمده بر سطح و ساختار این اجرام، حتی تا جاهایی بسیار دورتر از نقطه‌ی برخورد داشته باشند.
این یافته‌های تازه به گره‌گشایی از راز همین پوکیِ اسرارآمیز ماه که فضاپیمای گریل دیده کمک می‌کند.
برندون جانسن، یکی از نویسندگان این پژوهش و دانشمند سیاره‌ای در دانشگاه پردو، ایندیانا می‌گوید: «این نخستین پژوهشی‌ست که واقعا نشان می‌دهد برخوردهای بزرگ توانایی در هم شکستن پوسته‌ی ماه و پدید آوردن این پوکی را دارند.»
در چکیده‌ی این پژوهشنامه‌ی تازه آمده که: «شبیه‌سازی‌های ما نشان می‌دهند که برخوردهایی که حوضه‌های برخوردی در اندازه‌های ۱۰۰ تا ۱۰۰۰ کیلومتری را پدید می‌آورند تواناییِ پدید آوردنِ همه‌ی پوکی‌های دیده شده در پوسته‌ی ماه را دارند. شبیه‌سازی‌هایی که در گرانش سطحی بالاترِ بهرام و زمین انجام شده نشان می‌دهند که برخوردهای حوضه‌ی برخوردی-ساز می‌توانند یک سرچشمه‌ی اصلیِ پوکی و شکستگی پوسته‌های سیاره‌ای باستانی باشند.»
به گفته‌ی این پژوهشگران، دانشمندان با فهمیدنِ این که سیاره‌ها و ماه‌ها کجا و چرا شکسته‌اند، شاید اندیشه‌ی بهتری درباره‌ی بهترین جایگاهه‌ها برای جستجوی زندگی در دنیاهای دوردست به دست آورند.
نویسنده‌ی اصلی پژوهش، شان ویگینز از دانشگاه پوردو می‌گوید: «این پژوهش دارای پیامدها و مفهوم‌هایی برای زمین آغازین و برای بهرام است. اگر زندگی در آن روزگار وجود داشت، این برخوردهای بزرگِ گاه به گاه بودند که سیاره را سترون (نازا) کرده و اقیانوس‌ها را می‌جوشاندند و تبخیر می‌کردند. ولی اگر جاندارانی بودند که می‌توانستند در این سوراخ‌ها و بریدگی‌های چند صد پا یا حتی چند کیلومتر زیر سطح پناه بگیرند، می‌توانستند جان به در ببرند. این گونه جاها می‌توانند پناهگاه‌هایی فراهم کنند که زندگی بتواند در آنها پنهان شود و از این گونه برخوردها جان به در ببرد.»
این دانشمندان جزییات یافته‌های خود را در شماره‌ی برخط ۱۶ اوتِ نشریه‌ی نیچر کامیونیکینز منتشر کردند.
-------------------------------------------------
تلگرام، توییتر و فیسبوک یک ستاره در هفت آسمان:
twitter.com/1star_7sky
facebook.com/1star7sky
واژه نامه:
planet - crust - moon - solar system - microbial life - NASA - Gravity
Recovery and Interior Laboratory - GRAIL - porosity - crater - computer
simulation - fracture - Martian crust - Earth - Brandon Johnson - Purdue
University - Indiana - basin - lunar crust - Mars - planetary crust - Sean Wiggins - sterilize - Nature Communications
منبع: اسپیس دات کام
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان 
0 دیدگاه شما:
ارسال یک نظر